คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Special End
Special Ending
Zelo’s Part
นี่เวลามัน็ผ่านไปั้สามปีแล้วนะ นับั้แ่วันที่ยุฮยอายไป ผมรู้สึเหมือนหัวใอผมมันายไปับเาแล้ว มีนมาิพันผมอยู่นะ ทั้ผู้ายทั้ผู้หิเลย แ่ผมรัแ่ยุฮยอนี่หน่า และผมไม่มีโอาสไ้บอรัเาเลยสัรั้ว่าผมน่ะหลรัเาเ็มเปาเลย ำมั่นสัาที่เาเยบอว่าผมออะไราเา็ไ้หนึ่อย่า ผมยัไม่ไ้อเลยนะ เาใร้ายมาเลยที่รีบายและทิ้ให้ผมอยู่ับน้ำาลอเวลา
“ุนฮอา มีลู้ามาน่ะ ไปรับออเอร์ทีิ้”
“ฮะฮยอ” ผมหันไปยิ้มให้เ้าออฟฟี่้อปที่ผมเยทำานพาร์ทไทม์อนนั้น นอนนี้ผม็ยัทำานพาร์ทไทม์ที่นี่แหละ
วามริผมอยาบินลับไปอยู่ที่เมือนอะให้รู้แล้วรู้รอไปเลย ในเมื่อหัวใอผมมันายไปแล้ว ผม็ไม่อยาะอยู่ให้นึถึเาหรอนะ แ่ยอแฮยอับแฮยอนฮยอไม่ยอมให้ผมลับเมือนอรับ ให้เหุผลว่าลัวผม่าัวาย
ผมเินไปรับออเอร์ที่มุมร้าน ผมเอผู้ายนหนึ่นั่อยู่ในุฮิปฮอปบอย มีหมวบบัหน้าเอาไว้้วยล่ะ ผมว่านะ.. รูปร่าลัษะอเาุ้นๆ เหมือนยุฮยอเลยล่ะ แ่ผมว่ามันไม่ใ่ยุฮยอหรอ ็เาายไปั้แ่สามปี่อนแล้วนี่หน่า
“รับอะไรีฮะ?”
“แล้วมีอะไรบ้าล่ะ?”
“ร้านเรา็มีทุอย่าแหละฮะ”
“อีสเ้หน้าวามรั ลาเ้ใส่หัวใและวามิถึอย่าละรึ่ มีหรือเปล่า?” ผมรู้สึว่าหาิ้วัวเอำลัระุยิๆ เมื่อเอลู้าวนีน ในีวินี้ผมไม่เยเอใรวนประสาทผมไ้ีว่ายุฮยอละนะ แ่หมอนี่มันใรวะ?
“อโทษนะฮะ ร้านเราเป็นอฟฟี่้อป ไม่มีายวามรัหรอฮะ”
“ว้า.. มาเสียเที่ยวเลยแฮะ”
“สรุปะไม่สั่อะไรแล้วใ่มั้ยฮะ ั้นผมอัว” ผมพูปัๆ แล้วะเินหนีไป แ่เาลับึแนอผมไว้แล้วพูประโยแสนะวนประสาทแ่ทำให้ผมรู้สึเหมือนหัวใลับมาเ้นอีรั้
“เี๋ยว่อนสิเโล่ ไม่เอหน้าันสามปีลืมันไปแล้วหรือไ? ็แน่สิ ันมันายไปแล้วนี่หน่า”
“!!” ผม่อยๆ หันไปมอผู้ายนนั้น้วยวามอึ้ เา่อยๆ เยหน้าึ้นมอผมพร้อมับเปิหมวให้พอเห็นใบหน้าอเาัๆ แ่นั้นผม็รู้สึว่าหัวใอผมมันลับมาเ้นอีรั้อย่าสมบูร์แบบแล้วล่ะ
“ยุฮยอ..”
“ไล่ะเโล่อา ิถึันมั้ย?” ไม่มีำพูใๆ หลุออมาาปาอผมเลยสัำ อนนี้หัวอผมมันประมวลผลไม่ทันแล้ว.. มันมีเพียน้ำาที่ไหลเอ่อออมา้วยวามีใ
“เอ้า ร้อไห้ะแล้ว นึว่าะโึ้นแล้วนะน่ะ”
เมื่อสามปี่อนที่ัานศพไปมันศพใร.. แล้วร่าไร้วิาที่ผมอทั้น้ำาและร้อไห้ปานะาในั่นใร.. ไม่มีใรที่เหมือนับยุฮยอแล้วนะนอายนัมฮยอ!! ริสิ อนนั้นยนัมฮยอหายัวไป.. นที่ายือยนัมฮยออย่าั้นเหรอ!?
“โอ๋ๆ อย่าร้อเลยน่า”
“..นบ้า!! หายไปไหนมาั้สามปี!!”
“เรื่อนั้น่อยว่าอีที มาให้อทีมา” ผมไม่พูาทำเพลอะไรแล้วล่ะ อนนี้เามายืนอยู่รหน้าอผมแล้ว ผมรเ้าไปอเาแน่นแล้วปล่อยน้ำาออมาอย่าับเื่อนแ
ผมีใมาเินะพูให้ใรไ้ฟั นที่ผมรัเายัไม่าย เายัอยู่รนี้ รหน้าอผม เายัมีลมหายใ และเายัอผมอยู่ ร่าายอเาไม่ไ้เย็นื ร่าายอเามีไออุ่นอย่านปิทุอย่า ผมเอเาแล้ว ผมะไม่ปล่อยให้เาไปไหนอีแล้ว
“ฮึ.. สัา.. ฮึ.. ที่ฮยอให้ับผมไว้.. ฮึ.. ผมมาทว”
“สัาอะไร?”
“ฮึ.. ผลสอบวิาเมี”
“อ๋อ.. นึออแล้วเหรอ ว่าะออะไร?” ผมพยัหน้าให้ทั้น้ำา ยุฮยอ็ยื่นมือมาเ็น้ำาให้ผมอย่าอ่อนโยน รอยยิ้มแสนะอบอุ่นอเาทำให้ผมรู้สึีที่เายัไม่าย
“ั้นว่ามาสิ”
“ผมอให้ฮยออยู่ับผมลอไป อยู่้วยันไปนวันายเลย ทำไ้ไหม?”
“...” ยุฮยอนิ่เียบไปสัพันผมใหาย ผมเยิว่ายุฮยอ้อรัผมบ้าล่ะ ไม่ั้นะบุไป่วยผมาารโนลัพาัวอระูลโอหรือไ? หรือผมะเ้า้าัวเอ? ผมไ้แ่้มหน้า้วยวามผิหวั นี่ผมอมาไปใ่มั้ย?
“แ่านับันสิเวุนฮ”
“!?”
“แ่านัน ันะไ้อยู่ับนายลอไป นวันายามที่นาย้อารเลย” ผมอึ้นทำอะไรไม่ถูเลย มันมึนไปหม ผมไม่ิว่ายุฮยอะมาไม้นี้ และที่สำั.. ถ้าผมลแ่าน ผม็้อแ่านั้แ่ยัเรียนมหาวิทยาลัยเลยนะ!!
“แ่...”
“ันรันายนะุนฮ แล้วัน็รู้ว่านายรัันเหมือนัน”
“ย..ยุฮยออา!!”
“หึหึ อบลหรือล?” ะอันไหน่ามัน็เท่าันไม่ใ่เรอะ!! ทำไมยุฮยอมัมือนานี้เนี่ย นึถึวัยอผมบ้าสิ!! ริอยู่ที่เาเรียนบแล้ว แ่ผมยัเรียนอยู่เลยนะ!!
“แ่ผมเพิ่เรียนปีสอเอนะฮยอ!!”
“ไอ้แ้ับเมียมัน็แ่อนปีสอไม่ใ่เหรอ?”
“็นั่น...”
“ห้ามเถีย ไม่ั้นะพาวิวาห์เหาะ!!”
“วิวาห์เหาะ?” ผมมวิ้วับำพูอยุฮยอเล็น้อย เาเลยยื่นหน้ามาใล้ๆ แล้วระิบ้าหูผม แม้เสียมันะไม่ัมา แ่็ับใวามไ้นผมนิ่้าไปหลายวินาทีเหมือนัรน
‘เ้าหอ่อนแ่ไ’
หนึ่เือน่อมา
านแ่อผมถูเนรมิึ้นโยยอแฮยอ แม้อนแรยอแฮยอและแฮยอนฮยอะเือยุฮยอมาๆ ที่บัอามาหลอว่าายแล้วหนีหายไปไหน็ไม่รู้ั้สามปี และอนนี้ยอแฮยอับแฮยอนฮยอมีลูแล้วล่ะฮะ สอน้วยนะเออ นแรอายุหนึ่วบ นที่สอำลัอยู่ในท้อสามเือน พวฮยอรีบมีลูันมาเลยล่ะ เรียนบปุ๊บมีลูันปั๊บ ผมเื่อแล้วล่ะว่าวิวันาารทาวิทยาศาสร์และารแพทย์มันน่าลัวยิ่ว่าอะไรี ทำให้ผู้ายท้อไ้เนี่ย
ยอแฮยออยู่ับผมในห้อแ่ัวเ้าสาว เอ้ย! เ้าบ่าวน่ะแหละฮะ แ่แ่เป็นุเ้าบ่าวสีาวสะอาล้วนๆ ยอแฮยอพาลูายวัยหนึ่วบมา้วยล่ะ หน้าาน่ารัน่าัมาๆ เลยล่ะ
“อาโล่ๆ อาะแ่านเหยอฮับ?”
“ใ่แล้ว ยอแอยาแ่บ้ามั้ย?”
“อยาฮับ! อยาแ่ับลูออาโล่ที่สุเลย”
“ฮ่ะๆ” ผมถึับผะับวามิอยอแ ใรมันสอนหลานผมแบบนี้วะ!! ้อแฮยอนฮยอแน่ๆ ไม่็ยอแฮยอนี่แหละ!! ไม่พ่อ็แม่นี่แหละที่สอนลูมาะเสียๆ หายๆ แบบนี้น่ะ!!
“เอาน่ะๆ ยอแยัเ็ พูไปามประสาเ็น่ะแหละน่า”
“เหอะๆๆ”
“ปะ ไปไ้แล้ว ไ้เวลาแล้ว”
ผมเินถือ่ออไม้เินไปที่หน้าบาทหลว้าๆ ยอแ็ทำหน้าที่โปรยลีบอุหลาบไปทั่วๆ ระหว่าทาที่ผมเินไป พยานารแ่านรั้นี้มีรอบรัวอผมที่ลทุนบินาเมือนอมาเลย แล้ว็มีรอบรัวอยอแฮยอ แฮยอนฮยอ และรอบรัวอลุีฮุนมา้วย แ่ที่แน่ๆ ็มีฮิมานฮยอับออบฮยอมาร่วมานอย่าแน่นอนที่สุ
ผมเ้าใวามรู้สึอยอแฮยอแล้วล่ะ ว่าื่นเ้นแ่ไหนับารแ่าน แ่อผมอาะมาว่าหน่อยเพราะแ่้วยวามรัและวามเ็มใ(แบบมัมืออยุฮยอ) มันเลยทำให้ผมรู้สึประหม่าอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน แ่สุท้ายผมมายืน้าๆ ยุฮยอนไ้
“พร้อมันแล้วสินะ ั้นพ่ออเริ่มแล้วละัน” ผมับยุฮยอหันมามอหน้าันและยิ้มให้ันและันอีรั้ ยอมรับเลยว่ายุฮยอหล่อบาาบาใวันแรไ้เลยล่ะมั้
“นายบัยุยินีรับนายเวุนฮเป็นภรรยาและูแลไปนั่วีวิะหาไม่ใ่หรือเปล่า?”
“รับรับ”
“นายเวุนฮยินีรับนายบัยุเป็นสามีและูแลไปนแ่เ่าใ่หรือเปล่า?”
“รับฮะ”
“เิแลแหวน” ผมมอ้ายมอวาไปทั่วเพราะไม่ไ้เรียมแหวนมาเลย ยอแ็วิ่มาหาพวผมรหน้าแท่นพร้อมับยื่นล่อแหวนให้พวผม
ผมรับมามอแหวนอย่าพินิพิาราแล้ว้อะลึ เพราะแหวนอันนี้มันเป็นแหวนเพรที่มีเพรเพียะรัเียว แ่มีัวอัษรล้อมรอบเป็นำว่า
‘YGJH’
“ม้ะบอว่าเป็นอวัวันแ่ออาฮับ” แล้วยอแ็รีบวิุ่๊ๆ ไปหายอแฮยอพร้อมับึ้นนั่ัแฮยอนฮยอมอูานแ่่อ
ผมหยิบแหวนู่นี้ให้ยุฮยอวหนึ่และผม็สวมที่นิ้วนา้า้ายอยุฮยอบ้า เา็ลับมาสวมืนให้ แ่เาไม่หยุแ่นั้น.. เาูบที่หลัมืออผมเบาๆ นผมรู้สึร้อนไปทั้หน้าแล้วอนนี้!!
“เิลูๆ ทั้สอูบสาบาน้วย”
“ูบเลย! ูบเลย!” ผมเลิลั่หันไปมอเหล่าพยานานแ่ ผม็เห็นแฮยอนับมือยอแบเียร์ผมับยุฮยอูบัน ผมว่าเหมือนเอเหุาร์เ่าเมื่อสามปี่อนยัไ็ไม่รู้แฮะ ยอแ็หัวเราะเอิ๊อ๊าามประสาเ็ๆ แหละฮะบอเลย
แ่สุท้ายผม็หันไปหายุฮยอ่อนะลั้นใัวเอูบให้มันบๆ ไป ผมรั้อยุฮยอลมาแล้วประบปาูบเบาๆ ่อนะผละปาออมาพูเบาๆ ให้ไ้ยินแ่สอน
“ฮิ้วววววววว!!”
“ุนฮรัยุฮะ”
“ูบห่วยะมั” ยุฮยอ็โน้มหน้าลมาูบผม่อ ูบที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน มันนุ่มนวลไปหม ทำให้ผมรู้สึเหมือนล่อลอยไปในอวาศ ผมไม่รู้ไม่สนอะไรแล้วล่ะว่ายัมีแนั่มออยู่ ผมออยู่ับวามสุนี้นานๆ หน่อยนะทุน
“โหววววววววววววววว!!”
ย้อนไปเมื่อสามปี่อน
“แอย่าเพิ่รีบเ้าไปะีว่านะยุ”
“แะบ้าหรือไล่ะยนัม นที่ันรัำลัอยู่ในเื้อมมือศัรูนะเว้ย ไม่รู้เรื่ออะไรอีเนี่ยนะ!!”
“รู้ว่าห่ว ัน็ห่วไม่่าันหรอนะเว้ย แ่แอย่าลืมว่ามันนึว่าแือัน” ยุถึับนิ่ไป ริสินะ ยัไพวนั้น็นึว่าเาือยนัมมาลอ เพราะยนัมเรียว่าเป็นอม่อนัวเลย หาัวไ้ยาลำบามายเว้นัวอเาเอ เพราะไม่มีใรหาัวอยนัมเอเลยสันแม้แ่นในรมำรว ยเว้นเพียแ่เานเียว
“ันรัแนะเว้ยยุ แเป็นน้อายอัน ไม่รัแแล้วะรัใร”
“ห่า เลี่ยน”
“เออ่า นำลัึ้” เายอมรับเลยว่าอารม์เสีย หัวเสียสุๆ เพราะห่วนที่ไม่รู้เรื่ออะไรอย่าเโล่ หรือบาทีอาะรู้็ไ้ แ่ยัไะ็ไม่อยาให้เโล่้อเป็นอันรายเพราะเา
“เรื่อทุอย่ามันเริ่มที่ัน ถ้าไม่มีัน แ็ไม่ถูามล่า แล้วเโล่็ไม่้อมาโนับ ันั้น.. ันะบมันเอ แ็หนีไป้วย ไปให้ไลสุฟ้าเลย แล้วอย่าลับมาที่นี่นว่าแะแน่ใว่ามันนานมาพอแล้ว”
“ไม่ ยัไัน็ไม่หนี ะ้อไป่วยเโล่ให้ไ้”
“ื้อว่ะ มาร์อสมาเอาไอ้น้อายัวีอันไปไหน็ไ้ที ไปให้ไลที่สุ นว่านายะมั่นใว่าเรื่อทานี้บริๆ แล้ว่อยส่มันลับมาที่เาหลี”
“รับยนัม”
“เหี้ยยยยยยยยยยยย!!” แล้วยุ็โนมาร์อสับเหล่าสมุนพาันล็อัวเอาไว้ โยที่แพทย์ประำอ์รำรวมื็แทเ็มเ้าที่แนแร่อเาพร้อมับียาสลบนิแรที่สุในอ์รให้ับยุนสลบแน่นิ่ไป และเหลือเพียพวยนัมที่้อบุเ้าไป่วยผู้บริสุทธิ์อย่าเโล่ับยอแสัที ถึแม้้อสวมบทยุ่อหน้าเโล่และบทยนัมที่เป็นัวนอเาเอ็ามเถอะ
End.
ความคิดเห็น