คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ..... Sure ..... 3 จุดเริ่มต้น
Sure ……. มั่นใจว่านายเคยรักฉัน
1
“คุณชายคิบอมครับ คุณหนูโฮยอนมาถึงแล้วครับ” ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่วางอยู่ด้านหน้าของโต๊ะตัวสูง ภายหลังโต๊ะนั้นมีชายหนุ่มที่ได้ขึ้นชื่อว่านายใหญ่แห่งบ้านหลังนี้นั่งอยู่
“จริงหรอ ว่าแต่ตอนนี้โฮยอนอยู่ที่ไหนหล่ะ” น้ำเสียงที่ออกเรียบเฉยแต่กลับแฝงความตื่นเต้นและความดีใจที่จะได้เจอบุคคลผู้เป็นที่รักของตนอีกครั้ง
“ผมให้คิมจุนพาคุณหนูโฮยอนไปคอยที่สวนหลังบ้านเรียบร้อยแล้วครับ”
“ขอบใจมาก ยุนโฮ ตอนนี้นายไปพักผ่อนซะเถอะนะ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงเซ็นชื่อในเอกสารแผ่นสุดท้ายก่อนที่จะปิดแฟ้มนั้นลง
“ครับ คุณชาย” ยุนโฮว่าก่อนที่จะก้มหัวลงแสดงความเคารพ จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไปนอกห้อง
กลับมาหาฉันแล้วสินะโฮยอน ฉันคิดถึงเธอจังเลย 6 ปี ผ่านไปหน้าตาเธอจะเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่านะ อยากเห็นหน้าเธอเร็วๆชะมัดเลย ไวเท่าความคิดชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง จิตใจที่เพียบพร้อมไปด้วยความรู้สึกคิดถึงและดีใจที่จะได้เจอโฮยอนนั้นแทบจะทะลักออกมานอกร่างกายของเขา แต่หลังจากที่ได้เจอคนๆนั้นแล้วไม่รู้ว่าจากความรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาเจอนั้นมันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า
“ซองมินคืนนี้ออกมาเจอฉันหน่อยสิ .................... ที่เดิมนั่นแหละ ............. นี่แกเที่ยวจนเบลอไปแล้วหรือไง ก็ โฮสต์คลับร้านประจำของฉันไง วันนี้กะว่าจะไปหาเด็กใหม่สักหน่อย ไปด้วยกันนะแก ............... อย่าลืมชวนรุ่นพี่ฮยอนจุงคนนั้นมาด้วยนะ .................... แน่นอน่ะสิ” เสียงหวานที่ดังผ่านประตูออกมาทำให้ยุนโฮต้องหยุดเดินอย่างกะทันหัน “พี่เขาก็น่ารักอ่ะนะ แต่ฉันว่าคนที่ชื่อซึงรีก็ใช้ได้นะ .................. รีบวางสายจังนะแก นัดเด็กไว้เหรอ ................ เออ งั้นแค่นี้แหละ” เสียงหวานเงียบไปไม่นานชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเสียงก็เปิดประตูออกมาใบหน้าสวยหวานราวกับสาวน้อย ผิวที่ขาวเนียนละเอียดดุดหิมะ พร้อมกับกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นต้นขาสวย เสื้อคอลึกโชว์ผิวอกขาวเนียนละเอียดนั้น คนๆนี้สามารถดึงดูดสายตาของยุนโฮไปได้อย่างจัง
“ยุนโฮนายมายืนทำอะไรอยู่หน้าห้องของฉัน” เสียงหวานแสดงให้เห็นถึงความแปลกใจที่เจอร่างสูงของยุนโฮยืนอยู่หน้าห้อง
“ไม่มีอะไรครับ คุณหนูแจจุง” ยุนโฮกล่าวกลับไปเสียงเรียบ
“นี่ได้ข่าวมาว่าวันนี้ พี่จองฮุลจะมาที่บ้านเราหรอ”
“ครับ” ร่างสูงกล่าวตอบไปเสียงเรียบ
“แล้วพี่เขามาทำไมปกติ ฉันไม่ค่อยจะเห็นพี่เขามาสักเท่าไหรหนิ” ร่างบางยังถามต่อไปด้วยความสงสัย
“วันนี้ที่บ้านจะมีปาร์ตี้ เล็กๆน้อยนะครับ เชิญแต่คนสนิมและก็คู่ค้าบางคนของคุณชายครับ”
“ปาร์ตี้ ไม่อยากเชื่อคนอย่างพี่คิบอมเนี่ยนะจะจัดปาร์ตี้ ฝันไปเหอะ แต่ว่ายังไงฉันคงไม่อยู่ร่วมอยู่แล้วแหละ ฝากบอกพี่เค้าด้วยแล้วกัน ฉันไปหล่ะ” แจจุงพูดนออกไปอย่างไม่คิดที่จะสนใจเรื่องอื่นที่ได้รับฟังมา ไม่น่าเชื่อพี่คิบอมจัดปาร์ตี้ต้องมีอะไรสักอย่างที่มาใหม่แน่ แต่ชั่งเหอะยังไงมันก็ไม่เชื่อเรื่องของเราอยู่แล้วนิ เหอะอย่าอยู่ดีคงจะดีกว่า
“แต่ว่าคุณชายเค้าอยากให้คุณหนูอยู่ร่วมปาร์ตี้นี้ด้วยนะครับ คุณหนูก็รู้นี่ครับว่านานๆทีคุณชายถึงจะจัดปาร์ตี้ คุณหนูน่าจะอยู่ในงานมากกว่าออกไปเที่ยวที่ไร้ประโยชน์อย่างนั้นนะครับ” ทันทีที่พูดจบร่างบางก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง “วันนี้คุณจองฮุลก็มาด้วยนะครับ คุณหนูไม่อยากอยู่เจอคุณจองฮุลหรอครับ” ร่างสูงเห็นร่างบางหันกลับมา เพราะคิดว่าร่างบางนั้นเริ่มสนใจสิ่งที่ตนเองพูด เลยตัดสินใจพล่ามออกไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าใจจริงแล้วร่างบางนั้นโกรธจนแทบหูขึ้นควัน
“นาย
เพียะ !! เสียงแก้มของใครบางคนโดนตบอย่างแรงจนหันไปอีกด้าน
“ถ้าคิดว่ารู้ฐานะของตัวเองก็อย่ามาพูดอย่างนี้กับฉันอีก ทำไมรุ่นพี่จองฮุลงั้นหรอ ถึงรุ่นพี่จองฮุลมาแต่ฉันร่านไม่ได้ ฉันสนุกไม่ได้ ฉันไม่ได้มั่วกับผู้ชาย แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่ไปทำไม” แจจุงเดินลงบันไดไปอย่างหัวเสีย ส่วนยุนโฮยังคงยืนอยู่ที่เดิม คำพูดที่เอิ่ยออกมาจากปากของร่างบางเล่นเอายุนโฮชาไปชั่วขณะนึงเลยทีเดียว
ฉันร่านไม่ได้ ฉันสนุกไม่ได้ ฉันมั่วกับผู้ชายไม่ได้ นี้นายจะขาดผู้ชายไม่ได้เลยสักวันหรือยังไงแจจุง
“นี่แล้วว่าแต่นายจะพาฉันไปไหนหรอ” ดงแฮถามคนที่เดินนำหน้าตนไปนิดหน่อย
“สวนหลังบ้านครับ” คนตัวสูงตอบก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ
“ว้าว บ้านหลังใหญ่จังเลยเนาะ” ดงแฮว่าพลางหันซ้ายหันขวา มองสิ่งๆต่างรอบตัวอย่างตื่นเต้น บ้านหลังนี้ยังกะวังเลยแหะถ้าฉันได้มาอยู่ที่นี่คงจะดีสิเนาะ
“คิมจุน คนด้านหลังนายนั้นใครหน่ะ” เสียงหวานดังลงมากจากบันได ดงแฮเงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียงก็พบร่างบอบบางที่อยู่ภายในชุดสุดแสนจะเย้ายวน
“คุณหนูแจจุง นี่แขกคนใหม่ของคุณคิบอมครับ” คิมจุนพูดพร้อมก้มหัวให้เธอเล็กน้อย ส่วนเธอคนนั้นก็เดินตรงเข้ามาทางฉันอย่างรวดเร็ว
“ว่าแต่ชื่ออะไรหรอ” เธอคนนั้นเดินตรงมาทางฉัน เธอเชยคางของฉันขึ้น ก่อนที่จะจับฉันซ้ายหันขวามองฉันอย่างทั่วถึง
“ผมดงแฮครับ” ฉันตอบกลับไปอย่างง่ายดาย
“อ๋อ นี่นะหรอแขกคนใหม่ของพี่คิบอม หน้าเหมือนพี่โฮยอนดีนี่” หล่อนหยุดเว้นวรรคครั้งนึงเธอตบแก้มฉันเบาๆพร้อมกับที่ประโยคต่อไปดังขึ้น “แถมแก้มก็เนียนเหมือนกับพี่โฮยอนซะด้วยสิ”
“คิมจุนฝากบอกพี่คิบอมด้วยนะว่าวันนี้ฉันไม่อยู่ฉลองปาร์ตี้ด้วย แล้วฝากบอกยุนโฮด้วยว่าให้ลดความสเล่อของมันลงไปซะบ้าง ฉันไม่ชอบ” พูดจบเธอคนนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่เกินสามนาทีก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์จากรกสปอร์ตคันหรูดังขึ้น เป็นสัญญาณให้รู้ว่าเธอคนนั้นออกไปข้างนอกซะแล้ว
“นี่คุณคิมจุนขอโทษนะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอ”
“เอ่อ หมายถึงคุณแจจุงน่ะหรอครับ”
“อะ-อือ คนนั้นแหละ” เออออ ตามไปก่อนก็แล้วกัน หวังว่าคุณแจจุงอะไรนั่น จะหมายถึงผู้หญิงคนเมื้อกี้แล้วกัน
“คุณแจจุงเป็นผู้ชายครับ เป็นน้องชายของคุณคิบอมนายใหญ่ของบ้านหลังนี้เองครับ เดี๋ยวคุณไปนั่งรอภายในสวนก่อนเลยนะครับ คุณชายคงกำลังจะลงมาแล้วผมไปก่อนนะครับ” คุณคิมจุนทิ้งให้ฉันยืนอยู่ภายในสวนที่ทะลุออกมาจากโถงใหญ่โตภายในบ้าน ในสวนมีต้นไม้รายล้อมอยู่เต็มตรงมุมสุดด้านขวาของสวน ก็มีชุดโต๊ะแบบอังกฤษวางอยู่พร้อมด้วยเก้าอี้ที่เข้าชุดกัน
“โต๊ะตัวนี้สวยชะมัดเลย นี่ถ้ามีแก้วชาแบบอังกฤษพร้อมกลิ่นชาแบบอ่อนๆด้วยหล่ะก็ คงจะเพอร์เฟ็กต์น่าดู” ทุกกิริยาบทของดงแฮตอนนี้ถูกจับตามองอยู่ที่อีกฟากนึงของสวน โฮยอนเธอไม่เปลี่ยนไปสักนิดเลย ผิวขาวเนียนดุจเจ้าหญิงแห่งหิมะ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข ริมฝีปากได้รูปที่ประดับด้วยรอยยิ้มสวยหวานที่เคยให้กำลังใจและพูดให้กำลังใจเขาทุกครั้งที่ท้อแท้ ความรู้สึกคิดถึงที่เอ่อล้นออกมาบังคับให้ขาของเขาเดินไปที่ร่างบอบบางนั้น ร่างที่เคยห่างกันมานานแสนนาน
“โฮยอนเธอกลับมาหาฉันแล้ว” คิบอมโผกอดดงแฮอย่างรวดเร็วโดยที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัวแม้แต่น้อย
“คะ-คุณ คุณทำอะไรผมน่ะ คุณเข้ามากอดผมทำไม คุณเป็นใคร นี่ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ” มือบางพยายามที่จะแกะมือหนาออกจากเอวของตนเอง ส่วนอีกข้างก็พยายามดันแผ่นอกให้ออกห่างจากตนเอง
“โฮยอนนี่เธอจำฉันไม่ได้หรอ คิบอมไง ฉัน คิม คิบอม”
“ไม่ฉันไม่รู้จัก นี่ปล่อยฉันได้แล้วนะ ฉันเป็นผู้ชาย แล้วนายใช่ไหมที่เป็นคนสั่งให้พวกนั้นพาฉันมาที่นี่นะ พาฉันกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันอยากกลับบ้าน” คำตอบที่ช่วยยืนยันสิ่งที่ร่างสูงได้ยินมาเมื่อกี้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างคิบอมแทบไหล ลืมฉันไปหมดแล้วหรอความทรงจำที่ดีระหว่างฉันกับเธอ มันน่าขยะแขยงมากจนเธอต้องลบมันทิ้งเลยงั้นหรอ ในเมื่อเธอลืมมันไปหมดแล้ว งั้นฉันจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ มันจะต้องเป็นความทรงจำที่เธอจะต้องจำมันตลอดไป
จบแล้ว 1 พาร์ท ขอโทษอย่างแรงที่มาลงช้านะคะ
คราวหลังพยายามจะมาลงให้เร็วกว่านี้
แล้วก็จะพยายามลงให้บ่อยด้วย (ถ้าว่าง)
ส่วนพาร์ทหน้าจะเกิดอะไรขึ้นนั้นไม่บอก แต่ อาจจะมีเอ็นซีแน่
ยังไงคืนนี้หลับผันดีนะคะ
บาย
ความคิดเห็น