คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro .
Rrrr…~~~ “ว่าไงคะ แดดดี๊~...” เด็กสาวมัธยมวัยแรกรุ่นกดรับโทรศัพท์มือถือพร้อมกรอกเสียงหวานใสเอ่ยกับปลายสายอย่างร่าเริง...
[ลูกสาวคนสวยของแด๊ด ถึงบ้านรึยัง
เสียงของคนเป็นพ่อพูดกับลุกสาวคนเดียวของตนด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับทำเสียงง้องแง้งให้ลุกสาวขำในความขี้งอนเหมือนกับเด็กของคุณพ่อ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ แด๊ดอ่ะ ...อย่างอนสิ นี่วันเกิดของอึนวอนนะแด๊ด อีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้วล่ะ รอก่อนนะ! อึนวอนมีเซอร์ไพรส์ให้แด๊ดด้วยล่ะ!!” สาวน้อยอึนวอนง้อพ่อด้วยเสียงใสๆ
[จริงๆนะ? แด๊ดจะรอนะ]
“ค่ะ แด๊ด อึนวอนรักแด๊ดนะ”
[แด๊ดก็รักอึนวอนเหมือนกัน รักมากด้วย]
“งั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะแด๊ด~~”
[จ้าาา…] นิ้วเรียวกดวางสายไป ใบหน้าหวานก้มมองกล่องของขวัญใบน้อยที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยความสุขที่เอ่อล้น... ...แด๊ดจะต้องชอบแน่ๆเลย... ..เด็กสาวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่ตัวเองสร้าง.. ฝันหวานอย่างสวยงาม....
โดยที่ตัวเธอเองไม่อาจล่วงรู้...
...ว่าบทสนทนาที่เพิ่งจะจบไปนั้น...
มันจะเป็นคำว่ารักครั้งสุดท้ายจากพ่อที่เธอจะได้ยินมันในชีวิตของเธอ..!!
…………………………………………………………………………
แท็กซี่พาเด็กสาวมาจอดลงที่หน้ารั้วของคฤหาสน์หลังงาม... เท้าสวยเดินผ่านรั้วใหญ่เข้ามาเดินตรงไปที่ประตู อึนวอนที่ยังคงฝันหวาน อมยิ้มเขินน้อยๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ....
...แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้น... ความสุขที่เธอได้ฝันเฟื่องมาว่าจะต้อนรับเธออย่างอบอุ่น…
.....กลับมลายหายไปภายในพริบตา...
ดวงตากลมคู่สวยมองภาพเหล่าแม่บ้านผู้ภักดีนอนตายจมกองเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่วห้องโถงบ้าน... ใบหน้าของศพเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว... “..น..น..นี่มันเกิด....อะไรขึ้น..?!?!...เลือด...” เด็กสาวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา ฉับพลันที่ตั้งสติได้ เธอก็นึกถึงอีกคนซึ่งกำลังอยู่ในบ้านหลังนี้.. บุคคลผู้อันเป็นที่รักยิ่งของเธอ …
“แด๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อึนวอนหวีดร้องเรียกหาคนเป็นพ่อสุดเสียง ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความวิตกและหวาดกลัว กลัว... กลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป... กลัว... กลัว...กลัวว่าอีกฝ่ายจะมีสภาพแบบนั้น... กลัว...กลัว... กลัวเหลือเกิน...
‘‘แด๊ดดด แด๊ดดดดด อยู่รึเปล่าแด๊ดดด!!!!!! ”เด็กสาววิ่งผ่านกองศพขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน...
สิ่งที่พบเจอ...ก็ไม่ได้แตกต่างจากข้างล่างเท่าไหร่... เป็นศพของเหล่าบอดี้การ์ดที่ถูกฟันด้วยของมีคมจนตัวขาดสองท่อนนอนตายตาเหลือกจมโลหิตของใครต่อใครที่ปะปนกัน... อึนวอนกลืนน้ำลายมองภาพตรงหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับฝันร้ายในวันเกิด แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอกล้าและยังมีความหวังคือ ‘การได้เห็นหน้าและรับรู้ว่าพ่อของเธอยังปลอดภัย’... เธอเดินไปยังห้องต่างๆ ที่คาดว่าพ่อของเธอนั้นจะอยู่ แต่ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องทำงาน แต่ก็กลับไม่เจอ...
เหลือเพียงห้องๆเดียว... ห้องที่เขามักจะแวะมาเสมอ... ห้องนอนของเธอเอง...
เด็กสาวก้าวขาเดินมุ่งไปยังห้องของตัวเอง อึนวอนยืนชั่งใจอยู่ซักพัก ก่อนมือขาวจะเอื้อมไปเปิดประตูห้องของตัวเอง... ประตูไม้สักเปิดออกอย่างช้าๆ ร่างเล็กค่อยๆก้าวขาเข้ามา พร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆ...
“แด๊ดคะ..?”เด็กสาวเอ่ยเรียกพ่อของตนที่คาดว่าจะอยู่ในห้องนี้... ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของเธอยังคงสภาพเดิมไม่ต่างจากตอนเช้าที่เธอเพิ่งออกจากบ้านไป... ทำไมนะ?.. แล้วแด๊ดอยู่ไหนกัน...
“หาใครอยู่เหรอ..?”... เสียงปริศนาที่ดังต้องโสตประสาทสัมผัสทำให้เธอต้องเหลียวมอง.. เป็นร่างสูงระหงส์ของชายหนุ่มชุดดำผู้สวมหน้ากากแก้วฝังเพชรปิดบังใบหน้าครึ่งบนอยู่ ข้างกายมีถุงผ้าสีดำ ร่างบอบบางนั้นชุ่มไปด้วยเลือด เด็กสาวมองอีกฝ่ายด้วยความระแวงและสงสัย... แต่ฉับพลันก่อนจะได้เอ่ยถาม ชายหนุ่มตรงหน้าก็หยิบบางอย่างออกมา...
“คนนี้รึเปล่า?” เสียงทุ้มหวานเอ่ยถาม... มือบางชุ่มโลหิตโยนสิ่งนั้นให้มันกลิ้งหลุนๆไปแตะตรงที่ปลายเท้ามน เธอก้มลงมองก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความช็อกสุดขีด... เป็นศีรษะของคนมีอายุ ใบหน้าของศพที่ชุ่มเลือดนั่นมีตาหลุดออกจากเบ้าไปข้างหนึ่ง
.... ซึ่งเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน.....
......เป็นของคนที่เธอกำลังตามหา เป็นของคนที่เพิ่งบอกรักเธอเมื่อไม่นานมานี้....
และเป็นของคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงหวานกรีดร้องดังลั่นสั่นเขย่าทั้งคฤหาสน์เหมือคนเสียสติ เด็กสาวทรุดตัวลงกับพื้น มองศีรษะตรงหน้าด้วยความเสียขวัญ
“..ม...ไม่...ไม่จริง.... แด๊ด..แด๊ดยังไม่ตาย...ไม่...” มือคู่สวยคว้าหัวของพ่อเข้ากอดแนบหน้าอย่างหวงแหน ดวงตากลมใสสุดหมองหม่นมีน้ำตาล้นเอ่อออกมา...
“แด๊ด..แด๊ด.. ฮึก อ.. อึนวอนกลับมาแล้วนะ แด๊ด.. ฮะๆ แด๊ดอวยพรวันเกิดให้อึนวอนหน่อย..ฮึก สิ...แด๊ด..แด๊ด!!”เด็กสาวพูดคุยกับศีรษะของพ่อตน มือลูบไล้ใบหน้าอาบเลือดราวกับยังมีชีวิตอยู่.. เป็นใครก็ยอมรับไม่ได้หรอก...!!!!..
“แด๊ด...ฮึก...”
...กึก... กึก... เสียงฝีเท้าที่ย่างกรายเข้ามา ทำเอาเด็กสาวถึงกับถอยกรูด
“จะ...จะ.... จะทำอะไร!!?!?” ร่างน้อยร้องเสียงหลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายใกล้เข้าเรื่อยๆก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นดาบสวยประจำตระกูลที่อาบเลือดจนกลายเป็นสีแดงฉาน ดวงตากลมสบเข้ากับแววตาหวานสวยภายใต้หน้าแก้วนั่น... มันช่างชวนให้รู้สึกเย็นยะเยือก หนาวเหน็บ และหวาดกลัว.. ราวกับมัจจุราชกำลังเยื้องย่างเข้ามาเพื่อปลิดชีพตน...
“อย่านะ...อย...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..ฉันกลัวแล้ว..!! แด๊ด.. แด๊ด..!!!ช่วยอึนวอนด้วย อึนวอนกลัวแด๊ด ฮึก... ” อึนวอนถอยกรูดหวีดร้องวอนขอชีวิตจากมัจจุราชที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆเด็กสาวกอดหัวขอพ่อตนแน่น…
ชายหนุ่มร่างบางมองภาพตรงหน้านิ่ง...ก่อนจะเอ่ยประโยคประสั้นๆที่เป็นเสียงสุดท้าย..
............. “Bye…” ...................
ฉับบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
… ศีรษะของเด็กน้อยล่วงหล่นลงบนพื้นพรม.. เลือดพุ่งกระจายสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง ตามฝาผนังเป็นหยดๆ เหมือนกับกลีบกุหลาบที่กระจัดกระจาย ...ช่างงดงามและโหดร้าย...
ร่างบอบบางมองภาพตรงหน้า... ...เสร็จงานแล้วสินะ... มือเรียวเอื้อมไปถอดหน้ากากแก้วออกเพื่อระบายความร้อน เผยให้เห็นโครงหน้างามปานดุจหญิงผิวขาวราวหิมะแรกที่มีแววตาเย็นเยือก... มือสวยล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมา...
‘‘มิสเตอร์คิม... งานหมายเลขที่107 สำเร็จครับ รายงานจากผู้ได้รับมอบหมายงาน...’’
‘อี ฮยอก แจ’ ครับ
.
.
.
.
ความคิดเห็น