คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5
5
Zelo’s Part
ผมยืนรหน้าห้อพัในอนโอแฮยอนฮยอและยอแฮยอ เห็นพวพี่เ้าบอับผมว่าพี่ห้อ้าๆ ึ่็ือเ้าอห้อนี้น่ะแหละ ลที่ะิววิาเมีให้ผม ีนะที่ผมเรียนศิลป์ พวเมีพวนี้เลยเรียนแ่พื้นๆ แ่ผม็ยัไม่เ้าใอยู่ีแหละเื่อมั้ย? มือไม้มันสั่นไปหมเพราะื่นเ้น ไม่รู้ริๆ ว่าพี่เาะใีเหมือนับาิอผมหรือเปล่า
ปิ๊ป่อ!
ผมริ่หน้าห้อไปแล้ว!! เอาไีล่ะทีนี้ ใเ้นรัวมาเลยริๆ ผมื่นเ้นและเร็มา!! ผมไม่รู้ัเาเลยนะ!! แล้วทำไมเายอมสอนผม!? โอ๊ยื่นเ้น
“ใรน่ะ” ผมมอหน้านรหน้าั้แ่หัวรเท้าอย่าวิเราะห์เล็น้อย ผมสีแเพลิับเสื้อล้ามสีาว าเบ๊อเอร์สีำลายส๊อ ารแ่ัวบ้านๆ เ้าั้นเลยรับ ัับวามหรูหราออนโราาแพมา
“ันถามว่านายเป็นใร?”
“หะ.. เอ่อ.. เวุนฮฮะ น้อที่แฮยอนฮยอับยอแฮยอฝามาใหุ้ิวเมีให้”
“เวุนฮ?”
“ฮะ เรียว่าเโล่็ไ้ เพราะมันือื่อเล่นที่แฮยอนฮยอับยอแฮยอั้ให้” พี่เาพยัหน้ารับเหมือนะบอนัยๆ ว่าเ้าใแล้ว่อนะเปิประูให้ว้าว่าเิมเพื่อเิผม
“เ้ามา่อนสิ”
“อบุฮะ”
“ันบัยุ”
“ฮะุบั” ผมว่าพี่เาแผ่รัสีอำมหิับผมให่เลยรับ ไม่ไ้แสวามน่าลัวออมาหรอนะ แ่เหมือนวามน่าเรามมันแผ่่านออมาเอนผมรู้สึเร็ึ้นมา
“เรียยุฮยอ็ไ้ แล้ว็ไม่้อเร็ ไม่ั้นันสอนไม่ไ้หรอนะ”
“ฮ..ฮะ” ผมรู้สึเร็หนัว่าเ่าอีในอนนี้ เสียเาทุ้ม่ำนน่าลัวริๆ นะ เาทำให้ผมลัวอะฮือออออออออ ทำไมพี่นนี้เาน่าลัววว!!
ผมุลีุอรื้อหนัสือเรียนวิาเมีออมาาระเป๋าแล้วนั่รเ้าอี้อโ๊ะอาหาร แ่ยุฮยอ(เรียามเ้าสั่)็ึแนผมให้ลุึ้นแล้วไปนั่พื้นันแทน ยุฮยอเรียมโ๊ะพับเล็ๆ ไว้้วยแหละ รอบอบเหมือนันแฮะ
ยุฮยอเริ่มสอนผมั้แ่าราธาุ่อนเลย บัับให้ผมท่อาราธาุแปหมู่เ็าบให้ไ้ ิวไ้โหมา!! เหมือนผมนรทั้เป็นเลยละรับที่มาิวับยุฮยอ
“Ne ืออะไร?”
“นีออนฮะ”
“F ล่ะ?”
“เอ่อ.. อ๊า!! ยุฮยอ” ยุฮยอรเ้ามาล็ออผมา้าหลัสุแรเลย!! นี่เาะะเอาให้ผมาอาาศหายใเลยใ่ม้ายยย!! ทำไม่าโหร้ายับเ็แบบนี้!!
ยุฮยอทรมานผมเรื่อาราธาุแปหมู่เ็าบอยู่ประมาเือบั่วโมแหละรับ แ่ผม็ยัำไ้ไม่หม แ่นับว่าำไ้เยอะว่าเมื่อ่อนเือบเท่าัวไ้เลย แ่เหมือนผมยัใ้เวรรรมไม่หมหรอรับ พี่เาเปิเรื่อโรสร้าอะอมทันที เพราะโรสร้าอะอมะเี่ยวับาราธาุนรนี่แหละ!!
“โรสร้าออะอมมีนิวเลียสและประุไฟฟ้าืออิเล็รอน โปรอนและนิวรอน โยที่อิเล็รอนเป็นลบ โปรอนเป็นบว และนิวรอนเป็นไม่มีประุ ำไ้?”
“ฮะ”
“ั้นท่อมา”
“โรสร้าอะอมมีนิวเลียสและประุไฟฟ้าบวือโปรอน ลบืออิเล็รอน ไร้ประุือนิวรอน”
“ีมา แล้วผู้้นพบโรสร้าอะอมที่เป็นที่ยอมรับหลัๆ มีอยู่สามนืออห์น เลัน เออร์เนสท์ รัทเธอร์ฟอร์และโเฟ อห์น ทอมสัน” ผมถึับปาเหื่อเลยรับ ำไ้แ่ว่านที่้นพบโรสร้าอะอมมีสามน แ่ำื่อไม่ไ้สัน!! อะไรมันะยานานี้ ไหนว่าพื้นานไ!!
“เอ่อ..”
“ไหนลอบอมาสิว่ามีี่น ใรบ้า”
“มีสามนฮะ.. ือ.. อห์น เลันแล้ว็.. เอ่อ..”
“...?” ผมน้ำาลอเบ้าแล้วรับ โหมา!! โหยิ่ว่าอาารย์ที่สอนริๆ ะอี แฮยอนฮยอรัแผมอะ!! รัแสุๆ!!
ยุฮยอไม่ปราปราีผมเล้ยย เอาหนัสือเรียนอพี่แที่เี่ยวับเมีเน้นๆ เล่มหนาๆ บหัวผมเบาๆ แ่แรสำหรับผม เหุเพราะมันเล่มหนายิ่ว่าเอาพนานุรมพระราบััิสอเล่มมา่อันอี!!
“โอ๊ยย!! ผมเ็บนะฮะฮยอ”
“เ็บ็ี ะไ้ำ”
“ละถ้าผมลืมไปหมเพราะฮยอีหัวผมล่ะ?”
“็ไม่้อลับบ้าน นอนมันที่นี่แหละ”
“ยุฮยอ!!” ุ!! มันือุ!! ุัๆ!! โหเินไปแล้ววว ทารุเ็ัวเล็ๆ(?) ผมออะเ็ีนะ ไม่เยเลยสัรั้ที่ะนอนนอบ้าน(ยอแฮยอ) แล้วนี่ทำไมยุฮยอบัับอะไรผมนาน้านนน รู้นะว่าห่วเรื่อเรียน แ่มีลิมิหน่อยเถอะฮะพี่ฮะ
“เอาน่ะ ันะไปบอยอแับไอ้แ้เอว่าให้โทรไปบอผู้ปรอนาย”
“ย่าห์!! บัยุฮยอ!!”
“อะไร?”
“ทำไมยุฮยอทำับผมแบบนี้!!” ยุฮยอทำหน้าวนประสาทแล้วเอานิ้วอุหูัวเอโยที่ไม่สนใเสียผมที่วีนใส่รัวราวับแร๊ปให้ฟัยัไยัั้น แถมยัพูประโยที่ผมพู้ำเป๊ะๆ และรัวราวับแร๊ปเหมือนันเป๊ะๆ!!
ผมอาระวานหอบแหละรับ แ่ยุฮยอยัทำหน้าวนประสาทิวๆ แล้ว็ฮัมเพลไป้วยราวับมันือเรื่อธรรมาอเาไปแล้ว บาทีผม็อยาถามว่ายอแฮยอทนบับยุฮยอไ้ยั้ายยยย วนประสาทนานี้
“พอใแล้วใ่มะ?”
“ยั!!”
“ั้น็เิอาระวา่อ ะเอาให้ห้อเละ็ไม่ว่า แ่้อำเนื้อหาที่ันสอนให้หมล่ะ”
“ห้ะ!?”
“ามนั้น” แล้วยุฮยอ็ลุาพื้นพร้อมับหยิบเรื่อเล่นเอ็มพีสามิมือไป้วย ผมเลยหันไปมอามนรู้ว่ายุฮยอไปยืนฟัเพลเอ็มวีสามาลมทำมิวสิวิีโอที่ระเบีย
แ่่อนยุฮยอะไปยืนทำมิวสิวิีโอ็ยัมิวายหันลับมาวนประสาทนผมอยาะว้าำราวิาเมีอเาปาใส่หน้าริๆ!!
“อาระวาเสร็แล้วเรีย้วยนะนัเรียน”
“ย่าห์!! ไปายะ!!”
ปิ๊ป่อ!!
หลัาที่ผมอาระวาห้ออยุฮยอนราบเป็นหน้าอ เสียริ่อห้อพัยุฮยอ็ร้อลั่นนผม้อเินไปเปิประูรับแ แ่แวันนี้ไม่ใ่ใรที่ไหน แฮยอนและยอแฮยออผมเอ
“ฮืออออ ยอแฮยอ”
“อ้าว.. เป็นอะไรล่ะเโล่”
“ฮยอพาผมลับบ้านที ไม่เอาแล้ว ไม่ิวแล้ว ยอมโ่”
“ฮ่ะๆๆ ยุฮยอทำอะไรเราล่ะเโล่?” แฮยอนฮยอหัวเราะึ้นมาเบาๆ ่อนะเอื้อมมือมายีหัวผมอย่าเอ็นูเหมือนเยๆ ผมบีบน้ำาให้ลอเบ้าแล้วอแนยอแฮยอเพื่ออ้อนอีามเย
“ยุฮยอใร้ายมาฮะฮยอ บีบบัับให้ผมำเนื้อหาวิานรนั่น!! ฮือออ”
“็ปิอยุฮยอเา เาเ้มวมานะ แ่ท้ายที่สุ็เพราะห่วน่ะแหละ ฮยอ็โนอนเ้ามรมบาสใหม่ๆ”
“แ่ยุฮยอวนประสาทผมนะแฮยอนฮยอ ยอแฮยอ่วยผม้วยยย ฮือออออ”
“เอ่อ.. เรื่อนั้นฮยอ็่วยไม่ไ้นะ เมื่อวาน็เพิ่โนวนประสาทมาเหมือนัน” ยอแฮยออบผมเสียอ่อยๆ ่อนะอปลอบเบาๆ แล้วลูบหัวามประสาพี่น้อ
“เฮ้.. น้อยๆ หน่อยนะอยอแ”
“อะไรล่ะอแฮยอน?”
“เฮ้ยๆ ไอ้สอสามีภรรยาอย่าเพิ่มาทะเลาะันหน้าห้อัน ะมาเยี่ยม็เ้ามาิ ไม่อายน?” ผมหันไป้อยุฮยอเม็อย่าเือๆ พี่แ็ิวริๆ นะ เอาหูฟัล้ออไว้แล้วทัทายเหล่าฮยออผมสบายๆ มา
“ฮยอ็เิพวผมสิ มิบัอาเ้าห้อฮยอโยไม่ออนุาหรอ ยิ่โหๆ อยู่”
“็เิละไ”
“ั้นเราเ้าห้อันเถอะที่รั” ผมอ้าปา้าับำพูำๆ อแฮยอนฮยอที่พูึ้นมาไม่มีปี่มีลุ่ย ยอแฮยอเลยบหัวเ้าให้เ็มรั ยุฮยอ็่วยบหัวอีแรนะเอาริๆ ผมอยา่วยบ้วยัเลย แ่เรใ
“อย่าพูำวมสิไอ้แ้!!”
“แล้ว็บอให้ัว่าเ้าห้อัน!! เยาวนยัยืนหัวโ่นี่ทั้น เี๋ยวปั๊ถีบส่”
“เอ่อ..” ผมถึับพูไม่ออเมื่อเอำพูอยุฮยอ เาพูรใผมัเลย ยัมีผมเป็นเยาวนยืนหัวโ่รนี้ริๆ นะ!!
“แหม พูเอาฮาน่าฮยอ”
“แล้วเห็นพวันำปะล่ะ?”
“เออ อโทษๆ” ยอแฮยอเินเ้ามาในห้อ่อนแล้วปล่อยให้แฮยอนฮยอเาหัวัวเอหน้าห้อ แ่สุท้ายแฮยอนฮยอ็เินามเ้ามาในห้ออยู่ี ผมรับหน้าที่ปิประูห้อยุฮยอไปโยปริยาย
“อื้อหืออ ทำไมห้ออฮยอมันเละนานี้”
“น้อายที่รัแพัห้อัน”
“เโล่อะนะ?” แฮยอนฮยอับยอแฮยอพาันมวิ้วแปลใับำอบอยุฮยอสุๆ นผม้มหน้า้วยวามรู้สึผิรายๆ
“็ยุฮยอวนประสาทผมนี่ แถมอนุาให้พัห้อ้วย”
“อย่าั้นเอเหรอ.. ไม่แปลเลยที่เราะพัห้อระบายแ้น เพราะฮยอ็เยวีนแเมื่อวาน”
“โยยุฮยอ” ผมเลยหันไปมอหน้ายุฮยออีที เา็ยัไหล่ไม่สนใอะไรแล้วเินไปที่โฟาพร้อมับปัเศษิ้นส่วนที่ระุยระายลพื้นพร้อมับนั่ลที่โฟา พี่เาเป็นยอวนประสาทที่สุในีวิอผมแล้วล่ะอนนี้
ความคิดเห็น