ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ۞ Hole 2 ۞
ท่ามกลางแสงสี เสียงเพลงดังกึกก้องเร้าใจเบสทุ้มต่ำกระหน่ำเข้าถึงทรวงอก ทำให้ไม่สามารถหยุดนั่งกับที่ได้
ผู้คนมากมายรายล้อมยืนออกลายท่าทางมากมายด้วยกันอยากสนุกสนาน
" โอปป้า ออกไปเต้นกับชั้นนะคะ? "
หญิงสาวชุดสุดเอ็กซ์ เดินเข้ามาที่โซฟาใหญ่ ที่มีผู้ชายร่างสูง สีผมประกายดำน้ำตาลแดงนิดๆ เสยผมขึ้นทำให้
เห็นรัศมีอันเจิดจรัด (เอาง่ายๆคือหล่อไม่มีที่ติ)
" ว่าไงนะครับ ? "
" คือ..ชั้นอยากจะเต้นรำกับโอปป้าหน่ะค่ะ "
ร่างผู้หญิงวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะและเดินเข้ามานั่งซบไหล่ร่างสูงที่กำลังนั่งไขว่ห้างอย่างหล่อเหลา
" นะคะโอปป้า "
" ได้เสมอ "
ร่างสูงเชยคางสาวน้อยเซ็กซี่ตรงหน้าและบรรจงจูบลงบนปากบางๆของสาวน้อยอย่างใจเย็น
จู่ๆก็มีมือประหลาดฉุดรั้งสาวน้อยตรงหน้าไปอย่างว่องไว
" แกทำอะไร !? "
ผู้หญิงคนนั้นคือ ' ยูริ ' แฟนเก่าของผมเองซึ่งตอนนี้เราเลิกกันไปแล้วเราเป็นแค่เพื่อนที่โรงเรียนเดียวกัน
" เธอ...ยังเด็กเกินไปนะ สาวน้อย "
" แกว่าใครเด็ก ยัยกระXรี่ ! "
" ยูล ! พอแล้ว ! "
ผมหมดความอดทนกับเหตุการณ์ตรงหน้า จนต้องพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นทั้งๆที่เมา
" โอปป้า ยัยนี่เป็นใครเหรอคะ ? ทำไมต้องด่าชั้นด้วยอ่ะ " สาวน้อยเดินมากอดเอวผมอีกครั้งอย่างออดอ้อน
" หนังหน้าเหี่ยวแล้วยังจะมาเรียกเด็กว่าโอปป้า ตรรหากลับเหรอย๊ะหล่อน ! "
" ยูล บอกให้พอ ! "
" ยอล นายก็เห็นว่ามันยั่วโมโหชั้นอ๊ะ ! "
สาวน้อยแลบลิ้นหยอกล้อใส่ยูริ จนทำให้....
" ไม่ไหวแล้วนะ !! "
ยูริจิกหัวสาวน้อยตรงหน้าออกจากผมจนทำให้สาวน้อยเซล้มลงไปกองกับพื้น ยูริจับสาวน้อยโขกกับพื้นหลาย
รอบ ทั้งสองคนตบกันไปมาอยู่อย่างนั้น ร่างสูงๆของผมล้มลงนั่งที่โซฟาอีกครั้งอย่างมึนงง และปวดจี๊ดที่ศรีษะ
ขึ้นมา หรือเพราะ ผมดื่มเยอะไปนะ
" แกอย่ามายุ่งกับชานยอลอีก ! เข้าใจมั๊๊ย !!? ตอบสิ !! "
ยูริคาดคั้นสาวน้อยที่นอนคว่ำอย่างหมดสภาพ โดยที่มีมือของยูริจิกหัวอยู่
" มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ ? "
จู่ๆก็มีผู้หญิงอีกคนนึงโผล่มา ผมมองหน้าไม่ค่อยชัดเจนเพราะตอนนี้ ผมรู้สึกในหัวผมเวิ้งว้างเอามากๆ
" พายัยนี่ไป ! "
ยูริกระชากหัวสาวน้อยที่นอนคว่ำอยู่ให้ลุกขึ้นและโยนตัวไปให้เจ้าของผับ ที่เป็นยัยเจ๊หน้าตาดีมีฐานะ
" หัดสั่งสอนพนักงานของตัวเองซะบ้างนะ!ว่างานก็คืองานและอย่ามามั่วสุมแบบนี้มัน น่า รัง ก. "
" อ้อ ! แล้วอีกอย่างหน้าก็แลดูเหี่ยวแล้ว บอกมันด้วยนะเจ๊ ว่าอย่ามาเรียกคนอื่นว่าโอปป้า เพราะ ยิ่งฟังมันก็
ยิ่งน่าหมั่นไส้พูดแล้วขนลุก ขอตัวนะคะ ! ยอลกลับบ้าน ! "
พนักงานตรงหน้าระทวยฟกช้ำไปหมด เจ้าของร้านก็พยุงตัวหายไป และในที่สุดยูริก็เดินมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น
" อะไรเหนี่ยยอล ? ทำไมตัวหนักอย่างงี้นะ "
" อย่าบ่นหน่า .. "
ยูริยิ้มเล็กๆ แล้วก็พยุงผมออกไปจากจุดนั้นจนถึงรถคันหรูของผมที่หน้าลานจอดรถ
" แน่ใจนะว่ากลับได้ ให้ชั้นไปส่งม๊ะ ? "
" เหอะๆ อย่างชั้นหน่ะเหรอ ? มีหรือเมาขนาดนี้จะกลับไม่ได้หน่ะ "
ผมควักโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วสไลด์หาเบอร์การ์ดที่บ้านของตัวเอง
" นั่นจะทำอะไร ? "
" โทรให้การ์ดมารับ "
ยูริปล่อยขำออกมาอย่างสุดกำลัง
" ตลกอย่างงั้นเหรอ ? "
" ไหนว่าเมาขนาดนี้กลับเองได้ไง "
" ชั้นฉลาดไง ยัยเบื๊อก ! "
" อ่ะจ่ะๆ ไม่เถียง "
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ประมาณ3-4วิ ก็มีคนรับสายในที่สุด
" ฮัลโหล...มารับชั้นหน่อย ที่เดิมนะ โอเค"
" บอกแล้วไง ว่าอย่ากินเยอะ ไม่เชื่อชั้นเองนะ "
ยูริยืนกอดอกพร้อมเอียงคอมองหัวจรดเท้าของผม
" อะไร ? ตัวชั้นมีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ ? "
" ชั้นแค่ไม่ได้เห็นนายใส่เสื้อผ้าแบบนี้นานแล้วแค่นั้นเอง วันนี้นายดูดีมากเลยนะ "
ผมหลบสายตาของยูริที่กำลังจ้องมาที่ผมและไม่หันมองไปที่อื่น
" นายยัง...ชอบชั้นอยู่รึเปล่า ? "
" ...... " ผมได้แต่ยืนพิงรถและมองไปรอบๆข้าง ซึ่งบรรยากาศตอนนี้ไม่มีผู้คนอยู่เลย
ยูริเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ เธอซบลงบนตัวผม
" นายมันงี่เง่า ! "
หยดน้ำใสของเธอไหลลงมาอาบแก้มและเธอก็ผลักตัวเองออกจากตัวของผม และยิ้มบางๆให้ก่อนจะเช็ดน้ำตา
ของตัวเองออกจากใบหน้า ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรกับเธอแล้ว ผมคิดแค่เธอคือเพื่อนคนนึงก็เท่านั้น
" อ๊าา ชั้นไปแล้วดีกว่า ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ "
ยูริโบกมือลากับผมก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากผมไป....
....................................................................................
กริ๊งงงงงงงง !!
" ฮ่าา ! เลิกเรียนแล้ว เยสๆ ! "
" ดีใจไรวะ ไอฮุน ? "
" ก็แบบว่า...กูนัดกับพี่ลู่ว่าจะไปซื้อชานมไข่มุกด้วยกันหลังเลิกเรียน กูตื่นเต้นว่ะ ! "
" อะไรๆก็พี่ลู่ ซักวันนะ กูจะแอบไม่ปล้ำพี่ลู่ของมึง คอยดู ! "
แป๊ะ ! เซฮุนตบหัวจงอินอย่างจัง
" ไอ้ฮุน หัวนะเฮ้ย ! "
" หัวแล้วยังไง ?! มึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้กัมจง ! "
เซฮุนที่นั่งอยู่บนโต๊ะชี้หน้าจงอินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเอาเรื่อง
" เออๆ กูไม่ปล้ำหรอก แหม แค่หยอกๆ มึงหึงขนาดนั้นเลยไง๊ ? "
" ก็เออสิวะ ! "
" เฮ้ย ๆๆๆๆ ! พวกมึงไอเด็กห้อง 5 แม่งต่อยกันอยู่หลังโรงเรียนว่ะ !! "
กลุ่มพวกสก๊อยห้องเราวิ่งพรวดพลาดเข้ามาแตะไหล่จงอิน ทำให้นักเรียนในห้องต่างพากันตกใจและหันมองกัน
" ใครวะ ? " จงอินถามขึ้น
" กูไม่รู้ว่ะ "
" แล้วมึงจะมาบอกกูทำไม ? "
" อ๋อ ไอ ไอนักเลงเท้าไฟกะไอหน้าหล่อคนนั้นไง ทีเมื่อหลายวันก่อนมันพึ่งย้ายเข้ามาเล้วสาวกรี๊ดๆกันอ้ะ ! "
" พี่ชานยอล " จู่ๆก็มีเพื่อนนักเรียนหญิงในห้องพูดลอยๆขึ้นมา
" เออ ไอ้ชานยอลอ่ะมันต่อยกะไอ้ตีนไฟ มึงอยากไปดูป้าวว ? "
คนตัวเล็กเร่งรีบเก็บกระเป๋านักเรียนและเตรียมสะพาย ไม่ลืมที่จะหยิบกระจกอันเล็กๆอันเดิมขึ้นมาตรวจดูความ
เรียบร้อยของตัวเอง
" กูไปละนะ ตกลงมึงจะไปกินร้านกูมั๊ย ? " ผมไม่ได้สนใจเรื่องที่ไอ้พวกนั้นพุูดหรอกเพราะผมไม่ชอบเรื่องชก
ต่อยอะไรประมาณนี้อยู่แล้ว
" เฮ้ย มึงจะรีบกลับไปไหนวะ ? ไม่อยากรู้เหรอ ว่าเค้ามีเรื่องอะไรกัน ? " ไอพวกสก๊อยถามผม
" ไม่ว่ะ พอดี ไม่ชอบเสือก (￣︶￣) "
" เออ มึงกลับไปก่อนละกัน เดี่ยวกูตามไป " จงอินมองมาที่ผมแล้วหันกลับไปมองพวกสก๊อยต่อ
" ถ้ามึงผิดสัญญานะ ไอ้ดำ ! "
" เออ รู้แล้วละหน่าา ! "
ผมยิ้มกว้างเป็นเชิงตอบ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป โดยที่เสียงเจืีอยจ้าวดังตามหลังออกมาตลอด
ผมเดินลงบรรไดที่ใกล้ๆกับทางหนีไฟพอลงมาถึงชั้นล่าง ก็เจอขยะเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ผมเลยหยิบขยะ
ต่างๆที่เกลื่อนกลาดทิ้งเข้าไปในถังขยะอย่างเป็นระเบียบ
(บยอนผู้แสนดี -0-)
" เฮ้ยย ! ไอหน้าหล่อแน่จริงอย่าหนี !! "
" อ๊ะ ! " มือใหญ่แปลกประหลาดคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กของผม ผมพยายามดึงตัวเองไม่ให้วิ่งตามคนตรงหน้า
" เร็วสิ จะไม่ทันแล้วนะ ! "
" นายจะะพาชั้นไปไหน ?! "
" ไอ้หน้าตัวเมีย แน่จริงอย่าหนีสิวะ !! "
กว่าผมจะรู้สึกตัวผมก็ปลิวตามสายลมมาได้ซักพักแล้ว ผมโดนฉุดมือให้วิ่งออกมาจากจุดนั้นและตอนนี้ วิ่งมาได้
ไกลจนถึงรั้วโรงเรียนแล้ว
" ไอ้เXี้ยหยอย แน่จริงอย่าหนี !! "
ผมไม่รู้ว่าไอ้พวกข้างหลังเป็นใครแต่ที่รู้ๆ มันวิ่งตามมาติดๆ และผมก็ใกล้จะหมดแรงแล้ว
" นี่นาย !! นายจะพาชั้นไปไหนเนี่ย ? ! "
ไม่มีแม้แต่คำตอบที่เล็ดลอดออกมาจากปากของร่างสูงตรงหน้า และซักพักใหญ่ๆ เราทั้งคู่ก็ได้มาหลบอยู่ข้าง
ถังขยะในซอกเล็กๆระหว่างตึกก่อสร้างทั้งสองตึก
" นายพาชั้นมาทำมะ ! " มือใหญ่ๆของผู้ชายร่างสูงตรงหน้าเอามือมาอุดปากผมไว้ทั้งสองข้าง
" หามันเจอมั๊ยวะ ?! "
" ไม่ว่ะ "
" เงียบๆ " ร่างสูงมองมาที่ผมอย่างดุเดือด เราเบียดกันมากในซอกรูหนูนี่ แล้วยังอยู่ใกล้ถังขยะ
' ไม่มีแมลงสาบบินออกมานี่ก็บุญโสแล้วน้ะ '
พูดไม่ทันขาดคำแมลงสาบขนาดต่างๆ ก็กางปีกบินว่อนออกมาจากถังขยะอย่างสบายอุรา
" ว๊ากกกก !! ตาเถร !!! " ผมกรี๊ดร้องสุดเสียง
" เฮ้ย ! มันอยู่นั่น !! " ในที่สุดพวกมันก็หาเจอและผมก็โดนฉุดให้วิ่งอีกครั้ง จริงๆไม่ต้องฉุดผมก็วิ่งไปแล้ว
' ไอ้แมลงบ้า อย่าให้เจออีกนะ ชั้นจะจับแกกิน !! '
ร่างสูงวิ่งตามหลังผมมาแล้วคว้ามือผมเข้าให้จนได้ และพาผมวิ่งว่อนไปทั่ว ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ
" นายจะพาชั้นไปไหนอีก ชั้นต้องไปทำงานนะ ! "
" คิดว่าทำผิด แล้วจะหนีงั้นเหรอ ?! "
' เดี๋ยวนะ ชั้นไปทำอะไรผิดตอนไหนงั้นเหรอ ไอ้โย่ง ชั้นจะไม่ทน !! '
" เพราะนาย ! เราเลยต้องวิ่งหนีอีก ถ้านายไม่กรี๊ดเมื่อกี้ !! "
' อ้าวว ! กูผิดช้ะ ? '
" เฮ้ยย อย่าหนีดิวะ ไอ้ตัวแสบ !! "
' บยอนจะไม่ไหวแล้วนะครับ T^T '
ผมรั้งให้ไอ่โย่งตรงหน้าให้หยุดและดูเหมือนเค้าจะทำหน้างงๆ และพยายามจะฉุดให้ผมวิ่งอีกครั้ง
" นี่ !! นายจะวิ่งให้ตายเลยรึไง ? "
" พวกมันมีอาวุธนะ !.. "
" นายสู้ไม่ได้เลยรึไง ?! ชั้นเหนื่อยแล้วนะ ! "
" ไอ้ชานยอลมาให้กูฆ่าซะดีๆ ! "
" วิ่งเร็ว ! " ไอ้โย่งดึงมือของผมอีกครั้งโดยที่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างงั้น
" อ๊าา ไม่ไหวแล้วนะ ! "
" นายเป้นบ้าอะไรของนายเนี่ย !? "
ปั๊ก !!!! ตุบๆ !! ปั๊กๆ !! ตุบ !! ปั๊ก !!! เผละ !!
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
" อ้ะ โอ้ยย... ! พวกมึง หนีเร็ว ! ไอ้ชานยอล !! กูฝากไว้ก่อนเถอะ ! "
ผู้ชายร่างบางตัวสูงใหญ่เท่กับเสื้อกล้ามสีดำเผยให้เห็นซิกแพ็กเล็กๆตรงหน้าอก
" อาเทาเหรอ ? ขอบใจมากนะ ^^ "
" หึ สบายมาก ^^ " ผู้ชายตรงหน้าของผมคือเพื่อนรักผมเองแต่เรียนกันคนละห้องวันนี้อาเทาหยุดเรียน
เพราะมาทำธุระกิจอะไรซักอย่างกับแม่แถวๆนี้แหล่ะ
" มันเป็นใคร ? " ไอโย่งที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียมารยาท
" เพื่อนชั้นเองอ่ะ " ผมตอบเค้าไปด้วยความรำคาญ
' ก็มันน่ารำคาญจริงๆนี่ >< '
อาเทายิ้มแป้นมาให้ผมและวิ่งมาหาผมพร้อมมอบกอดอันอบอุ่นให้อย่างแนบแน่น จนผมตั้งตัวแทยไม่ทัน
" เอ่อ เทาๆ ชั้นหายใจไม่ออกอะ " ผมสะกิดที่ไหล่ของอาเทา
" โทษที ^^ เป็นไงบ้าง ? คิดถึงอ่ะ แล้วเป็นไงมาไง ถึงได้มีแก๊งนักเลงวิ่งตามเนี่ย ? ไปทำอะไรมา ? "
อาเทาถามผมอย่างเป็นห่วง ในดวงตาฉายแววของคิดถึงอบ่างเห็นได้ชัด
" พอดีว่าเกิดปัญหานิดหน่อยหน่ะ ขอบใจนายมากๆเลย นายมาทันพอดีไม่งั้น ชั้นก็คงจะตายไปแล้วอ่ะ "
ผมยกยิ้มขึ้นแล้วเกาหัวเล็กๆแก้เก้อ อาเทายิ้มตอบให้ผมก่อนที่จะเหล่ไปที่ร่างสูงข้างหลังผมแล้วหุบยิ้้มลงทันที
" เพราะมันใช่มั๊ย ? "
อาเทาเบี่ยงจากตัวผมแล้วเดินไปหาคนตัวสูงข้างหลังแต่ผมดันหน้าอกอาเทาไว้ทันพอดี
" ไม่ใช่หรอก พอดีเราวิ่งหนีมาพร้อมกัน ก็เลย... " ผมก้มหน้าลงมองพื้นเพื่อเล่นละครให้สมจริง
' ทำไมไม่บอกไม่เลยวะบยอนแบคฮยอน อาเทาจะได้จัดการให้ โง่จริง >< '
" อืม..แล้วไหนว่าวันนี้ทำงานไง นี่ก็จะ 6 โมงแล้วนะ " อาเทาเปลี่ยนเรื่องแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้าง พร้อม
พยายามให้ผมสบตา ในตาเค้าดูมีเสน่มาก แต่ผมก็ต้องรีบหลบตาลงทันทีเมื่อรู้สึกว่า สายตานั่นมันเริ่มผิดปกติ
" เอ่อ คือชั้นกำลงัจะไปแล้วหล่ะ "
ผมมองลงดูที่นาฬิกาข้อมือ และต้องขมวดคิ้วทันที
" อ๊าา จะดึกแล้วนี่นา งั้นชั้นไปก่อนนะอาเทา ขอบใจมากที่มาช่วย ^^ "
ผมส่งยิ้มให้อาเทาเป็นการขอบคุณ
" ให้ชั้นไปส่งนะ " อาเทายังคงจับไหล่ผมและยังคงมองตาผมไม่เลิก
' อย่าจ้องนานได้มัีย ? คนมันก็เขินเป็นนะ >< ' ผมคิด
" อย่าลำบากเลย นายไปทำธุระต่อเถอะเทา ^^ " ผมเตะบ่าของอาเทาเป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วง
" อ่าอืม งั้นไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ ^^ " อาเทายิ้มหวานให้ผมก่อนจะเอามือของจากไหล่ของผมในที่สุด
" จ่ะ ^^ "
อาเทายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วหันไปค้อนใส่คนร่างสูงที่ตอนนี้ดูหน้าเจื่อนๆลงไปแถมยังยืนทำท่ากวนประสาทอยู่
ด้วยอีกต่างหาก ' มันน่ารำคาญมั๊ยหล่ะทุกคน >< '
" เดินไปดีๆนะ " ผมบอกอาเทาด้วยความเป็นห่วง
" นายห่วงตัวเองเถอะหมาน้อย 555555 "
อาเทาขยี้หัวผมก่อนและหัวเราะเป็นเชิงเอ็นดู ก่นอที่จะวิ่งหายไปในซอกตึกเล็กๆข้างหน้า ผมหุบยิ้มลงทันที
แล้วหันมาหาต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น
" นายเป็นใคร ? นายพาชั้นหนีออกมาด้วยทำไม ? แล้วชั้นเกี่ยวอะไรกับนาย ? "
ผมกอดอกถามคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง และดูคนตรงหน้าจะเย็นชาเอามากๆ
" นายไม่จำเป็นต้องรู้ ลาก่อน " คนตรงหน้าพูดลาขาดอย่างกวนประสาทเอามากๆ
' คิดว่าทำขนาดนี้แล้วจะรอดงั้นเหรอ ? บยอนคนนี้ไม่ยอมง่ายๆ >< '
" อะไร ? ก่อเรื่องไว้แล้วจะหนีงั้นเหรอ ?! กลับมาเดี่ยวนี้นะไอ้โย่ง !! "
ตัวผมถูกกระชากไปหลังผมกระแทกเข้ากับประตูรถคันหนึ่งโดยที่มีคนร่างสูงคร่อมไว้ไม่ให้หนี
" นายจะทำอะไร ?! " ผมพยายามดันหน้าอกคนตรงหน้าให้ออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล
" อยากให้รู้แค่ว่าชั้นชื่อ ชานยอล ไม่ได้ชื่อไอ้โย่ง แล้วที่ชั้นฉุดนายวิ่งมาก็เพราะ สถานการณ์ตอนนั้นมัน
เฉียบพลัน ถ้านายไม่พอใจก็ว่ามา "
" ใช่ ชั้นไม่พอใจ ! ชั้นจะไม่ได้ทำงานก็เพราะนาย !! "
ผมแว๊ดสุดเสียงใส่หน้าคนกวนประสาท ผมจะไม่ทน
" งั้นเหรอ ? อยากให้ชั้นไถ่โทษยังไงหล่ะ ? "
" แค่ปล่อยชั้นก็พอ ชั้นจะไปทำงาน !! "
" พูดดีๆสิ " คนร่างสูงเริ่มขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ทำเอาผมใจล่วงหล่นไปที่ตาตุ่ม
" ทำไมชั้นต้องพูดดีๆกับคนที่ไม่ดีด้วยหล่ะ ? " ผมพยายามเอียงหน้าหนีอย่างสุดชีวิต
" ไม่พูดก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ! " คนร่างสูงตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นคนเย็นชาและโหดร้ายที่สุด ><
" ไอ้โย่ง !! บอกให้ปล่อยไง ! "
คนร่างสูงเริ่มเอาจมูกมาไล่เลี่ยตามซอกคอขาวๆของผมอย่างเมามัน
" ปล่อยนะไอ้โย่งบ้า !! "
ร่างสูงขยับปากมาขบเม้มตามหูและปลายคางของผม ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วตั้งแต่ตอนที่วิ่่งและมาตอนนี้อีก
" อืม อย่าเรียกชั้นว่าโย่ง พูดดีๆ ถึงจะปล่อย " ร่างสูงขบเม้มและกัดเข้าที่ซอกคอของผมเหมือนเป็นอาหาร
จานโปรด
" ไม่ ปล่อยนะไอ้โย่ง ชั้นเจ็บ ! " ผมพยายามแดดิ้นอย่างสุดกำลังและตะโกนอยากสุดเสียงแต่คงไม่เป็นผล
" ถ้ายิ่งตะโกนชั้นก็จะยิ่งทำมากกว่านี้ เอาสิ " ร่างสูงเปลี่ยนจากซอกคอมาที่พวงแก้มขาวๆของผมก่อนจะใช้
เรียวปากแตะจูบลงที่แก้มใสๆอย่างเบาบาง และอ่อนโยน แต่มันกลับทำให้ผมเจ็บลึกเข้าที่หัวใจ ผมทำตัวเอง
ไม่ถูก ' ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมยังเรียนอยู่เลยนะ ผมจะมาเสียความบริสุทธิ์ของตัวเองตอนนี้ไม่ได้ '
ร่างสูงยังคงสนุกสนานกับการไซร้ซอกคอของผมและใช้ปลายลิ้นร้อนเลียใบหูของผมเหมือนกับไอติมแท่ง
" อ๊าาา หยะอย่านะไอโย่ง ! " ผมยังคงหลีกหน้าให้พ้นจากเรียวปากของเค้าแต่มันยิ่งทำให้เค้าได้ใจมากขึ้น
" พูดดีๆสิ ขอร้องชั้น แล้วชั้นถึงจะปล่อย " ร่างสูงหยุดและเชยคางผมขึ้นมาสบตาแต่ผมก็ต้องรีบหลบเพราะ
สายตานั่นมาช่างน่ากลัวเหลือเกิน ' พ่อครับ ช่วยบยอกด้วย T^T '
" ปะ ปล่อยชั้นไปเถอะนะ... " ผมพยายามรวบรวมสติของตัวเองกลับมา
" ไม่ ! พูด ค่ะ สิ มันไม่ชินหูชั้นนะ " ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่
' หึ เจ้าเล่ที่สุด >< '
" พูดเร็วสิ " นายนั่นเร่งเร้าผมอย่างเอาเรื่อง
' หนอย แปลว่าทำกับผู้หญิงแบบนี้หลายคนละซิ ไอโย่งลามก >< เอาหล่ะๆบยอน ใจเย็นๆ พูดดีๆ จะได้
ไปทำงานซะที เอานะ ใจเย็นๆบยอนแบคฮยอน ใจเย็นๆ '
" ปะ .. ปล่อย ชั้นเถอะ นะคะ ชั้นต้องไปทำงานแล้ว ได้โปรด " ผมหยีตาลงทันทีในขณะที่คนตรงหน้าดู
ท่าทางจะสะใจไม่เบา
' อ๊าา น่าอายจัง ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนายนะ >< '
" อืมม พูดอีกที " ร่างสูงยังคงขบเม้มที่ซอคอของผมจนปรากฏขึ้นเป็นรอยสีชมพูหวานอีกครั้ง
" ชานยอลคะ ปล่อยชั้นไปเถอะนะคะ ! ได้โปรด " ผมรีบพูดออกมาทันทีก่อนที่มันจะเลยเถิดมากไปกว่านี้
" อืม ก็ได้ " ในที่สุดร่างสูงก็ผละตัวเองออกแต่ยังคงยืนคร่อมผมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ผมมองเค้าด้วย
สายตาอ้อนวอนอีกครั้ง
" พูดให้แล้ว ก็ปล่อยสิชั้นรีบนะ "
" นายชื่ออะไรนะ ? " คนร่างสูงยังคงถามผมพร้อมทำหน้าหื่นสุดๆ ><
" ทำไมต้องบอก ? " ผมแขวะใส่คนตรงหน้าอย่างหมั่นไส้
" ถ้าไม่บอกก็ไม่ปล่อย " ร่างสูงค่อยๆเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง ผมไม่ยอมให้มีรอบสองแน่ๆ
" แบคฮยอน ชั้นชื่อ บยอนแบคฮยอน ! " ผมหลบหน้าร่างสูงอย่างว่องไวด้วยความตกใจตอนนี้ใจ
ผมเต้นแรงเอามากๆ ไม่รู้ว่าทำไม
" อืมม แบคฮยอน นายอยู่ห้องไหน ? "
' ถามอัลไรนักหนาฟ้ะ ! >< '
" นายต้องตอบจนกว่าชั้นจะพอใจ แล้วชั้นถึงจะปล่อยนาย " ร่างสูงทำหน้ากวนประสาทใส่ผม แล้วบีบที่ข้อ
มือของผมแรงขึ้น
' เอาแต่ใจที่สุด >< เจ็บนะเฟ้ย !! '
" ว่าไง นายอยู่ห้องไหน ? "
" หะ ห้อง 2 ปล่อยซักทีเถอะ ชั้นเจ็บนะ !! " ผมพยายามสะบัดมือของเค้าออกแต่เพราะแรงผมมันน้อยนิด
คงไม่สามารถสู้แรงคนตัวสูงขนาดนี้ได้
" อย่าหลบตาชั้น ชั้นไม่ชอบคนหลบตานะ ! " นายนั่นมองมาที่ผมเหมือนกับจะกินผมยังไงอย่างงั้นเลย
" ก็แล้วเมื่อไหร่จะพอใจเล่า !? " ผมยังคงหลบตาคนตรงหน้า ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆด้วย
" แล้วนายทำงานอะไร ? " ยังคงถามต่อไม่หยุด
" ทำไมต้องรู้หล่ะ เรื่องส่วนตัวชั้น ! " ผมมองใบหน้าของเค้าอย่างหงุดหงิด
" ก็บอกว่าให้ตอบ " ร่างสูงมองตาผมอย่างดุเดือดแล้วบีบข้อมือผมแน่นขึ้นอีก
" โอ้ยนี่ ชั้นเจ็บ ! " ผมแว๊ดใส่คนตรงหน้าอย่างไม่สบอารม
" ตอบมา....ก่อนที่ชั้นจะทนไม่ไหว " คนตรงหน้ายื่นใบหน้าหล่อเหลามากระซิบที่หูของผม ทำเอาผม
ขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว
" ชะ..ชั้นเปิดร้านขนมเค้ก " ผมหลีกใบหน้าของตัวเองออกจากมุมปากของอีกคนที่เริ่มจะใกล้ปากของ
ผมเรื่อยๆ
" งั้นให้ชั้นไปส่งนะ " นายนั่นพูดแผ่วเบาพร้อมหายใจถี่ๆที่ข้างหูของผม
" ไม่ต้องหรอก ชั้นไปเองได้ " ผมตอบอย่างใจเย็นเพราะถ้าผมโวยวายออกไป ผมคงไม่รอดแน่ๆ
" ชั้นก็ไม่ได้อยากไปส่งนักหรอกนะ อย่าสำคัญตัวเองผิด ชั้นแค่อยากจะตอบแทนบุญคุณที่นายช่วยชั้นไว้แค่
นั้นเอง "
' ช่วย ? เพื่อนชั้นต่างหากที่ช่วยนาย ไอเบื๊อก >< ! '
" ว่าไง ? "
" ปล่อยก่อนแล้วจะตอบ " คนร่างสูงยอมปล่อยผมออกแต่โดยดี
" ถ้านายไปส่งชั้นแล้ว ลืมซะว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น เราไม่รู้จักกัน ถือว่าบุญคุณเราทดแทนกันแล้ว ตกลงมั๊ย? "
ผมชี้ที่หน้าของเค้าแต่เค้าปัดมือผมออกพร้อมเอามือล้วงที่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง
" ทำอย่างกับชั้นอยากรู้จักนาย "
" แล้วนายจะถามชื่อชั้นทำไม ?! " ผมเท้าเอวแล้วเหวี่ยงวีนคำถามใส่เค้าอีกครั้ง
" นั่นมันก็เรื่องของชั้น ! " นายนั่นทำตาโตใส่ผมอย่างดุเดือด
' ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยครับ บยอนไม่ไหวจะเคลียแล้วนะ -- '
" ร้านนายอยู่ตรงไหน ? "
" นายมีรถงั้นเหรอ ? "
จู่ๆก็มีรถคันหรูแล่นมาอยู่ใกล้ๆ 2 คันใหญ่ๆการ์ด 3-4 คนเดินลงจากรถมายืนเรียงกันแล้วการ์ดคนนึงเปิดประ
ตูรถเรียกให้คนร่างสูงขึ้นไป คนตรงหน้าหันมายกยิ้มยิ้มมุมปากให้ผมอย่างกวนประสาท ในขณะที่ผมอึ้งไปชั่ว
ขณะกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ' นี่มันรถคนรวยชัดๆ >< '
" ขึ้นรถสิ มัวยืนแอ๊บแบ๊วอยู่ได้ ! " นายนั่นเดินขึ้นรถไปแล้วแต่ยังคงชะโงกหน้าออกเรียกผมอย่างกวนๆ
" ใครแอ๊บ หน้าชั้นเป็นแบบนี้อยู่แล้วย่ะ ! >< " ผมโหวกเหวกโวยวายไม่ยอมหยุดก่อนจะเดินกระแทกเท้า
ประชดประชันแล้วเดินขึ้นรถไป
แล้วการ์ดต่างๆก็ขึ้นรถตามพร้อมแล่นรถออกไปอย่างนิ่มๆจนไม่รู้เลยว่ารถขับออกมาตอนไหน
" ร้านนายอยู่ไหน ? " นายนั่นหันมามองผมอยู่ตลอดไม่ละสายตาเลย
' อย่ามองดิ่ ไม่ชอบคนจ้องนานๆนะ >< '
" ซอยขนมหวาน เลยโรงเรียนไปอ่ะ อย่าลืมทำตามสัญญาที่ให้ไว้หล่ะ "
" หึ " คนร่างสูงยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
" อะไร ? "
" อ๊าา ในนี้ร้อนจัง " ร่างสูงข้างๆผม ขยับเนกไทน์ให้ต่ำลงแล้วปลดกระดุมเสื้อออก
ผมนั่งขดตัวอยู่ตรงเบอะที่ติดกับประตูรถที่ขึ้นมาตะกี้
" นายจะทำอะไร ? " ผมเอาตัวติดกับประตูรถแล้วมองคนตรงหน้าที่กำลังปลดกระดูมทีละเม็ด
" กลัวขนาดนั้นเลยรึไง ? " นายนันปลดกระดุมออกใกล้สุด โผล่ให้เห็นหน้าอกด้านในที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
ผมรีบหันมองไปทางอื่นทันที
นายนั่นยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่
" อย่านั่งแบบนั้น มันเหมือนผู้หญิง "
นายนั่นทำหน้าหน่ายแล้วมองหันหน้าไปอีกฝั่ง
" ใครเหมือนผู้หญิง ! อะไรกัน ?! อย่าพูดแบบนี้นะ ! "
สายตาผมไปสะดุดกับกระจกรถตรงหน้าที่มีการ์ดคนนึงนั่งขับรถอยู่แล้วมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง จนผมต้องรีบ
หลบตาลงทันที
ตลอดทางที่นั่งรถมาผมก็ได้แต่นั่งขดเงียบอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มองในรถอีกเลย
' นี่มันวันซวยของผมใช่มั๊ยครับพ่อ วันนี้วันอะไรเหรอครับ สวรรค์แกล้งผมใช่มั๊ย พ่อเห็นผมใช่มั๊ยพ่อกลังมอง
ผมจากสวรรค์ใช่มั๊ยครับ ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตที่จะถึงนี้ พ่อครับ พ่อช่วยผมด้วยนะ '
" ถึงแล้ว "
เสียงเย็นชาของการ์ดที่ขับรถเอ่ยพูดขึ้น รู้สึกว่าไอโย่งที่นั่งข้างๆผมจะสนใจแต่เล่นโทรศัพท์
" จ้องชั้นอยู่นั่นแหล่ะ " ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างจับผิด จนผมต้องรีบหลบตาลง
" หรือว่าอยาก ? "
" อยากอะไรของนาย ชั้นจะลงแล้วนะ ขอบคุณที่มากส่ง งั้นอย่าลืมที่สัญญาเอาไว้ละกัน ลาก่อน "
ปัง !
ผมปิดประตูรถอย่างดังแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก และรถก็ค่อยๆแล่นออกไปช้าๆและหายลับตาผมไป
" อย่าได้เจอกันอีกเลย " ผมบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจหันหลังไป
" เฮ้ย ! แมลงสาบ !!! "
" กรี๊ดดดดดดด !!! ไหนๆไอ้แมลงรกโลกชั้นจะกินแก " ผมดีดดิ้นแล้ววิ่งหนีว่อนไปทั่ว
" 5555555555 โดนหลอก ! "
ผมหยุดกรีดร้องแล้วหันไปหาต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
" ไอ้ดำ ! มีงอยากตายช้ะ ?! "
ผมวีนใส่เพื่อนของผมที่ยืนอยู่หน้าร้านของผม
" 55555 ไง ใครมาส่งหล่ะ ? ดูท่าทางจะเป็นเสี่ยนะ รถหรูซะด้วย ! "
" นี่ไง ! " ปมศอกใส่ท้องของไอ้เพื่อนจงอินอย่างแรง
" โอ๊ย ! เจ็บนะเฮ้ย ! " จงอินกุมท้องตัวเองไว้
" ข้อหา หลอกกูเรื่องแมลงสาบ "
ผมแลบลิ้นใส่ไอจงอินแล้วเราก็หยอกล้อกันเหมือนเพื่อนทั่วๆไป ผมไขกุญแจเข้าร้านแล้วเปิดไฟพร้อมกับเดิน
เข้าไปตรงคาเฟ่
" อ๊าา จะทุ่มนึงแล้วยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย จะทันไม่เนี่ยวันเนี่ย !"
" ให้กูช่วยม๊ะ !? " จงอินที่กำลังนั่งสบายอุราอยู่บนโซฟาของมุมร้าน
" มึงนั่งเฉยๆไปเหอะ วันนี้คงจะไม่ทัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ละกัน แล้วมึงอยากกินเค้กอะไรอ่ะ ? "
" ช้อกโกแลต ! " จงอินยิ้มแปล้นแล้วนั่งตัวโก่งขึ้นมาเหมือนหมาเจอกระดูก
" พอเลยไอดำ กินรสวนิลา เหอะ ! "
" ทำไมอ่ะ ? " จงอินเกาหัวตัวเองอย่างสงสัย
" ก็กูกลัวมึงจะดำมากไปกว่านี้ไง 5555555 "
" อะไรอีชะนีเถื่อน ! ก็กูอยากกินอ่ะ "
" ก็มาทำดิ่ -..- "
" ก็กูทำไม่เป็นอ่ะ "
" งั้นก็อดแดก ! "
" หู่ววว " ไอ้จงอนเพื่อนรักผมทำแก้มพองลมน่ารักใส่แล้วทำท่าอ้อนวอนผมอย่างเอาจริงเอาจัง
" เออๆๆ ทำให้ก็ได้ แต่พรุ่งนี้แกต้องตีแบดเป็นเพื่อนชั้นตอนพักกลางวันนะ "
จงอินพยักหน้าตกลงแล้วยิ้มร่าอย่างมีความสุขพร้อมหยิบหนังสือการินเล่มโปรดจากกระเป๋าเป้ขึ้นมาอ่านต่อ
' ผมมีความสุขมากนะที่ได้มีเพื่อนแบบนี้ มันไม่เหงาเลยหล่ะ ส่วนไอเซฮุน ตอนนี้คงจะสวีตกับพี่ลู่จนลืมเพื่อนสองคนนี้ไปเลยมั้ง ฮึๆ พี่ลู่นี่โชคดีจริงๆ '
' ผมจะลืมเรื่องราวในวันนี้ทั้งหมด ไม่ว่าผมจะบังเอิญไปเจอเค้า ผมกับเค้าคือไม่รู้จักกันมาก่อน '
.............................................................................
ในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ เบอะนุมๆ ผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ก็เหมือนเดิม ซับเวย์ เกมส์โปรดของผม
" คุณหนูจะกลับบ้านเลยใช่มั๊ยครับ ? " การ์ดที่ขับรถอยู่เอ่ยถามขึ้น
" อืม " ผมตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
" ขอโทษนะคุณหนู นังเด็กนั่นมันเป็นใครเหรอ ทำไมถึงได้โวยวายใส่คุณหนูแบบนั้น "
" หึ ไม่มีอะไรหรอก แค่เกิดปัญหานิดหน่อยหน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย "
ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
" เกมส์ยังไม่จบง่ายๆหรอกนะ บยอน แบค ฮยอน " ผมบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่
.............................................................................
ℓσvє ℓσvє ℓσvє ℓσvє ℓσvє ℓσvє ℓσvє
อื้้อหือ..ทำไมอิหยอยแบดบอยขนาดนี้นะ 5555555555
แอบมีเทาแบคอีกแล้ว ก๊ากกกกก /ผิด\
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ยังไงก็รอโฮลต่อไปได้เร็วๆนี้นะ ไรท์อาจจะอัพทุกวัน แต่ถ้าวันไหนไรท์ไม่ว่างไรท์จะบอกนะคะ 5555555 เจอกันโฮลหน้าค่ะ ซียู ! ^^
*** โอมจงเมนต์ ***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น