คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
“มะ มินฮยอน...” จงฮยอนแทบจะละลายแล้วตอนนี้ เมื่อพอมินฮยอนเดินเข้าห้องมาก็ไม่พูดพร่ามทำเพลง จู่โจมเข้าจูบคนตัวเล็กอย่างไม่รอให้คนโดนกระหน่ำจูบเอ่ยปาก
“อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ” มินฮยอนพูด หลังจากปล่อยให้คนตัวเล็กได้มีโอกาศได้หายใจบ้าง
“มอง มองยังไง” จงฮยอนพูดไปหอบไป รีบโกยอากาศเข้าปอด
“สายตาที่มองเหมือนผมทำผิด กฏคือโฮสต์และลูกค้าจะทักทายกันนอกร้านไม่ได้ และที่สำคัญ คุณจะรักผมไม่ได้” มินฮยอนพูดอยู่ข้างหูจงฮยอน เป็นน้ำเสียงที่ทำให้จงฮยอนแทบจะละลายและยอมเชื่อฟัง
“แต่... ไม่ได้มีกฏไหนที่จะห้ามไม่ให้เธอรักฉันได้นี่นา ไม่ใช่เหรอ” จงฮยอนหันไปมองหน้าคนข้างๆ
“ผมน่ะ... รักใครไม่ได้หรอกครับ”
“เธอ... รักฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?” จงฮยอนพูดแล้วลูบคลำไปทั่วหน้าของมินฮยอน ส่งสายตายแสนจะยั่วยวน
“ไม่ได้ครับ” มินฮยอนพูด ก่อนที่จะกดปากลงที่ซอกคอหอมๆ ของจงฮยอน ด้วยอารมณ์ที่ตอบตัวเองไม่ได้ เขา... ฮวังมินฮยอน... ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับจงฮยอน แต่มันจะเรียกว่าความรักได้รึป่าว เขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน รู้แค่ว่า จงฮยอนเป็นคนที่เขาปฏิเสธไม่ได้เลย บอกว่าให้มาเขาก็จะมาหา
“ใจร้าย...” จงฮยอนพูด แล้วลูบไล้ที่หน้าอก ก่อนที่จะเลื่อนมือไปที่ซอกคอ หลังใบหูแล้วหยุดอยู่ที่ผมหนาของมินฮยอน นิ้วเล็กๆ ป้อมๆ น่ารักของจงฮยอนสอดไปตามผมของมินฮยอน ก่อนจะนวดคลึงหนังศีรษะของมินฮยอนเบาๆ มินฮยอนส่งยิ้มให้
“อ้อนอีกแล้วนะครับ จะเอาอะไรจากผม”
“แค่อยากอ้อน เพราะไม่รู้จะไปอ้อนกับใคร” จงฮยอนพูด ก่อนที่จะโผเข้ากอดมินฮยอน “ที่แรกคิดนะว่าเพราะเหงา แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่แล้วล่ะ ความรู้สึกมันห้ามไม่ได้แล้ว”
“คุณจงฮยอนครับ...” มินฮยอนเรียกชื่อคนตัวเล็กเบาๆ เหมือนจะเรียกสติตัวเองมากกว่าที่จะเรียกให้คนตัวเล็กให้สนใจ
“ฉันรอได้ จนกว่าเธอจะเลิกเป็นโฮสต์ รอวันที่เป็นอิสระ แต่... ถ้าเธอรักฉันอะนะ ถ้าไม่ ฉันก็จะไป...”
“รอผม... คุณต้องรอผม” มินฮยอนพูดขึ้นขัดจงฮยอน
“ฉันเองก็คงจะ... หลงรักเธอเข้าแล้วล่ะมินฮยอน” จงฮยอนพูดแล้วกอดมินฮยอนเอาไว้ มินฮยอนโอบเอวคอดให้เข้ามาชิดกับตัวเอง
“คุณทำให้ผมต้องแหกกฏบางอย่างเข้าแล้วล่ะครับคุณจงฮยอน” พูดจบมินฮยอนสอดมือเข้าไปลูบไล้หน้าอกของจงฮยอน ก่อนที่จะใช้นิ้วโป้งหยอกล้อเล่นกับจุดกระตุนอารมณ์ของคนตัวเล็กเข้า
“มะ อ๊ะ... อ่าาา... มะ มินฮยอน ฉะ ฉัน...” จงฮยอนมือไม้อ่อนไปหมด มินฮยอนยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อของจงฮยอนออกสองเม็ดช้าๆ ก่อนที่จะประกบปากลงที่ซอกคอคนตัวเล็ก
“คุณทำให้ผม...” พูดจบมินฮยอนทิ้งรอยจูบสีแดงจัดไว้ที่ไหล่ของคนตัวเล็ก ก่อนที่จะลากลิ้นลงไปที่จุดกระตุนอารมณ์ที่เดิมของจงฮยอน ยอดอกสีสวย กวาดลิ้นชิมความหวานให้ส่าแก่ ในเมื่อยั่วยวนกันดีนัก
“มะ มินฮยอน... อ๊ะ อ่าาาาา” ร่างเล็กใช้แขนทั้งสองโอบไว้ที่คอของมินฮยอนอย่างรู้งาน “ฉันมีแต่เสีย” จงฮยอนพูดออกมาเมื่อมินฮยอนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรังแกเขาด้วยการกวาดชิมยอดอกสีสวยของเขาอยู่แบบนั้น
“คุณต้องยอมผม” มินฮยอนพูดแล้วประกบปากจูบปากสวย ที่พูดมากนัก
“วันนี้... เธอรังแกฉัน” จงฮยอนพูดเมื่อใกล้เวลากลับเต็มทีแล้ว
“ผมจะรังแกคุณอีก เมื่อคุณเริ่มดื้อกับผม” มินฮยอนพูดไปก็ติดกระดุมเสื้อให้จงฮยอนไป
“ฉันอาจจะไม่ได้มาหาเธอซักพัก ถ้าจำเป็นต้องเจอกันอีก ฉันคงต้องมองเธออีก อย่าห้ามฉันเลยนะ” ร่างเล็กเข้าไปกอดคนร่างสูงอย่างออดอ้อน
“ผมจะรอคุณนะ” พูดจบมินฮยอนก็เดินออกจากห้องมาเป็นอันจบบริการ “เฮ้อออออ ถ้าเกิดมาถามเรื่องไอ้ปัญญาอ่อนนั่นขึ้นมากูจะตอบยังไงวะ” มินฮยอนถอนหายใจออกมาเมื่อพ้นห้องมาแล้ว
“โอ้ยยยยยยยยยย เหนื่อยๆๆๆๆๆ” เร็นพูดไปก็หยิบขนมเข้าปากไป
“เหนื่อย? เหนื่อยเพราะกินขนมสิไม่ว่า” แบคโฮมองหน้าเร็น
“ก็สรุปงานไปด้วยไงล่ะ” เร็นยิ้มออกมาเขินๆ เมื่อตัวเองเอาแต่กิน แบคโฮต่างหากที่เป็นคนสรุปงานอย่างจริงจัง
“กินขนาดนั้นแล้วยังจะกินข้าวไหวอยู่มั้ย?? นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว จะกลับบ้านรึยัง?” คำว่าสี่ทุ่มของแบคโฮวิ่งเข้าหัวเร็นทันที
“ชิบหายแล้ว!!! กี่โมงแล้วนะ” เร็นพูดไปก็ควานหาอะไรก็ได้ที่มันบอกเวลาได้ เร็นคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู “ตายห่า!!! กูตายแน่ๆ กูต้องกลับบ้านแล้ว ลุกเลยเร็วๆ” เร็นฉุดกระชากให้แบคโฮลุกขึ้น
“อยู่ก็อยู่คนเดียว ทำเป็น...” แบคโฮพูดได้แค่นั้นก็คิดได้ สี่ทุ่ม...? อ่อ มินฮยอนอีกแล้วสินะ เวลาเลิกงานไอ้ตัวดีคนนั้น
“เร็ว! แบคโฮเร็วๆๆๆ” เร็นหอบหิ้วหนังสือและสัมภาระวิ่งนำแบคโฮไปที่รถของแบคโฮที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของบ้านแบคโฮ
“กว่าไอ้มินฮยอนจะถึงบ้านโน้น... ห้าทุ่ม” แบคโฮบ่นไปก็เท่านั้น แต่ก็อยากจะบ่น
“เร็วๆสิวะ เร็ว” เร็นที่นั่งรัดเข็มขัดนิรภัยอยู่บนรถของแบคโฮเรียบร้อยแล้วพูด
“เออๆ” แบคโฮพูดแล้วรีบเร่งเครื่องออกจากบ้านไปส่งเร็น แต่...
“เฮ้ย!!! อะไรวะ ทำไมมันดับ” เร็นพูด เมื่ออยู่ๆ รถของแบคโฮกระตุกแล้วก็ดับไปในที่สุด “มึงไม่ได้เติมน้ำมันเหรอวะ”
“ไอ้บ้า... ขนมที่มึงนั่งยัดเข้าปากไปไม่ใช่ว่ามึงแวะซื้อตอนรอกูเติมน้ำมันเหรอวะ” แบคโฮเตือนความจำของเร็น
“เอ่อ จริงด้วย แล้วมันเป็นอะไรของมันเนี้ย แถวนี้มืดด้วย กูไม่ชอบเลย” เร็นพูดแล้วก็หันซ้ายแลขวาอย่างหวาดระแวง
“กูคงต้องโทรเรียกช่าง ระหว่างรอช่างมากูว่ากูไปดูหน่อยดีกว่า เผื่อไม่เป็นอะไรมาก” แบคโฮจัดการโทรหาช่าง “อีก 45 นาทีน่ะ กว่าช่างจะมา”
“อะไรนะ!!! กูไม่ถึงบ้านเที่ยงคืนเลยเหรอ”
“แล้วจะให้กูทำยังไงครับ กูทำพัง?”
“ทำไงดีๆๆๆ” เร็นแทบจะทึ้งหัวตัวเองด้วยความกระวนกระวายใจ คิดไปถึงว่าจะโดนขังห้องมืดๆ หรือโดนฉีดน้ำอีก แค่คิดก็ป่วยรอแล้ว
“นั่งรอกูในรถนะ เดี๋ยวกูไปดูมันหน่อย เผื่อว่าแก้ได้จะได้ไม่ต้องรอช่าง” พูดจบแบคโฮก็ลงจากรถไป ปล่อยให้เร็นบ้าๆ บอๆ อยู่คนเดียวในรถ
“แบคโฮ... มึงซ่อมได้มั้ย” เร็นเดินจากรถมายืนอยู่หน้ากระโปรงรถกับแบคโฮ
“กูคิดว่าไม่ได้ว่ะ” แบคโฮหันไปมองหน้าเร็น
“แล้วมายืนทำไมตั้งนาน หนาวนะ ไปนั่งรอในรถเถอะ” เร็นพูด
“กูนี่แบบ... ไม่เท่เลยว่ะ ถ้าเป็นไอ้มินฮยอนมันคงทำได้” แบคโฮจิ๊ปากขัดใจตัวเอง
“ได้สิ มินฮยอนทำได้ทุกอย่างเลย แต่... แค่นี่ มึงก็เท่มากแล้วสำหรับกู” พูดจบ เร็นก็เข้าไปกอดคอแบคโฮอย่างปลอบใจ และในจังหวะเดียวกัน รถคันหรูที่กำลังขับผ่านมาด้วยความเร็ว ก็ถูกเหยียบเบรคดังเอี๊ยด!!!
“รถมินฮยอน!!!” เร็นหันไปมองที่ต้นเสียงหลังจากที่เสียงเหยียบเบรคทำให้เร็นตกใจและแบคโฮที่อยู่ข้างๆ ดึงตัวเร็นไปกอดเอาไว้ รถหรูจอดสนิทก่อนที่จะถอยมาด้วยความเร็วและตรงมาที่เร็นและแบคโฮอย่างจงใจ
“เร็นหลบไป!!” แบคโฮพูดแล้วดันตัวเร็นให้หลบลงไปข้างทางโดยใช้ตัวเองบังเอาไว้ คือถ้าชนก็จะชนโดนแบคโฮก่อนเร็นอาจจะแค่กระเด็นไปก็เท่านั้น
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงเหยียบเบรคหยุดสนิทอยู่ที่ก้นแบคโฮ ท้ายรถของมินฮยอนกระแทรกเข้าที่ก้นแบคโฮนิดหน่อย
“แบคโฮ!! เป็นไงบ้าง” เร็นหันมาจับเนื้อจับตัวแบคโฮเมื่อรถหยุดนิ่งลง
“นี่มันกี่โมงแล้ว” คนในรถหรูเปิดประตูลงมามองหน้าเร็น
“สะ สี่ทุ่มครึ่ง” เร็นพูดด้วยความกลัว ก่อนที่จะกอดแขนแบคโฮเอาไว้ ร่างสูงมองนิ่ง
“มึงเป็นพ่อมันรึไง” แบคโฮเห็นอย่างนั้นก็ดันเร็นให้ถอยห่างจากมินฮยอนโดยเอาตัวเองบังเอาไว้
“จะเดินมาหากูเองหรือให้กูไปลากมา” เสียงเย็นของมินฮยอนทำให้เร็นสั่นไปหมด
“บะ แบคโฮ...” เร็นเรียกชื่อแบคโฮออกมาเบาๆ
“มานี่!!!” แขนยาวๆ ของมินฮยอนจับเข้าที่ต้นแขนเล็กของเร็นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะปลิวไปตามแรงกระชากของร่างสูง
“ขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันไม่จะกลับดึกอีก” เร็นพูดเสียงรนราน ตัวสั่นไปหมด
“มึงคงไม่ได้กลับดึกอีก เพราะมึงคงออกไปนอกบ้านไม่ได้อีกแล้ว” มินฮยอนบีบที่ต้นแขนของเร็น
“ปล่อย...” แบคโฮพูดแล้วยื่นมือไปจะจับตัวเร็น
“กูไม่อยากต่อยมึงนะแบคโฮ เพราะอย่างนั้น... อย่าสะเออะมายุ่งเรื่องคนบ้านกู”
“คนบ้านมึง? ตรงไหน? มึงไม่ได้จะสนใจใยดีเร็นสักนิด ดีแต่รังแก”
“ยืนบื้ออยู่ทำไมไอ้โง่!!! ไปเอาของในรถไอ้แบคโฮออกมาสิวะ!!!” ไม่พูดเปล่า มินฮยอนผลักเร็นแทบล้มหน้าทิ่มไปทางรถของแบคโฮ
“เร็น... ไม่ต้องไป ไปกับกู” แบคโฮเดินไปด้านประตูคนขับ ก่อนที่จะดึงเร็นเอาไว้ขณะที่เก็บข้าวของอย่างรนราน
“เร็ว!!!” มินฮยอนตะคอกเสียงออกมา ทำเอาเร็นสะดุ้งตัวแทบลอย
“ไม่ๆๆๆ แบคโฮไม่ได้ๆ” เร็นส่ายหัวไปมา
“กูจะปกป้องมึงเอง” แบคโฮพูดแล้วยื่นมือไปตรงหน้าเร็น
“โอ้ย!!!” เร็นที่ทำท่าเหมือนจะยื่นมือไปจับมือของแบคโฮ โดนกระชากออกมา ร่างบางโดนอุ้มขึ้นพาดไหล่กว้างของมินฮยอน
“กล้าดียังไง จะให้มันปกป้อง” มินฮยอนพูดแล้วบีบไปที่ต้นขาของเร็น นิ้วที่จิกลงเนื้อต้นขานิ่มๆ ของเร็นเจ็บไปหมด
“เจ็บ... มินฮยอนอย่าทำ” เร็นทำเพียงครางออกมาเบาๆ เพราะกลัวว่าแบคโฮจะได้ยิน แล้วตามมาชิงตัวของเร็นไปอีก
“จำใส่หัวมึงเอาไว้นะ... อย่ายุ่งกับมัน ถ้ามึงไม่อยากเห็นมันทรมานทั้งต่อหน้าและลับหลังของมึง คังแบคโฮ” เสียงที่เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งของมินฮยอนบาดลึกลงที่ใจของแบคโฮ เร็นอยู่แค่เอื้อมแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย
ความคิดเห็น