คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ฉันนั่งจิบน้ำอยู่ในร้านกาแฟร้านประจำด้วยความสบายใจ ชีวิตเด็กม.ปลายใกล้จะจบเต็มทนแล้ว นี่ก็อยู่ในช่วงระหว่างปิดเทอมตุลานี่ละเนอะ อะไรๆ ก็สบายไปหมด แต่ฉันก็แค่นักเรียนทุนของรัฐบาลอยู่ดี เขาเรียกกันว่าอะไรน้า อ๋อ ทุนกยศ. ที่ย่อมาจาก กู้ยืมเพื่อการศึกษา บอกขนาดนี้คงจะรู้ใช่มั้ยล่ะว่าฉันจนขนาดไหน ฉันกับพี่สาวใช้ระบบนี้เหมือนกันทั้งคู่ ทำไงได้ล่ะ ก็พ่อแม่ด่วนจากไปเมื่อปีก่อน ส่วนงานพิเศษเพื่อหารายได้ระหว่างเรียนก็อยู่ในผับชื่อดังแห่งหนึ่งแถวๆ เยาวราชที่อยู่ใกล้บ้าน ได้เดือนหนึ่งก็เกือบหมื่น รายเดือนจริงๆ ก็ห้าหรือหกพัน ที่เหลือรวมๆ ก็ทิปจากพวกหื่นกามให้มาละนะ
“เป็นไงบ้างจี้ ไม่สนใจทำงานพิเศษกับพี่ในช่วงเช้าเหรอ เราจะได้มีเงินเพิ่มเวลาจำเป็นไง”
“น่าสนเหมือนกันนะพี่เมย์ ขอบคุณนะคะที่ชวนจี้มาทำงาน จี้ลากพี่พลอยมาด้วยได้ใช่มั้ย”
“ไม่มีปัญหา คนเคยๆ กัน ไหนๆ จี้ก็เป็นลูกค้าประจำพี่อยู่แล้วนี่น่า ให้มาทำงานที่นี่ ได้เงินเดือนแถมกินของในร้านฟรี เก็บเงินได้หลายสิบบาท”
“พี่เมย์ก็ชอบชี้โพรงให้กระรอกจริงเชียว” ฉันกับพี่เมย์ เจ้าของร้านกาแฟคุยไปหัวเราะไปด้วยความอารมณ์ดี แต่แล้วก็มีเสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นมากรุ๊งกริ๊งๆ
“มีลูกค้ามาแน่ะ พี่ขอตัวก่อนนะ”
“จ้าๆ”
สายตาของฉันกำลังจ้องมองลูกค้าที่เข้ามาในร้านกาแฟ ลูกค้าก็มากมายเต็มร้าน แต่ทำไมคนๆ นี้ดึงดูดความสนใจของฉันได้นะ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ฉัน สาวๆ ที่อยู่ในบริเวณร้านก็พากันมองคนๆ นั้นกันให้วุ่น
ร่างสูงโปร่งโดยประมาณร้อยแปดสิบ โดยที่ฉันสูงแค่ร้อยหกสิบสาม อืมม.. ฉันเตี้ยลงไปอีกสินะ โครงหน้าเรียว คิ้วโก่งสวย ริมฝีปากสีสด ดวงตาที่ดูมีเสน่ห์ ส่วนจมูกก็โด่งเป็นสัน ผู้ชายอะไรเพอร์เฟ็คซะจนน่าหมั่นไส้ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วควรกลับไปทำอาหารให้พี่พลอยได้ละมั้ง
“พี่เมย์ จี้กลับก่อนนะ จุ๊บๆ”
“จ้าๆ กลับบ้านดีๆ นะ”
“ไว้พรุ่งนี้จี้จะเริ่มทำงานนะคะ”
“ได้เลยจ้าคุณน้อง” ฉันรีบเดินออกไปจากร้านโดยไม่ทันสังเกตว่าก็มีคนลุกจากโต๊ะใกล้กับจุดที่ฉันยืนจนทำให้เกิดการชนเต็มแรง
โครม! เคร้ง! เพล้ง!
เป็นไปตามสเต็ปจนได้ ชนกัน + แก้วล้ม + ตกจากโต๊ะ = แตก ตายแน่ตายแน่ โดนพี่เมย์อาระวาดแน่ๆ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ผู้ชายคนนั้นก็ควักเงินแบงค์พันมาวางบนโต๊ะและพูดเสียงเรียบก่อนจะลากฉันออกจากร้าน
“นี่เงินค่ากาแฟ ไม่ต้องทอน เพราะที่เหลือชดเชยค่าแก้วแตก”
ฉันโดนถูลากถูกังมาตามทาง ฉันจึงรีบโวยวายให้ปล่อยซะทีก่อนที่ฉันจะล้มหน้าคะมำเพราะตามไม่ทัน!! คนอะไร เดินเร็วจริง เหมือนอย่างกับหนีอะไรมางั้นล่ะ
“นี่คุณ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“บ้านอยู่ทางไหน จะไปส่ง”
“ฉันกลับเองได้ แค่เดินเข้าซอยนี้เอง ปล่อยได้แล้ว” ผู้ชายคนนั้นปล่อยมือของฉันตามคำขอก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจอะไรอีก ทันทีที่เขาหันหลังให้เพื่อเดินไปข้างหน้า มือสองข้างซุกกับกระเป๋ากางเกงแลกวนประสาทชะมัด ทำไมต้องสนล่ะ รีบกลับบ้านเถอะจีเวล!!
เมื่อร่างบางเดินเข้าซอยไป ชายหนุ่มได้แต่มองตามและอมยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น เธอจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าทำให้ใครคนหนึ่งใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว ขอมองจนกว่าจะเหนื่อยละกัน
----------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :
ขอเปิดเรื่องนี้เรียกน้ำลายคนอ่านก่อนเน้อ เปิดตัวนางเอกและบุรุษปริศนาที่คุณก็รู้ว่าใครไปแล้ว อยากขอกำลังใจจากเม้นต์ โหวต และก็กดแฟนพันธุ์แท้หน่อยสิคะ ยิ้ม.
ความคิดเห็น