คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I [rewrite]
Chapter I
ย้อนไปเมื่อเือน่อน...
ผมถูุแม่ผู้บัเิเล้าลาออมาที่โรแรมสุหรูแห่หนึ่ในรุโล ท่านบอว่าท่านมีนัับเพื่อนสนิทื่อุน้าโอะไรสัอย่าแ่ผมำหน้าลูสาวอน้านนี้ไ้ี ลูสาวอท่านื่อว่าโฮยอนยอ เ็ว่าผมแ่ปีเียวเอและที่สำัือสวยมา....สวยแบบรารึใผู้ายเพราะใบหน้าแสนน่ารัเหมือนุ๊านั้นแหละ ยเว้นผมหนึ่...
เอาริๆ ผมพอะรู้แหละว่าแม่ลาผมมาเที่ยว้วยทำไมถ้าไม่ใ่เพราะว่าอนนี้ผมอายุสามสิบแล้วแ่็ไม่ยัะมีแฟนสัที ไม่เยพาสาวที่ไหนมาแนะนำให้ท่านรู้ั ท่าน็เลยร่ำร้ออยามีลูสะใภ้และไ้อุ้มหลานเหมือนนอื่นๆ เาบ้า ึ่ผม็ไม่ไ้รู้สึเลยว่าทำไม้อรีบแ่มามายนานั้น...
ผมผิเหรอที่ยัไม่เอนที่ใ่...
“หนูฮยอนยอ ไม่เอันั้นาน โึ้นแล้วสวยนะเรา”
“อบุ่ะุป้า ุแม่เอ็ยัสวยไม่สร่าเลยนะะ”
“แหม เี๋ยวนี้ปาหวานนะ” ุแม่ับฮยอนยอ็ุยันสนุปาทั้ที่ผมเอมานั่ฟัและินอาหารบนโ๊ะเียบๆ เหมือนนที่ไร้ัวน ผมเป็นถึสารวัริมฮิมานที่ใรๆ ็้อารัวไปเป็นเ้าบ่าว ผมโนสาวๆ และผู้ายบานทอสะพานไม่มีวันหยุเพราะวามหล่อและานะทาสัม แ่ัวผมอยาไ้นที่รัผมในแบบที่ผมเป็นผมริๆ เหมือนที่ไอ้แฮยอนับไอ้ยุไ้เอมาว่า...
“ป้าอยาไ้หนูเป็นลูสะใภ้ัเลย”
“หนู็อยาไุ้ป้าเป็นุแม่อีนั่ะ”
“เอ่อ...แ่ผมไม่ไ้อยาไ้ฮยอนยอเป็นเมียนะรับแม่”
“หุบปาไปเลยไป” เี๋ยวนะ...ผมผิอะไร? หล่อผิอะไรรับแม่? ผมแ่บอว่าไม่อยาไ้น้อเ้ามาเป็นเมียแล้วมันแปลรไหน ทำไมุแม่้อออปาสั่ให้ผมหุบปา้วยเนี่ย? ผมไม่เ้าใ....สรุปแล้วุแม่ะลุมถุน็บอสิรับ!
พอพวท่านนั่ทานอาหารแล้วุยุิันามประสาเพื่อนสาวแล้ว็เอ่ยถึเรื่อานมลึ้นมาื้อๆ นผมนลุู่เหมือนเินอยู่ในั้วโลเหนือ สอมือ็รีบยึ้นมาปิหูัวเอ้วยวามลัว เพราะผมเาไ้ว่าุแม่้อพูเรื่อารหมั้นหมายและทาบทามฮยอนยอมาเป็นลูสะใภ้แน่นอน! หล่อฟันธ!
“นารา...เธอับัน็เป็นเพื่อนันมานานแล้วนะ เราลอยับมาเป็นทอแผ่นเียวันู...”
“แม่รับ! ผมมีแฟนแล้ว! เราวาแผนะแ่านันอนปลายเือนนี้แล้วรับ!” ผมโพล่ึ้นมาห้ามทัพเสียัฟัันทุนหันมามอผมเป็นาเียว แ่ที่เ็ว่านั้นือแววานาผีเสื้อสมุทรอแม่ผมรับ! ุเธอแทบะพุ่มาบีบอผมแล้ว! ฮืออ! หล่อลัวรับ!
“หมายวามว่าไ? เป็นลูเ้าเหล่าใร? ทำานอะไร? รู้ัันมานานแล้วหรือยั? แล้วเา....”
รื...รื....
ผมวัโทรศัพท์ออาระเป๋าาเพร้อมับยมือึ้นห้ามแม่ไม่ให้ท่านัไร้ไปมาว่านี้ ยิ่พอเห็นื่ออออบปราึ้นบนหน้าอมัน็ทำให้ผมมี้ออ้าอมปลอมไปเลี่ยอบำถามอุแม่ไ้อย่า่ายาย ในใ็นึอบุออบเหลือเินที่โทรมาไ้ถูเวลาแบบนี้!
ฮยอรัออบที่สุเลย!
“เอ่อแม่รับ..แฟนผมโทรมาแล้ว ไว้วันหลัผมะพาแฟนมาให้แม่รู้ันะรับ! และไว้ผมะร่อนาร์เิไปให้นะรับุน้า สวัสีรับ!” ผมโ้ให้ผู้ให่ทั้สอพร้อมับลอบยัิ้วให้ฮยอนยอที่ทำหน้าเหวอแบบาไม่ถึว่าผมะทำแบบนี้ับเธอ่อนะิ่วิ่หนีออมาาบริเวนั้นแล้วรับสายออบที่ระหน่ำโทรมาทันที
“ว่าไออบ?”
[ฮยออยู่ไหน? พวเรามารวมัวันที่อฟฟี่้อปอเโล่แล้วนะ หลานๆ บ่นอยาเอลุฮิมานะแย่แล้ว รีบมาเลยนะ!]
“ายห่าละ! ลืมนัรวมัวเลย เออๆ อีสามสิบนาทีเอัน มีเรื่อะอร้อแอยู่พอีเลยออบ”
“[ออ รีบมาล่ะ!]
“เออ!” ผมะโนใส่โทรศัพท์เสียัพร้อมับวิ่ไปที่ลิฟ์อโรแรมเรียมใส่เียร์หมาไปหาหลานๆ ที่ร้านอฟฟี่้อปอเโล่ที่ื้อ่อาเ้าอนเ่าสมัยทำพาร์ทไทม์ ถามว่าทำไมผมถึ้อรีบใส่เียร์หมาไปหาหลานๆ น่ะเหรอ? ็เพราะผมเป็นำรวยศสู านเยอะ หล่อ็หล่อ สาวเลยอยึัวไปนู้นไปนี้ เฮ้อ...ิมฮิมานเพลียรับบอเลย...
Jongup’s
ผมนั่เล่นับหลานๆ ทั้สี่นอย่ายอแ แยอ ยนัมและยอาที่วิ่รอบๆ ัวผมามประสาไ่ในหินอพ่อแม่ ยอแับแยอแทบไม่ไ้ออาโรฝึศิลปะป้อันัวที่แฮยอนับยอแสร้าึ้นมาสอนเ็ๆ ให้รู้ัารป้อันัวเพราะเหุาร์เมื่อสิบปี่อนมันามหลอหลอนพวเราลอเวลาที่ผ่านมา ส่วนยนัมับยอานี่มัะอยู่สอที่สลับไปมาระหว่าห้อแล็ปที่ยุฮยอทำานหรือที่อฟฟี่้อปแห่นี้ ส่วนผม...เรียนบมา็ทำานเป็นนัเียนนวนิยายแนว Boy’s Love ธรรมาๆ นหนึ่ ส่วนพี่ให่อีนอย่าฮิมานฮยอ็ไ้ีเป็นสารวัริมแห่อปราบปรามนู้นแล้วล่ะ
รุ๊ริ๊...
“ลุมาแล้วหลานๆ!” พูถึผี ผี็มา...ฮิมานฮยอมัเป็นแบบนี้เสมอ เวลาใรนินทาเาล่ะ็ไม่เินห้านาทีเา็้อเสนอหน้ามาให้เห็นเหมือนมีเราร์ิอยู่บนหัวว่าำลัโนนินทา ผมเลยันหลัเล็ๆ อยอแผู้พี่ให่ใน๊วนให้ไป้อนรับุลุฮิมานอพวเาแทน
“ยอแไป้อนรับลุสิลู”
“ับผม! ลุฮิมาน้าบบบ” ยอแวิ่ไปหาฮิมานฮยอทันที้วยท่าทีร่าเริามประสาเ็ๆ ส่วนผมที่ไม่่อยถูับฮิมานฮยอเา็เลยเินเลี่ยไปทาอื่นเพราะไม่อยาะบีับเาสัเท่าไหร่ทั้ที่สมัยมหา’ลัยเรา็ไม่ไ้ัันนานี้ อาะเพราะมาเอันแ่่วที่รวมัว๊วนเท่านั้นละมั้? แ่พอผมเินเลี่ยไป็ไ้ยินเสียอฮิมานฮยอะ่อน
“ออบ! รอ่อนิ!”
“อะไร? ฮยอมีอะไรับผม?” วันนี้ฮิมานฮยอมาแปลมาๆ เพราะเาสะบััวหลานๆ ออแล้ววิ่มาัหน้าผมแล้วยืนหอบแฮ่ๆ เหมือนนเพิ่ผ่านศึสรามอะไรมาสัอย่า ผมรู้สึว่าวันนี้มันแปลๆ ไม่อบมาพาลแล้วสิ แ่็้อใหนัมาึ้นเมื่อเห็นว่าฮิมานฮยอทิ้ัวุเ่าลรหน้าผมพร้อมับึมือผมไปุมไว้
“แ่านับันนะ!”
“ห๊า!?”
“อะไรนะ!” ผมับทุนที่อยู่บริเวนั้นะโนออมาพร้อมันเพราะู่ๆ ฮิมานฮยอ็ุเ่าอผมแ่าน่อหน้าทุนในลุ่ม เาไม่ไู้ื่นเ้นหรืออะไรเลย แววานั้นมันริันผมเสียวสันหลัวาบอย่าไม่เยเป็นมา่อนราวับว่าเาั้ใอผมแ่านริๆ ทั้ที่เราไม่ไ้อบันหรืออะไรมา่อน...
“แ่านับันเถอะออบ ันไม่รู้ะหันหน้าไปพึ่ใรแล้วริๆ เพราะันำลัะโนับลุมถุนับใร็ไม่รู้ แถมันยัโหไปว่านายือแฟนอัน ไม่พอนะ ันบอว่าเราะแ่านันปลายเือนนี้แล้ว้วย”
“เฮ้ย! ฮยอบ้าไปแล้ว! เราไม่ไ้เป็นอะไรันเลยนะ! แถมเอาผมไปอ้าเนี่ยนะ!?”
“นะออบนะ ันไม่รู้ะหันไปพึ่ใรแล้วริๆ ยอแแ่านับแฮยอนมีลูสอไปแล้ว ไอ้ยุ็แ่านมีลูสอแล้วเหมือนัน แม่ัน็เลยอยาอุ้มหลานสันสอนบ้าไแล้วัน็เลย้อมาอร้อนาย”
“ไม่! ผมไม่แ่านับฮยอหรอ! ผมะแ่านับนที่ผมรัเท่านั้น!”
“ออบ...ันยอมนายทุอย่าเลยอนนี้ แ่านับันเถอะ...ไม่ั้นันแย่แน่ๆ ันสัาว่าันะไม่วนนายทะเลาะอี ันสัาว่าะให้เียรินาย้วยารเลิมอสาวๆ แล้วัน็สัาว่าเราะหย่าันในวันที่นายเอนที่นายรัและเา็รันาย” ผมมอฮิมานฮยอที่นัุ่เ่ารหน้า้วยวามรู้สึที่อธิบายไม่ถู ผมไม่เยเห็นนๆ นี้ยอมลศัิ์ศรีมามายนานี้มา่อน ผมไม่เยเ้าใเลยว่าทำไมเาถึยอมลศัิ์ศรีมาุเ่าอร้อให้ผมแ่านับเาทั้ที่เรา็ไม่ไ้รััน...
“ทำไมฮยอไม่ไปหาผู้หิสันมาเล่นละรล่ะ?”
“ไม่...วามรู้สึันมันบอว่าไม่ใ่...นที่ะมาเป็นเมียัน้อเป็นนายเท่านั้นออบ ถึะแ่ในนาม็เถอะ แ่ันรู้สึแบบนั้นริๆ”
“แล้วฮยอิว่าเราะเล่นละรไ้แนบเนียนพอหรือไ? แล้วอะไรมันือเหุผลที่ผม้อยอมเอาีวิัวเอไปแวนอยู่บนมือฮยอ้วย?”
“้อไ้ิ! เพราะันหล่อ! พอใมะ?”
“หลัวเอว่ะ” ผมพูแวะฮิมานฮยออย่าหมั่นไส้ที่เาพูหลัวเอ แฮยอนฮยอับยอแฮยอเอ็เหมือนทนไม่ไ้ที่เห็นผมับฮิมานฮยอยืนทะเลาะัน่อหน้าเ็ๆ เลยเินเ้ามาไล่เลี่ยเราทำนอเ้า้านรหน้าผม้วย
“ออบ...ยอมฮิมานฮยอเาเถอะนะ ฮยอเ้าใวามรู้สึอฮยอเาีว่าารถูลุมถุนับลูเพื่อนมันแย่นาไหน”
“ใ่ ถ้านที่ฮยอโนับลุมถุนไม่ใ่แ้ ฮยอเอ็ไม่รู้ะมีวามสุแบบนี้มั้ยเหมือนัน”
“นะออบนะ สสารันเถอะ” เมื่อผมโนไโมาเ้าๆ ผม็ัะเริ่มใอ่อนับฮิมานฮยอ ยิ่มอเห็นแววาอ้อนวอนประุลูหมาลูแมวมัน็ทำให้ผมรู้สึว่าัวเอำลัทำัวเป็นพ่อพระสุๆ สุท้ายถึใอ่อนยอมไปแ่านับนที่ไม่ไ้รัและไม่เยรััวเอแบบเา...
“็ไ้ ผมแ่านับฮยอ็ไ้ เห็นแ่แฮยอนฮยอับยอแฮยอหรอนะ”
“อบุมาเลยนะออบ! อบุมาๆ!” ฮิมานฮยอลุึ้นมาพุ่อผมเ็มแร้วยวามีใ และารระทำอเามันทำให้ระบบประสาทอผมรวนไปหม หัวใมันระุวูบไปั่วะอย่าน่าประหลา ลิ่นน้ำหอมผู้ายแบบอ่อนๆ อเาทำให้ผมแทบเป็นลม
เาับผมไม่เยใล้ันนานี้มา่อน...
“น้อยๆ หน่อยไอ้ฮิมาน แับออบไม่เยใล้ันนานี้มา่อน ู่ๆ ็อเาแ่านแล้วพุ่อเนี่ย ิอะไรับเาหรือเปล่า?”
“นั่นสิฮะ ฮยอแอบิอะไรออบฮยอหรือเปล่า? ผมเห็นมาั้แ่สมัยมหา’ลัยแล้วนะ เห็นฮยออบไปป้วนเปี้ยนใล้ๆ ออบฮยอแถมยัอบอยู่้วยัน้วยสมัยนั้นอ่ะ”
“บ้า! ฮิมานฮยอเาไม่ไ้ิอะไรับฮยอหรอ สมัยนั้นฮยอแ่อบไปเรียนยิปืนับพ่ออฮยอเามาว่า แถมเาหาโอาสมาแล้ฮยอน่ะแหละเลยอบมาป้วนเปี้ยน”
“ใ่ๆ! ให้ฮยออบนแบบออบนี่ายีว่า นอะไร็ไม่รู้ ไม่น่ารัเลย”
“แล้วมาอผมแ่านทำไมล่ะ! ไหนบอว่าะไม่วนผมทะเลาะแล้วไ!?”
“นั่นมันหมายถึหลั...”
“เลิทะเลาะันเถอะฮะ เ็ๆ มออยู่นะ” ำพูอเโล่ทำให้พวผมเลิทะเลาะันแล้วหันไปมอูหลานๆ สี่นที่ยืนทำาแป๋วมอผม้วยวามสนใ ผมับฮิมานฮยอเลยเลิเที่ยันะเพื่อไม่ให้หลานๆ เอาเป็นเยี่ยอย่า ยนัมับยอา็เหมือนอยาะสนิทับพวผมให้มาว่าเิมเลยเินมาอหมับเ้าที่าอพวผม
“ลุยุี้ับ”
“อาออบา”
“ว่าไรับ?”
“แ่านืออะไรเหรอับ?” ยนัมเอ่ยปาถามพวผมึ้นมาเพราะูท่าะสนใับเรื่อราวอพวเรามา ฮิมานฮยอที่โนยนัมอาไว้็เลยย่อัวลไปนั่ยอๆ รหน้าหลานายัวน้อยพลาับลูบหัวเบาๆ ผมเอ็เลยอุ้มยอาึ้นมาอุ้มามประสาพวอบเ็และิหลานบ้า
“แ่านเหรอรับ? ็ือารที่ทำให้นสอนที่รัันมาอยู่้วยันอย่าถู้อและมีเ็ัวเล็ๆ เหมือนที่ปะป๊ายุับมะม๊าุนฮอยนัมไล่ะรับ”
“ั้นแสว่าลุฮิมานับอาออบรัันใ่มั้ยับ?”
“อาออบับลุฮิมานะมีน้อให้พวหนูใ่มั้ยะ”
“เอ่อ...”
“ริเหรอฮะ! ผมอยาไ้น้ออี!”
“น้อ! น้อ! น้อ!”
“เอ่อ...” ผมเยหน้ามอบรราพ่อแม่อหลานๆ ้วยวามอึอัแบบสุลั้น ผมไม่รู้ว่าใรสอนหลานผมแบบยนัมับยอาให้พูอะไรแบบนี้แ่ับยอแและแยอนี่พอะรู้ว่าใรสอนมา แ่ว่าสอแฝนี้มัน่อน้าะน่าเป็นห่ว หันไปทายุฮยอับเโล่แล้ว็ไ้อาารส่ายหน้าส่มาให้แทน้วย
“เปล่านะฮยอ”
“ฮยอ็เปล่า”
“โหันอยู่แน่ๆ...”
“ริๆ นะ พวฮยอไม่รู้สัหน่อยว่าไอ้ฮิมานมันะบุมาอนายแ่านที่นี่แบบายผ้าเอาหน้ารออ่ะ” พอยุฮยอพูบทุนพยัหน้าหึๆ อย่าพร้อมเพรียแบบไม่ไ้นัหมาย ผม็เลยหันไปมอฮิมานฮยอนินึเหมือน้อารน่วย แ่เหมือนอย่าฮิมานฮยอวรเรียว่า่วยทำให้วยว่าเิมมาว่า...
“ปลายเือน็่วยไปร่วมานแ่อันับออบ้วยนะเว้ย”
“เออ...”
ในที่สุอนแร็บลแ่โยี อบุรีมมาที่ไปามทวยิๆ แล้ว็มาเม้น์ามสัานะะ <3 ้อารำลัใในารเียนฟิริๆ เพราะถ้าไม่มีเม้น็ไม่รู้ว่ามีนอ่านหรือเปล่า รันอ่านทุนเลยนะรู้ปะ!
ความคิดเห็น