คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
Junho's Part
หงุดหงิดๆ อารมณ์ไม่ค่อยดีเลย อันที่จริงวันนี้ต้องมีการซ้อมใหญ่แต่ต้องเลื่อนไปก่อนหนึ่งวันเพราะอาการของผมมันยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เฮ้ออออออออ ผมเป็นอะไรไปเนี้ย คิดถึงภาพของยัยตัวแสบ คนตัวเล็กที่คอยยุ่งวุ่นวายกับชีวิตผมกับคัง จีฮุนหัวเราะต่อกระซิกกันแล้วมันทำให้คนใจเย็นอย่างผมอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“พี่... คิม... จุน... โฮ...” เสียงเล็กๆ พูดเรียกผมอย่างอารมณ์ดี ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน รีบหยิบเครื่องเล่นเพลงเครื่องโปรดมาเสียบหูไว้ ก่อนที่จะหยิบหนังสือเจ้ากรรมเมื่อวานขึ้นมาอ่าน “ลองชิมคุกกี้ที่ฉันลองอบหน่อยสิคะ” เธอพูด แล้วยื่นจานคุกกี้มาที่หน้าของผม ผมใช้มืออีกข้างผลักออกอย่างไม่สนใจ ผมแกล้งไม่หันไปมองหน้าเธอ
“พี่อิ่มแล้ว อย่ากวนใจพี่ พี่จะฟังเพลง” ผมพูด ก่อนที่จะทำทีพลิกหน้าหนังสือ
“พี่จุนโฮ พี่จุนโฮคะ พี่... จุน... โฮ...” เธอเรียกผมหลายครั้งผมทำเป็นไม่ได้ยิน “เอาใจยากจริงๆ ผู้ชายคนนี้ ดี... ฟังเพลงไปให้ฉ่ำใจไปเลย... พี่รู้ไหมมันยากแค่ไหนการที่จะทำอาหารเนี้ย แล้วพี่ก็คอยเมินอาหารของฉันแบบนี้ ไม่รู้บ้างเลยเหรอฉันพยามทำมันให้ถูกใจพี่มากแค่ไหน ทุกอย่างเลย ผมนี่ก็เหมือนกัน... เพราะอะไรพี่ไม่รู้ไช่ไหม พี่มันเป็นผู้ชายซื่อบื้อ... ถ้าฉันไม่ชอบพี่... ฉันไม่ลำบากทำหรอกนะ คิม จุนโฮ รู้ไว้ซะด้วยสิ ว่าฉันชอบพี่มากแค่ไหน เชอะ!!!” พูดจบเธอก็วางจานคุกกี้เอาไว้ข้างตัวผม ก่อนจะเดินไป ผมแอบหันไปมองเธอ นั่น!!! เธอไปย้อมสีผมเป็นสีดำสนิทแล้วนี่นา
“ผมเธอ...” ผมพูดเพียงแค่นั้นเธอก็หันกลับมาในทันที
“ผมฉันทำไม...” เธอพูดแล้วก็ใช้มือลูบไล้ผมของเธอ
“ดำแล้วเหรอ” ผมพูดก่อนที่จะหยิบคุกกี้ขึ้นมากิน... แก้เขิน
“ฉันไม่อยากทำร้ายมันอีกแล้วล่ะคะ จะไม่ย้อมสีมันอีกแล้วล่ะ” เธอพูดยิ้มๆ แล้วก็เข้ามานั่งข้างๆผม เธอมองผมตาใสแป๋ว ก่อนที่จะดึงหูฟังผมไป “พี่ฟังเพลงอะไรอยู่นะ... เอ๊ะ!!! พี่ไม่ได้ฟังเพลงนี่นา” เธอพูดทำสีหน้าตื่นๆ
“อืม...” ผมรับคำเบาๆ แล้วหันไปสบตาเธอ การที่เธอทำหน้าไม่ถูก มือไม้ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหนมันทำให้ผมรู้สึกขำแล้วอยากแกล้งเธอเหลือเกิน “เธอชอบพี่จริงๆเหรอ” ผมพูดแล้วส่งสายตาไปที่เธอ
“พะ พะ พี่จุนโฮ... ได้ยิน???” เธอพูดแล้วเสียงสั่นก่อนที่จะหันไปทางอื่น
“อืม... ชัดเลย” ผมยังคงมองไปที่เธอ ท่าทางเขินๆ ของเธอน่ารักจริงๆ นี่ขนาดผมไม่จู่โจมสัมผัสร่างกายเธอเลยนะเนี้ย
“ค่ะ... ใช่ค่ะ... ฉันชอบพี่ ชอบพี่ที่สุด” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นวิ่งหนีผมเข้าบ้านไป ทิ้งให้ผมนั่งยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
“ยัยฮานึลเป็นอะไร” ปาร์ค ฮยอนอูเดินมาที่ผมแล้วพูด
“น้องนายน่ะ... มาบอกว่าชอบฉัน” ผมพูดตามความจริง
“ห๊า!!! จริงเหรอ???” ปาร์ค ฮยอนอูแกล้งทำเป็นตกใจอย่างจงใจ
“นายรู้มาแต่แรกแล้วล่ะสิ” ผมพูด เจ้าเพื่อนจอมฉลาดของผม ยิ้มเล็กน้อย
“อืม... ไม่รักไม่ชอบก็พูดตรงๆ ไปได้เลย ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ความรู้สึกของคนบังคับกันไม่ได้หรอก ยัยเด็กนั่นน่ะ ยังมีเจ้าจีฮุนปลอบใจเธออยู่”
“ไม่รู้สิ... น้องนายน่ะน่าแกล้งเป็นที่สุดเลย บทที่จะกล้าขึ้นมาก็เล่นเอาฉันตกใจแทบช็อก บทจะเขินขึ้นมานี้สิ...” ผมหยุดอยู่แค่ตรงนั้น เพราะผมเองก็อธิบายออกมาไม่ถูกเหมือนกัน “ฉัน... คิดว่าอยากใช้เวลาให้มากกว่านี้ ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“แม้ว่าผลลัพธ์มันจะออกมายังไง ฉันก็ยังเป็นเพื่อนนายเสมอ” ปาร์ค ฮยอนอูพูดแล้วตีที่ไหล่ของผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ขำจัง... คนที่เธอชอบคือผมอย่างนั้นเหรอ เหมือนผมจะดูออกแต่ผมไม่กล้าที่จะคิดว่ามันใช้ แล้วนี่ผมเป็นอะไรของผมกันนะ เอาแต่ยิ้มกับคุกกี้รสชาติพอทานได้อยู่อย่างนี้ นี่ก็บ่ายมากแล้วยัยตัวเล็กจอมป่วนของผมหายไปไหนนะ ต้องตามไปแกล้งเธอเสียหน่อยแล้ว คิดได้อย่างนั้นผมจัดการเก็บข้าวของของผมเดินเข้าบ้านมา
“อ้าววววว จุนโฮมาพอดีเลย พี่ว่ากำลังจะให้คนไปตามมากินผลไม้ด้วยกัน” พี่ฮันนี่พูดเมื่อผมเดินเข้าบ้านมา ผมกวาดตาหาคนที่ผมคิดจะแกล้ง แต่... ไม่มีเธอนั่งอยู่
“ไม่รู้ว่าเจ้าจีฮุนกับฮานึลจะจัดผลไม้กันเสร็จหรือยัง” คิม มินแจพูดขึ้น อะไรนะ... สองคนนั้นไปกระหนุงกระหนิงกันในห้องครัวกันอย่างนั้นเหรอ
“ผมขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะครับ” ผมพูดไปอย่างนั้น แน่นอนเป้าหมายแรกของผมคือห้องครัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่น่าเชื่อนะคะเนี้ยว่าพี่จีฮุนจะหั่นได้สวยกว่าฉัน” เสียงใสๆ ของใครบางคนดังขึ้น มันทำให้ผมอารมณ์เสียมาหน่อยๆ
“แล้วจะขำอะไรนักหนาเนี้ย... ชิมดูซิ” เสียงอันแสนสุขของเจ้าคัง จีฮุนดังขึ้น พร้อมกับใช้ส้อมจิ้มผลไม้ใส่ปากคนตัวเล็ก
“เปรี้ยว...” เธอเคี้ยวทำไมหน้าแสดงความเปรี้ยว
“น่าจะหวานมากกว่ามั้ง...” ผมทนไม่ไหวที่จะมองสองคนนี้แสดงบทรักเลี้ยนๆอีกต่อไป เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย
“อ้าว... จุนโฮ” คัง จีฮุนพูดเมื่อผมเดินเข้ามา ผมเอื้อมมือผ่านหน้าคนตัวเล็กไปจิ้มผลไม้ในจาน ว๊ากกกกกกก เปรี้ยว!!!
“เปรี้ยว...” ผมพูดเสียงเรียบๆ ในแบบที่เป็นผม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เวลานายทำหน้าเปรี้ยวเนี้ยตลกชะมัด” คัง จีฮุนพูด
“อี๋อ๋อกันไปเถอะ ฉันไม่อยู่เป็นก้างแล้ว” พูดจบผมเดินออกจากห้องครัวมา น่าโมโหตรงที่คนตัวเล็กไม่ยอมแก้ตัวเลย ทั้งๆที่เเพิ่งจะสารภาพรักผมแท้ๆ
“อี๋อ๋อ... พี่ทำไมชอบว่าฉันแบบนั้น” และแล้วยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปไกลจากประตูห้องครัวเสียงใสๆก็ดังตามหลังผมมา ทำให้ผมแอบยิ้มเล็กน้อย
“หรือไม่จริง” ผมหันไปทำหน้านิ่งใส่เธอ
“ไม่จริง...” เธอมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ไม่จริงแล้วจะอารมณ์เสียทำไม” ผมพูดแล้วเดินหนีเธอ
“อารมณ์เสียตรงที่พี่ชอบผลักไสฉันใส่พี่จีฮุน” เธอเดินตามผมมาจนถึงห้องนอนของผม
“พี่ก็พูดไปตามสถานการณ์ที่พี่เห็นก็เท่านั้น” ผมพูดแล้วเอาของวางบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนมองหน้าคนตัวเล็กจอมป่วนที่ยังคงยืนทำหน้าไม่พอใจ
“อย่าว่าฉันแบบนี้อีกนะ” เธอเปลี่ยนจากสีหน้าไม่พอใจเป็นงอนๆแทน
“ก็ถ้าเห็นอีกก็พูดอีก ไม่อยากให้พูดก็ไม่ต้องทำ” ผมพูดก่อนที่จะใช้ปลายเท้าเตะหน้าแข้งเธอเบาๆ เธอยิ้มก่อนที่จะเตะคืนแต่แรง “โอ้ย!!!” ผมร้องเสียงหลง
“แบร่!!!” เธอแล็บลิ้นใส่ผมแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่มีเหรอที่ผมจะปล่อยให้คนที่ทำร้ายผมลอยนวลไปได้ ผมรีบลุกขึ้นไปคว้าตัวเธอเอาไว้ “ว้าย!!! ปล่อยฉันนะ” เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของผม ยิ่งเธอดิ้นผมก็ยิ่งรัดตัวเธอเอาไว้
“พี่เจ็บนะ...” ผมพูดเบาๆที่ข้างหูของเธอ ทำเอาเธอหน้าแดงไปอย่างเห็นได้ชัด แล้วเธอก็นิ่งไป เธอค่อยๆหันมามองผม ในตอนนี้หน้าเราอยู่ใกล้กันมาก ตากลมๆของเธอมองมาที่ผม จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางได้รูปของเธอช่างน่า... จูบเหลือเกิน ยิ่งมอง ยิ่งทำให้ผมควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
“อย่านะคะ... อย่าทำกับฉันแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ” ปากบางขยับพูดทำให้ผมชะงักและเรียกสติกลับมาได้ทันเวลา ผมเม้มปาก แล้วค่อยๆ ปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ
“เธอคิดว่าพี่จะทำอะไรเธองั้นเหรอยัยบ๊อง” ผมแสร้งถามเธอ และดีดที่หน้าผากของเธอเบาๆ
“ชิส์!!! พี่ชอบแกล้งฉัน” พูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องผม ผมควบคุมสติไม่ให้ไปคว้าข้อมือของเธอแทบแย่ ผมเป็นบ้าอะไรของผมเนี้ย
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ เหนื่อยมากจริงๆสำหรับผมและคงจะสำหรับทุกๆคน พี่ฮันนี่บอกว่าจะทำอาหารไว้รอ ดังนั้นหลังจากซ้อมกันเสร็จแล้วก็พากันกลับบ้าน
“ว้าว... น่ากินจังเลยค่ะ” คนตัวเล็กแต่อำนาจการกินสูงพูดขึ้น
“ทานกันไปก่อนเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน” ผมพูดขึ้น
“จ้า... รีบๆล่ะ” พี่ฮันนี่พูด เพราะเธอรู้ดีว่าหลังจากผมซ้อมมาอย่างหนักถึงแม้ว่าผมจะอาบน้ำมาแล้วหลังจากซ้อมเสร็จ ผมก็ยังคงต้องไปนอนแช่น้ำอุ่นก่อนถึงจะทานอะไรลง คนตัวเล็กที่คงจะไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเธอมองตามผมมา ผมมองหน้าเธอก่อนที่จะเดินขึ้นห้องมา ผมจัดการถอดเสื้อผ้าออกโดยที่ไม่ต้องไปเปิดน้ำอุ่นเพราะผมรู้ดีว่าพี่สาวคงจัดการให้เรียบร้อบแล้ว เป็นไปตามคาด น้ำมันหอมระเหยฟุ้งไปหมด สบายดีจัง พี่สาวของผมเธอช่างเอาใจอย่างนี้สิน่า พี่เขยผมถึงไปไหนไม่รอด
“คุณชายลงมาแล้ว” ปาร์ค ฮยอนอูพูดทักเมื่อผมเดินลงมาด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ต้องมาหยุดชะงักเพราะมองไม่เห็นคนตัวเล็กช่างก่อกวน
“มาแล้วค่า...” ผมหันไปตามเสียงใส เธอยกซุปกิมจิมาวางไว้ตรงที่นั่งประจำของผม ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย
“สำหรับพี่???” ผมเอ่ยปากถามก่อนจะนั่งลง
“ค่ะ... กินก่อนแล้วค่ะกินอาหารอย่างอื่นนะคะ” เธอพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่ของเธอ
“ว้าว... มันชักจะยังไงยังไงอยู่นะ” เจ้าเพื่อนปากมากคิม มินแจพูดแซวผม ผมยิ้มก่อนที่จะตักซุปฯฝีมือคนตัวเล็กขึ้นทาน สดชื่นดีจัง ก่อนที่จะหันไปมองหน้าคนทำ เธอทำตาโตเหมือนลุ้นรอคำตอบจากผม ผมทำเพียงแค่ยิ้มให้เธอบางๆก่อนก้มหน้าก้มตากินต่อ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองคนที่นั่งข้างๆของเธอคัง จีฮุน หมอนั่นทำหน้านิ่งแต่ก็ไม่ได้เศร้าอะไรเหมือนที่เคยๆเป็น
“พรุ่งนี้ได้พักกันอีกวันสินะหนุ่มๆ กับอีกหนึ่งสาวน้อย” พี่ฮันนี่พูด แล้วหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก
“พร้อมกันรึยังพวกเรา” พี่มินจุนพูดก่อนที่จะยกโซจูขึ้นดื่ม เราต่างก็ขานรับพร้อมกัน จะไม่ให้พร้อมได้อย่างไร เต้นแล้วเต้นอีกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว
“วันนี้เป็นอะไรมากไหมเพื่อน... ดื่มจังเลย” คิม มินแจพูดกับคัง จีฮุนที่ยกแก้วเหล้าดื่มหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อน... มันก็แค่อยากจะดื่ม...” คัง จีฮุนพูดแล้วก็หันหน้ามามองผมสลับกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างผม ผมสบสายตากับเพื่อนก่อนที่เขาจะหลบสายตาและมองไปยังคนข้างๆผม
“พี่ลองชิมนี่หน่อยสิ อร่อยนะ” คนข้างๆผมพูดขึ้นก่อนที่จะยื่นของที่เธอว่าอร่อยมาที่ปากของผม ผมอ้าปากรับอาหาร แต่ตาผมมองไปที่เพื่อนของผมที่มองมาที่ผม แววตาของคัง จีฮุนที่นิ่งงันซึ่งมันยากเกินกว่าพี่ผมจะคาดเดา
“ดื่ม...” ปาร์ค ฮยอนอูที่นั่งอยู่ข้างๆคัง จีฮุนเข้าไปกอดคอแล้วพูด
“ขอตัวนะเดี๋ยวมา” หลังจากที่ดื่มไปจนหมดแก้วแล้วคัง จีฮุนก็พูดขึ้นแล้วเดินไป ตามด้วยปาร์ค ฮยอนอูที่ดูเหมือนว่าจะเดินตามไป ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันเลยเดินตามไปอีกคน
“เฮ้อออออออ พูดยากนะเรื่องแบบนี้ นายจะเอาไงต่อดีในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจน ชัดเจนที่ว่ายัยน้องสาวของฉันรักจุนโฮเพื่อนของนายและก็ของฉันด้วย” ปาร์ค ฮยอนอูพูด ทั้งสองคนยืนอยู่สนามหญ้าหน้าบ้าน และยืนหันหลังให้ผม
“อืม... ฉันเข้าใจ... แต่ว่า... หมอนั่นน่ะ ไม่สามารถรักใครได้นายก็รู้ แทนที่นายจะโน้มน้าวให้น้องนายมาสนใจฉัน จะไม่ดีกว่าเหรอ” คัง จีฮุนหันมามองหน้าปาร์ค ฮยอนอูแต่ผมหลบทัน เขาไม่ทันมองเห็นผม
“หัวใจใครก็หัวใจมันนะคัง จีฮุนน้องฉันรักหมอนั่นมานานมากเหลือเกิน จะให้ฉันมาโน้มน้าวน้องฉันตอนนี้ก็ไม่ได้หรอก” ปาร์ค ฮยอนอูพูดแล้วตีที่ไหล่คัง จีฮุนเบาๆ
“นาน... ยังไงอธิบายให้ฉันเข้าใจที” คัง จีฮุนทำหน้านิ่ว ใช่... ผมเองก็อยากรู้
“นานมากแล้วล่ะค่ะ... เขาคือเจ้าชายของฉัน” อยู่ๆ เสียงใสก็ดังขึ้นมากจากข้างหลังของผม แล้วเธอก็คว้าข้อมือของผมเดินตามเธอไป “พี่จีฮุนคะ... ไม่ว่าเจ้าชายของฉันจะรักฉันได้หรือไม่ ฉันก็ยืนยันที่จะรักเขาต่อไปค่ะ”
“ฮานึล...” คัง จีฮุนพูด เธอหันมามองที่ผม ก่อนที่จะหันไปมองคัง จีฮุน
“พี่จีฮุนคะ... พี่เป็นพี่ชายที่น่ารักมากสำหรับฉันค่ะ ไม่ว่าฉันไม่ได้รักเจ้าชายของฉันไปก่อนที่จะมาเจอพี่ ฉันก็ต้องมาตกหลุมรักของเขา ตอนที่เจอกันในตอนนี้อีกอยู่ดี คำตอบของฉันคือแบบนี้ค่ะ” คำพูดของเธอทำให้เราทุกคนนิ่งไป มือของเธอที่จับกับมือของผมอยู่อุ่นอย่างน่าแปลกใจ มือเล็กๆ นุ่มนิ่มและอบอุ่น
“สำหรับฉันแล้วนะคัง จีฮุน... ฉันยังคงหาคำตอบให้ตัวฉันเองไม่ได้ เพราะทุกอย่างมันเเพิ่งเกิดขึ้น ยังมีหลายอย่างที่ฉันต้องเรียนรู้ ไม่ว่าจะกับฮานึลหรือจะความรู้สึกของฉันเองก็ตาม แต่สิ่งที่ฉันรู้และมั่นใจที่จะตอบ ฉัน... หงุดหงิดที่นายเข้ามายุ่งกับผู้หญิงคนนี้...” พูดเสร็จผมก็ยกมือข้างที่ผมและเธอจับกันอยู่ให้คัง จีฮุนดู “ฉันคงต้องหาคำตอบกับความรู้สึกของฉัน”
“นายนี่มันร้ายกว่าที่ฉันคิดเอาไว้นะคิม จุนโฮ” คัง จีฮุนพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาน้อยๆ “ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าถ้านายทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจฉันจะต่อยนาย แต่... ฉันพูดได้แค่ว่า... ถ้านายพลาดฉันจะรีบทำคะแนนทันที” พูดจบคัง จีฮุนก็เดินกลับเข้าบ้านไป ตามด้วยปาร์ค ฮยอนอูที่ไม่พูดอะไรทิ้งให้ผมอยู่กับเธอสองคน
“ในที่สุด... พี่ก็หึงฉัน” อยู่ๆ คนข้างๆ ของผมก็พูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาที่ผม
“หึง... ใครหึงเธอ” ผมพูด
“พี่ไง... อาการของพี่ก็คือหึง” เธอยังคงยิ้มหวานมาที่ผม ผมส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป เพราะผมเองก็ไม่เข้าใจตัวผมเองเหมือนกัน
“คิดมากน่า...” ผมพูดก่อนที่จะฉุดคนช่างกวนใจเข้าบ้านมา “ไปไหนกันหมดแล้วครับ” ผมพูดเมื่อเดินเข้ามาเจอแม่บ้านกำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหาร
“คุณๆออกไปนั่งดื่มกันต่อที่สระว่ายน้ำแล้วค่ะ” แม่บ้านพูด
“ไปกันเถอะค่ะ” คนตัวเล็กพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“พี่ว่า... ไปขับรถเล่นดีกว่า” เอาแล้วไงผมไม่น่าดื่มเหล้าไปเลย
“ดูท่าทางพี่จะมึนๆนะคะ ฉันเป็นคนขับเอง” เธอพูดแล้วยิ้ม ผมเริ่มทำตัวเป็นผู้ชายเจ้าปัญหา มีอารมณ์อยากปลีกตัวเหมือนพี่มินจุนกับคิม มินแจแล้วสิ ตอนนี้ผมกับยัยตัวเล็กขับรถเปิดประทุนรับลมวนไปเวียนมาแล้วมาหยุดรถคงที่สวนสาธราณะที่เราเคยมานั่งกินอะไรกันเมื่อคราวก่อน
“สบายดีจังเลยมีคนขับรถให้เนี้ย” ผมเริ่มบทสนทนาขึ้นเมื่อรถจอดสนิทแล้ว
“ชิส์... หัดทำตัวเป็นขี้เมาเลยสิคะ” เธอพูด ผมคาดว่าเธอคงจะพูดประชดผม
“เธอก็อย่าตามใจพี่ให้มากนักสิ พี่จะได้ไม่เสียนิสัย” ผมหันไปมองหน้าเธอ
“ไม่ทันแล้วมั้งค่ะ...” เธอพูดแล้วยิ้มก่อนที่จะเอื้อมมือมาไล้ที่จมูกของผมเบาๆ แต่ทำไมผมรู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้า เพราะอะไรกันนะ “พี่อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ พี่รู้ไหม... มันทำให้ฉันเหมือนกำลังจะละลาย...” พูดเสร็จเธอก็เอามือเล็กของเธอปิดตาของผมอย่างเบามือ ในใจผมตอนนี้มันเต้นรั่วไปหมด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มันต่างจากที่ผมเดบิวต์ ขึ้นเวทีครั้งแรก จูบแรก แม้กระทั้งการมีเซ็กส์ครั้งแรก(แน่นอนที่ผมไม่ใช่ชายบริสุทธิ์อย่างที่ใครๆคิด แต่ผมจะบอกคนอื่นเพื่ออะไรว่าผมไม่บริสุทธิ์... แหะๆ)
“เรากลับกันเถอะ” ผมพูดขึ้นเมื่อหัวใจผมมันเริ่มทำงานหนักจนเกินไปแล้ว ผมเอามือเล็กออกจากตา และพอผมเผลอไปสบตากับเธอเท่านั้นแหละ... ผมพลาดแล้ว... แววตา รอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมแทบบ้า เธอจะรู้ไหมว่าทำแบบนี้ผมจะบ้าตาย
“กลับก็ได้ค่ะ” เธอพูดก่อนที่จะหันไปขับรถอย่างใจเย็น แต่ผมสิ... ทรมานจังเลย ระหว่างทางผมหันไปทางอื่นแต่เธอก็ค่อยจะเย้าแย่ผมอยู่ตลอด
“ไปสวีทหวานแหววที่ไหนกันมาล่ะคู่สามีภรรยาคู่ใหม่” พอเดินเข้าบ้านมาก็เจอเจ้าเพื่อนปากมากแซวเข้าจนได้
“มินแจ... ไหนเธอบอกว่าเธอจะไม่แซวพี่จุนโฮกับฮานึลไง” ภรรยาของคิม มินแจทุบที่ไหล่ของสามีเธอเบาๆ
“ว่าแต่ทำไมพวกนายยังไม่ไปนอนอีกล่ะ” ผมพูดก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนฝาผนัง บอกตรงๆ ผมทำแก้เขิน
“ก็ที่รักของฉันน่ะสิ เป็นห่วงพวกนายเลยออกมารอ คนอื่นเมากันอยู่ข้างสระน้ำอยู่เลย” พูดจบเพื่อนจอมปากมากของผมพูด ก่อนจะลุกขึ้นยื่น “ไปนอนกันเถอะ ฉันเมื่อยมากเลย เธอนวดให้ฉันด้วยนะ นวดดีๆฉันมีรางวัล...” คิม มินแจพูดยิ้มกรุ้มกริ่ม
“บ้า...” คัง จีวอนพูดกับสามีก่อนที่จะหันมาทางเรา “ฮานึลจ๊ะพี่ไปนอนก่อนนะ” พูดจบเธอก็โดนสามีจอมหื่นกามฉุดขึ้นห้องไป
“ฉัน... ไปนอนก่อนนะคะ” คนตัวเล็กพูดก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปอีกคน ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะไปนอนดีหรือไปดื่มกับเพื่อนๆดี
“จุนโฮ... ไปดื่มกันต่อสิ แอบหนีไปไหนมาตั้งนานสองนาน” พี่มินจุนเดินเข้าบ้านมาพอดี
“ครับพี่... ผมแค่ออกไปรับลมนิดหน่อย...” ผมพูด
“ร้ายเหมือนกันนะนายเนี้ย... ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ดูๆกันไปก่อน แน่ใจเมื่อไหร่ก็ทำให้เต็มที่ก็แล้วกัน” พี่มินจุนพูดก่อนที่จะกอดคอผมเดินออกไปข้างสระน้ำ ตอนนี้ท่าทางของคัง จีฮุนเมามายอย่างเต็มที่ ไหนจะปาร์ค ฮยอนอูที่เริ่มหัวเราะร่วนที่แสดงถึงอาการเมาของเขา คงเหลือแต่พี่ฮันนี่ที่ยังมีสติมากกว่าคนอื่น
“ดื่มๆ” พอผมนั่งลงคัง จีฮุนก็จัดการรินเหล้าให้ผม
“ฆ่าฉันเลยไหมเพื่อน” ผมพูดแล้วหันไปมองหน้าคนรินเหล้า
“นายมาทีหลัง จัดการเลย” ปาร์ค ฮยอนอูพูดเสริม ผมขัดไม่ได้เลยดื่มรวดเดียวหมดแก้วตามคำเรียกร้องของเพื่อนๆ ดืมไปสักพักผมก็เริ่มเมาแล้ว
“พี่ว่าพอกันได้แล้วนะ ดูสภาพแต่ล่ะคนสิ” เสียงพี่ฮันนี่พูดขึ้น ผมเงยหน้ามองเธอ “กลับห้องเองไหวไหมจุนโฮ” พี่ฮันนี่พูดแล้วเข้ามานั่งข้างๆผม
“ไหวครับพี่” ผมพูด
“งั้นพี่แบกเจ้าจีฮุนขึ้นห้องเองแล้วกัน นายไปเถอะ” พี่มินจุนพูด ส่วนปาร์ค ฮยอนอูขอตัวไปก่อนหน้านี้แล้ว หมอนั่นเวลาดื่มจะรู้กำลังการกินของตัวเองเสมอ ผมลุกขึ้นยืนรู้สึกได้เลยว่าเซ
“พี่จุนโฮ!!!” เสียงใสของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่จะเข้ามาประคองผมเอาไว้
“มาได้จังหวะพอดีเลยฮานึล ช่วยพาน้องชายของพี่ขึ้นห้องหน่อย” พี่ฮันนี่พูด
“ค่ะ” เสียงใสรับคำก่อนจะประคองร่างของผมไปที่ห้องนอน “หนักจัง” เธอบ่นอุบอิบเมื่อพาผมมาถึงห้องนอนแล้ว
“อ่า... เมาได้ไงเนี้ย” ผมบ่นขึ้นมาเบาๆ คนตัวเล็กเดินหายไปไหนผมไม่รู้ สักพักเธอเดินมานั่งข้างเตียงนอนของผม
“มาค่ะเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้” พูดจบคนตัวเล็กก็ค่อยๆ เช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม ไม่รู้ว่าเธอมือเบาหรือผ้าขนหนูนุ่มกันแน่ ทำให้ผมรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
“สบายจัง...” ผมพูด
“นอนได้แล้วนะคะ” คนตัวเล็กพูดแล้วใช้มือเล็กๆ ของเธอลูบไล้ใบหน้าและผมของผม รู้สึกดีจังเลย “ฉันไปนอนก่อนนะคะ”
“อย่าเพิ่งไป... อยู่กับพี่ก่อน จนกว่าพี่จะหลับ นะ... นะ...” ผมรู้สึกเลยว่าผมอ้อนเธอ ผมได้ยินเสียงของเธอหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะกลับมานั่งอยู่ที่เดิม
“พี่ขี้อ้อนแบบนี้ฉันก็ตายสิคะ” คนตัวเล็กพูดแล้วลูบผมของผมเบาๆ ผมชอบจังเลย ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อนนอกจากพี่สาวผมแล้วอะนะ ผมเเพิ่งรู้ว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน...
ความคิดเห็น