คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6
6
Youngjae’s Part
หลัาผมลาไอ้แฮยอนไปเยี่ยมน้อที่ห้อยุฮยอ สภาพห้อมันไม่ไ้น่าูเลยริๆ บาทีผม็แอบสสารนะที่โนเโล่พัห้อะเละนานั้นน่ะ แ่อนนี้ผมสสารัวเอ่อนีว่านะ
เร้!! เพล้!!
“โอ๊ยยยยยยยยย!!” แฮยอนมันแหปาร้อลั่นมาาในห้อรัว อย่าแปลใเลยว่าทำไมมันไปอยู่ในห้อรัวแล้วแหปาร้อลั่นโหยหวนแบบนั้นน่ะ
เมื่อั่วโมที่แล้ว
ในะที่ผมนั่อ่านวรรรรมแปลประเภทแนวสืบสวนสอบสวนอ Joanne Fluke ในุ Hannah Swensens Mystery อน Chocolate chip cookie murder รโฟาที่ห้อนั่เล่นอย่าสบายอารม์ ไอ้แฮยอน็เินมาบ่นให้ผมฟัที่โฟาเหมือนเ็ๆ นผม้อเบนสายาไปมอมันบ้า
“หิว้าวว่ะ”
“ินรามยอนไ”
“เบื่อแล้ว อยาินอย่าอื่นบ้า” มันเริ่มอแแล้วรับ เบ้ปาเหมือนบอรายๆ ว่าไม่พอใอย่าแรที่้อินรามยอนอีแล้ว ็ใรใ้ให้ผมับมันทำอาหารไม่เป็นล่ะ?
“ไปินนอบ้านไ”
“ไม่เอา อยาินอาหารฝีมือแว่ะ”
“ทำไม่เป็น อ้าวไปเลยละัน”
“โหยไรวะ” แล้วมัน็ระทืบเท้าึๆ เ้าห้อนอนไป ผมว่ามันัทำัวเหมือนุ๊เ้าไปทุวันแล้วนะน่ะ วามริผมรู้แหละว่ามันอน
โร รา
ท้อผมำลัร้อเพื่อประท้วหาอาหาร ผมว่าผมวรไปเรียมันมาิน้าว้วยันน่ะนะ เพราะั้แ่แ่านันไม่มีวันไหนที่ไม่ิน้าว้วยัน แ่นึภาพว่าไม่ไ้ินับมันละะเหาหรือเปล่า้วย แ่เมื่อผมเปิประูห้อนอน็ไ้เห็นมันุยโทรศัพท์อยู่
“ถ้าะทำอาหาร่ายๆ ที่มีวัถุิบ่ายๆ ืออะไรบ้านะแม่?”
“แล้วเราะทำอะไรล่ะลู”
“้าวผัละัน”
“หุ้าวหรือยั?”
“เอ่อ.. หุไม่เป็น” ผมลั้นำับท่าทาแสนะื่อบื้ออมัน สรุปแล้วมันไม่ไ้อน แ่ะมาหาสูรทำอาหารให้ผมับมันินนี่เอ
“ิน้าวนอบ้านันเถอะ ถ้านาหุ้าวยัไม่เป็นน่ะ”
“แล้วแเป็นเรอะ?” มันหันมาสนใผมทันทีเลยรับเมื่อไ้ยินเสียผมแทรระหว่าที่มัน(แอบ)ุยโทรศัพท์ับุป้ามินอา ป้ามินอาส่รี๊ออมาผ่านโทรศัพท์นผมับแฮยอนรีบเอาโทรศัพท์ออห่าาหน้าทันที
“รี๊ ยอแเหรอลู?”
“เอ่อ.. รับ สวัสีรับุป้า”
“๊ายยยย เรียแม่สิลู เรียแม่ๆ แม่ย่า็ไ้”
“เอ่อ..รับุแม่”
“อ๊ายยยยยยยยยย น่ารั!!” และแล้วุป้า เอ้ย! ุแม่มินอา็รี๊ๆ อีหนนผมับมันเอือมรับ เหมือนแม่อเราสอนะไม่ยอมแ่สัเท่าไหร่เลยนะผมว่า
“น้อยๆ หน่อยแม่ ไม่่อยะเห่อลูสะใภ้เลยนะ”
“อะไรๆ ไปทำับ้าวินเลยไป เี๋ยว็เป็นลมเป็นแล้ันหรอลู”
“ั้นผมวาสาย่อนนะ บาย”
“บาย้าแแ้แแ้” มันรีบวาสายาแม่มินอาแล้วลาเียพร้อมับลาแนผมไปที่ห้อรัวเพื่อทำอาหาร่ายๆ อย่า้าวผั
ผมัารนำ้าวไปล้าน้ำให้สะอา่อนะใส่น้ำสะอาพอประมาในหม้อหุ้าวแล้วปุ่มหุ้าวทิ้ไว้ ผม่วยแฮยอนมันระเรียมวัถุิบในารทำอาหารไม่ว่าะเป็นเนื้อ ผั และเรื่อปรุรสสารพัอย่า ผม่วยมันผูสายผ้าันเปื้อนไป มัน็หันมาผูสายผ้าันเปื้อนให้ผมบ้า แ่สุท้ายมัน็ไล่ผมรับ!! มันบอว่าอยาทำให้ผมิน แ่ผมว่าผมท้อเสียนเ้าโรพยาบาลไม่่ำว่าสอวันัวร์ๆ ล่ะ
Daehyun’s Part
ลับมาที่ปัุบัน
ผมำลัเ็ับัวเอริๆ ัๆ เลยรับราวนี้ ผมว่าผมไม่น่าไล่ไอ้หมูยอแไปาห้อรัวเลยนะ ไม่ใ่อะไรเลยยยย ผมแ่อยาะลอทำอาหารินันสอนบ้า ไปื้อ้านอ็เปลือเิน ินแ่รามยอน็ไม่เห็นะี่อสุภาพเลย
ผมรู้้วยล่ะว่าริๆ แล้วไอ้หมูมันห่วผมมาที่เมื่อวานู่ๆ ็ลุพรวึ้นมาาโฟาเพราะเพล It’s all lie นั่นน่ะ ผมไม่ไ้มีอีที่มื่นอะไรเลยนะริๆ แ่เพลมันี้ใผม ระเทือนใสุๆ
วามลับอผมน่ะือ.. ผมแอบอบไอ้หมูมาเียบๆ ั้แ่มัธยมอนปลายแล้วล่ะ!! แ่นอนนี้ผม็ยัหาเหุผลที่อบมันไม่ไ้ มอไม่ออว่าอบอนไหน แล้วทำไมผมถึรู้ัวว่าอบมัน อืม.. เพราะอนที่มันบอว่ามันอบรุ่นพี่อนฮวาละมั้ และผม็รู้สึไม่พอใึ้นมาื้อๆ เพราะหึไอ้หมูนี่แหละ
วามริเพลมันไม่ไ้แทใอะไรมาหรอ แ่ผมิว่าถ้าวันนึผมทำแบบนั้น ไม่ยอมบอรัไอ้หมูเลย ไม่ยอมแสออทั้ที่รู้ว่าไ้วามรัมันมาทั้ใ(ึ่ผมิว่าไม่มีทา) แล้วถ้าผมอ้อนวอน ไอ้หมูะยัอยู่ับผมมั้ยแ่นั้นเอ!!
แ่ผมว่าผมพาทุนหลุไปนอโลแล้วล่ะ ลับมาๆ ลับมาฟัผมบ่นเรื่อารทำ้าวผั(นร)ัน่อ ผมว่าผมรู้วิธีทำนะ แ่ไม่รู้ว่าทำไมมันยาแบบนี้!!
เร้!! เพล้!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!” าน้าวลามือผมแล้วแเพล้ทันที ส่วนผม็มือเหมือนโนวามร้อนอระทะลวมือเล็ๆ แสบเว้ยยยย
ผมเินหัวเสียไปล้าแผลที่๊อน้ำ ผมัะไม่ไหวละนะ อยาไปิน้าวนอบ้านแล้วริๆ ฝาท้อับร้านอาหารน่าะโอ.เ.ว่าฝาท้อับัวเอ
“เิอะไรึ้น? ทำไมห้อรัวเละเทะนานี้เนี่ย!!”
“ไปิน้าวนอบ้านันเถอะ ไม่ไหวละ”
“เฮ้ย!! ..เี๋ยว!!” ผมหยิบไม้วามาวาาอาหารไปเทลถัยะอย่าเสียาย แ่ถึยัไ็้อทิ้เพราะมันินไม่ไ้แน่นอนล่ะ
ผมแะสายผูผ้าันเปื้อนออแล้วลาแนไอ้หมูยอแออาห้อไปเลย้วยวามเร็วแส วันนี้ผมว่าะใ้ BMW S1000rr นี่แหละไปหาอะไริน
Youngjae’s Part
ผมโนลามาที่ร้านอาหาร้าถนนอีามเยละรับ ราวนี้เป็นอาหารริๆ ไม่ใ่รามยอนอย่าเย สสัยมันะเบื่อรามยอนริๆ น่ะแหละ ระหว่าที่ผมำลันั่มอรายารอาหารอยู่นั่นเอ แฮยอนมัน็สั่อาหารทันที
“อพาอนหนึ่ถา ิมบับสอุ เี๊ยวสามุ และแระหรี่สอุ”
“นี่แสั่เผื่อัน้วยเลยปะน่ะ”
“แน่นอนว่าสั่เผื่อน่ะแหละน่า” ผมมอมันที่วัน้ำแ็ในแ้วน้ำออมาำแน่น ผมว่ามัน้อมีอะไรผิปิแน่ๆ ล่ะ ปิมันไม่อบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว
ผมึมืออแฮยอนมาแบออ มือมันแ่ำและทำท่าะพออยู่ร่อมร่อ ผมึผลัหัวมันสัที้อหาไม่ระมัระวััวเอ เยรู้ัวบ้าปะว่าผมห่วมันน่ะ
“ไปทำอะไรมา”
“็ทำับ้าวไโธ่..”
“แล้วทำไมถึมือพอ?”
“็โนระทะลวมือ”
“รัวเลยเละแบบนั้น?” มันพยัหน้าหอยๆ นผมรู้สึว่าสสารับใ ผมรู้แหละว่ามันรู้สึผิที่ทำให้ผมเป็นห่ว ประำอยู่แล้วที่มันทำให้ผมเป็นห่วแล้วมันะหอย แล้วผม็แพ้ทาเพราะวาม่าอ้อนอมันนี่แหละ (แพ้ทาเวลามันอ้อนนเียว ไม่รู้ว่าทำไมับเโล่ไม่เป็น)
“ไม่ไ้เป็นอะไรมา็ีแล้ว ห่ว”
“รู้แล้วรับแม่”
“ไม่ใ่แม่เว้ย”
“แ่เป็นเมีย?” ผมหยิบ้อนน้ำแ็ในแ้วปาหัวไอุ้ายอทันที ไม่เ้าใว่าทำไมรั้นี้มันเน้นนัเน้นหนา ย้ำเหลือเินว่าเมียน่ะ!! วู้!!
“เินอะเ้”
“เออ!! เอ้ย!! บ้าปะๆ”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ” แล้วมัน็ำใส่ผมนไ้ โอ๊ยยย ทำไมมันอบแล้ผมั นามือพอยัะแล้ผมอี อย่าให้เอาืนบ้านะ!! หมั่นไส้อะ
นายยอาหารที่สั่มาวาไว้บนโ๊ะ ผมับมัน็ลมือิน้าวันเลยล่ะรับเพราะหิวนไส้มันะบิเป็น้อนหมี่ไ้แล้วล่ะรับ และอาหารมัน่อน้าะถูปาผมมาๆ เพราะมันอร่อยสุๆ!! (หรือเพราะผมหิวมาเอ มันเลยอร่อยทุอย่า)
มัน็ีบิมบับมา่อปาผมอีรั้ ผมเลยับะเียบแล้วเี้ยวุ้ยๆ พร้อมับีบเี๊ยว่อปามันบ้า แ่ทุนอย่าิว่าผมสวีทับมันนะเฮ้ย!! ผมแ่อยาูแลมันบ้า มือพอแบบนี้
มัน้าบเี๊ยวไปทั้ลูแล้วเี้ยวุ้ยๆ เหมือนผม แ่มันำลัยิ้มมีวามสุมาว่านผมรู้สึทำอะไรไม่่อยะถู ใเ้นรัวเลยรับ.. แม่เอ้ย.. อย่ามาทำัวน่ารัะไ้ม้ายยยยยยยย!!
“ินพาอนปะ?”
“ิน!!” แล้วมัน็หยิบพาอนมาหนึ่ิ้นทำท่า่อปาผม พอผมะับมัน็หันมาับเอแล้วินล่อหน้าล่อาผมแทน ฮึ่ยยย!! แล้ันอีแล้ววว!!
“อร๊อยอร่อยยยย”
“ไปายะอแฮยอน!!
โรม!!
และแล้วุายอแฮยอน็โนถีบนเ้าอี้ไปแล้วเรียบร้อยโยผมเอ สมน้ำหน้า!! ริอามาแล้ผมีนั อบให้โมโหหิว็ไม่บอ!! ิๆๆๆ!!
ความคิดเห็น