คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พรีเซนต์วันแรก!?
พรีเซนต์วันแรก...- -^
หลังจากเมื่อวานที่ฉันกับแก๊นคุยโทรศัพท์กันเสร็จแล้ว ฉันก็วางมันไว้ใต้หมอนแล้ว
ล้มตัวลงนอนทันที ห้องที่ฉันมาอยู่เนี่ยเป็นวอลล์เปเปอร์สีขาว มีเฟอร์นิเจอร์ที่ออกเป็น
โทนสีฟ้า แนวแบบ..ผู้ชายหน่อยๆ แต่รู้อะไรมั้ย...ฉันชอบมันมากๆเลย แต่ความสำคัญ
ของห้องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับโทนสีของมันแต่อย่างใด(ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้วนี่ เฮอะ)
เพราะความสำคัญของมันก็คือ ห้องนี้มันอยู่ติดกับห้องของนายคีย์! แถมมันยังเป็นห้องที่
มีประตูเชื่อมต่อกันได้ โดยไม่ต้องอ้อมไปเปิดประตูด้านหน้า และในวันนี้...ฉันก็ตื่นเพราะ
เสียงเคาะประตูของนายคีย์ที่ดังแบบลั่นโลกา(?)
" นี่นายจะเคาะประตูอะไรนักหนาเนี่ย คนจะหลับจะนอน! " ฉันที่ดึงผ้าห่มออกจากตัว
ลวกๆรีบเดินปึงปังแล้วกระชากประตูออกด้วยความบันดาลโทสะ จะมาปลุกอะไรตอนนี้
เนี่ย
" นี่จะเจ็ดโมงแล้วนะ เธอจะนอนอะไรหนักหนา! " เขาว่าพร้อมกับมองไปที่นาฬิกาข้อ
มือแล้วตะโกนใส่ฉันอย่างจัง
" แล้วนายจะโกนหาพระแสงอะไรล่ะ โอเคๆ..เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน
แล้วจะตามลงไป " ฉันที่เห็นสีหน้าไม่พอใจของเขารีบบอกปัดแล้วเดินเข้ามาในห้อง
ปัง!
ฉันปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างตั้งใจโดยไม่รีรอให้เขาได้เอ่ยอะไรสักแอะ เอ้อ ส่วนเรื่อง
ที่ฉันขาแพลง ไม่ต้องสงสัยอะไรไป เพราะเมื่อหลังจากที่นายนั่นพาฉันขึ้นมาบนห้อง
นอน(อย่าคิดลึก- -^)เขาก็ปรนนิบัติฉันอย่างดีเลยทีเดียว ไม่ว่าจะนวด จะบีบ จะเอาผ้ายง
ผ้าเย็นมาโปะมาแปะอะไรก็ว่ากันไป เขาทำให้ฉันทั้งหมดจนอาการของฉันทุเลาลงเขา
จึงเดินออกไปและกำชับว่าอย่าทิ้งน้ำหนักลงไปที่เท้ามาก...ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่
แก๊นโทรมาหาพอดี และก่อนวางสาย...ยัยนั่นก็ไม่ลืมกำชับเหมือนที่นายคีย์บอกไว้
เหมือนกัน
พอฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหมดทุกอย่าง ฉันก็หอบหิ้วของพะรุงพะรังเต็มไปหมดลงไป
ข้างล่างตามที่นัดหมอนั่นเอาไว้
" แล้วนี่เธอแต่งชุดบ้าอะไรเนี่ย -_-^^ " เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอีกเช่นเคย
แล้วขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
" ฉํนว่านายคงเคยเห็นฉันใส่ชุดนี้ที่โรงเรียนนะ " ฉันว่าแล้ววางของลงที่พื้นและเท้า
สะเอวมองอย่างอวดดี ส่วนที่ฉันบอกว่านายคนนี้เคยเห็นฉันใส่ชุดนี้ที่โรงเรียน..อ่าฮะ ถูก
ต้องแล้ว นี่คือชุดนักเรียนของฉันเอง..วันนี้ฉันรู้สึกหนักตัวมากๆเลย เพราะวันนี้ฉันแต่ง
แบบเต็มยศมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเข็มเอย ปลอกแขนที่มีตัวอักษรLGเอย(เวลาปักลงบนเสื้อ
หรือว่าลงบนสิ่งที่แสดงว่าเราเป็นผู้นำ มักจะเป็นแบบอักษรย่อมากกว่า)และอื่นๆที่ยากจะ
บรรยายให้เห็นภาพ
" ก็เพราะเคยน่ะสิ ฉันถึงถามว่าเธอใส่ทำไม -_-^"
" นี่นาย! ฉันมาพรีเซนต์โรงเรียนนะ ไม่ได้มาเดินแฟชั่น...แล้วนายจะให้ฉันใส่ชุดยังไง
ล่ะ ถ้าไม่ให้ใส่ชุดนักเรียน-O-^^ " ฉันถามแบบปลงๆ หรือที่จริงก็คือ...ขี้เกียจจะทะเลาะ
" ก็ใส่ชุดธรรมดาซะสิ ใส่แบบนี้แล้วมันแปลกๆ " เขาว่าแล้วพิจารณาฉันอีกครั้งด้วย
สายตา เดี๋ยวๆๆ กระโปรงที่โรงเรียนฉันห้ามคลุมเข่านะเฟ้ย!!
" พอๆๆ ฉันไปเปลี่ยนชุดก็ได้ ฮึ่ย! " แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะ
แปลงร่างเป็นนักวิ่งสี่คูณร้อย เพราะสายตาที่ตานั่นมองมามัน....อร๊ายยย!! -////- จบๆๆ
ฉันที่วิ่งขึ้นไปบนห้องรีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งลงมาที่ห้องนั่งเล่นที่เขานั่งอยู่
อย่างสบายๆ พร้อมกับจิบกาแฟไปพลางๆ...น่าหมันไส้ชะมัด!
" ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย -_- " เขาที่หันมาเห็นฉันพอดี พูดขึ้นพร้อมกับวิจารณ์เรื่องชุด
ของฉันอีกรอบ ชุดที่ฉันเพิ่งไปเปลี่ยนมานั้นเป็นชุดแส็กธรรมดาสีฟ้า กับกางเกงขาสั้นสี
ขาวข้างในพร้อมกับรวบผมสีดำของตัวเองไว้ข้างหลัง
" อืม แล้วนี่เพื่อนพวกนายจะมาตอนไหน " ฉันถามถึงเพื่อนๆของเขา ที่ฉันต้องพรี
เซนต์ด้วย พลางนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้าม เฮ้อ..นึกถึงแล้วก็หนักใจ
" เก้าโมง " เขาตอบเสียงเนือยๆ แต่...เก้าโมงเรอะ แล้วนี่เขาปลุกฉันมาทำไมตั้งแต่
เจ็ดโมงเนี่ย O[ ]O
" แล้วนายปลุกฉันมาทำไมตอนเจ็ดโมง " ฉันพูดอย่างหัวเสีย ฉันง่วงมากๆเลย และ
สิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคือการพักผ่อน
" เธอทำอาหารเป็นมั้ย? " นั่นรึคือคำตอบ
" นี่ ฉันถามนายก่อนนะ ตกลงว่านายปลุกฉันมาทำไมแต่เช้า " ฉันถามเขาอีกครั้ง
โดยไม่สนใจในสิ่งเขาพูดเลยแม้แต่น้อย
" เธอก็ตอบฉันมาก่อนสิว่าเธอทำอาหารเป็นมั้ย! " ดูเหมือนว่าตานี่จะหัวเสียกว่าฉัน
อีกนะ
" เป็นๆๆ ทำไม...นายจะให้ฉันทำให้กินรึไง " ฉันถามทั้งๆที่คิ้วของตัวเองยังผูกกันเป็น
โบว์อยู่
" เออ " หา! ฉันพูดเล่นๆนะนั่น
" นี่! อย่ามาตลกน่ะ ฉันมาพรีเซนต์โรงเรียนไม่ได้มาเป็นคนทำอาหาร " ฉันพูด
แล้วกอดอกมองเขานิ่งๆ เพื่อหาว่าเขาพูดเล่นหรือจริง...และจากการที่สมองของฉัน
ประมวลออกมาแล้ว มันปรากฏว่า...เขาพูดจริงล่ะ เฮ้อออ
" นี่เธอยังไม่ได้อ่านเอกสารเลยเหรอ ว่าไม่ว่าฉันจะให้เธอทำอะไร เธอก็ต้องทำ
เพราะนั่นถือว่าเป็นคะแนน "
" คะแนน? " ฉันพูดทวนคำงงๆ คะแนนอะไร?
" เธอคงจะไม่ได้อ่านเอกสารจริงๆสินะ อ่ะนี่ " เขาโยนซองเอกสารมาตรงหน้าฉันเบาๆ
แล้วก็พยักหน้าให้ฉันอ่านเอกสารในซองนั่น
ฉันหยิบเอกสารออกมาอ่านคร่าวๆ และถ้าฉันจำไม่ผิด..มันเหมือนซองเอกสารที่พี่นิว
(วางลงบนหัว)ให้ฉันนี่นา หลังจากที่อ่านจนจบแล้ว ฉันก็สรุปใจความที่เขาพูดถึงเรื่อง
คะแนนเมื่อกี้ได้ว่า...คะแนนที่เขาพูดถึงคะแนนที่มีไว้สำหรับให้นายคีย์พิจารณาสำหรับ
การเข้าโรงเรียนของฉัน ซึ่งต้องให้ได้มากกว่า100คะแนน(รวมสองคน) และกฎของมันก็
มีอยู่ว่า...ถ้าหากผู้ถูกพรีเซนต์ ต้องการให้ผู้พรีเซนต์ทำอะไร ต้องทำให้ทุกอย่างเพราะ
จะเป็นคะแนนในการพิจารณาในการเข้าโรงเรียนของผู้พรีเซนต์ โดยห้ามขัดใจหรือไม่ทำ
ตามเด็ดขาด
แต่เดมื่อฉันอ่านไปถึงหน้าสุดท้าย ฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะว่ามันมีลายมือของพ่อ
ฉันเขียนเอาไว้ว่า...'การทำภารกิจในครั้งนี้ ลูกและแก๊นต้องทำให้ผ่านหรือให้เขาตัดสิน
ใจเข้ามาเรียนในโรงเรียนของเรา...หากลูกทำไม่สำเร็จ ทั้งลูกและเเก๊นจะต้องถูกหัก
คะแนนจิตพิสัย50คะแนน ลงชื่อ นายนรินทร์ โกศลวัฒนโสภณ อาจารย์ใหญ่โรงเรียน
International Venus University ' พออ่านจบ น้ำตาฉันก็แทบจะไหล หากฉันไม่
ทำภารกิจนี้ ก็ถูกหัก50คะแนน แต่ถ้าทำไม่สำเร็จ ก็ถูกหัก50คะแนนอยู่ดี ฮือๆ ฉันโดน
ทั้งขึ้นทั้งล่อง ...หลายๆคนอาจสงสัยว่าไอ้แค่คะแนนจิตพิสัย50คะแนน จะเสียใจอะไร
นักหนา ก็เพราะว่า...เพียงห้าสิบคะแนนเท่านั้น ก็สามารถทำให้ฉันไม่สามารถจบเกรด12
ได้เลย ฮือๆๆ แงๆๆ อยากจะร้องไห้ให้เป็นสายเลือด
" อืม เข้าใจแล้ว..แล้วนายจะกินอะไรล่ะ " ฉันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันไปถาม
" เบรคฟัสธรรมดาๆก็แล้วกัน " เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิดหน่อย ก่อนจะก้มหน้าลง
ไปอีกครั้งหลังจากสั่งเสร็จ แล้วน้องแคนดี้ล่ะ น้องเขาจะกินอะไร
" แล้วของน้องแคนดี้ล่ะ? "
" ป่านนี้อยู่ที่ครัวปิ้งขนมปังกินแล้วล่ะ เธอไม่ต้องห่วง " เขาว่าพร้อมกับลุกขึ้นมายืน
ข้างๆฉัน " เธอคงไม่รู้จักห้องครัว...ตามฉันมาสิ " เขาเดินออกไปทางด้านหลังบันได ทำ
ให้ฉันต้องรีบสาวเท้าตามเข้าไปอย่างเร็ว...หมอนี่ขายาวชะมัดเลย ขนาดฉันสูงตั้งร้อย
เจ็ดสิบแปดยังแทบจะเดินไม่ทันเลย
" ถึงแล้ว " พอพูดจบเขาก็นั่งลงที่โต๊ะทานอาหารในห้องครัว แล้วหันหน้ามาทางฉัน
" แล้วนายไม่ไปรอข้างนอกเหรอ แล้วมานั่งมองฉันทำไมเนี่ย? " ฉํนถาม
" ก็เผื่อเธอใส่อะไรลงไปให้ฉันกินยังไงล่ะ ยิ่งไม่ชอบหน้าฉันอยู่ "
" ระแวงไม่เข้าเรื่อง " ฉันพึมพำกับตัวเอง ส่วนมือก็เปิดตู้หาของไป
" หรือเธอจะเถียง! " เขาขึ้นเสียงใส่ฉันนิดหน่อย แต่แค่นั้นมันก็ทำให้ฉันอารมณ์เสีย
ได้อย่างบอกไม่ถูก
" ฉันก็ยังไม่ได้พูดอะไรหนิ " ในตอนที่พูดฉันแอบไคว้นิ้วไว้แล้วเรียบร้อย " ช่างเถอะ
แล้วนี่นายเก็บกระทะไว้ไหนเนี่ย? " ฉันถามเพราะฉันหากระทะยังไงก็ไม่เจอสักที
" ตู้ชั้นสอง ด้านซ้ายมือเธอน่ะ " ฉันเดินไปที่ตู้ที่เขาบอก แล้วเอื้อมหยิบกระทะลงมา
แล้วนำไปวางบนเตา พอว่างเสร็จฉันก็เดินไปหยิบแฮม หยิบไข่ในตู้เย็นต่อ...ฉันนำแฮม
ไปจุ่มลงในนมสดแล้วนำไปทอดพอสุข จากนั้นก็ทอดไข่ดาวแล้วก็ไปดูขนมปังที่ปิ้งไว้
หลังจากเสร็จเรียบร้อยทั้งหมด ฉันก็นำมาจัดใส่จานแล้วเดินไปวางไว้บนโต๊ะที่นายคีย์นั่ง
อยู่ และอีกเช่นเคย หมอนั่นไม่วายที่จะหยอดเพื่อแหย่ฉันให้มีน้ำโห...
" หน้าตาใช่ได้นี่ " เขาพูด..ฉันจึงพยักหน้ารับแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา " หน้าตาคนทำ
ด้วย "
" หา! " ฉันสะดุ้งขึ้นมาทันที มะ...เมื่อกี้ นะ..นายนี่พูดอะไรออกมานะ???
" ฉันล้อเล่นน่ะ กินต่อไปเถอะ " เขาว่าแล้วทำเป็นก้มหน้าก้มตากินอาหารที่ฉันทำให้
" ระ..เหรอ O////O " ฉันว่าแล้วพยายามทำหน้าตาให้เป็นปกติ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากิน
ต่อไป แล้วทำไมฉันต้องมาติดอ่างตอนนี้ด้วยนะ และในขณะที่ฉันกับลังกินอย่างตั้งใจอยู่
นั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรที่จ้องฉันอย่างไม่วางตาเลย...ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปอยาง
ช้าๆเนิบๆ...ก็พบว่า คีย์มองหน้าฉันพร้อมกับแสยะยิ้มที่ทำให้หัวใจสาวๆละลายได้ในพริบ
ตาเดียว...ซึ่งรวมถึงฉันด้วย - -^
" นะ...นาย มองหน้าฉัน ทะ...ทำไมนักหนาเนี่ย! -////- " ฉันแกล้งทำเสียงดังกลบ
เกลื่อนเสียงของตัวเองที่สั่นขึ้นเรื่อยๆ และฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเพราะอะไร...นี่ฉันเป็นอะไร
เนี่ย!
" เปล๊า " เขาทำเสียงขึ้นจมูกแล้วยิ้มให้ฉัน...จนฉันรู้สึก แปลกๆกับก้อนเนื้อสีแดงๆที่
เต้นตุบตุบอยู่ตรงข้างซ้าย
ฉันมองหน้าเขานิดหน่อยก่อนจะพูดขึ้นเพื่อตัดปัญหา " ฉันอิ่มแล้ว ถ้าเก้าโมงแล้ว
เดี๋ยวฉันจะลงมาเอง -////- " พอพูดจบฉันก็เก็บจานแล้วเดินออกจากห้องครัวไปในแทบ
จะทันที แล้วก็วิ่งตึงตังขึ้นไปที่ห้องนอนด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูดังขึ้นในเวลาประมาณแปดโมงกว่า ฮ่ะๆ ใช่แล้วล่ะ...ฉันนั่งอยู่ในห้องมา
เกือบ1ชั่วโมงเต็มๆโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากหายใจทิ้งและคิดทบทวนถึงเรื่องราว
ที่ฉันรุ้สึกแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่า..ฉันไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนมองแบบจดๆจ้องๆมา
ก่อน โดยเฉพาะกับคนที่เพิ่งเจอกันประมาณ เกือบ4วัน
" สงสัยเพื่อนตานั่นจะมาแล้วล่ะมั้ง " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปเปิดประตู
หน้าห้อง และพบว่า....มันว่างเปล่าแหละ เอ้า อะไรเนี่ย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้สมองของฉันประมวลผลว่า...เสียงเคาะประตูดัง
มาจากข้างๆห้องนี่เอง
" เพื่อนนายมาแล้วรึไง? " ฉันเดินไปเปิดประตูแล้วถามคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม และฉันใช้
เวลานี้แอบลอบมองเข้าไปในห้องของ...คนที่คุณก็รู้ว่าใครนิดนึง อืม...ห้องตานี้จัดอยู่ใน
ขั้นที่เรียกได้ว่าเนี้ยบทีเดียว ของทุกอย่างถูกจัดอยู่เป็นที่เป็นทางอย่างเป็นระเบียบเรียบ
ร้อย
" โอ๊ย! " ฉันร้องเสียงหลงเมื่อคีย์ประทานมะเหงกใส่หัวฉันอย่างจัง " นายมาเขกหัว
ฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ! " ฮึ่ม ป่านนี่บวมเป็นลูกส้มโอแล้วมั้งเนี่ย...เจ็บอิ๊บอ๋ายเลย
" เธอเเอบลอบมองห้องฉัน " หมอนี่ทำไมรู้ทัน
" มันก็ต้องมีบ้างสิ นายเปิดประตูซะแบบเห็นทุกซอกทุกมุมอย่างเนี่ย เป็นใคร ใครก็
ต้องมอง...หรือนายจะเถียงว่านายไม่ได้มองห้องฉัน " เยส! ในที่สุด ฉันก็หาเหตุผลดีๆใส่
ตัวเองได้เองได้เเล้ว
" แต่บังเอิญว่าห้องของเธอ..มันอยู่ในบ้านของฉัน " เขาว่าพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาฉัน
และตัวเองเป็นลำดับ เอาอีกแล้ว หมอนี่หาทางรอดให้ตัวเองได้ตลอดเลย -/ \-^
" แต่ตอนนี้ ฉันต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ชั่วคราว...เพราะฉะนั้นห้องนี้ก็ต้องเป็นของฉัน " ฉัน
กอดอก(ที่ไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่)แล้วยักคิ้วให้คีย์อย่างกวนประสาท
" ก็แค่ชั่วคราว " เขาตอบกลับมาด้วยเสียงเนือยๆ แต่ในสภาวะในตอนนี้...มันฟังดู
แล้วกวนประสาทมากเลยทีเดียว ตกลงฉันกับนายนี่จะเล่นสงครามประสาทกันรึไงเนี่ย
" แต่ยังไงฉันก็จะถือว่าห้องนี้เป็นห้องของฉัน แล้วนี่ตกลงนายมีอะไร " ฉันถามด้วย
อารมณ์คุกรุ่นที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
" เปล่า "
" แล้วเรียกฉันมาทำสากกะเบืออะไรล่ะ " ฉันพูดแล้วขมวดคิ้วยุ่งๆ
" อยากเห็นหน้ามั้ง " ฉึก เอาอีกแล้ว นายนี่มันพูดอะไรของมันเนี่ย
" งะ..งั้นเหรอ ถะ...ถ้าอย่างนั้น หะ..เห็นแล้วฉันไปล่ะนะ -////- " ฉันพูดจบก็เตรียมที่จะ
ปิดประตู แล้ววิ่งไปที่เตียงให้เร็วที่สุด(เกี่ยวอะไรกับเตียง)
ขวับ!
แต่ฉันที่กำลังตั้งท่าเตรียมจะติดเกียร์สุนัข ก็ต้องชะงักเสียหลักแล้วไปชนกับแผงอก
กว้างๆ ที่มีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆแบบผู้ชายของใครบางคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ
" เก้าโมงแล้ว เพื่อนฉันคงมาแล้วล่ะ ^^ " ฮะ นะ..นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่าน่ะ คีย์ยิ้มให้ฉัน
อย่างนั้นเหรอ โอ้วมายก๊อด!!
" อะ...อืม ไปแล้วๆ >////< " ฉันที่ก้าวขาเดินไปที่ประตูหน้าห้องอย่างช้าๆ ก็ต้องตกใจ
อีกครั้ง เพราะไม่ว่าจะก้าวขาไปเท่าไร มันก็ไม่ถึงประตูสักที...ฉันที่สัมผัสได้ถึงแรงอะไร
บางอย่างที่ข้อมือ ฉันจึงค่อยๆมองไล่จากข้อมือไปจนถึงต้นเหตุของปัญหาที่ทำให้ฉัน
เดินแล้วไม่ขยับ " แล้วนายจะจับข้อมือฉันอีกนานมั้ยอะ ฉันจะเดินออกทางห้องนอนฉัน "
ฉันว่าแล้วชี้ไปที่ประตูห้องนอน
" ไม่ต้องหรอก เดินออกทางห้องนอนฉํนก็ได้ ใกล้กว่าเยอะเลย " แวบนึงฉันเห็นแวว
ตาเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าของเขา แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น มันก็หายไป... แล้วฉันจะไป
ทางไหนดีล่ะ ห้องนอนของตานั่น หรือของฉัน...
" มาสิ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า... " เขาว่าแล้วดึงข้อมือของฉันไปที่ห้องของเขา
เฮ้อออ เอาก็เอาวะ ถ้าเกิดว่าตานี่คิดจะทำอะไรฉันอย่างว่าล่ะก็ ฉันจะเอาญาติไม่ห่างใต้
หว่างขาของคีย์มาหั่นๆๆเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้สิงโตกิน(นางเอกเรานี้ก็ช่างจินตนาการ ให้
สิงโตกิน 555+) " แป๊บนึงนะ " คีย์แล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย นายนี่มันเป็นผีรึเปล่านะ
" อ่ะนี่ " คีย์เดินกลับมาพร้อมกับ...ดอกกุหลาบสีแดง!! โอ้วม่ายยยน้า... " แล้วนั่นเธอ
จะเดินหนีฉันทำไมน่ะ หืม? " เขาว่าแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่าง งงๆ
" ฉันไม่ได้เดินหนีนายนะ แต่...นายช่วยเอาดอกกุหลายนั่นไปไกลๆฉันหน่อยเหอะ
พลีสสส..." ฉันกระพริบตาปริบๆ แบบแอ๊บแบ้วสุดขีด.. ฉันกับดอกกุหลาบสีแดง เน้นว่าสี
แดง เป็นอะไรที่ไม่ถูกกันมาก ถึงมากที่สุด...และที่ฉันไม่ถูกกับดอกกุหลาบสีแดง ก็
เพราะว่า...ฉันแพ้มันน่ะสิ โอ้ยตายๆๆ ตุ่มขึ้นอีกแน่ๆเลยอ่า... TT^TT
" เธอนี่มันยังไงนะ ฉันจะให้ดอกไม้ทั้งทีมันต้องดีใจสิ...แล้วนี่อะไร ทำหน้าอย่างกับ
จะร้องไห้ " คีย์ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้อีกนิด ชิดๆเข้ามาอีกหน่อย ฮือๆๆ นายไม่เข้ามาชิด
แบบเนื้อแนบเนื้อเลยล่า ~
" ฉันแพ้กุหลาบสีแดง!! อ๋อย " ฉันตะโกนบอกเมื่อคีย์ยื่นดอกกุหลาบมาตรงหน้าฉัน
พอดิบพอดี ฉันที่หายใจเอากลิ่นดอกกุหลาบเข้าไปเต็มปอด ก็ต้องสลบลงโดยปริยาย~
" เฮ้ยคีย์! แกไปทำอะไรเนมวะ ดูดิ้เนี่ย สลบเป็นตายเลย "
" ก็ฉันไม่รู้นี่หว่า ว่ายัยนี่แพ้กุหลาบสีแดง...ยังไงก็ต้องโทษนักสืบของแกด้วยนั่น
แหละ ที่ไปสืบมาไม่ดี "
ฉันลืมตาขึ้นมาจากความฝัน เพราะเสียงของผู้ชายคุยกันใกล้ๆหู...แต่ก็ต้องหลับตาลง
ไปใหม่เพราะแสงแดดยามเย็นส่องกระทบเข้าตา
" ฟื้นแล้ว " พอฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับผู้ชายผมสีดำ ไฮไลท์สีเงิน...ที่ฉันจำได้ลางๆ
ว่าเขาคือฟรองซ์ คนที่ฉันต้องมาพรีเซนต์ด้วย อืม...แล้วทำไมฉันถึงมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ย
ห้องนอน(ชั่วคราว)ของฉันมันเป็นออกสีน้ำเงินไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมันถึงกลายเป็นสี
ขาวกับเทาไปได้ล่ะเนี่ย พอตั้งสติได้ครบถ้วน ฉันก็ค่อยๆนึกถึงเรื่องก่อนที่ฉันจะหลับไป
อืม...ดอกกุหลาบสีแดง ห๊า!!! กุหลาบสีแดง
" ไม่เอากุหลาบสีแดงน้า!!!..." ฉันที่นอนอยู่บนเตียง(ของใครไม่รู้) เด้งตัวขึ้นมาแบบ
สปริง แต่ก็ต้องล้มลงไปอีกคราเพราะรู้สึกเวียนหัวเหมือนลมจะใส่
" เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆหน่อยเนม..." คีย์ลุกขึ้นมาจากโซฟาที่อยู่ห่างจากเตียงประมาณสอง
เมตรก้าวมาหาฉันแล้วพูดขึ้น.. " เอ่อ เรื่องดอกกุหลาบ.."
" สีแดงด้วย..." ฉันพูดแทรกขึ้นอย่างกรุ่นในอารมณ์
" โอเคๆ กุหลาบสีแดงก็กุหลาบสีแดง...เอาเป็นว่าฉันขอโทษละกันนะ ฉันไม่รู้ " เขา
บอกแล้วเดินมาจับมือฉันอย่างอ้อนวอน
" เหอะๆ ขอโทษเหรอ...ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันก็เจ็บตัวตั้งแต่วันแรกเลยนะ " ฉันว่า
แล้วสะบัดมือของคีย์ออกแรงๆ แล้วพลิกตัวไปในด้านที่ไม่มีคีย์อยู่...ก็ลองคิดดูสิตั้งแต่วัน
แรกฉันก็ขาแพลง วันที่สองฉันก็โดนกุหลาบแดงมาอยู่ตรงหน้า...แล้วนี่ถ้าฉันอยู่ไปจน
ครบ3เดือน ฉันไม่ตายเลยรึไงกัน
" ฉันก็ขอโทษแล้วนี่ เธอจะเอายังไงล่ะ " เขาว่าแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่งหนึ่ง
" ก็ไม่เอายังไงหรอก แต่แค่นายไม่ทำให้ฉันเจ็บ..ก็เป็นอันว่าจบ " ฉันยื่นข้อเสนอ
พลางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
" อืม ได้สิ...ฉันจะไม่ทำให้เธอเจ็บ หรือยอมให้ใครทำอะไรเธอเด็ดขาด.. สัญญาด้วย
เกียรติของลูกผู้ชายเลยก็ได้เอ้า! "
" โอเค แล้วฉันจะคอยดู " ฉันพูดอย่างเหยียดๆ แล้วมองไปที่นาฬิกาข้อมือสีฟ้าตัว
เอง เฮ้ย! บ่ายสองโมงกว่าแล้วนี่นา โอ๊ยๆๆ พรีเซนต์วันแรกของฉัน...พังไม่เป็นท่าเลยอะ
เฮ้ออ เสียเวลาไปเปล่าๆปลี้ๆ ตั้งหนึ่งวันเต็มๆ...แถมยังต้องไปทำอาหารให้พวกนี้กินอีก
โอ้ย! จะบ้าตายกับชีวิต!!!...
ความคิดเห็น