คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14
อนที่ 14
ุ๊บ!
สัมผัสแผ่วเบาที่แะอยู่ปลายมูรั้น
เลื่อนมาลอเลียที่ผิวแ้มนุ่มนิ่ม
มือเล็ปัสัมผัสนั้นออ้วยวามรำาเพราะำลัรบวนเวลานอนอเา
แ่ว่า็ยัถูรบวนเหมือนเิม สัมผัสเปียื้นที่สัมผัสบริเวหู่อนะส่เ้าไปแหย่ที่รูหู
ยอูัสินใยับเปลือาปรือึ้นมอูนที่รบวนารนอนอเา
ยอูถึับะัเมื่อลืมาึ้นมาแล้วใบหน้าอแบฮยอนอยู่ห่านเพียไม่ี่เน
วาเรียว้อวาลมที่ำลัมอเาอยู่เหมือนัน แบฮยอนเลียแผล็บเ้าที่หู
ทำเอายอูนลุู่ไปทั้ัว
“อ๊ะ...!” ยอูเร็ัวเมื่อแบฮยอนยับัวึ้นร่อมแล้วับ้อมือเล็ลับเีย
“ื่นแล้วเหรอ?” เป็นำถามที่แบฮยอนไม่้อารำอบ
เพราะำลัสนใอหวานสีมพูที่ประับอยู่ที่อเล็
“มะ...มันยัเ้าอยู่เลยนะรับ” ยอูพยายามันไหล่ว้าให้ออห่า
“ันำลัะิน้าวเ้า อย่าัสิเ็ี”
แผล็บ!
แบฮยอนแะลิ้นลยอุ่มไสีสวยอโปรพร้อมทั้วัลิ้นรอบานสีมพู
่อนะูบเม้มเสียั อเล็หอบหายใหนัๆ สั่นสะท้านไปทั้ทรว เนื้อเปลือยเปล่าทับบเบียลมาเรื่อยๆ
แบฮยอนะลืมไปว่าเราทั้สอไม่ไ้สวมอะไรอยู่เลย ยิ่แนบิันมันยิ่...
“ฮ้า...ะ...อร้อนะรับ...ผมยั...ะ...เ็บอยู่เลย”
ยอูเอ่ยอร้อเสียสั่นอวามเมา
เพราะเมื่อืนว่าแบฮยอนะปล่อยนนั้น็เือบะเ้า
ไม่รู้้วย้ำว่าปลปล่อยออไปี่รั้แ่แบฮยอนลับึทั้ืน ทำเอายอูเือบสลบไปหลายรั้
แ่็ไ้แบฮยอนึสิให้ลับมาทุรั้้วยสัมผัสร้อนแรอเา อเาเสียแน่นไม่ยอมปล่อย
เหมือนลัวว่าะหายไปไหน
“เ็บเหรอ?”
แบฮยอนละวามสนใาอหวานลับมาสนใยอู
“ะ...็เมื่อืน...”
“อ่า...” แบฮยอนผละลุออาัวยอูไปนั่อยู่อบเีย
าเรียววามอสภาพห้อที่ยับเยิน ่อนะลับมาหยุอยู่ที่ยอู “ันอนายไปเยอะเลย
เ็บมามั้ย?” แบฮยอนถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
ยอูลอยับัวนิหน่อย็้อเบ้หน้าทันทีเมื่อรู้สึปวร้าวที่่วเอว้านล่า
ทั้แสบ ทัุ้ แล้ว็...
“เหวอ!” ยอูร้อออมาเสียหลเมื่อรู้สึถึอเหลวหนืเริ่มไหลออมาา่อทาหลั
“อะ...อะไร?! เ็บมาเลยเหรอ?” แบฮยอนมีสีหน้าใเมื่อเห็นยอูร้อออมา
“เอ่อือ...” ยอู้มหน้าหลบาแบฮยอน่อนะส่ายหน้ารัว
“ะ...ุแบฮยอนออไป่อนไ้มั้ยรับ?”
“ทำไม?” แบฮยอนมอหน้ายอูๆ
“ะ...ือว่า...อุแบฮยอนมันไหลออมา...”
ประโยหลัยอูเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา ใบหน้ารู้สึร้อนึ้นมาทันที “ผะ...ผมะเอาออน่ะรับ
่วยออไป่อนนะรับ” ยอูเอ่ยอร้อ
“อ๋อ อโทษนะที่ปล่อย้าใน”
“มะ...ไม่เป็นไรรับ ออไปเถอะรับ”
“ให้ันะ...”
“ผมทำเอารับ!” ยอูเอ่ยเสียหนัแน่น
ัประโยที่แบฮยอนำลัะเอ่ย เพราะรู้ว่าแบฮยอนำลัะอาสา่วยเรื่อน่าอาย
ทำเอายอูหน้าร้อน่าึ้นมาอีรั้
แบฮยอนทำหน้ารุ่นิ่อนะว้าเอาบ็อเอร์ที่อยู่้าเียมาสวม่อนะยับเินออาห้อไป
“มีอะไรเรียนะ!”
แบฮยอนโผล่หัวเ้ามาบอ่อนะปิประูห้อนอน
“รับ!”
ยอู่าใสันิลัวว่าแบฮยอนะเ้ามาอี
ยัไม่ล้ายับัวออาผ้าห่ม เพราะอนนี้ัวเอไม่ไ้สวมเสื้อผ้าเลยสัิ้น
เมื่อเห็นว่าไม่ไ้รับารรบวนาน้านอ
ยอูัสินใยับร่าายที่ปวไปทั้ัวเ้าห้อน้ำไป
่า!
ัารำระร่าายและร่อรอยที่เปรอะเปื้อนออให้หม
อเหลวหนื็ไหลออมาามน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่าาย ร่าเล็รู้สึสื่นึ้นมาทันที
มือเล็พยุสะโพมนเอาไว้เวลาเินเพื่อไม่ให้มันสะเทือนไปมาว่านี้
วาลมโมอูรอยรัผ่านระบานให่
ไล่สำรวทั้ัว รอยรัมามายประับอยู่ทั้ัว ั้แ่ออ แผ่นอ หน้าท้อ
และาอ่อน้านใน
แ่ิถึนที่ทำรอยพวนี้็ทำเอาหน้าร้อน่าึ้นมาอีรั้
ลิ้นร้อนที่สัมผัสไปทั้ัว ลาผ่านผิวเนื้อไล่ไปทั้ัว
ริมฝีปาเรียวทีู่บไปทั้ัว ูเม้มหนัๆ เพื่อสร้ารอยรั
็ทำเอามือเล็เผลอสัมผัสรอยสีสวยที่ประับอยู่ทรวอ
“นี่สินะ รอยรั...” ริมฝีปาอวบอิ่มบวมเ่อ็ยับลี่ยิ้มออ
ยอูัารเปลี่ยนเสื้อผ้าในุอยู่บ้านธรรมา
และไม่ลืมที่ะเรียมุให้แบฮยอนเพื่อใส่ไปทำาน เป็นอย่านี้ทุวันที่ทำให้แบฮยอน
มือเล็ยับเ็หัวที่เปียุ่มไป้วยะที่เินออมานอห้อ
เพราะไ้ลิ่นหอมอะไรบาอย่าน้อเินามลิ่นนั้นมา ยอูมอสำรวทั่วห้อรับแแ่ไม่เห็นแบฮยอน
เหลือบมอผ่านเาเอร์ห้อรัว็พบับร่าหนาที่ยืนหันหลัให้อยู่
“ฮึ่ม~ ฮึม~” แบฮยอนยืนฮัมเพลอย่าอารม์ีะที่ทำอาหารเ้าอยู่หน้าเา
หัว็โลไปามัหวะเพลที่ฮัม
ยอูยืนมอร่าเพรียวที่สวมเพียบ็อเอร์ัวเียวยืนอวหุ่นอยู่หน้าเา
ยืนมออยู่พัให่้วยรอยยิ้ม าลม็ะัที่แผ่นหลัเลี้ยเลาที่มีรอย่วนแอยู่เป็นทายาว
น้อ้มลูมือัวเอ มือเล็ที่เล็บยาวหน่อย
นึโทษัวเอที่ทำให้แบฮยอน้อเ็บ รอยยิ้ม็่อยๆ เื่อนล
หมับ!
“หืม?” แบฮยอนผะทันที
เมื่อยอูโถมายเ้าอาทา้านหลั ใบหน้านวลนาบลแผ่นหลัว้า
แบฮยอนยยิ้มึ้นน้อยๆ
“อโทษนะรับ...” ยอูเอ่ยเสียอู้อี้
“อะไรัน?” แบฮยอนเลิิ้วสู
“ผมเผลอ่วนหลัุแบฮยอนรับ...”
“หึ...” แบฮยอนหัวเราะในลำอ
ัารัแฮมใส่านที่เรียมไว้ ่อนะึมือเล็ออาเอว ึมือนัวเล็เินออมาให้ห่าาเา
เพราะลัวว่าไอร้อนะ้อผิวนุ่มอยอู
ฮึบ!
แบฮยอนยร่ายอูให้นั่บนเาเอร์
ใบหน้าหวานสูเท่าับระับเียวันทันที แบฮยอน้อนามอนัวเล็ที่้มหน้า้มา
ยอูแสออัเนว่ารู้สึผิ นแบฮยอนยยิ้มึ้นอย่าเอ็นู
หอยเียวนะ
วามิที่แบฮยอนวามือลบนผมนุ่มที่ยัเปียุ่ม
ยอู้อนาึ้นมอแบฮยอนแวบหนึ่่อนะ้มลมอมือัวเอที่ประสานันอยู่หน้าั
“เ็บั”
แบฮยอนเอ่ยเสียอ่อนพร้อมับเบ้หน้า้วยวามเ็บปว(?)
“ะ...รไหนรับ?!” ยอูถามเสียื่น
“หลั...”
“ะ...อโทษรับ! ผมอูหน่อย” ยอูลนลาน
ับแบฮยอนให้หันหลัมาใหู้อาาร แ่แบฮยอนยื้อเอาไว้ไม่ยอมหันมาให้เาู
“ูบปลอบหน่อยสิ...” แบฮยอนทำเสียอ้อน
ยอูเบิาว้า ใบหน้าาว่อยๆ
แ้ม้วยสีมพูที่แ้มใส ริมฝีปาอวบอิ่มเม้มแน่นนี
วาลมรอไปมาเหมือนำลัหลบา
“นะ...” แบฮยอนอ้อนหนั
่า!
เสียแ้มลมปล่อยวามร้อนออมา
แววาอ่อนลนแบฮยอนยยิ้มึ้น เพราะนั้นหมายถึยอูำลัะ...ยอมเา
มือเล็แะลที่แ้มาทั้สอ้า
ประอหน้าแบฮยอนเอาไว้อย่าเบามือ ่อนะเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ ลมหายใร้อนที่เป่ารันนทั้สอสัมผัสไ้
ุ๊บ!
ริมฝีปานุ่มแะลบนลีบปาเรียว
ไม่มีารลุล้ำใๆ เพียแ่แะันอยู่อย่านั้นปล่อยวามหวานให้ึมับลไป สัมผัสันอยู่เนินนานนยอูผละออมา
ปล่อยลมหายใรริมฝีปาเรียว เพียแ่แปปเียวมือหนา็ว้าเอาท้ายทอยนัวเล็รั้ให้เ้ามาใล้อีรั้
“อื้ม...”
มือหนาประอที่แ้มนุ่มทั้สอ้าอย่าแผ่วเบา ลีบปานุ่มสัมผัสันแรึ้น
าที่ริมฝีปาเยสัมผัสันเยๆ ในอนแร อนนี้ลับเปลี่ยนเป็นร้อแรเพียแ่แบฮยอนลายเป็นนุมเมส์
แบฮยอนูบเม้มหนัๆ ให้ยอูเปิปา ยอูเปิปาอย่า่ายาย ลิ้นร้อน็ัารสอเ้าไปในโพลปาหวานทันที
ลิ้นร้อนวัเี่ยวลิ้นเล็ไปมา วา้อนน้ำหวานเ้าปาัวเอ ่อนะ่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยน
เพราะสัมผัสที่ทะนุถนอมอมือเล็ที่วาทาบลบนมือแบฮยอน
็ทำเอาแบฮยอนอ่อนลทันที
“ฮ้า...อื้ม”
ผละออเพื่อให้ยอูไ้หายใ ใบหน้ามเอียให้ไ้อศาเพื่อให้แนบิึ้น
ปลายมูถูันไปมา เมื่อแบฮยอนปรับเปลี่ยนมุม ลิ้นร้อนเลียเ้าที่ลีบปานุ่ม ูบับที่มุมปาเพื่อับเอาน้ำหวานที่ไหลออมา
วัเลียนถึปลายาวาน้ำหวานเ้าปาัวเอ
“แฮ่! แฮ่!”
ยอูหอบหายใอย่าหนั อบโยเอาอาาศเ้าปอ เพียแ่แบฮยอนปล่อยริมฝีปาให้เป็นอิสระ
“นายทำให้ันไม่อยาไปทำานนะ...ฮ้า”
แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียแหบพร่า าเรียวหลับลอย่า่มใไม่ให้สัมผัสไปมาว่านี้
เพราะวันนี้น้อไปทำาน
“ไม่ไ้นะรับ
ุแบฮยอนเป็นถึท่านประธาน...” ยอูเอาหน้าผานับหน้าผาแบฮยอน
พร้อมับเอ่ยเสียหวาน
“แ่ันอยาอยู่ับนาย...”
แบฮยอนพยายามห้ามใไม่ใหู้บลบนวามนุ่มที่ยับพูอยู่รหน้า
“ผม็...” ยอูะั เือบะพูวาม้อารออไปแล้ว
แ่็ห้ามไว้ทัน
อยาะพูเอาแ่ใว่า “อยาอยู่้วยันรับ” ็ไม่ไ้
เพราะแบฮยอนเอ็มีหน้าที่อัวเอ เี๋ยวะเือร้อนันไปหม
“แ่ว่าุแบฮยอนมีานรออยู่นะรับ
ผม็ะอยู่ที่ห้อ ไม่ไปไหนหรอรับ ลับมาุแบฮยอน็ยัเห็นผมอยู่ที่นี่”
“รู้ว่านายะไม่ไปไหน แ่ว่า...”
“อนเที่ย...”
“หืม?”
“ผมะเ้าไปหาอนเที่ยนะรับ
เี๋ยวะทำสปาเ็ี้อโปรเ้าไปให้้วยนะรับ” นิ้วเล็เลี่ยแ้มาอแบฮยอนเบาๆ
ไล่นิ้วามรอบรอบหน้าเรียวแล้วประอแ้มสอ้าไว้ส่ายไปมาน้อยๆ อย่าอออ้อน
“เที่ยนะ” แบฮยอนเอ่ยเสียิะอ้อน พร้อมทั้เอามือล้อไว้ที่เอวเล็
“รับ ิน้าวันเถอะรับ”
ยอูลี่ยิ้มออนาปิ เพราะวามน่ารัอแบฮยอนที่อ้อนเา
เี๋ยวนี้แบฮยอนอ้อนหนัึ้น ยอูะไปไหนหรอ
เพราะสามีัวเอน่ารัึ้นทุวัน
วามสุมัะผ่านไปเร็ว แล้วแบฮยอน็้อลับมาเผิับวามริที่รออยู่
เผิับใรบานที่แบฮยอนเอแล้ว็บอเลยว่า...ลัเล
“แบะ...” เสียหวานเอ่ยเรียนเป็นเ้านายที่นั่อยู่โ๊ะทำาน
แ่ว่า...
“...” ไม่มีเสียอบรับ
แบฮยอนยัมอออไปนอหน้า่าเ่นเิม
“แบะ!”
“หื้ม?!”
แบฮยอนสะุ้เมื่อแทยอนเรียัึ้น าเรียวหันวับไปามเสียเรียอสาวเ้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าะ? เหม่อั”
แทยอนเินมานั่ที่ผนัมือ แนเล็็ล้ออแบฮยอน
“มีเรื่อนิหน่อย...” แบฮยอนเอ่ยเสียเรียบ
าเรียวเหลือบมอนัวเล็ที่นั่อยู่ใล้ๆ
ใบหน้าหวานส่ยิ้มให้แบฮยอน ไม่ใ่ว่าเาไม่ิหนัเรื่อที่ะบอับแทยอน
แ่เพราะิหนัมาๆ ่าหาล่ะ ็ในเมื่อแทยอน็ไม่ไ้ทำอะไรผิ...แล้วผมะเอาเหุผลอะไรไปบอเลิเธอ...
“ไม่เป็นไรนะะ แทะอยู่ับแบเอนะ”
แทยอนประอใบหน้าเรียวให้หันไปสบับเธอ ส่ยิ้มหวานอย่าให้ำลัใ
“ือว่า...”
ิ้วเรียวมวเ้าหาัน
ลมหายใร้อนผ่อนอออย่าิหนั แบฮยอนมอหน้าแทยอนอย่าิหนั หัวใเ้นูมาม เลือใบายสูบีอย่านร้อนัว
เายอมรับว่าไม่ล้าที่ะบอเลิเธอ
็เพราะบันมาถึสอปีว่า ที่ผ่านมาเธออยูแลแบฮยอนมาลอ ปรนนิบัิรับใ้แบฮยอนเป็นอย่าี
และแบฮยอน็ริัับแทยอน เรียมะหยุทุอย่าไว้ที่เธอ ิแม้ระทั่เรื่อแ่าน
เรื่ออนาับเธอ แ่ว่า...็เิเรื่อให้เา้อแ่านับยอูะ่อน
เรื่อแ่านับแทยอน็เลย้อพับเ็บไว้
“เหนื่อยเหรอะ?” แทยอนถามอย่าเป็นห่วสีหน้าูเป็นัวล
“เปล่าหรอ แ่...ือ...ผม...มีเรื่อ...” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียทีู่อึอั
“พูมาเถอะ่ะ อย่าทำเ็บไว้นเียวสิ”
แทยอนพ่นลมหายใออมาเบาๆ ่อนะบหน้าผานันหน้าผาแบฮยอน
ารระทำที่แบฮยอนนิ่้า...เธอำลัให้ำลัใเา
เหมือนับ...
ยอู...
“อนเย็นว่ามั้ย?”
“สำหรับแบ แทว่าเสมอ่ะ ะไปไหนะ?”
แทยอนยิ้มออ เมื่อเห็นว่าแบฮยอนสีหน้าีึ้น
“ผมมีเรื่อะุยับแท สำัมา!” แบฮยอนเน้นำว่า สำัมา
“เอ๋~” แทยอนลาเสียยาว
นิ้วเรียวิ้มที่ปลายาทำท่าเหมือนำลัิหนั “เรื่ออะไรน้า~” เธอเอ่ย้วยน้ำเสียไม่ไ้ริั
“เรื่ออเรา...”
--------------------------------------------------------------------------------------------------
าลมโวับวาบึ้นมาทันที หรือว่าแบฮยอนะบอเธอเรื่อที่ะหย่าับยอู
แล้วพูเรื่อแ่านับเธอ มิหน่าถึไู้เรียๆ
ะลำบาใที่ะัใุแม่อเา
“ที่ไหนีะ? ห้อแทหรือ...” นิ้วเรียวิ้มที่เนินอนุ่มอัวเอ
“ห้อแบ...” ่อนะมาแะที่ริมฝีปาเรียวอแบฮยอน
“เี๋ยวผมะนัอีที” แบฮยอน้อลึเ้าไปในวาลมโที่วับวาว
“่ะ!” แทยอนรับเสียหนัอย่าร่าเริ
่อนะ้มลหอมแ้มแบฮยอนแล้วเินสบายใออาห้อไป
“เฮ้อ!”
แบฮยอนพ่นลมหายใออมาเฮือให่ มือเรียวุมมับอย่าิหนั
ะบอยัไให้แทยอนไม่เสียใมาเินไปนะ
แบฮยอนไม่ใร้ายมาพอที่ะบอเลิผู้หิที่ัวเอบมาถึสอปีอย่า่ายาย
ถึแม้ว่า่อนที่ะมาบับแทยอน แบฮยอนะเปลี่ยนผู้หิไม่้ำหน้า
แ่็เพราะว่าไม่ไ้ริัับใร แ่ว่าั้แ่แทยอนเ้ามาในีวิ
แม้ว่าะเยผ่านผู้หิมามา แ่เธอเป็นผู้หินเียวที่แบฮยอนยอมเปิใให้เธอเ้ามา
วันที่แบฮยอนนั้นแย่เธอ็อยอยู่เีย้า เป็นผู้หิที่ีนหนึ่
ึ่แบฮยอนไม่อยาทำให้เธอเสียใ...
“ในวันที่แบฮยอนเหนื่อยหรือว่าเสียใ
แบฮยอน่วยนึถึแทยอนเป็นนแรเลยนะะ แทยอนะอยู่้าแบฮยอนเสมอนะะ”
ถ้อยำที่แบฮยอนยัำไ้ี...ถ้อยำที่่วยแบฮยอนในวันที่แบฮยอนนั้นนึถึเรื่อราวในอีที่เป็นปมในใ แทยอนรู้ว่าเรื่อราวในอีอแบฮยอนที่เปรียบเสมือนแผลเป็นที่อยู่ในใมาโยลอ
แทยอนเ้ามาอยู่เีย้า เ้ามา่วยลบเลือนเรื่อราวที่มีมา
แ่็ไม่เยลืมเรื่อราวและวามรู้สึเล่านั้น...
แ่ว่าในอนนี้มันไม่มีวามเ็บปวในนั้นอีแล้วยามที่นึถึ
เพราะอนนี้มันลายเป็นวามทรำอแบฮยอนไปแล้ว...วามทรำที่ี
และนที่่วยลบเลือนวามเ็บปวในใอแบฮยอนให้หายออไปนั้น็ือ...ยอู
เพราะั้แ่เอยอู ไ้อยู่้วยัน ไ้รู้ััน มันทำให้แบฮยอนลืมวามเ็บปวพวนั้นไป
มันมีวามสุนลืมวามทุ์พวนั้นไป แล้วยิ่รู้วามริ ว่าทำไมพี่ายยอูถึผิสัา...นั้น็เพราะเาาไปแล้ว
ทำามสัาไม่ไ้ วามโรธ็มลายหายไปทันที
แ่นึโรธัวเอแทน ที่รู้สึโรธเป็นฟินเป็นไฟแบบนั้นมาลอ
แม่เ็ะมั
วามิที่แบฮยอนส่ายหัวอย่าเอือมระอาัวเอ
ใบหน้าประับยิ้มบาๆ เมื่อนึถึัวเอในวัยเ็ที่ยึิับำสัานทำร้ายัวเอ
ไม่้อโทษใรหรอนะ โทษัวเอ็แล้วันที่ทำัวเอ
ปิ๊บ! ปิ๊บ!
เสียโทรศัพท์เือนว่ามีสายเ้า
“ุแบฮยอนะ ุานยอลับุเฮุนอพบ่ะ”
เสียแทยอนัผ่านโทรศัพท์มา
แบฮยอนึวามิลับมาให้อยู่ับเนื้อับัว นิ้วเรียวปุ่มที่โทรศัพท์่อนะรอเสียผ่านไปทันที
“เ้ามาเลย”
แร๊!
ประูห้อเปิออทันทีที่ำสั่รอผ่านโทรศัพท์ไป
ผู้ายร่าสูหน้าาีสอนทีุ่้นาแบฮยอนีเินเ้ามาหยุยืนอยู่รหน้าเา
“ูมีเรื่อะุยับมึ” เฮุนเอ่ยเสียเรียบ
ใบหน้าึเรียแววาไม่ไ้บ่บอว่าำลัล้อเล่น
“เรื่อ?” แบฮยอนเอ่ยถามลับเสียห้วน
“ยอู”
“้อเลียแล้วสินะ” แบฮยอนยยิ้มึ้น
่อนะลุเินเ้าไปหาเพื่อนรัทั้สอ
นั่ลบนโ๊ะทำานรหน้าเพื่อนเา แววาไม่ไ้แสออถึวามัวล่อนหน้านี้
มันราบเรียบไม่แสอารม์อะไรทั้นั้น
“พูมาเลย”
“ูอพูับมึรๆ แล้วมึอบูรๆ มึรัใร?”
เฮุนเอ่ยถามเพื่อนัวเอ เมื่อมันถึเวลาแล้วที่ะเลียวามรู้สึ
ทั้อเาและเพื่อนสนิทอเา
“ูรัยอู” แบฮยอนอบแบบไม่ลัเล
“ู็รัยอู” เฮุนเอ็ัเน
“ู็อบอมึเลยนะแบว่าู็รัยอู”
านยอลเอ่ยไม่มีแววล้อเล่นในน้ำเสีย
แบฮยอนหันลับมามอหน้าานยอลผู้ที่มีรอยยิ้มประับอยู่บนหน้าลอเวลา
แ่อนนี้ลับไม่มี มีแ่สีหน้าริั แบฮยอนบรามนเป็นสัน
เพราะไม่ิว่าานยอลเอ็รู้สึแบบเียวับเฮุน ถึานยอละเยบอว่าอบยอู
แ่แบฮยอน็ิเพียว่าานยอลเพียแ่พูเล่น ไม่ไ้ริั
ะแ่ถูใที่ยอูน่ารั แ่็รู้แล้วว่า...ิผิ
เฮุนูะไม่ใอย่าที่แบฮยอนเป็นเพราะเฮุน็รู้ว่าานยอลนั้น็รู้สึแบบเียวับน
เพียแ่ไม่ไ้ปิั้นแบบที่แบฮยอนำลัทำ
“พวมึ้อะาบเมียูเหรอวะ?”
แบฮยอนถามเสียห้วน
“ูบอมึั้แ่แรแล้ว ว่าูรู้สึยัไ”
เฮุนเอ่ย
“แล้วมึ...” แบฮยอนเหลือบามอานยอล
“ู็บอั้แ่แรว่าูอบ” านยอลยัไหล่แบบไม่แยแส
“หึ” แบฮยอนหัวเราะออมา “แล้ว...”
แบฮยอนเลิิ้วสู อย่ายียวน
“ูไม่เ้าใ ในเมื่อมึมีแทยอนอยู่แล้ว
มึเอายอูไปไว้ไหนวะ!” เฮุนแสออว่าไม่พอใอย่าเห็นไ้ั
ิ้วเ้มมวะเป็นปม
“ู...” แบฮยอนแสสีหน้าัวลอย่าเห็นไ้ั
นเฮุนยิ่โมโหเ้าไปอี
หมับ!
เฮุนว้าอเสื้อแบฮยอนแล้วระาอย่าแร
นเสื้อเนื้อีเือบะาิมือมา
“ถ้ามึไม่ัเนว่ารัยอูสัที
ูไม่ยอมหรอนะ!” เฮุนผลัแบฮยอนออห่า
่อนะเินไปสบสิอารม์รมุมห้อ
เฮุนถอนหายใออมาหนัๆ
เพียแ่เห็นวามลัเลในาอแบฮยอน ็อยาะปล่อยหมัใส่หน้าแบฮยอนหนัๆ
สัหมั
“มึบอว่ารัยอู แ่มึไม่ัเน
มึ็ไม่สมวระรัหรอนะ” านยอลเอ่ยเสียเรียบ
า้อเพียแบฮยอนที่ำลัทำหน้าเหมือนิหนั
“ูรั แ่ว่า...โธ่เว้ย!”
แบฮยอนสบถออมาเสียั “ูไม่รู้เว้ย!”
“ถ้ามึบอว่ารั...” านยอลแสยะยิ้มอออย่าสมเพ
“็ทำให้ยอูมีวามสุมาว่านี้สิ”
“ู...แม่! ไม่รู้ว่ะ
ูลัวว่าถ้าบอไปแล้วแทยอนะเสียใ” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียสั่นเรือ
ุบ!
ร่าทั้ร่าทรุนั่ลบนโ๊ะอย่าหมแร
หมหนทา แววาแสออัเนว่าัวล
“แล้วยอู...มึไม่เยิถึเาบ้าเหรอ?”
านยอลมอหน้าเพื่อนัวเอ้วยสีหน้าเรียบเย แ่นัยน์าอเาแสออัเนว่าโรธั
“มึไม่ลัวเาเสียใเหรอวะ?”
“ลัวสิวะ!” แบฮยอนวาลั่น ปาสั่นระริ
อนที่นึถึน้ำาอนัวเล็ที่ไหลอาบแ้มใส วาที่แสออว่าเสียใสุๆ
เพียแ่นั้นแบฮยอน็ไม่อาบัับเสียไม่ให้สั่นไ้
“ยอูไม่เหมาะับน้ำาเลยสันิ
ูลัวว่าูะทำเาร้อไห้อี...ูลัวไปหม...ูแม่ี้ลา...”
“...” ทั้ห้ออยู่ในวามเียบ
“ูไม่สมวรที่ะรัใร้วย้ำ
แ่ะทำเพื่อนที่รัลับลัวว่าะทำนอื่นเสียใ ถ้ายอูรัพวมึ
ยอู็ะมีวามสุไปแล้ว...” แบฮยอนยิ้มออมาอย่าสมเพัวเอ
“พวู็ทำให้ยอูมีวามสุไม่ไ้หรอนะ”
านยอลยิ้มแ่รอยยิ้มนั้นมันแสออถึวามเศร้า
“หึ...” เฮุนหัวเราะเบาๆ
่อนะหันลับมามอหน้าแบฮยอน “เาไม่ไ้รัพวู เารัมึนะ แบฮยอน”
“มีแ่มึนเียวนะที่ะทำให้ยอูมีวามสุไ้”
านยอลบไหล่เพื่อนเบาๆ ่อนะยิ้มออมา
“ูอยืนยันว่าูรัยอู แ่ว่า...ยอูรัมึ
ูยอม็ไ้” เฮุนโลหัวเบาๆ ่อนะ่อยเ้าที่อแบฮยอนอย่าให้ำลัใ
“อะไรอพวมึวะ” แบฮยอนยิ้มออมา
“ู็แ่อยารู้วามรู้สึมึ
ูไม่อยาให้ยอูรันใร้ายหรอนะ”
็ริอย่าที่เฮุนพู
แบฮยอนเป็นนใร้ายที่อยทำร้ายิใยอูมาโยลอ แ่ว่าที่ทำไป็เพราะว่าเ้าใผิ
ถึไ้อยาะอรับผิอบ อูแลยอูเพื่อทแทนสิ่ที่ทำลไป
“พวูหมหวัั้นานแล้วเหอะ เี่ยแบ
มึแม่วามรู้สึ้า ยอูรัมึะาย แม่ไม่รู้ โ่วะ!”
านยอลทับถมแบฮยอนที่ำลัวัสายามมออย่าหาเรื่อ
“เออๆๆ ูรู้แล้ว ูะรับผิอบเอ ะูแลเป็นอย่าี
เมียูทั้น” แบฮยอนระบายยิ้มออมา
“เ็มปาเ็มำ หมั่นไส้วะ!”
านยอลบเ้าที่หัวแบฮยอนเบาๆ
“ูอยาเห็นยอูมีวามสุ เพราะะนั้นมึ้อูแลยอูอพวูีๆ
” เฮุนี้หน้าแบฮยอน “แล้วถ้ามึทำหน้าที่มึบพร่อ
ูะไปลัมา่มื่นทำเมียู”
“ูเอา้วย แบบ 3P เลยนะเว้ย”
านยอลแสสีหน้าื่นเ้นสุๆ แ่แบฮยอน...
“เอาีนูมั้ยเพื่อน เมียูเหอะ สัส!”
แบฮยอนยเท้ายันเพื่อนทั้สอน
“ไม่เอา! ีนมึไม่นิ่มเหมือนัวยอู”
านยอลทำหน้าหื่น พล่าิไปไล
“มึ็ิแ่เรื่อทุเรศ สัส!”
แบฮยอน่าใส่หน้าเพื่อน รอยยิ้มอเพื่อนลับมาอีรั้
หลัาที่เพื่อนสนิททั้สามปรับวามเ้าใันเสร็แล้ว
็ลับมาโหมเรียอีรั้...
“แล้วแทยอนะเอาไ?” านยอลเอ่ยถามเพื่อน
“ูะเลิับแทยอน” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียหนัแน่น
แววาไม่มีแล้ววามลัเล เพราะเาัสินใแล้ว
“ูอโทษนะทีู่ะบอว่าสนับสนุน”
เฮุนเหลือบมอแบฮยอน่อนะยยิ้มึ้นอย่าสะใ
“มึไม่อบแทยอนเหอะโอเี่ยฮุน”
านยอลบหัวเฮุนเบาๆ
“พอๆ พวมึ
มา่วยูิ่อนว่าะบอยัไไม่ให้แทยอนเสียใมาอ่ะ”
“บอๆ ไปเหอะ” เฮุนเอ่ยอย่าบอปัรำา
“ฮึ่! ทะ...แททำอะไรผิเหรอะ?”
ร่าเพรียวุ้นายืนสะอื้นฮัอยู่หน้าประูห้อแบฮยอน เธอไ้ยินทุอย่าที่พวเาพูัน
“ทะ...แทยอน...”
แบฮยอนเอ่ยเรียื่อผู้หิที่เา...เยรั
“ฮึ่! ทำไมะ?!” แทยอนเธอวิ่เ้าไปหาแบฮยอนแล้วะอใส่
“เอ่อือ...”
แบฮยอนเหลือบมอเพื่อนทั้สออย่าอวาม่วยเหลือ แ่ทั้สอลับเบือนหน้าหนี
ยิ่เฮุนยิ่แล้วให่ เพราะเ้าัวแสออัเนว่าไม่เป็นมิรับแทยอนสุๆ
“ทำไมแบทำแบบนี้!”
ำปั้นเล็ระหน่ำทุบลที่ออแบฮยอน ไม่ไ้ทำให้แบฮยอนสะทสะท้านหรอนะ
“อโทษ...” แบฮยอนึร่าเล็เ้ามาอไว้แนบอ เพื่อไม่ให้เธอร้อไห้ไปมาว่านี้
ยอมรับ็ไ้ว่าหวั่นไหวที่เห็นน้ำาอแทยอน
เพราะที่ผ่านมาเธอไม่่อยร้อไห้ให้แบฮยอนเห็นสัเท่าไหร่ เธอมัะยิ้มแย้ม
และเ้มแ็ แม้ะร้ายบ้า แ่็ไม่เยแสออแบบนี้ นนที่ออยู่ใไม่ี
“อย่าเลิเลยนะ...ฮึ่!”
แทยอนร้อไห้อยู่ับอแบฮยอน
แบฮยอนสัมผัสไ้ถึน้ำอุ่นที่ไหลผ่านเสื้อเนื้อีอแบฮยอนนเป็นวว้า
มือเรียว็ลูบหลัปรอยๆ อย่าปลอบใ
“ให้แทเป็นอะไรสำหรับแบ็ไ้ อร้อ...” แทยอนอ้อนวอนแบฮยอน้วยน้ำเสียอ่อนล
แบฮยอนะเลิับันเพราะยอูไม่ไ้
นอย่าแทยอนไม่ยอมแน่นอน ไม่มีทาที่ผู้ายแบบนั้นะนะัน
“อโทษนะ...ะบะีัน็ไ้”
“ไม่! ทำไม?”
แทยอนเยหน้าึ้นสบาับแบฮยอน น้ำใสลอที่วาลมโ
วาที่เยมืมิไม่เยแสอะไรออมา อนนี้ลับายแวววามเสียใออมาัเน
นนมอใระุ
“ันรัยอู”
“ทำไม้อเป็นผู้ายนนั้น!
แบเยบอว่าผู้ายนนั้นเป็นแ่ผู้ายไร้่าไม่ใ่เหรอ?!
แล้วทำไมแบ้อเอาัวเอไปยุ่ับอแบบนั้น้วย!
อไร้่าไม่มีราาแบบนั้น หึ!
แ่เอาเินล่อ็ยอมแ่านับุแล้ว ไม่เห็นเหรอว่าเาเป็นพวเห็นแ่เิน”
แทยอนแผเสียออมา น้ำาไหลอาบแ้มนนอหน้า
“แทยอนหยุพููถูยอูสัที!” แบฮยอนผลัแทยอนออ
้อหน้าแทยอนอย่าเอาเรื่อาที่เยเห็นใอนนี้ลับโรธัเพียแ่เธอพููถูยอู
“แทยอนไม่มีสิทธิ์ไม่ว่ายอูแบบนั้นนะรับ”
านยอลเอ่ย้วยเสียหวาน แ่ทะลึ่าแทบะินหัวแทยอนไ้อยู่แล้ว
แทยอนหันวับลับไปมอหน้าเพื่อนสนิททั้สอนอแบฮยอนทันที
“หึ!” เฮุนหัวเราะออมอย่าสมเพ
พร้อมับ้อไปที่แทยอน “ล้าพูเนอะ แล้วัวเอมี่ามาสินะ”
เฮุนส่ายหัวเหมือนเอือมระอา
“พวุไม่อบันทั้ๆ
ที่ันเป็นนรัอเพื่อนพวุ! แ่ลับไปปป้อผู้ายายัวนนั้น เาะเอาัวล่อพวุสินะ
ถึไ้โ่นโหัวไม่ึ้น ่ำ!” แทยอน้อเฮุน้วยวาที่วาวโรน์
“หยุ!”
“ทำไมะ!
็ในเมื่อมันเป็นวามริทุอย่า ุบอเอว่าทีุ่้อแ่านับเา
็เพราะรอบรัวเาำลัะล้มละลาย แล้ว็เป็นหนี้สินมามาย รอบรัวที่ายลูิน
ผู้ายแบบนั้นไม่มี่าใหุ้ลัวลไปรั้วย้ำ อ้อ!
มี่าัวทีุ่่ายไปอยู่สินะ!”
แทยอนวาลั่นไม่ลัวว่าเสียะลอออนอห้อ เพราะอนนี้มันเป็นเวลาพัเที่ยแล้ว
ไม่้อลัวว่าะมีใรมาไ้ยิน
“หุบปาสัที!”
แบฮยอนวาลั่นใส่หน้าแทยอนอย่าเหลืออ วาายแววโรธั
“ไม่หยุ! ุบอว่าะไม่มีทารัเาไม่ใ่เหรอ?
แล้วทำไม...แมุ่บัับใหุ้บอเลิันใ่มั้ย? ท่านรู้เรื่อเราแล้วใ่มั้ย?
ุบอเอว่าะหย่าทันทีหลัาหนึ่ปี ุแล้ทำเป็นรัเาใ่มั้ย? ริๆ
แล้วุไม่ไ้รัเาเลยใ่มั้ย?
ุะหลอให้เารัแล้วุ็ะเี่ยเาทิ้หลัาหนึ่ปีใ่มั้ย?
ุหลอว่ารัเาใ่มั้ย?”
“แทยอน! ุไม่รู้อะไร็อย่ามาพูีว่า”
“ันรู้ี่าหาล่ะ” แทยอนยยิ้มร้ายึ้น
วาลมที่เยแสออว่าเสียใ อนนี้ลับมาเรียบเยอีรั้
“รู้อะไร?” แบฮยอนมอหน้าแทยอน
“อย่าิว่าันไม่รู้...ว่าทีุ่้อยอมแ่านับเา็เพราะแมุ่เอาเรื่อมรมาูุ่”
ึ!
แบฮยอนถึับะัเมื่อแทยอนเอ่ยเรื่อนี้ออมา
“ใรบอุ!” แบฮยอนว้าหมับเ้าที่ไหล่เล็
“หึ ริสินะ แมุ่ร้ายนันะ
เอาเรื่อนี้มาูุ่” แทยอนยิ้มเยาะ
แทยอนรู้เรื่อนี้ไ้ยัไ ็ในเมื่อมีเพียแ่เาับแม่อเาเท่านั้นที่รู้
เพราะพวเาสอนทำสัาับเียบๆ แม้แ่านยอลับเฮุนเอที่เป็นเพื่อนสนิท็ไม่เยรู้
แล้วเธอรู้ไ้ยัไ
“อย่าลืมสิ ว่าันเป็นเลาุ
แล้วแมุ่็ไว้ใัน ันเป็นนเอาสัานั้นไปให้แมุ่ับมือ
แล้วทำไมะไม่รู้ล่ะะว่าถ้าุยอมแ่านับุยอู ุ็ะไ้รับมรอแมุ่รึ่หนึ่ามเิม
แ่ถ้าไม่...ุ็ถูเี่ยออาอมร
แล้ว็ไม่ไ้อะไราแมุ่สัแเียว...อยาไ้ละเอียว่านี้มั้ย?”
แบฮยอนัฟันรอ้อหน้าแทยอนที่ยิ้มร้าย
ุบ!
เสียออะไรสัอย่าหล่นลระทบพื้นัออมาา้านอ
เรียวามสนใให้ทุนหันลับไปมอ เห็นเพียประูห้อทีู่แ้มๆ อยู่
เฮุนเินออไปูเ้าอเสียที่ัอยู่้านอ
แ่ว่าเพียแ่เปิประูออไป็พบับล่ออะไรบาอย่าอยู่หน้าห้อแบฮยอน
เ้าัว็เลยหยิบึ้นมาูแล้วลับเ้ามาในห้อ
"อะไรวะ?" านยอลเอ่ยถาม
“ไม่รู้ว่ะ” เฮุนหยิบล่อในถุออมาู
่อนะเปิออ ลิ่นหอมุยลอยเะเ้ามูทันที “สปาเ็ี้?”
เฮุนมออาหารน่าินรหน้าอย่าๆ
ใรมาทำล่ออาหารลาวันที่หน้าห้อแบฮยอนัน
“อะไรนะ?”
“อื้อ สปาเี้ มึสั่ใรื้อ..เฮ้ย!”
เฮุนและานยอลร้อเรียามแบฮยอนเมื่อแบฮยอนวิ่ออไปนอห้อทันที
เมื่อเห็นอที่อยู่ในมือเฮุน
“ผมะเ้าไปหาอนเที่ยนะรับ
เี๋ยวะทำสปาเ็ี้อโปรเ้าไปให้้วยนะรับ”
แบฮยอนยนาฬิาึ้นมาูเวลา...
เที่ย!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบ 100% แล้วนะ อใไม่ไหวอัพให้หมเลย ั้ใะทยอยอัพนะเนี่ย ไม่เบื่อเนอะ ^^
ูเหมือนเรื่อะใล้บแล้ว แ่มันยัไม่ใล้บนะ
วามรัอุแบฮยอนับยอูยัอียาว
เะอนหน้ามาทิ้ระเบิลูให่ ระเบิอะไรนั่นิามัน้วยนะ
อบุทุำลัใที่เม้นให้เ้าเลย อ่านทุอมเม้นเลย
มีำลัใที่ะเียน่อเลยล่ะ
อบุสำหรับนที่ิาม้วยนะะ
เม้นเป็นำลัใให้เ้า้วยนะ
Twitter : @baekdomine
แท็ #ฟิเพราะรั
ความคิดเห็น