คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 09
09
Jongup’s
ผมนั่อยู่ในโรแรมหรูับฮิมาน มัน็เอาแ่นั่มอผมาหวานเยิ้ม.. ฟัไม่ผิหรอว่าาหวานเยิ้ม มันทำให้ผมรู้สึนลุเลยริๆ
“มออะไร ทำไมไม่สั่อาหารสัที”
“เปล่า แ่ไม่อยาะเื่อว่านายะยอมมาินเนอร์ับัน”
“ะสั่ไม่สั่? ถ้าไม่สั่ผมะไ้ลับไปทำอาหารให้ยุฮยอ”
“เหอะ อะไรๆ ็ไอ้ยุนะ” ฮิมานมันพ่นลมหายใออมาอย่าัใที่ผมบอว่าะไปทำอาหารให้ยุฮยอ แปลหรือไวะ ็ฮยอเาทำับ้าวไม่เป็นหนิ ผม็ออ้อหน้าฮิมานอย่าเือๆ เพื่อันทาสายา
“็ไ้ๆ สั่็ไ้”
“็แ่นั้นแหละ” ฮิมานหันไปสั่อาหารเพื่อนั่ินเนอร์ับผม แน่นอนว่าผมรู้สึแปลใับัวเอเหมือนัน ทำไมเวลาอยู่ับนอื่นๆ ผมออะน่ารัน่าั(ยอแฮยอับยุฮยอบอมา) แ่ทำไมับฮิมานแล้วผมออะนิ่ๆ และร้ายา(ฮิมานบอมา)
ระหว่าที่ผมนั่รออาหารอยู่นั่นเอ ็มีสาวๆ สุสวยในวารไฮโอย่าแทยอนและยุนอาเินมาที่โ๊ะอผมและทำท่าออเาะ ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าฮิมานเอ็เ้าู้ไม่แพ้แฮยอนเท่าไหร่นั ในมหาวิทยาลัยน่ะ.. หนุ่มาสโนว่าอันับหนึ่้อยให้แฮยอนเลย ส่วนอันับสอไม่พ้นฮิมานน่ะแหละ
“ฮิมานนน”
“ีใัที่เอ หายไปนานเลยนะ เบื่อนูน่าแล้วเหรอ?” แทยอนนูน่าทำเสียัพ้อฮิมานโยไม่สนใเลยว่าผมที่เป็นู่หมั้นนั่หัวโ่อยู่รนี้ ผมไ้แ่ถอนหายใเอือมๆ ่อนะวัหาามอสอสาวแสนสวยอย่าอ่อนใ
“แทยอนนูน่า ยุนอานูน่าฮะ ถ้าว่านั็หาอะไรทำที่มีสาระหน่อยะไ้มั้ยฮะ”
“อ๊ะ! น้อออบ”
“ทำไมถึว่านูน่าแบบนี้ล่ะ?” แทยอนนูน่าหันมาถลึาใส่ผมอย่าเือๆ แ่ผม็ยัลอยหน้าลอยาอยู่อย่านั้น อย่าว่าอย่าั้นอย่าี้นะ ผมว่าผมินิสัยอยอแฮยอมาบ้าแล้วล่ะ
“ออบอา..”
“ผมอเินูน่าทั้สอเอาัวฮิมานไปเลย็ไ้นะฮะถ้า้อารนานั้น เพราะผมไม่ไ้ั้ารเาเหมือนพวนูน่า แ่แปลีนะฮะ.. ผมวิ่หนี เาวิ่าม ่าับพวนูน่าที่วิ่ามแล้วเาวิ่หนี”
“ออบ!!” แทยอนนูน่าะเบ็เสียใส่ผม แน่นอนว่าผมียิ้มที่แสนะไร้เียสาให้ไปแทน ่าับฮิมานที่นั่เหวออยู่เพราะไม่เยเอผมในลุนี้มา่อน ส่วนยุนอานูน่าเห็นท่าว่าแทยอนนูน่าะหาเรื่อผม็เลยรีบึแทยอนนูน่าเอาไว้
“ออนนี่ใเย็น่อน เี๋ยวฮิมาน็พาลเบื่อริๆ หรอ”
“็ออบ!”
“เ้าเป็นู่หมั้นอฮิมาน อย่าลืมสิออนนี่” แทยอนนูน่าทำท่าระฟัระเฟียแ่็ยอมให้ยุนอานูน่าลาแนไปที่อื่นอยู่ี ผมึหันไป้อหน้าฮิมานเม็ อยาะถอนหมั้นะริับนแบบนี้
“ันไม่รู้เลยนะว่าแทยอนนูน่าับยุนอาะมาที่นี่”
“็ไม่ไ้ว่าอะไรหนิ อาหารมาแล้ว ะินไ้ยั?”
“นี่.. ถามอีรั้นะ หึเหรอ?” ฮิมานลุึ้นมามอผม่อนะยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ นผม้อถอยหน้าหนี หัวใอผมมันำลัเ้นรัวเพราะำลัรู้สึร้อนผ่าวไปทั้หน้า
“เปล่า!”
“แน่?”
“็บอว่าเปล่าไ!” ผมะอใส่ฮิมานเล็น้อย่อนะหยิบแ้วน้ำมาแ้เินแบบไม่ลืมหูลืมา ส่วนฮิมาน็เอาแ่ำับารระทำอผม เอ้อ! ำไปเถ้อะ
“่อยๆ ิน็ไ้ ไม่เห็น้อรีบินเลย”
“ผมอยาลับบ้าน อ้ำ! อาอ่อย”
“นี่อยาลับบ้านหรือเินันแน่ล่ะหืม?”
พรว!!
“แ่ๆๆ”
“ินระวัๆ หน่อยสิ เอ้าน้ำ” ผมรีบว้าแ้วน้ำามืออฮิมานมาทันทีเพราะไม่ไหวับอาารที่สำลัอาหาร ฮึ่ย! เพราะหมอนี่นเียว.. ทำผมเินมามายนานี้ ัวอันรายัๆ!
“แล้วะรีบลับบ้านทำไม?”
“ผมมีารบ้านที่้อ”
“ส่เมื่อไหร่?”
“อาทิย์หน้า”
“่วยมั้ย?” ผมเยหน้าึ้นมามอฮิมานอย่าแปลใทีู่่ๆ ็อาสาะ่วยทำารบ้านทั้ที่ัวเอ็เรียนั้ปีสามแล้ว านและโปรเ็พวนั้นน่าะหนัหนาสาหัสอยู่แท้ๆ
“ไม่้อหรอ แล้วโปรเ็นายล่ะ”
“เสร็ั้แ่เมื่อวานแล้ว อยาวนายเปิัวริ้ริว่านี่แหละู่หมั้นผม”
“ถ้ายัเห็นผมเป็นู่หมั้น็รัษาหน้าผมบ้านะ เรื่อผู้หิน่ะ” ผมพูึ้นมา้วยน้ำเสียนิ่เรียบบ่บอถึวามไม่พอใที่ฮิมานหัหน้าผมรั้แล้วรั้เล่า้วยารวนนู้นนนี้เป็นว่าเล่น
ฮิมานถึับสำลัน้ำเล็น้อย่อนะหยิบผ้าเ็ปามาเ็ปาลวๆ แล้วโบมือปิเสธพัลวันเพราะำลัเอผมาโทษทาสายาอย่าห้ามไม่ไ้ สสัยฮิมานะเป็นพวประเภทลัวเมียอย่าที่ยอแฮยอพูริๆ ะแล้วมั้?
“เปล่านะเปล่า”
“อย่าั้นเหรอ? ถ้าผมเห็นอีะถอนหมั้นแล้วนะ ไม่ไว้หน้าใรแล้ว”
“เฮ้ย! อย่าทำั้นิ”
“็นายะไ้วสาวๆ ไ้สบายใแบบที่แฮยอนฮยอทำไล่ะ”
“ไม่เอาๆ ะเลิเ้าู้แล้วร้าบ อย่าถอนหมั้นเลยนะ นะๆๆ” ฮิมานเอามือมาประสานันแล้วระพริบาปริบๆ เพื่ออ้อนผมเหมือนเ็ๆ นผมแอบอมยิ้มเล็ๆ ไม่อยายอมรับเลยว่าเา็น่ารัี
“็อย่าให้เห็นอีแล้วัน”
“รับผม! ว่าแ่.. เ็นนั้น.. ฝาไว้ับไอ้ยุะีแน่เหรอ”
“็ไม่รู้สิ ยอแฮยอบอว่าับยุฮยอน่ะีที่สุแล้ว”
ะลึ๋!
ผมว้าโทรศัพท์ออมาูเมื่อเสียโปรแรมไลน์มันัึ้นและเมื่อเห็นว่าเป็นยุฮยอเลย้อเลิิ้ว้วยวามแปลใเล็น้อย
B4N9StER
‘อยู่หรือเปล่าวะออบ’
‘อยู่รับ ทำไมเหรอ?’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
B4N9StER
‘ไอ้เ็นนั้นสร้าเรื่อละอะิ ะี้ทำแพิสารให้ิน ีนะที่อนนี้ลามาิน้านอแล้ว ไม่ั้นายแน่’
‘แพิสาร?’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
B4N9StER
‘เออิ แเผ็มัรไฟ เยินปะล่ะ?’
‘ห้ะ แเผ็มัรไฟ!?’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
“ุยับใรน่ะ?”
“ยุฮยอน่ะ เ้ามาบ่นให้ฟัว่าเ็นนั้นทำแเผ็มัรไฟให้ิน”
พรว!!
“แ่ๆ โทษๆ” ผมรีบว้าผ้าเ็ปามาเ็หน้าัวเอทันทีเมื่อฮิมานพ่นน้ำใส่หน้าอผมเ็มๆ ลาโรแรมหรู ไม่แปลใเลยที่ฮิมานะใับเมนูอาหาร แม้แ่ผมยัแปลใเลยริๆ น่ะแหละ
“มันมีริๆ เหรอวะอาหารแบบนั้น”
“ไม่รู้สิ ะริแหละ”
B4N9StER
‘เออเส่ะ อัวิน้าว่อนนะ หิวมา!’
‘รับๆ’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
-;Y0UN9J4E-)
‘มุนออบบบบ’
“นั่นไ อีนไปอีนมา”
“ใรอีล่ะ?”
“ยอแฮยอ”
“ไอ้พวัวัวาารินเนอร์!” ฮิมานบ่นอุบ่อนะพิเ้าอี้แรๆ ้วยวามไม่พอใพร้อมับออเหมือนบ่บอว่าำลัเือผมอยู่นะ ผม็เอาแ่ส่ายหน้าแล้วหันไปอบไลน์่อ
‘รับ?’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
-;Y0UN9J4E-)
‘ไอ้แฮยอนมันโมยูบฮยออะ ฮือๆๆๆ’
‘ริอะ? เินล่ะสิ้’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
-;Y0UN9J4E-)
‘เินับผีอะิ! ฮือๆๆๆ ลาห้านะลาห้า!!’
‘โอ๊ะโอ.. แล้วอนนี้ฮยออยู่ไหนน่ะ’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
-;Y0UN9J4E-)
‘ห้าไ โนมันลาไป้อปปิ้อยู่เนี่ย’
‘แล้วแฮยอนฮยอเาไม่รู้เหรอว่าฮยอุยับผมอยู่น่ะ’
้อวามไ้ถูส่ไปแล้ว
-;Y0UN9J4E-)
‘ไม่หรอ มันำลัเลือื้อนาฬิาอยู่ ฮยอแอบนะเนี่ย ฮ่าๆๆ’
“อยาลับบ้านแล้ววว!” ู่ๆ ฮิมาน็อแึ้นมานผมส่ายหัวไปมาอย่าอ่อนใับนิสัยที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอเาเสียเหลือเิน พอหันไปมอที่อโทรศัพท์มือถืออีที็เห็น้อวามที่ยอแฮยอพิมพ์ทิ้ไว้
-;Y0UN9J4E-)
‘ไป่อนนะ มันเรียัวละ’
“บอว่าไม่สนไม่แร์แ่็ยอมเาเหลือเินนะยอแฮยอ”
“หือ อะไร?”
“เปล่าหรอ แ่ยอแฮยอโนแฮยอนฮยอโมยูบลาห้า”
“เฮ้ยริิ!!” ฮิมานะโนเสียั้วยวามในทุนในโรแรมหันมามอพวเราเป็นาเียว ยอมรับเลยว่าอายมา! ไอ้บ้านี่.. ให้ายสิ
“ริ แ่่วยนั่ล่อน นมอันหมแล้ว”
“อโทษๆ ว่าแ่.. รู้ไ้ไ”
“ยอแฮยอบอในไลน์ะี้น่ะ”
“ว้าว.. ูท่าอีไม่นานยอแะไ้สละโสแล้วสินะ” ฮิมานหัวเราะในลำออย่าเ้าเล่ห์นผมเอือมและแอบๆ เนียนลุาเ้าอี้ทันทีเพราะอับอายไม่น้อยที่ฮิมานมันเผลอทำัวเบ๊อะลาห้าแบบนั้น
“เฮ้ยรอ้วยิ!”
“ไม่เอา! ไม่รอแล้ว!”
“มุนออบบบบบบบบ!!”
“อย่ามาเรียื่อผมนะ!!” ผมรีบเอามือปิหน้าัวเอหนีวามอับอาย และผม็รู้ว่าฮิมานมัน้อำลัแอบำผมแน่ๆ ที่แล้ผมไ้ เพราะผมรู้ันิสัยหมอนี่ี! อบแล้ผมเป็นที่หนึ่เลย!
“็ะเรียอะ มุนออบบบบบบ”
“หยุๆ”
“มุนออบเป็นู่หมั้นอผมเอรับทุนนนน น่ารัม้ายยยยยยยยย?” ผมรีบหันมามอ้อนฮิมานเพราะวามอาย่อนะรีบเอามือปิปาเาไว้อย่าอายๆ ไอ้บ้านี่.. อบแล้เินไปแล้วนะ!
ความคิดเห็น