คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Charpter 3 สาวสวย(?)...(100%)
เมื่อวานนี้ หลังจากเกิดคดีฆาตกรรมที่คฤหาสน์ผ่านมา 6 ชั่วโมง
เวลา 22.00น.
ณ ห้องประชุมใหญ่ของกรมตำรวจโซล
……..
“…จะเงียบกันอีกนานมั้ย...?” เสียงของ ผบ.ตร.กรุงโซล คิม ยอง อุน ดังขึ้นกลางที่ประชุม...
“…คือ...พวกเรา...ขอเวลาอีกนิดได้มั้ยครับ...”
“… มันผ่านมาเท่าไหร่แล้วล่ะ...?”
“…”
“…มันผ่านมา 5 ปีแล้วนะ...ที่ผมยกงานนี้ให้พวกคุณทำ...แต่มันก็ไม่อะไรเลยคืบหน้าเลย...”
ผบ.ตร. ร่างสูงใหญ่ผ่อนลม แววตาคมมองอย่าเย็นเหยียบ...
“…ไร้น้ำยาสิ้นดี...”
“…” ทุกคนเงียบ ใบหน้าต่างเจื่อนลง
“…มีใครจะเสนออะไรอีกมั้ย?...”
“…”
ปากหนาฉีกยิ้ม…เขารู้น่ะ ว่าคนพวกนี้ไม่พูดหรอก... แค่แหย่ไปเท่านั้น...
“…เอาล่ะ...ในเมื่อพวกคุณไม่มีหนทางแก้อะไรจะนำมาเสนอผมแล้ว...”
…
“ผมก็คงจะต้องใช้‘วิธี’ของผมแล้วล่ะ...”
….
…….
………………..
ณ เวลาปัจจุบัน...
15.00 น.
โรงแรมฮวาอึนชอน...
หลังจากที่ไปส่งฮยอกแจที่สนามบินจนกระทั่งอีกฝ่ายขึ้นเครื่องไปแล้ว ร่างสูงก็กลับมาที่นี่ และเอาแต่เล่นนอนเล่นไอแพดอยู่บนเตียงนุ่ม...
...ก็เวลาสาวน้อยของเขาไม่อยู่... เขาก็ไม่รู้จะ‘เล่นสนุก’กับใครนี่นา
..แถมงานก็ไม่ค่อยมีเข้ามาเท่าไหร่... พักผ่อนให้สบายใจซักหน่อยก็ไม่แปลก...
Rrrrr….
เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ภายในห้องพักดังขึ้น ร่างสูงที่กำลังเซ็งก็หันมามองมันด้วยความไม่สบอารมณ์...
...ทำไมมันต้องมาดังเวลาเขากำลังพักผ่อนทุกครั้งเลยนะ...
คิบอมละมือจากไอแพดเครื่องโปรด คลานไปกดรับโทรศัพท์ที่อยู่ข้างเตียง
“มีอะไร...”
[คุณคิบอมครับ มีสายจากลูกค้าคนสำคัญ เค้าต้องคุยกับคุณครับ]
“...ต่อสายนั่นให้ฉัน..”
[ครับ]
เพียงกี่ไม่กี่นาที เสียงของลูกน้องหนุ่มก็แปรเปลี่ยนไป...
[ไงครับ...มิสเตอร์] เสียงหวานใสของผู้ว่าจ้างเขาเอ่ยทักอยู่ในสาย...
ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อย “มีอะไรครับ...”
[แหม...มิสเตอร์ครับ จะโทรมาหาหน่อยไม่ได้รึไง]
“…ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” ร่างสูงเอ่ยอย่างระอา
[คิคิคิ...พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ...] คนในสายเอ่ยเย้า
“ ขอตรงๆครับ...” เสียงเย็นถูกเอ่ยกรอกลงเข้าในสาย
[…หึ...อย่างนี้สิ ฟังดูน่ารักหน่อย]…ชอบที่สุดเลยเวลามิสเตอร์ใช้เสียงเย็นๆ
“…”
[ที่ผมโทรมาเนี่ย... เพื่อจะบอกอะไรบางอย่างกับคุณ...เป็นข้อมูลสำคัญซะด้วยน้า~]
“…”
[ตาลุงอ้วนคนนั้นน่ะ...เริ่ม“เคลื่อนไหว”กับเรื่องของคุณด้วยตัวเองแล้วนะ~]
“….!”
[ผมไม่รู้หรอกว่าทางฝ่ายตาลุงนั่นจะจัดการเรื่องของคุณยังไง...]
[แต่ที่แน่ๆ...เขาคงใช้‘วิธี’เดิมๆนั่นแหละ...]
“…วิธีเดิมนั้นงั้นเหรอ...” ร่างสูงนิ่งไป ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง
“หึ... หมอนั่นชอบ'ใช้'เปลืองซะจริงๆ...ขอบคุณที่บอกนะครับ”
[คิคิคิ...นี่ มิสเตอร์...] เสียงในสายหัวเราะชอบใจ
[ผมอุตส่าห์บอกคุณทั้งทีนาาา...ไม่คิดจะให้‘รางวัล’หน่อยรึไง...?]
“…” ร่างสูงไม่พูดอะไรพร้อมยิ้มแสยะ... สายตามองไปยังบานประตู
[ว่าไงล่ะ...ที่รัก] เสียงหวานพูดยั่วเย้ากระเส่าใส่...
มือสากวางหูโทรศัพท์บนไว้บนโต๊ะเบาๆ ก่อนจะตรงไปเปิดประตูห้องออก
เป็นร่างเล็กอวบในชุดสูทสีขาวมัวกำลังยืนพึงเอาโทรศัพท์มือถือแนบหูอยู่ตรงผนัง ใบหน้าหวานสวยดูไร้เดียงสานั่นหันมาส่งสายตามาทักทาย...
คิบอมยกยิ้มน้อยๆก่อนจะดึงร่างนั่นเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตู... ร่างกายใหญ่ดันร่างอวบเล็กชิดติดฝาผนังห้อง ใบหน้าหล่อเอียงใบหน้าเข้าไปกระซิบกับใบหูเล็ก...
“…แล้วคุณอยากได้รางวัลแบบไหนล่ะ...”…
รอยยิ้มเย้ายั่วปรากฏขึ้นมาบนโครงหน้าหวาน... วงแขนยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงพร้อมจงใจบดเบียดกายเข้าไปแนบโดนส่วนแข็งแกร่ง... ดวงตากลมหวานส่อถึงความปรารถนาอย่างเร่าร้อน ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบเสียงหวานกระเส่า...
“…ก็‘รางวัล’ที่เมื่อก่อนคุณทำให้‘อี ซองมิน’คนนี้ร้องครางยังไงล่ะ...คิบอมที่รัก...”
.
.
.
.
“…จะไปแล้วเหรอ?...” ร่างน้อยที่ไร้อาภรณ์นอนเท้าคางอยู่บนเตียงนุ่มเอ่บถามร่างสูงที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่
“…ครับ...” คิบอมเอ่ยรับสั้น “ปล่อยให้เด็กนั่นรอนานคงไม่ดีนักหรอก...”
ซองมินแอบชักสีหน้าเล็กน้อยอย่างขัดใจ ก่อนจะปรับเข้าโหมดเดิม
“หึ... คุณดูสนใจเค้าจัง... ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้ากันแท้ๆ...”
คิบอมฟังประโยคน้ำเสียงใสที่แอบตัดเพ้อเขาเล็กน้อย พร้อมกับหันมามองอีกฝ่าย
“…หึงผมเหรอครับ...”
“…แล้วอยากให้หึงรึเปล่าล่ะ...?”
“...” เขาไม่ได้พูดอะไรตอบ... เพียงยิ้มน้อยๆดูขำ ก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆด้วยเสียงเย็นเหยียบที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับยิ้มทั้งหน้าชา...
“…เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย...”
.
… ‘เด็กนั่นเป็นคนสวย...’
‘เธอไปสืบรู้ว่าคุณชอบจะไปที่นั่น...’
‘ถ้าคุณไปที่นั่น...เธอจะเข้ามาหาคุณคนแรก...’
‘และเธอ... จะต้องตาคุณที่สุดเลยล่ะ...ที่รัก’
นั่นคือสิ่งที่ลูกค้าผู้น่ารักบอกกับเขา... ที่จริงวันนี้คิบอมไม่ได้อยากจะไปที่นั่นซักนิด แต่พอได้ข้อมูลมาแบบนี้ก็อยากจะหาอะไรสนุกๆทำเพื่อฆ่าเวลาในระหว่างที่สาวน้อยของเขาไม่อยู่ด้วย...
...แถมบางที... อาจจะพาของเล่นนั่นกลับบ้าน แล้วเล่นสนุกจนเธออาจจะ‘ไม่ตื่น’ขึ้นมาอีกก็ได้...
และตอนนี้...เขาก็ขับรถเปอร์เช่สีดำคู่ใจมาถึงที่หมายแล้ว...
... MeetMeMidNight Club…
แหล่งรวมคนกลางคืนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเกาหลี... ไม่ว่าจะคนระดับชั้นล่างสุดไปถึงพวกระดับไฮโซดาราตระกูลดังก็ต้องรู้จัก เพราะที่นี่แตกต่างออกไป.. ... MeetMeMidNight Club…เป็นไนต์คลับที่รวมความเป็นที่สุดเอาไว้ หรูหราที่สุด สบายที่สุด บริการดีที่สุด ชวนให้ลุ่มหลงที่สุด และ...ลึกลับที่สุด
ร่างสูงก้าวผ่านประตูร้านเข้ามาข้างในก่อนจะตรงไปยังมุมประจำของตัวเอง...
… ‘เด็กนั่นเป็นคนสวย...’
สายตมมองสอดส่องไปทั่วเพื่อจะหาคนที่คิดว่าใช่... แต่มันก็ยังไม่มี... ก็ผู้หญิงกับ‘เด็ก’ที่นี่มันสวยไปหมดเลยนี่นา... เฮ้อ... ยังไงก็เลือกไม่ถูก... สวยจนรู้สึกอยากลองชิมสักครั้ง...
…ข้อแรก...ดูถ้าจะใช้ไม่ได้นะ...
‘ถ้าคุณไปที่นั่น...เธอจะเข้ามาหาคุณคนแรก...’
...หาฉันคนแรกงั้นเหรอ...? ข้อที่สองนี่อาจจะใช้ไม่ได้เหมือนกัน... เพราะที่นี่นั้นเมื่อเข้ามาในตัวร้านแล้ว ทางร้านจะมีพนักงานมาคอยบริการต้อนรับและจะคอยรับของต่างๆที่ลูกค้านำติดตัวมา เช่น พวกร่ม หรือกระเป๋าแบรนด์เนม ไปยังจุดรับฝากของร้าน...
แต่หรือว่าบางที... เด็กนั่น...ยังไม่เห็นเขา หรือ ไม่ก็คอยซุ่มจับตาดูก็ได้...
...แล้วข้อสุดท้ายนั่นล่ะ...
“…คุณครับ...” … เสีบงนุ่มหวานที่ต้องโสตประสาท ได้เรียกบอสหนุ่มหล่อให้หลุดออกห้วงความคิด... พร้อมกับคลี่ยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียง...
เด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดพนักงาน ใบหน้าหวานนั่นดูใสซื่อบริสุทธิ์ ดวงตากลมหวานนั่นประกายแวววาวยามได้ต้องสบกัน...
…สวย...
“…จะรับอะไรดีครับ”ร่างเล็กเอ่ยถามคิบอมที่มองมาอย่างไม่วางตา ร่างสูงสะดุ้งรู้ตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้ม...
“น้ำส้มก็แล้วกัน...”
“งั้นรอซักครู่นะครับ”
“เดี๋ยว...”
“เธอต้องเป็นคนเสิร์ฟมาให้ฉันนะ”
เด็กหนุ่มหน้าแดงเล็กน้อย
“...ได้ครับ”
ร่างเล็กยิ้มรับคำน้อยๆ ก่อนจะหันหลังหลับไป...ร่างสูงมองแผ่นหลังเรียวหลังเรียวที่เดินห่างออกไป รอยยิ้มเป็นมิตรที่มีเมื่อครู่ ถูกเปลี่ยนเป็นริมฝีปากสวยที่แสยะออกมา...
การใช้คำพูดนั่น... ไม่ได้เป็นของพนักงานที่นี่ คำพูดของพนักงานที่นี่ที่พูดกับเขาต้องลงด้วย “ขอรับ”เท่านั้น... และอีกอย่าง...ร่างเล็กนั่นก็ไม่ได้มีชื่ออยู่ในลิสต์พนักงานของที่นี่ด้วย...
พูดง่ายก็คือ....เด็กนั่นไม่ใช่คนที่นี่....
หึ... ทำไมถึงรู้น่ะเหรอ?... ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก.. เขาน่ะก็แค่....
...เป็นเจ้าของ... MeetMeMidNight Club… ไนท์คลับแห่งนี้เท่านั้นเอง...
“คุณครับ...น้ำส้มได้แล้วครับ” ร่างเล็กเดินถือถาดที่มีน้ำส้มตรงมายังที่โต๊ะ
“ขอบใจ...” คิบอมรับแก้วน้ำส้มในมือของอีกฝ่าย มือหนาจงใจกุมสัมผัสมือเนียนนุ่มที่กำลังประคองแก้วอยู่... พลันเห็นแก้มแดงขึ้นรอยฝาดอีกครั้งยิ่งฉีกรอยยิ้มของเขาให้กว้างขึ้น...
...ตีบทแตก ตอแหล แสดงเก่งสมจริงแบบนี้...
...สมแล้วที่เป็นเด็กของตาลุงอ้วนนั่น...
…..‘และเธอ... จะต้องตาคุณที่สุดเลยล่ะ...ที่รัก’….
นั่นสินะ... งดงามขนาดนี้... ใครมองผ่านไปเฉยๆก็นับว่าไม่มีแววตาในการเลือกของดีๆ
แต่ถึงจะรู้แล้วว่าเด็กนี่เป็นคนของใคร... แต่เขาจะไม่ทำว่ารู้ตัวหรอกนะ...เวลามีอีกตั้งมากโขจะรีบร้อนอะไร... เก็บไว้แกล้งสักหน่อยคงดี
...ยิ่งคิดก็ยิ่งสนุกขึ้นมาแล้วสิ...
“เธอมานั่งกับฉันหน่อยสิ...ฉันอยากคุยกับเธอจัง...”
...เรามาเล่นเกมส์กันดีกว่านะ... …‘สาวสวย’…
ความคิดเห็น