คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02
02
ในะนี้เป็นเวลาพัเที่ยอผมรับ อนนี้พวผมทั้สี่นมารวมัวันที่ึวิศวรรมศาสร์ พาันหลบาม้าึหรือเสาในอาารบ้าล่ะ พวเรา่อยๆ ะโหน้าออไปมอเหมือนนัสืบ เอ่อ.. โริมาว่าละมั้
‘แฮยอนมานู้นแล้วอะยอแ’
‘สาวเยอะใ้ไ้ ันหมั่นไส้’
‘อยาโน่าปะล่ะมิวนิ’
“พอแล้วน่า อย่าเถียันสิ ะลุยละนะ”
‘แน่ในะ?’
“อืมมม” ผมหันไปส่สัามือให้ับทุนที่ะ่วยผมเรื่อีบไอ้อแฮยอน ศัรูลอาลอผม มันเป็นเรื่อที่น่าำปะล่ะ เลียมันยิ่ว่าอะไรีแ่้อมาีบมันอะ
ผม่อยๆ ย่อไปหาไอ้แฮยอนเียบๆ ่อนะวิ่ฝ่าบรราสาวๆ หุ่นสะบึ้มแล้วรไปยืนรหน้ามัน ทันทีที่มันเห็นหน้าผม็เลิิ้วแปลใเล็น้อย่อนะอ้าปาเรียมวนีนผม แ่ผมอ่านเมมันทันเลยแย้ึ้นมา่อน
“อแฮยอน! ันรันาย!”
“…”
“ที่ันวนประสาทนายและอยทำร้ายนาย เพราะันน่ะสนในายั้แ่แรเห็นแล้วล่ะ!”
สวรร์.. ลูทำบาปแล้ว.. ลูโหไปแล้ว..
“นายินยาลืมเย่าว?”
เพล้!
หน้าผมแเป็นเสี่ยๆ เลยล่ะรับที่มันอบผมมาแบบนี้ มั่นมา ฮือออ ะมาลาอะไรปานนี้ันวะ! โ่ๆ สัวันมันะายปะ
“ไม่เลย ันพูวามริ! รอรับมือันไ้เลยนะ ันะีบนายให้ไ้เลยอยู”
“ไม่ล่ะ ันไม่อยาบใร แ่ถ้าทำให้ันรัไ้็อีเรื่อ” ผมหูผึ่ึ้นมาทันทีเมื่อมันยื่น้อเสนอแสนะน่าสนในั่นมาให้ผม ถ้าผมมีหูแมวมันระิละล่ะรับ เอเรื่อน่าสนใแบบนี้น่ะ
“ริหรือเปล่า?”
“มั้นะ”
“ันะทำให้นายรัันให้ไ้เลยอยู! ถ้าไม่ไ้็อย่ามาเรียว่ายูยอแ”
“หึ.. ็เอาสิ ถ้านายทำไ้.. ันะเลิเ้าู้ และะัารแ่ับนายเลย็ไ้นะยอแ แ่ถ้านายทำไม่ไ้.. ้อมาเป็นทาสอันสามเือน!” ผมว่าไอ้นี่นอาวนประสาทแล้วยัเ้าเล่ห์และหลัวเอสุๆ เลยล่ะ ผมรู้เลยว่ามันท้าทายผม.. หยามผมมา!
‘ร้ายไม่เบาแฮะหมอนี่’
‘็มีเื้อสายอนนั้นนี่ยะ’
‘นนั้นมันนไหน’
‘ราันปีศาไ’
‘อ๋อ.. หะ!’ ผมรู้สึันปายิๆ อยาะพูุยับมิวนิและโมนิ้าะเี๋ยวนี้ ราันปีศา? เาือใร? มันอะไร? ยัไ? ไม่เ้าใเว้ยยยย! แ่ผม็เลือที่ะั้สิแล้วอบอแฮยอนอย่ามามั่นแทน
“ล.. นับ่อแ่นี้ันะามีบามินายใหู้”
“หึ”
“รี๊! นี่มันอะไรัน!”
“นายะแย่แฮยอนาพวันเหรอยอแ!” เสียรีร้อแสนโหยหวนยิ่ว่าไ่โนเือำลัหลั่ไหลเ้าหูอผมรัวๆ ไม่มีหยุนผม้อรีบเอามือปิหูัวเอ
‘หูย.. พวนาเสียแหลมมา’
‘นรถีบมาเิหรือไวะน่ะ เสียแสบหูยิ่ว่าวิาในนระอี’
‘นั่นสิ มิวนิ.. ันรันายแหละ!’ น้ำเสียที่โมนิ้าพูับมิวนิมันิออะล้อเลียนผมะมา ผมรู้สึอยา่วนหน้านาฟ้า็วันนี้แหละ! วนประสาทมา!
‘เธอินยาลืมเย่าว?’
‘ไม่เลย ันพูวามริ! รอรับมือันไ้เลยนะ ันะีบนายให้ไ้อยู’
“ใเย็นๆ ัน่อนสิทุน แหม.. ผมไม่ไ้แย่ะหน่อย แ่ะเอาเออะ” ผมว่าผมพอะเ้าใแล้วล่ะว่าทำไมมิวนิถึอบทะเลาะับโมนิ้านั.. ่าวนประสาทนี่เอ! ผมเลยแล้มันับบรราสาวๆ ้วยารอแนมันแล้วทำหน้าระรื่น
“รี๊!”
“ันไป่อนนะที่รั เลิเรียนเอันน้า”
ฟอ!
ผมโมยหอมแ้มไอ้แฮยอนเบาๆ แ่เรียเสียรีร้ออันโหยหวนนั้นไ้ี ผมแอบเห็น้วยล่ะว่ามันอึ้มาที่ผมรุมัน หึๆ รู้ัยูยอแน้อยไปแล้วนะอแฮยอน
“รี๊!”
“ไม่นะ! อ๊า!”
ฟุ่บ
‘๊ะเอ๋นายหิ’
“เฮ้ย!” ผมถึับผะไป้าหลัเมื่อู่ๆ ็มีัวประหลาโผล่ออมารหน้าอผม เป็นเ็ัวเล็ๆ มีเาสีแัับหาปีศาและรวมไปถึปีแหลมๆ อยู่ เสื้อผ้าที่นุ่็เป็นสีแับำสนิท แม้ะไม่มีไอ้ไม้สาม่ามอะไรนั่น็มอออว่านี่น่ะปีศา!
“เป็นอะไร?”
‘ระผมมีนามว่าอีริอรับนายหิ เป็นปีศารับใ้อนายน้อยแฮยอน ไม่ิว่าะเอนายหิที่นี่’
‘ว่าแล้วเียวว่า้อเป็นสายเลือราันปีศา ไม่ั้นปีศาั้นสูแบบนายไม่มาอยู่ที่นี่หรออีริ!’
‘โธ่ท่านโมนิ้า.. ระผม็แ่อยารู้ัว่าที่นายหิอระผมนี่อรับ’
‘นาย็น่าะรู้อยู่แล้วนี่อีริ อย่ามาทำไสือ! ลับันเถอะยอแ มิวนิ’
“ป..เปล่า.. ไปล่ะ!”
‘ไว้เอันอีนะอรับนายหิ’ ผมรีบเินหนีาบริเวนี้่อนที่ผมะหลุปาพูอะไรให้นอื่นิว่าผมบ้าอี ผมรีบเินรลิ่วๆ ไปหาพวยุฮยอ หลัมือ็เอาแ่เ็ปาัวเอแรๆ
“อี๋.. หอมไปไ้ไวะเรา”
“นี่นาไม่ไ้อยาหอมยัแสสมริแบบนี้ ถ้าเ็มใะูบมันเลยมั้” ยุฮยอเอ่ยแวะึ้นมานผมรู้สึว่าหน้าัวเอำลัร้อนผะผ่าว ยิ่อนนี้ออบับฮิมานฮยอำลัยิ้มล้อเลียนนั่นอี! ทำไมมีแ่นล้อผมล่ะ!
“ไม่้อมาล้อผมเลยนะ! ใรล่ะเียร์นัเียร์หนา”
“ผมเปล่านะฮยอ”
“พวัน็เปล่านะ”
“เหรออออออ” ผมับออบพาันลาเสียยาววนประสาทยุฮยอับฮิมานฮยออย่าหมั่นไส้ที่ไม่ยอมรับวามริว่าเป็นฝ่ายสนับสนุนให้ผมไปีบแฮยอนแท้ๆ
ุ้บ!
‘เฮ้ย! นี่เธอทำอะไรน่ะโมนิ้า!?’
‘แสวามรัไล่ะมิวนิ๋า ุ้บๆ’
‘อี๋.. ไปไลๆ เลย นลุ’ เอาอีแล้วรับ โมนิ้าล้อผมอีแล้ว.. สสารแ่มิวนิแหละที่โนโมนิ้าลาไปเี่ยวลอ ผมเลยพูประโมนิ้าเบาๆ พอให้ไ้ยินแ่นเียวไป
“ืนยัล้อันอีนะ ะับเธอแ่านับมิวนิเลยนี่”
‘อุ๊ยาย.. น่าสนในะ มิวนิ.. Will you marry me?’
‘No!’
‘ใร้ายั!’
“ิ!” ผมพยายามลั้นำสุๆ เมื่อโมนิ้าแล้มิวนิเรื่อแ่านแล้วโนมิวนิปิเสธอย่าเ็าและเลือเย็น ยุฮยอหันมาออผมไว้เหมือนทุทีพร้อมับบ่นึมำ
“หัวเราะอะไรวะ ว่าะินที่แพูนเียวลอละนะ แ่็ไม่ินสัที”
“เอาน่าฮยอ ไว้ผมพร้อมะบอเอล่ะ”
“ยอแฮยอรับบบ อยาะถามว่า.. ฮยอไม่ิะลพุบ้าเหรอ?”
ิ้!
ผมรีบหันไปมอออบ้วยสายาเือสุฤทธิ์ ล้าเนอะ.. ล้าถามวนผมลพุเนี่ย.. มีาหามีแววไม่.. ทำไมนายเป็นนแบบนี้ล่ะออบ.. หน้าาใสื่อแ่วาาร้ายามา!
‘ฮ่าๆๆๆ ร้ายว่ะ’
‘พูรใันัเลยอะ’
“เียบไปเลย”
‘โอ.เๆ’
“อโทษรับ”
‘เียบแล้ว โ่’
“ฮยอไม่ไ้หมายถึนายนะออบ” ผมถอนหายใเฮือให่ที่ออบเ้าใผิ ิว่าผมไปว่าน้อเา ผมเปล่าเลยนะ ผมว่ามิวนิับโมนิ้าแ่น้อเาโนหาเลเยๆ ริๆ ิ!
“ยูยอแ!”
‘นายหิอรับบ ยูฮู’ เสียทุ้มที่ผมุ้นเยำลัะโนามหลันพวเรา้อหันไปมอามเสีย แ่เห็น็้อแปลใแล้วรับ.. อแฮยอนมันวิ่มาเอ! วิ่ามหลัผมมา มาพร้อมับอีริปีศาัวน้อยนั่น้วย
“มีอะไร?”
“ันแ่ะมาอเบอร์นาย แฮ่ๆ”
“เห?” พวเราพาันร้อเสียหลเมื่อไ้ยินประโยที่ไม่เยิว่าะไ้ยินาปาออแฮยอน ศัรูลอาลอผมเอ แ่วามริมันไม่น่าะไ้ยินำพูว่าันรันายมาาปาผมเหมือนันแหละ
“เออ! เอาเบอร์นายมา”
‘ให้ไปเลยยอแ’
‘ใ่แล้วอรับนายหิ ให้ไปเลย.. ระผมอยาไ้นายหิมาเป็นเ้านายอีนั้นานละ’
‘เียบไปเลยนะอีริ’
‘แหม.. ระผมแ่อยา่วยเียร์เอนี่อรับ’
“เอ่อ..” ทุนเ้าใอารม์อนมีพลัพิเศษแบบผมปะรับ.. เทวาับนาฟ้าประำัวอผมและรวมไปถึปีศารับใ้อไอ้แฮยอนมันพาันเียร์ให้ผมเอาเบอร์ให้มันันหม เออี.. เียร์ันั๊ แ่สุท้ายผม็ให้เบอร์ไปแหละเื่อมั้ย?
ความคิดเห็น