คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
“วันนี้นายไปทำงานใช่มั้ย” เร็นพูดเมื่ออาจารย์ผู้บรรยายเดินออกจากห้องไปแล้ว
“เปล่า เมื่อวันไปแล้วไงไอ้โง่” มินฮยอนพูดแล้วจัดการเก็บของลงกระเป๋า
“งั้นฉันก็กลับบ้านกับนายได้อะสิ”
“พูดมาก จะกลับมั้ย หรือจะไปไหนก็ไปให้พ้น”
“กลับสิ กลับๆๆ” พูดเสร็จเดินก็เดินฉับๆ นำมินฮยอนออกนอกห้องบรรยายไป
“เร็น... กลับบ้านมั้ย เดี๋ยวกู...” แบคโฮยังพูดไม่ทันจบก็เห็นมินฮยอน เดินหน้าเย็นชาออกจากห้องตามเร็นมา
“ถ้ากูถึงรถก่อนนะ กูจะไปเลย” มินฮยอนพูด
“ตายแล้ว!! กูไปนะแบคโฮ” พูดจบเร็นวิ่งตาลีตาเหลือก วิ่งไปทันใด มินฮยอนหันไปมองหน้าแบคโฮก่อนที่จะแสยะยิ้มให้ แล้วเดินไปที่รถอย่างเชื่องช้า หลอกให้ร่างบางวิ่งเล่นไปอย่างนั้นเอง
“มินฮย๊อน มิน มิน มิน มินฮยอน” เร็นพูดเรียกชื่อมินฮยอนด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ขณะที่มินฮยอนกำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่ วันนี้การจารจรแสนจะวุ่นวาย
“เรียกหาพ่อมึงเหรอ” มินฮยอนตอบเสียงนิ่ง
“ไม่สิ กับพ่อฉันไม่กลัวเท่านายนะ พ่อฉันใจดีมากกกกกกกก”
“อย่ากวนตีนกูนะ เดี๋ยวกูได้ปล่อยมึงลงกลางทางแน่” เร็นรีบเอามือขึ้นปิดปากตัวเอง เพราะไอ้ที่เรียกเนี้ยไม่ใช่อะไรหรอก ลืมเอากระเป๋าเงินมาเพราะเมื่อเช้ารีบมาก และตอนนี้ก็หิวมากแล้วด้วย ขืนโดนปล่อยกลางทางได้ตายแน่ แบตฯโทรศัพท์ก็จะหมดแล้วด้วย
“พูดได้มั้ย” เร็นนิ่งไปสักพักก็พูดขึ้น
“ก็พูดมาสิวะ!!!” เร็นหันไปตะคอกเสียงใส่เร็น
“หิว... ฉันหิว” เร็นพูดแล้วทำตาปริบๆ
“เรื่องมาจริง จะกินอะไร” มินฮยอนเบาเสียงลง
“เลี้ยงไอศกรีมฉันได้ม้าาาาาาา อยากกินอะ” เร็นพูดแล้วทำตาโต
“ปัญญาอ่อน” มินฮยอนพูด ก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ การที่มินฮยอนไม่พูดคำว่า 'ไม่' นั้นก็หมายความว่าเร็นได้ในสิ่งที่ขอ
“ว้าวๆๆๆ สุดยอดๆ” เร็นพูดหลังจากที่สั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่
“บอกว่าหิว ทำไมไม่กินข้าวก่อน”
“อยากกินไอศกรีมมากกว่า ช่วงนี้อากาศมันร้อน” เร็นพูดก่อนที่จะตักไอศกรีมเข้าปาก
“กินเข้าไปได้ไงวะ” มินฮยอนพูดเมื่อเร็นตักไอศกรีมเข้าปากไปจนจะหมดแล้ว ตัวเขาเองกินสเต็กไปแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น
“อร่อยมากนะนายต้องชิม การกินไอศกรีมมันช่วยให้เราอารมณ์ดีขึ้น นายลองกินดูดิ นะๆๆ” ไม่พูดเปล่าเร็นตักไอศกรีมยื่นไปที่หน้าของมินฮยอน
“ไม่กิน” มินฮยอนเบือนหน้าหนี
“คำเดียวนะ” เร็นพูดเสร็จก็ยื่นเข้าไปใกล้จนเปื้อนที่ปากของมินฮยอน
“ปัดโธ่โว้ย!!! บอกว่าไม่กินก็คือไม่กินสิวะ ไอ้บ้า” มินฮยอนโวยวายออกมาก่อนที่จะใช้กระดาษชำระเช็ดปากตัวอย่างเสียงอารมณ์
“ขอโทษ...” เร็นหงอยไป
“รีบกินเข้าสิวันนี้กูต้องกลับไปสรุปงาน” มินฮยอนพูดทำลายความเงียบ
“มินฮยอน... ไหนๆ เราก็มาถึงในห้างฯแล้วอะ เราน่าจะเดินดูของสักหน่อยนะ” เร็นพูดหลังจากที่ออกมาจากร้านอาหารกันแล้ว
“เมื่อกี้กูบอกมึงว่าไง”
“กลับไปสรุปงาน... ว้าว!!! หมวกใบนั้นสวยดี” เร็นพูดแล้วพุ่งเข้าร้านไป
“กลับเองก็แล้วกันนะไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย” พูดจบมินฮยอนก็เดินไปที่รถ และขับรถกลับบ้านไปทันที พอถึงลานจอดรถของคอนโดฯ ก็กวาดตาไปเห็นโทรศัพท์มือถือของเร็นตกอยู่ที่เบาะรถ เลยหยิบติดมือเอาขึ้นห้องไปด้วย ดี... ลืมมือถือยิ่งดี มินฮยอนคิดได้อย่างนั้นก็เข้าห้องนอนไป
“โซราจิยูนิ โทบิตะอินะ ฮาอิ ทาเคะคอปต้า อัง อัง อัง ตดเตะโมะดาอิซุคิ โดราเอ..มอนน” เสียงเรียกเข้าที่แสนจะไม่คุ้นเพลงโดราเอมอนดังขึ้น มินฮยอนจิ๊ปากออกมาด้วยความรำคาญใจ
“ปัญญาอ่อนได้อีกสิไอ้...” มินฮยอนพูดแล้วสายตาไปหยุดอยู่ที่เบอร์ของคนที่โทรเข้ามา สลับกับเสียงแจ้งเตือนแบตฯที่กำลังจะหมด “ว่าไง” มินฮยอนกดรับก่อนที่จะกรอกเสียงเย็นลงไปรับสาย
“...” อีกปลายสายเงียบไป “เอ่อ... นั้นโทรศัพท์ของเร็นรึเปล่าครับ”
“เออ”
“มินฮยอน...?”
“เออ โทรมาทำไมวะเวลาพักผ่อน”
“ขอคุยกับเร็นหน่อย”
“มันไม่อยู่ ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ที่มหา’ลัยแล้วกัน”
“เร็นไปไหนแล้ว”
“จะไปรู้มันเหรอ ช๊อปปิ้งอยู่มั้ง”
“ช๊อปปิ้ง? อ่อ กลับบ้านแล้วค่อยออกไปสินะ”
“เพ้อเจ้ออะไรวะ มันยังไม่กลับบ้านเลย”
“เฮ้ย!!! แล้วเร็นจะไปช๊อปปิ้งได้ไง มันลืม...” ตู๊ดๆๆๆๆ สายตัดไป เพราะแบตฯโทรศัพท์ของเร็นหมด “กระเป๋าเงิน ฮัลโหล!!! ไอ้มินฮยอน ไอ้เชี่ย!!!” แบคโฮสบถออกมาอย่างขัดใจ
“ลืม? ลืมอะไรวะ” มินฮยอนที่ไม่ได้ยินคำว่ากระเป๋าเงินของแบคโฮก็ได้แต่สงสัย ก่อนที่จะโยนโทรศัพท์ทิ้งแบบไม่ใส่ใจ แล้วหันมาสนใจงานตรงหน้าต่อ
“มินฮยอน... มินกิล่ะ” ดึกมากแล้วมีจินเดินเข้าห้องลูกชายมา
“ห้องมันสิครับแม่”
“ยัง... มินกิยังไม่กลับมาเลย แม่ไปหาที่ห้องหลายรอบแล้ว”
“มันก็คงจะไปเที่ยวตามประสามันแหละ”
“แล้วทำไมไม่พาน้องกลับมาด้วย”
“พากลับมาแล้วครับ แต่มันจะไปช๊อปปิ้ง”
“ช๊อปปิ้ง อ่อ... คงไปกับแบคโฮสินะ โล่งอกไปที”
“เปล่าครับ มันไปคนเดียว”
“คนเดียว!!! ลูกเพ้อเจ้ออะไรน่ะ มินกิไม่ได้เอากระเป๋าเงินไปนะมินฮยอน วันนี้โทรให้แม่ไปหาดูที่ห้องให้ อยู่นี่” มีจนพูดแล้วชูกระเป๋าเงินของเร็นขึ้น
“ทำไงดี... ที่นี่ตรงไหนแล้วเนี้ย หิวอีกแล้ว” เร็นพูดไปก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ทิศทาง สามปีที่กลับมาอยู่เกาหลี เร็นไม่ค่อยไปไหนเลยในโซล นอกจากขับรถไปเรียนก็กลับบ้าน ไม่ก็จะไปกับมีจินที่คอยบอกทางให้ตลอด เอาง่ายๆ ตอนนี้มันหลงทางอยู่ “มืดมากเลย... มินฮยอนไปไหนแล้วนะ ต้องหาฉันไม่เจอแน่ๆเลย ตอนนี้ก็คงกำลังจะตามหาฉันอยู่แน่ แต่ตอนนี้มัน... น่ากลัวจัง”
“น้องสาว... มาคนเดียวเหรอจ๊ะ” อยู่ๆ เสียงทุ้ม กวนๆ ของใครบางคนก็ดังขึ้นมา เร็นนั่งนิ่งไม่หันไปสนใจ ครั้นจะเดินต่อก็เหนื่อยแล้ว “น้องสาว... แหมอย่าหยิ่งสิคุยกับพี่หน่อย” ไม่พูดเปล่าชายคนหนึ่งเดินตรงมาที่เร็น
“พี่หมายถึงผมเหรอครับ” เร็นเงยหน้ามองคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า
“ผม? อ่อ เป็นทอมสินะ ได้ทั้งนั้นแหละ” ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเร็นมีอาการของคนเมาเล็กน้อย
“ผมเป็นผู้ชายครับพี่” เร็นพูดแล้วตีที่อกให้ดู
“เฮ้ย!!! ผู้ชายบ้าอะไรจะสวยขนาดนี้วะ”
“ผมล่ะเกลียดที่สุดเลยเวลาใครบอกว่าผมสวยแบบนี้น่ะ”
“เอาวะ ผู้ชายก็ผู้ชาย ถ้าจะสวยขนาดนี้” พูดจบชายหนุ่มฉุดแขนเร็นให้ลุกขึ้น
“อะไรอีกล่ะพี่!!! ผมไม่มีแรงนะ” เร็นสะบัดแขน
“มาเป็นเมียพี่เถอะ”
“เฮ้ย!!! ไอ้โรคจิต” เร็นพูดแค่นั้นก็โดนชายหนุ่มที่ตัวโตกว่าฉุดให้เดินตามไป “ปล่อยนะโว้ยไอ้บ้า!!!”
“เดี๋ยวก็ดีเองน่า เชื่อพี่ เอามันตรงนี้แหละ” พูดจบชายหนุ่มผลักเร็นลงข้างพุ่มไม้ แถวนั้นไม่มีคนเดินผ่านมาเท่าไหร่ด้วย เพราะดึกมาแล้ว
“ปล่อยนะ ปล่อย!!!” เร็นที่โดนชายหนุ่มนั่งคร่อมเอาไว้ดิ้นสุดแรง แต่... แรงที่มีน้อยนิดอยู่แล้ว ยิ่งหิวๆ ก็ยิ่งไม่มีแรง ไหนจะร่างกายที่ขาดน้ำอีก ยิ่งไปกันใหญ่
“อยู่นิ่งๆนะน้อง... น้องชายก็น้องชายวะ พี่ขอแค่ครั้งเดียวแหละ นะๆ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มคลั่งรักกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวของเร็นให้แยกออกจากกันกระดุมขาดหมด ก่อนที่จะกดจมูกลงลิ้มชิมรสหวานที่ซอกคอเร็น “โอ้ย... จะบ้าตายหอมชะมัด” ชายหนุ่มพูดแล้วพรมจูบไปทั่วหน้าของเร็น
“ม่ายยยยยยยยยยยย ปล่อยนะ ปล่อย!!! มินฮยอนนนนนนน มินฮยอนช่วยมินกิด้วยยยยยยย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เร็นเปล่งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดิ้นให้แรงที่สุด “มินฮยนนนนนนนน มินฮยอน...”
“เบาๆ สิครับน้อง มินฮยอนนี่ใครกัน บอกพี่มาซิ”
“กูไง กูนี่แหละมินฮยอน” พูดจบร่างชายหนุ่มที่นั่งคร่อมเร็นอยู่ก็ลอยไปกองกับพื้นด้วยฝ่าเท้าหนักๆ ของเจ้าของชื่อ
“ปัดโธ่โว้ย!!! ใครวะขัดจังหวะกู!!!” ชายหนุ่มขี้เมาร้องโวยวายลุกแทบไม่ไหว “ตีนแม่งหนักชิบหาย”
“ยังหรอก... นั่นแค่เบาๆ” พูดจบมินฮยอนส่งฝ่าเท้าหนักๆ ป้อนให้ชายขี้เมาไปหลายที เล่นเอาแทบช้ำในอยู่ตรงนั้น
“เชี่ยเอ๊ย! มีผัวแล้วก็ไม่บอก” ชายหนุ่มพูดติดๆ ขัดๆ ก่อนที่จะคลานหนีไป
“ฮือๆๆๆๆ” เร็นนั่งกอดเข่าสั่นอยู่ข้างพุ่มไม้ ด้วยสภาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เนื้อตัวมอมแมมไปหมด “ช่วยด้วยๆ มินฮยอนช่วยด้วย” เร็นก้มหน้าก้มตาซุกหน้าลงเข่าตัวเองร้องไห้ออกมา
“อยู่นี่ไงเรียกอยู่ได้ กลัวคนทั้งโลกไม่รู้จักชื่อกูหรือไง” มินฮยอนพูดแล้วยื่นมือไปแตะที่ไหล่ของเร็น ทำให้เร็นสะดุ้งโหย่งตัวแทบลอย
“ไม่!!! อย่าโดนตัวฉัน อย่านะ อย่า” เร็นขยับตัวหนี
“มินกิ... มินกิ” เสียงเรียบๆ ของมินฮยอนเรียกให้สติของเร็นกลับคืนมา
“มินฮยอน... มินฮยอนจริงๆด้วย ฮือๆๆๆๆๆๆๆ” เร็นที่เงยหน้ามอง เห็นหน้าของมินฮยอนก็โผล่เข้าหาร่างสูง “ไอ้คนนั้นน่ะ ฮือๆๆๆ จะปล้ำฉัน ฉัน ฉัน ฉันกลัว” เร็นพูดติดๆขัดๆ
“อืม... กลับบ้านเถอะ” พูดจบมินฮยอนก็กระคองร่างของเร็นให้ลุกขึ้น
“เร็น!!!” แบคโฮที่ออกตามหาเร็นอยู่เหมือนกัน วิ่งเข้ามาหา
“แบคโฮ!! แบคโฮ” เร็นพอได้ยินเสียงแบคโฮก็หันไปหาตามเสียง
“พากันกลับเองก็แล้วกัน” พูดจบมินฮยอนก็ผลักเร็นใส่แบคโฮ ก่อนที่จะเดินขึ้นรถไป
“มินฮยอน!!! มินฮยอนนนนนน รอด้วย” เร็นพยายามที่จะวิ่งตามรถของมินฮยอนก็หกล้มลง แบคโฮเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปหา “มินฮยอนนนนนนนนนนน” เร็นเรียกมินฮยอนสุดเสียง
“ไอ้บ้าเอ๊ย... กูเป็นห่วงมึงแทบบ้า” แบคโฮพูดก่อนที่จะดึงตัวเร็นมากอด “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้วะ ทำไม” แบคโฮมองสภาพเร็นแล้วแทบจะ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ไหนจะรอยแดงตาซอกคอ และหน้าอกอีก
“มินฮยอน... กลับมาก่อน รอฉันด้วย รอด้วย”
“พอได้แล้ว มันไปแล้ว” แบคโฮพูด ก่อนที่จะช้อนตัวเร็นมาอุ้ม แล้วพาไปที่รถ
“กูจะกลับบ้าน” เร็นพูดเมื่อแบคโฮพาเร็นมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านตัวเองแทนที่จะพาเร็นไปส่งที่คอนโดฯ
“กลับบ้านไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรกิน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กินข้าวก่อน เดี๋ยวกูพาไปส่ง”
“อืม... หิว กลับบ้านก็ไม่มีอะไรกิน” เร็นพูดก่อนที่จะเดินตามแบคโฮเข้าบ้านไป
บ้านของแบคโฮอยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่และลูก แต่พ่อและแม่ของแบคโฮยุ่งกับงานกันทั้งคู่ แบคโฮเลยอยู่บ้านคนเดียวบ่อย แม้ว่าพ่อแม่จะมีเวลาให้แบคโฮน้อย แต่เป็นครอบครัวที่ค่อนข้างอบอุ่น ตัวแบคโฮก็เข้าใจพ่อและแม่ไม่ทำตัวให้มีปัญหา เร็นก็มักจะมาเที่ยวเล่นอยู่ที่บ้านแบคโฮประจำ พ่อและแม่ของแบคโฮก็เอ็นดูเร็นอยู่มาก เพราะเร็นเป็นเด็กที่ทำตัวน่ารัก
ความคิดเห็น