คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การพบเจอที่แสนจะปวดหัว!!
การพบเจอที่แสนจะปวดหัว!!
ปี๊บ! ปี๊บ!
ฉันเปิดรถของฉันแบบซังกะตาย เพราะวันนี้นาฬิกาปลุกเจ้ากรรมดันมาเสียเอาตั้งแต่เช้า
เป็นเหตุให้มันไม่ปลุกฉันให้ตื่นไปโรงเรียน พี่นีมเห็นผิดสังเกตุว่าฉันยังไม่ตื่นตั้งแต่ไก่(ยังไม่)โห่
ก็เลยเข้ามาปลุก ฉันเลยรีบกระวีกระวาดแต่งตัวภายในห้านาที!!
เน้นย้ำอีกครั้ง...ห้านาที!!!
โอ้พระเจ้า!!! นั่นฉันอาบน้ำแต่งตัวหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่เนี่ย นี่ถ้าวันนี้หนิงมัน
แซวฉันเรื่องกลิ่นตัว ฉันจะไม่สงสัยเลย....อาเมน
" เจ็ดโมงห้าสิบ อีกตั้งสิบนาที " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
" กรี๊ด!! การี๊ด!! การี๊ด!!! " เสียงคนกรี๊ดนี่ เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ
" เกิดอะไรขึ้น อ๊ะ! พี่นิว " ฉันเดินไปตามเสียงกรี๊ดก็พบว่าเป็นพี่นิวยืนอยู่กลางฝูงชน
(ที่มีแต่ผู้หญิง)
" อรุณสวัสดิ์ครับน้องสาว " พี่นิวเดินเข้ามาโอบไหล่ฉันไว้
" เพิ่งจะนึกออกหรอไง เจอกันที่บ้านก็ไม่เห็นพูดอะไร " ฉันสวน
" เออ ลืม " พูดง่ายเนอะ
" แล้วนี่พี่มาทำไมเนี่ย "
" พ่อไม่อยู่ "
" รู้!! "
" ฟังให้จบก่อนดิ พ่อเลยให้พี่มาดูแลโรงเรียนแทนในช่วงที่พ่อไม่อยู่ "
" แล้วใครจะอยู่ร้านล่ะ "
" ก็เจ๊แนงไง ^^ " พี่นิวยิ้มให้ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงที่เดินผ่านมา แล้วหันมาคุยกับ
ฉันต่อ
" มัวแต่หว่านเสน่ห์อยู่นั่นแหละ " จะรอดมั้ยเนี่ย เฮ้อออ พ่อคิดยังไงให้พี่นิวมาดูแล
โรงเรียน อาจารย์ก็ตั้งเยอะตั้งแยะ " ช่างเหอะ แต่ตอนนี้พี่เป็นถึงรักษาการแทนครูใหญ่ "
" พูดซะเป็นการเป็นงานเชียว " พี่นิวว่าทั้งๆที่ยืนแคะเล็บ และมีเสียงกรี๊ดตามมาเป็น
ระยะๆ
" - -? พี่นิว "
" ฮะๆ โอเค " พี่นิวหัวเราะแห้งๆ เพราะเห็นฉันทำหน้าตาเครียดใส่
" เพราะฉะนั้น พี่ต้องทำตัวให้น่านับถือหน่อย วางตัวขรึมๆเข้าไว้...และที่สำคัญ..."
ฉันหยุดพูดนิดนึงเพราะพี่นิวหันไปยักคิ้วหลิ่วตาใส่น้องม.2อยู่ " ห้ามหว่านเสน่ห์!!! " ฉัน
ตะโกนกรอกลงไปในหูของพี่นิวดังๆทำให้พี่นิวเบ้หน้าเหยเก " เข้าใจแล้วใช่มั้ย! "
" เข้าใจแล้ว...มั้ง "
" พี่นิว " ฉันกดเสียงต่ำ
" เออๆๆ " พี่นิวบอกปัดแล้วเดินไปที่หน้าเสาธง เฮ้อออ เอ๊ะ! วันนี้วันศุกร์นี่นา Leader
ต้องออกไปพูดหน้าเสาธงเพื่อประชาสัมพันธ์กิจกรรม
ก่อนที่จะไปหน้าเสาธง ฉันก็ต้องแวะไปที่ห้องLeader Girlก่อน เพราะทุกๆวันศุกร์ จะ
มีการประชุม ทำให้เข้าเรียนเลตนิดหน่อย แต่ก็แค่วันเดียวเท่านั้นเเหละ
" สวัสดีตอนเช้าจ้ะเนม " แก๊นที่เห็นฉันเดินเข้ามาเป็นคนแรกเอ่ยทักทาย
" วันนี้เนมมาสายล่ะ ดูท่าฝนจะตก " หนิงกล่าวทักทายที่ชวนกวนประสาทเล็กน้อย
ตามแบบฉบับ
" ตลกล่ะหนิง " ฉันหันไปยิ้มตอบหนิงเล่นๆ
" ได้ข่าวว่าอาจารย์ใหญ่ให้พี่นิวมาดูแลโรงเรียนแทนหรอ O_O " หนิมทำตาลุกวาว
ขึ้นมาทันที ก็เพราะว่า...ยัยนี่ชอบพี่นิวมานานแล้วน่ะสิ ^^
" ก็ใช่ จะไปเยี่ยมปะล่ะ ^^? " ฉันยิ้มกริ่ม
" พี่นิวป่วยเหรอ O[]O" หนิมเอ้ยยย...
" - -? "
" วันนี้ก็เชิญมาชุมด้วยสิ จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น เพราะพ่อเนมไม่อยู่เกือบสอง
เดือนเลยนะ " เมลล์บอก
" งั้นก็โอเค " ฉันตอบ
" พวกเรา ไปเข้าแถวกันเถอะ " ขิมเดินเข้ามาด้วยท่าทางเริงร่า และมีมิลเดินตามมา
ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายกับชีวิต เฮ้ออ แต่ละคน
หลังจากที่เข้าแถวเคารพธงชาติกันแล้ว หัวหน้าLeader Girlอย่างฉัน ก็ต้องพูดกับ
สมาชิกในโรงเรียนสักหน่อย
" สวัสดีค่ะ อาจารย์ เพื่อนๆ พี่ๆน้องๆ และรักษาการครูใหญ่ค่ะ สำหรับวันนี้ดิฉันก็ไม่มี
อะไรพูดมากหรอกค่ะ แค่จะมาบอกกับทุกๆท่านว่า ตลอดระยะเวลาสามเดือนนี้ ดิฉันกับ
ศศิธรจะไม่อยู่ที่โรงเรียนนะค่ะ...แต่ไม่ต้องดีใจไปค่ะ เพราะยังมีเดฟาน่า(แจมมี่) สุปฏิมา
(เมลล์) สุปฏิญญา(มิล คนนี้โหดสุดๆอิอิ) และอีกหลายๆคนค่ะ " พอตอนฉันเอ่ยชื่อของ
มิลขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบแล้วมองไปที่เธอคนนั้น ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของชื่ออย่างหวาดๆ เเต่
เพราะอะไรน่ะเหรอ..ก็เพราะว่า ถ้านับรองจากฉัน คนที่โหดที่สุด ก็คงไม่พ้นมิลหรอกนะ
" และเกือบสองเดือนนี้หลังจากนี้ อาจารย์ใหญ่นรินทร์ จะไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนนะค่ะ แต่
ท่านได้ส่ง นายนรันทร์ ลูกชายคนเดียวของท่านมารักษาการแทนชั่วคราว " หลังจากที่
ฉันพูดชื่อพี่นิวแล้ว ก็เริ่มมีเสียงซุบซิบอะไรซักอย่างดังแว่วๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจที่จะฟัง
ซักเท่าไร " ขอเชิญรักษาการแทนค่ะ ...เชิญค่ะ ^^ " ว่าแล้วก็ส่งไมค์ให้พี่นิวทันใด แต่พอพี่
นิวขึ้นไปยืนบนด้านหน้าแล้ว เด็กนักเรียนหญิงก็เริ่มตาค้าง แล้วก็เป็นลมทีละคนสองคน
จนตอนนี้เหลือเพียงชั้นละไม่กี่คนเท่านั้น(มันชักจะเว่อร์เกินไปแล้ว)
" เอ่อ...เนม " แก๊นสะกิดฉันเบาๆ
" หืม อะไรเหรอ "
" ฉันว่ามันยังไงๆนะ ปล่อยนักเรียนขึ้นห้องดีกว่า ฉันว่า.. " แก๊นบอกอย่างเบาๆ
" ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ " หนิมเดินมาเสริมทัพอีกแรง ทำให้ฉันต้องเดินไปแย่งไมค์
มาจากมือของพี่นิว แล้วปล่อยนักเรียนไปทีละชั้น
หลังจากเข้ามาอยู่ในห้องประชุมเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เริ่มตั้งคำถามให้กับพี่นิว โดย
คนแรกก็คือ...
" เห็นเนมบอกว่าพี่นิว เอ้ย! รักษาการแทนฯ ชงกาแฟอร่อยเหรอคะ " หนิมถามไปตา
ก็หวานหยาดเยิ้มไป
" หนิม " เมลล์ปรามหนิมเบาๆแล้วมองมาที่ฉัน ให้รู้ว่าฉันไม่พอใจ
" โทษที " หนิมบอกแล้วถอนหายใจ
" รักษาการฯ ค่ะ เรื่องที่คุณพ่อของคุณคุยไว้เมื่อวานอะค่ะ จะให้ฉันไปทำกันวันไหน
คะ " อยู่ๆแก๊นก็ถามขึ้นมา อย่างไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย
" วันไหน? " นี่อย่าบอกนะว่าพ่อไม่ได้บอกอะไรพี่นิวเลยอะ เอ๊ะ! แต่เหมือนพ่อจะบอก
ฉันไปแล้วมั้ง รู้สึกว่าจะเป็นวันจันทร์นี่ล่ะ
" พี่นิวคงไม่รู้หรอกมั้งแก๊น มันกะทันหันน่ะ " เมลล์หันไปบอก " แล้วเนมรู้มั้ยอะ "
เมลล์หันมาถามความคิดเห็นจากฉัน
" เห็นพ่อบอกว่าวันจันทร์นี้อะนะ แล้วนี้พ่อไม่ได้ให้เอกสารมาเลยหรอพี่ "
" ให้ แต่ขี้เกียจอ่าน " ฉันล่ะเชื่อเค้าเล้ยยย...
" งั้นเอามาให้เนม " ฉันแบมือไปตรงหน้า พี่นิวจึงวางแหมะลงมาบนหัวฉัน อุตส่าห์แบ
มือซะดิบดีเลย วางแหมะลงมาได้
" แป็บนะ หาก่อน....เจอแล้ว เวลาเจ็ดโมง ที่สนามบินส่วนตัวของพ่อ แล้วจะมีเครื่อง
บินรออยู่ พอลงจากเครื่องบินแล้ว ก็ลงเรือที่เทียบท่ารออยู่ แล้วพอขึ้นจากเรือแล้ว ก็นั่ง
รถไปต่ออีก....มันจะซับซ้อนไปแล้วมั้งเนี่ย บ้านคนหรือเปล่า "
" นั่นนะสิ บ้านคนรึเปล่า...และมีข้อมูลของคนที่ต้องไปพรีเซนต์บ้างรึเปล่า " หนิงถาม
" น่าจะมีนะ เดี๋ยวลองหาให้ " แต่ฉันก็ต้องชะงัก เพราะไปสะดุดเข้ากับบาทาของใคร
บางคน " พี่นิว!!! พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย!!! " ฉันแทบจะกระโดดไปขย้ำคอพี่นิวเลยทีเดียว
" แค่กๆ แกก็เลิกบีบคอฉันสักทีดิ แค่กๆๆ แกจะฆ่าฉันรึไงยัยน้องบ้า "
" แล้วพี่ทำอะไรอยู่ล่ะ ถ้าอยากนอนก็กลับบ้านไปเลยดิ มาทำไมเนี่ย " ฉันตะโกนด่า
แว้ดๆๆ พ่อคิดผิดจริงๆด้วยอะ ทำไมไม่เอาพี่แนงมาฟะ ฮึ่ม เคืองค่ะ
" ไม่อยากกลับ ที่นี้มีสาวๆสวยๆเยอะแยะจะตายไป " พี่นิวพูดแล้วทำท่าละเมอเพ้อ
ภพ
" ฉันว่าฉันบอกพี่แล้วนะว่าห้ามหว่านเสน่ห์ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเรอะ " ฉันว่าแล้วทำ
หน้ายักษ์ใส่ " แล้ววันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ ถึงได้มาที่นี่อะ "
" ไม่อะ ขี้เกียจ " ถามง่าย ..ตอบง่ายจริงๆ - -^
" ฉันจะฟ้องแม่ ว่าพี่ไม่ไปเรียน " ฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้องหรอกนะ แต่พี่นิวทำอะไรแล้วมัน
ดูขวางหูขวางตาไปหมดอะ
" ก็แค่วันเดียว " ฉันจะบ้าตายกับพี่คนนี้ เมื่อไหร่พ่อจะกลับเนี่ย....(ได้ข่าวว่าพ่อเพิ่งไป
เมื่อวาน)
" ใจเย็นๆเหอะเนม " เมลล์เข้ามาตีหลังฉันเบาๆดัง ปุ ปุ
" โอเค! งั้นเลิกประชุม ฮึ่ม " ไอ้พี่บ้า กวนประสาทน้องทุกวัน ถ้าฉันเส้นเลือดในสมอง
แตกตายไปละก็ ฉันจะมาหลอกพี่นิวคนแรกเลย...
เลิกเรียน(อย่างไวอะ)
" เนม พรุ่งนี้เราไปซื้อของกันมั้ย " แก๊นถามในขณะที่ฉันกำลังเก็บของลงกระเป๋า
" ก็ดีนะ ต้องไปอยู่ตั้งสองเดือนแน่ะ ไม่รู้ว่ามันจะมีเครื่องอำนวยความสะดวกรึเปล่า
น่ะ " ฉันเงยหน้าขึ้นมาบอกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเสียง
" แล้วไปซื้อที่ไหนล่ะ แต่ไม่อยากไปเซ็นทรัลเวิลดิ์นะ " (มันคงอยู่ให้แกไปหรอก)
" ไปเดอะมอลล์มั้ยล่ะ "
" จ้ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนสิบเอ็ดโมงนะ " แก๊นบอกแล้วแยกไปอีกทางนึง ส่วนฉันก็
เดินมาที่ลานจอดรถ
วันต่อมา
11.00 น.
" เนม ทางนี้จ้ะ " แก๊นในชุดแส็กสีฟ้า ยาวคลุมเข่า ผมสีน้ำตาลนั่นถูกมัดรวบขึ้นไป
อย่างเรียบร้อย เธอนั่งรอตรงหน้าร้านขายน้ำตะโกนเรียกฉันมาแต่ไกล ฉันที่ยืนมองหา
ตั้งแต่แรกรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว
" รอนานมั้ย "
มาถาม
" ไปเลยดีกว่า ^^ " ฉันบอกแล้วยิ้มร่าเข้าไปในห้างทันที
หลังจากช้อปปิ้งเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวและอะไรอีกหลายๆอย่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เราสองคนก็มานั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง แก๊นก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆว่า...
" เนม " ฉันหันไปตามเสียงของแก๊นช้าๆ " ถ้าเราไปอยู่ที่นู่นแล้วอะ เราจะได้อยู่ที่
เดียวกันมั้ยอะ ฉันกลัวจัง "
" ไม่รู้สิ แต่ถ้าเขาให้แยกกันจริงๆ เขาก็ต้องมีเหตุผลดีๆให้เราสักอย่างนั่นแหละ " ฉัน
พูดปลอบใจแก๊น
" นั่นสินะ -^-" แก๊นทำหน้าเศร้า
" อย่าเศร้าไปเลยน่า โทรศัพท์ก็มี..จะกลัวอะไรล่ะ เนอะ ^^ "
" จ้ะ เนม...นี่ก็เย็นมากแล้วอะ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ " แก๊นวางเงินไว้บนโต๊ะแล้ว
เตรียมลุกขึ้น " บายจ้ะ แล้วเจอกัน "
" จ้ะ แล้วเจอกัน "
จากนั้นฉันก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วเดินออกมาจากร้าน...
แต่แล้วก็สะดุดเข้ากับ
นาฬิกาล็อกแก็ตรูปดาว แล้วมีปีกติดโบว์เล็กๆ สองข้างขนาบกัน สวยมากๆเลยอะ อยาก
ได้จัง...แวะซื้อหน่อยดีกว่า
แต่ตอนที่ฉันเดินเข้าไปก็สวนกับผู้ชายคนนึงเข้า หน้าตาดูคุ้นๆมากเลยอะ เหมือนเคย
เห็นที่ไหนซักแห่ง แต่ช่างเหอะ
" เมื่อกี้มีผู้ชายเข้ามาซื้ออันสุดท้ายไปแล้วนะค่ะ ทางร้านต้องขอโทษจริงๆนะคะ "
พี่พนักงานกล่าวขอโทษฉันยกใหญ่ เอ่อ มันไม่ใช่เรื่องขอขาดบาดตายนะค่ะ
" ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูเข้าใจ ขอบคุณมากนะคะ " แต่ฉันอยากได้มากๆเลยอะ เฮ้ออ
ปลงซะเถอะยัยเนมเอ๋ย..
หลังจากกลับถึงบ้านแล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดกระเป๋าเสื้อผ้า อย่างเดียว ไม่อยากไป
เลยอะ แต่ถ้าไม่ไปก็โดนหักคะแนนตั้ง50คะแนน ไม่เอาหรอก
วันจันทร์ ณ สนามบินส่วนตัวของพ่อ
6.30 น.
ฉันมาถึงที่สนามบินของคุณพ่อตั้งแต่6.30 น.เพราะจะได้มาหาเครื่องบินที่จะพาไปจุด
หมาย ว่าไปที่ไหนเผื่อจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ อ๊ะๆ ไม่ใช่ๆ ก็แค่สงสัยเท่านั้นแหละ
" เอ่อ ขอโทษนะค่ะลุง คือมีเครื่องลำไหนบางค่ะที่แลนดิ้งตอนเจ็ดโมงอะค่ะ "
" แถบนู้นนะจ่ะหนู หนูจะไปไหนเหรอ " เสียงลุงคนนี้ฟัง แปร่งๆ พิกลจัง
" ไม่ทราบเหมือนกันอะค่ะ แต่รู้สึกว่าคุณพ่อ เอ่อ คุณนรินทร์แจ้งไว้แล้วน่ะค่ะ "
" ถ้าอย่างนั้นหนูก็ขึ้นลำที่ลุงเป็นกัปตันเองล่ะจ่ะ " ลุงคนนี้เป็นกัปตันลำที่ฉันต้องขึ้น
จริงๆเหรอเนี่ย โชคดีจัง
" เอ่อ ลุงทราบมั้ยค่ะ ว่าหนูจะไปที่ไหนกัน "
" รู้สึกว่าจะเป็นเกาะส่วนตัวของตระกูลอะไรสักอย่างนี้ล่ะ ถ้าอย่างนั้นลุงขอตัวก่อนนะ
ลุงต้องไปเตรียมเครื่องน่ะ แล้วกระเป๋า..."
" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูถือไปเอง ขอบคุณนะค่ะ ^^ "
6.50 น.
แก๊นทำไมช้าจังนะ เครื่องจะออกแล้วด้วย เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก
" เนม...ฉันมาแล้ว " แก๊นวิ่งลากกระเป๋ามาแต่ไกล แถมยังมีขโยงเพื่อนๆวิ่งตามหลัง
มาไม่ห่าง " ขอโทษที่ทำให้รอนะ คือว่าพวกนี้เขาขอมาด้วยน่ะ "
" อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ^^ แต่ว่าเราต้องไปกันแล้วนะ คงจะคุยกับเพื่อนต่อไม่ได้แล้วล่ะ
เดี๋ยวตกเครื่อง " ฉันบอกพร้อมกับถอนหายใจเป็นระยะๆ เอ้อวันนี้พี่นีมก็ต้องไป
อิตาลีเหมือนกันนี่นา แต่น่าเสียดายฉันยังไม่ได้ไปส่งอะ
“ อ่า...งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง “ แก๊นทำหน้าเศร้าพร้อมแบะปากหน่อยๆ
" เมลล์ ฉันฝากโรงเรียนด้วยนะ " ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปสวมกอดเมลล์
" รับทราบค่ะ หัวหน้า ^^ " เมลล์ยืดตัวตรงแล้วพูดเสียงหนักแน่น ทำให้ฉันยิ้มออกมา
นิดนึง
" คุณหนูค่ะ ได้เวลานำเครื่องออกแล้วค่ะ " พี่แอร์โฮสเตสคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกฉัน
กับแก๊น
ฉันกับแก๊นพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และหันมาทางเพื่อนๆอีกครั้ง
" ทุกๆคน ฉันฝากโรงเรียนด้วยนะ แล้วฉันจะกลับมา บาย "
" บายจ้ะ " ทุกคนประสานเสียงบอกลาฉันด้วยความปลื้มปิติที่ไปได้ซักที เฮ้ย! ด้วย
ความอาลัยอาวรต่างหากเล่า
" เนม ถ้าเราไม่ไปจะเป็นอะไรมั้ยอะ " ระหว่างนั่งอยู่บนเครื่อง แก๊นก็เอ่ยถามขึ้นมา
ดื้อๆ
" เห็นพ่อบอกว่า ถ้าไม่ไปจะถูกหักคะแนนจิตพิสัยห้าสิบคะแนน แต่ไม่รู้ว่าจริงหรือ
เปล่า "
" อ่านะ " แก๊นทำหน้าเหมือนไม่อยากไปเต็มที่ ฉันเข้าใจ...ฉันก็ไม่ได้อยากไปหรอก
นั่งอยู่บนเครื่องได้ประมาณ5ชั่วโมงก็ถึงจุดหมายปลายทางแล้วล่ะ ฉันกับแก๊นจึงเดิน
ไปรอรับกระเป๋าที่ท่าอากาศยาน แล้วเดินไปที่ท่าเรือที่อยู่ด้านหลังอีกทีนึง
" เมื่อกี้พี่แอร์ฯ เค้าบอกให้ไปขึ้นเรือลำที่เท่าไรนะ " ฉันหันไปถามแก๊นที่กำลังเดินชม
วิวของท่าเรือไปเรื่อยๆ ท่าเรือที่นี่ก็สวยดีนะ ให้ความเป็นธรรมชาติดีเหมือนกัน
" เรือหมายเลขเจ็ดหนึ่งหกจ่ะ " แก๊นหันมาตอบ " นี่ไง เจอแล้วล่ะ " แก๊นหันไปเจอ
เรือลำใหญ่ลำหนึ่งเข้า ด้านข้างเขียนเลข716เอาไว้ จึงทำให้ฉันมั่นใจได้ว่า นี่คือเรือที่
ฉันต้องขึ้นจริงๆ
" ไปที่เรือเหอะ เขาคงรอนานแล้วล่ะ " แก๊นหันมาบอกแล้วเดินนำไปที่เรืออย่างคล่อง
แคล่ว ดูท่ายัยนั่นจะลืมว่าตัวเองเมาเรือ หรือไม่ก็เตรียมตัวพร้อมแล้วล่ะมั้ง เฮ้อออ
" อ้วกกก!! " แต่ไหงพออยู่บนเรือกลับเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะคุณเพื่อนขา เมื่อกี้นี้ล่ะคล่อง
แคล่วเชียว " เนม อ้วกกก ฉันลืม อ้วกกก ว่าฉันเมา อ้วกกก เรือ แฮก อ้วกกก "
" หนู เพื่อนหนูไหวมั้ยเนี่ย " เสียงแปร่งๆคุ้นหูดังออกมาจากห้องบังคับเรือ ฉันจึงเดินตาม
ไปดู
" ลุง! " ลุงกัปตันเครื่องบินคนเมื่อกี้นี่นา แล้วทำไมมาขับเรือได้ล่ะ " ลุงมารับจ๊อบ
เหรอค่ะ ^^ " ฉันแซวลุงเขาขำๆ
" เปล่าหรอก ลุงมีบ้านอยู่ที่เกาะนั่นน่ะ ลุงก็เลยอาสาขับเรือให้ "
" อ๋อค่ะ "
" แล้วนี่เพื่อนหนูจะไหวมั้ยเนี่ย " ลุงถามซ้ำอีกครั้ง
" แล้วอีกไกลมั้ยค่ะกว่าจะถึงเกาะ "
" อีกประมาณสิบนาที " คุณลุงตอบ
" สิบนาที อีกสิบนาทีไหวมั้ยแก๊น " แก๊นไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว
แล้วก็ทำท่าพะอืดพะอมอยู่อย่างนั้น ฉันเลยแยกออกมาจากแก๊นแล้วมาคุยกับลุงต่อ
" ลุงค่ะ เจ้าของเกาะนี่เขาเป็นใครเหรอค่ะ แล้วเขาใจดีมั้ย หน้าตาเป็นยังไง แก่หรือ
หนุ่ม นิสัยเป็นยังไง แล้ว..."
" ใจเย็นๆก่อนหนู ทีละคำถาม เจ้าของเกาะเนี่ยเขาชื่อว่าคีย์ " คีย์เหรอ...คงไม่ใช่ตา
บ๊องนั่นหรอกมั้ง " หน้าตาก็ดีนะ หล่อใช้ได้เลยล่ะ ส่วนอายุ...ก็ประมาณกับหนูนี่ล่ะมั้ง
นิสัยก็ดีนะ มีน้ำใจกับเพื่อนๆ รักครอบครัว แล้วก็... "
" อ่าหรอค่ะ ...ขอบคุณค่ะลุง " นี่ลุงเขาเหมือนมาชมตานั่นมากกว่าตอบคำถามซะอีก
" ถึงเเล้วล่ะหนู ไปบอกให้เพื่อนเตรียมตัวนะ " ลุงหันมาบอกฉัน ฉันเลยรีบเข้าไปหา
เเก๊น ก็พบว่ายัยนั่นหายพะอืดพะอมแล้วล่ะ สงสัยในท้องจะไม่มีอะไรให้อ้วกแล้ว
" เป็นไง " ฉันเดินเข้าไปถาม
" ก็ดีขึ้นแล้วอะนะ ถึงแล้วเหรอ "
" อื้ม ลุงเขาให้เราเตรียมตัวแล้วล่ะ ไปเหอะ " ฉํนลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่
ยักกะได้ยินเสียงของแก๊นตามมา ปรากฏว่า...
" เนม...ลุกไม่ขึ้นอะ " เสียงเว้าวอน
" แก๊นเอ้ย... อะ จับแขนฉันแล้วค่อยๆลุกขึ้น " ฉันค่อยๆพยุงแก๊นออกจากเรือ แล้ว
เดินไปที่จุดนัดพบก็คือใต้ต้นไม้ใหญ่ รถที่รออยู่เป็นรถเบนซ์สีดำ
" คันนี้มั้ยเนม " แก๊นหันมาถามแล้วชี้ไปที่รถยนต์คันหนึ่ง
" น่าจะนะ ลองเข้าไปถามก่อนละกัน " ฉันกับแก๊นเดินไปที่รถคันนั้นแล้วถามกับลุงคน
ขับว่า..." ลุงค่ะ รถคันนี้ใช่รถที่นัดไว้รึเปล่าค่ะ "
" จ้ะหนู ขึ้นเลยจ้ะ " เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...
" ลุง!!! " ลุงคนขับเครื่องบิน แล้วมาขับเรือ…คนเมื่อกี้นี่หว่า
" หนูเองเหรอเนี่ย โลกมันกลมจริงๆเลยนะ " ลุงเขาหัวเราะแห้งๆให้ฉัน
" อ่าค่ะ " มันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้ มันจะมีอะไรบังเอิญขนาดนี้มั้ยค่ะ
" พอดีว่าลุงเป็นคนขับรถให้คุณคีย์น่ะ หนูคงจะเป็นคนมาพรีเซนต์โรงเรียนสินะ "
" ลุงรู้เหรอค่ะ "
" อื้ม คนจากฝั่งนู้นน่ะ ส่งคนมาพรีเซนต์เยอะมากเลยล่ะ แต่ก็ไม่มีใครอยู่ครบสาม
เดือนสักที อย่างมากก็แค่สองอาทิตย์ "
" จะ..จริง...จริงเหรอค่ะ " แก๊นที่เงียบฟังมานาน พูดออกมาเบาๆ
" แต่ลุงเชื่อว่าพวกหนูน่าจะอยู่ครบสามเดือนนะ ดูจากหน่วยก้านแล้ว " คุณลุงยิ้มกริ่ม
" ขึ้นรถเถอะหนู เดี๋ยวมันจะมืดเสียก่อน "
" ค่ะ/ค่ะ " ฉันกับแก๊นขานรับพร้อมกัน ฉันนั่งด้านหน้าส่วนแก๊นนั่งด้านหลัง แม้ว่าฉันจะโดน
ลุงเขาไล่ไปนั่งด้านหลังกันหมดก็เถอะ
" ลุงค่ะ ลุงชื่ออะไรเหรอค่ะ พวกหนูจะได้เรียกถูก " ฉันหันไปถามลุงคนขับรถ
" ลุงชื่อ..." ลุงเงียบไปเหมือนนึกอะไรซักอย่าง " ชื่อ...พงศ์จ่ะ " กว่าจะนึกออก
" ค่ะลุงพงศ์ หนูชื่อเนมค่ะ ส่วนเพื่อนหนูแก๊นค่ะ " ฉันแนะนำชื่อตัวเองและแก๊นให้ลุง
เขาเสร็จสรรพ ลุงจึงพยักหน้าเข้าใจแล้วขับรถต่อไป
" ถึงแล้วล่ะหนู คุณคีย์กับเพื่อนๆรออยูที่ห้องรับแขกนะ " ลุงพงศ์บอกขณะที่เลี้ยวเข้า
ไปในบ้านหลังใหญ่(มากๆ)หลังหนึ่ง
" ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะลุงพงศ์ ขอบคุณค่ะ " ว่าแล้วฉันกับแก๊นก็ไหว้ขอบคุณลุงไป
แต่ที่ฉันแปลกใจอยู่อย่างนึงคือ ลุงเขามีท่าทางเก้ๆกังๆ จะรับไหว้ดี หรือจะไม่รับดียังไง
แปลกๆชอบกล ทั้งๆที่ดูจากหน้าตาแล้ว น่าจะแก่กว่าพ่อฉันอีกนะ
พวกฉันมาถึงที่นี่เวลา16.00 น.พอดีท้องฟ้าก็ยังไม่มืดมากมายอะไร ที่นี่ก็สวยดี
เหมือนกันนะ มีเสียงนกที่บนต้นไม้ เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ(บ้านหลังนี้แอบติดทะเล
แหละ)คลอไปกับสายลมเอื่อยๆในยามเย็น
ฉันกับแก๊นเตรียมจะเดินเข้าไปที่ในตัวบ้านแต่ก็ต้องผงะเพราะเจอกับไอ้โม่งมาดัก
หน้าไว้
" อะไรเนี่ย " ฉันพึมพำกับตัวเอง " แก๊นระวัง! " ฉันร้องขึ้นเมื่อเห็นไอ้โม่งคนนึงกำลัง
จะกระโจนใส่แก๊น แต่ก็โดนแก๊นสกายคิกเข้าให้
" ขอบใจนะ "
" อื้ม ระวังตัวด้วยละกัน " ฉันหันไปบอกแก๊นพร้อมกับกระโดดหลบไอ้โม่งไปด้วย
" เฮ้ย! " ฉันตกใจจนเผลอเตะก้านคอหงายตึงลงไปคนนึง ฉันจะไม่ทำร้ายใครถ้าเขา
ไม่ได้ทำอะไรเราก่อน " อ๊ะ! " แต่นี่มันรุมกันนี่หว่า ดังนั้นฉันกับแก๊นจึงสู้บ่ยั้นค่ะ ฮุกซ้าย
ฮุกขวา ชกหน้า ชกหลัง สกายคิกบ้างเป็นระยะๆ
" ถอย!! " เสียงหนึ่งตะโกนออกมาจากในบ้าน ทำให้พวกไอ้โม่งพากันหายตัวไปใน
แวบเดียว
" ขั้นที่หนึ่งถือว่าผ่านนะ " เสียงทุ้มนุ่มฟังดูคุ้นๆ ของใครบางคนเอ่ยตะโกนเสียง
" นาย!!! ..." ฉันชี้หน้าคนที่พูดอย่างไม่รู้ตัว นั่นมันนายคีย์นี่หว่า
" ใช่ ฉันเอง...โลกใบนี้นี่กลมมากๆเลยนะ เธอว่าอย่างนั้นมั้ย "
" แล้วแต่นายจะคิด " ฉันพูดสวนด้วยอารมณ์เดือดดาล ฉันยังไม่ได้ชำระแค้นเก่าเลย
นะ " แก๊น กลับกันเถอะ แล้วค่อยบอกพ่อทีหลัง " ฉันกระซิบบอกแก๊นเบาๆ
" เนม...แต่ตั้งห้าสิบคะแนนเลยนะ คิดดูดีๆ " แก๊นตอบกลับมา อะไรกันนี่ แงๆๆ พระ
เจ้าแกล้งช้านน~
" คีย์ นั่นมันเด็กที่เราเจอที่โรงเรียน แล้วเจออีกทีที่ร้านโปรดของแกนี่หว่า " ผู้ชายหัวสีทอง
(วันนั้นยังเป็นสีดำอยู่เลย)หน้าคมๆ ถามขึ้นอย่างสงสัย และถ้า
ฉันจำไม่ผิด..ฉันไม่เห็นนายนี่ที่ร้านพี่นีมนะ
" ก็ใช่น่ะสิไอ้เนส ก็จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ ก็เห็นๆกันอยู่ " ทะเลาะกันเองซะแล้ว นาย
คนนั้นชื่อเนสเรอะ อืม จะได้จำไว้ในเเบล็คลิสต์ส่วนตัว เพื่อนกันมันก็ต้องนิสัยเหมือนกัน
นั่นแหละ
" ขอโทษคร้าบ คุณคีย์ " นายเนสอะไรนั่นก้มหัวงุดๆไปหลบด้านหลังทันทีทันใด
" แล้วจะให้พวกฉันยืนตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย " ฉันกอดอกถามอย่างท้าทาย
" ก็เข้ามาสิ ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย "
" ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะ ก็พวกนายเล่นยืนขวางไว้อย่างนั้น ใครเขาจะกล้าเข้าล่ะ
เนี่ย " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
" พูดอะไรน่ะ " คีย์เดินเข้ามาใกล้ๆแล้วถาม
" แล้วนายจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ " ฉันเชิดหน้าท้าทาย
" นี่ถ้าเธอเป็นผู้ชายนะ ฉันสอยร่วงตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว "
" แมนจริงๆ หึ " ว่าแล้วฉันก็เตรียมเดินเข้าไปในบ้าน " หลบสิ ฉันจะเอาของเข้าไป
เก็บ หรือนายอยากโดน ฮะ " แล้วฉันก็ตั้งการ์ดขึ้นมาอีกรอบ หมอนั่นจึงก้มหน้าลงมา
ใกล้ๆหูฉันแล้วพูดว่า...
" เธอยังอยากเป็นแบบคราวนั้นรึไง "
กึก!! ฉันตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันใดที่พูดถึงเรื่องคราวนั้น ฉันกำลังจะลืมแล้วนะ นายมา
พูดให้คิดทำไมเนี่ย
" นี่!! พูดแค่นี้ช็อกเลยรึไง นี่! " ว่าแล้วคีย์ก็เข้ามาแตะตัวฉัน มันเหมือนกับมีพลังอะไร
บางอย่าง ทำให้ฉันต้องพุ่งหมัดไปที่ใบหน้าขาวๆของเขา...ทำให้นายนั่นลงไปกองที่พื้น
เลยที่เดียว...แต่ก็สะใจดีแฮะ
" นี่!! ยัยบ้า กล้าดียังไงมาต่อยฉันน่ะฮะ " คีย์พูดอย่างหัวเสียเพราะถูกหญิงสาวที่ไหน
ไม่รู้อย่างฉันมาชกหน้าถึงหน้าบ้านของเขา
" แล้วนายล่ะ...กล้าดียังไงมาหอมแก้มฉันน่ะหา!! แล้วฉันก็กำลังจะลืมแล้วด้วย นาย
มาพูดรื้อฟื้นเพื่ออะไร!! ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้กุญแจ ไอ้แมนไม่เต็มร้อย ไอ้บ้ากาม ไอ้ลามก ไอ้
คนฉวยโอกาส ไอ้...บลาๆๆๆๆ " เหนื่อยๆๆ เหนื่อยมากๆ
" ด่าฉันพอรึยัง ฉันก็แค่หอมแก้มเธอเอง "
" ยัง!!! ยังไม่พอ นายบอกว่า 'แค่หอมแก้มเอง' น่ะเหรอ นายรู้มั้ย ว่าคนสมัยนี้มันคิด
แต่อย่างนี้น่ะสิ ประเทศมันถึงได้ไม่เจริญน่ะ อุ๊บ.. "
" เลิกพูดมากสักที!! " นายนั่นเดินเข้ามาปิดปากฉันแล้วตะโกนใส่เต็มหน้า ฮึ่ม
" เอา อือ ออก อาก อาก อั๊น เอี๋ยว อี้ " (เอามือออกจากปากฉันเดี๋ยวนี้)
" แล้วเธอจะพูดมากอีกมั้ยล่ะ โอ๊ยย! " ฉันกัดไปที่มือของเขา ที่ยังคงอยู่ที่ปากฉัน
เหมือนเดิม จึงทำให้เขาร้องจ๊ากก ขึ้นมาทันที (เค็มมากๆเลย><)
" นี่ยัยบ้า เธอมากัดฉันทำไมเนี่ย "
" นายยังกล้าถามอีกนะ แล้วใครใช้ให้นายมาปิดปากฉันล่ะ..ดูซิเนี่ย เค็มก็เค็ม แหยะ "
ฉันย่นจมูกใส่เขาที่นึง แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นเพื่อนหัวสีเงินกำลังยืนกลั้นหัวเราะอยู่
มันมีอะไรน่าขำ (ฟระ)
" แล้วนี่จะให้ฉันเข้าบ้านไรยัง? " ฉันถามอย่างอวดดี ทำไมนะ..พ่อถึงอยากได้คนพวก
นี้มาอยู่รร.เรานัก นิสัยก็แย่ แย้ แย แย่~(พยายามทำให้เหมือนเพลง)
" พี่คีย์ ไหนล่ะค่ะพวกพี่ที่มาจาก วีนัสฯ อ๊ะ! " เด็กผู้หญิงประมาณชั้นม.2 วิ่งออกมา
จากในตัวบ้านแล้วชนกับหลังของผู้ชายฝาแฝดหัวสีดำไฮไลท์สีน้ำเงิน(อีกคนนึงหัวสี
น้ำตาล)แล้วถามถึง(อาจจะเป็น)พวกฉัน " นี่พวกพี่ยืนทำอะไรกัน แล้วทำไมไม่
เชิญพี่เขาเข้ามาในบ้าน " ว่าแล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งมาที่ฉันกับแก๊นที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
เธอมีผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวตัวเล็กน่ารักรู้สึกว่าเธอมีเชื้อชาวต่างชาติอยู่หน่อยๆด้วยล่ะ
เธอวิ่งมาเเละยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร " หนูชื่อแคนดี้นะค่ะ เป็นน้องสาวของพี่คีย์ พวกพี่
ใช่พี่ที่มาจากวีนัสฯ รึเปล่า^^ " เด็กคนนั้นถามอย่างตื่นเต้น อืม...แคนดี้เหรอ รู้สึกชื่อนี้พี่
นีมจะเคยพูดถึงนะ
" ใช่จ้ะ พวกพี่มาจากวีนัสฯ พี่ชื่อแก๊นนะ นี่เนมจ่ะ>_< " แก๊นเป็นคนตอบแทนอย่าง
เสร็จสรรพ
" อ่าค่ะ แต่พี่เนมหน้าคุ้นๆจัง แคนดี้เหมือนเคยเห็นที่ไหน " แล้วที่ไหนล่ะค่ะ? " อ๊ะ!
นึกออกแล้ว ใช่พี่เนม ที่เป็นน้องของพี่นีมรึเปล่าค่ะ " รู้จักพี่นีมได้ไงอ่ะ
" ใช่จ่ะ^^ " ยิ้มให้สักหน่อย
" พี่เนมยิ้มสวยจัง " อุ๊ยเขินนน~ " พี่นีมบอกว่าพี่เนมทำเค้กอร่อยเหรอค่ะ แล้วก็แต่ง
หน้าเค้กสวยมากๆ แล้วก็เก่งเรื่องการต่อสู้ แล้วก็เป็น Leader Girl ที่วีนัสด้วยใช่มั้ย
ค๊า~ O_< " สุดยอด รู้ละเอียดมาก " ส่วนพี่แก๊นก็เป็นคนที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มใช่มั้ยค่ะ
และที่สำคัญ..เป็น Leader Girl ด้วยใช้ม้า~ " เอ่อ..เพื่อนพี่เป็นคนค่ะ ไม่ใช่ม้า~
" ทำไมน้องแคนดี้รู้ละเอียดจังเลยล่ะค่ะ " ฉันถามอย่างสงสัย
" ก็... " ฉันเห็นน้องแคนดี้หันไปหานายคีย์ด้วยอะ ขอความข่วยเหลือเหรอ แล้วฉันก็
เห็น(อีกที) ว่านายคีย์ทำปากขมุบขมิบอะไรก็ไม่รู้ " ในอินเตอร์เน็ตน่ะค่ะ แหะๆ "
" เหรอ " ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย อิอิ
" เอาเป็นว่าช่างเถอะค่ะ เข้าบ้านกันก่อนดีกว่า " ว่าแล้วน้องแคนดี้ก็วิ่งมาฉุดมือฉัน
กับแก๊นเข้าไปในบ้าน เอ่อ แล้วกระเป๋าฉันล่ะ
"พี่คีย์ กับพี่คินเอากระเป๋าของพี่ๆเข้ามาให้หน่อยนะค่ะ ^^ " น้องแคนดี้เหมือนรู้ใจ หัน
หลังกลับไปบอกให้ด้วย เป็นเด็กดีจริงๆนะเนี่ย ^^ ต่างกับพี่ของเธอลิบลับ
" เดี๋ยวพี่ๆนั่งรอตรงนี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปบอกคุณพ่อว่าพี่ๆมากันแล้ว^^ " หลัง
จากที่เข้ามาในบ้านแล้ว น้องแคนดี้ก็พาพวกฉันมานั่งในห้องนั่งเล่นแล้วก็วิ่งตึงตังขึ้นไป
ข้างบน
" กระเป๋าใบสีเทานี้ของใครน่ะ " นายคีย์ที่เดินเข้ามาทีหลังถามขึ้นมา แล้วโยนกระเป๋า
มากองไว้ตรงหน้าฉัน ต่างกับอีกคน...คิน เออ คินค่อยๆวางมันลงเบาๆตรงหน้าแก๊นเเล้ว
เดินจากไป~
" นี่นายทำกับของ ของฉันแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย "
" ว่าแล้วว่าต้องเป็นของเธอ นี่เธอแบกช้างมารึไงเนี่ย "
" จะบ้าเหรอ ใครเค้าจะแบกช้างมากัน >_< " ถามอะไรโง่ๆ
" ก็เธอไง ยิ่งแปลกๆคนอยู่ "
" นี่นาย! "
" ยินดีต้อนรับครับสาวๆ ^^ " คุณลุงชาวต่างชาติรูปร่างท้วมคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้น
บนแล้วกล่าวทักทาย โดยมีน้องแคนดี้ยืนยิ้มตามมาข้างหลัง " พวกหนูคงเป็นตัวแทน
จากวีนัสฯ สินะฉันชื่อคลากสันนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ่ะ "
" ค่ะ หนูขื่อปาลิตา โกศลวัฒนโสภณค่ะ เรียกสั้นๆว่าเนมก็ได้ค่ะ หนูเป็นหัวหน้าLeader
Girl ของวีนัสฯ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณคลากสัน ^^ " ฉันว่าแล้วส่งยิ้มยินดีที่ไปให้เขานิดนึง
แล้วจึงหันไปสงซิกให้แก๊นต่อ
" ส่วนหนู ศศิธร มหาเทพยนนท์ค่ะ ชื่อเล่นชื่อแก๊น รองหัวหน้าLeader Girlของวีนัสฯ ค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ^^ "
" เนมใช่มั้ย " ฉันส่งยิ้มแล้วพยักหน้าให้เขานิดนึง " หนูเป็นลูกสาวคนสุดท้องของ
อาจารย์ใหญ่ที่นั่นสินะ "
" ใช่ค่ะ " ฉันตอบ
" ส่วนหนู เอิ่ม...แก๊น หนูเป็นลูกสาวคนเดียวของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่นั่น "
" ค่ะ "
" เยี่ยมไปเลย พวกหนูจะได้ไปจัดการให้พวกนี้มันเข็ดหลาบ " คุณคลากสันบอกแล้ว
มองไปที่มนุษย์ซึ่งไร้บทบาทข้างหลังฉัน " เอ้อ! จริงสิ แล้วนี่พวกหนูรู้จักเพื่อนใหม่กันรึ
ยังล่ะ "
" ยังเลยค่ะ " แก๊นตอบยิ้มๆ ถ้าฉันสังเกตไม่ผิด...ฉันเห็นว่าแก๊นชอบแอบมองผู้ชาย
ผมสีดำหน้าตานิ่งๆ ที่ยกกระเป๋ามาให้ บ่อยจัง...มีอะไรรึเปล่านะ
" ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะแนะนำให้พวกหนูรู้จักเองนะ นี่ คีย์...ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
ของฉันเอง ทักทายกันสิลูก " ไม่มีการขยับเขยื้อนจากนายคีย์แต่อย่างใด ทำให้คุณ
คลากสันกระทุ้งศอกแรงๆใส่ท้องนายคีย์เต็มๆ น่าสงสารจัง โฮะๆ และนั่นทำให้นายคีย์
เดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วยื่นมือมาข้างหน้า ฉันจึงยื่นมือออกไปเพื่อไม่เป็นการเสีย
มารยาท แต่ในขณะที่มือของฉันกำลังจะโดนมือเขานั่น ตานั่นก็ชักมือออกไปเสียก่อน
แล้วตามมาด้วยคำพูดที่น่าจะจับคนพูดมาเตะปากยิ่งนัก
" อย่าหวังว่าจะได้จับมือสุดหล่ออย่างฉันง่ายๆนะ หึๆ " ยี้ หลงตัวเองเป็นที่สุด และ
หลังจากนั้นตานั่นก็ยิ้มยียวนกวนปราสาทมาให้อย่างไม่ลดละ และหลังจากนั้น(อีกที)คุณ
คลากสันก็แนะนำคนอื่นๆให้ฉันกับแก๊นรู้จัก โดยมีใจความว่า ผู้ชายหัวสีเงินมีชื่อว่าเลอาร์
(หวังว่าฉันคงไม่เรียกเขาว่าเรตอาร์หรอกนะ) ตานั่นเป็นลูกชายของบริษัทผลิตน้ำมันยักษ์ใหญ่
ที่สุดในประเทศ นายฝาแฝดหัวสีดำไฮไลท์สีเงินชื่อว่าฟรองซ์ ส่วนคนที่มีผมสีน้ำตาล ชื่อว่า
ฟร้อนท์ พวกเขาเป็นลูกชายท่านทูตที่มีหุ้นส่วนห้างสรรพสินค้าบนเกาะนี้กว่า10สาขา ส่วนนาย
หัวสีดำ คนที่ถือกระเป๋ามาให้แก๊นนั้น ชื่อว่าคินเขาเป็นลูกชายเจ้าของผับที่ดังๆบนเกาะนี้อะนะ
ฉันรู้สึกว่า..ตั้งแต่ฉันมาเนี่ย ฉันยังไม่เห็นนายนั่นพูดอะไรเลยนอกจากคำว่า 'อืม' ที่ตอบรับหลัง
จากที่คุณคลากสันแนะนำให้รู้จักกัน ส่วนอีกคนนึง นายผมสีดำ(ที่เมื่อกี้ผมสีทอง ฉันคาด
ว่าเขาใส่วิกอะนะ)คนที่ฉันบอกว่าไม่เห็นเขาที่ร้านพี่นีมเขามีชื่อว่าเนสเป็นลูกชายคน
เดียวของเศรษฐีจึงไม่ต้องทำอะไรนอกจากผลาญเงินเล่นไปวันๆ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ พวกลูก
คนรวยเนี่ย(ตัวเองไม่ใช่ว่างั้น)
" เอาเป็นว่ารู้จักกันหมดทุกคนแล้วล่ะนะ ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาตื่นเต้นแล้วล่ะ " คุณ
คลากสันพูดเปรยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่มันไม่เงียบสำหรับฉัน เพราะระหว่างที่ฉัน
กำลังนึกอะไรอยู่ ฉันก็ส่งสายตาจิกกัดไปที่นายคีย์ตลอดเวลา " แคนดี้ขึ้นไปหยิบกล่องที่
วางอยู่บนโต๊ะมาให้พ่อหน่อยสิ "
" กล่องสีดำๆน่ะเหรอพ่อ " น้องแคนดี้ถามเพื่อความแน่ใจ
" นั่นแหละลูก "
ตึง! ตึง! (เสียงวิ่งขึ้นบันได)
แอ๊ด! ปัง!! (เสียงเปิดเเละปิดประตูอย่างรวดเร็ว)
ตึง! ตึง! (เสียงวิ่งลงจากบันได)
" นี่ค่ะพ่อ แฮกๆ " เวลาผ่านไปไม่ถึง30วินาที น้องแคนดี้ก็วิ่งไปวิ่งมาด้วยความเร็วสุด
ยอดเพื่อไปหยิบของให้คุณคลากสัน ฉันอยากจะบรรยายจริงๆว่าบันไดเนี่ย มันมีความสูง
อยู่เท่าไร มันสูงเท่าๆกับตึก2ชั้นเลยนะ ส่วนห้องคุณคลากสันเนี่ยก็อยู่ซะริมทางเดินเลย
แต่น้องแคนดี้ที่วิ่งเร็วสุดชีวิตจนต้องมาให้ฉันยืนลูบหลังเพื่อช่วยคลายเหนื่อยให้นี่ไง
" น้องแคนดี้หายใจเข้าลึกๆนะค่ะ เดี๋ยวจะขาดใจตายเสียก่อน " แก๊นแซวขำๆ
" พี่แก๊นก็..." หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กันอยู่นั่นแหละ จนฉัน
เผลออมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสองคนนี้อย่างลืมตัว
" ยืนยิ้มอะไรคนเดียวน่ะ "
" อุ๊ย! นี่นาย ฉันตกใจหมดแล้ว " ฉันหันไปทำหน้าโหดใส่คีย์ที่ไม่รู้เดินมาจากไหน
แล้วมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ จักจี้นะเฟ้ย นึกว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบรึไงยะ เชอะ
" อย่างเธอนี่ตกใจเป็นด้วยเหรอ ถึกออกซะอย่างนี้ " ไอ้บ้านี่นิ ว่าฉันเตี้ยยังไม่พอ ยัง
มาว่าฉันถึกอีกเหรอ!!
" นี่นายจะเอายังไงกับฉันห๊ะ เดี๋ยวก็ว่าฉันเตี้ย เดี๋ยวก็ว่าฉันถึก " ฉันปรับตัวไม่ถูกนะ
เฟ้ย ไอ้ผู้ชายกลับกลอกเอ้ยย
" นี่เธอหยุดว่าฉันในใจเดี๋ยวนี้เลยนะ " หน้าฉันมันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ หรือมันมี
คำว่า 'ฉันกำลังด่าคีย์ในใจอยู่ค่ะ!!' ติดอยู่ที่หน้าผากฉันหรือไง
" นายเเน่ใจได้ยังไงว่าฉันกำลังด่านายอยู่น่ะ "
" ความสามารถพิเศษเฉพาะตัว ประเภทว่าหาตัวจับได้ยากเลยนะ " ว่าแล้วเขาก็ยิ้ม
ทะเล้นมาให้ฉันแบบอีหรอบเดิม เฮอะ นายนี่ก็หลงตัวเองใช่ย่อยนะเนี่ย
" เอาล่ะนะสาวๆและหนุ่มๆทั้งหลาย ถึงเวลาระทึกใจแล้วล่ะ...สำหรับพวกหนุ่มคงจะ
ชิลด์ๆสินะ แต่มันคงเป็นเรื่องใหม่สำหรับสาวๆ จริงไหม? " คุณคลากสันหันมาหาฉัน ฉัน
จึงตอบแบบเก้ๆกังๆว่า...
" คงงั้นมั้งคะ แหะๆ "
" เพราะว่าเรามีบุคคลซึ่งไร้โรงเรียนทั้งหมดหกคน " ฮ่ะๆ ดูคุณคลากสันพูดสิ 'บุคคล
ซึ่งไร้โรงเรียน' พูดซะเหมือนเด็กเร่ร่อนเลยอะ ฮ่ะๆ " ดังนั้นฉันจะให้เกียรติโดยการที่ให้
สาวๆเลือกคนที่จะไปพรีเซนต์ด้วยคนละสามคนจ่ะ " ฉันมั่นใจเลยล่ะว่าฉันไม่เลือกนายคีย์
บ้าบออะไรนี่แน่ๆ เอ้อ แล้วก็นายเนสอะไรนั่นด้วย " โดยการที่จะให้พวกหนูจับสลากกัน
จ่ะ ^^ เป็นไงล่ะ น่าตื้นเต้นไหม " ฟังจากน้ำเสียงของคุณลุงท่านนี้แล้ว ฉันรู้สึกเลยว่า
ท่านเป็นคนที่ขี้เล่นมากๆคนนึงเลยล่ะ แต่ เอ๊ะ! ให้จับสลากงั้นเหรอ อย่างนี้ฉันก็ต้องลุ้น
น่ะสิ...ว่าจะได้ใคร ฮึ่ม! โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม =_=^
" เอ่อ..พี่เนมเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ " น้องแคนดี้ละความ
สนใจจากด้านหน้า มาสนใจฉันซึ่งยืนอยู่ข้างๆเธอเอง
" เปล่าจ่ะ...ว่าแต่ หน้าพี่มันเป็นยังไงเหรอ " ฉันอยากรู้อะ
" พี่เนมจะไม่โกรธแคนดี้นะค่ะ " ฉันพยักหน้ารับแล้วทำหน้างงเต๊กสุดขีด ทำไมฉัน
ต้องโกรธด้วยล่ะ " คือ...หน้าพี่เนมเหมือน..."
" เหมือน? "
" เหมือนตูดเป็ดที่แคนดี้ซื้อมาใหม่น่ะค่ะ " ก็แค่ตูดเป็ด ทำไมฉันต้องโกรธด้วยล่ะ แต่
ทว่า..
" พี่อยากเห็นตูดเป็ดตัวนั้นจัง เดี๋ยวน้องแคนดี้เอาให้พี่ดูหน่อยละกันนะ ^^ " น้องแคน
ดี้ทำหน้าลำบากใจ แต่ฉันกลับส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มจนน้องแคนดี้ใจอ่อนพยักหน้าตกลง
หลังจากนั้นคุณคลากสันก็ให้ฉันกับแก๊นยืนทางด้านซ้ายมือ ส่วนพวกผู้ชายก็ยืนอีกฝั่ง
หนึ่งซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามฉันนั่นเอง
ความคิดเห็น