คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Charpter 2 คำทำนาย / สวัสดีครับ ผมชื่อ คิม ซีวอน (100%)
ทันทีหลังจากที่เขาบอกลานายหัวหนุ่มแล้ว ร่างบางก็หยิบกระเป๋าคู่ใจเดินตรงดิ่งผ่านขึ้นไปบนตัวเครื่องทันที
ถึงแม้ว่าตอนเดินผ่านเครื่องสแกนนั้นจะมีเสียงส่งสัญญาณว่าเขามีสิ่งแปลกปลอมในกระเป๋า แต่เพียงเขาบอกว่าเป็นคนของ‘ใคร’… แค่เท่านั้น เขาก็ผ่านไปได้สบาย ทิ้งให้ผู้คนรอบข้างยืนมองด้วยความฉงน...
...ก็อย่างที่บอก... ...คนระดับมิสเตอร์ คิม คิบอม ... อะไรก็ขัดเขาไม่ได้หรอก...
ขาสวยก้าวขึ้นมาพร้อมกับยื่นตั๋วให้แอร์โฮสเตสพาไปยังที่นั่งของเขา...
แอร์สาวสวยผายมือเมื่อมาถึง "เชิญค่ะ...."
“ขอบคุณ” หัวสีทองสว่างที่ถูกย้อมมาค้อมลงเล็กน้อยตามมารยาท ก่อนจะพาตัวเองลงนั่ง.... ข้างกายของเขาเป็นหญิงชราแต่งกายด้วยชุดภูมิฐานซึ่งหันมาส่งยิ้มให้เขา... เขาก็ได้แต่ยิ้มกลับอย่างพอประมาณ...
“พ่อหนุ่มจะไปทำอะไรที่จีนเหรอจ๊ะ…”
“…ผมเหรอครับ...”
“…ใช่จ้า...”…คนหน้าหวานแปลกใจอยู่สักหน่อย... ที่จู่ๆ คนที่แปลกหน้าจะมาชวนคุยกันแบบนี้...
“... ไปทำงานน่ะครับ...”
“งั้นเหรอจ๊ะ...” ชายหนุ่มคิดว่าบทสนทนาของเขากับหญิงชราแปลกหน้าคงจะจบลงแล้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป...แต่ว่า…
“…ไปจีนครั้งนี้ พ่อหนุ่มจะต้องเจอคนที่พ่อหนุ่มตามหาแน่นอน...” …
“…!” ฮยอกแจที่กำลังเตรียมจะหลับถึงกับชะงักกึก... ใบหน้าหวานหันมาสบกับรอยยิ้มน้อยๆที่อยู่บนใบหน้าเหี่ยวย่น แววตาของหล่อนดูล้ำลึก...
“… เลือด น้ำตา หัวใจ... ความรัก...”
“เขาคนนั้นไม่รู้หรอก... ไม่ได้ตั้งใจด้วย...”…
“…พ่อหนุ่มจะได้เจอเค้าทั้งสอง...พานพบกับความเจ็บปวด...”
“…พ่อหนุ่มเป็นคนน่าสงสารนะ...”...
“…งั้นเหรอครับ...”ร่างบางเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั่งเงียบอยู่นาน... ปากเรียวสวยคลี่ยิ้มออก...รอยยิ้มที่ดูแล้วงดงาม... แต่มัน..กลับ...ชวนขมขื่น...
“...ขอบคุณนะครับสำหรับสิ่งที่บอก....แต่ถ้าให้จะถูก...”…
“…???”
“น่าสมเพชน่ะ...มันน่าจะเหมาะนะครับ...”…
.
.
.
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา...
สนามบินกรุงปักกิ่ง...
เพียงไม่กี่นาทีที่ร่างบางได้เอาเท้าแตะลงบนพื้นดินแกร่ง โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงสัญญาณเตือนทันทีว่ามีคนโทรเข้ามา... ...แล้วก็ไม่ใช่ใครที่ไหน.. บอสหนุ่มรูปหล่อ...
....มิสเตอร์ คิม คิบอม นั่นเอง...
“…ครับ..มิสเตอร์คิม”
[ตอนนี้นายคงถึงจีนแล้วล่ะสินะ...]
“ครับ…”
[ตอนนี้นายอยู่ตรงไหน?...]
“ตอนนี้ผมกำลังเดินไปที่ประตูทางออกใหญ่ครับ...”
[โอเคเลย... ฉันส่งคนไปรับนายแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็รอนายอยู่ที่นายกำลังเดินไปนั่นแหละ...ส่วนเรื่องงานฉันโทรไปแจ้งนายอีกที... ]
“เข้าใจแล้วครับมิสเตอร์...” นิ้วเรียวกดวางสายพร้อมกับยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกง … ดวงตาภายใต้แว่นดำสังเกตมองหาคนที่นายหัวหนุ่มส่งมารับตน... และทันทีที่เขามาถึงตรงหน้าประตู...
“คุณฮยอกแจครับ...” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนในชุดสูทของบอดี้การ์ดเดินตรงมาหยุดที่เขาพร้อมค้อมศีรษะลงเล็กน้อย... “เรามารับคุณตามคำสั่งของมิสเตอร์คิมครับ”…
ใบหน้าหวานนิ่งไม่พูดอะไร
หน้ากากแก้ว... เป็นสัญลักษณ์ที่ไม่สามารถลอกเลียนแบบได้... แม้จะมีฝีมือแค่ไหนก็ตามแต่...
“…พาฉันไปที่รถ...”
“ครับ...”
[... ฉันสั่งให้สองคนนั่นพานายไปส่งที่หอพักที่ฉันเตรียมไว้... ส่วนเรื่องงานน่ะ...ทางนั้นส่งข้อมูลมาแล้ว... ตามที่ข้อมูลระบุไว้ คนพวกนั้นได้สร้างบ้านอยู่แถวในเมืองปักกิ่ง พร้อมกับเปิดร้านอาหารเกาหลีซึ่งไม่ห่างจากบ้านเท่าไหร่นัก... ส่วนเรื่องตำแหน่งน่ะ ยังไม่แน่นอน แต่ก็พอรู้คร่าวๆ ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะอยู่แถว Haidian ล่ะมั้ง... แล้วเรื่องปัจจัยสี่ของนายน่ะ ไม่ต้องไปกังวล คนของฉันที่นั่นจัดการไว้หมดแล้วล่ะ... จนกว่าข้อมูลมันจะชัดเจนกว่านี้ นายก็พักผ่อนเที่ยวเล่นไปก็ได้นะ …
จาก MR. KIM...]
ดวงตาคมสวยนั่งอ่านข้อความที่คิบอมส่งมาให้ในมือถือสมาร์ทโฟน...
ตอนนี้ฮยอกแจกำลังนั่นอยู่บนเตียงในห้องพักของเขาที่ดูจะถูกตกแต่งให้ดูทันสมัย ภายในตู้เสื้อผ้าของเขาก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าใหม่หมดยกชุด… .ในตู้เย็นเขาก็อุดมอัดไปด้วยอาหารและวัตถุดิบที่สำหรับเขาแล้ว สามารถประทังชีวิตได้เป็นปีๆ... เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างในห้องนี้ ก็เป็นของอิมพอร์ตเข้ามาทั้งนั้น... แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่รับงานกับที่รับงานมากับการจัดห้องให้ดูเหมือนของโรงแรมหรูแบบนี้...
...มิสเตอร์เอาเวลาไหนมาจัดการกับเรื่องแบบนี้เนี่ย... ร่างบางแอบนึกฉงนในใจ..และรู้คำตอบดีถ้าจะเอาเรื่องนี้ไปถามร่างสูง ก็คงจะหนีไม่พ้นประโยคประจำตัว...
....ก็ระดับมิสเตอร์คิม คิบอม คนนี้นี่นา...
...คิดแล้วเพลียจริงๆ... คนตัวเล็กถอนหายใจพร้อมกับทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มของเตียงนอน...
‘...พ่อหนุ่มจะต้องเจอคนที่พ่อหนุ่มตามหาแน่นอน...’
คำพูดของหญิงชราคนนั้นที่ดูจะเป็นหมอดูยังคงดังก้องอยู่ในหัว... ถ้ามันจริงอย่างที่ยายคนนั้นว่าก็คงดี... จะได้‘ทำงาน’แล้วกลับเกาหลีไวๆ... ใบหน้าซุกลงบนหมอนใหญ่...
ไม่ใช่ว่าเขาจะเกลียดประเทศจีน หรืออะไรหรอก... แต่เพราะว่าที่นี่มันทำให้ทำให้เค้านึกถึงในสิ่งที่ไม่อยากจำขึ้นมา... แต่ช่างเถอะ...
“…ลงไปเดินเล่นข้างล่างดีกว่า...”
.
.
50%
23.00 น.
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาที่ดึกมากและอากาศก็เริ่มลงต่ำคลืบคลานเข้าปกคลุมพื้นที่ แต่ฮยอกแจนั้นก็ยังคงเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะซึ่งไม่ห่างจากหอที่เขาพักมากนัก... วันนี้นี้ทั้งวันเขาใช้เวลาไปกับการสำรวจสถานที่ต่างๆที่อยู่ในบริเวณโดยรอบหอ... ...นั่งจิบกาแฟอุ่นๆ ที่ร้านคอฟฟี่เล็กๆใกล้ๆหอในเวลาของช่วงบ่าย... ไปเดินดูสินค้าที่วางตั้งขายอยู่บนถานคนเดินตลอดเวลาในช่วงค่ำเพื่อฆ่าเวลา... จนมาถึงเวลาปัจจุบัน ณ ที่แห่งนี้...
ร่างน้อยเดินทอดน่องไปเรื่อยตามทางเดินของสวน... ก่อนจะหยุดพักลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ในสวน... เขานั่งทอดสายตาปล่อยตัวเองไปกับบรรยากาศวิวทิวทัศน์สวนสาธารณะที่เงียบสงบ ไร้ผู้คนใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวนับล้านดวงที่กระจายกลาดเกลื่อนบนนภาแห่งรัตติกาล...
ภาพที่สะท้อนในดวงตาหวาน สำหรับคนทั่วไปมันเป็นอะไรที่งดงามมาก...
แต่สำหรับคนบางคนที่มีความหลัง... มันก็ทำให้รู้สึกอีกแบบนึงที่ต่างออกไป...
ฮยอกแจหลับตาราวกับจะเบือนหนีเพื่อลบเลือนภาพตรงหน้าออกไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเริ่มเดินหวังจะเดินกลับไปที่หอพัก... แต่ทว่า...
“จะไปไหนจ๊ะ...คนสวย~”เสียงทุ้มเชิงเกี้ยวของชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มคนที่มีอยู่กันสามคนเอ่ยดังขึ้นมาพร้อมกับตรงเข้าหาเขา...
“…”
ร่างบางนิ่งเงียบมองอย่างรู้ตัวว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร เลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ก็ถูกแขนที่กางออกมากันเอาไว้ไม่ให้ไปไหน...
“อ๊าาา...อย่าเพิ่งรีบกลับสิจ๊ะ...อยู่คุยกันพวกพี่แก้เหงาดีกว่ามั้ย~”
ร่างสูงบึกบึนนั้นว่าก่อนจะเข้ามาจับมือเนียนนั้นอย่างถือวิสาสะ คนหน้าหวานกระชากกลับอย่างเร็วพลันพร้อมมองด้วยสายตารังเกียจ...
...ขยะสังคม...
“ว้าว...ผิวของน้องเนียนจัง นิ่มมากเลย...”
ชายกลุ่มนั้นเริ่มเข้ามาล้อมตัวของเขา... แนบใกล้จนดักไว้ได้ทุกทาง...
สายตาหื่นกามเหล่านั้นมองเขาด้วยความใคร่จนหน้าขยะแขยง...
“…จนพวกเราอยากจะ‘สอดใส่’กับน้องว่าจะนิ่มแค่ไหน... ”
…พลั่ก!!!!!!!!!!!!...
หมัดเล็กๆนั่นพุ่งออกไปกระแทกเข้าเต็มหน้าอย่างเต็มแรงจนอีกฝ่ายถึงกับเซและมันไปชั่วขณะ สองคนด้านหลังที่เห็นร่างน้อยจะพุ่งเข้าไปซ้ำอีกรอบก็รีบเข้าล็อคตัวคนตัวเล็กไว้แน่น...
“อา...ซี๊ด...” ชายหนุ่มคนที่ถูกต่อยเอามือกุมปาก ก่อนจะพบว่ามีเลือดซึมไหลออกมาจากปากที่แตก... ใบหน้าหยาบกร้านหันมามองคนตัวเล็กที่ดิ้นพล่านเอาเรื่อง
“แรงดีจังนะ...ชวนไปดีๆนี่ไม่ชอบใช่มั้ย...ต้องให้รุนแรงใช่มั้ยถึงจะยอม!!!”
ร่างสูงย่างกรายเข้ามาใกล้ฮยอกแจที่ถูกล็อคตัว พร้อมกับง้างมือจะตบ ใบหน้าสวยหลับตาปี๋เหมือนรู้ตัวว่าจะต้องโดนเต็มๆแน่... แต่...
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผัวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงทุ้มนุ่มตวาดลั่นที่ขัดขึ้นมา ทำให้เขาลืมตาขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะเห็นชายคนที่กำลังจะทำร้ายเขาถูกชกเข้าอีกครั้งจนล้มตึงลงไปนอนกับพื้น
ดวงตาหวานหันมามองคนที่กระทำเมื่อกี้ และเป็นเจ้าของเสียงนั้น...
เป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ กำยำและบึกบึนที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมขำ เข้ากันทุกส่วน
ซึ่งยืนมองอีกฝ่ายที่ล้มลงไปด้วยสีหน้าแข็งกร้าว...
“เฮ้ย!! ลูกพี่ หนอยแน่ะ แก!!!” ชายหนุ่มสองคนที่เห็นคนที่เป็นหัวหน้านั้นล้มลงไปนอนแผ่อยู่บนก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า ปล่อยตัวคนร่างเล็กพร้อมกับพุ่งเข้าหาหมายจะเอาคืนแทนเจ้านาย ซึ่งอีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ต้องรับ ก็ถูกต่อยจนเซถลาไป... ก่อนจะถูกอีกคนนึงต่อยซ้ำเข้าอีกทีจนล้มลง
ฮยอกแจที่เห็นคนร่างสูงกะเข้ามาจะช่วยตนให้รอดพ้นจากพวกไม่หวังดีในกามแต่กลับมาถูกรุม ก็ถึงกับจนใจและแอบกังวล หนีไปตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง...
...ไม่อยากทำ... แต่ในเมื่อพวกนั้นหาเรื่องก่อน... เขาก็จะสนองกลับให้เหมือนกัน
เท้าสวยออกตัววิ่งตรงไปที่กลุ่มนั่น ก่อนจะกระโดดหวดขาสูงเข้ากระแทกศีรษะลูกน้องของคนที่จะทำไม่ดีกับเค้าจนอีกฝ่ายกระเด็นกลิ้งไปบนพื้น อีกคนที่กำลังจะใช้เท้าเตะท้องร่างสูงนั่นถึงกับชะงักค้างกับภาพของเพื่อนที่ล้มไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น บิดตัวโอดโอยพร้อมกุมศีรษะโชกเลือดจากการกระแทกกับพื้นหินอย่างจัง ร่างบางยืนมองซักพักก่อนจะหันมาพร้อมยิ้มเย็นจนอีกฝ่ายชาวาบไปทั้งตัว...
“อย่าปล่อยให้เพื่อนเจ็บอยู่คนเดียวสิครับ...”
พลั่ก!!!!!!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!”
…
………
………………….
“นี่ครับ” มือบางยื่นซองผ้าเย็นสำเร็จรูปให้คนร่างสูงที่ตอนนี้นั่งกุมหน้าตาที่หมดสภาพของตัวเอง... ชายหนุ่มรับมาประคบรอยฟกช้ำพร้อมกับยิ้ม
“ขอบคุณมากครับ...”
“ถือเป็นการตอบแทนน่ะ...”เสียงหวานเอ่ย “ขอโทษที่ทำให้ต้องเจ็บตัวนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ ผมสมควรจะขอบคุณคุณซะอีกที่ช่วยผมไว้ไม่งั้นคงได้กลายเป็นผีเฝ้าสวนแน่ๆ...”
ฮยอกแจฟังคำตอบของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ...
“ยังมีคนแบบคุณอยู่ในโลกอีกเหรอเนี่ย...”
“...ห้ะ...??”
“ผมแค่แปลกใจน่ะครับ ที่ยังมีคนแบบคุณอยู่บนโลกนี้อีกน่ะ...”
“…??? หมายความว่าไง...???” ชายหนุ่มแสดงความไม่เข้าใจผ่านทางสีหน้าออกอย่างชัดเจน
“…คนสมัยนี้น่ะ ห่วงแต่เรื่องของตัวเอง เห็นแก่ตัว ชอบแข่งขันชิงดีเอาแต่จะเด่น ไม่สนใจคนอื่นหรอก เวลาเห็นคนกำลังเดือดร้อน ก็ทำทีเป็นไม่เห็น... ไม่ใส่ใจ... เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง...”
“...ผมแค่ทำตามสิ่งที่สมควรน่ะ แค่อยากให้คุณปลอดภัย...”
“งั้นหรอครับ...”
“…”
“…ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วล่ะ...ผมขอตัวกลับก่อนนะ…”
“…ดะ...เดี๋ยวครับ!!!”
ฮยอกแจที่ลุกยืนหันหลังจะเดินกลับไปยังหอพัก... ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของอีกฝ่ายรั้งเขาไว้... ร่างสูงนั่นค่อยลุกขึ้นเดินตรงเข้าหาเขา... ก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาสวมให้ร่างบาง... ดวงตาหวานสบเข้ากับดวงตาคมที่ถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านมาทางสายตา...
“…คืนนี้อากาศหนาวมากนะครับ...” เสียงทุ้มละมุนเอ่ยกับเข้าพร้อมกับยิ้มให้...
“…”
“…ผมชื่อ ‘ซีวอน’ ‘คิม ซีวอน’ครับ…”
“…”
“…ถ้าวันหลังเรามีโอกาสได้เจอกันอีก...คุณจะได้เรียกถูกไง”
“…แล้วคุณพอจะบอกผมได้รึเปล่า ว่าคุณชื่ออะไร…”
“…”
ร่างเล็กเงียบไม่พูดอะไรก่อนจะโค้งตัว แล้วเดินจากร่างสูงมา... มือหวานกระชับเสื้อคลุมแน่น...
ปากเรียวสวยยิ้มเยาะ แววตาสวยหม่นหมอง...
“…คนสกปรก โสโครกอย่างอี ฮยอกแจ...ไม่เหมาะให้คนดีๆอย่างคุณรู้จักหรอก... ซีวอน...”
.
.
.
100%
ความคิดเห็น