คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 7
7
วันนี้ือวันแรในารเปิภาเรียนที่สออผมับไอ้แฮยอนล่ะรับ วันนี้พวเราัสินใับ Honda Jazz มาที่มหาวิทยาลัยแทนเพราะร้อนมาในวันนี้ อาหารเ้า็มีแ่นมปัับนมสน่ะแหละ แ่อมันเป็นาแฟมอ่าแทน และลุอพวเรามาแปลมา้วยรับ
เพราะพวเราใสุ่นัศึษาเ็มยศ ที่อ็ห้อยล้ออใรอมันน่ะแหละ ผมใ้ล้ออ Nikon แ่มันใ้อ Canon บรราเพื่อนๆ และน้อๆ พาันยิ้มทัทายบ้าล่ะ เินมาทัทายบ้าล่ะ ไอุ้ายอมันป๊อปรับ ป๊อปในหมู่สาวๆ และผู้าย
“น้อ๋อ!! ไม่เอันนานนนน ิถึเ้บ้าปะ้ะ”
“ไม่เลย”
“ใร้ายั! นี่เ้เป็นพี่รหัสแปะหะ”
“อรุสวัสิ์รับฮยอนยอนูน่า” ผมโ้ทัทายฮยอนยอนูน่า เป็นพี่รหัสอแฮยอนมันน่ะรับ ผมมีพี่รหัสเป็นผู้าย แ่มันมีพี่รหัสเป็นผู้หิ เห็นแบบนี้เ้แเรียนพอๆ ันับมันเลยรับ!!
“อิ๊สอ่า! ยอแอาอนูน่า็มา้วย”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะเ้ นอออแล้ว เ็บนอๆ”
“อ๊า! นอเ้มันแ็เินะพับเ็บละย่ะ!” ฮยอนยอนูน่าสะบัผมยาวสลวยอเาใส่หน้ามันแล้วรมาอผมเหมือนอย่าเย
ผมว่าพันี้นที่สนิทับมันพาันเมินมันมาอผมหมอะ ถึมันะป๊อปที่สุในมหาวิทยาลัย็ริ แ่มันลับเป็นหมาหัวเน่าทุรั้เวลาที่อยู่ับนสนิท เพราะนที่สนิทับมันะมาลอเลียผมแทนน่ะสิ
“พอเถอะเ้ ะรีบไปเรียน”
“ผมไป่อนนะรับนูน่า”
“ั้ใเรียนน้า ุ๊บๆ” ฮยอนยอนูน่าสู่บมาให้ผมอย่าเป็นันเอสุๆ อ๋อ.. มืออมันที่โนลวไปเมื่อหลายวัน่อนเริ่มโอ.เ.ึ้นเยอะ แม้อนนี้ะโนพันแผลไว้็าม และมัน็ไม่ไ้เป็นอุปสรรสำหรับมันเลยล่ะรับ เป็นอ่อรอับผม้วย้ำ
ผมับแฮยอนพาันเินึ้นอาารเรียนเพื่อไปเรียนเี่ยวับารถ่ายภาพน่ะแหละรับ เอเพื่อนๆ ที่ร่วมเรียนเมเอร์เยอะเลย ห่าหายันไปลอที่ปิเทอมนี่เนอะ ทุน็ยัเหมือนเิมไม่ว่าะเป็นียอนเอย ฮวายอและพี่สาวฝาแฝอย่าฮโยยอ
ทุนพาันมาล้อมหน้าล้อมหลัผมหมเลยรับเมื่อเห็นพวผมมาถึห้อเรียนัน อนนี้อาารย์ยัไม่มาเยๆ หรอน่า พวนั้นถึลุพรวพรามาหาพวผมไ้น่ะ
“พวแเป็นไบ้า”
“สบายี”
“แล้วลเอยันยั?” ฮโยยอโผล่หัวออา้านหลัอฮวายออย่านึสนุ ทุนอ่านไม่ผิหรอริๆ สาวๆ ร่วมเมเอร์อผมเป็นสาววายันยเมเอร์รับ!!
ผมับไอุ้ายอเป็นู่ิ้นในสายาอสาวๆ รับ เหุเป็นเพราะว่าพวผมัวิันลอนี่แหละ และยัสนิทันมาั้แ่อนุบาลเลย สาวๆ เลยพาันิ้นและฟินแไปหลายรอบแล้วล่ะั้แ่มาร่วมเมเอร์ัน แ่ผมว่าพวผู้ายร่วมเมเอร์อผม่อน้าเ้าั้นแอนี้ไม่็เยๆ ไปเลยที่เห็นพวผมพาิ้นันแบบนั้น หรือผมะิมาไปเอ?
“ยัๆ ยัไม่ลเอย โว้ะ!!”
“โหยยยย อะไรวะ.. นึว่าะโนอีำเผ็ศึแล้วะอี”
“ปาหมา!!” ผมว่าไอ้ียอนรับ เพราะมันแ่ว่าผมะโนเผ็ศึ.. อีโ่.. ทำไมทุนอบแ่ให้ผมโนเผ็ศึริๆ ัๆ ล่ะ!! ไม่เว้นแม้แ่ยุฮยอยัแ่!! นี่ถ้าผมบอว่าแ่านันแล้วมันพาันลไปำนับับพื้นเลยมั้?
“เฮ้ย.. เ็บนะ.. เรียแบบนี้เอามีมาแทันเลยเถอะ”
“ีแ่ไหนละที่ไอ้ี้มันไม่เรียนายว่าถ่านอะแ้” ฮวายอพูึ้นมาบ้าพร้อมับหัวเราะลั่น ไม่ใ่แ่ฮวายอละล่ะ ผมับทุน็พาันำลั่นเลยทีเียว
ู่ๆ หลัอผม็เหมือนโนอะไรระแทใส่แรๆ นผมเเือบหน้าะมำ แ่ยัีที่โนว้าเอวไว้ไ้ทันะ่อน ้ออบุละรับ!!
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ถ่ายรูปไว้ๆ!!”
แะๆๆๆๆ!!
“แแ!! อ๊า!! ฟิน!!” เสียรี๊ลั่นอสาวๆ ทำให้ผมรู้แหละรับว่านที่่วยีวิผมไว้ือใร สามีอผมเอ(?) ผมเลยหันไปิานที่เินนผมอย่าแ้นๆ
เื่อผมเถอะว่าอยาถอรอเท้าออมาแล้วปาหัวใส่นที่เินนผมมา เพราะหมอนี่ือโอเฮุน หมอนี่เป็นนที่ผมไม่อยาะยุ่้วยนั เหมือนะเป็นลูผู้ีีนแะแเท้าเิน และที่สำั.. วนีนแบบหน้าายมา!!
“วาประูทาเ้าห้อนะ”
“แล้วทำไมไม่เ้าประูหลั?”
“ี้เีย” เห็นมั้ยยย เื่อผมหรือยัว่ามันวนีนหน้าายยยย!! ผมละอยาเอาล้อฟาหน้ามันสัล้านที้วยวามรู้สึอยา่านแบบมันที่สุในสามโล!!
“เฮุน ถ้าอยาไ้ีนันนัทำไมไม่บอัน่อนวะ?”
“อย่าีว่า เปลือแร”
“แล้วนึว่าัวเอวิเศษนัหรือไล่ะุายโอ.. ไ่เห็นีนู ูเห็นนมไ่” ไอ้แฮยอนเปิปาเถียับเฮุนรั้แรในีวิมหาวิทยาลัยเลยล่ะรับ แ่ประโยำพูำวมและสายาแทบะ่าันให้ายไป้านี่มันอะไรัน?
“อย่าั้นเหรอ? ็ลอู”
“็เอาสิ เอันสัั้”
“หึ”
“เหอะ” ผมโนียอนึแนมาหลบใล้ๆ ลุ่มเพื่อให้หลบห่ารัสีำมือไอ้แฮยอนับไอ้เฮุน สำหรับผมนะ.. ผมว่ามันแปลๆ นะู่นี้ มัน้อมีอะไรแน่ๆ ล่ะ ไม่ไว้ใยัไ็ไม่รู้
ผมลาแนไอ้แฮยอนมันมานั่ที่โ๊ะเรียนทันทีเพราะผมรู้สึว่า้อันเินไปแล้ว ถ้าสายามีเลเอร์หรือระสุนล่ะ็.. สอนนี้ายันไปแล้วล่ะ พรุนเลยล่ะรับ!!
ผมเรียนอย่าไม่สมาธิเป็นรั้แรในีวิเพราะไอ้น้าๆ มันมวิ้วแน่นเหมือนำลัิมาิอะไรสัอย่า มือ็โทรศัพท์รัวๆ ไม่สนใเรียนรั้แรเหมือนๆ ัน นผม้อแอบะโหน้าไปมอหน้าอโทรศัพท์มันบ้า
JUNGDAE-?
‘ผมห่วริๆ นะ’
(-HYOSUNG-)
‘รู้แล้วว่าห่ว แ่ใเย็นๆ สิไม่เห็น้อห่วเลย’
ผมรีบละสายาออาอโทรศัพท์อมันทันที มันุ้นับผู้หิ.. ผมรู้สึแปลๆ รู้สึไม่พอใะหิๆ นี่มันืออะไร? ผมไม่พอใที่มันไม่สนใเรียนหรือไม่พอใที่มันุยับผู้หิ แ่ผมว่าอย่าหลัไม่น่าะใ่ หรือว่าใ่วะ?
ผมเิอาารอนๆ เือๆ สัหน่อยแล้วมัน็ยัไม่รู้ัวเื่อผมมั้ย? มันเอาแ่โทรศัพท์อยู่นั่นล่ะนผมเือมาเลยนะ นวันนี้ไม่มีเรียนแล้วมัน็ยัไม่เลิโทรศัพท์แหละ ผมเลยรีบลุาโ๊ะเรียนแล้วประันหน้ามันรๆ
“แเป็นอะไรวะไอ้แฮยอน!!”
“หือ”
“แเป็นอะไรไม่ทราบ!! ทำไมไม่ั้ใเรียนแล้วเอาแ่โทรศัพท์”
“อ๋อ.. มีเรื่อนิหน่อย”
“เรื่ออะไร?” มันไม่พูไม่าอะไรเลย่อนที่ะลุาโ๊ะแล้วึแนผมออไปาห้อเรียนทันที ผม็ไ้แ่มอามอย่าไม่่อยเ้าใว่ามัน้อารอะไรันแน่ และมันำลัทำอะไรันแน่ ทำไมถึไม่ยอมบออะไรผมเลยสันิ
อนนี้ผมับมันอยู่ที่สนามบาสรับ อพยพันมาที่สนามบาส ไม่ใ่แ่ผมับไอ้แฮยอนหรอที่อยู่สนามบาส ยัมียุฮยอ ฮิมานฮยอ และ็ออบนั่อยู่ ถึยุฮยอะไม่เป็นนในลุ่มเพราะเรียนนละะ แ่เรา็สนิทันมานะ
“แแ้ับแแ้มาแล้วล่ะุี้”
“านนี่พูมานะ”
“ทำร้ายว่ะ!!” ยุฮยอันหน้าฮิมานฮยอออเมื่อฮิมานฮยอทำท่าะยื่นหน้าเ้าไปล้อเลียนนลืมไปว่าพวผมสอนยัยืนมอหัวโ่รนี้น่ะ
ผมเลยมานั่รสแน์เียบๆ เพื่อมอฮยอทั้สอเถียัน ัันแบบนี้ทุทีล่ะรับ แ่ว่าพวเาน่ะสนิทันที่สุแล้วนะ เพราะารทะเลาะันอเาสอนทำให้เาเ้าใันมาึ้นน่ะ
ไอ้แฮยอนมันฝาล้อไว้ับผมแล้วลไปเล่นบาสับมรมบาส ผมปล่อยให้้อมบาสไป ส่วนผม็หยิบล้อมันมาเล่นนู้นเล่นนี่แหละ แ่ผม้อะลึและหน้าร้อนผ่าวไปหม เพราะในล้อมันแ่ภาพอผม ทุารระทำเลย
ภาพแรที่ผมเอือรูปที่ผมำลัเย่ัวึ้นไปหยิบหนัสือที่ั้น รูปที่สอเป็นภาพที่ผมำลั้มินรามยอนที่้าถนน รูปที่สามือภาพผมในุเ้าสาว เอ้ย! เ้าบ่าวแล้วำลัอ้าปาินเ้ รูปที่สี่เป็นภาพที่ผมฟุบาโ๊ะเพราะอ่านหนัสือมาไปนเผลอีบ รูปที่ห้าเป็นภาพอนัห้อที่อนโ รูปที่หือภาพถ่ายู่ เอ่อ.. แบบ.. ผมนอนหลับุอมัน มัน็อผมแล้วใ้แนวล้อถ่ายา้าบน
ำถามอผมือ.. เวลาอยู่นอบ้าน มันเอาล้อไป่อนไว้ไหน?
“ยอแฮยอแฮยอนฮยอ” เสียใสๆ อเโล่ัออมาาบริเวใล้ๆ นผม้อหันไปาม้นเสียแล้ว็เอเโล่ในุนัเรียนวิ่แบระเป๋ามาหาผมที่สแน์
“แฮ่ๆๆๆ ถึะที”
“มาไ้ยัไน่ะ”
“แฮ่..ผมมาาม..แฮ่..สารถีน่ะฮะ”
“ใรเหรอ?” เโล่หันหน้าไปทาสนามบาสเหมือนบอรายๆ ว่ามาหาใร ผมถึับร้ออ๋อทันที เพราะว่าหลัเลิเรียน้อไปิวหนัสือับยุฮยอนี่เนอะ
“ยุฮยอ!! เโล่มาหา”
“หะ?”
“เโล่มาายยยย!!” ผมะโนเรียยุฮยอที่เอาแ่มัว้อมบาสให้หันมาสนใผมบ้า พอหันมา็ปาลูบาสใส่หน้าลูทีมแล้วรีบรมาหาพวผม เสียโห่อบรราลูทีม็ัามหลัมาิๆ
“เมียมาามเหรอัปันนนนน!!”
“พูมา!!”
ความคิดเห็น