คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
“เสร็จยัง เดี๋ยวกูจะไปส่งที่คอนโดฯ” แบคโฮพูดหลังจากที่เข้ามาค้นคว้างานในห้องสมุดกับเร็นจนเย็นมากแล้ว
“ยังเลยว่ะ มึงกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูกลับเอง” เร็นเงยหน้าจากหนังสือมามองหน้าแบคโฮ
“งั้นเดี๋ยวกูรอ” พูดจบแบคโฮเปิดหนังสืออ่านต่อ
“ไปเถอะน่า... กูโตแล้วนะโว้ย อีกอย่างนะ กูเป็นผู้ชาย!” เร็นเน้นความว่าผู้ชายชัดเจน
“เหรออออออออออ แล้วเมื่อเช้าไอ้แมวที่ไหนโดนจับก้นจับนมวะ”
“เออๆ กลับก็กลับวะ” พูดจบเร็นจัดการเก็บหนังสือไปวางไว้ที่ชั้น คิดแล้วก็ขนลุกไปเหมือนกัน
“กินข้าวก่อนมั้ย”
“ไม่หิวหรอก...” จ๊อกกกกกกก ท้องของเร็นไม่ได้จะรักษาหน้าเจ้าของเอาเสียเลย ร้องออกมาได้ช่างน่าอายจริงๆ “แหะๆๆๆ” เร็นยิ้มแห้งส่งให้แบคโฮ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แบคโฮหัวเราะเสียงดัง ทำให้บรรณารักษ์ในห้องสมุดกระแอมกระไอเตือน “ขอโทษครับ ขอโทษครับๆ” แบคโฮก้มโค้งขอโทษคนทั้งบริเวณใกล้ๆ
“ขอโทษจริงๆนะมินฮยอน ที่เรียกให้มาทำงานในวันหยุดแบบนี้” ผู้จัดการฮอของบาร์โฮสต์ที่มินฮยอนทำงานอยู่พูด
“สำหรับลูกค้ารายนี้... ผมเต็มใจครับผู้จัดการฮอ” พูดจบมินฮยอนรับเสื้อสูทจากผู้จัดการมาสวมทับชุดดำแบบฟอร์มของโฮสต์อันดับหนึ่งอย่างมินฮยอน
ใช่แล้ว... งานของมินฮยอนที่เร็นพูดถึงคือการเป็นโฮสต์ มินฮยอนเป็นโฮสต์อันดับหนึ่ง และเป็นโฮสต์ระดับสูงที่รับบริการเฉพาะลูกค้าวีไอพี กระเป๋าหนักเท่านั้น บาร์แห่งนี้ไม่ได้กำหนดว่าลูกค้าจะเป็นเพศไหน แต่อายุไม่ถึง 18 ปี จะไม่ให้ใช้บริการก็เท่านั้น มินฮยอนเข้ามาเป็นโฮสต์เพราะอะไร ไม่มีใครรู้นอกจาก ชามีจินแม่ของมินฮยอนเท่านั้นที่รู้ แต่ทำมาตั้งแต่เรียน มัธยมปลายเลย ว่าด้วยร่างกายที่โตเกินวัย และหน้าตาดีเป็นทุน ทำให้เป็นที่นิยมของลูกค้ามาก
โฮสต์ระดับสูงอย่างมินฮยอน ให้บริการแค่เพียงกอดจูบ และนั่งดื่มเป็นเพื่อนเท่านั้น ไม่สามารถซื้อตัวให้ออกไปเดทข้างนอกได้ หรือให้บริการอะไรที่มากกว่าการกอดจูบเหมือนโฮสต์คนอื่นๆในร้าน มันเป็นกฏเหล็กที่มินฮยอนตั้งเอาไว้ตั้งแต่เข้ามาทำงาน และที่เจ้าของต้องยอม เพราะลูกค้าติดมินฮยอนกันมาก เพราะหน้าหล่อๆ พูดจาดี บริการไม่ขาดตกบกพร่อง และที่สำคัญไปกว่าสิ่งอื่นใด้คือรสจูบที่เร่าร้อน ไหนจะการเล้าโลมในแบบของมินฮยอนนั่นเอง สามารถทำรายได้มหาศาลให้แก่บาร์
มินฮยอนจะรับบริการลูกค้าแค่คืนละไม่เกินสองคน คนละไม่เกินสองชั่วโมงเท่านั้น วันทำงานจะทำวันเว้นวัน จะเริ่มทำงานตั้งแต่หกโมงเย็น และเลิกงานสี่ทุ่มตรง เพราะเขาต้องเรียนหนังสืออีก ไม่ว่าจะยังไงมินฮยอนจะไม่ทิ้งเรื่องเรียน แม้ว่าจะมีโฮสต์ด้วยกันแอบหมั่นไส้บาง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมินฮยอนได้ชื่อถึงความดุมือเท้าหนัก ใครอย่าได้มีเรื่องด้วยเพราะอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไป จึงทำให้ไม่มีใครกล้าอะไรกับมินฮยอน
“มาช้านะ... มินฮยอน” ชายร่างเล็กผิวสีเข้ม หน้าตาที่พอนิ่งๆ จะหล่อแบบเนี้ยบๆ และพอยิ้มมาทีจะน่ารักมากกว่าหล่อ แต่งตัวในสไตล์ของลูกคนมีเงิน คิมจงฮยอนลูกเจ้าของกิจการรวยเป็นพันล้าน นั่งไขว้ห้างรอมินฮยอนอยู่ในห้องระดับวีไอพี เป็นห้องบริการส่วนตัวของมินฮยอนคนเดียวที่จะใช้ห้องนี้ ในห้องจะมีกล้องวงจรปิดติดไว้ทั่ว เผื่อว่าลูกค้าคิดที่จะทำอะไรมินฮยอนขึ้นมาจะมีบอร์ดี้การ์ดโผล่มาทันที แต่... ก็ไม่เคยถึงขนาดให้บอร์ดี้การ์ดมาในห้อง เพราะมินฮยอนจะเอาอยู่ทุกครั้งไปที่ลูกค้าจะคลั่งรัก
“ขอโทษนะครับคุณจงฮยอน พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดของผม” มินฮยอนพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างร่างเล็ก
“ฉันผิดเหรอที่คิดถึงเธอวันนี้”
“คุณทำถูกแล้วล่ะครับ และคุณคนเดียวเท่านั้นที่ผมจะรับให้บริการในวันหยุดแบบนี้”
“มินฮยอน” พูดจบร่างเล็กก็ประกบปากจูบมินฮยอนอย่างเอาแต่ใจ มินฮยอนตอบสนองจูบได้เป็นอย่างดี และเร่าร้อนในแบบที่คนตัวเล็กต้องการ
“ไม่ได้ครับ... มันเป็นกฏ” มินฮยอนพูดเมื่อจงฮยอนลูบไล้หน้าอกมินฮยอนและเริ่มปลดกระดุมเสื้อของมินฮยอน
“ฉันเกลียดกฏพวกนี้จริงๆเลย ต้องจ่ายเท่าไหร่ถึงได้ทำได้” จงฮยอนคุณหนูขี้วีนพูดด้วยอารมณ์ที่แสนจะขัดใจก่อนที่จะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ
“อย่างอแงสิครับคุณจงฮยอน ผมทำให้คุณมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น เชื่อใจผมสิครับ” พูดจบมินฮยอนจัดการจูบปากสวยได้รูปของคนร่างเล็ก เลือนปากลงไซร้ซอกคออันหอมหวน มือใหญ่ลูบไล้ไปที่เอวคอดของร่างเล็ก
“ต้องมีเงินซักเท่าไหร่กันนะมินฮยอน ถึงจะซื้อเธอให้มาเป็นของฉันแค่เพียงผู้เดียว” จงฮยอนพูด เมื่อโดนมินฮยอนจูบจนระทวยไปหมดแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมกอดของมินฮยอนอยู่
“สามร้อยล้านวอนจ่ายให้ที่บาร์ค่าซื้อสัญญาที่ผมเซ็นเอาไว้ทิ้งไป และอีกสองร้อยล้านวอนค่าตัวของผมที่มีอายุให้บริการแค่ปีเดียวนะครับ” มินฮยอนคำนวณค่าตัวตัวเองออกมาคราวๆ ให้คนร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองฟัง
“อะไรจะขนาดนั้น”
“หรือไม่จริงครับ คุณต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ให้ผม และค่าทำเนียบกับทางบาร์เท่าไหร่ ถึงจะได้ตัวผมมาล่ะครับ ดังนั้น... คิดถึงก็มาหาผมแบบนี้ ดีที่สุดแล้วครับ” ร่างสูงพูดแล้วส่งรอยยิ้มหวานที่น่าหลงใหลให้กับร่างเล็ก
“ฉันอยากมาหาเธอทุกวัน แต่ค่าตัวเธอ... มันแพงเกินไปสำหรับนักศึกษาอย่างฉันที่ยังคงต้องขอเงินพ่อมาใช้” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะออดอ้อน “ให้ฉันได้เข้าไปทำงานเต็มตัวก่อนเถอะ เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้น”
“ผมจะรอนะครับ”
“ไอ้บ้านี่มานอนทำไมอยู่ที่นี่เนี้ย” มินฮยอนพูดหน้านิ่งเมื่อเห็นเร็นนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกในห้องชุดของตัวเอง
“แกหายไปไหนมามินฮยอน” ชามีจิน แม่ของมินฮยอนพูด
“ลุก” มินฮยอนพูดแล้วหิ้วแขนเร็นให้ลุกขึ้น
“อย่าทำน้อง!” มีจินรีบเข้ามาดึงแขนอีกข้างของมินฮยอนเอาไว้
“น้องที่ไหนกันครับแม่ ไอ้นี่มันอายุห่างจากผมแค่สามเดือน แม่อย่าโอ๋มันให้มากนักเถอะ” มินฮยอนหันไปคุยกับแม่
“มินฮยอน... มาแล้วเหรอ” เร็นงัวเงียลืมตามองหน้ามินฮยอน
“ทำไมไม่ไปนอนบ้านมึง” มินฮยอนหันมาสนใจเร็นต่อ
“พรุ่งนี้ไปเรียนด้วยนะ” เร็นพูดแล้วขยี้ตาด้วยความง่วง
“ไปเองสิวะ” พูดจบมินฮยอนก็จับเร็นโยนออกจากประตูด้านนอกของห้องตัวเองไป ทำให้เร็นล้มลงไปกองกับพื้น
“มินฮยอน!!!” มีจินที่ตอนนี้เมาไวน์ได้ที่แล้วเดินตามมาทุบไหล่ลูกชายตัวเอง ที่จับเร็นโยนออกไปแบบนั้น “ถ้าพรุ่งนี้แกไม่รอมินกิล่ะก็นะ น่าดู” มีจินพูดก่อนที่จะเข้าไปประคองเร็นให้ลุกขึ้น
“ผมไม่เป็นไรฮะป้ามีจิน” เร็นหันมายิ้มร่าให้กับมีจินเพื่อยืนยันว่ายังโอเค
“แกเป็นอะไรมากรึป่าวมินฮยอน ทำไมต้องทำร้ายมินกิแบบนี้” มีจินหันมาดุลูกชาย
“มันน่ารำคาญ” พูดจบมินฮยอนก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองไป
“ผมกลับห้องก่อนนะฮะป้า แล้วถ้าวันไหนมินฮยอนไปทำงาน ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนป้าอีกนะฮะ แต่ป้าต้องปลุกผมก่อนที่มินฮยอนจะกลับมานะ เพราะมินฮยอนจะอารมณ์เสียเมื่อเห็นหน้าผม” เร็นพูดแล้วลุกขึ้นยืน “ฝันดีนะฮะ” เร็นพูดก่อนเข้าไปกอดมีจิน
“ฝันดีนะจ๊ะมินกิ” มีจินพูดก่อนยืนส่งเร็นเดินเข้าห้องที่อยู่ตรงกันข้ามกันไป
มีจินและมินฮยอนอยู่ด้วยกันสองแม่ลูก หลังจากที่ฮวังซูฮยอนพ่อของมินฮยอนได้ขอหย่าล้างเพื่อที่จะไปอยู่กับใครอีกคน ที่มีเพียงมีจินเท่านั้นที่รู้ว่าชายคนนั้นคือใคร นับตั้งแต่ตอนที่มินฮยอนเรียนอยู่มัธยมปลาย มีจินไม่ยอมบอกลูกชายว่าซูฮยอนจากไปเพราะไปอยู่กับผู้ชายอื่น ให้รู้แค่ว่าพ่อไปมีคนใหม่แล้ว และคอยพูดกรอกหูลูกชายว่าพ่อทอดทิ้งไป ตอกย้ำอยู่แบบนั้น ก่อนที่ซูฮยอนจะจากไปก็ทิ้งเงินก้อนใหญ่ไว้ให้ และส่งเงินให้ทุกเดือนเป็นค่าเลี้ยงดูลูก แต่มินฮยอนไม่เคยที่จะแตะต้องเงินในส่วนที่พ่อส่งมาให้ใช้แม้แต่วอนเดียว มินฮยอนเลือกที่จะหางานทำ และงานที่ว่าก็คือการเป็นโฮสต์นั้นเอง
“ฉันมาเร็วกว่านายอีก” เร็นพูดทำตาใสแป๋วยืนรอมินฮยอนอยู่ที่รถทางด้านข้างคนขับพร้อมกระโจนขึ้นรถ
“เอาไป!” มินฮยอนโยนกระเป๋าเป้ของตัวเองใส่หน้าเร็น ก่อนที่จะกดรีโมทเปิดประตูรถ พอเร็นได้ยินเสียงปลดล็อกก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งและรีบรัดเข็มขัดนิรภัยทันที เร็วกว่าคนขับเสียอีก
“ไปกันเลย Go Go” เร็นหันมายิ้มมินฮยอน แต่สิ่งที่ได้รับกลับไปทุกครั้งคือใบหน้าอันเย็นชาแต่หล่อบาดจิตเหมือนเดิม
“วันนี้ทำไมมันยอมให้มาด้วยได้ล่ะ” แบคโฮพูดเมื่อเห็นเร็นเดินตามมินฮยอนมาต้อยๆ
“ใช้ความสามารถเฉพาะตัวสิ” เร็นตอบด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงสดใส
“รักมันมากเหรอไอ้มินฮยอนน่ะ”
“รักสิ มินฮยอนเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุด มินฮยอนเหมือนพี่ชายที่คอยปกป้องกูเสมอ”
“พอเถอะ มันเป็นอดีตที่แบบ... นานแสนนานมาแล้วนะเร็น ลืมไปมันซะเถอะ เพราะตอนนี้สิ่งที่มึงได้รับจากมันคือความเย็นชา”
“หุบปากไปเลยแบคโฮ!!!” เร็นตะหวาดเสียงใส่แบคโฮ เมื่อแบคโฮพูดทำลายมิตรภาพที่มินฮยอนมีให้ตัวเองในอดีตที่นานมาแล้ว
ณ โรงเรียนประถม
‘ไอ้ตุ๊ด!!! นี่แน่ๆๆๆ’ เด็กผู้ชายสองคนเพื่อนในห้องเรียนเดียวกับเร็นและมินฮยอนปาหินก้อนเล็กๆ ใส่เร็น
‘โอ้ย!!! ฉันเจ็บนะ อย่าทำฉัน ฮือๆๆ’ เร็นเด็กประถมตัวน้อย ร้องโวยวายก่อนที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บที่โดนหินปาโดนใส่หัวเต็มๆ
‘หยุดนะ!!! อย่าทำร้ายมินกิ ไอ้พวกบ้า’ มินฮยอนเด็กชายที่ตัวโตกว่าเพื่อนในชั้นเดียวกัน ปากล่องนม สองกล่องที่เพิ่งไปซื้อมา สำหรับตัวเองและเร็นใส่คนที่ปาหินใส่เร็น
‘โอ้ย!! เจ็บนะโว้ย’ เด็กผู้ชายที่โดนกล่องนมร้องโวยวาย
‘ไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับมินฮยอนเลย มันตัวใหญ่กว่าเรา สองคนนี้มันเป็นแฟนกัน มันเป็นตุ๊ด’ เด็กชายอีกคนพูด ก่อนที่จะพากันวิ่งหนีไป
‘มินกิ... เจ็บมั้ย’ มินฮยอนที่สูงกว่าเร็นอยู่มาก ใช้มือประคองหน้าเร็นมาดู ‘ดีนะที่เลือดไม่ออก แค่เขียวๆ’ พูดจบมินฮยอนก็พ่นลมอุ่นจากปากไปที่หน้าผากของเร็น เด็กชายที่มีหน้าตาน่ารักเหมือนเป็นเด็กผู้หญิง
‘ฮือๆๆๆ มินฮยอน... มินกิเจ็บ’ เร็นที่มักจะมีมินฮยอนปกป้องและดูแลอย่างนี้เสมอ เร็นเลยกลายเป็นคนไม่สู้คน และจะโดนรังแกอยู่ร่ำไป ว่าด้วยแม่ของทั้งสองเป็นคนเด็กสาวเมืองปูซานซึ่งเป็นเพื่อนรักเข้ามาเรียนและอยู่ด้วยกันในโซล หลังจากที่ต่างคนก็ต่างมีครอบครับก็ได้ตกลงว่าจะ ซื้อบ้านอยู่ใกล้กัน ตกลงกันได้ที่ห้องชุดสุดหรูใจกลางเมือง ทำให้เร็นและมินฮยอนรู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้
‘ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร’ มินฮยอนมองหน้าเร็นแล้วพูด
‘อย่าทิ้งมินกิไปไหน อย่าทิ้งมินกิไว้คนเดียวอีก’ เร็นพูดไปสะอื้นไป
‘อืม... ฉันไม่จะทิ้งนายไปไหน จะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียว ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะซื้อนมให้นายกินนะ นายจะได้โตไวๆ’
‘มินฮยอนน่า... นายสัญญานะกับฉันได้มั้ย ว่านายจะดูแลฉันตลอดไป’ เร็นพูดแล้วส่งนิ้วก้อยไปตรงหน้าของมินฮยอน
‘อืม... ฉันขอสัญญา’ พูดจบมินฮยอนก็ใช้นิ้วก้อยเรียวยาวของตัวเองเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยเล็กและสั้นของเร็น
‘สัญญาแล้วนะ’
‘อืม... สัญญาแล้ว’ พูดจบมินฮยอนก็เดินจูงมือพาเร็นเดินไป
วันเรียนจบชั้นประถม
‘มินฮยอน... ฉันมีอะไรจะบอกนาย’ เร็นเด็กชายอายุ 12 หน้าตาสวยกว่าผู้หญิงเสียอีกพูดขึ้นหลังจากที่จบงานเลี้ยงส่งเด็กประถม
‘ว่าไง’ มินฮยอนเด็กชายรูปหล่อสูงใหญ่กว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันยิ้มให้เร็น
‘ฉันคงเรียนต่อโรงเรียนมัธยมเดียวกับนายไม่ได้แล้วล่ะ พ่อฉันต้องไปทำงานอยู่ที่อเมริกา ฉันต้องย้ายตามพ่อและแม่ไป’ คำพูดของเร็นทำให้มินฮยอนแววตาหม่นหมองไป
‘อย่างนั้นเหรอ... ไม่มีฉันแล้วนายจะดูแลตัวเองได้เหรอ นายจะอยู่ได้จริงๆเหรอ’
‘ได้สิ ฉันต้องอยู่ให้ได้’
‘ไหนเคยบอกว่าจะอยู่ให้ฉันดูแลตลอดไปไง นายผิดคำสัญญา’
‘มินฮยอน...’
‘มินกิ... นายต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ’
‘มินฮยอน... ถ้าฉันโตพอที่อยู่คนเดียวได้ ฉันจะรีบกลับมา ฉันจะกลับมาหานาย’
‘ฉันคงจะเชื่อคำพูดของนายไม่ได้อีกแล้วล่ะ มินกิ’ พูดจบมินฮยอนก็เดินจากไป
จนแล้วจนรอดมินฮยอนก็ไม่ออกมาเจอหน้าเร็นอีก จนเร็นเดินทางไปอเมริกากับครอบครัว ก่อนไปเร็นจะไปได้ฝากพวกกุญแจที่มีตัวอักษรตัว M และมีเด็กผู้ชายตัวสูงกับเด็กผู้ชายตัวเล็กห้อยอยู่ ฝากมีจินให้มินฮยอนด้วย เป็นสิ่งเดียวที่เร็นทิ้งเอาไว้ให้มินฮยอนก่อนที่จะจากกันไปไกลนานนับ 6 ปี
ความคิดเห็น