เจ้าชายแห่งคาร์เนเลียน

ลำดับตอนที่ #3 : แสดงฝีมือ *Rewrite*

"เจ้าหญิงโลบีเรีย สองตึกที่ขนาบข้างลานประลองอยู่ เป็นตึกอะไรหรือพะย่ะค่ะ"

"ทางขวาเรือนธารา ทางซ้ายเรือนธรณี นายถามทำไม"

"กระหม่อมเพียงแค่อยากทราบเพียงเท่านั้นพะย่ะค่ะ"

        คารอสตามหลังเจ้าบ้านไปถึงลานประลองที่เป็นพื้นหินมีเต็นท์ที่กลางขึ้นอยู่ที่มุมทั้งสองด้านของสนาม ระหว่างเต็นท์เป็นที่ประทับของราชวงศ์เวลาเสด็จมาชมการประลองที่ลานหิน   ส่วนอีกด้านเป็นลานฝึกอาวุธของราชวงศ์เช่นกัน 

          คารอสเดินตามเจ้าของบ้านไปที่เต็นท์ทางด้านซ้ายของพระที่นั่งสำหรับราชวงศ์      เจ้าหญิงโลบีเรียบอกให้เขาเตรียมตัวให้เรียบร้อยชอบอาวุธชิ้นไหนสามารถหยิบมาใช้ได้เลย เมื่อถึงเวลาเมื่อไรจะส่งสัญญาณเรียก

"เจ้าหญิงโลบีเรียพะย่ะค่ะ จะให้หม่อมฉันลงสู้กับใคร?"

"ฉันบอกไม่ได้หรอก  เพราะนายกำลังจะได้ทุนจากองค์ราชามันก็ต้องมีบททดสอบเป็นเรื่องปกติเตรียมอาวุธที่จะใช้ให้พร้อมก็แล้วกัน"

"พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

"ดี แสดงฝีมือให้ดู ให้เต็มที่ก็แล้วกัน"

        คารอสเดินไปมาในเต็นท์ที่ตนอยู่     พยายามสงบสติตนเองที่ต้องเจอบททดสอบ  เพื่อให้ได้รับทุนที่โดนบังคับให้รับเป็นกรณีพิเศษอีกตั้งหาก  

"ทุนจากพระราชาใช่ว่าจะได้มาง่ายๆถ้าเราไม่ได้เรื่องก็ไม่สมควรจะได้รับมัน แม้จะเป็นกรณีพิเศษก็เหอะ"

          คารอสพยายามปลอบใจตัวเองอีกครั้ง ตลอดตั้งแต่เล็กจนโตท่านพ่อก็สอนสั่งมากมายแต่จะเพียงพอหรือเปล่าไม่รู้เพราะไม่เคยไปประลองกับใคร

          ขณะที่คารอสกำลังตัดสินใจเลือกอาวุธเสร็จนั่น     แตรสัญาณก็ดังขึ้นให้คารอสออกมาที่ลานหินเพื่อให้ออกไปเข้าต่อสู้เพื่อแสดงความสามารถสำหรับเข้ารับทุนเป็นกรณีพิเศษ

          คารอสเลือกใช้ดาบที่เขาคิดว่าดีที่สุดในบรรดาอาวุธที่วางกระจายไว้ทั่วเต็นท์คารอสถือดาบไว้ในมือแล้วออกจากเต็นท์เดินไปที่กลางลานหินสำหรับทดสอบฝีมือทันทีเขาหยุดแวะด้านหน้าพระที่นั่งของราชวงศ์เล็กน้อยเมื่อมีเสียงเรียกเขาไว้

"พร้อมแล้วใช่ไหมคารอส"

"พะย่ะค่ะ"

"คู่ต่อสู้ของเจ้ารออยู่ที่เต็นท์พักครึ่งของการประลองแล้ว"

"พะย่ะค่ะฝ่าบาท"    คารอสกระชับในมืออย่างมั่งคงก่อนทำความเคารพเจ้าหญิงโลบีเรียที่พระที่นั่งแล้วออกเดินไปที่ลานหินสำหรับการต่อสู้ทันที

          คนที่รอเขาอยู่ในที่พักครึ่งน่าจะเป็นนายทหารข้างตัวมีหอกวางไว้   บนหน้ามีรอยแผลใหญ่ที่น่ากลัวแต่ไม่ได้กลบความดูดีของเขาไว้     ในความคิดของคารอสนายทหารคนนี้ต้องเคยออกรบและต้องเป็นระดับแม่ทัพแน่นอน

        เมื่อคารอสเดินเข้าไปและนายทหารคนนี้หันมามองคารอสหัวจรดเท้า ถอนหายใจ แล้วหันไปมองเจ้าหญิงโลบีเรียกับมเหสีบีเรียน่าที่พระที่นั่งแล้วหันกลับมามองคารอสอีกครั้งก่อนจะกระชับหอกที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาแล้วเดินเข้ามาเขาอย่างรวดเร็ว

       คารอสยังไม่ทันได้ขยับตัวนายทหารตรงหน้าก็มาประชิดตัวเขาแล้ว

"นายสินะ ชื่ออะไรเจ้าหนู"

"คารอส ข้าชื่อคารอสขอรับ"

"ฟังให้ดีนะ ไอ้หนูคารอสว่า เวลาฉันสู้ฉันไม่เคยอ้อมมือเข้าใจไหม?"

"เข้าใจขอรับ"

"ดี"

          แล้วนายทหารคนนั้นก็กลับไปยืนที่เดิม      คารอสเลยเดินไปนั่งอีกฟากของลานหิน มเหสีบีเรียน่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำให้คารอสและนายทหารคู่ต่อสู้ของคารอสลุกขึ้นตามเช่นกัน

"ผู้ประลองทั้งสองเตรียมพร้อมได้"       นายทหารและคารอสก้าวออกมาจากที่นั่งพร้อมๆกัน       คารอสชักดาบออกมาในท่าเตรียมพร้อมจับและถือมันอย่างมั่นคง นายทหารก็กระชับหอกในมือแน่นขึ้นเช่นกัน

"เริ่มการประลองได้"  

          แล้วการต่อสู้อันดุเดือดอันเกิดจากอารมณ์ขุ่นเคืองก็เริ่มขึ้นนายทหารส่งหอกหมายจะโจมตีหัวของเขา แต่คารอสยกดาบขึ้นมารับไว้ทันก่อนจะปัดอาวุธที่ปองร้ายออกจากหัวของเขาที่เป็นเป้าโจมตี

'เริ่มเล่นที่หัวก่อน เข้าใจคิด'     คารอสเอ่ยกับตัวเองในใจเมื่อฟันดาบลงไปเพื่อเปิดโจมตีให้ตัวเองบ้าง

'ไอ้หนูนี่ไม่ธรรมดา ว่าแต่ทำไมลายฟันดาบมัน...คุ้นๆ'

        นายทหารเลิกคิดและออกแรงเหวื่ยงหอกหมายเล่นงานที่ขาของคารอสให้ล้มลงและปิดการประลอง  คารอสยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ล้มลงไปกองกับพื้นหินจริงๆด้วยมีปลายหอกจ่ออยู่ที่คอหอยของเขา

"จะยอมแพ้หรือไงวางดาบแบบนั้น เฮ้ย!" 

 
        คารอสได้จังหวะก็วางดาบของตัวเองลงก่อนจะจับปลายด้ามไม้ส่วนที่ติดกับปลายหอกของนายทหารแล้วใช้เท้ายันเข้าที่หน้าท้องของนายทหารแล้วใช้แรงทุ่มนายทหารลอยข้ามตัวไปฟาดกับพื้น   
 
        คารอสดีดตัวยืนขึ้นก้มลงจับดาบขึ้นมาอีกครั้งแล้วเก็บเข้าฝักที่เขาหยิบติดมือมาด้วยขสกเต็นท์       คารอสเดินอ้อมร่างของนายทหารไปยืนเผชิญหน้ากับนายทหารใช้ปลายเท้าสะกิดหอกของนายทหารให้ลอยขึ้นมาอยู่ในมือแล้วใช้เข่ารั้งส่วนปลายของหอกทั้งสองด้านกับเข่า  และออกแรงรั่งส่วนปลายหอกทั้งสองด้านเข้าหาตัวจนหอกหักแบ่งเป็นสองส่วน

          คารอสจับหอกที่บัดนี้กลายเป็นเศษไม้ทั้งสองท่อนร่วมกันแล้วโยนทิ้งออกไปนอกลานหิน  เขาส่งมือไปช่วยพยุงนายทหารที่นอนจุดอยู่บนลานหินให้ยืนขึ้น

"ผมขอโทษขอรับ  เจ็บมากหรือเปล่าขอรับ"          คารอสถามนายทหารแล้วช่วยประคองนายทหารขึ้นมาให้ยืนตัวตรงช่วยตบตามเนื้อเพื่อให้หายจุก
     
"ไม่หรอกไอ้หนู แรงเยอะกว่าที่คิดเยอะ  ว่าแต่เธอฝึกการใช้อาวุธมาจากใคร?"     นายทหารค่อยๆยืดตัวให้ตรงได้จากแรงพยุงของคารอสพร้อมเดินไปนั่งพักโดยการพยุงของคารอสอีกเช่นกัน       แล้วไม่รอช้าถามคารอสกลับไปอีกครั้งในสิ่งที่เขาสงสัยตั้งแต่การรับการโจมตีของเขาในครั้งแรก

"อ่อ ผมเรียนมาจากท่านพ่อของผมขอรับ"

"ท่านพ่อของเธอชื่ออะไร ไอ้หนูคารอส"

"อาโรนขอรับ"            นายทหารหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินชื่ออาโรนออกจากปากของคารอส  ก่อนจะถามขึ้นอีกครั้งด้วยอาการตื่นเต้นลืมความเจ็บจุกเมื่อครู่ไป

"อะ...อาโรน เดฟีโด ใช่ไหม"

"ใช่ขอรับ"

"ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน"

"ท่านพ่อคุยกับองค์ราชาอยู่  ท่านรู้จักท่านพ่อหรือขอรับ"

"จะนับว่ารู้จักดีก็ได้  เชิงและลายการฟันดาบถึงได้เหมือนกัน  ฉันขอตัวก่อนคารอสขอบคุณที่มาต่อสู้กับฉันในวันนี้"

"อ้าว"       คารอสได้แต่ยืนงง     เขาตั้งใจจะพานายทหารมาพักผ่อนที่เต็นท์ แต่กลายเป็นว่านายทหารร่างยักษ์กลับขอบคุณเขาแล้วเดินออกไปจากลานประลอง  แล้วคารอสเลยเดินเข้าไปในเต็นท์ของตนก่อนจัดการปลดอาวุธออกจากตัวเรียบร้อยแล้วกลับออกมา

            ในขณะเดียวกันเจ้าหญิงโลบีเรียและมเหสีบีเรียน่ามองหน้ากันด้วยความงุนงงเล็กน้อยกับการต่อสู้ที่รวดเร็ว     เจ้าหญิงโลบีเรียก็ตรัสขึ้นมาก่อน

"ท่านแม่เพคะ  นายคนนี้ออกจะเก่งเกินไปจนน่ากลัวนะเพคะ เหวื่ยงกันเรย์นายทหารที่ตัวใหญ่เช่นนั้นและเก่งที่สุดของกองทัพลงไปนอนกับพื้นได้"

"อืม แต่ว่าไม่แปลกหรอกนะตามที่แม่เคยได้ยินมา     อาโรนเขาเคยเป็นแม่ทัพฝีมือดีชั้นหนึ่ง ได้รับความไว้วางใจจากท่านปู่ของลูกให้ติดตามและเป็นผู้แทนของพระองค์ออกรบกับเสด็จพ่อของลูกหลายครั้งนัก"

"จริงหรือเพคะ?"

"จริงสิ แม่ถึงว่ามันไม่แปลกไงล่ะ"

"เพคะท่านแม่"

"ท่านพ่อของเราก็ไม่รู้ว่าจะคุยระลึกความหลังอะไรกันหนักหนา  เราไปถ่วงเวลาคารอสไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้ออกมา"

"ได้เพคะท่านแม่"

"จ้ะ"          แล้วมเหสีบีเรียน่าก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเองทรงมองไปที่เต็นท์  นึกไล่เหตุการณ์ต่างๆจนเจ้าหญิงโลบีเรียยังทรงรับรู้ได้ว่าเสด็จแม่ของตนจมอยู่กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง

           คารอสออกมานอกเต็นท์แล้วเมื่อเจ้าหญิงโลบีเรียให้เขากลับเข้าไปอีกครั้งแล้วบอกเขาว่าเขาต้องแสดงฝีมืออีกรอบ

          ทำให้เขาหันกลับเข้าไปในเต็นท์อีกครั้งซึ่งครั้งนี้เขาเลือกที่จะใช้กระบองเรียบๆแทนดาบ  แตรสัญาณดังขึ้น     เขาจึงเดินตรงออกไปที่ตำแหน่งเดิมที่เขากับสู้กับนายทหารเมื่อครู่คนที่เขายังไม่รู้ชื่อ  คราวนี้คู่ต่อสู้ของเขามีลักษณะเดียวกันกับคนก่อนแล้วยังใช้อาวุธแบบเดียวกัน

"ผู้ประลองทั้งสองเตรียมพร้อมได้"     นายทหารขยับตัวตรงพร้อมขยับกระบองให้กระชับมือแล้วขยับตัวเข้ามาหาคารอสเล็กน้อย  ส่วนเขาเพียงผ่อนคลายจับกระบองให้ผ่อนคลายไม่แน่นเกินไปจนเกร็ง

"เริ่มการประลองได้"

             คารอสยกกระบองมากันสีข้างตัวเองทันทีเพื่อป้องกันการโจมตีที่หมายจะเล่นงานเข้าสีข้างของเขา คารอสไม่รอช้าควงกระบองเพื่อปัดปลายกระบองของคู้ต่อสู้ออกห่างจากสีข้างของเขาแล้วตามด้วยการผาดลงตรงกลางของศีรษะของคู่ต่อสู้ที่เอากระบองรับไว้ทันแล้วสวนกลับด้วยการแทงกระบองมาที่สีข้างเขาอีกครั้งแต่คราวนี้เขาหลบไม่ทัน      ทำให้การโจมตีนั้นโดนเข้าที่สีข้างของคารอสเต็มๆผลคือทำให้เขาล้มไปกองกับพื้นแต่โชคช่วยที่เขาใช้กระบองยันร่างกายไว้ไม่ให้ล้มกระแทกพื้น

             คู่ต่อสู้ของเขาเหมือนจะยังไม่พอใจที่คารอสยังไม่ยอมแพ้ ทำให้เขาโมโหที่ไม่สามารถล้มเด็กหนุ่มได้คู่ต่อสู้ของคารอสพุ่งตรงมาที่คารอสอีกครั้งแล้วเล็งหมายจะโจมตีที่หัวให้คารอสล้มสลบลง

             คารอสเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดีทำให้คารอสกระโดดม้วนตัวหลบได้ทันแต่ไม่ได้ตั้งตัวคารอสก็โดนโจมตีอีกครั้งทำให้คารอสต้องกระโดดหลบอีกครั้งเมื่อตั้งตัวได้      หลังจากที่ต้องกระโดดหลบสองครั้งติดๆเขาหวดกระบองเข้าที่เข่าของคู่ต่อสู้เต็มแรงเมื่อตั้งตัวจากการกระโดดหลบได้ทัน       คู่ต่อสู้ของเขาโดนผาดเต็มแรงเลยทรุดลงมาทับกระบองของเขา  คารอสเห็นแบบนี้จึงตวัดปลายกระบองเสยคางคู่ต่อสู้ของเขาล้มหงายหลังลงไปนอนกับพื้น

แปะ! แปะ! แปะ! แปะ!  

          เสียงตบมือดังขึ้นจากพระที่นั่งทำให้คารอสและนายทหารที่หงายหลังอยู่หันไปมองและเมื่อรู้ว่าเป็นใคร       ทั้งเขาและนายทหารก็รีบลุกมาทำความเคารพทันที

"สู้ได้ยอดเยื่ยม คารอส เธอแสดงได้ฝีมือแล้วจะไม่มีใครกังขาในการเลือกของฉัน     ที่ฉันเลือกเธอเป็นนักเรียนทุนหลวง"

"ขอบคุณครับ ท่านคาธ็อท"

"เอาล่ะ คงไม่มีอะไรแล้วอาทิตย์หน้าเธอต้องออกเดินทางใช่ไหม"

"ใช่ครับ"

"งั้นพรุ่งนี้ข้าจะให้คนของวังเอาเงินไปให้  จะได้เอาไปใช้จ่ายค่าตำราและอุปกรณ์อื่นๆที่จำเป็นในปีการศึกษานี้"

"ขอบคุณครับ"

"วันนี้พวกเธอกลับกันได้เลย"

"ครับ"