คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
Junho's Part
เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใสสำหรับผมอีกวันนึง สำหรับผมแล้วแต่ละวันของผมมันผ่านไปพร้อมกับงาน งานและงาน นอกจากงานนักร้องที่ผมรักแล้ว ผมยังต้องเรียนรู้งานของที่บ้านอีก ผมเป็นลูกชายคนเดียวยังไงก็ต้องรับช่วงต่อจากคุณพ่อ ถึงท่านจะไม่เคยกดดันผมเท่ากับคุณแม่ แต่ผมก็พอรู้ว่าท่านก็ยังคงแอบฝากความหวังไว้ที่ผม
“จุนโฮ... ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วล่ะจ้ะ” เสียงของพี่ฮันนี่ พี่สาวคนสวยต่างมารดาของผม เรียกผมขณะที่ผมกำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่ข้างสระว่ายน้ำ หลังจากที่วิ่งออกกำลังกายยามเช้าเสร็จแล้ว
“ครับพี่” ผมเดินตามพี่ฮันนี่เข้าบ้านไป
“ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวอาหารเช้า” พี่ฮันนี่พูด ก่อนที่จะผลักผมขึ้นบันไดบ้านไป ผมจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกับเพื่อนๆ ซึ่งประกอบไปด้วยปาร์ค ฮยอนอู พี่สาวของผมและพี่เขยนั่นเอง
“เออ...ว่าไง” ระหว่างที่เราทานอาหารเช้ากันเสียงโทรศัพท์ของปาร์ค ฮยอนอูก็ดังขึ้น “อะไรนะ!!! พี่ว่างที่ไหนล่ะ ไม่ได้!!! อย่าโทรมากวนใจพี่อีกนะ แค่นี้แหละ” เขาพูดด้วยอารมณ์อันฉุนเฉียวก่อนทีจะวางสายไป
“เกิดอะไรขึ้น” พี่มินจุนพูด
“ยัยฮานึลน้องสาวของผมน่ะสิ เพิ่งกลับมาจากอเมริกาวันนี้ จะให้ผมไปรับที่สนามบิน แล้วให้ไปส่งอีก ผมว่างที่ไหนกันล่ะ” ปาร์ค ฮยอนอูบ่น
“ฮานึล... ไม่เห็นรู้จักเลย” พี่ฮันนี่พูดขึ้น นั่นน่ะสิ เท่าที่รู้ปาร์ค ฮยอนอูเป็นลูกคนเดียว
“ลูกพี่ลูกน้อง เพิ่งเรียนจบมาจากอเมริกา ครอบครัวของคุณอาไปอยู่ตั้งแต่ยัยฮานึลเด็กๆแล้วล่ะ เห็นบอกว่าเบื่อ อยากกลับมาอยู่เกาหลี คุณอาเลยส่งตัวมาที่นี่ บ้านผมมีใครว่างดูแลเสียที่ไหนล่ะ ตัวผมเองยังต้องมาฝากท้องที่บ้านพี่เลย” ปาร์ค ฮยอนอูบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“ก็เอามาอยู่เสียที่นี่ก่อนสิ” พี่ฮันนี่พูด
“อย่าเลยครับพี่ ยัยเด็กนั่นไม่ธรรมดา” ปาร์ค ฮยอนอูทำท่าขนลุก
“อ้าว... แล้วจะปล่อยให้น้องสาวอยู่ยังไง ไม่ได้นะฮยอนอู ไปรับมาอยู่บ้านพี่ก่อน แล้วจะเอายังไงต่อค่อยว่ากัน” พี่ฮันนี่เริ่มโวยวาย พี่สาวของผมช่างใจดีเหลือเกิน
“พี่ฮันนี่ครับ... วันนี้ผมต้องเข้าห้องอัดคิวผมเลยวันนี้น่ะ ผมไปรับไม่ได้ ผมก็บอกคุณอาไปแล้วว่าวันนี้ผมไม่ว่าง ก็ยังจะส่งตัวมาอีก” ใช่สิวันนี้เป็นคิวที่ปาร์ค ฮยอนอูกับคัง จีฮุนเข้าห้องอัด ผมเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้ก็แค่เข้าไปซ้อมเต้นเท่านั้น
“งั้น... จุนโฮไปรับให้ทีสิ เดี๋ยวพี่จะจัดห้องไว้รอ นะๆ น้องชายที่รัก อย่าปล่อยให้เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวต้องโดนปล่อยให้อยู่สนามบินอย่างนั้น” พี่ฮันนี่หันมาอ้อนผมแทน
“จริงสิ...วันนี้นายไม่ต้องเข้าห้องอัดเหมือนเจ้าสองคนนั้นนี่นา ไปแทนทีสิ” พี่มินจุนเสริมอีกแรง
“ปล่อยนะ!!!” อยู่ๆ เสียงใสๆ ของใครบางคนก็ดังขึ้น ทำให้เราทั้งโต๊ะอาหารหันไปมอง
“อะไรกัน... ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ” เสียงของคิม มินแจที่เดินตามภรรยาของเขาก็ดังตามมา
“ล้อเล่นอะไรกัน ไปตามหามาเลยไป!!!” เสียงใสตะคอกใส่สามีของเธอก่อนที่จะหันมามองพวกเราที่โต๊ะอาหาร “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ฮันนี่ พี่มินจุน พี่จุนโฮ พี่ฮยอนอู” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเธอช่างน่าฟังเสียจริงๆ
“ทะเลาะอะไรกันแต่เช้า” ผมเอ่ยปากถาม
“ก็คุณสามีของฉันน่ะสิคะ เอาต่างหูแต่งงานหายไปไหนก็ไม่รู้ ยังจะมาบอกอีกว่า โยนทิ้งแล้วอีกนะคะ” เธอคุยกับพวกเราก่อนที่จะหันไปทางสามีของเธอ “ไปเลย... ไม่ต้องมากอดฉันนะ!!!” เธอยังคงดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของสามีของเธอ
“อยู่บนห้องในบ้านนี้แหละ ขึ้นไปเอากันเถอะ” คิม มินแจพูดก่อนทำตาหวานอ้อนภรรยา
“ไม่ไป... ขึ้นไปเอง” และแล้วคัง จีวอนก็น้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเจอลูกอ้อนของสามีเธอ
“นะๆ ไปเอาด้วยกัน” คิม มินแจทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ไปก็ไป” พูดจบสองคนก็เดินขึ้นบ้านไป ทำให้ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้
ตอนนี้ผมกำลังเดินหันซ้ายมองขวาเพื่อตามหาคนที่ผมต้องมารับ ผมขอดูรูปจากปาร์ค ฮยอนอู แต่เขาดันบอกว่าไม่คิดจะพกเอาไว้ บอกผมเพียงว่าน้องสาวของเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆสูงประมาณ 160 ซม. นิดๆ ผิวขาวๆ หน้าตาเหมือนมนุษย์เพศหญิงทั่วไป(ดูเพื่อนของผมพูดเข้าสิ) เอกลักษณ์ของเธออยู่ที่กระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบหลากสีสัน ผมมองหาจนลายตาไปหมดแล้ว ไหนบอกว่าจะรออยู่ที่ร้านกาแฟกันนะ
“พี่คะๆ พี่คือพี่จุนโฮหรือเปล่า” อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงตัวเล็ก ผมสีทองยาวมาก หน้าตาน่ารักมากจนผมต้องมองนิ่งไปเลยทีเดียว ตาของเธอจ้องมองที่ใบหน้าของผม
“เธอคือ... ปาร์ค ฮานึลใช่ไหม” ผมถามเธอแทนคำตอบของผม
“ใช่คะ...” เธอยิ้มหวานก่อนที่จะกระโดดกอดผม “ว้าว!!! ดีใจจังฉันนึกว่าฉันต้องรอจนหิวข้าวตายอยู่ตรงนี้เสียแล้ว” พูดจบเธอก็หอมแก้มของผมทั้งซ้ายและขวา
“นี่!!! เธอจะบ้าหรือเปล่า” ผมรีบถอยห่างจากเธอด้วยความตกใจ อะไรกันเพิ่งเจอหน้ากันเธอเข้ามาหอมแก้มผมได้อย่างไร
“อะไรกัน... ทำไมมีแต่คนใจร้ายนะ เอาแต่ขึ้นเสียงกับฉัน” เธอพูดแล้วเริ่มเบะปากจะร้องไห้
“เอาล่ะๆ เรารีบไปกันเถอะ ไหนข้าวของของเธอ” เธอชี้ไปยังสัมภาระของเธอ ทำเอาผมแทบเป็นลม กระเป๋าใบใหญ่หลากสีสัน 5 ใบวางกองกันไว้ “ธะ เธอ... ย้ายมาตั้งรกรากที่นี่เลยใช่ไหม” ผมพูด
“เอาที่สำคัญๆ มาเท่านั้นแหละค่ะ ไปกันเถอะ รถอยู่ไหนคะ” ผมช่วยเธอลากกระเป๋าไปที่รถ ดีนะที่ผมไม่เอารถสปอร์ตมาไม่งั้นตายแน่
“ว้าว... มากันแล้วเหรอจ๊ะ” พี่ฮันนี่เดินมาต้อนรับหน้าบ้าน
“สวัสดีค่ะ... ฉันชื่อปาร์ค ฮานึลขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เธอพูดทักทายพี่ฮันนี่
“ว้าย... พูดจาน่ารักจริงๆ หน้าตาก็น่ารักมากด้วย” พี่ฮันนี่เดินเข้าไปลูบหน้าลูบตาคนที่เธอชมว่าน่ารัก โอเค... ผมยอมรับว่าหน้าตาเธอน่ารัก แต่ผมว่า... ผมอยู่ห่างๆ เธอคนนี้น่าจะดีกว่า
“พี่คะ... วันนี้ว่างใช่ไหมคะ” คนตัวเล็กเอ่ยปากถามผมเมื่อพี่ฮันนี่สั่งให้ผมขนกระเป๋าขึ้นไปให้เธอ ส่วนพี่ฮันนี่จะลงไปเตรียมอาหารให้เธอ
“ไม่ค่อยว่างหรอก... เดี๋ยวผมต้องไปซ้อมเต้นแล้ว”
“ว้าว... พูดจาสุภาพมากเลย ไม่ต้องสุภาพกับฉันแบบนั้นก็ได้ค่ะ” เธอพูดแล้วเข้ามาเกาะแขนผม
“เฮ้ย!!! อย่ามาเข้าใกล้ผมแบบนี้สิ” ผมพูดด้วยความตกใจก่อนที่จะสะบัดแขนออก ทำเอาคนตัวเล็กร่วงไปกองกับพื้น
“โอ้ย... ฉันเจ็บนะ” คนตัวเล็กพูด ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน “ใจร้ายจัง...” เธอพูดก่อนที่จะล้มตัวนอนบนเตียงนอน ให้ตายเถอะ ผมเนี้ยนะใจร้าย
“แล้ว... เธอจะไปไหนล่ะ” ผมเอ่ยปากถามเธอ
“พี่ไปไหนฉันก็จะไปกับพี่” เธอหันมามองหน้าผม
“ผม..." ไม่สิ ผมไม่ควรจะพูดกับเธอสุภาพขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะอยากจะสนิทกับเธอคนนี้หรอกนะ แต่ยังไงเสีย เธอก็เป็นน้องสาวของเพื่อนรักผม "พี่จะไปซ้อมเต้น ไปกับพี่ไหมล่ะ” ผมพูด
“ไปค่ะ...” เธอลุกขึ้นนั่งทำตาใสแจ๋วมองมาที่ผม
“ลงไปทานข้าวก่อนสิ แล้วค่อยไป” ผมพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนเธอมา ผมแอบถอนหายใจ ก่อนที่ผมจะเข้าไปที่บริษัทผมไปส่งพี่ฮันนี่ที่ร้านก่อน
“จุนโฮ... ดูแลน้องด้วยนะ” พี่ฮันนี่กำชับผมก่อนที่จะลงจากรถไป คนข้างๆของผมหันมามองผมตาแป๋ว
“พี่ต้องดูแลฉันให้ดีนะคะ พี่ฮันนี่บอกเอาไว้” เธอพูด ผมรีบล้วงโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมาเพื่อโทรหาพี่ชายของเธอ
“ฉันกำลังจะพาน้องนายไปที่บริษัท” ผมพูดทันทีที่ปลายสายรับ
‘อย่าเชียวนะ... พาไปที่ไหนก็ได้ ฉันไม่อยากเสียสมาธิ... ไม่สิต้องพูดว่า ฉันไม่อยากเสียสติ นายพาไปที่ไหนก็ไปเลย เดี๋ยวเย็นๆ ฉันกลับไปจัดการเอง’ พูดจบปาร์ค ฮยอนอูก็วางสายไปทันที พอผมจะโทรกลับไปเขาก็ปิดเครื่องไปแล้ว
“พี่ชายของเธอบอกว่าพาเธอไปที่ไหนก็ได้... เพราะเขาไม่อยากเสียสติ...” คำพูดของผมทำให้เธอนิ่งไป... ผมไม่น่าพูดเลยเธอคงจะเสียใจ
“พาฉันไปส่งที่บ้านพี่ฮันนี่ก็ได้ค่ะ ฉันจะกลับอเมริกา...” คำพูดของเธอทำเอาใจหายไปเหมือนกัน คำพูดของผมทำให้เธอเสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ
“เออ... เธออยากไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่พาเธอไป” ผมหันไปพูดกับเธอ
“พี่พูดจริงๆเหรอคะ” ใบหน้าอันนิ่งงันของเธอทำให้ผมลุ้นแทบแย่
“ใช่... พี่ยกให้เธอทั้งวันเลย” พอผมพูดจบเธอก็โผล่เข้ามากอดผม
“พี่จุนโฮใจดีที่สุดเลยค่ะ งั้นเราไปกันเลยเย้!!!” เธอเปลี่ยนอาการจากหลังมือเป็นหน้ามือ เธอทำให้ผมตกใจอีกแล้ว ผมเป็นคนใจดี... เชื่อคนง่าย... หรือผมโง่กันแน่ เธอคนนี้พาผมมาที่ไหนรู้ไหม... เธอพาผมมาเดินห้างสรรพสินค้า
“พี่ชายเธอไม่ได้บอกเธอหรือไงว่าพวกเรามีอาชีพอะไร” ผมเอ่ยปากถามเมื่อผมจดรถนิ่งอยู่ลานจอดรถของห้างในเครือบ้านพี่มินจุน
“พวกพี่เป็นนักร้องกลุ่มไงคะ ดังมากด้วย แหม... ถามซะฉันโง่เลยนะคะ” เธอพูด
“ใช่... แล้วเธอจะให้พี่เดินห้างกลางวันแสกๆ แบบนี้เนี้ยนะ เธอไปเถอะ เดี๋ยวพี่มารับ”
“ไม่เอา... ฉันไม่อยากเดินคนเดียว ฉันอยากซื้อของ กินไอศกรีมกับพี่นี่คะ ถ้าอย่างนั้น... เดี๋ยวฉันมานะคะพี่รอฉันก่อนอย่าไปไหนนะ” พูดจบเธอก็เดินลงจากรถผมไปในทันใด ให้ตายสิ... ชีวิตอันแสนสงบผมหายไปไหน ผมเลี่ยงที่จะไม่มีความรักเพราะผมไม่อยากวุ่นวาย มันก็คงจะมีความสุขที่มีใครสักคน แต่สำหรับผมแล้วผมมีภาระและหน้าที่ที่ต้องจัดการกันมันมากมาย ผมมีความสุขดีอยู่แล้วในตอนนี้
“อะไรของเธอเนี้ย” ผมพูดขึ้นเมื่อคนตัวยุ่งเดินเข้ารถมาพร้อมกับถุง
“อุปกรณ์พลางตัวยังไงล่ะคะ ใส่มันให้หมดเลย จะไม่ได้มีใครจำพี่ได้” พูดจบเธอก็เอาวิกผม หนวดปลอม แว่นตา หมวกออกมาจากถุง
“ให้พี่ใส่ทั้งหมดนี้เนี้ยนะ ยามคงไม่ให้พี่เข้าห้างฯหรอก” พูดจบผมหยิบแว่นตาเชยๆ ที่ผมต้องเอาติดรถไว้เสมอ ออกมาใส่ก่อนที่จะจัดการเอาเจลขึ้นมาใส่ผม ก่อนที่จะหวีมันให้เรียบๆ แล้วเอาหน้ากากอนามัยออกมาใส่
“ว้าว... ดูไม่เหมือนพี่จุนโฮเลย” เธอทำท่าทำทางตื่นเต้น
“อย่าเรียกพี่แบบนั้น” ผมพูดก่อนที่จะลงจากรถไป
“งั้นให้ฉันเรียกว่าอะไรดี ที่รัก...” เธอพูดแล้วหัวเราะ แต่ผมตกใจ
“จะบ้าเหรอ!!! เรียกแบบนั้นได้ยังไงเราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย”
“เอาเถอะค่ะ เรียกอะไรก็ได้ วันนี้เรามาเป็นคู่รักกันดีกว่า” พูดจบเธอก็ฉุดผมให้เดินไป ให้ตายเถอะ ตั้งแต่ผมเกิดมาไม่เคยมีใครเรียกผมแบบนี้สักคน ที่รัก... ดีนะเธอไม่เรียกผมว่า... สามี...
เธอลากผมเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ แต่ก็ไม่เห็นเธอจะซื้อของอะไร ผมบอกให้เธอซื้อผมจะจ่ายให้เธอก็ไม่ยอมเอาอะไรสักอย่าง เล่นเอาผมเหนื่อยแทบจะคลานอยู่แล้วตอนนี้
“พี่เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว” ผมพูดขณะที่เธอทำท่าจะเดินเข้าร้านต่อไป
“เหนื่อยแล้วเหรอคะ... ถ้าอย่างนั้นเราไปหาที่นั่งพักกันก่อนก็แล้วกัน” พูดจบเธอก็ลากผมเข้าร้านไอศกรีม ดีที่วันนี้เป็นวันทำงาน ไม่ใช่วันหยุด คนเลยไม่มากเท่าไหร่ “พี่กินอะไรไหมคะ” เธอหันมาถามผมก่อนที่จะไปซื้อเครื่องดื่ม
“ขอน้ำผลไม้ปั่นแก้วนึง” ผมพูด วันนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ ผมต้องการน้ำตาลเข้าสู่ร่างกาย
“ได้ค่ะ... รอสักครู่นะคะที่รัก” พูดจบเธอก็เดินไปทันที ไม่รอให้ผมอ้าปากขัดแย้งคำที่เธอใช้เรียกผม
“ขอบใจนะ” ผมรับแก้วน้ำผลไม้ปั่นเมื่อเธอเอามาวางไว้ตรงหน้าผม
“ฉันต่างหากล่ะคะพี่ต้องขอบคุณพี่ ขอบคุณนะคะวันนี้ฉันสนุกมากเลย” พูดจบเธอก็ตักไอศกรีมตรงหน้าเธอเข้าปาก ผมคิดว่าเธอคนนี้จะกลัวเรื่องอ้วนเสียอีก
“ถ้วยใหญ่ขนาดนั้นจะหมดเหรอ” ผมถามเธอ
“หมดสิคะ ถ้วยใหญ่กว่านี้ฉันยังกินหมดเลย” ผมเชื่อว่าเธอต้องกินหมด เพราะดูจากวันนี้เธอกินทั้งวันจนผู้ชายอย่างผมยังต้องอึ้งไปเลยทีเดียว
“ว่าไงยัยตัวแสบ” เสียงทักทายน้องสาวของปาร์ค ฮยอนอูดังขึ้น
“พี่ชาย!!!!” เธอเข้าไปกอดพี่ชายของเธอหอมแก้มซ้ายขวาอีกต่างหาก
“พอแล้วๆ หน้าพี่จะช้ำหมดแล้ว” ปาร์ค ฮยอนอูพูด ก่อนที่จะกอดน้องสาวของเขา
“พี่ชายใจร้ายมาก!!! ไม่ยอมไปรับฉันเลย” เธอพูด
“ก็พี่ไม่วางจริงๆนี่นา อีกอย่างพี่รู้ว่ามีคนว่าง” ปาร์ค ฮยอนอูพูดแล้วหันมามองหน้าผม “ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงต้องไปรับเธอเองอยู่แล้วล่ะน่า” เขายิ้มที่มุมปาก อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง ต้องคิดเอาไว้อยู่แล้วสินะว่าผมต้องปฏิเสธไม่ได้
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดขึ้นมา
“ลงมาทานข้าวเย็นตอนทุ่มตรงนะจ๊ะ” พี่ฮันนี่หันมาบอกผม ผมพยักหน้าก่อนที่จะเดินขึ้นห้องนอนไป เฮ้อออออ เหนื่อยจริงๆ ขออย่าให้ผมได้เจอะได้เจออีกเลยผู้หญิงแบบนี้ ผมเหนื่อย...
ความคิดเห็น