คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03
03
Jongup’s
ผมับยุฮยอรวมไปถึไอุ้ิมฮิมานมาัมอารรุีบอยอแฮยอที่ำใไปีบแฮยอนฮยอ ายาเ้าายปีศาแห่โอเลนท์เพราะยอแฮยอบอับพวผมว่าแฮยอนฮยอือเนื้อู่ที่ัวเอรออยและามหามานาน
“พวผู้หินี้็บ้า หล่อๆ รวยๆ อย่าันทำไมไม่สนใวะ สนใทำไมแ่ไอ้แฮยอนอะไรนั่น” ฮิมานบ่นุ้ิ้้าๆ ผมามประสาผู้าย้อแ้ (วามริมัน็แ่ผู้ายี้เล่น แ่อบ้อแ้ับผม) นน่ารำา
“ฮยอไ้เือนมหาลัยปะล่ะ ไ้แ่เือนะไม่ใ่หรือไ?”
“พูมาน่า!”
“เลิเถียันสัทีิ ไอ้ยอแเริ่มละเนี่ย” ยุฮยอพูห้ามทัพึ้นมา่อนะี้ให้พวเรามอไปที่ยอแฮยอะที
ยอแฮยอวิ่แทรเ้าไปในหมู่บรราสาวๆ ไปแล้วะโนแหปาแ็ับเสียรี๊อสาวๆ แ่มันลับัฟััมาสำหรับพวเราสามนที่แอบุ่มูเียบๆ
“อแฮยอน! ันรันาย!”
“…”
“ที่ันวนประสาทนายและอยทำร้ายนาย เพราะันน่ะสนในายั้แ่แรเห็นแล้วล่ะ!”
“นายินยาลืมเย่าว?”
เพล้!
“โอ้โหแฮะ.. หมอนี่ร้ายาสมำร่ำลือ”
ผมว่ายอแฮยอหน้าแไม่น้อยแหละที่โนแฮยอนฮยอพูแหหน้าลาผู้นแบบนี้ สมแล้วที่ไ้ายาเ้าายปีศา ร้ายาที่สุ! ไม่เหมาะับำแหน่พี่เยอผมเลยสิให้าย ยิ่ยุฮยอพูออมาแบบนี้ยิ่ทำให้ผมิเหมือนๆ ันว่าเาน่ะร้ายา!
“ไม่เลย ันพูวามริ! รอรับมือันไ้เลยนะ ันะีบนายให้ไ้เลยอยู”
“ไม่ล่ะ ันไม่อยาบใร แ่ถ้าทำให้ันรัไ้็อีเรื่อ”
“ริหรือเปล่า?”
“มั้นะ”
“ันะทำให้นายรัันให้ไ้เลยอยู! ถ้าไม่ไ้็อย่ามาเรียว่ายูยอแ”
“หึ.. ็เอาสิ ถ้านายทำไ้.. ันะเลิเ้าู้ และะัารแ่ับนายเลย็ไ้นะยอแ แ่ถ้านายทำไม่ไ้.. ้อมาเป็นทาสอันสามเือน!” พวเราสามนทำท่าะถอยออาบริเวนี้สัหน่อยที่ารีบอยอแฮยอมันำลัลายเป็นเมส์เอานะันะั้น ้อลอแฮยอนฮยอยัไเา็ไ้เปรียบหมอะ เ้าเล่ห์ริๆ
“ล.. นับ่อแ่นี้ันะามีบามินายใหู้”
“หึ”
“รี๊! นี่มันอะไรัน!”
“นายะแย่แฮยอนาพวันเหรอยอแ!” เสียรีร้อแสนะทรมานแ้วหูอบรราสาวๆ ที่เป็นแฟนลับอแฮยอนมันัมานผมรู้สึห่วหูอยอแฮยอเล็ๆ ที่โนพวนาพาันรี๊ใส่แบบนั้นน่ะ
“ใเย็นๆ ัน่อนสิทุน แหม.. ผมไม่ไ้แย่ะหน่อย แ่ะเอาเออะ”
“รี๊!”
“ันไป่อนนะที่รั เลิเรียนเอันน้า”
ฟอ!
“รี๊!” ผมว่า.. ไม่ใ่แ่แฮยอนฮยอเท่านั้นแล้วล่ะที่ร้ายา.. ยอแฮยอ็ร้ายาไม่แพ้ัน วนประสาทสุๆ แถมไปอแนอเาอี ใอะะรุนหายใไม่ทันเลยใ่มั้ยเนี่ย
“ไม่นะ! อ๊า!”
“เฮ้ย!”
“เป็นอะไร?”
“ป..เปล่า.. ไปล่ะ!” ยอแฮยอรีบวิ่มาหาพวเราพร้อมับเ็ปาัวเอแล้วบ่นึมำอะไรนเียว็ไม่รู้ อนที่ผมำลัมัวแ่มอและโบมือให้ยอแฮยอ็ไม่รู้เลยว่าฮิมานมันะวยโอาส!
ฟอ!
“โอ๊ยหอมื่นใ.. ีแล้วล่ะที่แม่ันไม่ับหมั้นับผู้หิประเภทนั้น มีหวัหูแ่อนแ่ัวร์เลย เนอะ”
“ิมฮิมานนน!!”
ผั๊วะ!
“โอ๊ยยย! ศอใส่ันทำไมเนี่ย”
“สมน้ำหน้า! มาล่วเินผมเอ” ผมออสะบัหน้าเิใส่ฮิมานอย่ามามั่น่อนะวัมือเรียยอแฮยอให้มาหาพวเรา
“อี๋.. หอมไปไ้ไวะเรา”
“นี่นาไม่ไ้อยาหอมยัแสสมริแบบนี้ ถ้าเ็มใะูบมันเลยมั้”
“ไม่้อมาล้อผมเลยนะ! ใรล่ะเียร์นัเียร์หนา”
“ผมเปล่านะฮยอ” ผมรีบปิเสธเสียหลเพราะไม่อยาโนหาเลไปับวามิพิเรนทร์อยุฮยอับฮิมานที่เอาแ่เียร์ั้แ่้น
“พวัน็เปล่านะ”
“เหรออออออ” ผมับยอแฮยอพาันลาเสียยาววนประสาทยุฮยอับฮิมานฮยออย่าหมั่นไส้ที่ไม่ยอมรับวามริว่าเป็นฝ่ายสนับสนุนให้ยอแฮยอไปีบแฮยอนฮยอแท้ๆ
“ิ!”
“หัวเราะอะไรวะ ว่าะินที่แพูนเียวลอละนะ แ่็ไม่ินสัที”
“เอาน่าฮยอ ไว้ผมพร้อมะบอเอล่ะ” ยุฮยอออยอแฮยอเหมือนทุทีแล้วเินไป้าหน้า ฮิมาน็ถือโอาสลวนลามผม้วยารโอบไหล่อีรั้แ่ผมปัออะ่อนพร้อมับ้มมอหน้าท้ออยอแฮยอแล้วเิำถามึ้นมาทันที
“ยอแฮยอรับบบ อยาะถามว่า.. ฮยอไม่ิะลพุบ้าเหรอ?”
ิ้!
ผมสะุ้โหยไปับสายาเพาอยอแฮยอเมื่อผมถามถึเรื่อพุ.. ผมลืมไปไ้ยัไเนี่ยว่ายอแฮยอไม่อบให้พูเรื่อพุับเา ฮือออออ มุนออบเอ้ย!
“เียบไปเลย”
“อโทษรับ”
“ฮยอไม่ไ้หมายถึนายนะออบ” ยอแฮยอถอนหายใเฮือให่เมื่อผม้มหน้าและอโทษ.. ็ผมรู้สึผินี่หน่า! เหมือนไปี้ใำเาอะ..
“ยูยอแ!” เสียทุ้มที่ผมุ้นเยำลัะโนามหลันพวเรา้อหันไปมอามเสีย แ่เห็น็้อแปลใแล้วรับ.. อแฮยอนมันวิ่มาเอ! วิ่ามหลัพวเรามา เหื่อนี่.. เ็มุนัศึษาเลยล่ะ
“มีอะไร?”
“ันแ่ะมาอเบอร์นาย แฮ่ๆ”
“เห?” พวเราพาันร้อเสียหลเมื่อไ้ยินประโยที่ไม่เยิว่าะไ้ยินาปาออแฮยอน ศัรูลอาลอยอแฮยอเอ เพราะมันือเรื่อแปลระับสิ่มหัศรรย์อโลเลยละมั้
“เออ! เอาเบอร์นายมา”
“เอ่อ..” ยอแฮยอถึับพูอะไรไม่ออแ่สุท้าย็เอาเบอร์ให้ับแฮยอนฮยอไปอยู่ี แลับเบอร์โทรศัพท์อแฮยอนฮยอเอ้วย
“อบใ.. ไปละ”
“ไปแล้วไปลับอย่าลับมานะ” ฮิมานพูึ้นมาลอยๆ นผม้อหยิเอวอเา้วยวามหมั่นไส้ ไม่เ้าใเลยริๆ ว่าอิาแฮยอนฮยอมานัหรือไที่สาวๆ มาิพันน่ะ
“โอ๊ยๆๆ ทำไมทำร้ายันนันะออบ!”
“เปล่านะ..”
“ฮึ่ย!”
“ฮ่ะๆ เอาน่าฮยอ.. อย่าเพิ่เป็นโรลัว(ว่าที่)เมียสิรับ” ยอแฮยอยิ้มำให้ับฮิมานฮยอแ่มันทำให้ผมหน้าแนแทบระเบิ ทำไมยอแฮยอล้อันแบบนี้อะ!
“ฮยออะ! ผม็แู่่หมั้นเอนะ ไม่ใ่เมียหมอนี่สัหน่อย”
“นี่ๆ ันเป็นรุ่นพี่นายนะออบ รุ่นพี่อยอแอี น่าะเารพันบ้าสิ!”
“เรื่อ?” ผมสะบัหน้าใส่ฮิมาน่อนะเินนำไปอยู่้าๆ ยอแฮยอแทน แอบแทรระหว่ายอแฮยอับยุฮยอแล้ววแนยุฮยอเพื่อแล้ฮิมานที่เอาแ่หึบ้าๆ บอๆ อเา
ผมับยอแฮยอนั่ินนมันที่ใ้ถุนอาารันเียบๆ โยที่ใ้านฮิมานับยุฮยอให้ไปื้อนมและเรื่อื่มมาเพิ่ม ระหว่าที่นั่ินันไปเียบๆ ยอแฮยอ็พูึ้นมานผมแปลใ
“นายเยเป็นมั้ยออบ อาารแปลๆ แบบนี้”
“แบบไหนล่ะ?”
“แม้ะเลียแ่ไหนแ่็รู้สึว่าัวเอผูพันับนๆ นี้มาน่ะ”
“เอ๋.. ผมไม่เยเป็นหรอรับ”
“ั้นเหรอ.. ั้น่ามันเถอะ” ผมเอียอมอหน้าอยอแฮยอที่ทำท่าิหนั ิ้วมวแน่นันนะเป็นปมให่ๆ ผมเลย้อพูปลอบึ้นมาในรูปแบบแ่บว
“ที่ฮยอรู้สึแบบนั้นอาะเพราะรู้ัับแฮยอนมาั้แ่ม.ปลาย็ไ้นะรับ เรียนห้อเียวันมาลอสามปีไม่ผูพันันมัน็แปลๆ อยู่”
“ะอย่าั้นละมั้นะ?”
“รับ”
“ันว่าันไม่น่าะิถึนิทาน่อนนอนที่โมนิ้าับมิวนิอบเล่าให้ฟัเล้ยยย”
“นิทาน?” ผมเลิิ้ว้วยวามแปลใที่นแบบยอแฮยออบฟันิทาน่อนนอน ยอแฮยอ็มอหน้าผมเหมือนะอ่านออเลยีเหม่ผมัๆ
เป๊าะ!
“แปลหรือไล่ะที่ันอบฟันิทาน่อนนอนมาั้แ่เ็”
“เอ่อ.. ไม่รับ”
“แล้วนายอยาฟันิทานเรื่อนี้มั้ย?”
“อยารับ!”
ความคิดเห็น