คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
“บอูมามึไปรู้ัมาร์้วนไ้ยัไ!”ผมโนไอ้ยอแลามาโรอาหาระบริหาร หลัาสถานาร์เริ่มลี่ลาย นัศึษาบริเวแถวนั้นมอหน้าผม่อนหันไประิบับเพื่อน เรื่อมัน็ไม่พ้นเหุาร์เมื่อี้
ผมไ้แ่ถอนหายใ ยัไม่ทัน้ามวันวามลับที่ผมอุสาห์ปิเอาไว้้อมาแเพราะไอ้ัว้นเหุที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แล้วอนนี้เ้าัวลับทิ้ปัหาให้ผม้อมานั่ามเ็บอี
“แบมแบม มึอย่ามาหลบสายู อบมา!”มือไอ้ยอแบโ๊ะเสียัป้าบ! าี่ๆอมันำลับีบผมให้ลายวามลับออมา
“ะให้บอยัไหล่ะ”.....ผมไม่รู้วรเริ่มเล่าั้แุ่ไหน นารายละเอียผมยัไม่รู้ลึเลย
“มึ็เล่ามาไปรู้ัับมาร์ไ้ยัไ? อย่าใหู้้อเอาเหล้ามารอปาให้มึายออมานะ”ไอ้ยอแี้หน้าู่ผม มันรูุ้อ่อนเรื่อนี้ี เวลาเมาผมะพูลายวามลับออมาหม นั้นเป็นสาเหุผมไม่อยาแะแอลอฮอล์ัเท่าไหร่!
ริๆอนนี้และอนาผมไม่สมวรแะมันอี! เพราะมันทำให้ีวิอผมวุ่นวายไปหม
“เมื่อวาน”
“แล้วยัไ่อ”
“ูไม่รู้ ื่นึ้นมาอีทีู็นอนเปลือยอยู่้าเา.....เลิพูเรื่อนี้เถอะว่ะ ูไม่อยานึถึมัน”ผมรู้สึระบอาเริ่มร้อน น้ำใสรื้นึ้นมาุรเบ้าา มันเหมือนนอยาร้อไห้แ่ร้อไม่ออ ในใอนนี้ผมโรอึอัเลย
ีวินี้่อานี้ะเป็นไผมไม่รู้ ถ้าผมหนีเาไปเรื่อบ้าๆนี้มันะบมั๊ย?
“แสว่ามึมีอะไรับมาร์แล้ว!”ไอ้ยอแะโนัลั่นโรอาหาร นบริเวแถวนั้นเริ่มหันมามอผมอีรอบ าที่ลายเป็นุสนใอยู่แล้วราวนี้เหมือนมีไทยมุนาย่อม
ผมรู้รับนไทยอบเรื่อแบบนี้ แ่เว้นเรื่อูเรื่อนึไ้ป่ะว่ะ! แ่นี้แม่็ปวหัวะายห่าอยู่แล้ว
“มึะะโนทำเหี้ยไรเนี๊ย! สัเอ้ย”ผมว่ามันพลาเอานิ้วนวมับที่อนนี้มันำลัเ้นุบๆเหมือนะระเบิออมาเป็นเสี่ย
“ูอโทษ”ไอ้ยอแบอเสียอ่อย ผมโบมือไม่ถือสาอะไร ่อนะลุึ้นหยิบระเป๋าึ้นมาสะพาย ผมิว่าผมวรลับอนโแทนารอยู่รนี้ให้าวบ้านนินทานะ
“ูลับ่อนละัน ไม่ไหวละ....ฝาบอไอ้ยูยอม้วย วันหลัะมาประุม”
“ลับไหวป่ะ? ใหู้ไปส่อนโมั๊ย?”มันมอผม้วยสีหน้าเป็นห่ว อย่าน้อยในเวลานี้ที่ผมเอแ่เรื่อร้ายๆมัน็มีเรื่อีอยู่บ้า ารไ้บเพื่อนที่ีโรเป็นลาภอันประเสริเลย
“ไม่เป็นไร อบใเว้ย....มึรีบิน้าวเถอะ ใล้เวลาเ้าประุมแล้ว”ผมรู้ว่ามันหวัี แ่อนนี้เริ่มใล้เวลาประุมแล้ว ถ้าผมสอนหายไปเี๋ยวเพื่อนในะหาว่าพวผมเห็นแ่ัวไม่ไป่วยส่วนรวมอี
แ่นี้็มีเรื่อให้ิมาพอแล้ว ว่าไอ้ยอแับรถไปส่ผมลับมาิน้าวไม่ทัน เี๋ยวระเพาะไ้แหามเ้าโรพยาบาลเหมือนอนนั้นอี ผมไม่อยาทำบาปเพื่อนนะ าหน้าโรอาหารบริหารไปหน้ามหาวิทยาลัยมันไลมา พื้นที่อมหาลัยรอบลุมั้ 200 ไร่ ิูสิถ้าผมเินออไปหน้ามหาลัยทั้ๆที่สภาพผมอนนี้เหมือนะล่มแหลไม่ล้มแหล ว่ารถราะวิ่มาผมอาไ้เป็นลม่อนลับอนโ
ัสินใเินไป่อน็ไ้ว่ะ! เอรถรา่อยโบนั่เอา
ผมออเท้าเินไป้าๆ พยายามไม่ให้มันระทบระเทือน้าหลัมาที่สุ แ่มันยา ้าวแ่ละทีเสียสีนผมปวแสบไปหม เป็นเบี้ยล่าให้เาเอาใรว่าแม่มีวามสุเหมือนที่ไอ้ิมอบอว่ะ
ผมว่ามันโรทรมานัๆ
ปรี๊น!
รถสปอร์สีำรุ่นใหม่ล่าสุเ้ามาอเทียบแถมยับีบแรใส่ผมอี ระหน้า่าถูิฟิล์มำหมทั้ันทำให้ผมไม่รู้ว่าเป็นใร แ่ที่รู้โรไม่มีมารยาท
“นายำลัะไปไหน ันไปส่”
เ้าอรถสปอร์เปิระเผยให้เห็นหน้าา เสียทุ้มที่เยพูวาาร้ายใส่ผมะโนถาม ผมร้อเหอะในลำอ ทำผมเอาไว้เ็บแสบยัมีหน้ามาให้เห็นอีหรอ
ผมเินหนีไม่อยาเสวนา้วย แ่เาื้อ้านเินไม่ยอมแพ้โว์เบ่เหยียบันเร่ามนาบ้าผม
“ไม่ไ้ยินที่ันพูรึไ! อย่าให้ันโมโหนะแบมแบม”มาร์อรถ้าริมฟุบาท่อนเอาัวออารถวิ่มาับแนผมเอาไว้ แรบีบที่แนทำให้ผมเบ้หน้า้วยวามเ็บ
นี่หรอ! ผู้ายแสนเพอร์เฟอมหาลัย มีีแ่ที่หน้าาแ่อย่าอื่นเลวทรามไปหม
“ผมเ็บ”ผมัฟันพูเมื่ออีฝ่ายออแรบีบรู้สึเหมือนระูแนเริ่มร้าว
วันนี้มีแ่เรื่อให้ผม้อเ็บัว สสัย้อไปทำบุเ้าวัล้าวยัหน่อย ะไ้รวน้ำไปให้น้าๆ้วย เผื่อแผุ่ศลไปให้แล้วเาิไ้ว่าวรเลิอเวรอรรมับผมัที!
“็อย่าื้อสิ! มานี่”มาร์ลาแนผมอย่าแรรไปยัรถสปอร์่อนับผมยัเ้าไปในรถแล้วปิประูใส่ ผมับมือเปิประูรถเรียมวิ่หนีออไปเมื่ออีฝ่ายำลัเินไปฝั่นับ
“หยุนะแบมแบม! อย่าิหนีและอย่าทำให้ันโมโห...บอไว้่อนเลยันไม่สามารถวบุมอารม์ัวเอไ้มานั หานายื้อแล้วันับนายปล้ำบนรถ มัน็ไม่ใ่วามผิอันเพราะนายมันื้อ”มาร์ร่ายยาวรู้ทันว่าผมำลัะทำอะไร มือหนาเอื้อมมาับแนผม่อนระาเ้าหาัวทำให้รึ่บนอผมพาหน้าัเา
ประโยเมื่อี้บ่บอไ้ีว่านๆนี้เป็นนเผ็ารมาแ่ไหน....
มีเ็์ับใรไม่มีันมีอะไรับมาร์้วน เป็นอะไรที่ผิพลายิ่ให่ในีวิ!
“ุมันเห็นแ่ัว”ผมสบถ่าเา นๆนี้่าไปไม่รู้มันะึมับเ้าในหัวสมอรึเปล่า? หาเายัมีวามเป็นนอยู่บ้าวรสำนึว่าำลัทำให้ีวิอนๆนึำลัย่ำแย่
“ันเห็นแ่ัวไ้มาว่าที่นายิ หาไ้นายมาเป็นอๆัน”มือหนาเยหน้าผมให้ึ้นมาสบา ผมพยายามืนใบหน้าหนี
“ผมเป็นนไม่ใ่สิ่อ แ่ืนเียวุอย่ามาัสินว่าผมเป็นแบบนั้น”ผมะอใส่เา้วยวามไม่พอใ มันะมาเินไปแล้ว! ผมเป็นนมีิใไม่ใ่สิ่อที่ให้ใรมานั่ับอ
“ันไม่สนหรอ ในเมื่อันอยาไ้็้อไ้....อนนี้ันเอนายแล้ว นายไม่มีวันหนีันพ้นแล้วหล่ะแบมแบม”สายาเ้าเล่ห์ไล่มอเรือนร่าผม ่อนมือหนายลูบ้นอผมแผ่วเบาร่าายรู้สึเหมือนมีระแสไฟฟ้าวิ่แปร๊ึ้นมา “ิสมาร์ นายรู้ำอบมันีหนิแบมแบม ว่านายเป็นอใร”
เาใออเสีย้าหลัให้เป็นื่ออเา ‘มาร์’ ผมรู้วามหมายอมันี แ่ผมไม่ยอมรับมันหรอนะ บุลเียวที่ไ้รอบรอผมทั้ายและใ้อนที่ผมรั ไม่ใ่นที่วยโอาสแล้วแอบอ้าไ้หน้า้านๆอย่าเา...
ผมืนใบหน้าหนีออไ้สำเร็ ลุึ้นนั่ัวรมอออไปนอหน้า่าับทสนทนา เาอยาทำอะไร็ทำเถอะ ผมเหนื่อยที่ะ่อล้อ่อเถียับเาแล้ว
แ่ำไว้นะ! ถึเาไ้ัวผมไปใ่ว่าะไ้หัวใาผม
ไม่มีใรอยาพาหัวใัวเอเินไปพบับวามเ็บปวหรอน่ะ...
“อนโนายอยู่ไหน?”
“.......”
“ถ้านายไม่บอ ันะพาไปอนโันนะและ็ไม่รับรอมันะเิอะไรึ้น่อ”ทำไมผู้ายนนี้ถึหื่นนานี้ว่ะ! พูเรื่ออะไร้อวเ้าเรื่อแบบนี้ลอ
“เลี้ยว้ายแล้วรไป ถึแล้วผมะบอุเอ”ผมำใบอ ร่าายอนนี้้อารเียสุๆ าผมเริ่มปรือเมื่อเอแอร์เย็นๆปะทะหน้า
มาร์ปรายามอผมเล็น้อย แอบเห็นเายยิ้มมุมปาโรเ้าเล่ห์ ิเรื่อลามอยู่สิท่า ถ้าอยามานานั้นผมแนะนำให้เปิหนัโป๊่วยัวเอเถอะ เห็นแบบนี้แล้วสสารลูาัวเอะมั!
“ถ้า่ว็หลับไป่อนเลย เี๋ยวันปลุ”
“แล้วุรู้รึไว่าอนโผมอยู่ไหน?”ผมถามพลาิ้วมวไม่เ้าใ
“็ไม่แน่ นอนๆไปเถอะ”เายัไหล่ไม่ยายวาม่อ หมายวามไว่ะ! ลรู้หรือไม่รู้? มาร์หยิบแ็เ็สีน้ำาลที่วาไว้รอนโทรลรถส่มาให้ผม ผมรับมันมาอย่าๆ่อนเาะเอ่ยยายวาม “ใส่ไว้่ะ แอร์มันหนาว”
“อบใ”พูเบาๆไม่รู้เาไ้ยินรึเปล่าน่ะ! อนนี้ผมรู้สึัวรุมๆเหมือนำลัะโนพิษไ้เล่นาน ร่าายไม่ไ้พัผ่อนเพียพอบวสัารไม่่อยเที่ยอัวเอแล้วยัฝืนมาเรียนำลัย้อนลับมาทำร้ายผม
ในเมื่อฝืนวาม่วไม่ไหว ผมอ้าปาหาวเล็น้อย่อนหลับาเอาหัวพิับระแทนหมอน
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรให้ผมเื่อใเาไ้เปราะนึว่าเาะไปทำร้ายผม อนนี้...
Mark Part
“เ็น้อย”ผมพึมพำเบาๆปรายามอร่าเล็ที่นอนหลับสนิทแล้ว แ่สภาพทิศทาในารนอนไม่รู้สึเ็บหัวรึไ ผมหัพวมาลัยอรถเ้า้าทา่อนประอหัวเล็นอนบนเบาะีๆ เอื้อมพาอีนเลื่อนไปปรับเบาะให้เอนล
“อื้อ”เสียเล็ราประท้วรู้สึำลัโนรบวน แบมแบมเหมือนเ็น้อยอายุประมา 15 ปี ทั้ๆที่ริเาอายุเท่าับผม ใบหน้าอ่อนเยาว์ าลมสใสลอเวลาผมรู้สึเทียบไม่ไ้เลย
รั้แรที่ผมเอแบมแบมผมรู้สึสนใวามสใสนั้น ีวิอผมมืมนไม่รู้ัหรอ อะไรือวามรั...
ผมมันเลวรู้ัวไม่ใ่นี เพราะวามสใส าลมส่อประายอยู่ลอเวลาทำให้ผมอยาไ้แบมแบมมารอบรอ ้วยารผูมัร่าเล็ไว้ับผม ถึแม้วิธีารมันะเลวทรามนาไอ้แ็สันเพื่อนสนิทผมมันยัว่าเลย....
ว่าเลวสัๆ
ืนนั้นวันเิไอ้อุเพื่อนในะผม ลุ่มเพื่อนสนิทอแบมแบม ผมเห็นแบมแบมถูมอมเหล้าไม่ใ่ใรที่ไหน็พวไอ้อุนี่แหละ ผมมอร่าเล็ผ่านทาระใส้านอเห็นแบมแบมล้มัวนอนลับพื้น สภาพแ่ละนเมาสุๆ
ผมใ้ัหวะเพื่อนสนิทอแบมแบมไม่ไ้สิแ่ละนเลื้อยนอนบนพื้นเ้าไปอุ้มร่าเล็ออมาพาไปในรถัวเอแล้วรีบับบึ่ไปอนโผมทันที
ระหว่าทาริมฝีปาเล็เอาแ่เพ้อำว่าร้อน มือเล็แะระุมเสื้อออเผยให้เห็นอบาาวสะท้อนับแสวันทร์ ผมลืนน้ำลายัเอื๊อ ประรอสิพาร่าัวเอไปอนโให้ปลอภัยไม่ไปแหโ้ที่ไหน่อน
แบมแบมำลัทำให้ีวามอทนอผม่ำลเรื่อยๆ มือเริ่มอยู่ไม่สุเลื้อยมาลูบแผอผม ผม้อใ้วามพยายามมาแ่ไหนในารไม่ับปล้ำร่าเล็ในรถ รนี้เบาะมันเล็้วยผมอยาไปที่เียมาว่า
เหยียบันเร่ 140 ใ้เวลาไม่นานผม็พาผมับแบมแบมมาถึอนโรบ 32 ร่าเล็เหมือนระ่ายน้อยยั่วสวาท าลมปรือลอไป้วยน้ำใส้อนสบาผม ไม่รอ้ารีบอุ้มแบมแบมในท่าเ้าหิวิ่เ้าลิฟ์รไปห้อั้นบนสุโยเร็ว
ร่าเล็อบสนอผมทุอย่ายามริมฝีปาผมลาผ่านุ่มไสอ้า เสียราหวานสัมผัสย้ำหัวผมทำให้เ็์รั้นั้นเป็นอะไรที่โรเร่าร้อนและผมไม่มีวันลืม
แบมแบมำลัทำให้ผมลั่เามาว่าเิม...
ย้อนลับมาปัุบันผมไม่รู้อนโอแบมแบมอยู่ไหนเลยับพามาอนโผมแทน าลมหลับพริ้มทำให้ผมไม่อยาปลุเลยัสินใอุ้มแบมแบมึ้นอนโเหมือนืนนั้น
หน้าแล่ำ ปาีราวับระาษ ผมรีบพาร่าแบมแบมวาลบนเีย่อนเ้าห้อน้ำเอาะละมัใส่น้ำอุ่นไปเ็ัวแบมแบม
ผ้าสีาวุ่มน้ำลาไปามใบหน้าเล็แผ่วเบา แบมแบมราในลำอรำาที่มีนรบวน ่อนร่านั้นะพลิหนีผมไปอี้านนผม้อับพลิลับมาทาเิมเพื่อเ็ัวให้่ายึ้น
“ไม่ป่วย็ื้อ อนป่วยยัมาื้อใส่อี”ผมบ่นใส่ ส่วนให่นป่วย้อี้อ้อนสิ แ่นี่อะไรแบมแบมลับิ้นไปบนเียไม่ยอมให้ผมเ็ัวให้เาะั้น
“รำา นะนอน”ว่าผมเสร็แล้ว็หลับ่อ
ผมลุาเียออไปห้อรับแหยิบยาแ้อัเสบแบบป้ายมารเ้าห้อนอนอีรั้ ผมับัวแบมแบมยึ้น่อยๆถอาเอออาม้วยั้นในสีำอบีส ริมฝีปาเม้มแน่นเมื่อภาพรหน้าเย้ายวน
่อนะไ้บะแ่อน ผมับาแบมแบมั้ึ้นา ร่าเล็ัืนเล็น้อยโยารเบี่ยัวไปทั่ว
“อยู่นิ่ๆสิ ันะทายาให้นาย”ผมสั่แม้อีนไม่รับรู้มัน ผมเห็นแบมแบมเินระเผลแล้วนั้นเป็นรั้แรมัน้อเ็บเป็นธรรมา แถมเมื่อืนผม็ใส่ไปไม่ยั้เสีย้วย
ผมบีบยาแ้อัเสบใส่นิ้ว ่อนลมือป้าย่อทารัีเล็น้อย แอบบ่นในใให้ร่าเล็ไม่ไ้ สัารไม่ีแล้วยัฝืนไปเรียนอี อยาับมาี้นสอสามทีให้หายื้อะมั!
ทายาเสร็แล้วผมหยิบาเวอร์มสีเทาอผมมาใส่ให้แบมแบมแทน นอนใส่าเยีนส์ไม่สบายัวหรอ
ทำอะไรทุอย่าเสร็เรียบร้อยผมห่มผ้าให้ร่าเล็เป็นารปิท้าย ่อนพาร่าัวเอออมานั่โฟา้านอ
ไม่ใ่ผมไม่อยามอหน้าแบมแบมอนนอนหรอนะ แ่เพราะผมลัววบุมัวเอไม่ไหวเผลอปล้ำนป่วยึ้นมา มีหวัโนเลียมาว่าเิมแน่ๆ
นี้็ไม่รู้เหมือนันว่าร่าเล็ื่นมาเาะโวยวายใส่ผมมั๊ย....
..................................................................
นอาพี่มาร์แบแล้ว เามีโหมอ่อนโยน้วยนะเออ
นิสัยอมาร์ิว่าหลายนอาเาถู
ทำัวเลว ั่วนไปทั่วเพราะไม่รู้ัับวามรั
เอแบมรั้แรมาร์ไม่ิว่าเป็นวามรันะ ิว่าอยารอบรอแบมแบมเยๆ
อ่านเรื่อแล้วอาทำให้น 555555555
วามรั้อใ้เวลา ให้แบมแบม่วยสอน
เม้นๆๆๆ เป็นำลัใให้ไรเอร์เยอะๆน้า
ไปสรีมแท็ไ้ ไรท์ะอยอ่าน 555555555
ความคิดเห็น