คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
“มินฮยอน... เร็นล่ะ” แบคโฮพูดเมื่ออาจารย์ผู้บรรยายเดินออกจากห้องบรรยายไปแล้ว คำพูดของแบคโฮ ทำให้มินฮยอนสะดุ้งน้อยๆ เหมือนเพิ่งคิดอะไรออก แต่ก็น้อยมากพอที่จะทำให้แบคโฮไม่ทันได้สังเกตุ ถูกแล้ว... มินฮยอนลืมว่าขังเร็นเอาไว้ เพราะเสียงมันเงียบมาก เร็นไม่โวยวายทั้งคืน จนทำให้เขาลืมเร็นไปเลย
“จะไปรู้กับมันเหรอ ตัวไม่ได้ติดกัน” พูดจบมินฮยอนรีบกวาดของที่วางเอาไว้บนโต๊ะ ลงกระเป๋าเป้
“ก็ตั้งแต่เมื่อวานที่มันเดินตามมึงไป กูก็ติดต่อมันไม่ได้อีกเลย” แบคโฮพูด
“กูถามหน่อยเถอะ... มึงเป็นเพื่อนประเภทไหนวะ ต้องโทรตามเพื่อนขนาดนี้” มินฮยอนพูดไปก็เดินไป ทั้งๆที่เป็นคนถามแท้ๆ แต่ก็ไม่ยืนรอฟังคำตอบ
“กูชอบเร็น” คำตอบของแบคโฮทำให้มินฮยอนชะงักฝีเท้า ทั้งๆที่ก็ไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออก แต่ก็อยากจะถามให้ได้ยินจากปากสักครั้ง
“หึ! กินแห้วไปเถอะมึง ไอ้ปัญญาอ่อนนั่นไม่มีทางรักมึงได้หรอก” พูดจบมินฮยอนก็ก้าวขายาวๆ เดินไปที่ลานจอดรถ
“กูรู้ แต่กูเชื่อ ว่ากูต้องชิงหัวใจของเร็นมากุมเอาไว้ให้ได้” แบคโฮที่เดินตามมาติดๆ พูด ก่อนที่จะหันไปมองรถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆ รถของมินฮยอน
“เรื่องแบบนั้นมันคงจะไม่มีทางเกิดขึ้น กูรู้จักไอ้ปัญญาอ่อนนั่นดี มันเป็นผู้ชาย” พูดจบ มินฮยอนกดรีโมทเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่จะเลือนกระจกมองหน้าแบคโฮ
“ก็รอดูก็แล้วกัน วันที่เร็น เรียกหาแต่กู” แบคโฮพูดแล้วแสยะยิ้มใส่มินฮยอน มินฮยอนมองนิ่งก่อนที่จะเหยียบรถคันหรูออกไปด้วยความเร็วสูง แบคโฮก็ไม่รอช้าที่จะเหยียบรถคันงามของตัวเองตามมาติดๆ ก่อนที่จะแซงไปได้ สองหนุ่มทำราวกับว่าอยู่บนสนามแข่งรถก็ไม่ปาน มินฮยอนทุบที่พวกมาลัยรถระบายความโกรธ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด เสียงบดยางรถยนต์กับพื้นลานจอดรถคอนโดฯ ของมินฮยอนดังลั่น ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวขายาวๆ เข้าลิฟท์ไป พอเดินมาถึงหน้าห้องตัวเอง ก็ชำเรืองมองแบคโฮที่ยืนอยู่หน้าห้องของเร็นอย่างกระวนกระวายใจ
“เร็น! เร็นอยู่มั้ย” แบคโฮที่กดกริ่งประตูห้องเร็นอยู่หลายครั้ง เจ้าของห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดให้ เลยเปลี่ยนมาเคาะห้องแทน มินฮยอนรูดคีย์การ์ดเข้าห้องตัวเองมา “เดี๋ยว” แบคโฮเข้ามาคว้าแขนมินฮยอนเอาไว้ได้ทัน
“อะไร” มินฮยอนสะบัดแขนออก ก่อนที่จะดันตัวเองให้เข้ามาอยู่ในห้อง แล้วโผล่หน้าไปมองแบคโฮ
“ยืมคีย์การ์ดห้องเร็นหน่อยสิ มึงมีไม่ใช่เหรอ”
“หึ! มี... แต่จำเป็นเหรอที่กูต้องให้มึง”
“ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร ถ้าเจอเร็นเมื่อไหร่ กูจะขอไว้บ้าง”
“ขอให้เจอเร็วๆนะ” พูดจบมินฮยอนปิดประตูห้องใส่หน้าแบคโฮ โยนกระเป๋าเป้ลงโซฟา ก่อนที่จะเดินไปเปิดห้องเก็บของ
“ออกไปนะ ออกไป!!!” เร็นที่นั่งกอดเข่าอยู่พูด ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู แสงจ้าจากนอกประตูทำให้เร็นปรับรับมันไม่ทันเลยต้องหลับตาลง
“ออกมาได้แล้ว” มินฮยอนพูดเสียงเย็น
“กลัว!!! กลัวแล้วๆๆ ฮือๆๆๆๆ” เร็นที่พอจะรับรู้ได้ว่าเป็นมินฮยอนที่มายืนอยู่ตรงหน้า แต่ไม่กล้าที่จะขยับไปให้โดนตัวกัน
“มินกิ” มินฮยอนเรียกชื่อเร็นเบาๆ ก่อนที่จะเข้าไปนั่งอยู่ตรงหน้าเร็น
“อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ ฉันจะไม่กวนใจนายอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก ไม่แล้ว ไม่แล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ” มินฮยอนพูดไปก็ร้องไห้ไป
“กูไม่เชื่อคำพูดคนอย่างมึงหรอก จำไว้เลยนะ ถึงแม้มึงจะไม่เข้าใกล้กู กูนี่แหละ จะลากมึงออกมาทรมาน” มินฮยอนพูดด้วยเสียงที่แสนจะเย็นชา
“ทำไม ทำไม ทำไมถึงได้เกลียดฉันนัก ฮือๆๆๆ” เร็นค่อยๆ ประคองตัวเองให้ลุกขึ้นช้าๆ “มินฮยอนของฉันไปไหนแล้ว” เร็นลืมตาอย่างยากลำบาก
“มันตายไปแล้ว...”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เร็นขยี้ตาให้น้ำตาที่มันไหลล้นออกมาจากดวงตากลม ที่ตอนนี้บวมไปหมดแล้วให้ออกไป เหมือนกับเด็กที่กำลังเสียของรักไป
“ร้องไห้ให้ตายยังไงมันคนนั้นก็ไม่กลับไปแล้ว!!! ใคร!!!? ใครเป็นคนทิ้งมันไปก่อน ใคร? ตอบกูมาตอบมา!!!” มินฮยอนพูดแล้วเขย่าตัวเร็นแรงๆ จนคนร่างบางหัวสั่นไปหมด
“ก็มานี่แล้วไงล่ะ กลับมาแล้วไง!!!” เร็นตะคอกเสียงออกมาในอย่างที่ไม่เคยทำใส่มินฮยอนมาก่อน
“กลับมาทำไม กลับมาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ไอ้มินฮยอนคนนั้นมันตายไปแล้ว”
“ได้... ในเมื่อมินฮยอนของฉันได้ตายไปแล้ว ฉันจะไม่ตามหาอีก ไม่ตามหาแล้ว ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมา ความเย็นชาที่นายมีให้ฉัน มันไม่ลดลงเลย คงเกลียดฉันมากสินะ”
“เกลียด!!! ไม่เคยเกลียดใครเท่ามึงเลย”
“แล้วถ้าคนอย่างมินกิ มันได้ตายไปแล้วเหมือนกันล่ะ ตายตามมินฮยอนของมันไปแล้ว เหลือแค่เร็น เร็นคนนี้แหละ อย่าเรียกหามินกิอีกนะ มันได้ตายไปแล้วเหมือนกัน” ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงอย่างท้าทาย
“จะไปไหน” มินฮยอนรีบเดินมาคว้าแขนเร็นเอาไว้
“กลับบ้าน”
“ใครให้กลับ”
“ฉันก็กลับของฉันเอง ทำไมต้องให้ใครอนุญาต”
“ลองดี?”
“แล้วจะทำไม เฮ้ย!!!” เร็นร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อโดนร่างสูงยกร่างบางขึ้นพาดที่ไหล่ได้อย่างง่ายดาย “ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!”
“เออ ปล่อยแน่ แต่เดี๋ยวก่อน” พูดจบร่างสูงก็พาเร็นเข้าห้องนอนตัวเองมา ก่อนที่จะตรงไปที่ห้องน้ำ แล้วจับตัวเร็นแทบจะเรียกได้ว่าโยนลงอ่างอาบน้ำ
“เจ็บนะ!” เร็นร้องออกมาเมื่อร่างบางกระทบกับอ่างอาบน้ำแข็งๆ
“ก็ต้องเจ็บสิ” พูดจบร่างสูงจัดการฉีดน้ำใส่ร่างบาง
“อย่านะ อย่า!!” เร็นปิดหน้าปิดตาเอาไว้เมื่อร่างสูงฉีดน้ำใส่
“อ้าว... อย่าเงียบสิ เรียกมินฮยอนของมึงมาช่วยสิ” มินฮยอนพูดเมื่อเร็นเอาแต่นั่งเก็บคองอเข่ารับแรงน้ำที่ฉีดใส่เร็น
“แบคโฮ... แบคโฮช่วยด้วย...”
“ว่าไงนะ... มึงพูดว่าอะไรนะ!!!” มินฮยอนกัดฟันตัวเองด้วยความโกรธ
“แบคโฮอยู่ไหน... อยู่ไหน... ช่วยกูด้วย ช่วยพากูออกมาจากที่นี่ที”
“หุบปาก!!” มินฮยอนพูดแล้วฉีดน้ำไปที่หน้าเร็น
“หนาว... หนาวจัง” เร็นพูด เมื่อสุดจะทนกับน้ำเย็นเฉียบที่ฉีดมาที่ตัวเอง เป็นเวลานานมากแล้ว ร่างบางเปียกชุ่มไปหมด ปากเริ่มเขียว มือซีดไปหมดแล้ว
“ให้โอกาส เรียกใหม่” มินฮยอนพูด แล้วหยุดฉีดน้ำใส่เร็น
“มินฮยอน... อย่าทำมินกิเลยนะ อย่าทำ... มินกิกลัว...” เร็นพูด ด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ น้ำตาเออล้นออกมาอีกแล้ว “มินฮยอน... ช่วยด้วย ช่วยมินกิด้วย” พูดจบร่างบางก็ล่วงลงจมน้ำในอ่าง ร่างสูงยิ้มออกมาที่มุมปาก ก่อนที่จะช้อนร่างบางมาอุ้มเอาไว้
“ใครใช้ให้งี่เง่า ใครใช้ให้เรียกคนอื่นแบบนั้น โง่จริงๆเลย” มินฮยอนพูด เมื่อวางร่างเปียกของเร็นลงที่เตียงนอนตัวเอง
“หนาว ซี้ดดดดดด หนาว” เร็นที่ไม่ได้หมดสติไปซะทีเดียวทำตาปรือพูดปากสั่น
“ตอบมา... จะงี่เง่ากับกูอีกมั้ย จะอวดดีกับกูอีกมั้ย” มินฮยอนพูดแล้วมองหน้าเร็นนิ่ง
“ไม่แล้ว ไม่ทำแล้ว” เร็นสั่นเป็นลูกแมวโดนน้ำ
“ดีมาก” พูดจบมินฮยอนจัดการถอยเสื้อผ้าของเร็นออก เร็นพยายามขัดขืน แต่มีเหรอที่จะสำเร็จ แรงที่คิดจะสู้ก็มีน้อยเหลือเกินอยู่แล้ว
“ไม่... อย่าถอย... ยะ อย่ามอง” เร็นพูดเมื่อมินฮยอนเปลื้องผ้าเร็นออกจนไม่เหลืออะไรไว้ให้ปิดร่างบางสักชิ้น ร่างบางที่ผิวขาวละเอียดไปทั้งตัว นอนงอตัวพยายามที่จะปิดสิ่งที่แสดงความเป็นชายอย่างสุดความสามารถ
“ถ้าไม่อยากตาย ก็หุบปากซะ” พูดจบมินฮยอนก็ถอดเสื้อตัวเองออกก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ เร็น ร่างสูงดึงเร็นมากอดเอาไว้ ตามด้วยการดึงผ้าห่มหนามาห่มทั้งคู่เอาไว้ “ห่มผ้าให้ตายก็ไม่มีทางอุ่นได้หรอก ไออุ่นในตัวกูต่างหากล่ะที่จะทำให้มึงหายหนาวได้” มินฮยอนพูด แล้วจับขาเร็นที่งอเพื่อจะปกป้องของรักออก แล้วเอาอกหนาของตัวเอง แนบกับอกของเร็น
“หนาว... หนาวจัง” เร็นพูดเสียงสั่น ยอมคลายการเกรงตัว และยอมแนบผิวกายของตัวเองเข้ากับกายของมินฮยอนแต่โดยดี
“ฉัน... ฮวังมินฮยอนคนนี้ จะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถทำร้ายนายได้ และจะเป็นเพียงคนเดียวที่จะปกป้องนายได้เหมือนกัน ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหน มาปกป้องนายได้เป็นอันขาด ไม่มีทาง” มินฮยอนพูดจบก็ใช้ปากอุ่นประทับลงหน้าผากเย็นเฉียบของเร็น
“นายเกลียดฉันมาก ใช่มั้ย” เร็นที่แทบจะหมดแรงพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“เกลียดสิ ฉันเกลียดนายมากที่สุด แต่นายเป็นของของฉัน และต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น จำเอาไว้นะ ชเวมินกิ” ปากบางของมินฮยอนขยับพูด แขนยาวๆ โอบกอดร่างเร็นเอาไว้ เหมือนจะประกาศก้องโลก ว่าเร็นคือสมบัติของเขาแต่เพียงผู้เดียว
“แต่ฉัน... รักนายมินฮยอน... รักนายมากที่สุด” ปากหยักพูดจบก็ยิ้มออกมายืนยันคำพูด ก่อนที่จะโอบกอดร่างสูงเอาไว้ ซึมซับเอาความอุ่นที่ส่งผ่านมาให้โดยคนที่เขารัก รักมากที่สุด
ความคิดเห็น