คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
“เร็น อาจารย์ให้แบ่งกลุ่ม 3 คนน่ะ กูว่าจะไปชวนคยูจงมาอยู่กลุ่มเดียวกับเรา มึงโอเคมั้ยวะ” แบคโฮพูดหลังจากที่อาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว
“ได้ๆ กูไงก็ได้ ไปชวนสิ เราจะได้เริ่มทำกันเลย วันนี้กูว๊างงง ว่าง” เร็นพูดเสียงใส
“มึงนี้แบบ... อารมณ์ดีได้ตลอดเลยสิเนี้ย” แบคโฮพูดเมื่อเห็นรอยยิ้มของเร็น ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านเรื่องร้ายมาแท้ๆ
“กูอยู่ด้วยสิ” อยู่ๆ เสียงนิ่งๆ เย็นๆ ของใครบางคนก็ดังขึ้น
“มินฮยอน!! อยู่กับฉันจริงๆเหรอ” เร็นลุกขึ้นจับแขนมินฮยอน
“หูหนวกรึไงวะ” มินฮยอนสะบัดแขนออกแล้วพูด “แล้วได้มั้ยล่ะ”
“ได้สิได้ๆๆ” เร็นพูด ก่อนที่จะหันไปมองหน้าแบคโฮที่ทำหน้าสุดจะเซ็ง
“แบคโฮ... ถ้ามึงอยากอยู่กลุ่มกับคยูจงมึงแยกไปก็ได้นะเว้ย กูจะอยู่กลุ่มเดียวกับมินฮยอนเดี๋ยวกูหาคนเพิ่มเอง” เร็นพูดออกมาด้วยความเกรงใจแบคโฮ
“ไม่หรอก อยู่กับมึงแหละ”
“ดีจัง” เร็นพูดเสียงใส
“ช่วงนี้กูไม่ว่าง ฝากมึงด้วยนะ” มินฮยอนพูด ก่อนที่จะเดินไป
“ไปไหนอะ วันนี้นายไม่ทำงานนี่นา”
“ธุระ” มินฮยอนพูดจบก็เดินจากไป
“ยังไม่ได้กลับเลย ถามทำไมเหรอ” เร็นพูดเมื่อมินฮยอนโทรเข้ามาหา
“กูอยู่แถวนี้แหละ เดี๋ยวแวะไปรับละกัน ไหนๆ ก็ไม่ได้ไปช่วยค้นข้อมูลแล้ว มีหนังสือเยอะด้วยใช่มั้ย” มินฮยอนพูด
“อ่อ... เยอะสิ แต่เดี๋ยวฉันกลับเองก็ได้นะถ้านายยุ่งอะ”
“ก็บอกว่าอยู่แถวนี้ไงหูแตกเหรอ”
“ก็ได้ๆๆๆ ฉันจะรอนะ”
“อืม” เร็นยิ้ม แล้วก็เดินเข้าห้องสมุดมา ช่วยกันค้นข้อมูลกับแบคโฮ
“แบคโฮ... มึงเหนื่อยมั้ยอ่าาา...” เร็นพูดเมื่อนั่งหางานกันจนค่ำมืด ห้องสมุดใกล้จะปิดแล้วด้วย
“เหนื่อยสิ ว่าจะกลับแล้ว” แบคโฮพูดแล้วจัดการรวบรวมหนังสือที่จะยืมมากองไว้
“เอามาสิ เดี๋ยวกูเอากลับไปเอง” เร็นดึงกองหนังสือไปที่หน้าตัวเอง
“ไหนล่ะไอ้มินฮยอนที่ว่าจะมารับอะ” แบคโฮพูด เมื่อคิดไปถึงตอนที่เร็นยิ้มร่าเข้ามาบอกว่ามินฮยอนจะมารับ
“คงจะทำธุระยังไม่เสร็จอะ มึงกลับไปก่อนก็ได้นะ”
“รอมันมาก่อนเถอะ”
“เลขหมายที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...” เร็นโทรหามินฮยอนอยู่หลายรอบแต่ก็มีเสียงแบบนี้ตอบกลับมาแทน เร็นเลยหันไปมองหน้าแบคโฮ “แบคโฮ... กลับก่อนก็ได้นะ มันดึกแล้ว” เร็นพูดเมื่อแบคโฮมายืนรอมินฮยอนกับเร็นที่หน้าห้องสมุดที่ปิดไปแล้วพักใหญ่ แต่ก็ไร้เงาร่างสูง
“กูว่าเรากลับกันเถอะ มันไม่มาแล้วล่ะ”
“กูจะรออีกซักหน่อยก่อน...”
“ไม่ต้องรอมันแล้ว” พูดจบแบคโฮก็ยัดเร็นเข้ารถไป เร็นนั่งนิ่งตลอดทาง
“เมื่อวานติดธุระใช่มั้ย” เร็นพูดเมื่อวิ่งตามมินฮยอนมาที่ลานจอดรถของมหา’ลัย หลังจากที่ตอนเช้าออกมาก็ไม่เจอรถของมินฮยอนจอดอยู่แล้ว เร็นเลยต้องมาเรียนเอง พอมาถึงห้องบรรยายอาจารย์ก็เข้ามาบรรยายเลย ไม่มีโอกาศได้คุยกันจนพักเที่ยงแล้ว มินฮยอนก็เดินออกจากห้องมาเลย เร็นตามหาก็ไม่เจอไม่รู้หายไปไหน ช่วงบ่ายก็เรียนคนละชั้นอีก เลยไม่ได้คุยกันเสียที
“เออ” มินฮยอนคลางออกมาเบาๆ แบบเหนื่อยๆ
“ไม่สบายรึป่าวอะ” เร็นเดินเข้าไปใกล้ แล้วยื่นมือจะไปแตะที่หน้าผากของมินฮยอน
“เปล่า” พูดจบมินฮยอนที่เบือนหน้าหนี
“เร็น!!! กูไปรอที่ห้องสมุดนะ” แบคโฮที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ตะโกนเรียก
“รอด้วยๆ” เร็นตะโกนกลับไป “ฉันไปห้องสมุดก่อนนะ วันนี้คงกลับดึกเลย ถ้าป้า...”
“เรื่องของมึง” พูดจบมินฮยอนก็กดรีโมทเปิดรถเข้าไป แล้วออกรถผ่านหน้าเร็นไป
“ห่วงฉันบ้างก็ได้นะมินฮยอน” เร็นพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินคอตกไปหาแบคโฮ
“มินฮยอน... เมื่อวานฉันขอโทษนะ ที่นัดเธอแต่ฉันกลับมาหาเธอไม่ได้ อีกแล้ว” จงฮยอนพูด หลังจากที่มินฮยอนเดินเข้าห้องมา จงฮยอนคือสาเหตุที่ทำให้มินฮยอนผิดนัดกับเร็นเมื่อวาน จงฮยอนจองคิวทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดของมินฮยอน แต่สุดท้ายก็มาไม่ได้ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งแล้ว มินฮยอนปฏิเสธที่จะรับลูกค้ารายอื่น นั่งรอจนหมดเวลาก็กลับบ้าน และในขณะทำงานมินฮยอนจะปิดโทรศัพท์เอาไว้ด้วย เลยทำให้ลืมที่นัดเร็นไปเลย
“คุณจ่ายค่าเสียเวลาไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ เพราะยังไงซะผมก็รับลูกค้าอื่นแทน”
“ฉัน...” จงฮยอนพูดแค่นั้นก็นิ่งไป หน้าเศร้าๆ ของจงฮยอน ทำให้มินฮยอนยิ้มออกมาบางๆ
“เครียดอะไรครับ” พูดจบมินฮยอนก็ค่อยๆ บรรจงจูบปากสวยของจงฮยอน ก่อนที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดเอาไว้
“เมื่อวานฉันเจอผู้ชายคนนั้น ผู้ชายของพ่อ” จงฮยอนพูด แล้วกอดมินฮยอนตอบ “ฉันรู้แล้วที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเลือดของพ่อฉันมันแรง” จงฮยอนพูดไปก็น้ำตาไหลออกมา
“อย่าร้องนะครับคุณจงฮยอน” มินฮยอนพูดแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาออกมา ก่อนที่จะใช้ปากบางค่อยๆ แตะไปที่แก้มใสของจงฮยอนอย่างทะนุถนอม ราวกับว่ากล้าแก้มใสจะช้ำเอาง่ายๆ เช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่
“ฉัน... ฉันไม่ชอบเลย ฉันไม่อยากเจอหน้าเค้า”
“ก็อย่าไปเจอสิครับ”
“ตอนนี้ก็ได้สิไม่ต้องเจอ แต่ตอนต้องเข้าไปทำงานนี่สิ”
“อย่าเพิ่งคิดไปถึงตอนนั้นสิครับ ยังอีกนานนะ ป่านนั้น เค้าอาจจะเลิกกันไปแล้วก็ได้”
“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ... วันนี้ผมจะบริการคุณให้ดีที่สุดนะ” พูดจบมินฮยอนก็ลูบไล้เอวคอดของร่างเล็ก ต่อด้วยการพรมจูบไปทั่ว ในแบบที่จงฮยอนชอบที่จะให้ทำ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบคโฮมึงตลกอะ” เสียงใสของเร็นเล็ดประตูออกไป เมื่อมีคนถือวิสาสะใช้คีย์การ์ดสำรองที่มีอยู่รูดประตูชั้นนอกเข้ามา ก่อนที่จะเดินไปใกล้ห้องนอนของเร็นที่ตอนนี้เปิดทิ้งไว้อยู่
“แบบนี้ล่ะ” แบคโฮที่นอนเล่นอยู่บนเตียงนอน ทำตาเหล่ แก้มป่องให้เร็นถ่ายรูป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยๆๆ ปวดท้อง” เร็นที่ถ่ายรูปเสร็จก็นอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอน ก่อนที่จะเลือบไปเห็นผู้มาเยือน “มินฮยอน!!! คิดว่าไปทำงานซะอีก” เร็นเรียกมินฮยอนเสียงใสก่อนที่จะวิ่งเข้าหามินฮยอน แต่โดนร่างสูงดันหน้าผากเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“แม่เรียกอะ” มินฮยอนพูด แล้วเดินออกไป
“ป้าไม่อยู่นะวันนี้อะ” เร็นพูดเมื่อเดินตามมินฮยอนมาถึงหน้าห้องตัวเอง
“อยู่ดิ ในห้องน่ะ” มินฮยอนพูดแล้วผลักประตูห้องตัวเองเข้าไป เร็นเดินตามมาต้อยๆ
“ท่าทางสนุกนะ” มินฮยอนนั่งลงที่โซฟากลางบ้าน
“สนุก? อ่อ เมื่อกี้อะไรเหรอ ตลกดี แบคโฮทำหน้าแปลกๆ คิดแล้วตลก” พูดเสร็จเร็นก็หัวเราะชอบใจ
“ระวังมันจะอัดตูดเอา” คำพูดของมินฮยอนทำให้เร็นหยุดหัวเราะ
“บ้าเหรอ ไม่หรอก ไม่มีทางด้วย ฉันน่ะ ไปบ้านแบคโฮบ่อย นอนเล่นกันที่บ้านแบคโฮตลอดแบคโฮไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย”
“อะไรนะ? ไปนอนเล่นกันเหรอ”
“อื้ม... แม่แบคโฮใจดีมากเลยนะ ขนมที่บ้านแบคโฮอร่อยมากเลย” เร็นพูดด้วยสีหน้ามีความสุข “อ่อ แล้วไหนล่ะป้ามีจิน”
“นั่นดิ ไม่รู้ไปไหนแล้ว” มินฮยอนพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“แสดงว่าออกไปแล้วล่ะ งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ แบคโฮรออยู่” พูดจบเร็นก้าวขาจะเดินไป แต่กลับโดนมินฮยอนคว้าข้อมือเอาก่อน “มีอะไรเหรอ” เร็นหันมามองหน้ามินฮยอน
“ระริกระรี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็...” พูดจบมินฮยอนก็กระชากเร็นไปหยุดอยู่หน้าห้องเก็บของก่อนที่จะผลักเร็นเข้าไปแล้วล็อกจากข้างนอก “อยู่ในนั้นไปก่อนนะ”
“มินฮยอน!!!! ไม่นะ มินฮยอน!!! ปล่อยนะ” เร็นทุบประตู
“ทำตัวน่ารำคาญ”
“มินฮยอน!! เปิดนะเปิด ในนี้มันมืด”
“อืม... มืดไง ถึงให้อยู่ไปก่อน” พูดจบมินฮยอนก็เดินออกจากห้องตัวเองโดยมีเสียงเร็นตะโกนเรียกได้ยินแค่เพียงเบาๆ เท่านั้นเพราะห้องนั้นเป็นห้องนอนที่ไม่มีใครนอนเลยใช้เป็นห้องเก็บของ แล้วที่สำคัญหลอดไฟเสียไปนานแล้ว ฝุ่นก็เต็มไปหมด
“เร็นล่ะ” แบคโฮพูดเมื่อมินฮยอนเดินเข้ามาในห้องของเร็นที่แบคโฮนั่งรออยู่
“อยู่กับแม่กูในห้อง มึงกลับบ้านไปเถอะ” มินฮยอนพูดแล้วยืนควงพวกกุญแจที่มีตัวอักษร M ตุ๊กตาเด็กผู้ชายสูงและตุ๊กตาเด็กผู้ชายตัวเล็ก ทำให้แบคโฮรู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกกุญแจห้องของเร็นแน่ๆ เพราะเร็นก็มีอยู่หนึ่งอัน แต่ที่คิดว่าไม่ใช่ของเร็น เพราะของเร็นจะมีลูกกุญแจอื่นๆ อยู่อีก
“งั้นฝากบอกเร็นด้วยนะว่ากูกลับแล้ว” แบคโฮพูดเมื่อเดินผ่านหน้ามินฮยอนออกไป
“อืม” พอแบคโฮเดินออกไปมินฮยอนก็กลับเข้าห้องตัวเองมา
“มินฮยอนนนนนนนนน มินฮยอนปล่อยนะ มันมืดแล้ว ฉันกลัว” เร็นยังคงแผดเสียง
“หุบปากไปเลยไอ้คนใจง่าย คืนนี้แม่ไม่กลับบ้านด้วย มึงก็นอนในนั้นไปเถอะ”
“ทำไม ทำไมต้องขังฉันด้วย”
“ก็บอกแล้วไง มึงใจง่าย อยู่สำนักในนั้นแหละ”
“ไม่เอา ฉันกลัว ปล่อยนะ ปล่อยฉัน แบคโฮ!!!! อยู่แถวนั้นมั้ย แบคโฮ!!!!” มินฮยอนตาลุกวาวเมื่อเร็นคิดที่จะเรียกให้แบคโฮมาช่วย
“หึ!! มันกลับบ้านทิ้งมึงไปแล้ว เรียกไปเถอะ”
“แบคโฮ!!! แบคโฮ!!! ช่วยกูด้วยช่วยด้วยยยยยยย”
“หุบปากซะ” พูดจบมินฮยอนต่อยประตูเสียงดังลั่น ก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป
“อะไรวะ เหมือนใครเรียกเลย” แบคโฮที่เข้าไปนั่งในรถตัวเองแล้ว รู้สึกถึงเสียงของใครสักคนที่คอยเรียกเขาอยู่ “ไม่หรอกน่า... ก็แม่ไอ้มินฮยอนมันก็อยู่ มันคงไม่ทำอะไรเร็นหรอกมั้ง” คิดได้อย่างนั้นแบคโฮก็ออกกลับบ้านไป
ความคิดเห็น