คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Charpter 1 มือสังหารหน้าหวาน / ภารกิจใหม่ No. 108
กึก... กึก... เสียงฝีเท้าดังขึ้นในความเงียบ.. หลังจากที่ทำ“งาน”เสร็จ ร่างสูงระหงส์โชกเลือดเดินเลี้ยวเข้าไปในซอกมุมของตึก ตรงลึกเข้าไปผ่านพวกเหล่าขยะสังคม ที่ต่างจ้องมองเขาอย่างประสงค์ร้ายในกามอารมณ์ ... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...
....เพราะพวกนั้นรู้ดีว่าร่างบอบบางที่เดินผ่านไปไม่ใช่คนธรรมดา...
.....อี ฮยอก แจ เป็นบุคคลอันตราย!!.....
คนร่างสวยเดินมุ่งตรงไปยังมุมที่ไร้ซึ่งผู้คน.. ขาสวยหยุดลงเมื่อเจอที่หมาย.. เป็นประตูเหล็กมีรอยสนิมกัดกร่อน พร้อมกับป้ายแขวนที่เขียนไว้ว่า..
... ONLY A LITTLE GIRL...
... สาวน้อยน่ารักของฉันเท่านั้น...
สีหน้าไร้อารมณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย ลมหายใจถูกผ่อนลมออก ก่อนจะเปิดประตูออก...
ภายหลังประตู เป็นบันไดทางเดินลงชั้นใต้ดินไร้แม้แต่แสงจะนำทาง มืดสนิทจนมองไม่เห็นทางด้านล่าง ฮยอกแจเดินเข้ามาก่อนจะปิดประตูลง พร้อมกับมุ่งตรงผ่านหายเข้าไปในความมืดนั่น..
แม้ว่ามันจะมืดจนให้ความรู้สึกเหมือนตาบอด แต่ร่างบางกลับเดินอย่างสบายๆ หรืออาจเป็นเพราะเขามาที่นี่จนเคยชินแล้วก็ได้...
ตกอยู่ในความมืดเพียงไม่นาน ร่างบางก็หยุดลงตรงหน้าประตูบานหนึ่งซึ่งมีแสงเล็ดลอดออกมาเพียงเล็กน้อย... ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกมาให้ดวงตาคู่งามได้รับแสงสว่าง..
ด้านหลังประตูเก่าพรุกร่อนด้วยสนิม....เป็นห้องสีฟ้าครามขนาดใหญ่กว้างขวางที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม หรูหรามีระดับ ราวกับห้องพักของโรงแรมระดับหกดาว ภายในมีเฟอร์นิเจอร์แบรนด์ถูกจัดวางอย่างลงตัว แต่สิ่งที่น่าสนใจกลับเป็นบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวสุดหรูนั่นต่างหาก...
“มาเร็วใช้ได้นี่...”ชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเอ่ยทักเขา โครงหน้าหล่อคมที่ติดยุ้ยหน่อยตรงแก้มหันมายิ้มให้เขา ฮยอกแจไม่ตอบ เขาแค่เพียงค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหลังโซฟาที่ร่างสูงนั่งอยู่ไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง... แต่ถูกมือหนาคว้าแขนรั้งเอาไว้
“...ไม่คิดจะทักจะทายฉันหน่อยรึไงฮึ..?” ตาสวยหลุบต่ำลง
“...ผมอยากอาบน้ำครับ...” “…ฉันไม่อยากให้นายอาบ...”
“…แต่...”
“..ม..มิส...เต..”
“…ทำไมถึงทำตัวเย็นชากับฉันจังฮึ?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างใบหูเล็กอย่างอ้อยอิ่ง จมูกโด่งไซร้คอเคลียสูดดมความหอมหวานของผิวกายขาวอาบโลหิต...
“... ม..มิสเตอร์ ตัวผมยังเปื้อน...อุบ...” เสียงหวานถูกกลืนหายลงคอไปทันทีที่ปากสวยทาบกดลงมา มือสากจับโครงหน้าหวานให้แนบกระชับยิ่งขึ้นเพื่อที่จะมอบสัมผัสให้ร่างบางได้รับ มันทั้ง รุนแรง รุกราน และโหดร้าย... แต่กลับทำให้ลุ่มหลงอย่างน่าประหลาด...
“อะ...ฮ้าาาาา!!! ฮะ..” ทันทีที่ริมฝีปากหนาละออกมา ร่างบางถึงกลับอ่อนร่วง หายใจหอบรวนโกยอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน
“...ฉันเคยบอกนายไปแล้วนี่..สาวน้อยน่ารักที่อาบชุ่มไปด้วยเลือดน่ะ... มันงดงาม และดึงดูดใจที่สุด... ” นิ้วแกร่งไล้ไปตามใบหน้าขาวละเอียดเปรอะคราบเลือด
ความงามที่เขาหลงใหล.. ความเย็นชาที่กรีดใจ ผิวขาวราวกับหิมะที่ต้องเลือด...
ไม่มีใครงดงามไปกว่า‘นักฆ่า’ของเขาอีกแล้ว... ยิ่งได้สัมผัส แนบเนื้อ ได้ครอบครอง ยิ่งหลงมากเข้าไปอีก...
“…ม..มิส แฮ่ก.. เตอร์..คิ...” ปากแดงเจ่อที่จะเอ่ยคำพูดถูกสกัดไว้ด้วยนิ้วแกร่งที่มาวางทาบลงบนปากของเขา...
“เวลานี้มีแค่เราสองคน...”
…“เรียกชื่อของฉัน... ” มือสากเลื่อนกอบกุมส่วนอ่อนไหว่พร้อมกับกระตุ้นช้าๆ ให้อีกคนกระตุกร้องครางเบาๆ...
“เรียกชื่อจริงๆของ ฉันสิ...
…
“...เรียกว่าฉัน.. ‘คิบอม’ สิ... ” …
“อะ...อ๊าาา... คิ..ค คิบอม!!” …
“หึหึ.. น่ารักจริงๆ สาวน้อย...” ปากเรียวยิ้มหยักพร้อมกดจูบลงไปบนปากที่สั่นระริก...
“...เรามาต่อกันดีกว่า...”
.
.
.
[...ขอต้อนรับเข้าสูรายการข่าว ดิฉัน.ฯลฯ...] เสียงของหญิงสาวผู้ประกาศข่าวที่จะมีเฉพาะในช่วงของวันใหม่ในทีวีช่วยเรียกสติให้เขาตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา...
...หือ..เช้าแล้วเหรอ.... ร่างบางค่อยๆกระพริบตาถี่ เพื่อปรับโฟกัสให้ชัดเจน...
ร่างบางพบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดอยู่โซฟาตัวหรู เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปตามพื้น กับ น้ำเหนียวๆสีขาวข้น ที่ติดตามเบาะ และผิวบอบบางที่ปรากฏรอยแดงช้ำม่วงไปทั่วเรือนร่าง ทำให้เขาระลึกขึ้นได้ว่า
....เมื่อคืนตนกับอีกฝ่ายนั้นบรรเลงบทเพลงรักกัน... ....แถมดูท่าจะรุนแรงซะด้วย...
“เฮ้ออ...” ...
“ถอนหายใจแต่เช้าแล้วนะ...สาวน้อย” ร่างสูงในเสื้อคลุมสีขาวที่แหวกให้เห็นกล้ามหน้าอกเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับกาแฟสองแก้วในมือ ก่อนจะยื่นอีกแก้วมาจ่อตรงหน้า...
“กินซะสิ จะได้สดชื่น...” มือสวยรับแก้วมาถือไว้พร้อมกับจิบเบาๆ... ดวงตาหวานมองจ้องแต่ทีวี
“...รอดูผลงานของตัวเองรึไง...?” คิบอมถามก่อนจะนั่งลงดื่มข้างๆร่างเล็ก... มือหนาเอื้อมไปหยิบรีโมตก่อนจะกดเปลี่ยนช่อง...
[ต่อไปนี้ข่าวรายงานพิเศษค่ะ... เมื่อเวลา 20.13 น. สำนักตำรวจของกรุงโซลมีรายงานแจ้งเข้ามาว่าเกิดเหตุสะเทือนขวัญ ฆ่ายกครัวขึ้นที่ คฤหาสน์ส่วนตัวแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปจากตัวเมืองเล็กน้อย... ทันทีเข้าไปตรวจสอบก็พบของคนในบ้านที่ถูกฆ่าฟันนอนตายเกลื่อนทับถมกันอยู่บนพื้นของห้องโถงใหญ่ ซึ่งพอขึ้นไปบนชั้นสองก็เจอสภาพศพไม่ต่างกัน... และให้ห้องนอนอีกห้องหนึ่ง ก็เจอ ศพของเด็กสาวอายุประมาณ 15 ปี ถูกฆ่าบั่นคออย่างโหดเหี้ยม พร้อมกับศีรษะสองหัวที่ตกอยู่ ณ ตรงนั้นด้วย จากการตรวจสอบนั้น ก็พบว่า ศพของเด็กสาว เป็น ลูกสาวของนาย มูน คิม กุล เจ้าของบริษัทส่งออกสินค้ารายใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้..จากคำให้การ....ฯลฯ... ]...
ผู้ประกาศข่าวสาวสวยรายงานขอกอีกช่องหนึ่งกำลังรายงานข่าวเกี่ยวกับผลงานชิ้นใหญ่ติดโบว์แดงที่เขาได้ไปสร้างไว้
“...ฝีมือใช้ได้นี่ ยังงดงามเหมือนเคยเลย...” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับเริ่มซุกไซร้คอขาว มือสากลูบไล้ต้นขาเนียน...
“ทำดีซะจน...ฉันอยากจะให้‘รางวัล’กับนายซะตอนนี้เลย...”
“...ม..มิส..เตอร์..”
Rrrrrr~~~~~!!!!!!.. เสียงโทรศัพท์กระชากทั้งคู่ออกบ่วงอารมณ์
“นายไปอาบน้ำก่อน... ” คิบอมบอกกับคนร่างน้อยก่อนจะลุกไปรับโทรศัพท์...
“สวัสดีครับ...” ชายหนุ่มกรอกเสียงทุ้มเย็นๆลงไป...
[ไง... มิสเตอร์ สบายดีรึเปล่า] เสียงหวานปริศนาในสายเอ่ยทักเขาอย่างอารมณ์ดี
“...ครับ..”
[ผมเห็น ‘ผลงาน’ของเด็กคุณในโทรทัศน์...แล้วรู้สึกสนใจ...]...
[ผมเลยคิดจะจ้างคุณ...]
“...ราคาล่ะ?”
[ตามใจคุณเลย... ผมไม่อั้นอยู่แล้วล่ะน่ะ...]
“…” …แสดงว่างานนี้คงต้อง‘ใช้’จริงๆสินะ
[…ว่าไงล่ะ… มิสเตอร์ที่รัก คิคิคิ...]
“… ผมรับเฉพาะงานครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆแต่แฝงความเย็นชาเข้าไปในประโยคให้คนในสายเจ็บเล่นๆ
[อ๊าาาา.... นั่นสินะ... คิคิคิ] เสียงหวานหัวเราะแฝงด้วยความเยาะหยันเล็ก
ร่างสูงถอนหายใจเบา เขาเบื่อที่จะสนทนากับ‘ลูกค้า’คนนี้เหลือเกิน...
“บอกงานมาเถอะครับ...” …
[…หึ…] คนในสายหัวเราะเบาๆราวกับกำลังแสยะยิ้ม…
[.... งานน่ะ ... มันก็ง่ายๆ… ก็แค่…]
.
.
“…ตามหาทายาทที่หายไปของตระกูลชเว...?” ฮยอกแจฟังสิ่งที่ร่างสูงหนุ่มบอกกับเขาด้วยแปลกใจ “ตระกูลนั้น... เมื่อสิบปีก่อนถูกฆ่าล้างโคตรไปแล้วนี่ครับ...”
“ใช่...”บอสหนุ่มตอบกับลูกน้องในขณะที่ตัวเองกำลังขับรถ...
“…จากข้อมูลที่ลูกค้าให้มา ก่อนที่ตระกูลยักษ์ใหญ่นั่นจะถูกฆ่าล้างครัว... เจ้าบ้านคนสุดท้ายได้มีความสัมพันธ์ลับๆกับสาวใช้ในบ้านคนหนึ่ง และหลังจากนั้นหล่อนก็ได้คลอดเด็กออกมา...แต่ไม่นานก็ถูกไล่ออกไปโดยเมียหลวงของบ้านนั้น...ปัจจุบันนี้ ถ้ายังอยู่ก็อายุไม่ห่างจากพวกเราเท่าไหร่ อาจจะเท่านายด้วยนะ สาวน้อย... ”
“…แล้วเขาคนนั้นชื่ออะไรครับ...”
…
“....ไม่รู้...”
“..?!..”
“มันดูเหมือนจะน่าตกใจอยู่หน่อยนะ...แต่ที่เราไม่มีข้อมูลนี้เพราะมันนานมากและไม่มีใครที่อยากจะจดจำเท่าไหร่...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันที่ลูกค้านึกคึกอะไรขึ้นมาที่คิดจะตามหา...”
“… แต่ที่ฉันได้ข้อมูลมาจากทางฝ่ายนั้นก็คือ คนใช้คนนั้นได้แต่งงานใหม่แล้วไปย้ายไปอยู่ที่จีนกับสามี... และทำร้านอาหารอยู่…”
ในระหว่างที่ฟังคิบอมเล่าข้อมูลต่างๆ ฮยอกแจสังเกตเห็นความหงุดหงิดเล็กน้อยที่เกิดบนใบหน้าหล่อ... หรือว่า...
“...มิสเตอร์...” “อย่างที่นายเข้าใจนั่นแหละ...สาวน้อย” ใบหน้าคมหันมองเขา...
“…นายต้องไปที่นั่น... ”
...ว่าแล้วเชียว... ..ฮยอกแจคิดในใจ...
“…แล้วตอนนี้จะไปที่ไหนครับ?”…
“…สนามบิน...” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นายหัวหนุ่มพูดกับเขา ก่อนที่เหยียบคันเร่งสุดแรงพุ่งตรงไปยังสนามบิน…
“มิสเตอร์จองตั๋วไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่...?” ร่างน้อยที่นั่งอยู่ตรงคิวผู้โดยสารถามคนร่างสูงที่ยื่นตั๋วเครื่องบินมาให้เขา... อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ยักไหล่ด้วยท่าทีที่บ่งบอกว่า...
...ระดับ มิสเตอร์ คิม คิบอม แค่นี้น่ะ จิ๊บๆ...
“...” ฮยอกแจส่ายหัวเบาๆ คิบอมมองอีกคนขำๆ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
“…งานนี้นายคงเหนื่อยน่าดูเลยนะ...เพิ่งเสร็จงานเก่าไปเมื่อวาน กลับต้องมาทำงานใหม่ต่ออีก...”...
“ครับ...”
...ที่จริงมันจะไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก... ถ้ามิสเตอร์จะไม่จับผม‘เล่น’แบบนั้น
“…ตอนนี้ทางฝ่ายลูกค้านั่นก็ยังไม่มีข้อมูลให้เรามากพอที่จะตามหา...” “…แล้วตลอดมานายก็ทำงานให้ฉันอย่างหนักซะด้วย...”
“…หึ...หัดอวดดีแล้วนะ...”
“…”
“…ฉันล้อเล่นน่ะ หึหึหึ” …ร่างสูงเอื้อมแขนไปโอบไหล่เล็กๆนั่นไว้
“…นายไม่สนใจอยากจะพักผ่อนหน่อยเหรอสาวน้อย...ได้ออกนอกประเทศทั้งที...”
“… ไม่รู้สิครับ...”
“นั่นสินะ...” ลมหายใจถูกผ่อนลมออกมา...มือหนาที่วางทาบอยู่บีบไหล่เล็กนั่น...
...ร่างบางที่รับรู้ถึงแรงนั่น... เจ็บ... แต่ไม่มีสิทธ์จะแสดงออก..
“…เอาล่ะ... ได้เวลาแล้ว..” คิบอมยืนขึ้น ก่อนจะหันมาหาอีกคนที่ลุกตามเขา...
“... งานนี้เป็นงานยาก...และราคามันก็สูงด้วย...”
… สายตาคมราวกับพญาอินทรีนั่นมองเขา มันมีพลังและกดดันมาก...
...แต่เขาชินแล้วล่ะ
“…” คนหน้าหวานค้อมหัวลงเล็กน้อย... ก่อนจะเห็นร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัว คิบอมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เอียงกระซิบข้างใบหู
“อีกอย่าง..."
"...อย่าเที่ยวร่านไปหาผู้ชายอื่นตอนที่ฉันไม่อยู่ล่ะ...สาวน้อย...”
ฟันคมงับใบหูเล็กจนเลือดซิบพร้อมกับเลียเบาๆ ก่อนจะละออกมา...
“...ไหนลองพูดแสดงความคิดถึงฉันให้ฟังหน่อยสิ...”
ร่างบางสวยนิ่งไปก่อนจะเผยรอยยิ้มแสยะ...พร้อมกับเอ่ยสิ่งที่ทำให้นายหัวหนุ่มถึงยิ้มล้ำลึก...
“...ภารกิจหมายเลข 108 ตามสังหารทายาทคนสุดท้ายของตระกูลชเว ได้เริ่มแล้วครับ... รายงานจากผู้ได้รับมอบหมายงาน...อี ฮยอก แจ... หรือ อีกชื่อหนึ่ง”…
“สาวน้อยของคุณไง... มิสเตอร์คิม"
.
.
.
ความคิดเห็น