คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ۞ Hole 1 ۞
“แกแย่งทุกอย่างไปจากชั้น!”
ร่างบางเล็กๆตรงหน้าผม ……
นัยน์ตาผู้หญิงคนนั้นแฝงไปด้วยความอำมหิตและแรงอาฆาตแค้น
ซึ่งผมไม่เคยจะลืม และ ไม่อาจจะลบเลือนมันได้ ……
ผมไม่สามารถจะขยับตัวเองได้เลย ไม่สามารถจะฝืนตัวเองได้อีกต่อไป
หยดน้ำใสค่อยๆรินไหลออกมาจากความรู้สึกที่เจ็บปวด มันไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ.....
ทางด้านหลังของผมทั้งหมดมันคือเหวลึก
ตึกสูงมากกว่า 30 ชั้น
ผมใกล้จะหมดเรี่ยวแรงลงทุกๆเสี้ยววินาที ผมใกล้จะหมดพลังลงในไม่ช้า
เมื่อยามค่ำคืนที่มีเพียงแสงจันสาดส่องเข้ามาถาโถมตัวของผม กับหมูดาวล้อมรอบอยู่บนท้องนภาอันไกลโพ้น
ซึ่งตอนนี้ผมได้แต่ขอพรฟ้า สวรรค์ได้โปรดเห็นใจ
‘ ได้โปรดเถอะ ถ้าผมจะจบชีวิตลงตรงนี้ ก็ขออย่าให้คนที่ผมรักต้องมาเจอ ผมไม่อยากให้เค้าต้องทรมาน ’
“ แกคือ มารชีวิต ชั้น ! แกแย่งทุกๆอย่าง ”
“ ขอร้อง.. ถ้าเธอจะฆ่าชั้น อย่าบอกเรื่องนี้กับชานยอล ”
“ ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นไม่บอกแน่ ”
เสี่ยงเหนี่ยวไกเริ่มดังขึ้นช้าๆ
และช้าๆ
‘ อีกไม่นานแล้วสินะ ผมจะไม่ได้เห็นหน้าคนที่ผมรักอีกแล้ว ไม่อาจจะมองใบหน้าอันแสนอบอุ่นของเค้า ไม่อีกแล้ว กลิ่นตัวของเค้า ผมจะไม่ได้กลิ่นของมัน และสัมผัสอันแสนหวาน ผมจะไม่ได้สัมผัสมันอีกต่อไป......’
ปัง !!!!
“ ชานยอล !! ”
ผมตะโกนสุดเสียงที่พอจะมีในร่างบอบบางอันน้อยนิด
ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าวิ่งมากำบังผมไว้โดยที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บกับกระสุนปืนที่แล่นข้ามาใกล้เลยซักนิด
หรือมันจะ.....
" ชานยอล!! นายทำอะไร ? "
" ชั้นแค่ต้องการปกป้องคนชั้นรัก "
" ทำไมนาย…!? ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตาย ทำไมต้องทำแบบนี้ ชานยอล ทำไม ??!!!! "
………………………………………………………………………………..........................................................
ตุ๊บ !!!!
“ อ๊า ! ”
" กว่าจะตื่นนะมึง ! "
" ใครเตะกูวะ !! "
คนตัวเล็กโวยวายให้กับเพื่อนสองคน จงอินกับเซฮุนที่กำลังทำท่านั่งอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลินเจริญจิต
" กูถามว่าใครเตะกู >()< "
" งั้นกูถามมึงก่อนว่า ใครทำสมุดกู ! "
เพื่อนตัวดำเอ่ยถามขึ้นอย่างกวนประสาท (สีแทนก็พอ ==')
คนตัวเล็กยืนขึ้นแล้วปัดชุดยูนิฟอร์มของตัวเองที่เลอะทั้งฝุ่นและทั้งสิ่งสกปรกออก
" ใครทำอะไร ? "
" ก็มึงอ่ะ เอาสมุดกูไปลอกการบ้านแล้วมึงก็เผลอหลับไป มึงดู!! น้ำลายมึงเต็มสมุดกูเลยเหนี่ย ! "
" ก็ถือว่าหายกัน ! "
" 凸(`з´) ฟัค !! "
คนตัวเล็กเบะปากไม่สนใจและเอากระจกขนาดพกพาอันเล็กๆขึ้นมาส่อง และจัดทรงผมตัวเองให้เข้าที่กว่าเดิม
" เฮ้ย มึง ! เดี๋ยวกูมา "
" ไอ้ฮุน มึงจะไปไหน ? "
จงอินกล่าวถามขึ้นอย่างขัดใจ
" ไปซื้อชานมไข่มุกหน่ะ จะแดกปะหล่ะ ? "
" ไม่อ่ะ ซื้อไปฝากพี่ลู่ของมึงเหอะ "
" ครับพี่ "
เซฮุนก้มไหว้จงอินอย่างกวนประสาท
' อีสองตัวนี้ก็ประจำอ่ะ กัดกันได้ทุกวี่ทุกวัน ผมชินละ ==' "
คนตัวเล็กบรรจงเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนต่างๆเข้าไว้ในประเป๋าดินสอและเอาเข้ากระเป๋าเป้อย่างเป็นระเบียบ
" แม่ ศรี เรือน "
ผมได้ยินคำบ่นลอยออกมาจากปากของไอ้ดำตรงหน้าที่พูดออกมาทีละคำ
" ทำไม? ไอดำ ! "
" เจ็บ "
" เงียบวาจามึงไป ! "
" แล้วมึงเป็นอะไรเหนี่ย ตื่นมาก็รมบัดจอย "
" ไม่มีไรหรอก ..... กูกลับละ "
" อืม... พรุ่งนี้มึงเปิดร้านช้ะ ? "
" อืม อย่าลืมมาอุดหนุนนะไอ้ดำ บายยย ! "
คนตัวเล็กรีบสะพายเป้แล้ววิ่งหนีออกมาจากจุดนั้นทันทีเพราะรู้ว่า....
ปั๊ก !!
" หืม อีแรด กูออกจะเซ็กซี่ มาด่ากูดำ ฟัคเหอะมึง ! "
หนังสือการินในมือของจงอินทุกเฟี้ยงไปยังผนังห้องที่แบคฮยอนหายริบริ่วไปอย่างว่องไว
......................................................................................................................................................................
" เฮ้ออ...เหนื่อยจัง "
" แม่ฮะ ผมกลับมาแล้ววว ^[+++++]^ "
คนตัวเล็กยิ้มหน้าระรื่นเดินผลักรั้วบ้านเข้าไปยังสวนดอกกุหลาบ ที่แม่ชอบมานั่งสูดอากาศหรือไม่ก็มาตอนกิ่ง
ซึ่งรอยยิ้มของคนตัวเล็กทำให้บุคคลผู้เป็นแม่หายเหนื่อยเป็นปริดทิ้ง
" แม่ทำไรอยู่เหรอฮะ ? "
" อ๋อ แม่มาจัดการพวกวัชพืชหน่ะ ขยันขึ้นกันดีจริงๆ "
" แม่ก็อย่าทำจนเหนื่อยมาดนะฮะ ถ้ารู้ว่าไม่ไหวก็พักก่อนนะครับแม่ อย่าหักโหม ผมเหลือแม่คนเดียวนะ "
" จ้า แม่รู้ แม่ไม่มีทางทิ้ง บยอน ลูกชายสุดแสนน่ารักของแม่ได้หรอก แม่สัญญา "
บุคคลผู้เป็นแม่ประทับจูบลงบนศรีษะของคนจัวเล็กอย่างเอ็นดู
" พรุ่งนี้ลูกทำงานวันแรกใช่มั๊ย ? "
" ใช่ฮะ "
แม่กอดคนตัวเล็กไว้อีกครั้ง
" งั้นเราก็อย่าหักโหมเหมือนกันนะ เรื่องเรียนต้องมาก่อนเสมอ "
" ครับแม่ ^^ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ "
" จ่ะ ^^ "
' ผมชอบจังที่เห็นแม่ยิ้มแบบนี้ มันมีเสน่ตรงที่ตายิ้มของแม่นี่หล่ะ เอ๊ะ ! หรือผมได้มาจากแม่นะเสน่ตรงเนี้ย '
(เหมือนจะสื่อว่าหลงตัวเองเลยนะบยอน --^ )
.....................................................................................................................................................................
{ รับโทรศัพท์ด้วยครับ มีใครอยู่มั๊ย รับโทรศัพท์ด้วยครับ ยู้ฮูววว ๆ }
เสียงเจ้าโน๊ต2ของผมดังออกมาจากกระเป๋าเป้ ผมที่กำลังจะปรดกระดุมเสื้ออยู่ ทำให้ต้องรีบคว้ากระเป๋าเป้ แล้ว
หยิบโทรศัพ์ขึ้นมามองหน้าจอว่าปลายสายที่โทรเข้ามาคือใคร ปรากฎว่า เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
" ฮัลโหลครับ "
[ แบคฮยอนรึป่าว ? ]
" อ่า ใช่ครับ แล้วคุณคือ.... "
[ อ๊าาาา จำชั้นไม่ได้จริงๆเหรอเนี่ย ? ]
" ไม่ครับ "
[ บ้าจริงไอ้ตัวเล็ก ทำไมถึงได้ลืมง่ายขนาดนี้นะ โซแบดด ! ]
" พะ พะ พี่ คริส เหรอออฮะ ?!! ⊙▂⊙ "
' ผมจำได้แม่นกับคำว่า "เจ้าตัวเล็ก กับ โซแบด" มันเป็นคำสโลแกนของเค้า '
[ ว่าไง ? นายทำอะไรอยู่เหรอ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ? ]
" ก็เสียงพี่ดูเข้มขึ้นอ่ะ จำแทบไม่ได้เลยนี่ ตกใจสิฮะ ผมก็นึกว่าใคร ? 555555 ผมกำลังจะอาบน้ำฮะ "
[ นายสบายดีใช่มั๊ย ? แล้วเรียนหล่ะถึงไหนแล้ว ห้ามแอบลอกการบ้านเพื่อนนะเข้าใจมั๊ย เราต้องทำด้วยตัวเอง
แม่หล่ะแม่นายเป็นไงบ้าง ฝากบอกท่านด้วยนะ ว่า พักผ่อนให้มากๆ อย่าเอาแต่ทำงาน ชั้นเป็นห่วง ]
" โห พี่เล่นถามเป็นชุดแบบนี้ ผมคงตอบทันอ่ะ -..- "
[ 55555 เอาเป็นว่าอีกสองอาทิตย์ชั้นจะไปหาที่โซลนะ ช่วงนี้งานงอกท่วมหัวไปหมด ถ้านายมีอะไรก็ฝากเมส
เสจไว้ที่เบอร์นี้ละกัน ]
" ได้ครับพี่ "
[ อ้อ ! อย่าให้ชั้นจับได้หล่ะว่านาย แอบมีแฟน ชั้นจะฟ้องแม่นายแน่ ไอ้ตัวเล็ก ]
" พี่คริสก็ -..- ผมไม่มีหรอกฮะ หน้าตาอย่างผมหน่ะเหรอจะมีแฟน 555555 "
[ ให้มันได้อย่างที่พูดเถ๊อะ โอเค โทรมาถามแค่นี้แหล่ะ แค่อรู้ว่านายสบายดีก็พอใจละ แค่นี้นะ ]
" ครับ ^^ "
ผมถอนหายใจพร้อมยิ้มกว้างให้กับพี่ชายผู้ที่แสนน่ารัก ผมกดเมมเบอร์พี่คริสไว้ใหม่ และลบเบอร์เก่าทิ้ง
' เฮ้ออ ผมไม่นึกเลยว่าพี่เค้าจะว่างหาเวลาโทรมาหาผม ทั้งๆที่พี่เค้าอยู่ตั้งอเมริกา นึกว่าจะลืมไอ้ตัวเล็กคนนี้แล้ว
ซะอีก ฮ๊าาา ชื่นใจจัง ^^ พี่คริสเปรียบเสมือนพี่ชายอีกคนนึงของผม พี่คริสเป็นเหมือนไอดอลของผมเลยหล่ะ
ผมกำลังจะเดินตามรอยพี่คริสนะฮะ ผมกำลังจะเปิดร้านขนมเค้ก และจะเริ่มทำงานในวันพรุ่งนี้แล้ว ผมตื่นเต้นจัง
แต่ยังไงก็เถอะ ตามที่แม่่บอกว่า อย่าหักโหมมากไป การเรียนสำคัญกว่า ผมจะพยายาม '
.........................................................................................................................................................................
กลิ่นกาแฟลาเต้อบอวนไปทั่วห้องทำงาน
" อ๊าาา ชั้นคิดถึงนายจัง "
ผมประทับจูบอันนิ่มนวลลงบนรูปของแบคฮยอน ที่กำลังอมยิ้มอยู่ในภาพ
" เดี๋ยวก็จะได้เจอกันแล้วนะ ไอ้ตัวเล็ก เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี "
" ขออนุญาติค่ะ "
" อืมม เข้ามา "
มีพนักงานหน้าสวยคนนึงเดินเอาแฟ้มงานมาให้
" งานออกแบบเสื้อลายตัวใหม่ค่ะ ถ้าอยากให้มันอยู่ในงานประมูล เราต้องตัดแต่งใหม่ทั้งเซ็ต "
" อืมม ชั้นคิดว่าชั้นทำได้นะ "
" ค่ะ เอ่ออ.... "
พนักงานยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นรูปภาพใบโปรดของผมที่ถืออยู่
" นี่น่ะเหรอ ? น้องชายชั้นเอง น่ารักหล่ะสิ ? "
" น่ารักจริงๆค่ะ ถ้าท่านไม่บอกชั้น ชั้นก็นึกว่าแฟนท่านซะอีกนะเนี่ย "
" พูดอะไรแบบนั้น 555555 "
" 55555 ค่ะ ชั้นไม่กวนท่านแล้วดีกว่า ชั้นขอตัวกลับไปพิมพ์งานต่อนะคะ "
" อืออ ตามสบายเลย "
พนักงานเดินยิ้มแป้นออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งจ้องมองรูปภาพนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
" นายจะโตขึ้นมากขนาดไหนนะ แบคฮยอน หึหึ "
ผมยิ้มเล็กๆ และเอาเก็บไว้ในลิ้นชัก ที่เต็มไปด้วยช็อคโกแลตต่างๆนาๆหลากสี
" รอชั้นนะ ชั้นจะไปหานาย แบคฮยอน ...... "
...................................................................................................................................................................
ⓈⓄ ⒷⒶⒹ
อั๊ยย๊ะ ตอนแรกออกโรงแล้ว 555555 อาจจะมีคำไม่สุภาพบ้าง เพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านเลยต้องมีไว้ซักนิด 5555
แอบมีคู่ ไคฮุน กะ คริสแบค เบาๆ 5555555 //อย่าพึ่งตบไรท์นะ\\ เรื่องนี้ก็บอกชัดๆอยู่แล้วว่า ชานแบค เด่น ไม่ต้องห่วงค่ะ มันก็ต้องมีดราม่าบ้างอะไรบ้าง 55555555 งั้นก็ฝากผลงานแรกด้วยนะคะ อ่านแล้วรู้สึกยังไงก็เมนต์เล่าสู่กันฟังได้เนอะ ^^
ความคิดเห็น