คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความทรงจำ...ที่ไม่เคยลืม
ความทรงจำ...ที่ไม่เคยลืม
(Thought: Gant)
หลังจากที่ฉันออกมาจากบ้านของคีย์พร้อมกับคินเรียบร้อยแล้ว เขาก็พาฉันเลาะมา
เรื่อยๆตามทะเลใส หาดทรายสีขาว..โดยเฉพาะเวลานี้ เวลาที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า..
มันช่างสวยเหลือเกิน
" เธอชอบเหรอ " คินที่ขับรถอย่างตั้งใจ อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมาลอยๆ อาจจะเพราะว่าเห็น
ฉันมองออกไปที่ทะเลบ่อยล่ะมั้ง
" อื้ม ช่วงนี้หน้าร้อนน่ะ " ฉันรู้สึกดีใจมากๆเลย ดีใจที่เขาไม่ขับรถเร็วเกิน เคารพ
กฎจราจรมากๆ...แต่ที่พูดมาทั้งหมดนี้ ก็ไม่ดีใจที่ฉันได้มาอยู่บ้านเค้าหรอกนะ ฉันไม่ใช่
ผู้หญิงอย่างว่า แต่ที่ฉันดีใจเพราะเมื่อหาปีก่อน..ฉันก็เข้าๆออกๆบ้านหลังนี้เป็นว่าเล่น
เหมือนกัน
ก๊อก ก๊อก
'อ้าวหนูแก๊น มาหาคินเหรอจ้ะ' คุณป้ามาลี แม่ของคินเอ่ยขึ้นหลังจากที่เปิดประตู
แล้วพบว่าเป็นฉัน
'ใช่ค่ะ เอ่อ..คินยังไม่ตื่นเหรอค่ะ' ฉันถามหลังจากที่ป้ามาลีพาฉันเข้ามานั่งในบ้านเป็น
ที่เรียบร้อย
'จ่ะ เมื่อคืนคงนอนดึกมั้งจ้ะ'
'อ่า...ขี้เซาจังเลยนะค่ะ' ฉันพูดกับคุณป้าเบาๆ กลัวว่าเสียงมันจะทำให้คนถูกพากพิง
ถึงได้ยิน
'เธอว่าใครขี้เซากัน ฉันตื่นตั้งนานแล้วต่างหาก..แต่ยังไม่ลงมา' คินในชุดเสื้อยืดกับ
กางเกงเลเดินลงมาแกล้งบ่นใส่ฉันงุบงิบ
'นั่นแหละที่เรียกว่าขี้เซาน่ะ'ฉันตอบยิ้มๆ
'ช่างเหอะน่า แล้วนี่เธอมาทำไมแต่เช้าเนี่ย' คินบอกเสียงงัวเงียแล้วล้มตัวลงนั่งข้างๆ
ฉัน ทำให้โซฟาที่ฉันนั่งถึงกับเด้งดึ๋งเลย
'เช้าอะไรกันคิน นี่จะเที่ยงแล้วนะ' ฉันเถียงพร้อมกับโชว์นาฬิกาข้อมือสีฟ้าให้คินดูเป็น
หลักฐาน
'สงสัยนาฬิกาของฉันจะไม่ตรงซะแล้วสิ ฮ่ะๆ' คินหัวเราะพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ แล้ว
หันมาพูดกับฉันต่อ 'ถ้าอย่างนั้นฉันว่าเราไปเล่นที่สวนหลังบ้านฉันดีกว่า'คินว่าแล้วฉุดฉัน
ไปที่สวนหลังบ้านอย่างที่เขาบอก อ้าว..แล้วหมอนี่ไม่กินข้าวเหรอ เฮอะๆ แต่ดูสิ ขนาด
ไม่กินข้าวยังแรงเยอะซะขนาดนี้
" เธอ...เอ่อ แก๊น ไม่ลงเหรอ " กลับมาสู่เวลาปัจจุบัน คินที่นั่งขับรถอยู่ตอนแรกหันมา
สะกิดฉันแล้วเอ่ยถาม
" บ้านนายอยู่ที่นี้เหรอ " ฉันถามเมื่อลงจากรถแล้วพบว่ามันคือภูเขาสีเขียวๆลูกหนึ่ง
" เปล่าหรอก มันเป็นพื้นที่ของตระกูลฉันน่ะ " เขาบอกแค่นั้นแล้วเดินแยกไปอีกทาง
ฉันที่ไม่รู้จะเดินไปไหนจึงเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
แล้วฉันก็พบว่า มันเป็นสถานที่ที่ฉันคุ้นเคยมากๆ ที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันกับคิน..ชอบมา
นั่งเล่นกันเวลาว่างๆ โดยเฉพาะเวลาพลบค่ะอย่างนี้ สวยทีเดียวล่ะ
'สวยมั้ยแก๊น' คินที่ขับรถมอเตอร์ไซค์พาฉันขึ้นมาบนยอดเขา ถามฉันเมื่อถึงจุดหมาย
แล้ว
'อื้ม สวยมากๆเลย..เหมือนกับว่าแค่เอื้อมนิดเดียว ฉันก็สามารถเก็บดาวดวงนั้นได้
แล้ว...นายดูสิ อึ้บ! ว้าย!!' ฉันที่กำลังจะเอื้อมหยิบดาวให้คินดู ก็ต้องลื่นเกือบล้มเพราะ
ยอดหญ้าต้นเล็กๆ
'ใจเย็นๆหน่อยสิ ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันคงรู้สึกผิดมากๆแน่ๆเลย' คินว่าแล้วค่อยๆพา
ฉันเดินมาที่ที่ปลอดภัยกว่าเก่า 'แล้วนี่เป็นอะไรตรงไหนรึเปล่า'
ฉันส่ายหัวดิกแล้วพูดต่อ'ก็เพราะนายจับฉันไว้ทันน่ะสิ ถ้าฉันไม่มีนายก็คงแย่' ฉันพูด
ตามความจริงแล้วยิ้มให้คินอย่างอ่อนโยน
'อื้ม ฉันก็ดีใจที่เธอชอบนะ...แต่น่าเสียดายที่ไม่นานมันจะถูกระเบิดแล้วน่ะสิ'
'คินหมายความว่ายังไง ภูเขาลูกนี้จะโดนระเบิดงั้นเหรอ' ฉันถามอย่างตกใจ
'อือ ลุงฉันบอกว่าจะเอาไปสร้างผับที่มีพ่อฉันเป็นหุ้นส่วนน่ะ'
'สร้างผับงั้นเหรอ แล้วทำไมลุงของนายต้องมาสร้างไว้ที่กลางป่าตรงนี้ล่ะ'
'อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าฉันไม่อยากห้ภูเขาลูกนี้ถูกระเบิดทิ้งเลยจริงๆ'
'ถ้าอย่างนั้น เรามาทำสัญลักษณ์ไว้ดีกว่ามั้ย เผื่ออนาคตภูเขาลูกนี้อาจไม่ถูกทำลายก็
ได้นะ' ฉันหันไปบอกคินอย่างปลอบใจ ฉันก็ไม่ได้อยากให้ภูเขาลูกนี้โดนทำลายสักเท่าไร
หรอก
'นั่นสินะ' ว่าแล้วฉันกับคินก็เดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งแล้วเราก็สลักชื่อพร้อมกับ
วาดรูปตัวเองลงไป แล้วคินก็พูขึ้นเมื่อฉันวาดรูปตัวเองเสร็จแล้ว 'เอ้อแก๊น ระหว่างภูเขา
กับทะเล...เธอชอบที่ไหนมากกว่ากัน'
'ฉันเหรอ อืม...ถ้าเป็นหน้าหนาว ฉันคงชอบภูเขามากกว่า แต่ถ้าเป็นหน้าร้อน แน่นอน
ว่าฉันต้องชอบทะเล ^^'
'นั่นสินะ แล้วถ้าเป็นหน้าฝนล่ะ' คินถามฉันอีกรอบด้วยท่าทางเนือยๆตามแบบฉบับ
'ถ้าเป็นหน้าฝนเหรอ แหะๆ ฉันขอไปเล่นที่บ้านคินดีกว่าเนอะ' คินหัวเราะแล้วลูบหัว
ฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน
'ได้สิ^^'
" เธอหนาวเหรอ " กลับมาสู่ช่วงเวลาปัจจุบันอีกครั้ง คินเดินเข้ามาหาฉันแล้วถาม
เพราะเห็นฉันเอามือกอดตัวเองกลายๆ แต่เขาไม่รอให้ฉันตอบอะไรทั้งสิ้น เขาถอดเสื้อ
ตัวนอกออกแล้วเอามาคลุมให้ฉันลวกๆ
" ขอบใจนะ " ถึงเวลาจะผ่านไปแล้วถึงห้าปี แต่ความอ่อนโยนของนายยังไม่เปลี่ยน
แปลงไปเลยนะ แต่...ความเย็นชาที่เกิดขึ้นกับเขานี่มันอะไรกันมันเกิดอะไรขึ้นกับคินที่
แสนจะขี้เล่นคนนั้น ฉันสังเกตเห็นความเย็นชาตั้งแต่ก้าวแรกที่ฉันเห็นเขายืนอยู่หน้า
โรงเรียนแล้วล่ะ เขายืนอยู่คนเดียว ทำหน้านิ่งๆแล้วก็ทำสีหน้าเนือยๆ ยิ่งถ้าดูรวมๆกับผม
สีดำของเขาแล้ว เขาช่างเป็นคนที่ดูน่าเกรงขามมากๆเลย
นึกอยู่ได้ไม่นานฉันก็เห็นต้นไม้ที่แสนจะคุ้นตาต้นนึง ฉันจึงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็
พบว่าเป็นต้นไม้ที่มีชื่อของเด็กผู้ชาย กับผู้หญิงพร้อมกับรูปวาดของตัวเอง
" ใช่จริงๆสินะ " ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปที่สัญลักษณ์ตรงหน้าอย่างคิดถึง แต่ก็ต้องสะดุ้ง
เพราะเสียงเข้มๆของใครบางคน
" เธอกำลังจะทำอะไร " คินที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาบังต้นไม้นั้นไว้อย่างง่าย
ดาย คินที่ตอนเด็กๆหน้าตาน่ารักอยู่แล้ว ยิ่งพ่อตอนโต ด้วยหุ่นแบบนักกีฬาและความ
หล่อคมคายนี้แล้ว ทำให้เขาถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อและเพอร์เฟกต์มากๆคนนึง
" เอ่อ..เปล่า " ฉันบอกพร้อมกับหลบสายตาที่ดูแล้วเริ่มดุดันขึ้นเรื่อยๆ
" ฉันขอเตือนเธอ...ว่าอย่ายุ่งกับต้นไม้ต้นนี้อีก! " เขาตะคอกใส่หน้าฉันจนฉันแทบจะ
ร้องไห้ออกมา ฉันไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นไปมองว่าตอนนี้เขามีสีหน้ายังไง จึงได้แต่
พยักหน้าเฉยๆเพื่อตอบรับคำสั่งของเขา " ขึ้นรถได้แล้ว "
ฉันไม่รอให้เขาพูดอะไรอีก รีบเดินกลับไปที่รถอย่างว่าง่าย...คินจำฉันไม่ได้จริงๆสินะ
จำไม่ได้กระทั่งว่าคนที่ทำสัญลักษณ์บนต้นไม้นั้น...คือฉันเอง
คินขับรถลงมาจากเขาแล้วก็พาย้อนกลับมาทางเดิมอย่างใจเย็น เขาใช้เวลาขับรถ
กลับมาถึงบ้านของเขาประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะว่าที่นี่เป็นแถบชานเมือง รถจึงไม่ติด
อะไรมากนัก
ฉันก้าวลงจากรถปอร์เช่ของเขาแล้วตรงไปเปิดประตูด้านหลังเพื่อหยิบกระเป๋าของตัว
เอง...บ้านของคินนี่ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย นอกจากสวนดอกไม้ที่มีจำนวนมาก
ขึ้นก็เท่านั้น บ้านที่เป็นสีขาวเหมือนกับห้าปีก่อนที่ไม่ได้เปลี่ยนสีเลยจนถึงทุกวันนี้ ทำให้
ฉันรู้ว่าบ้านนี้ชอบอะไรที่ไม่ค่อยมีการเปลี่ยนแปลงมากนัก
" กลับมาแล้วเหรอลูก คิน " คุณป้ามาลี คุณป้าที่แสนจะใจดี...แม่ของคินเดินออกมา
หาคินที่โรงรถแล้วก็ทักทายลูกชายอย่างรักใคร่ ป้ามาลีนี่ยังสวยยังสาวเหมือนเดิมเลย นี่
ถ้าแม่ฉันเห็นคงคุยกันเป็นห้าวันสิบวันแน่ๆเลยในการบำรุงผิวเนี่ย " หนูคนนี้น่ะเหรอ ที่จะ
มาอยู่บ้านเราน่ะ " แม่ของคินถามขึ้นในขณะที่ฉันยืนนิ่งๆอยู่ข้างหลังคิน
" ครับ " คินตอบเสียงเนือยๆแล้วหันมาหาฉัน เป็นเชิงว่า'เนี่ยแม่ฉัน'
" สวัสดีค่ะ^^ " ฉันยกมือไหว้คุณป้า พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆไปให้
" จ่ะ สวัสดีจ่ะ แหม...มารยาทดีจริงๆเลยนะ อืม...เรียกป้าละกันเนอะ ป้าชื่อมาลีจ่ะ
หนูล่ะจ้ะ " คุณป้าแนะนำตัวอย่างเคอะๆเขินๆ ทำให้อดที่จะยิ้มให้ไม่ได้
" หนูชื่อแก๊นค่ะ หนูมาจากโรงเรียน International Venus University ค่ะ^^ " ฉันแนะ
นำตัวเองแบบไม่เป็นทางการนัก แล้วก็ปิดท้ายด้วยการส่งยิ้มตามแบบฉบับของฉัน
" อืม...ชื่อแก๊นเหรอ ชื่อเหมือน... "
" แม่ครับ ผมหิวแล้ว " คินพูดขัดขึ้นมาก่อนที่คุณป้าจะพูดจบ
" อ่า..งั้นก็เข้าข้างในเถอะจ่ะ หนูแก๊นก็คงหิวแล้ว " ว่าแล้วคุณป้าก็พาฉันเข้าไปใน
บ้านพร้อมกับพูดคุยอย่างเอ็นดู แล้วก็พาฉันมานั่งทานอาหารฝีมือคุณป้าที่จัดเตรียมไว้
อย่างเรียบร้อยและสวยงาม
หลังจากที่ฉันรับประทานอาหารฝีมือคุณป้าแล้วเตรียมที่จะช่วยยกเข้าไปเก็บในครัว
ฉันก็ถูกคุณป้าห้ามแล้วบอกว่าไม่เป็นไร...เกรงใจจัง แล้วท่านก็พาฉันขึ้นไปที่ห้องพักที่
อยู่ชั้นสอง ห้องข้างในเป็นวอลล์เปเปอร์สีขาว แล้วก็มีเตียงนอนขนาดกลางสีชมพูหวาน
แหววตั้งอยู่กลางห้อง มองเลยไปอีกนิดนึงก็เจอกับม่านสีชมพูกับขาวสลับกันเป็นทาง
ยาว ฉันจึงลองเดินไปเปิดดูว่าข้างหลังม่านเป็นอะไร ก็พบว่าเป็นห้องแต่งตัวที่มีโต๊ะ
เครื่องแป้ง ห้องน้ำแล้วก็ตู้เสื้อผ้า... แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ห้องนี้เหมือนกับเพิ่งมีคนย้าย
มาอยู่ เพราะว่าของแต่ละชิ้น มันเหมือนเพิ่งจะแกะออกมายังไงไม่รู้ ดูสิ..ที่โซฟายังมี
รอยพลาสติกที่ห่อไว้อยู่เลย
" เป็นไงบ้างจ้ะ หนูแก๊นชอบมั้ย? " คุณป้าที่เดินเข้าไปในห้องน้ำเดินออกมาแล้วยิ้ม
ถาม
" ค่ะ ชอบมากๆเลย เอ่อ..คุณป้าค่ะ ห้องนี้เหมือนกับว่าเพิ่งซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ทั้ง
หมดเลยใช่มั้ยค่ะ "ฉันถามอย่างสงสัย
" ใช่จ่ะ แหม..หนูแก๊นนี่เก่งจริงๆเลยนะ ก็ปกติห้องนี้มันไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อะไรหรอก
แต่พอป้ารู้ว่าหนูจะมาอยู่ ป้าเลยซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ยกชุดเลยน่ะ " โอ้โห ใหม่ยกชุดเลย
จริงๆเหรอเนี่ย คนบนโลกยังมีคนที่ทุ่มได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ เอ้อ..ลืมไป บ้านคินรวยนี่
นา
" ที่จริงคุณป้าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะค่ะ เพราะว่าหนูก็มาอยู่แค่แป๊บเดียวเท่านั้น "
ฉันพูดตามความจริงแล้วมองไปที่คุณป้าอีกครั้ง
" ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ไม่แน่หนูอาจจะต้องอยู่ที่นี่เลยก็ได้^^ " คุณป้าตอบยิ้มๆแล้ว
เดินออกจากห้องไป ทิ้งความสงสัยผนวกกับความงงที่มีล้นในหัวสมองของฉันในตอนนี้
" คุณป้าหมายความว่าไงนะ..." ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินมาจัดกระป๋งกระเป๋า
ให้เข้าที่ และเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแบบสบายใจเฉิบ
หลังจากที่ทำธุระอะไรเสร็จหมดเรียบร้อย ฉันก็จัดการหยิบโน๊ตบุ๊คสีขาวตัวโปรดออก
มา แล้วเสียบกับโทรศัพท์เพื่อต่อเน็ตทันที(เดือนนี้ค่าโทรศัพท์บานแน่ๆ)
ฉันนั่งเล่นอินเทอร์เน็ตมาเป็นเวลา2ชั่วโมง ก็ทำให้ฉันหาวหวอดๆขึ้นมา ทำให้ฉัน
เหลียวหลังไปมองนาฬิกา ก็พบว่ามันเพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเท่านั่น...แล้วทำไมฉันง่วงนอน
จัง เอาเป็นว่าโทรหาเนมแก้เบื่อดีกว่า
(ตู๊ด ตู๊ด...) เสียงของสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่พักนึง จนเจ้าของโทรศัพท์รัเเละกรอก
เสียงเข้ามา
" ฮัลโหล เป็นไงบ้างจ้ะ "
(อืม...ก็ดีนะ แต่ฉันบาดเจ็บนิดหน่อยอะ) ก็ดีเหรอ...ฉันนึกว่าจะได้ยินแบบทำนอง
ว่า'แก๊น ตานี่มันน่าเบื่อที่สุดอะ...ฉันรำคาญมากๆเลย'อะไรประมาณนั้น แต่กลับผิดคาด
แฮะ ^^ ...แล้วที่บอกว่าบาดเจ็บล่ะ
" แล้วเนมบาดเจ็บเป็นอะไรเหรอ " ฉันถามอย่างเป็นห่วง
(ก็นายคีย์น่ะสิ พาฉันไปที่ห้องใต้ดิน..หมอนั่นเห็นฉันเดินช้ามั้ง เลยดึงฉันลงไปเลย
ฉันเลยข้อเท้าพลิกอยู่นี่ไง)
" อ่านะ ยังไงก็อย่าทิ้งน้ำหนักลงไปมากละกัน เดี๋ยวข้อเท้ามันจะอักเสบ " ฉันตอบไป
อย่างคนที่มีความรู้นิดๆ นอกจากฉันเป็นLeader Girlแล้ว ฉันยังเป็น*อสร.ด้วยนะ
(ขอบใจจ่ะ อืม...แก๊น งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉัวง่วงแล้วอะ)
" จ่ะ หลับฝันดีนะ "
(อื้ม ฝันดีจ่ะ) ปลายสายตอบกลับมาแล้วก็ตัดสายไป ทำให้ฉันวางโทรศัพท์ไว้ที่หัว
เตียงแล้วเก็บโน๊ตบุ๊คลงกระเป๋าแล้วล้มตัวลงนอน ไม่อยากจะเชื่อว่าพอหัวถึงหมอนปุ๊บ
ฉันก็หลับปั๊บเลย...
อสร. = อาสาสมัครสาธารณสุขในโรงเรียน
ความคิดเห็น