คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
“พอนอนได้มั้ยครับฮยอง” เร็นเข้ามาหาอารอนที่ห้องนอนห้องที่ 3 ที่มีไว้รับรองแขก 1 สัปดาห์จะมีแม่บ้านมาทำความอาดห้องให้เร็น 2 ครั้ง เร็นทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอก ขนาดต้มรามยอนยังทำไม่เป็นเลย ที่เร็นถามอารอนแบบนั้น เพราะบ้านที่อเมริกาของอารอนหลังใหญ่มาก อารอนอยู่กับแม่แค่สองคน เร็นไม่เคยเห็นพ่อของอารอนเลย รู้แค่ว่าเป็นคนเกาหลีเหมือนกันนี่แหละ อารอนเป็นลูกคนมีเงินที่ติดดินพอสมควร เลยทำให้สนิทกันเร็นเอามากๆ
“สบายมาก ฮยองไม่เรื่องมากหรอกน่ามินกิก็รู้”
“ฮยองมาอยู่ด้วยผมดีใจจัง มีคนทำอาหารให้กิน”
“อ้อนจริงๆ ไอ้น้องคนนี้ ว่าแต่... คนห้องข้างๆ เค้าจะไม่หึงมินกิเอาเหรอ” อารอนพูด เพราะรู้ดีว่าเร็นรักมินฮยอนมากแค่ไหน
“ฮยองอ่าาา... เค้าเกลียดผมจะตาย จะหึงยังไง” เร็นพูดแล้วทำหน้าสลดไป
“ดูจากวันนี้แล้ว... ฮยองว่าไม่นะ ที่ว่าเกลียดน่ะ” อารอนพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “แต่อีกคนสิ... อาการหนัก รักรุนแรง” อารอนพูดถึงแบคโฮ ที่อารอนมองแว็บเดียวก็รู้ว่าสายตาที่แบคโฮส่งมาให้เร็นนั้น มันมีความหมายมากมายแค่ไหน ต่างไปจากมินฮยอนที่อารอนมองยังไงก็ไม่เข้าใจ จะรักหรือจะเกลียด มองไม่ออกเลยจริงๆ แต่จะให้บอกเร็นว่ามองไม่ออกน่ะเหรอ เสียหน้าไอ้น้องคนนี้ตายเลย
“ไอ้แบคโฮอะ”
“แล้วจะใครอีกล่ะ”
“ผมยกให้ฮยอง เอามั้ย”
“ไอ้เด็กบ้า!!! ไม่เอาโว้ย ฮยองจะแต่งงานมีลูกมีเมีย” อารอนพูดเสร็จก็จับหัวเร็นโยกไปโยกมา
อารอนรักและเอ็นดูเร็นมาก เพราะเร็นเป็นน้องชายที่น่ารักมาก ตอนอยู่ที่อเมริกา อารอนทำหน้าที่ไม่ต่างจากมินฮยอน อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะอายุมากกว่า ไม่ว่าจะปกป้องจากคนที่ไม่ประสงค์ดี พาไปกิน พาไปเที่ยว อาจจะเป็นเพราะการเป็นลูกคนเดียว พอมีเด็กน่ารักเข้ามาเลยทำให้อารอนหายเหงา
แม่อารอนเลี้ยงดูอารอนมาอย่างดี ด้วยความรักที่เปี่ยมล้น เลยทำให้อารอนเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง แต่บางสิ่งที่ยังคงฝั่งอยู่ในใจ โดยที่แม่อารอนไม่สามารถเข้าถึงได้ อารอนได้เก็บความรู้สึกตรงนี้ ลึกๆ เรื่องเกี่ยวกับพ่อของเขานั้นเอง เป็นจุดบอดจุดเดียวในชีวิตของอารอน ถ้าไม่มีจุดนี้ ชีวิตอารอนไม่ต่างอะไรกับคำที่ว่าโรยด้วยกลีบกุหลาบเลยทีเดียว
ตอนนี้อารอนทำงานได้ 1 ปีแล้ว ได้งานในบริษัทฯที่ดีมากด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้ใครช่วยเลยทีเดียว ตำแหน่งก็ดีและมั่นคงมาก ค่าตอบแทนไม่ต้องพูดถึง อารอนเป็นคนเก่งไปซะทุกเรื่อง มีแต่คนรักอารอน เพราะที่การพูดจา และทุกอย่างที่เป็นตัวเขาเลยก็ว่าได้ ที่ดิ้นรนจะมาเกาหลี มีเพียงเรื่องเดียว เรื่องที่ค้างคาใจเขา เขาต้องกลับมาเคลีย ให้หายคาใจ
“ผมคิดถึงฮยองมากเลย”
“เหมือนกัน จะทำอะไรก็ทำเถอะ เดี๋ยวฮยองจัดของเสร็จก็ว่าจะนอนซะหน่อย”
“นี่มันยังบ่ายอยู่นะฮะ”
“อเมริกาดึกแล้วนะ ฮยองยังปรับเวลาไม่ได้”
“อ้า... ผมลืมไปเลย”
“เหมือนเดิมจริงๆ มินกิเร็นของฮยอง”
“นี่ครับคีย์การ์ด ผมให้คนทำมาให้แล้ว” เร็นยื่นคีย์การ์ดให้อารอน อารอนรับไป
“ขอบใจ”
“ฝันดีนะฮะฮยอง อ่อ!! ที่บ้านของมินฮยอนมีคีย์การ์ดห้องผมอยู่ 1 ใบ บางทีอาจจะมีป้ามีจิน หรืออาจจะเป็นมินฮยอนโผล่เข้ามา ฮยองก็อย่าตกใจนะ”
“คนที่โผล่เข้ามาจะตกใจฮยองมากกว่า”
“ฮยองฮะ... อย่าแกล้งมินฮยอนนะผมขอร้อง”
“โห... เพิ่งมาถึงยังไม่ได้ทำอะไรเลย ปกป้องกันแล้ว ใช่ซี้... ฮยองมันคนมาที่หลังนี่”
“ฮยอง...”
“เออน่า... จะนอนแล้วออกไป” อารอนดันเร็นออกจากห้องนอนตัวเองไป ก่อนที่จะกลับมาหยิบกล่องสีดำที่เอาซ่อนเร็นเอาไว้แทบไม่ทันมาเปิดต่อ “เรากำลังจะได้เจอกันแล้วนะครับ... คุณพ่อ... น้องชาย... หึ หึ หึ” อารอนหัวเราะอยู่ในลำคอ หยิบรูปชายวัย 50 ปี หน้าตาดูดีทีเดียว แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าของน้องชายตัวเองที่เกิดจากภรรยาอีกคนของผู้เป็นพ่อ ตอนนี้กำลังให้นักสืบหาให้อยู่
“ดีเหมือนกัน มินกิจะได้ไม่เหงา” มีจินพูด เมื่อเข้ามาหาเร็นที่ห้อง อารอนยังคงนอนหลับอยู่ในห้องนอน ส่วนเร็นนั่งพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องโถง
“ดีสุดๆ ไปเลยฮะป้า ผมน่ะอยากให้ฮยองมาอยู่กับผมนานๆเลย” เร็นละจากหน้าจอคอมพ์ฯตั้งโต๊ะมาสนใจมีจิน
“ป้าจะได้ไม่ต้องห่วงมินกิมาก งั้นป้าไปก่อนนะ นัดเพื่อนเอาไว้น่ะ”
“ฮะป้า อย่าดื่มเยอะนะฮะ ดึกๆ ผมจะแอบไปดู” เร็นพูดทำหน้าตาน่าเอ็นดู
“น่ารักมากเลยมินกิของป้า” มีจินเข้าไปกอดเร็นเอาไว้ ก่อนที่จะสูดดมผมหอมเบาๆ
“ป้าฮะ ผมรักป้านะฮะ” เร็นกอดตอบ
“ป้าก็รักมินกิ”
“ป้าต้องรักมินฮยอนให้มากๆด้วยนะฮะ ผมขอร้อง” มีจินเงียบไปทันที
“ป้าไปก่อนนะ วันนี้ไม่กลับจ้า ป้าจะไปเที่ยว น่าจะไปหลายวันอยู่เหมือนกัน ที่แรกว่าจะไม่ไปตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วมินกิมีคนดูแล”
“ว้าวๆๆๆๆๆๆๆ ดีจัง งั้นป้าไปเที่ยวให้สนุกนะฮะ ไม่ต้องห่วงผม”
“จ้า” พูดจบมีจินก็เดินออกจากห้องของเร็นไป แต่... “อ้าว... มินฮยอน ไหนแกบอกว่าแกจะไปทำงานไง”
“ผมป่วยนะครับแม่” เสียงมินฮยอนดังเข้ามา เร็นแอบมองจากในห้อง
“แม่ไม่อยู่หลายวันดูแลมินกิด้วยล่ะ ถ้าแกรังแกน้องนะ แม่เอาแกตายแน่”
“ได้สิครับ ผมจะดูแลให้ส่าแกใจแม่เลยครับ”
“มินฮยอน!!!”
“อยู่ใกล้แค่นี้เองอย่าตะโกนสิครับ อ่อ... นั่งอยู่นั่นไงลูกแม่น่ะ” พูดจบมินฮยอนก็เดินฉับๆ เข้าห้องเร็นมา
“มินฮยอน” มีจินตามเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นแล้วว่าสายตาของมินฮยอนเย็นชาแค่ไหน
“ผมกำลังคิดอยู่ว่าควรจะดูแลลูกแม่ยังไงดี” มินฮยอนยืนกอดอกมองเร็นก่อนที่จะผลักเร็นให้ตกจากเก้าอี้
“โอ้ย!!!” เร็นร้องเสียงดัง ไม่ได้เจ็บแต่ตกใจมากกว่าที่อยู่ๆ โดนผลักจนล้ม
“มินกิ!!!” มีจินเข้าไปพยุงเร็น “มินฮยอนแกบ้าไปแล้ว” มีจินหันไปมองหน้ามินฮยอนที่ยังคงนิ่ง
“ผมไม่เป็นไรหรอกฮะป้า มินฮยอนก็แค่หยอกเล่น” เร็นพูดแล้วยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เริ่มแห้ง
“ก็ได้ครับแม่... ผมต้องดูแลลูกแม่ใช่มั้ย เอ... เริ่มจากตรงไหนก่อนดี คิดออกแล้ว ผมคองต้องเอาไปเก็บไว้ที่ห้องก่อน” พูดจบมินฮยอนก็กระชากเร็นโดยการจับที่ต้นแขนของเร็นให้เดินตามไปที่ห้อง
“มินฮยอน!!! หยุดนะ” มีจินเดินตามไปแต่ก็ช้ากว่ามินฮยอนที่พาเร็นเข้าห้องนอนไปเรียบร้อยแล้ว
“คืนนี้ผมคงต้องให้ลูกแม่นอนกับผมที่ห้องก่อนแล้วล่ะครับ แม่ไปเที่ยวเถอะ เดี๋ยวเพื่อนจะรอ อย่าลืมสิครับว่าลูกชายแม่ทนมือทนตีนผมแค่ไหน” มินฮยอนโผล่หน้าออกไปพูด “มึงตอบแม่ไปสิวะ เดี๋ยวแม่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวเพราะมึงกันพอดี” มินฮยอนหันไปตะคอกเร็น
“ป้าฮะ!! ไม่ต้องห่วงผมนะฮะ มินฮยอนไม่ทำอะไรผมหรอก... อย่างน้อยๆ คงไม่เอาถึงตายหรอกฮะ” ประโยคหลังเร็นพูดให้พอได้ยินแค่มินฮยอน
“แม่ได้ยินมั้ยครับ ลูกแม่บอกให้แม่ไปได้แล้ว” มินฮยอนหันไปมองหน้าแม่
“มินกิ!! มินกิ” มีจินพยายามจะเข้าห้องมินฮยอนให้ได้
“ป้าครับ... ไปเที่ยวเถอะ ผมไม่เป็นไรจริงๆ” เร็นพูด
“ป้า...”
“นะฮะป้า ขอร้องล่ะฮะไปเที่ยวนะ อย่าลืมขนมของฝากของผมด้วยนะ” เร็นพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่างเริง
“ไปสิครับแม่ มันไม่ตายง่ายๆหรอกลูกแม่น่ะ”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้น แกตายแน่มินฮยอน” พูดจบมีจินก็เดินออกไป มินฮยอนปิดประตูห้องนอนลง เร็นรีบเดินหนีไปนั่งที่โต๊ะเขียนเขียนหนังสือของมินฮยอนอย่างสงบ
“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย” มินฮยอนพูดเมื่อล้มตัวลงนอนบนเตียงสบายใจเฉิบ มองเร็นนั่งนิ่งๆอยู่ที่โต๊ะอยู่อย่างนั้น
“ฉัน... กลับห้องได้รึยัง ฉันทำงานค้างไว้”
“ยังอะ กูยังไม่ได้ดูแลมึงเลย” มินฮยอนพูดแล้วยันตัวขึ้นพิงหัวเตียง “มานี่ดิ” มินฮยอนพูดแล้วตีที่เตียงนอนข้างตัวเขา เร็นเดินมาอย่างช้าๆ ในใจก็คิดไปสารพัด เอาวะ คงไม่หักคอกันจนตายอยู่ตรงนี้หรอก คิดได้อย่างนั้นเร็นก็นั่งลงเบาๆ
“มาแล้ว” เร็นพูด
“วันนี้รู้สึกว่าเหนื่อยมาก ไม่มีแรง อยากนอน” มินฮยอนพูด แล้วดันตัวเองให้นอนลง
“จริงสิ! นายป่วยนี่นา กินยังรึยัง ข้าวล่ะ จากตอนเที่ยงก็กินไปยังไม่หมดเลย เดี๋ยวฉัน ฉันๆๆ ควรจะออกไปซื้อให้นาย” เร็นพูดแล้วลุกขึ้น ก็คงต้องซื้อนั้นแหละ เพราะแค่ต้มรามยอนยังทำไม่เป็นเลย
“ได้พูดซักคำมั้ยว่าหิว บอกว่าจะนอนไง” มินฮยอนพูดเสียงแผ่วเบา “อย่าเพิ่งพูดอะไรขัดหูกูเด็ดขาดนะ อยู่นิ่งๆ ก็พอ” มินฮยอนพูดไปก็ทำตาปรือไป
“นอนเถอะ ฉันไม่ไปไหนหรอก” เร็นพูดแล้วหันไปมองหน้ามินฮยอน
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ ว่าจะออกจากห้องกูไป เพราะกูไม่อนุญาต ปล่อยให้ไอ้ญาติจากอเมริกา ของมึงอยู่มันอย่างนั้นแหละ มานี่!” ร่างสูงที่แทบจะหลับเพราะฤทธิ์ยากระชากตัวเร็นให้นอนลง
“ก็ๆๆๆ ก็อยู่นี่ไง” เร็นพูดเมื่อหน้าแนบลงที่อกของมินฮยอนไปแล้ว
“ต้องเกี่ยวไว้แบบนี้สินะ ถึงจะได้ไม่กังวล” มินฮยอนพูดก่อนที่จะกอดตัวเร็นเอาไว้ “เวลาป่วยนี่มันไม่ดีเลยจริงๆ” มินฮยอนบ่นงึมงำ ก่อนที่จะผล็อยหลับไป เร็นที่นอนอยู่แนบอกของมินฮยอนแอบเอามือขึ้นมาแตะจมูกโด่งๆ ของมินฮยอน
“ว้าว... โด่งจัง ปากก็สวย นอนแบบนี้แหละ นอนไปนานๆนะ เหมือนเทวดาของฉันเลย ฮวังมินฮยอน” เร็นพูด แล้วแตะใบหน้าของมินฮยอนเบาๆ ก่อนที่จะกอดมินฮยอนตอบ แล้วหลับไปเหมือนกัน
ความคิดเห็น