คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชะตาฟ้า(ไม่)ลิขิต
ชะตาฟ้า(ไม่)ลิขิตTT_TT
" เดี๋ยวฉันจะให้พวกหนูล้วงเข้าไปในกล่อง แล้วพวกหนูก็หยิบออกมาคนละสามอันนะ
ถ้าหยิบได้ชื่อใคร หนูก็ต้องไปพรีเซนต์กับคนนั้น เข้าใจมั้ย? " คุณคลากสันอธิบายวิธี
การสุ่มเลือกคนที่จะไปพรีเซนต์ด้วยอย่างคร่าวๆ แล้วตามมาด้วยคำถามที่ให้พวกฉันตอบ
เพื่อความแน่ใจ
" ค่ะ^^/ค่ะ^^ " ฉันกับแก๊นตอบพร้อมกับยิ้มหวานๆ เฮอะ ถึงหน้าฉันจะยิ้มหวานน่ะนะ
แต่ใจฉันกำลังวุ่นวายมากๆเลย ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น อยากรู้ก็อยากรู้ และที่สำคัญมากๆก็คือ..
ฉันไม่อยากพรีเซนต์กับนายคีย์หรือนายเนสอะไรนั่นเด็ดขาดอะ เฮ้ย! แต่โบราณเขาบอก
ว่า..เกลียดอะไรมักได้สิ่งนั้น เพราะฉะนั้น ฉันต้องคิดว่าฉันอยากได้นายคีย์กับนายเนสมา
กที่สุด..อย่างนั้นเหรอ
" ถ้าอย่างนั้นใครจะจับล่ะ? - -? " คุณคลากสันถาม ฉันจึงหันไปหาแก๊นอย่างงงๆ
" เนมก็ได้จ่ะ ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว^^ " ขอบใจมากๆนะเพื่อนรัก รักแกที่ซู้ดดด
" ขอบใจนะ ^^ หนูจับเองค่ะ " จากนั้นฉันก็เดินเข้าไปหาน้องแคนดี้ที่ยืนถือกล่อง
กระดาษใบสีดำ ที่มีใบสลากอยู่ข้างใน
" แคนดี้อยากให้พี่เนมมาพรีเซนต์ที่บ้านแคนดี้จังเลย " น้องแคนดี้บอกเบาๆ
" - -^^^ " ฉันทำหน้าลำบากใจสุดๆ มาพรีเซนต์ให้นายคีย์เหรอ...ฉันต้องอกแตกต่าย
แน่ๆ
ฉันควานใบสลากอยู่(เกือบ)นานอย่างลำบากใจ โดยมีสายตากดดันจากคนที่ถือ
กล่องจับสลาก และหลังจากที่ฉันควานสลากจนพอใจแล้ว(?) ฉันก็ได้ใบสลากมาทั้ง
หมด3ใบด้วยกัน ฉันจึงส่งให่คุณคลากสัน แล้วเดินกลับมายืนอยู่ที่เดิม
" เนม...ฉันตื่นเต้นจัง ^O^" แก๊นกระซิบข้างหูฉันเบาๆ
" นั่นสินะ - -?" ฉันตอบกลับ
" ยินดีด้วยนะเนม คนที่หนูต้องไปพรีเซนต์ด้วยก็มี..." คุณคลากสันเว้นช่วงไปนิดนึง
แล้วมองไปที่พวกผู้ชายทีละคน จะทำให้ตื่นเต้นไปถึงไหนกันนะ ตื่นเต้นจนฉี่จะราดแล้ว
เนี่ย " เนส (ฉึก) ฟรองซ์ คีย์(ฉึกกกก) " เหมือนมีเข็มสักอินฟินีตี้เล่มมาปักอยู่กลางอก
อย่างไงอย่างงั้นเลย โอ๊ยยย เจ็บปวดดด แถมลมยังจะใส่อีกต่างหาก
" พะ..พูดเล่นใช่มั้ยค่ะ - -^ " ฉันพยายามจะยิ้มถาม แต่มันก็ยิ้มไม่ออกอะ ฮือๆๆๆ
" พูดจริงสิ ยังไงฉันก็ฝากเจ้าคีย์ด้วยนะ..เอาให้มันเข็ดหลาบไปเลย ^^ ส่วนที่เหลือก็
เป็นของแก๊นนะ เอาให้มันตายกันไปข้างนึงเลย หรือเนมว่าไง " แงๆๆ
" TT_TT " หนูไม่มีอารมณ์ร่วมแล้วค่ะ
" อ้าว แล้วทำไมพี่เนมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นล่ะค่ะ? - -?" น้องแคนดี้เดิน
มาใกล้ๆแล้วถาม ฉันจึงส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเร็วไว(_T)(T_T)(T_) ทั้งๆที่ในใจอย่างจะ
ร้องไห้ออกมาก็เถอะนะ แงๆๆๆ แต่...เออจริงสิ แล้วที่พักล่ะ เราจะนอนกันยังไง
" ...เรื่องที่พัก -O-" ฉันเปรยขึ้นมาเบาๆ
" อ๋อ จริงสิ เดี๋ยวเนมพักที่บ้านของฉันนะ ส่วนแก๊น หนูต้องไปพักที่บ้านเจ้าคิน " oOo
ลมจะใส่อีกสักพันรอบ ต้องพักที่บ้านคีย์อีก โอ๊ยๆๆ พระเจ้าเล่นตลกอะไรค่ะเนี่ย ฮือๆๆ
แงๆๆ " งั้นเดี๋ยวให้เนมเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บเลยละกัน ส่วนแก๊นก็ให้คินพากลับบ้าน...
พวกหนูคงจะอยากพักผ่อน วันนี้ก็เดินทางมาทั้งวันนี่นะ ตามสบายเลยละกัน...ส่วนฉันก็
จะต้องไปแล้วเหมือนกัน แล้วเจอกันวันสุดท้ายของการพรีเซนต์นะ พ่อไปก่อนนะลูก คีย์
แคนดี้ " หลังจากนั้นคุณคลากสันก็หอมแก้มลูกสาวของตัวเองไปฟอดใหญ่แล้วเดินออก
ไปหน้าบ้าน แล้วก็ตามไปด้วยพวกของคินและคนอื่นๆ..และด้วยแก๊นต้องไปพักบ้านของ
คิน เธอจึงต้องเดินตามเขาไป อย่างลำบาก(กระเป๋าคุณเธอมันใหญ่จริงๆ)
" ฉันช่วยดีกว่าแก๊น เดี๋ยวหกล้ม " จากนั้นฉันก็เดินไปแย่งกระเป๋าแก๊นมาแล้วลากไป
ที่รถปอร์เช่พานาเมอร่าที่คินได้ปลดล็อกรถเรียบร้อย และดูเหมือนจะเพิ่งคิดได้..เขาเดิน
มาหาแก๊นแล้วถามถึงกระเป๋าเสื้อผ้า ตานั่นจึงเดินมาที่ฉันแล้วบอกว่า'กระเป๋า'ฉันจึงรีบส่ง
ให้ทันที นายนี่น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย ฉันล่ะกลัวจริงๆ พวกพูดหน่อยต่อยหนักน่ะ บรื๋ออ
" เดี๋ยวคืนนี้ฉันโทรหานะ " แก๊นบอกในขณะที่สวมกอดกับฉัน
" จ่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ^^ " ฉันบอกแล้วผละออกจาแก๊น " เอ้อ เอาโน็ตบุ๊คมามั้ย "
" จ่ะ เอามา " ค่อยโล่งหน่อย จะได้คุยกันได้
" จ่ะ แก๊นรีบไปเถอะ ใกล้จะมืดแล้วด้วย "
" จ่ะ " จากนั้นแก๊นก็เดินอ้อมไปที่ฝั่งข้างคนขับแล้วก้าวขึ้นรถ แล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อน
ออกช้าๆ และหลังจากนั้น เพื่อนๆของนายคีย์ก็ทยอยกลับบ้านไป จนเหลือแค่ฉัน แคนดี้
แล้วก็คีย์ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
" เอ่อ..เราจะยืนให้ยุงกัดอย่างนี้เหรอคะ พวกพี่ๆไม่เข้าไปข้างในเหรอค่ะ " น้องแคนดี้
พูดขึ้น
" แคนดี้เข้าไปก่อนเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยกับเนมนิดหน่อย " หือ กับฉันเหรอ..คุยอะไรล่ะ
ฉันคุยไม่เก่งนะ
" - -? "
" ค่ะ ^^ " และก็เป็นอีกเช่นเคย ที่น้องแคนดี้วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความเร็วสูง น้องเขา
เคยเป็นนักกีฬาวิ่งทีมชาติมาก่อนรึเปล่านะ
" นายมีอะไรจะคุยกับฉัน " ฉันเริ่มเปิดประเด็น
" เปล่าหรอก ฉันจะพาเธอรู้จักส่วนต่างๆของบ้านน่ะ " เขาบอก
" ไม่เห็นจำเป็นสักหน่อย " ฉันบ่นอุบอิบ
" จำเป็นสิ เพราะฉันจะไม่ได้ให้เธอพรีเซนต์ในบ้านฉัน " เขาบอกแล้วเดินมาใกล้ๆฉัน
" มานี่สิ " ว่าแล้วเขาก็จูงมือฉันไปที่พื้นที่หลังบ้าน ซึ่งฉันก็พบกับบันไดลงไปสู่ชั้นใต้ดิน
" นายจะพาฉันไปไหนน่ะ " ฉันถาม
" ฉันไม่พาเธอไปทำมิดีมิร้ายหรอก ลงมาเร็วๆสิ " เขาไม่รอให้ฉันพูดอะไรต่อ เขา
กลับดึงมือของฉันลงไป ซึ่งมันส่งผลให้ฉัน....หน้าแหก เอ๊ะ! เปล่านี่ ฉันไม่เจ็บแฮะ
เกิดไรขึ้นหว่า พอคิดได้ดังนั้นฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้น-_o ก็พบว่า..เอาอีกแล้ว นายนี่กอด
ฉันอีกแล้ว แต่ว่า...อะหือดูสิ ผู้ชายคนนี้นี่มันหล่อจริงๆด้วย...ขนาดมองใกล้ๆยังไม่มีที่ติ
เลยอะ ขนตานี่เป็นแพเชียว จมูกก็โด้งโด่ง หน้าก็ใสมากๆเลยอะ ร้อยดำรอยสิวอะไรก็ไม่
มีมันจะหล่อไปถึงไหนนะ แต่ไม่ได้ ฉันจะมามัวแต่มองหน้าหมอนี่ไม่ได้เด็ดขาด ฉันต้อง
ออกจากอ้อมกอดนี้ให้ได้ เฮ้ย แต่ทำไมฉันเหมือนขยับตัวไม่ได้อะ ฉันจะอยู่ในสภาพนี้
ไม่ได้นะ ฉันมีภูมิคุ้มกันความหล่อต่ำ!!!
" ...ปล่อย " ฉันพูดหลังจากที่เราสองคนเงียบไปนาน
" โทษที " เขาก็ค่อยๆปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดแล้วก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ขา
เจ้ากรรม มันเหมือนหมดแรงจนแทบจะทำให้ฉันล้มทั้งยืน แต่ฉันก็ดันสมองไว รีบคว้า
ราวบันไดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลซะก่อนที่จะก้นจ้ำเบ้า
" เป็นอะไรน่ะ " คีย์เดินเข้ามาหาฉันช้าๆแล้วสำรวจที่ขาฉันด้วยสายตา เอ่อวันนี้ฉันใส่
กางเกงขาสั้นมาด้วยสิ อายนะ
" สงสัยจะขาแพลงน่ะ -///- " ฉันตอบ
" ถ้าอย่างงั้นเข้าไปนั่งข้างไหนก่อนเถอะ แล้วเดินไหวมั้ยนั่น " ฉันส่ายหัวช้าๆ " เธอนี่
น้า ทำให้ลำบากฉันอีก "
" อ้าว แต่นายพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ ถ้านายไม่ดึงแขนฉันลงมาจนฉันเสียหลัก ฉันก็คง
ไม่ขาแพลงหรอก " ฉันเถียงกลับ
" เอาเถอะๆ ฉันไม่มีแรงจะทะเลาะกับเธอละ ขาเจ็บแล้วยังจะปากดีอีก มานี่สิ เดี๋ยว
ฉันช่วย " เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดนึง แล้วมือข้างหนึ่งของเขาก็พาดมาที่เอวฉันมัน
เหมือนการกอดยังไงไม่รู้สิแล้วประคองไปที่โซฟาด้านในแล้วก็บอกให้ฉันนวดไปพลางๆ
ก่อน ส่วนที่ฉันใต้ดินเนี่ย เหมือนเป็นห้องพักส่วนตัวเลย มีทั้งตู้เย็น จอพลาสม่า
สเตอริโอ แถมยังมีห้องคาราโอเกะ ส่วนห้องถัดไปซ้ายมือที่ฉันเห็นลางๆก็คือเป็นห้องที่
มีโต๊ะสนุ๊ก ส่วนห้องถัดไปทางขวาก็เป็นห้องที่มีสระว่ายน้ำCurve Shape Poolขนาด
ย่อม ดูรวมๆแล้ว เหมือนกับสโมสรอะไรสักอย่างนึง...
" สำรวจห้องฉันเรียบร้อยแล้วสินะ " คีย์ที่หายไปไหนมาก็ไม่รู้เดินมาพร้อมกับกล่อง
ปฐมพยาบาล พร้อมกับแซวฉัน
" คงงั้นมั้ง " ฉันว่าแล้วเขยิบให้คีย์นั่งด้วยได้
" เธอพันแผลเป็นมั้ย "
" อืม แต่มันคงไม่ถนัดอะ " ฉันบอกพร้อมเหตุผล
" นั่นสินะ " เขาว่าแล้วเกาหัวแกรกๆ ดูดิ ขนาดเกาหัวยังเท่เลย " แต่ฉันทำไม่เป็น
อืม..เอางี้สิ เดี๋ยวเธอก็บอกวิธีพันฉันมาละกัน เดี๋ยวฉันทำให้ " อืม นายนี่ก็(แอบ)เป็นคนดี
กะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย ฉันจึงพยักหน้าเชิงรับรู้
" เดี๋ยวฉันเอายาทาแป๊บนึงนะ " ว่าแล้วฉันก็หยิบ เคาน์เตอร์เพน คูลขึ้นมาทา ใน
กล่องพยาบาลก็มีของครบทุกอย่างเลยอะ ว่าแต่..ทำไมมันทั้งครบทั้งเยอะอย่างนี้ล่ะ
และด้วยความสงสัย ฉันจึงถามออกไป " คีย์ ทำไมกล่องพยาบาลมันมีครบทุกอย่างจนดู
ผิดสังเกตอย่างนี้ล่ะ "
" เธอนี่ช่างสังเกตจริงๆ..ก็พวกฉันมักมีเรื่องบ่อยๆน่ะ เลยต้องซื้อตุนเอา
ไว้ " เควสชั่นมาร์คหายไปในทันที ที่แท้พวกนี้ก็พวกชอบความรุนแรงนี่เอง " แล้วนี่ทายา
เสร็จรึยัง จะได้พันแผลแล้วไปกินข้าว "
" เสร็จแล้วล่ะ อ่ะ " ฉันส่งผ้าพันแผลไปให้คีย์แล้วเริ่มบอกขั้นตอน " ใช้มือที่ถนัดจับ
ชายผ้าไว้ด้านล่าง แล้วก็พันสักสองรอบ แล้วก็..ค่อยๆพันขึ้นมาด้านบน โอ๊ยย! เบาหน่อย
สิฉันเจ็บนะ " ฉันร้องขึ้นเลยทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ฉันจึงย่นจมูกใส่เขานิดนึง
เขาจึงแสยะยิ้มขี้เล่นมาให้แล้วพันต่อ อืม..ที่จริงแล้วนายนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด
ไว้แต่แรกเท่าไหร่หรอก
" แล้วทำไงต่อ "
" ใช้คลิปที่มันติดอยู่กับผ้าเมื้อกี้มาติด " ฉันบอก เขาจึงหยิบคลิปมาติดไว้อย่างที่ฉัน
บอก " ฝีมือใช้ได้นี่ ขอบใจนะ " ฉันบอกยิ้มๆ
" ไม่เป็นไร ฉันว่าเราขึ้นไปข้างบนเถอะ..ป่านนี้ยัยแคนดี้ตามหาเธอจ้าละหวั่นแล้วมั้ง "
" แล้วทำไมแคนดี้ต้องตามหาฉันด้วยล่ะ "
" นี่เธอดูไม่ออกเลยเหรอ ว่าแคนดี้ชอบเธอกับแก๊นมาก " ก็ไม่ใช่ว่าดูไม่ออกหรอก
นะ ก็แค่ไม่แน่ใจ " เธอรู้มั้ย แคนดี้รอพวกเธอตั้งนานแน่ะ ถ้าเกิดเป็นพวกที่มาจาก
โรงเรียนอื่นน่ะ แคนดี้จะไม่ยุ่งหรอก แต่พอพ่อบอกว่าพวกเธอจะมา แคนดี้ก็ดีใจยกใหญ่
เลย ^^ " เขาบอกกับฉันยิ้มๆ แต่ฉันก็ยังงงอยู่ดีนั่นแหละ
" แล้วทำไมน้องแคนดี้ต้องดีใจด้วยล่ะ ทั้งๆที่ฉันกับแคนดี้ไม่เคยเจอกันมาก่อน "
" ก็เพราะว่าแคนดี้อยากเรียนโรงเรียนที่เธอเรียนยังไงล่ะ "
" แล้วทำไมนายไม่ให้น้องไปเรียนล่ะ? "
" อันนี้ฉันก็ไม่รู้พ่อเหมือนกันนะ ท่านบอกว่าอย่าไปเรียนฝั่งนู้นเลย พวกฉันก็เพิ่งได้
ไปฝั่งนู้นประมาณห้าหกปีนี้เอง "
" งั้นเหรอ " ฉันบอกแล้วขมวดคิ้ว
" มีอะไรจะถามอีกมั้ย ยัยขี้สงสัย " 'ยัยขี้สงสัย'งั้นเหรอ ฉันไม่ได้ซักถามอะไรมากสัก
หน่อย(เหรอ)
" ไม่มีแล้ว ไปเถอะ โอ๊ย! " ฉันลุกขึ้นยืนอย่างลืมตัว แต่ก็ต้องล้มลงนั่งอีกรอบนึง
" ใจเย็นๆ ให้ฉันช่วยดีกว่า " และก็เป็นเช่นเดิม เขาเอามือมาโอบเอวฉันไว้อย่าง
หลวมๆ แล้วค่อยๆพาฉันขึ้นไปด้านบน(แบบทุลักทุเลมากๆ)
" อ้าว อยู่นี่เอง " น้องแคนดี้ที่โผล่มาจากพุ่มไม้เอ่ยขึ้น " แล้วนั่น..พี่เนมเป็นอะไร
เหรอค่ะ "
" เอ่อ..." ฉันหันไปน้องหน้าคีย์เพื่อเป็นการตัดสินใจในการตอบ "...พี่ล้มตกบันไดน่ะ
จ่ะ ไม่เป็นไรหรอก " ฉันตอบคำตอบที่ทำให้นายคีย์แปลกใจมากๆ ฉันเห็นหน้าตาเซ็งๆก็
สามารถเดาได้ว่า เขาเบื่อที่จะฟังคำบ่นจากแคนดี้มากแค่ไหน ฉันจึงตอบไปแบบนั้น
" อย่างนั้นเหรอค่ะ แคนดี้นึกว่าพี่คีย์ทำอะไรพี่เนมซะอีก " จริงๆด้วยสินะฉันเดาไม่ผิด
เลยจริงๆ เหอะๆ
" อ่าจ่ะ "
" แล้วนี้พวกเธอจะคุยกันอีกนานมั้ยเนี่ย..ฉันหิวข้าวแล้วนะ " คีย์ที่ยืนเงียบอยู่นาน เอ่ย
ขึ้นอย่างเก้อๆ
" ไปสิ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อีกอย่าง..ฉันก็เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวมากๆแล้ว อยาก
อาบน้ำ " ฉันบอก
" งั้นก็ไป..ระวังด้วยล่ะ หินมันเยอะ " เขาว่าแล้วก็ค่อยๆประคองฉันเข้าไปด้านในด้วย
การเดินที่ไม่ต้องอ้อมเหมือนตอนแรก หรือก็คือเข้าประตูหลังบ้านนั่นเอง(ทำไมไม่เข้า
ประตูนี้ตั้งแต่แรก) แล้วก็มีน้องแคนดี้เดินปิดท้ายมาทีหลัง
ความคิดเห็น