Nightmare....( yaoi )

เนื้อเรื่อง

“ พ่อฮะ เจ้านายใหม่พ่อนี่...สุดๆเลยนะพ่อ ให้ตายสิผมไม่ชอบเลย คนอาร๊าย ” เด็กหนุ่ยร่างเล็กบ่นเจื้อยแจ้วประสาคนไม่รู้จักสงบปาก ถ้อยคำที่พ่นนินทาเจ้านายคนใหม่ ทำให้ผู้เป็นพ่อชักเหงื่อตก เสียวจะโดนไล่ออกเพราะปากเจ้าลูกกตัญญู

“ มีที่ไหนกัน สั่งให้ลูกน้องหาผู้หญิงนับสิบคนมาบำเรอ ท่าจะชอบนักเรื่องอย่างว่าน่ะ ” เสียงเล็กจีบปากจีบคอพูด นัยน์ตาพราวด้วยความนึกสนุก ก่อนจะเงียบลงเมื่อเห็นพ่อส่งสายตาจิกๆแฝงตำหนิอยู่กลายๆมาให้

“ ยังไงๆเขาก็เป็นเจ้านายพ่อ ไปพูดอย่างนั้นมันไม่ดี ลูกควรจะพูดยกยอเขาเสียด้วยซ้ำ เพราะเขานี่แหละ ที่ยอมช่วยจ่ายหนี้สินของเราทั้งหมด แถมงานที่ให้มายังเงินเดือนมากพอจะทำให้เราตั้งตัวไปนานเลยนะลูก ” ชายหนุ่มตักเตือนลูกชายเสียงแผ่ว หากแต่เด็กน้อยกลับเอียงคอด้วยความสงสัย

“ เอ.....แล้วเขาช่วยเราทำไมล่ะพ่อ ”

ถ้อยคำที่ออกจากปากเด็กหนุ่มทำให้ผู้เป็นพ่อหยุดคิดไปนาน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล

“ ฉิบหายแล้ว....คนขาด จะทำยังไงดี ” เสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัวทำให้ชายหนุ่มนิ่งพักใหญ่ๆ นิ้วเรียวนวดหว่างคิ้วเบาๆแต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากบอกวิธีแก้ปัญหา ฝ่ายลูกชายก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ คนขาดเหรอพ่อ ให้ผมไปแทนก็ได้ ไหนๆวันนี้ผมก็ว่างทั้งวัน ”

“ ไม่ได้นะลูก ลูกเป็นผู้ชายจะไปแทนกันได้ยังไง ”

“ แหม...เดี๋ยวผมจัดการเอง พ่อก็รู้ ไม่มีเรื่องอะไรที่ลูกคนนี้ทำไม่ได้ ” ใบหน้าออดอ้อนทำให้คนเป็นพ่อใจอ่อนยวบ แม้ไม่อยากขัดใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“ ระวังตัวด้วยแล้วกัน ”

“ เยส ”

เมื่อผู้เป็นพ่อตอบรับแล้วเด็กหนุ่มก็ทำท่ากระโดดโลดเต้นดีใจ

               หึๆ คราวนี้แหละที่จะได้เห็นหน้าไอ้เจ้านายสุดหื่นของพ่อซักที

“ต๊ายยยย น้องคาวา แต่งหญิงแล้วสวยเลิศเลย นังหน้าไหนก็สู้ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ” เสียงแหลมๆของช่างแต่งหน้าเพศที่ 3 ดังลั่นมาจากห้องแต่งหน้า นัยน์มองใบหน้าสวยหวานของเด็กหนุ่มด้วยความภาคภูมิใจ

จากใบหน้าที่ฉายเค้าคมคายแต่ฉายแววดื้อรั้น ถูกแต่งแต้มให้ดูสวยหวานขึ้นราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ ขนตายาวงอนรับกับดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากปากมันวาวด้วยลิปกลอสคุณภาพดี เปลี่ยนไปจนแม้แต่กระเทยถึกตัวน้อยๆอย่างเขายังไม่อยากจะเชื่อฝีมือตัวเอง

“เสร็จยังครับลูก อีก10นาที จะ  2ทุ่มแล้ว  เดี๋ยวไปถึงไม่ทันนายท่านจะโกรธเอาได้นะ”  เสียงผู้เป็นพ่อดังมาแต่ไกล คาวาฉีกยิ้มนึกสนุกหมายมั่นจะไปหยอกพ่อให้ตกใจเล่น

“ เสร็จแล้วพ่อ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ” เสียงที่เคยทุ้ม เด็กหนุ่มกลับดัดให้เป็นเสียงหวานใสได้แนบเนียนไม่ที่ติ ร่างเล็กโผวิ่งจากฉากกั้น วิ่งไปหาพ่อที่มัวแต่มองค้างด้วยความตะลึง

           แม่สาวน้อยนี่....ลูกใครวะ น่าจับใส่พานถวายให้ลูกชายซะไม่มี

“ พ่อ.... ” ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงก่อนจะเพ่งมองดูเด็กหนุ่มใหม่อีกครั้งตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ ล....ลูกเหรอ ”

“ ไม่ใช่ลูกแล้วหมาที่ไหนล่ะพ่อ เอ้อ....พูดแปลกๆ จะไปกันรึยังครับ ”

คาวาในคราบสาวน้อยบ่นยาว ปล่อยให้ผู้เป็นพ่อเอ๋อไปนาน ทำหน้าคล้ายจะลมจับ

                งวดนี้ลูกตรูจะเอาเวอร์จิ้นกลับมาด้วยมั้ยเนี่ย

         ..................................................................................................

กลิ่นกำยานฉุนกึกพลอยทำให้คาวาอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเบ้ ดวงตากราดไปรอบด้านอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะหยุดไปยิ้มหวานให้ยามหน้าประตูที่มองหน้าเขาด้วยสายตาเหยียดหยามกลายๆ

“ ถ้าอยู่ที่นี่แล้ว พยายามอย่าขัดใจเขา แล้วก็อย่าทำตัวให้เด่นมากนะลูก ” ผู้เป็นพ่อย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียงแผ่ว ใจพะวงจนชักรู้สึกผิดที่ส่งลูกตัวเองเข้าปากเสือ

“ ทราบแล้ว....ค่ะ ”

“ ระวังตัวด้วยนะลูก ”

ประตูเหล็กหนาเคลือบทองค่อยๆเปิดออก แสงระยิบระยับที่ทอดออกจากห้องทำให้เด็กหนุ่มตาพร่าไปชั่วขณะ เสียงหัวร่อต่อกระซิกแฝงมารยาดังพร้อมกับกำยานกลิ่นประหลาด คาวามองภาพเบื้องหน้าตาแทบถลน

หญิงสาวในชุดผ้าบางเบาเกือบเปลือยเอียงซบร่างกำยันอย่างยั่วเย้า หล่อนบรรจงรินเหล้าสีอำพันลงในแก้วเจียระไน เบียดชิดชายหนุ่มจนแทบจะกลืนกินเป็นเนื้อเดียว

“ ยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ ” เสียงทุ้มตวาดห้วนๆทำให้คาวาตกใจจนเกือบจะสะดุดชุดกระโปรงของตัวเองล้ม ดวงตากลมโตค่อยๆเดินตรงไปหาร่างตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ

ร่างตรงหน้างดงามราวกับรูปสลักเทพในนิทานปรัมปรากรีก โรมัน เรือนผมสีน้ำตาลแก่หยักศกเลื้อยปรกไหล่หนา ผิวสีน้ำผึ้ง นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมาทางเขา หากถ้าดวงตาคู่นั้นเป็นอาวุธร่างของเขาคงจะพรุนไปเสียก็ได้

กลิ่นกำยานทำให้เขาเริ่มมึนงง ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะตั้งสติได้มากพอ ร่างเล็กก็ถูกกระชากขึ้นมานั่งบนตัก ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองเขานานเสียจนคาวาไม่กล้าเงยหน้า

“ ชื่ออะไร.... ”

“ คาวากิ....ค่ะ ”

ทันทีที่เหล้าสีอำพันเต็มแก้ว เขาก็ปัดมือไล่หญิงสาวนับสิบคนไป ใบหน้าของพวกหล่อนดูคับคล้ายคับคลาจะไม่พึงพอใจ ทันทีที่ร่างอวบอัดเดินจากไป เด็กหนุ่มก็ถูกเหวี่ยงลงพื้นจนระบมไปทั้งซีก

“ คิดจะเล่นตลกกับฉันเหรอไง!!! ” เสียงทุ้มห้วนกึกก้องจนคาวาเริ่มลนลาน ไม่ทันจะได้ถดกายหนี ชุดที่สวมอยู่ก็ถูกกระชากฉีกขาดกลายเป็นเศษผ้ากองอยู่ข้างๆ

“ ฉันไม่ได้พูดซักคำว่าต้องการ ผู้ชายมาบำเรอ!!!! เฮ้ย!! ใครก็ได้ไปตาม เจ้าโอโตเมะมาเคลียร์ซิ ” ถ้อยคำที่เอ่ยถึงชื่อผู้เป็นพ่อทำให้เด็กหนุ่มเริ่มผวา มือเล็กรีบโผเข้ากอดขาอีกฝ่ายอย่างร้อนรน

“ ผมขอโทษ....ผมมาเอง... ” มือหนาตบใบหน้าเขาจนเกือบจะหงายหลัง ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำด้วยความเจ็บปวด

“ แกต้องการอะไร ห๊ะ!! ใครสั่งให้เงียบ ” แรงที่กระทบจากด้านข้างทำให้คาวาสะดุ้งเฮือก เงยขึ้นสบตาอีกฝ่ายละล่ำละลัก

“ ผม....แค่อยากเห็นหน้าคุณ.... ”

“ เห็นหน้า!!!...เห็นหน้าแล้วไงล่ะ....ฮึ ” ชายหนุ่มบีบปลายคางของเด็กหนุ่มอย่างแรง จนอีกฝ่ายร้องลั่น มือเล็กไล่แกะมือหนาน้ำตาคลอ

“ หรือแกอยากเสนอตัวแบบพวกนางบำเรอ ”

“ ม....ไม่ใช่นะ ” คาวาปัดมือกร้านที่ไล้เบาๆข้างแก้มด้วยความตื่นตะหนก พลอยทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปาก โดยที่ไม่ทันได้รู้ตัวร่างทั้งร่างก็ถูกกดแนบกับพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ เด็กหนุ่มพยายามดิ้นรน แต่แรงที่อัดเข้าเต็มท้องทำให้เขาจุกจนหมดเรี่ยวแรง

ปลายลิ้นไล่โลมเลีย จาบจ้วง ไปทั่วทำให้คาวาหลับตากลั้นความขยะแขยง มือทั้งสองข้างถูกกำแน่นจนชาปลาบ หมดทางหลีกหนีสัมผัสหยาบโลน

ริมฝีปากที่ผละออกไปทำให้คาวาค่อยๆลืมตาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะแผดสียงดังลั่นเมื่อเส้นผมถูกอีกฝ่ายจิกเข้าเต็มมือ กระชากให้เงยขึ้นไปมองใบหน้าของบุรุษผู้เป็นดั่งปีศาจร้าย

“ รู้หน้าที่ใช่มั้ย.....ทำให้ฉัน ” ดวงตากลมโตสั่นระริกไปด้วยความหวาดกลัวที่เอ่อล้นไปทั่วจิตใจ เด็กหนุ่มพยายามถอยหลังกรูด แต่อีกฝ่ายกลับจิกกระชากจนเหมือนจะจิกทึ้งเอาหนังหัวไปด้วย

“ ม..ไม่ ” ไม่ทันจะได้อ้าปากปฏิเสธดี ส่วนร้อนผ่าวก็เข้าลุกล้ำเข้าไปในโพรงปาก หยดน้ำตาที่กลั้นเอาเสียนานร่วงผล็อยด้วยความอับอาย ดวงตาแข็งกร้าวทอดมองเขาโดยไม่มีแววปราณีแฝงในดวงตา

“ โอโตเมะ....พ่อแกสินะ ” ดวงตาชุ่มไปด้วยหยาดน้ำเบิกโพลงแทนคำตอบ

“ แกน่าจะรู้ใช่มั้ย ถ้าขัดใจฉันพ่อแกจะเป็นยังไง ” ถ้อยคำที่เอ่ยจากปากเรียบเฉย จนคาวารับรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่แค่ขู่ คนๆนี้หากพูดอะไรออกมาแล้ว

      นั่นหมายความว่า เขาต้องทำได้จริงๆ

“ ได้โปรด....อย่า” ดวงหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย หัวใจหนักอึ้ง คับแค้นใจที่ต้องทำตัวอย่างโสเภณีโดยโดยที่ไร้ซึ่งทางเลือก ริมฝีปากเล็กอ้าออกอย่างเชื่องช้าก่อนจะก้มลงรับร่างกายของคนตรงหน้า ปลายลิ้นเล็มเลียไม่ประสาหากทำให้สติของชายหนุ่มเตลิดเปิง มือหนากำเรือนผมดำสนิทของอีกฝ่ายแรงอารมณ์ เสียงทุ้มครางอื้ออึงในลำคอ

“ ดี....อย่างนั้นล่ะ ” เพียงชั่วอึดใจคาวาก็ถูกกระชากออก จนเขาชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าคนตรงหน้าต้องการอะไรกันแน่ หากสายตาคมกริบที่จ้องกลับทำให้น้ำลายในลำคอแห้งผากโดยไม่รู้ตัว

คาวาถูกบังคับให้คว่ำหน้า แขนเอื้อมอกสะโพกขึ้น ดันขาทั้งสองข้างให้แยกออก เด็กหนุ่มเริ่มลนลานหนีทันทีที่รู้ว่าสิ่งใดกำลังจะตามมา เสียงเล็กกรีดร้องอ้อนวอนหากชายหนุ่มกลับบีบคางร่างบางแน่น ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงกระซิบข้างหู

“ พ่อแกยังต้องทำงานให้ฉันอีกนาน ”

“ ...คุณ....คุณมันก็แค่คนขี้ขลาด ดีแต่ขู่อื่น ” คาวากัดฟันกรอด แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบาๆในลำคอคล้ายไม่สะเทือนกับน้ำมันที่คิดจะริสาดใส่กองไฟให้ลุกโหม

“ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ล่ะ ”

ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้ตั้งตัวความอัดแน่นก็เข้ารุกราน ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง เสียงเล็กกรีดร้องราวกับถูกกระชากเนื้อเป็นชิ้นๆจนเสียงหาย ร่างเล็กทรุดฮวบลงแนบกับพื้น สติเลืองลางรับรู้เพียงแต่ความทรมานช่วงล่าง ที่ไม่จบสิ้นไปเสียที

“ ไม่...ม...ฮึก...ฮือ ” เสียงแหบพร่าครวญครางทั้งน้ำตา คาวาสั่นศีรษะเกลือกกลั้วระบายความเจ็บปวดจนเรือนผมยุ่งเหยิง น้ำตา น้ำลายชุ่มไปทั่วใบหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว หากถึงแม้เด็กหนุ่มจะอยู่ในสภาพน่าสมเพชขนาดไหน อีกฝ่ายก็ไม่ปรานี

“ อา...เยี่ยม ” ในขณะที่คาวาร่ำร้องด้วยความปวดร้าวแต่ชายหนุ่มกลับครวญครางอย่างสุขสม ร่างสูงเร่งจังหวะรัวเร็วโดยไม่คิดจะสนว่าร่างข้างใต้จะเป็นอย่างไร เสียงครางทุ้มดังลั่นกว่าทุกครั้ง ก่อนจะแรงกระแทกจากเบื้องหลังจะสงบลง

คาวาผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างเชื่องช้า แผ่วเบาเต็มที ก่อนจะขดตัวเล็กเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงของเหลวที่กำลังไหลเข้าร่าง

ดวงตาทั้งคู่พร่าเลือนราวกับมาหมอกหนาอยู่ใกล้ๆ ความเจ็บปวดยังคงลุกลามให้ต้องทนทุกข์ทรมาน ร่างคู้เข้าหากันราวกับนกน้อยไร้เรี่ยวแรง เสียงหัวเราะโหดร้ายยังคงก้องไปทั่วหู ภาวนาเพียงให้ฝันร้ายมันจบลงเสียที

เด็กหนุ่มเหม่อมองด้านข้างอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่สติจะเลื่อนลอยไป

ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมเสียก็ดี

หากถ้าไม่แล้วก็ขอหลับใหลไปตลอดกาลเสียดีกว่า

..........................................................................

เสียงตวาดอื้ออึงปลุกสติให้เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นเผชิญหน้ากับความเป็นจริง

คาวายังคงนอนพังพาบบนพื้น สภาพไม่เป็นผู้เป็นคน ร่างเปลือยเปล่า เส้นผมยุ่งเหยิงพันกันไม่เป็นทรง ผิวขาวเนียนช้ำเป็นจ้ำระบมทั่วทั้งตัว ร่างท่อนร่างชุ่มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและหยาดน้ำสีขาวขุ่น เด็กหนุ่มรีบควานหาเศษผ้ามาปกปิดร่างกาย นัยน์ตาเหลือกขึ้นเมื่อเห็นกลุ่มคนในชุดทักสิโดสีดำปลอดล้อมวงเต็มไปทั่วห้อง

“ แก...ไอ้ระยำ ” เจ้าของเสียงที่ตวาดลั่นด้วยความเคียดแค้น เขาจำได้ดี

         โอโตเมะ  พ่อของเขา!!!

ชายวัยกลางคนถูกอัดจนสะบักสะบอมกองเป็นพื้น เนื้อตัวจ้ำเขียวช้ำไปทั้งตัว มุมปากและจมูกชุ่มไปด้วยเลือด หากนัยน์ตากลับวาวโรจน์บ่งบอกถึงความโกรธเกรี้ยว

คาวารีบโผเข้าหาผู้เป็นพ่อ แขนเล็กโอบรอบกายผู้เป็นที่พึ่งทางจิตใจสุดท้าย อ้อนวอนขอให้กลุ่มชายกักขฬะหยุดทำร้ายโอโตเมะ

“ ไหนว่าคุณจะไม่ทำอะไรพ่อผมไง!!! ” เสียงเล็กตวาดใส่ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาตัวการ หากอีกฝ่ายกลับหัวเราะพลางยักไหล่เบาๆ

“ ฉันพูดเหรอ ว่าจะไม่ทำอะไรพ่อแก ”

           เขาโดนหลอกอย่างนั้นเหรอ

“ แก.....ไอ้ชั่ว ” หยาดน้ำตาพรั่งพรูล้นจากดวงตาทั้งสองข้าง เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด แต่ก็ทำได้เพียงได้เท่านั้น เขาอ่อนล้าและไร้ทางสู้เหลือเกิน

“ แค่ยกลูกคุณให้ผมก็จบเรื่องแล้วแท้ๆ ไม่เจ็บตัว หนี้ถูกปลด งานสบายๆก็ดีด้วยนี่ ”

“ ไอ้สารเลว!!!! ฉันไม่มีทางขายลูกให้แกแน่!! ”

“ แล้วแกมีทางเลือกตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ...ฮึ ” เสียงทุ้มเย้าอย่างชั่วร้าย นัยน์ตาคมกริบก้มลงมองอย่างเหยียดๆราวกับปีศาจ

“ แกเป็นหนี้ฉัน ถ้าฉันจะเรียกร้องอะไรแกต้องให้ฉัน ”

“ นี่เหรอสาเหตุที่แกมาช่วยฉันในตอนนั้น!!!! ”

“ แล้วแกคิดว่าสาเหตุอื่นรึไงกันล่ะ ”

ฝันร้ายมักเดินต่อไปไม่จบไม่สิ้น

หากถ้าเป็นแค่ฝันร้ายยามหลับใหล ประเดี๋ยวก็ตื่น

แต่ฝันร้ายในชีวิตอย่างนี้

จะมีโอกาสให้ตื่นขึ้นมาเจอกับความจริงที่ดีกว่าได้หรือ.....

        ......................................................................

-          ไหนๆก็ขอโฆษณานิยายแทนแล้วกัน ถือซะว่าเป็นค่าแต่งนะ.....เจ๊ออม

http://my.dek-d.com/rosebud/story/view.php?id=383168