คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนายผมยอม
“เอ๋นี่ พวกนายไปตามหากันจนถึงขั่วโลกเหนือหรอ นานโคตร รู้ไหมเจ้าหญิงเค้าเป็นห่วง”เอาอีกแล้ว อีทึกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทั้ง2เดินเข้ามา รู้สึกว่าไอเจ้าทึกกี้จะรู้ใจผมเกินไปแล้วนะ แม่นางฟ้าแสนรู้
“เอ่อ คือพอดีผมหลงทางน่ะ”ฮันคยองเอ่ย
“อืม ไม่เป็นไรหรอก แล้วซีวอนหล่ะ นายไป อุ๊บ....”ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยคซีวอนก็ได้นำริมฝีปากของเค้ามาประกบกับริมฝีปากของผม ผมไม่สามารถขัดขืนอะไรเค้าได้เลย จูบของเค้า เหมือนกับจูบเมื่อ2ปีก่อน รสชาติจูบของเค้ายังเหมือนเดิม น้ำตาของผมไหลพรากอีกแล้ว คิมฮีชอล นายร้องไห้เพราะเชวซีวอนบ่อยจังนะ
“ร้องไห้อีกแล้วหรอ เจ้าหญิง”ซีวอนถาม
“เปล่า”ผมเอ่ยพร้อมลากฮันคยองที่ยืนอึ้งให้มานั่งที่ ไม่ใช่แค่ฮันคยองหรอกที่อึ้ง ทุกคนอึ้ง แต่ทำไม ฮันคยองถึงเป็นหนักกว่าคนอื่นหล่ะ
“นี่ฮันไหวไหม” ผมถามเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้เจ้าชายกำลังจะแย่
“ไม่เป็นไรหรอกผมไหว”ฮันคยองพูดพร้อมจุมพิดที่หน้าผากผมเบาๆ1ที ทำไมผมรู้สึกว่าตั้งแต่ไปตามซีวอนกลับมา ฮันคยองดูแปลกไป
“อื้ม ตัวไม่ร้อนนิ”ผมเอ่ยหลังจากที่เอามือไปแตะหน้าผากฮันคยอง
“ก็ไม่ร้อนน่ะสิครับเจ้าหญิง”
“อื้อ งั้นนายก็เรียนพละคาบมิสฮโยได้สิ”ผมพูดด้วยท่าทางดีใจ
“ครับเจ้าหญิง”ฮันคยองเอ่ยพร้อมจูบที่มือผมอีกที
“สวัสดีค่ะ นักเรียนห้องเรียนพิเศษ และนักเรียนใหม่ ชอย ซีวอน”
“สวัสดีครับมิสฮโย”ผมและเพื่อนๆเอ่ย
“เอาหล่ะค่ะ ในปีนี้ครูมีหน้าที่สอนพละและสอนการเต้นให้กับนักเรียนนะค่ะ”มิสฮโยพูดพร้อมส่งยิ้มน่ารักๆให้นักเรียนทุกคน
“วันนี้ครูจะขอสอนพละก่อนนะค่ะ ตามตารางสอน เอาหละ ให้นักเรียนทุกคนแบ่งกลุ่ม กลุ่มละ5คนค่ะ เอ้าแบ่งกันเลย”
“เฮ้ อยู่ด้วยกันนะ ซิน เจ้าชาย พ่อหมี”อีทึกพูดนายนี่จุ้นทุกเรื่องเรยนะทึก
“กลุ่มพวกนายขาดอีก1คนนี่ ผมขอเข้าด้วยคนนะ”เสียงของบุคคลคนนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เอาอีกแล้ว เพราะนายอีกแล้ว ซอย ซีวอน
“เอาสิ ดีจัง มีทั้งเจ้าหญิง เจ้าชาย อัศวิน นางฟ้า และพ่อหมี” ทึกกี้พูดอย่างดีใจ มันน่าดีใจตรงไหน น่ะทึก
“ปี๊ด”เสียงนกหวดของมิส ฮโยดังขึ้นเพื่อแสดงว่านักเรียนทุกคนควรมานั่งที่ได้แล้ว
“เอาล่ะนะทุกคน วันนี้ครูก็จะให้นักเรียนวอมอัฟโดยวิ่งไปเก็บลูกบอลแล้วมาปาผ่ายตรงข้าม ใครโดนปามากที่สุดจะเป็นผู้แพ้”
1
2
3
~ปี๊ด~
สิ้นเสียงนกหวีดของมิสฮโย ต่างฝ่ายต่างก็วิ่งไปเก็บลูกบอลมาปาใส่กัน ต่างคนต่างสนุก จนลืมว่าเพื่อนที่โดนปามันเจ็บแค่ไหน แต่ถึงยังไงคนที่ต้องชน็คือพวกผม เพราะกลุ่มผมมีทั้นฮันคองและซีวอนกับพ่อหมีแต่ว่วงไว ส่วนผมและทึกกี้ได้แต่เป็นฝ่ายวิ่งเก็บลูกบอลซะมากกว่า
“โอ๊ย”ในขณะที่ผมกำลังวิ่งเก็บลูกบอลอยู่นั้นจู่ๆก็มีอะไรก็ไม่รู้มาตำขาผมทำให้ผมยกขาเพื่อที่จะดู
“ตะปูเรือใบนี่”ผมเอ่ยขึ้น ใครกันนะแก้งผมได้แต่ตอนนี้ผมว่าผมต้องดูแลเท้าตัวเองที่เลือดไหลไม่หยุดก่อน
“ฮีชอลเป็นอะไรน่ะ”ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเลือดที่เท้าของผม
“โดนตะบูเรือไบนิดหน่อยครับ”
“บัดซบ ใครกล้าทำฮีชอลวะ”
“อย่าเลยมีเรื่องไปก็มากความ”ผมเอ่ยพร้อมดูแผลตัวเองต่อ
“ซีวอนทำอะไรน่ะ” ผมเอ่ยเมื่อซีวอนดูดเลือดที่เท้าของผม นายไม่จำเป็นต้องทำอะไรอย่างงี้อีกเลยนิซีวอน ฉํนเป็นคนทิ้งนาย ทำไม นายยังทำดีกับฉันอีก
“บ่อน้ำตาติ้นจริงนะเจ้าหญิง”ซีวอนเอ่ยพร้อมเช็ดน้ำตาให้ผม เอาอีกแล้ว ผมร้องไห้อีกแล้ว
“ปล่อยผมเถอะซีวิน เฮ้ย ฮัน”ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยคผมก็กระเสือกกระสนวิ่งไปหาฮันเกิงทันทีเมื่อเห็นว่าเค้ากำลังนอนล้มสลบคาสนามอยู่
“ฮันคยอง ฮันคยอง”ผมพยยยามเรียกสตีเจ้าชาย
“ฮือ ฮันคยองตื่นเด๋วนี้น้า”อีทึกเอ่ยเชิงสั่ง
“ซีวอน/อัศวิน”ผมและทึกกี้เอ่ยพร้อมกันเมื่อซีวอนอุ้มร่างของฮันคยองเดินไปที่หอชายซึ่งผมเห็นดังนั้นแล้วผมก็วิ่งตามไปด้วย
“ด้วยความศัจจริง ซีวอนนายรู้หรอว่าฉันกับฮันพักห้องไหน”ผมถามเมื่อวอนอุ้มฮันมาอย่างกะรู้ทางดีอย่างงั้นแหละ
“หึหึ”กรรม คำตอบของเค้าไม่มีอะไรมากนอกจากเสียงหัวเราะในลำคอที่ชวนสงสัย
“ชิ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”ผมสบด คนอาร๊ายชอบทำท่าทีชวนสงสัย
“ยังจำได้ด้วยหรอ”
“ไม่เคยลืม”ตายแล้ว ผมพูดอะไรออกไป ด้วยสันชาติยานทำให้ผมตอบไปอย่างไม่คิด ผมตอบไปจามความจริง แต่ ความจริงที่ผมไม่อยากนึกถึงมัน
“นายยังจำทุกอย่างได้ ผมก็จำทุกอย่างได้ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ”ซีวอนเอ่ย
“มันจะเป็นไปได้ได้ไง ในเมื่อผมมีเจ้าชาย”ผมเอ่ย
“นายรักเจ้าชายหรอ”ซีวอนเอ่ยพร้อมยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆผม อันที่จริงผมไม่ได้รักอะไรในตัวเจ้าชายหรอก แต่มันเป็นฉายาที่ถูกยัดเยียดให้ต่างหากเล่า
“มั้ง”ผมตอบพร้อมเดินนำทางไปที่ห้องให้ตายสิผมไม่อชบเลยไอการโกหกเนี่ย
“นี่อุ้มฮันมานอนตรงนี้”ผมเอ่ยให้ซีวอนอุ้มเจ้าชายมานอนตรงเตียงนอนของฮันเมื่อถึงห้องแล้ว
“อืม..”ซีวอนตอบพร้อมเดินพาฮันไปนอนที่เตียงนอน
“อื้อ....”เสียงของฮันเกิงดังออกมาพร้อมกลับค่อยๆลืมตาขึ้น
“ฮันนายตื่นแล้วหรอ ฉันเป็นห่วงนายมากๆเลยรู้ไหม”ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า
“อะไรกันแค่นี้ก็จะร้องไห้หรอ ผมไม่ตายง่ายๆหรอก”ฮันคยองเอ่ยอย่างอ่อนโยน
“ฉันรู้หรอกน่า มาฮันเดี๋ยวผมเช็ดตังให้นะ”ผทพูดพร้อมกับถดเสื้อให้เจ้าชาย เอ๋ ที่แผ่นอกเจ้าชายมีรอยอะไรแดงๆด้วยแฮะ
“ไปโดนอะไรมาน่ะ”ผมถามพลางชี้นิ้วไปที่รอยนั้น
“อะ อะ เอ่อ มดกัดน่ะ”ฮันตอบอย่างตะกุตะกะ แปลกแฮะแค่มดกัดทำไมต้องตะกุตะกะด้วย
“หรอ อืม...”ผมเอ่ยพร้อมเดินไปเอาพ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ฮัน แล้วเอ นี่ใครมันมาใช้ห้องน้ำฟระเนี่ย
“นี่ฮัน เมื่อกลางวันมาห้องรึเปล่า ห้องน้ำมันเหมือนโดนใช้เลย”ผมถาม
“เปล่า”ฮันตอบมา
“แน่ใจหร ว่านายไม่ได้มาชักเว่า”ผทถามเมื่อเห็นน้ำใสๆขุ่นๆแป็นเมือกอยู่ตรงบริเวณอ่างน้ำ
“ไม่ใช่ของผมนะ”ฮันรีบตอบมาอย่างด่วนครัน ฮันนี่เป็นอะไรเนี่ยดูลุกลี้ลุกลนจัง
“ของฉันเองแหละ”๙วอนตอบทำให้ผมอึ้งไปชั่วขนะ แสดงว่าที่วอนรู้จักทางมาห้องเพราะก็เพราะเหตุนี้
“หรอ”ผมตอบพร้อมเดินออกไปทางฟ้องครัว
“นี่ฮีชอล นายจะทำกับข้าวหรอ”ซีวอนเอ่ยพร้อมเดินตามผมมา
“เปล่าพอดีมาผิดทางน่ะ”ผมตอบ แล้วผมจะมาห้องครัวทำไมฟระ
“หรอ แล้วจะไปไหน”
“ไปเช็ดตัวให้เจ้าชาย”ผมตอบแล้วเดินเชิดหน้ามาหาเจ้าชายทันที
“เดี๋ยว”ซีวอนเอ่ยพร้อมฉุดแขนผม
“ถ้าฉันไม่สบายนายจะดูแลฉัน เป็นห่วงฉันแบบนั้นรึเปล่า”ซีวอนถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ก็ต้องดูแลสิครับ แต่ว่าคุณไม่ได้ไม่สบายอะไรนี่”ผมพูดพร้อมจะเดินแต่กลับถูกรั้งไว้เหมือนเดิม
“นาย....ดีกับทุกคนเสมอ แต่ทำไมนายใจร้ายกับผม”
“ผมเคยใจร้ายกับอัศวินด้วยหรอ”
“ใจร้าย ใจร้ายที่ทิ้งอัศวินมาถึง2ปี และถ้าอัศวินไม่มาตามเจ้าหญิง เจ้าหญิงอาจจะลืมอัศวินคนนี้ก็ได้”
“ผมไม่ได้ใจร้ายนะ ถ้าเกิดผมไม่กลับไปโซล คุณก็ต้องรอผมจรคุณไม่ได้เจอคนใหม่ อะไรใหม่ๆ คุณจะจมปลักกับอดีต” ผมตอบตอนนี้น้ำตาของผมหลั่งรินมาจากดวงตาของผมอีกแล้ว
“ผมไม่เคยลืมเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ ถึงแม้คุณจะบอกเลิกหรือไม่บอกเลิกกับผมมันก็ไม่ต่างอะไรกันเลย ผมจำได้ คุณชอบกินข้าวผัดกิมจิ ชอบชวนผมดูหนังผีตอนดึกๆ คุณไม่เชื่อว่าพระเจ้ามีจริงแต่คุณก็นับ ถือ คริส คุณชอบฟังเพลงแนว ร๊อก รึดูโปรดของคุณคือรึดูใบไม้ร่วงเพราะอากาศไม่ร้อนเกินไปไม่หนาวเกินไป สีที่คุณชอบคือ แดง ดำ ชมพู ประเทศที่คุณไผ่ฝันอยากไปคือ ยี่ปุ่น เวลาใครเอานายไปเปรียบเทียบอะไร นายมักจะพูดว่า ผมคือผม คุณคือคุณ(อันนี้เอามาจากความจริงนะค่ะ ข้อมูลของคิมฮีชอลจริงๆเลยแหละ)”
“นายยัจำได้”
“จำได้สิ ผมยงดำได้มากก่านั้นอีกนะ คุณเกิดเมื่อวันที่ 10 ก.ค. 1983 กรุปเลือด เอบีและ...”
“พอแล้ว ฮือ ซีวอน นายจำได้ได้ยังไง นายจำเรื่องราวของคนที่ทิ้งคุณไปได้ยังไง”ผมพูดทั้งที่น้ำตาของผมยังคนไหลริน
“ทำไมจะจำไม่ได้ ในเมื่อคนที่ทิ้งผม คือคนที่ผมรัก แล้วคนที่ทิ้งผมหละยังจำเรื่องราวของผมได้รึเปล่า”
“นายซอยซีวอน เกิดเมื่อวันที่10 ก.พ. ปี1987 สูง 183 หัก 65กรุปเลือดบี งานอดิเรกคือ เล่นเทร้องเพลง นายพูดภาษาจีนได้ อาหารไทยที่นายชอบคือผัดไทย คนที่นายประทับใจคือพ่อของนาย ถ้ามีโอกาสนายอยากไปว่ายน้ำที่พัทยา”ผมพูดแต่ยังไม่ทันจบประโยค
“นายยังจำได้”
“ทำไมจะจำไม่ได้ ถึงแม้บางทีเจ้าชายจะทำให้ผมลืม แต่มันก็ลืมไม่หมดนิ”ผมพูดแต่ยังไม่ทันจบประโยคซีวอนก็ดึงผมเข้าไปกอด
“เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”ซีวอนถามทำเอาผมสะอื้นหนักกว่าเดิม
“คงไม่ได้หรอกซวยซีวอนเพราะผมมีเจ้าชายอยู่”
"ผมมาช้าไป"
"ใช่ ช้า "ผมตอบไปทั้งๆที่น้ำตานองหน้า ใช่นายช้าไปแล้วซีวอน
"ผมว่าผมต้องไปดูเจ้าชายจริงๆแล้วสิ"ผมเอ่ยพร้อมปาดน้ำตาเดินไปหาเจ้าชาย เอ๊ะ เจ้ายหลับอีกแล้วขี้เซาจริงพึ่งตื่นเมื่อกี้เอง
"นี่ฮันคยอง ตื่นเหอะ"ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ
"ครับเจ้าหญิง"ฮันคยองเอ่ยหพร้อมลากผมเข้ามาจุ๊บ 1 ที ต่อหน้าต่อตาซีวอน
"นี่ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะฮัน คือ...."
"คืออะไรครับเจ้าหญิง"
"คือนายไม่สบายใช่ปะ แต่ว่ามันไม่มีคนทำกับข้าวอ่ะ ช่วยไปทำกับข้าวทั้งที่ป่วยได้ไหมครับ"
"ได้สิ เพื่อเจ้าหญิงผมยอม"
-----------------------------------------------------------------------------------
โทดถานมาอัฟช้า แจกรู้จ้า
ความคิดเห็น