คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
“อืม... ช่วยจดเลคเชอร์มาเผื่อกูด้วยนะ” เสียงเร็นแหบห้าวไปหมด พยายามกรอกเสียงไปในโทรศัพท์
“ตกลงจะไม่ยอมบอกจริงๆ ใช่มั้ยว่าหายหัวไปไหนมา แล้วกลับมาทีนี่แบบป่วยมาเลยแบบนี้น่ะห๊ะ” แบคโฮพูดออกมาอย่างขัดใจ
“อย่าถามกูได้มั้ยเนี้ย กูป่วยอยู่นะ แค่กๆๆๆ” เร็นพูดไปก็ไอไป
“เย็นนี้กูเข้าไปหานะ” มินฮยอนที่นั่งฟังเร็นคุยโทรศัพท์อยู่ โดยบังคับให้เร็นเปิดสปีกเกอร์โฟนด้วยหันมานิ่วหน้าใส่เร็น
“มะ ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องๆๆ”
“อยู่คนเดียวอย่างนั้นน่ะ แล้วข้าวล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงน่า... แค่เป็นหวัดนิดหน่อย พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดด้วย เจอกันที่มหา’ลัยแล้วนะกัน นะๆๆๆๆ” เร็นเริ่มทำเสียงอ้อนแบคโฮ มินฮยอนมองหน้าเร็นนิ่ง
“จะกินมั้ยข้าวอะ” มินฮยอนพูดออกมา ทำให้แบคโฮที่อยู่อีกปลายสายได้ยิน และชัดเจนกับทุกคำถามที่คาใจอยู่ ได้แต่นิ่งเงียบไปด้วยทุกหลากหลายอารมณ์
“เข้าใจกูแล้วใช่ป่ะ มินฮยอนหาให้กิน แค่นี้แหละ จะกินข้าวกินยาแล้วก็นอนแล้ว อย่าโทรมากวนล่ะ” พูดจบเร็นก็วางสายไป
“เป็นแฟนมึงเหรอ” มินฮยอนพูด ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนตัวเองไปที่ห้องครัว
“บ้าดิ เป็นเพื่อนกัน” เร็นรีบเดินตามมินฮยอนออกมา
“ออดอ้อนกันเหลือเกิน” พูดไป มินฮยอนก็หยิบอาหารแช่แข็งสองกล่องออกมาจากตู้เย็น เจาะรูระบายอากาศ ก่อนที่จะเอาเข้าไมโครเวฟไป
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” เร็นพูดแล้วก้มลงใช้นิ้วจิ้มที่โต๊ะ ใช้เล็บแคะไปทั่ว
“อยากให้ไปนักรึไง”
“ไม่ๆๆๆ ไม่เลยสักนิด” เร็นรีบเงยหน้ามองมินฮยอนแล้วส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“กินข้าวเสร็จแล้วก็กลับห้องไปซะ”
“ตกลงจะไปทำงานใช่มั้ย”
“อืม”
“ไม่อยากให้ไปเลยซักนิด ไม่อยากๆๆๆ” เร็นพูดไปก็เอาหน้านอนแนบที่โต๊ะอาหาร
“งั้นเอาเงินมาสองล้านวอน นี่ลดให้แล้วนะ” มินฮยอนพูด แล้วแบมือไปที่เร็น
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ยล่ะ”
“อะไร?” เร็นยื่นมือไปวางไว้บนมือของมินฮยอน
“ตัวฉัน” พูดจบร่างบางส่งยิ้มหวานให้มินฮยอน
“หึ เก็บไว้อย่างนั้นแหละ” มินฮยอนกำลังจะดึงมือออกแต่เร็นรับคว้าเอาไว้ก่อน
“มินฮยอน... จะทำร้ายฉันก็ได้นะ จะทำให้ฉันร้องไห้ซักกี่ครั้งก็ได้ แต่... อย่าทิ้งฉันไป”
“กูไม่ทิ้งมึงไปไหนหรอกนะ แต่... มึงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าใกล้กูมากไปกว่านี้เหมือนกัน” มินฮยอนมองหน้าเร็นนิ่ง เร็นใช้มืออีกข้างเอื้อมไปใกล้มินฮยอนแทบจะถึงแก้มอยู่แล้ว แต่มันสุดแขนของเร็นเสียก่อน
“ไกลจัง... นายอยู่ไกลจากฉันมากเลย”
“ไม่มีวัน ที่มึงจะเอื้อมถึงตัวกูหรอก เพราะกูไปไกลมากแล้ว” พูดจบมินฮยอนก็สะบัดมือออก
“ถึงสิ... คอยดูนะ ฉันจะต้องเอื้อมให้ถึงตัวนายให้ได้ ฮวังมินฮยอน” เร็นพูดแล้วยิ้มให้มินฮยอน
“หึ” มินฮยอนหัวเราะอยู่ในลำคอ ก่อนที่จะเดินไปเอากล่องข้าวที่ไมโครเวฟส่งเสียงเตือนเมื่อมันทำงานเสร็จสิ้นลงแล้ว มินฮยอนวางข้าวหน้าหมูไว้ตรงหน้าเร็น แล้วข้าวหน้าไก่รสเผ็ดไว้ที่หน้าตัวเอง
“ฉันจะขอกินไก่ของนายทุกครั้งเวลาที่เรากินข้าวแบบนี้ แต่ฉันก็ต้องน้ำตาไหลเพราะความเผ็ดของไก่” เร็นพูดเมื่อคิดไปถึงตัวเองและมินฮยอนในวัยเด็ก
“อย่างนั้นเหรอ กูลืมมันไปหมดแล้ว” มินฮยอนพูด ก่อนที่จะตักกินข้าวตรงหน้าของตัวเอง
“ชิมหน่อยสิ” เร็นพูดก่อนที่จะยื่นซ้อมมาตรงหน้ามินฮยอน
“ไม่มีนมนะโว้ย มันเพิ่งหมดไป” มินฮยอนชักกล่องข้าวหนี
“ไหนว่าจำไม่ได้ไง” เร็นพูดแล้วหัวเราะคิกคัก ชอบใจที่หลอกให้มินฮยอนพูดออกมาได้
“มีความสุขนักใช่มั้ย” พูดจบมินฮยอนหยิบไก่บนข้าวของตัวเอง ก่อนที่จะยัดมันเข้าปากของเร็น และใช้มือใหญ่ปิดปากเร็นเอาไว้ “กินเข้าไป”
“อื้ม!!! อู้!!! เอ็ด!!!” เร็นที่พูดไม่เป็นคำดิ้นทุรนทุราย หน้าแดงก่ำไปหมด
“กินสิ กิน” มินฮยอนพูดและไม่ยอมปล่อยมือจากเร็น จนคนร่างบางสำลักความเผ็ดจนขึ้นจมูก ปวดแสบปวดร้อนไปหมด
“แค่กๆๆๆ อ้วกกกกกก แค่กๆๆ” เร็นพ่นไก่ออกมาเต็มพื้น มินฮยอนที่รู้องศาดี หลบเศษไก่ได้ทัน
“เก็บกวาดด้วยล่ะ กูจะไปทำงานแล้ว” มินฮยอนพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้เร็นทรมานกับอาการเผ็ดและสำลักอาหารอยู่คนเดียว
ร่างเล็กผิวสีเข้มแต่งตัวเนี้ยบเดินลงมาจากรถหรู กำลังจะเดินเข้าไปในตึกเรียนที่โดนแบ่งแยกเอาไว้สำหรับนักศึกษาระดับวีไอพีต้องชะงักฝีเท้า เมื่อปลายตาไปเห็นใครบางคนที่แสนจะคุ้นตา ทันทีที่หันไปมองร่างสูงที่ยังไม่ทันเห็นตัวเอง กำลังจะเดินผ่านมา ร่างเล็กแทบหยุดหายใจ แต่...
“มินฮยอน!!! มินฮยอนรอด้วย” ร่างบางหน้าตาสะสวยวิ่งตามร่างสูงมา
“อะไรอีกล่ะ!!” มินฮยอนหันไปมองเร็นที่วิ่งตามมาเสียก่อนที่จะทันเห็นจงฮยอนที่ยืนนิ่งอยู่ที่ข้างรถหรู
“เหนื่อยอ่าาาาา” เร็นพูด ก่อนที่จะยื่นหนังสือเล่มหนาให้มินฮยอน
“แค่จะฝากให้เอาหนังสือไปคืนให้หน่อย”
“ไปเองสิ จะถึงอยู่แล้ว”
“ไม่ได้สิ ฉันต้องรีบไปสรุปงานกลุ่มของเราที่บ้านแบคโฮ ฝากด้วยนะ” เร็นพูด ก่อนที่จะยัดหนังสือลงที่มือใหญ่ของมินฮยอน
“ไปไหนนะ?”
“บ้านแบคโฮ”
“เอาไปเองเลย” พูดจบมินฮยอนโยนหนังสือเล่มหนาใส่หน้าเร็น ทำให้เร็นล้มลงไปกองกับพื้น
“เจ็บนะ” เร็นเริ่มเบ้ปากจะร้องไห้
“เงียบนะ ลุกขึ้นมา” พูดจบมินฮยอนจัดการหิ้วปีกเร็นให้ลุกขึ้น “อายุเท่าไหร่แล้วมินกิ เอะอะ เอะอะ ก็จะร้องไห้อย่างเดียว” พูดจบมินฮยอนจิ๊ปาก แล้วหันไปในทิศทางที่จะไปห้องสมุด แต่... สายตาเฉี่ยวสบเข้ากับสายตาคมของคนที่ยืนมองอยู่นานแล้ว
“คุณจงฮยอนครับ... จะได้เวลาเรียนแล้ว คุณควรจะเข้าไปได้แล้ว” พ่อบ้านคนดูแลจงฮยอนพูดเมื่อจำมินฮยอนได้แม่น และรู้เรื่องราวระหว่างมินฮยอนและจงฮยอนเป็นอย่างดี
“แต่...”
“ไม่มีแต่นะครับ... มันเป็นกฏ”
“ฉันเข้าใจแล้ว” พูดจบจงฮยอนจำใจเดินเข้าตึกไป
“นายรู้จักคิมจงฮยอนด้วยเหรอ” เร็นพูดเมื่อเห็นมินฮยอนมองไปที่จงฮยอนด้วยสายตาที่ว่างเปล่าที่เดินเข้าตึกไปแล้ว
“มึงรู้จักเค้าเหรอ” มินฮยอนหันมามองหน้าเร็นเมื่อเร็นพูดชื่อจงฮยอนได้ถึงต้องไม่ผิดเพี้ยน
“รู้จักสิ ฉันเคยเอาเอกสารบางอย่างมาให้อาจารย์ที่ตึกเรียนวีไอพี ฉันหลงทางนิดหน่อยเพราะมันกว้างและหรูมาก แต่คิมจงฮยอนบอกทางให้ฉัน เราเลยรู้จักกัน” เร็นอธิบาย
“ไม่รู้จักหรอก” พูดจบมินฮยอนก็เดินไป
“มินฮยอนน่าาาา... ฝากหน่อยนะ นะๆๆๆ” เร็นยังคงยัดหนังสือให้มินฮยอนพูด
“ใครอนุญาตให้ไปบ้านไอ้แบคโฮ” มินฮยอนหันมามองหน้าเร็น
“งั้นก็ขอก็แล้วนะ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ วันนี้นายต้องไปทำงานนี่นา”
“ไม่ทำ!!” มินฮยอนตะคอกเสียงใสเร็น และยังไม่ทันที่จะอ้าปากพูดอะไรต่อ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของมินฮยอนก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของผู้จัดการฮอ “ครับผู้จัดการ”
“มินฮยอน... คุณจงฮยอนจองคิวนายวันนี้ นายจะรับมั้ย”
“รับครับ”
“งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ” พูดจบผู้จัดการก็วางสายไป
“กูไม่ให้ไป เอาหนังสือไปคืนแล้วกลับบ้านไปซะ” มินฮยอนหันไปมองหน้าเร็นหลังจากที่เก็บโทรศัพท์ไว้เรียบร้อยแล้ว
“งั้นก็อย่าไปทำงานสิ” เร็นเริ่มต่อรองอย่างอวดดี
“มึงไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้นะ”
“งั้นก็ไปสิ ไปทำงาน ไปเลยๆ” พูดจบเร็นก็คว้าหนังสือในมือของมินฮยอนมาถือไว้ดังเดิม ก่อนที่จะเดินไปทางห้องสมุด
“กลับบ้านไปไม่เจอล่ะน่าดู!!!” มินฮยอนตะโกนตามหลังเร็น เร็นโบกหนังสือไปมา โดยที่ไม่หันกลับมามองมินฮยอน ก่อนที่จะกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปที่ห้องสมุด “ไอ้บ้าเอ๊ย!!” พูดจบมินฮยอนหันแหงนมองขึ้นไปบนตึกเรียนวีไอพี เมื่อสัมผัสได้ว่าถูกมองอยู่ สายตาคมมองมาที่มินฮยอน ก่อนที่จะมองตามเร็นไป แล้วกลับมามองจ้องตากับมินฮยอนอีกครั้ง มินฮยอนมองคนบนตึกสักพัก ก่อนที่จะหลบตาแล้วเดินจากไป
ความคิดเห็น