คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 6 :: girl (รีไรท์ 100%)
บทที่ 6 :: girl
ภายในห้องอับชื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง หยดโลหิตสีแดงถูกวาดเป็นลวดลายอักขระขนาดใหญ่กินพื้นที่กว้างไปทั้งห้อง เด็กสาวใบหน้าสะสวยยืนยิ้มอย่างเศร้าสร้อย หยาดน้ำตาพรั่งพรูอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดที่ท้วมท้นไปทั้งหัวใจ
เคร้ง.......
เสียงของมีคมหล่นลงบนพื้นปูนหยาบๆ มือของเธอสั่นระริก รู้สึกชาปลาบจนแทบขยับแขนข้างนั้นไม่ได้ ริมฝีปากเล็กค่อยๆเอ่ยบริกรรมคาถาอย่างแผ่วเบา หูของเธอได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาแต่ไกล
ขอร้องเถอะ อย่าให้มีอะไรมาขัดขวางเธอตอนนี้เลย
นั่นมันคงทำให้เธอต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้
ผ่าง!! แสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาทำให้เธอแสบตาไปพักใหญ่ๆ เสียงเธอก็ยังคงพร่ำคาถาจวบจนบทสุดท้ายโดยไม่มีหยุด ชายวัยกลางคนเร่งฝีเท้าเข้ามาภายในห้องด้วยความเร่งร้อน
“เซเลน่า ลูกจะทำอะไรน่ะ!!”
“ในเพื่อพ่ออยากให้หนูลืมหนูก็จะลืม.....ในเมื่อพ่อต้องการจะให้หนูลืม เอลล่า ก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น” หยดเลือดค่อยๆกลายเป็นแสงสว่างวาบเป็นประกาย บ่งบอกถึงปฏิกิริยาจากมนตร์คาถาที่ใกล้สัมฤทธิ์เพียงแค่เอ่ยถ้อยคำสุดท้ายเท่านั้น
“และคนใจร้ายอย่างพ่อ หนูก็ไม่อยากจำ” เซเลน่าค่อยๆปรือตาลงท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้เป็นบิดา เธอเริ่มหอบอย่างอ่อนแรงจากการเสียเลือด ขาทั้งสองข้างสั่นระริกจนแทบทรุด
“Lose” แสงทั้งมวลสว่างวาบจนตาพร่า หยาดน้ำตาไหลลงอาบข้างแก้ม ภายในหัวของเธอปวดร้าว สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเหมือนถูกคว้าควักออกไป ร่างของเธอล้มลง ท่ามกลางเสียงที่ร้องด้วยความตื่นตะลึงของชายวัยกลางคน
………………………………………………………………..
สายลมพัดอย่างแผ่วเบา ลมหนาวค่อยๆจางหายไป กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิเริ่มเข้ามาแทนที่ ฮีซอลยืดแขนบิดขี้เกียจหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ดูเหมือนช่วงเวลาที่ผ่านมาออกจะแย่ไปเสียหน่อย การสืบสวนเรื่องพวกองค์กรสะสมยังไม่คืบหน้าแม้น้อย ทั้งๆที่ทั้งพวกเขาและโดยเฉพาะดงเฮต่างก็พยายามเต็มที่ จนอดท้อนิดๆอย่างเสียไม่ได้
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะสะดุดกับ เด็กสาวดวงหน้างดงามโดดเด่น เรือนผมลอนยาวเป็นระลอกคลื่นจรดถึงกลางหลัง ดวงตาสดใสไร้เดียงสามองซ้ายมองขวาละล่ำละลัก มือทั้งสองข้างถือข้าวกล่องห่อให้ผ้าลายดอกทานตะวันน่ารัก เดินได้ไม่ก็ก้าวก็สะดุดล้มจนข้าวกล่องล้มคว่ำลงกับพื้นเสียหาย จนเด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูด้วยความเป็นห่วง
คงเป็นเด็กใหม่ล่ะมั้ง
“เป็นอะไรรึเปล่า” เด็กสาวกระพริบตาปริบๆด้วยความงุนงงทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะฉีกยิ้มให้เขาเป็นเชิงขอบคุณ
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” เด็กสาวเอ่ยอย่างอ่อนหวาน พยายามเก็บข้าวกล่องหงอยๆ
“คงไม่มีข้าวเที่ยงกินแล้วล่ะสิ”
“อ....เอ่อ”
“งั้นวันนี้ฉันเลี้ยงให้ก่อนแล้วกัน ปล่อยให้ท้องว่างนานมันคงจะไม่ดี” ฮีซอลยิ้มพลางยื่นข้าวกล่องที่ปกติจะเอามาเผื่อฮันกยองให้ เด็กสาวโค้งหัวขอบคุณเสียเรียบร้อย
“ขอบ..ขอบคุณค่ะ”
อ่อนโยนอย่างนี้ คุ้นเคยเหลือเกิน
โหยหา.....ทำไมถึงคล้ายนัก
ทำไมถึงได้คล้ายกับคนที่อยู่ในความฝันของเธอเหลือเกิน
“ไง.....ฮีซอล ไม่ไปกินข้าวเหรอ” ฮันกยองเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวยืนอยู่ใกล้ๆกับฮีซอล
“ก็ไปเจอกับเด็กน้อยน่ารักเข้าน่ะสิ” ฮีซอลหัวเราะคิก ทันทีที่ฮันกยองขมวดคิ้ว ค้อนให้เสียวงใหญ่ นัยน์ตาคมกริบหรี่มองเด็กน้อยด้วยความไม่ไว้วางใจนัก
ใจดีกับคนอื่นมากเกินไปแล้วนะ
แล้วไปคว้าหัวใจใครอีกจะทำยังไง
ยัยเด็กนี่ก็พอกัน....
ตาหวานเชื่อมอย่างนี้ไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย
“จริงสิ ยังไม่รู้ชื่อเลย เด็กใหม่รึเปล่าเรา ”
”ฉันชื่อ เซเลน่า ค่ะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศจีน”
“เอ....อย่างนั้นน่ะเหรอ ฉันฮีซอล ส่วนหมอนี่ ฮันกยองนะ” เซเลน่าพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นมาสเตอร์โบอาเดินมา
“อ้าว...รู้จักกันแล้วอย่างนั้นเหรอ” หล่อนทักแต่ปลายเสียงไม่วายแฝงความเคือง แต่ก็ยังพยายามฝืนยิ้ม
“ดีเลย ฝากเธอหน่อยแล้วกันนะ บังเอิญเซเลน่าต้องพักอยู่หอเดียวกันกับพวกเธอ”
เพียงเท่านั้นฮันกยองก็รู้ลึเหมือนได้ตัวอันตรายมาวางไว้หน้าห้องเสียแล้ว
..............................................................................................
มาจากจีนแต่ชื่อฝรั่ง แอบฮาเล็กน้อย
ความคิดเห็น