คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
“เอาล่ะ... ทุกอย่างโอเคหมดแล้วแต่... ครูคิดว่าจะเปลี่ยนท่าอีกหน่อย นิดเดียวแค่นั้นแหละ” ครูสอนเต้นพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาที่ผมกับปาร์ค ฮานึล “เปลี่ยนจากท่าที่จุนโฮจับคางฮานึลขึ้นมาเปลี่ยนเป็นทำเหมือนจะจูบก็แล้วกัน ไหนลองดูซิ” สิ้นเสียงของครูซ้อมเต้น เราก็เริ่มซ้อมกันทันที พอมาถึงท่อนที่เปลี่ยนจากที่ผมแค่จับคางเธอมามองหน้าเปลี่ยนเป็นหันไปจูบแทน ผมกะจังหวะผิดทำให้ปากของผมและเธอโดนกันเข้าจริงๆ ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งแต่เธอก็ยังคงเต้นต่อไปได้อย่างมืออาชีพ
“ดูเหมือนว่านายจะจูบกับฮานึลจริงๆ มุมที่ฉันนั่งอยู่ ฉันมองเห็น” คิม มินแจเข้ามากระซิบกระซาบกับผมทันทีที่ผมซ้อมเสร็จ
“เราแค่กะจังหวะผิดก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้จูบอะไรสักหน่อย” ผมพูด ทำไมผมรู้สึกเขินๆ บอกไม่ถูก และผมคิดว่าคนตัวเล็กก็คิดแบบผม เพราะพอผมหันไปมองหน้าเธอ เห็นเธอกัดริมฝีปากน้อยๆก่อนที่จะเบือนหน้าหนีผม
“ท่าทางฮานึลจะเขินนายอยู่นะ” เจ้าเพื่อนตาดีของผมพูดหัวเราะคิกคัก ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาจะดังขึ้น “อูย... คุณภรรยาโทรมาไปรับสายก่อนนะ หาเรื่องทะเลาะเบาๆ” เขาพูดแล้วยิ้ม หมอนี้ท่าทางจะออกแนวโรคจิต ชอบชวนภรรยาทะเลาะกัน
วันนี้เป็นวันที่ซ้อมกันอย่างหนักหน่วงเลยจริงๆ มีเวลาพักทานอาหารกลางวันแค่แป๊บเดียวเอง ผมว่าจะออกไปหาอะไรทานข้างนอกเสียหน่อยยังไม่ได้เลย พูดตรงๆผมรู้สึกเขินแม่สาวตัวเล็กที่ผมเต้นผิดจังหวะไปประกบปากเข้ากับปากของเธออยู่เลย
“น้ำค่ะ” ผมหันไปมองที่ต้นเสียง
“อ่อ... ขอบใจ” เธอยิ้มแบบเขินๆ มาที่ผม ผมเองก็อดที่จะเขินไม่ได้เหมือนกัน มันไม่ใช่จูบแรกของผม แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกเขินแบบนี้นะให้ตายสิ
“พี่อย่าทำหน้าแบบนี้สิคะ ฉันเขินนะ” เธอพูดขึ้นแล้วก็ทรุดตัวนั่งลงข้างๆผม
“ก็... เธอยิ้มแบบนี้ให้พี่ก่อน” ผมพูดแล้วก็เปิดขวดน้ำขึ้นดื่มแก้เขิน
“ก็... ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย อยู่ๆ ปากพี่ก็มาโดนปากฉัน” เธอพูดก่อนที่จะเอานิ้วลูบที่ปากเธอเบาๆ ทำให้ผมคิดอยากจะจูบเธอจริงๆ ให้ตายเถอะ ยิ่งมองยิ่งน่าจูบ
“มาอยู่กันที่นี่เอง... ได้เวลาซ้อมรวมกันแล้ว” คัง จีฮุนเดินมาที่เราก่อนจะคว้าข้อมือคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆผมให้ลุกขึ้น “ไปกันเถอะฮานึล”
“ฉันเองก็ต้องไปไม่ใช่เหรอ” ผมพูดแล้วก็คว้าข้อมืออีกข้างของคนตัวเล็กเอาไว้อย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน “ไปกันได้แล้วยัยตัวเล็ก” ผมพูดจบก็กระชากคนตัวเล็กให้หลุดจากการจับกุมของคัง จีฮุน
“พี่หึงฉันเหรอ” อยู่ๆ คนที่ผมฉุดให้เดินมาก็พูดขึ้นเล่นเอาผมสะดุ้งแทบลืมหายใจ
“จะบ้าเหรอ!!! ทำไมพี่ต้องหึงเธอด้วยล่ะ แค่รำคาญเจ้าจีฮุนก็แค่นั้นแหละ” ผมพูดก่อนที่จะรีบปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ
“แล้วพี่จะรำคาญพี่จีฮุนทำไมล่ะคะ” เธอหันมามองหน้าผมตาแป๋ว
“เธอกับเจ้าจีฮุนเป็นแฟนกันหรือไง เขาถึงตามหึงเธอ ถ้างั้นก็ไปสิ นั่นไงเขาเดินมาแล้ว” พูดจบผมก็เดินเข้าห้องซ้อมมา อารมณ์เสียบอกไม่ถูก...
“เอาล่ะ... วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้พักผ่อนกันให้เต็มที่ วันมะรืนซ้อมใหญ่อีกทีนะทุกคน” ผู้จัดการพูดขึ้น หลังจากที่เราซ้อมใหญ่กันจนเสร็จ
“วันนี้ไปดื่มกันหน่อยดีกว่า พี่ให้ฮันนี่กับจีวอนไปรอที่ร้านแล้ว” อยู่ๆ พี่มินจุนก็พูดขึ้นเมื่อเหลือเพียงพวกเราห้าคนและยัยตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนหัวเราะคิกคักอยู่กับเจ้าคัง จีฮุน
“ผมขอตัว...” ผมพูดขึ้น
“ไม่ได้... นายเป็นเจ้ามือจะไม่ไปได้ไง” พี่มินจุนพูดก่อนที่จะเข้ามากอดคอผม “หึงเหรอ...” พี่เขยของผมเข้ามาพูดข้างๆหูของผมเบาๆ
“หึงที่ไหน หึงอะไรพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอซะหน่อย” ผมพูดพอให้ได้ยินแค่ผมกับพี่เขย
“งั้นเหรอ... ก็ดีนะ ท่าทางเจ้าจีฮุนจะเอาจริงๆ” พี่เขยพูดก่อนที่จะหันไปคุยกับคนอื่นๆ “ไปเจอกันที่ร้านประจำของเราเลย”
“พี่ครับ...” ผมเปิดประตูห้อง V.I.P. ของเราไปเป็นคนแรก พอเห็นพี่สาวนั่งอยู่ก็รู้สึกอยากเข้าไปอ้อนเหลือเกิน ผมจึงเข้าไปนั่งข้างๆพี่สาวก่อนที่จะหอมแก้มเธอเบาๆ
“เฮ้ยๆๆๆ ถอยออกมาเลยเจ้าจุนโฮ นั่นมันที่นั่งของพี่” พี่มินจุนโวยวาย ผมพยักหน้าก่อนที่จะเข้าไปนั่งแทรกกลางระหว่างพี่ฮันนี่กับคัง จีวอน
“ผมนั่งตรงนี้ก็ได้ มินแจ นายไม่ว่าใช่ไหม” ผมหันไปมองหน้าเพื่อน
“นั่งได้แต่อย่าบังอาจเข้ามาหอมแก้มหรือไม่ก็กอดเชียว” คิม มินแจพูดก่อนที่จะเข้ามารวบตัวภรรยาของเขาเข้าไปกอด ไม่กอดเปล่าทั้งจูบลูบคลำ จนแทบจะสำเร็จรักกันไปเลยทีเดียว
“เฮ้ย!!! กลับบ้านไปก่อนเลยมั้ย???” ผมเอ่ยถามคิม มินแจอย่างหัวเสียหน่อยๆ
“กินก่อนแล้วค่อยกลับ นายต้องเข้าใจสิ ฉันจะไม่ได้เจอกันอีกหลายวันนะ” คิม มินแจหาเหตุผล
“ยังเหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะไป” ผมพูดก่อนที่จะเอียงคอซบลงที่ไหล่ของพี่สาว
“นายไม่มีวันเข้าใจหรอกจุนโฮ...” เพื่อนของผมพูดก่อนที่จะซบลงที่ไหล่ของภรรยาของเขา “นายมันไม่มีหัวใจ ไม่มีภรรยา เชอะ!!!” พูดจบเจ้าคิม มินแจก็เข้าไปหอมแก้มภรรยาอย่างหนักหน่วง
“นี่... มินแจ เราไปห้องข้างๆ กันก่อนเลยดีกว่าไหม” คัง จีวอน พูด เรียกเสียงหัวเราะของเราทุกคนขึ้นมา แล้วเราทุกคนก็เริ่มจัดการอาหารกัน
“วันนี้น้องชายของพี่เป็นอะไรเนี้ย อ้อนจริงๆ” พี่ฮันนี่พูดก่อนที่จะตักอาหารเข้าปากผม
“ก็ผู้หญิงบนโลกนี้นอกจากคุณย่าแล้วผมอ้อนพี่ได้คนเดียว” ผมพูดหลังจากที่เคี้ยวอาหารจนหมด
“หาแฟนสักคนสิ” พี่ฮันนี่พูด
“ผมบอกพี่แล้วไง ผมไม่คิดเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่ยาก ผมไม่อยากมีความรัก ถ้าเกิดว่าผมไปรักใครสักคน คนคนนั้นคุณแม่ไม่ยอมรับทุกอย่างก็จบ ทั้งผมและเธอคนนั้นก็ต้องเจ็บปวด... ผมไม่พร้อมที่จะเจ็บปวด และไม่อยากให้เธอคนนั้นต้องเจ็บปวด” ผมพูดแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม สายตาของผมแอบชำเรืองไปมองคนที่นั่งตรงกันข้ามของผมเข้า เธอเองก็มองมาที่ผมเหมือนกัน ใช่แล้ว... ผมจะรักใครไม่ได้
“น่าสงสารจริงๆน้องชายของฉัน” พี่สาวพูดแล้วก็ลูบที่หน้าของผม
“ผมรู้ชะตากรรมของผมตั้งแต่จำความได้แล้วล่ะครับพี่ ที่ได้มาเป็นนักร้องแบบนี้ก็เพราะคุณย่า แค่ครั้งเดียวในชีวิตนี่แหละครับ ที่ผมจะได้ทำตามใจตัวเอง” พูดจบผมก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีก น่าแปลกใจ ทำไมผมเอาแต่มองหน้าคนตัวเล็กที่มีรอยยิ้มพิมพ์ใจของผมเหลือเกิน
“พี่ว่านะจุนโฮ... ความรักจะทำให้นายเข้มแข็งมากกว่านี้” พี่เขยที่นั่งฟังอยู่พูดขึ้น ผมหันไปมองหน้าเขา “ถ้านายได้รักใครสักคนอย่างหมดใจ นายจะต่อสู้เพื่อเธอ แม้แต่แม่ของนายก็ต้องแพ้ และยอมรับเรื่องของนาย”
“อย่างนั้นเหรอครับ.. รอให้วันนั้นมาถึง แล้วผมจะปรึกษาพี่สองคนนะครับ” พูดจบผมก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีก
“พี่ไม่ไปกับเราเหรอ ผมอยากให้พี่ไปด้วยจัง” ผมหันไปคุยกับพี่สาว
“พี่ยุ่งๆ อยู่กับงานที่ร้านน่ะ จะมาเปิดๆปิดๆไม่ได้แล้ว ลูกค้าเริ่มติดแล้ว อีกอย่างพี่ก็ทำคนเดียว ไม่ได้มีจีวอนช่วยเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”
“เอาไว้พวกผมเสร็จจากการทัวร์คอนเสิร์ตเสร็จ เราไปเที่ยวฮาวายกันนะครับพี่”
“ได้จ้ะ พี่รับปาก” เอาล่ะวันนี้ขอเมาสักหน่อยก็แล้วกัน น่าแปลก น่ารำคาญใจ ทำไมเวลาผมเห็นคนตัวเล็กที่คอยกวนใจผมหัวเราะชอบใจอยู่กับคัง จีฮุน ทำไมผมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ
“ท่าทางพี่จะดื่มไปเยอะเลยนะคะวันนี้” ผมหันไปมองต้นเสียง “ส่งกุญแจรถมาเถอะค่ะ ฉันจะขับให้เอง” เธอยื่นมือมาที่ผม
“ไม่เป็นไรพี่ขับไหว เธอกลับเข้าไปเถอะ พี่ขอตัวกลับก่อน” ผมพูดแล้วพยายามล้วงกุญแจรถออกมา และแล้วมันก็ร่วงลงกับพื้น คนตัวเล็กรีบก้มลงเก็บทันที
“ขึ้นรถเถอะค่ะ” เธอพูดแล้วประคองผมให้ไปที่นั่งข้างคนขับ เห็นเธอตัวเล็กๆ แบบนี้แต่เธอกลับมีแรงที่จะประคองผู้ชายตัวสูงอย่างผมได้ น่าทึ่งจริงๆ
“ออกมากับพี่แบบนี้เดี๋ยวแฟนเธอก็โกรธเอาหรอก” ผมพูดเมื่อเธอออกรถมา
“แฟน??? แฟนที่ไหนกัน” เธอพูดแต่สายตาไม่ได้ละจากการขับรถเลย ดูเธอคล่องและคุ้นเคยกับการขับรถสปอร์ตอย่างไม่น่าเชื่อ
“ก็เจ้าจีฮุนไง...”
“ฮ่าๆๆๆ พี่จีฮุนเหรอคะ แฟนฉันที่ไหนกัน เรื่องระหว่างฉันกับพี่จีฮุนไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ ฉันน่ะ... มีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว” เธอพูดแล้วยิ้ม ใครกัน?? เจ้าหมอนั่นเป็นใครกันนะ??? แล้วทำไมผมต้องไปอยากรู้เรื่องของเธอด้วยล่ะ
“ใครกันล่ะ??? พี่รู้จักไหม” ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป นี้ถ้าไม่เมาผมคงจะควบคุมความอยากรู้ได้อยู่หรอก
“เอ... ฉันจะบอกกับพี่ยังไงดีนะ เอาเป็นว่าไม่อีกนานหรอกคะ พี่ต้องรู้แน่ๆ” เธอพูดทิ้งไว้แค่นั้น ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมเมามาก ผมรู้สึกง่วงนอนแต่... ผมกลับไม่ยอมหลับ เพราะผมอยากมองหน้าของเธอ... เธอจะรู้ตัวหรือเปล่านะว่าผมมองเธออยู่ หรือเธออาจจะคิดว่าผมหลับไปแล้วก็ได้...
“เธอขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ พี่จะนั่งตรงนี้สักพักก่อน” ผมพูดเมื่อมาถึงบ้านแล้ว ผมก็เดินมานั่งรับลมที่ข้างสระว่ายน้ำ
“ฉันยังไม่ง่วงเลยค่ะ เออ... พี่จุนโฮอยากได้ซุปสักถ้วยไหม ฉันทำซุปเก่งนะ” คนตัวเล็กพยายามโฆษณาตัวเองได้น่ารักมาก ได้ข่าวว่าเธอทำอาหารไม่เป็นเลยไม่ใช่เหรอ
“จะไม่รบกวนเธอใช่ไหม” ผมอมยิ้มแล้วหันไปมองหน้าเธอ
“รอสักครู่นะคะคุณผู้ชาย” พูดจบเธอก็เดินเข้าบ้านไป
เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่กวนใจผมได้มากที่สุด และเจอหลากหลายอารมณ์ของผมเข้าไปก็ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ผมได้อีก ผมเคยคิดที่จะลองคบกับใครดูบ้างเหมือนกัน แต่มันก็ล้มเหลว ผมเคยชอบใครหลายๆ คนแต่มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอยากครอบครอง ผมได้คำตอบมาจากใครหลายๆคนว่าผม สุภาพเกินไปน่าเบื่อ... ผมรู้ตัวเองดีว่าผมน่าเบื่อแค่ไหน ก็ผมเป็นของผมแบบนี้นี่นา จะมีใครคนไหนรับได้บ้างไหม แล้วคนที่รับผมได้ และผมก็รับเธอได้เหมือนกัน...
“มาแล้วค่ะ” ผมหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กที่ยกถ้วยซุปมาที่ผม “ซุปกิมจิ เชิญชิมได้เลยค่ะ” คนตัวเล็กยื่นถ้วยมาตรงหน้าผม
“พรุ่งนี้พี่จะไม่เป็นไรใช่ไหม” ผมพูดหยอกเธอ
“รับรองว่าไม่ท้องเสียแน่ๆค่ะ ฉันทำเป็นจริงๆนะ” ผมจัดการตักเข้าปาก อร่อย... “เป็นไงบ้างค่ะ พอกินได้ไหม”
“อร่อยดีนะ” ผมพูดตามความจริง
“เห็นไหมล่ะคะ ฉันบอกแล้วว่าฉันทำเป็นแล้วก็อร่อยด้วย ถ้าพี่จุนโฮชอบวันไหนอยากกินบอกฉันได้นะคะ” ผมยิ้มและพยักหน้ารับ ก่อนที่จะค่อยๆ ตักซุปกิมจิกินเรื่อยๆ
“ขอบใจนะ คืนนี้คงนอนหลับสบายๆ ไปพักผ่อนกันเถอะ” ผมพูด
“ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะทำอาหารเช้าสูตรของฉันให้พี่ชิมได้ไหมคะ” เธอดึงเสื้อของผมเอาไว้
“เอ... ดูเธอจะเอาใจพี่เป็นพิเศษ... มีอะไรจะให้พี่ช่วยหรือไง” ผมพูด
“ช่วยดูแลฉันระหว่างที่เราร่วมงานกันค่ะ อีกอย่าง... ช่วยกันพี่จีฮุนออกจากฉันที ฉันพอรู้ค่ะว่าพี่จีฮุนรู้สึกดีๆกับฉัน แต่... ฉันรับเอาไว้ไม่ได้จริงๆ ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากบอกพี่จีฮุนตอนนี้”
“โอเค... พรุ่งนี้พี่จะรอทานอาหารเช้าฝีมือเธอ” พูดจบผมก็เข้าไปกอดคอเธอให้เดินตามผมขึ้นชั้นสองมาเพื่อกลับห้อง
“ฝันดีนะคะพี่จุนโฮ” เธอพูดก่อนที่จะกระโดดหอมแก้มผมและวิ่งเข้าห้องไป ทิ้งให้ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียวหน้าห้องของเธอ อะไรกันยัยผู้หญิงคนนี้ เธอบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่กลับมาทำดีกับผม ให้ผมต้องมายืนยิ้มคนเดียวแบบนี้เนี้ยนะ ร้ายจริงๆ ผมคงต้องระวังตัวระวังหัวใจเอาไว้แล้วสิ...
ความคิดเห็น