คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ..... Sure ..... 4 สมาชิกคนใหม่
Sure ……. มั่นใจว่านายเคยรักฉัน
2
“โฮยอนเธอจำห้องนี้ได้ไหม ตอนที่เธอมาวันแรก คุณแม่พาเธอมาพักที่ห้องนี้ เธอยังจำได้ไหม” คิบอมพาดงแฮเข้ามาภายในห้องสีครีมอ่อน ภายในมีเตียงหรูขนาดใหญ่ โต๊ะเขียนหนังสือที่ให้กลิ่นอายแบบอังกฤษ ดงแฮตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
“สวยจังเลย นี้ห้องของนายหรอ” ดงแฮเดินไปสำรวจรอบๆห้องก่อนที่จะหยุดตรงชั้นหนังสือ “ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะอ่านนิยายรักด้วย”
“เธอจำไม่ได้หรอโฮยอน นิยายพวกนี้เธอซื้อมาเองทั้งนั้น อย่างเรื่องนี้ไง” ร่างสูงหยิบหนังสือเล่มนึงที่อยู่ด้านบนสุดของชั้น
“Sweetheart ความทรงจำแห่งรัก” ดงแฮอ่านชื่อของหนังสือออกมาเสียงดัง
“เธอจำได้ไหมว่าตอนแรกที่เธออ่านจบเธอก็มักจะมาพูดกับฉันเสมอว่าเธอชอบนิยายเล่มนี้มากขนาดไหน แล้วเธอก็จะชอบมาเล่าเรื่องย่อเรื่องนี้ให้ฉันฟัง”
“จริงหรอ แต่เท่าที่ฉันจำได้ ฉันยังไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนี้เลยนะ ส่วนใหญ่ฉันอ่านแต่แฟนตาซีอ่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวอย่างนี้สักเท่าไหร่ ฉันว่านิยายรักมันไม่ค่อยจรรโลงใจสักเท่าไหร่สำหรับฉัน”
“อือ งั้นไม่เป็นไร” คิบอมเก็บหนังสือเล่มนั้นลงชั้นไปอย่างเศร้าๆ
“เออ นี่ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ” ตั้งแต่รู้จักกันมาหมอนี้ก็เอาเต่เรียกฉันว่าโฮยอน นี่ฉันยังไม่ได้ไปเปลี่ยนชื่อที่อำเภอสักหน่อย ชื่อแส้ของนายฉันยังไม่รู้จักเลย จู่ๆนายก็วิ่งเข้ามากอดฉัน นายนี่มันยังไงกันแน่นะ
“ฉัน คิม คิบอมไง โฮยอน” มือหนาเอื้อมไปเขย่าตัวของดงแฮ อย่างพยายามเตือนความจำ
“โอเคๆ รู้แล้วว่านายน่ะชื่อคิบอม ส่วนฉันดงแฮ ชื่อของฉันคือดงแฮไม่ใช่โฮยอนอะไรนั่น โอเคนะ ต่อไปนี้นายรู้ชื่อ ฉันแล้ว นายต้องเรียกฉันว่า ดงแฮ สัญญากับฉันนะ” ฉันยกนิ้วก้อยขึ้นมา บังคับให้อีกฝ่ายทำสัญญาอย่างมัดมือชก “สัญญากับฉันสิ ว่าต่อไปนี้นายจะเรียกฉันว่าดงแฮ ไม่ใช่โฮยอน”
“ดีมากเลย คิม คิบอม” คำชมเอ่ยออกมาจากปากของฉันทันทีเมื่อร่างโต่กว่าเอานิ้วก้อยของตนเองมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน
“เอ่อ ห้องนี้ก็ของเธอ ส่วนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันจะให้คนกลับไปเอาให้ที่หอพักของเธอแล้วกันนะ ..... ดงแฮ” คิบอมพยายามที่จะกันไม่ให้ตัวเองเรียกชื่อคนโฮยอนออกมาอีกครั้ง เพราะกลัวว่าร่างตรงหน้าจะโกรธ
“ทำไมต้องกลับไปเอาหล่ะ ก็เดี๋ยวฉันก็กลับไปที่หอพักของฉันอีก นายจะไปเอามาทำไม” ฉันขี้เกียจดับเสื้อผ้านะนายรู้มั้ย ถึงแม้ว่าฉันจะมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุดที่ใส่ไปทำงานนะ แต่ถ้านับรวมชุดนอนลายตัวการ์ตูนที่เห็นทีไรแล้วก็ต้องซื้อทุกทีหล่ะก็ แค่คิดก็ขี้เกียจกลับไปดับใส่ตู้เสื้อผ้าใหม่แล้ว
“ก็เธอจะย้ายมาอยู่บ้านฉันแล้วนะสิ ถ้าเธอไม่ให้ฉันไปเอาเสื้อผ้าของเธอมา แล้วเธอจะใส่เสื้อผ้าของใครหล่ะ หรือว่าเธอจะใส่ชุดเก่าของโฮยอน เดี๋ยวฉันเอาให้ดูนะ” ไม่ว่าเปล่านายคิบอมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบเดรสสีน้ำตาลอ่อน แขนตุ๊กตาที่ออกจะดูเปรี้ยว แต่ก็มีระบายลูกไม้เล็กที่ให้ความหวานแก่ชุดนี้อย่างพอดี
“นี่นายจะบ้าหรอ นายจะให้ฉันใส่ชุดนี้ ฉันเป็นผู้ชายนะเว่ย นี้มันชุดเดรสผู้หญิงชัดๆ แล้วอีกอย่างใครบอกนายว่าฉันจะย้ายมาอยู่กับนาย” ท่าทางนายนี้จะสมองกลับเอามาก ถึงฉันจะชอบความสวยหวานแล้วก็น่ารักแบบเดรสของผู้หญิง แต่ฉันก็ไม่คิดที่อยากจะลองใส่มัน แล้วยังจะให้ฉันย้ายบ้านมาอยู่กับนายอีก ถึงฉันจะชอบคฤหาสน์หลังใหญ่ๆ แต่ฉันก็ไม่ย้ายมาอยู่บ้านใครแบบสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะ
“เถอะหน่า วันนี้เธอไม่ย้ายเข้ามาอยู่ พรุ่งนี้เธอก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ดี ส่วนเรื่องเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันจะให้เธอแล้วก็ลูกน้องของฉันอีกสองสามคนไปช่วยกันเก็บแล้วกัน แต่ว่าคงไม่ใช่วันนี้แล้วมั้ง เพราะเดี๋ยวตอนสองทุ่มฉันมีงานเลี้ยงเล็กๆที่บ้าน ฉันอยากให้เธอลงไปร่วมงานกับฉันนะ จะได้เป็นการเปิดตัวสมาชิกคนใหม่ของบ้านไปด้วยเลย ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเธอก็ลองหาของโฮยอนที่คิดว่าเธอใส่ได้ก็แล้วกัน ฉันว่าไซร้ของเธอกับไซร้ของโฮยอนมันก็พอๆกัน แต่ว่าเธออาจจะใส่ออกมาแล้วดูไม่ค่อยดี เพราะว่าเธอไม่มีหน้าอก ถ้าเกิดว่าเธอใส่ไม่ได้จริงๆมาบอกฉันก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉันจะให้เธอใส่ของแจจุงไปก่อน แต่เธอคงต้องทนหวาบหวิวไปสักพัก”
“เดี๋ยวฉันยังไม่ตอบตกลงนายสักหน่อย ว่าฉันจะย้ายเข้ามาอยู่กับนายที่บ้านหลังนี้ นายอย่ามั่วไปคนเดียวสิ แล้วอีกอย่างนี่นายจะให้ฉันทนใส่เสื้อผ้าของผู้หญิงเนี่ยนะ ฉันเพศเดียวกับนายนะเว่ย ฉันยอมใส่เสื้อผ้าของนายมันคงจะดีกว่านะ” ไม่อยากแม้แต่จะมีความคิดเลยว่าถ้าฉันต้องใส่เดรสแบบหวานๆอะไรนั่นแล้วจะออกมาเป็นยังไง
“ก็ได้ งั้นเธอคอยฉันอยู่ที่ห้องนี้ก่อนแล้วกันนะ อีกสักพักฉันจะให้แม่บ้านเอาชุดของเธอมาให้ ส่วนนี้ก็ห้องนอนของเธอในขณะที่เธออาศัยอยู่ภายในบ้านหลังนี้ หนังสือหรืออะไรก็ตามที่อยู่ภายในห้องนี้ เธอสามารถหยิบมาดูได้ทั้งหมด มีข้องแม้เพียงแค่ว่าเธอห้ามทำเสียหาย เข้าใจใช่ไหม ฉันไปก่อนละกัน หวังว่าเธอจะแต่งตัวสวยๆลงมางานเลี้ยงกับฉัน” ร่างสูงว่าพลางก้าวฉับๆออกไปที่ประตู โดยไม่ปล่อยให้ร่างบางได้แย้งอะไรทั้งสิ้น
ปัง ไม่เกินสามสิบวินาที ก็ได้ยินเสียงประตูบานใหญ่ปิดลง
อะไรกันเนี่ย จู่ๆ ฉันก็ต้องเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันแน่ ฉันคงไม่ได้ฝันไปหรอกใช่ไหม ถ้านี่คือความจริงแล้วคนที่พาฉันมาที่นี่ต้องการอะไรจากตัวฉันกันแน่ คำถามมากมายพุดขึ้นมาเต็มอยู่ภายในหัวสมองของดงแฮ จนไม่รู้ว่าเขาควรจะเริ่มไตร่ตรองคำถามไหนก่อนดี
ไม่นานหลังจากที่คิบอมเดินออกไปจากห้องดงแฮก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับคำถาม ความรู้สึกมากมายที่ยังคงทำสงครามกันอยู่ภายในสมองไม่รู้จักจบจักสิ้น
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังออกมาจากภายนอกคนตัวเล็กลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะค่อยๆเดินไปเปิดประตูอย่างเหนื่อยอ่อน
“คุณหนูคะ ป้าเอาชุดที่คุณชายคิบอมสั่งไว้มาให้ค่ะ” หญิงแก่เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับแขวนชุดที่ตนนำเข้ามาไว้กับราวแขวนชุดอันใหญ่
“ขอบคุณมากเลยนะครับป้า ป้าไปพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเองได้”
“เดี๋ยวอีกสักพักนึง จะมีเด็กสักสองสามคนเอาเครื่องประดับแล้วก็รองเท้าที่คุณหนูต้องใส่มาให้นะคะ ยังไงตอนนี้คุณหนูก็รีบอาบน้ำแล้วแต่งตัวซะเถอะนะคะ เดี๋ยวกว่าจะเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก็คงเกือบสองทุ่มพอดี งั้นเดี๋ยวป่าขอตัวลงไปเตรียมอาหารต่อนะคะ แล้วถ้าคุณหนูทีเรื่องอะไรก็เรียกป้าได้เลยนะคะ” ป้าคนนั้นเดินหันหลังออกไปจากห้องของฉันอย่างรวดเร็วประตูบานใหญ่ปิดลงอีกครั้ง
นายคิบอมจะเอาชุดอะไรมาให้เราใส่เนี่ย จะเป็นทักซิโด้หรืออะไรวะ ลองดูก่อนดีกว่า ดงแฮเดินไปดูชุดที่ราวแขวนเสื้อผ้าอย่างร่าเริงแต่แล้วเขาก็แทบเป็นลมเพราะ ชุดที่เคยวาดฝันไว้ว่ามันจะต้องเป็นทักซิโด้สีดำพร้อมหูกระต่าย กลับกลายเป็น ชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยวพร้อมโบว์คาดอยู่ตรงเอว ส่วนกระโปรงเป็นจีบพองออกมานิดหน่อยช่วยเพิ่มความหวานให้กับชุดได้เป็นอย่างดี
ก๊อกๆ “คุณหนูเคาะอนุญาตนะคะ” จบประโยคก็มีร่างของเด็กสองคนเดินถือกล่องสี่เหลี่ยมเข้ามาภายในห้องคนละกล่อง ไม่ใช่สิ คนนึงถือหนึ่งกล่อง ส่วนอีกคนถือสองกล่อง
“นี้คือชุดเครื่องประดับค่ะ คุณหนู” เด็กสาวหน้าตาดีในชุดเมทคนนึงวางกล่องสองกล่องลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง
“ส่วนอันนี้เป็นรองเท้านะคะ” เมทอีกคนวางกล่องรองเท้าลงบนเก้าอี้ที่ไว้สำหรับใส่รองเท้าเหมือนในซินเดอเรลล่า
“เอ่อ คุณหนูคะเมื่อกี้คุณคิบอมฝากโน้ตมาให้ด้วยนะคะ”เมทสาวคนที่ถือกล่องเครื่องประดับยื่นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ให้ฉัน
ดงแฮ
ชุดเดรสเครื่องประดับรองเท้าที่ฉันให้เมทเอามา
ให้ทั้งหมดนี้เป็นชุดที่เธอจะต้องใส่ไปคืนนี้ อย่า
ลืมแต่งตัวดีๆนะ เพราะแขกที่มาคืนนี้ถึงไม่มาก
แต่ก็เป็นแขกคนสำคัญ
คิบอม
“ขอบใจมากนะพวกเธอไปพักกันเถอะ ไว้ฉันที่เรื่องอะไรให้พวกเธอช่วยแล้วฉันจะเรียกพวกเธอมาแล้วกัน ขอบใจมาก” ดงแฮพูดให้เมทหญิงสาวทั้งสองคนเดินออกไปนอกห้องเพราะเขาไม่อยากจะให้ใครเห็นว่าตอนนี้เขากำลังโกรธมากแค่ไหน
นายคิบอม นายจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปทั้งที่นายบอกว่านายจะให้ฉันยืมชุดของนายใส่ นายนี่แสบจริงๆแล้วเครื่องประดับกับรองเท้าพวกนี้อีกหล่ะไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเครื่องประดับคงมาแบบสวยหวานแนวคุณหนูแน่นอน ส่วนรองเท้าคงมาเป็นแบบคัทชูสีหวานมีส้นนิดหน่อย นายร้ายมากเลยนะคุณ คิม คิบอมไว้ฉันเอาคืนนายได้เมื่อไหร่หล่ะก็นายเสร็จฉันแน่
TALK
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน รู้สึกว่ามันยาวแบบแปลกๆเนาะเพื่อนๆว่ามั้ย
ความจริงไรท์เตอร์ก็อยากจะมาลงให้ตั้งนานแล้วแหละแต่ติดอยู่ที่ว่าไรท์เตอร์แต่งไม่เสร็จแล้วก็ติดสอบด้วย
ก็เลยไม่มาลงให้สักที
ส่วนเรื่องเอ็นซีขอโทษจริงๆ เพราะพอไรท์เตอร์ลองมานั่งคิดอีกทีรู้สึกว่ามันจะเร็วไปไหมที่จะให้บอมทำอะไร หมวย ส่วนตอนหน้า ใครอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างและมีตัวละครอะไรเข้ามาเพิ่มต้องติดตามนะคะ แล้วก็หมวยใส่ชุดนั้นแล้วจะสวยขนาดไหนอยากรู้ต้องติดตาม
ส่วนวันนี้ไปก่อนนะคะ เพื่อนๆที่น่ารัก ไว้มาเจอกันใหม่อาทิตย์หน้า
สนุกไม่สนุกยังไงเม้นบอกกันมั่งนะคร่า
ไปแล้วคร่า บาย
ความคิดเห็น