ห้องลองมั่วๆ

ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4

อยากไปสวนสนุก”


ประโยคที่ดังมาจากเสียงหวานของเด็กชายผมสีดำสั้นเรียกความสนใจของคนผมสีทองได้อย่างมากจนแทบจะสะดุดล้มทั้งยืนเมื่อได้ยิน

เจ้าของประโยคที่เอ่ยยังคงตีสีหน้านิ่งเหมือนปกติพร้อมทั้งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟากอดอกจ้องมาทางร่างสูงด้วยสายตาจริงจัง


ดีโน่ได้แต่กระพริบตาปริบๆและขยี้หูตัวเองอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ไม่อยากไปหรอ..” ฮิบาริ เคียวยะพูดขึ้นด้วยเสียงน้อยใจนิดๆเหมือนเด็กที่ถูกผู้ปกครองสั่งห้ามออกไปเที่ยว

คนร่างบางลุกขึ้นยื่นก่อนที่จะคว้ากักคุรันสีดำที่พาดไว้บนโซฟาขึ้นมาคลุมบ่าและเดินตรงไปยังประตูห้องรับแขก


“งั้นฉันไปคนเดียวก็ได้..” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นลอยๆและเอื้อมมือไปแตะที่ลูกบิดประตู


และ ตามคาดไม่ทันจะได้หมุนเปิดประตูออกชายหัวทองก็รีบวิ่งจนถลาไปข้างหน้าเกือบ สะดุดขาตัวเองล้มมารั้งแขนเล็กไว้และเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะพูดขึ้นว่า



“ฉันพาไปเอง!!”



ก็โอกาสที่เคียวยะจะชวนก่อนมันมีเยอะเสียที่ไหนเล่า..





และ ด้วยการใช้เส้นเล็กๆน้อยๆของคาบัคโรเน่ ดีโน่ก็สามารถซื้อบัตรVIPสำหรับสองคนได้โดยทันทีโดยไม่ต้องรอจองล่วงหน้า และด้วยความสามารถที่ม้าพยศยามไม่มีลูกน้องจะกลายเป็นม้าขี้แหยไม่น่าจะมีก็ คือสามารถพาฮิบาริขึ้นรถเฟอรารี่และขับตรงไปยังสวนสนุกได้อย่างปลอดภัยโดย ไม่พลิกคว่ำเสียก่อน


ดีโน่ยื่นบัตรคูปองสีทองสองใบส่งให้คนตรวจ บัตรที่ทางเข้าไปด้านในสวนสนุกก่อนที่ยามเฝ้าจะกดเปิดให้ไม้กั้นยกขึ้นเพื่อ ให้เดินเข้าไปด้านใน
เมื่อทั้งคู่เข้ามาข้างในแทนที่คนออกเงินจะเป็นผู้ พาเที่ยวกลายเป็นฮิบาริที่ดึงแขนเสื้อคลุมกันหนาวสีเขียวของดีโน่และจูงเดิน ไปแทนคนตัวสูงได้แต่เดินตามแบบเกือบจะเซล้มไปด้านหน้าอยู่หลายครั้งเพราะคน ลากไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าคนที่กำลังถูกลากนั้นเริ่มเปิดใช้สกิลติดตัวที่ อาจทำให้ล้มได้โดยไม่ต้องอาศัยแรงโน้มถ่วงของโลกช่วย

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องไปยังใบหน้าขาวของฮิบาริที่มีรอยยิ้มบางๆอยู่เล็กน้อยก็พลอยยิ้มตามไปด้วย


‘เคียวยะกำลังมีความสุขสินะ’


ฮิ บาริหยุดอยู่ที่ตู้ร้านขายสายไหมและหันกลับมามองหน้าของดีโน่ก่อนที่จะยื่น มือมาหาและเงยขึ้นจ้องหน้านิ่งด้วยสายตาแปลกๆในความรู้สึกของคนร่างสูง

ดีโน่ยังคงยืนอยู่เฉยๆเพราะไม่ค่อยเข้าใจว่าคนตัวเล็กจะสื่ออะไรจนกระทั่งริมฝีปากบางนั้นขยับพูดขึ้น


“เงิน..”


คนฟังกระพริบตาปริบๆก่อนที่จะรีบคว้ากระเป๋าสตางค์ขึ้นมาและยื่นธนบัตรไปให้อย่างรวดเร็ว

ฮิ บาริยื่นแบงค์ให้คนขายก่อนที่จะรับเงินทอนมาใส่กระเป๋าของตัวเองและหยิบไม้ ที่เสียบสายไหมสีชมพูมาหนึ่งอัน ส่วนคนผมทองก็ได้แต่ยืนงงๆเกาศีรษะมองร่างบางที่กำลังแลบลิ้นเลียของหวานใน มือและถามขึ้น

“ของฉันล่ะ?”

ดวงตาเรียวตวัดมองมาก่อนที่จะเชิดหน้าไปอีกทางแล้วเดินไปก่อนจะพูดตอบ

“จะกินก็จ่ายเองสิ”

ดีโน่ตีสีหน้าไม่ถูกทันทีเมื่อได้รับคำตอบก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆกับตัวเองแล้วรีบวิ่งตามฮิบาริไป


ตลอด ทางเดินกว่าจะถึงส่วนด้านในที่มีเครื่องเล่นนั้นแม้ว่าจะใช้บัตรVIPก็ตามแต่ นั่นก็ไม่ได้ร่วมถึงขนมของกินและของขายในสวนสนุกด้วยทำให้กระเป๋าเงินของบอส มาเฟียลดฮวบราวกับไปเดินห้างซื้อของราคาแพงเข้าบ้าน แต่ที่น่าสงสัยที่สุดก็คือ คนตัวเล็กอย่างฮิบาริสามารถกินจุขนาดนี้ได้อย่างไรโดยยังคงตัวบางเท่าเดิม

เมื่อคนทั้งสองเดินมาถึงเครื่องเล่นชนิดแรกตามที่ฮิบาริลากพามาก่อนสภาพคนพามาเที่ยวกลายเป็นคนถือของไปโดยปริยาย

“จะ เล่น..” คนตัวเล็กหันไปพูดกับชายผมทองพลางชี้นิ้วไปทางเครื่องเล่นชนิดแรก ดีโน่ลดแขนที่หอบของกินต่างๆทั้งป็อปคอร์น ช็อกโกแลต แฮมเบอร์เกอร์ รวมถึงถุงใส่ตุ๊กตารูปนกสีเหลืองลงก่อนที่จะแหงนคอขึ้นมองผ่านกองของนั่นไป ที่เครื่องเล่นข้างหน้า

ภาพที่ปรากฏบนกระจกตาสีน้ำตาลทำให้คนร่างสูง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย วัตถุทรงครึ่งทรงกลมมีช่องว่างตรงกลางพร้อมกับแท่นที่ยื่นขึ้นมามีวงกลมแผน ขนาดมือจับอยู่ด้านบนซึ่งมีเบานั่งอยู่ข้างๆพอสำหรับสองคนเรียงอยู่ประมาณ ห้าอันบนลานวงกลมขนาดกว้าง


‘ถ้วยหมุน’

ดีโน่หันกลับไปมองที่คนชวนก็ต้องเผลอขยี้ตาหนึ่งครั้งเพราะรู้สึกเหมือนว่าเห็นแววตาสีนิลคู่ของฮิบาริมีประกายตอนที่กำลังจ้องเขา

“เอ่อ..” เขาคงจะตาฝาดไปเองกระมัง..



และ แล้วมาเฟียอายุ22กับหัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนมัธยมต้นนามิโมริก็ขึ้นไปนั่ง อยู่ข้างในถ้วยหมุนโดยที่รอบๆมีเด็กชั้นประถมอนุบาลนั่งรวมอยู่ด้วยก่อนที่ ถ้วยจะเริ่มหมุนวนไปก็มีเสียงเพลงเป็นทำนองดังขึ้นมา คนตัวสูงหันไปมองเด็กผมดำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังกอดตุ๊กตารูปนกสี เหลืองตัวใหญ่ไว้ในแขนและมองมาทางเขาเช่นกัน

ดีโน่ได้แต่ส่งยิ้ม เจื่อนไปให้และหันไปมองข้างๆที่มีเด็กอายุราวๆ5ขวบกำลังส่งเสียงหัวเราะและ ช่วยผู้ปกครองหมุนพวงมาลัยในถ้วยหมุนอย่างสนุกสนาน

“เล่นแบบนั้นบ้างมั้ยเคียวยะ?” คนถามยิ้มกว้างหากแต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับมุขเสียเลย

“อยากเล่นก็หมุนเองสิ”

สุดท้ายแล้วคนผมทองก็ต้องหมุนให้ถ้วยที่นั่งหมุนไปรอบๆคนเดียวโดยมีสายตาของเด็กรอบๆหันมาจ้อง


ตกลงใครเป็นฝ่ายชวนมาเล่นถ้วยหมุนกันแน่?


จน กระทั่งทั้งคู่เดินลงมาจากถ้วยขณะที่ฮิบาริคว้าชายเสื้อคลุมของดีโน่และพา ลากต่อไปยังเครื่องเล่นอื่นก็มีเสียงกระซิบแต่ดังพอที่ทำให้ดีโน่ได้ยิน อย่างชัดเจน..





“ดูสิลูกคุณอาพาหลานมาเที่ยวสวนสนุก”







หลังจากลงมาจากถ้วยหมุนตีหน้าของคนตัวสูงก็ดูจะซีดและเหมือนใกล้ตายตลอดเวลาจนคนจูงต้องหันไปถาม

“เมาถ้วยหมุนรึไง”

“คงจะอย่างนั้น..หมดกำลังใจไปเยอะเลยล่ะ”


คำตอบทำเอาคนถามทำหน้างงก่อนที่จะเลิกสนใจแล้วลากเดินไปต่อจนถึงด้านหน้าเครื่องเล่นชิ้นต่อไป


ฮิ บาริกระตุกแขนเสื้อดีโน่ที่มองเหม่อๆไปบนฟ้าอย่างคนใกล้ตายให้ก้มมามองและ ยื่นบัตรส่งให้การ์ดที่เฝ้าหน้าเครื่องเล่นโดยที่เจ้าตัวยังคงไม่ได้สติเลย ก้าวขึ้นไปตามบันไดก่อนที่จะสะดุดล้มลงกระแทกเบาะข้างในของตัวเครื่องเล่น จึงได้สติก่อนที่จะเริ่มพิจารณาว่าเขากำลังอยู่ในอะไร
ฮิบาริหยิบเสื้อชูชีพแล้วโยนให้คนหัวทองหน้ามึนก่อนที่จะนั่งลงข้างๆแล้วรัดสายคาดเอวไว้

และเริ่มเสียงของกระแสน้ำเชี่ยวไหลมากระทบหลังดีโน่ก็พอจะเดาออกว่าในตอนนี้.....

“แก รนแคนยอน? เคียวยะจะเล่นงั้นหรอ!?” กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้วเรือยางที่ทั้งคู่กำลังนั่งถูกลมซัดจนเลื่อนลง ไปตามรางไม้ ดีโน่รีบดึงสายคาดมารัดไว้ที่เอวทันทีพอดีกับจังหวะที่เรือกระแทกลงด้านล่าง


หลุมแรกน้ำกระเด็นเปียกใส่เสื้อของดีโน่


ร่าง สูงใช้มือบิดเสื้อไล่น้ำที่ซึมอยู่ออกก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองร่างที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ยังคงตัวแห้งสนิทไม่มีแม้แต่ละอองน้ำมากระทบโดน
ไม่ทันจะได้ทักเรือยางก็แล่นลงทางลาดและหมุนรอบพอดีกับที่นั่งของดีโน่หันเข้าหาคลื่นที่ซัดเข้ามาอย่างแรงจนกระเซ็นเข้าหน้าอย่างจัง


หลุมที่สองน้ำกระเด็นเปียกใส่ผมของดีโน่


ส่วนบางเล็กก็ได้แต่เอามือขึ้นป้องปากกันไว้แล้วแอบยิ้มเล็กๆอย่างสมน้ำหน้า


“ทำไมฉันโดนคนเดียวเลยล่ะ”

ไม่ ทันขาดคำเรือยางก็แล่นลงสู่พื้นต่างระดับอีกครั้งจนน้ำซัดเข้ามาข้างใน และแน่นอนมันเป็นจังหวะพอดีกับที่นั่งของคนผมทองหมุนไปครบรอบพอดี


หลุมที่สามน้ำกระเด็นเปียกใส่กางเกงของดีโน่


จน ในที่สุดเรือบางก็แล่นมาครบรอบ ดีโน่รีบดึงสายคาดออกและคว้าแขนของฮิบาริให้รีบลุกขึ้นมายืนบนฝั่งทันที แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากที่นั่นร่างของชายตัวท้วมคนหนึ่งก็เดินมาหา


“พวกคุณเป็นคนเล่นที่99ของวันนี้พอดีสนใจรับสิทธิพิเศษเล่นฟรีอีกสักรอบไหมครับ?”


และคงไม่ต้องรอนานมาเฟียหนุ่มรีบวิ่งโดยลากร่างของฮิบาริเผ่นให้ห่างจากฐานแกรนแคนยอนทันทีอย่างไม่รอช้า




“ทำไมไม่เล่นต่ออีกรอบล่ะ?” ฮิบาริถามขึ้นขณะจ้องร่างสูงที่พยายามบิดเสื้อผ้าที่เปียกให้แห้ง

“อย่าบอกนะว่ามึนหัวเหมือนตอนเล่นถ้วยหมุน?” ร่างบางยังถามต่อด้วยความสงสัย


ดีโน่เสยผมสีทองที่เปียกน้ำก่อนที่จะถอนหายใจและบ่นเบาๆ


“ก็ฉันมันเป็นอาแก่ๆที่พาหลานมาเที่ยวนี่..”

เสียงพึมพำทำให้ฮิบาริไม่ค่อยจะได้ยินเท่าไหร่นัก

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

“ช่างมันเถอะ..”


ดี โน่ตัดจบบทสนทนานั่นอย่างรวดเร็วและพาฮิบาริเดินผ่านลานกว้างกลางสวนสนุก เพื่อตรงไปยังแผนกขายของที่อยู่อีกฝั่งของสวนสนุกและมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน ขายเสื้อผ้าก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน


สภาพในตอนนี้ของเขาไม่ต่างจากตกน้ำมาเลย


ใน ระหว่างที่ดีโน่ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อโดยทิ้งให้ฮิบาริยืนอยู่ในร้านนั่นเอง.. สายตาคู่สีดำก็เหลือบมองไปเห็นบางอย่างที่ชวนสะดุดตาเป็นอย่างมากก่อนที่จะ ค่อยๆกาวขาเรียวเดินเข้าไปหาแล้วเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา



ไม่นานนักร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อพร้อมถุงใส่เสื้อและกางเกงตัวเก่าที่เปียก

“มา แล้วเคียวยะ...” เสียงที่ปลายประโยคแผ่วเบาลงเมื่อเจ้าของนามที่เรียกหานั้นเดินมาดึงแขน เสื้อเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้อนมองพร้อมชูหมวกใบสีเหลืองลายรูปนกตัวป้อม หน้าตาคุ้นๆในมืออีกข้างและแกว่งไปมาก่อนจะพูดด้วยเสียงหวานๆคล้ายจะอ้อน ว่า..



“อยากได้..”



และเครดิตการ์ดของดีโน่ก็ถูกใช้อีกครั้งพร้อมกับวงเงินที่เพิ่มขึ้น..




เมื่อ เดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าฮิบาริก็ใส่หมวกที่เพิ่งได้มาก่อนที่จะจูงดีโน่ เดินอีกครั้งอย่างอารมณ์ดีแม้ตีหน้าจะยังคงเหมือนเดิมก็ตาม ระยะทางที่ไกลพอควรระหว่างสวนเครื่องเล่นกับร้ายของขายกินเวลาไปประมาณสิบ ห้านาทีกว่าจะเดินกลับมายังจุดเดิมตลอดทางดีโน่ยังคงพึมพำเรื่องกับประโยค แทงใจดำนั้นไม่หยุดแต่ฮิบาริก็ไม่ได้สนใจ นัยน์ตาสีนิลมองหาเครื่องเล่นเครื่องต่อไปตามทางก่อนที่สายตาจะมองไปเห็น ป้ายขนาดใหญ่พอควรที่มีข้อความน่าสนใจมากเลยทีเดียว

ขาเรียวรีบเร่งเดินไปตามทางลูกศรจนกระทั่งมาถึงเครื่องเล่นที่ตามหา..


หากแต่มันสะดุดตรงที่แถวคิวแสนยาวยืดนั่นมันยาวเกือบครึ่งกิโลเมตร!!




“รักฉันรึเปล่า?” จู่ๆคนตัวเล็กก็ถามขึ้นมาเฉยๆเสียแบบนั้นจนคนที่อยู่ข้างๆตั้งตัวแทบไม่ทัน



“ถ้ารักช่วยลัดคิวแล้วจองไอ้นั่นทั้งคันให้ที..” คล้ายกับคำถามที่ไม่ต้องการคำถามเพราะคนถามนั้นได้มีตัวเลือดไว้เสียให้เสร็จสรรพ

ดีโน่หันไปมองตามนิ้วของฮิบาริที่ชี้ไปยัง ‘ไอ้นั่น’ ที่ว่า

ราง เหล็กยาวคดโค้งเป็นรูปจากที่ต่ำขึ้นสู่ที่สูงเกือบเทียบเท่าตึกแปดชั้นพร้อม ชันลงมาเห็นหน้าตัดตรงทำเกือบจะฉากกับพื้นดินทอดออกไปเป็นทางตรงระนาบกับ พื้นราบก่อนที่จะโค้งยาวเป็นวงกลมและเลื้อยขึ้นไปตีลังกาสองครั้งและกลับมา เป็นทางเรียบๆอีกครั้งก่อนที่สายตาจะสุดอยู่ตรงยานพาหนะคันสีแดงพ่นลายเปลว ไฟมีที่นั่งที่ถูกคั่นไว้เป็นช่องๆช่องละสองที่ยาวเป็นขบวน..



‘รถไฟเหาะ’



“จะ...จะ..เล่นไอ้นี่หรอเคียวยะ” ดีโน่กลืนน้ำลายเสียงดังหนึ่งครั้งก่อนที่จะค่อยๆหันไปถามร่างเล็กที่ยินกอดอกรอคำตอบอยู่

“ถ้าไม่เล่นฉันไปยืนต่อคิวเล่นคนเดียวก็ได้..” คนพูดแสดงท่าทีคล้ายกับน้อยใจก่อนที่จะหันหน้าทีแล้วเดินตรงไปยังท้ายแถวและยืนคอตก

คนร่างสูงรีบวิ่งไปหาพลางลากกลับมาก่อนที่จะพูดขึ้น

“ก็ได้ๆ..อย่างอนนะเคียวยะ”


และ ด้วยอำนาจมืด(?)ทั้งดีโน่และฮิบาริได้ลัดคิวขึ้นรถไฟฟ้าเหาะก่อนโดยที่ไม่ ต้องต่อแถวยาวรอท่ามกลางสายตาของผู้คนที่งงไปตามๆกันด้วยเหตุผลของผู้บริหาร สวนสนุกที่ประกาศออกลำโพงว่า


‘เนื่อง ด้วยมีคณะผู้ตรวจความปลอดภัยและความสมบูรณ์ของเครื่องเล่นในสวนสนุกจึง ขอกราบอภัยแก่ผู้รอต่อแถวใช้บริการรถไฟเหาะทุกท่านให้กรุณารอสักครู่เพื่อ ให้ผู้ตรวจขึ้นไปทดลองเล่นก่อน ต้องขออภัยอีกครั้ง’


แต่ เท่าที่ดูจากสภาพการแต่งกายคล้ายมาเที่ยวเล่นของ’ผู้ตรวจ’ที่ว่าแล้วไม่ค่อย น่าเชื่อถือเสียเท่าไหร่ เสียงบ่นโวยวายของคนต่อคิวดังขึ้น

ระหว่างที่ชายร่างสูงเดินขึ้นไปด้านบนทางขึ้นพร้อมจูงมือของร่างเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนรถไฟเหาะที่ด้านในทางเข้า


ดี โน่ยิ้มแหยๆเล็กน้อยราวกับรู้สึกผิดที่ไปแซงคิวคนอื่น แต่..คนชวนเล่นกลับขยับยิ้มเล็กๆราวกับพอใจที่ได้เล่นโดยไม่ต้องรอต่อแถวให้ เสียเวลา
เมื่อคนผมทองเดินเข้าไปในตัวรถไฟขบวนข้างหน้าสุดไม่ทันที่จะ ได้ ก้าวขาขึ้นไปก็ถูกแรงผลักจากมือของอีกคนที่เดินตามมาดันให้เข้าไปนั่งจน สะดุดหน้าคว่ำลงจูบเบาะที่นั่งอย่างเต็มรัก ฮิบาริเชยตามองสภาพของคนร่างสูงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะช่วยด้วยการยกฝ่าเท้า ขึ้นยันร่างให้พ้นออกไปจากเบาะเนื่องจากคนตัวสูงนั่งกินที่ก่อนจะขึ้นไปนั่ง ข้างๆ


เสียงสัญญาณเตือนของขึ้นพร้อมกับดวงไฟสีแดงที่ด้านข้าง แผง คุมขบวนรถจะสว่างกระพริบอยู่สองสามครั้ง ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆก็เกิดนึกสนุกขึ้นมาและปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของ ดีโน่พร้อมทั้งยกแขนเรียวขึ้นโอบรอบคอแกร่งไว้พอดีจังหวะที่ท่อนเหล็กสำหรับ ยึดไม่ให้คนนั่งตกลงไปเลื่อนลงมาล็อกร่างของทั้งสองเอาไว้อยู่แบบนั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างด้วยความตกใจแต่กว่าจะรู้สึกตัวรถรางเลื่อนก็ เคลื่อนไปข้างหน้าตามรางเหล็กไปเสียแล้ว โดยที่ดีโน่ได้แต่ครางเสียงโหยหวนเบาๆในลำคอพลางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าติดสวย ของเด็กน้อยผมสีดำขลิบซึ่งฉาบด้วยรอยยิ้มแสยะเหมือนดั่งมัจจุราชตัวน้อยซุก ซนที่กำลังมีความสุขที่ได้ ‘แกล้ง’


ใบหน้าของฮิบาริเลื่อนลงมา ใกล้จนสายตาคู่สีนิลขึ้นมาจ้องอยู่ในระยะประชิดกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของดี โน่ คนตัวสูงซึ้งแปรสภาพเป็นเบาะนั่งแบบมีชีวิตได้แต่กระพริบตาปริบๆขณะรถไฟ กำลังแล่นขึ้นไปตามรางชัน



ตามกฎของนิวตันแล้วแรงดึงดูดของโลกจะทำให้วัตถุมีความเร่งที่9.8เมตรต่อวินาทีกำลังสอง...



ร่าง บางของเด็กผมสีดำเลื่อนลงมาจนชนติดกับร่างของชายผมทองซึ้งพยายามยกมือขึ้น ดันร่างบางให้ไปนั่งที่เบาะข้างๆแต่คงเพราะคราวซวยหรือเบื้อบนเป็นใจไม่ทราบ ..รถไฟเหาะที่แล่นขึ้นมาอยู่ที่จุดสูงพอจะมองลงไปหาวิวของสวนสนุกได้ทั้งหมด ก็เกือบมีเสียงดังเหมือนเกิดอะไรผิดพลาดทางเทคนิคขึ้นมาก่อนที่จะได้กลิ่น เหม็นไหม้พร้อมควันสีเทาที่พุ่งลอยมาจากด้านหน้าก่อนที่...



กึก..

ขบวนรถไฟคันสีแดงชะงักหยุดอยู่กับที่ ณ จุดสูงสุดของรางรถไฟเหาะ


ใบหน้าคมคายของมาเฟียอิตาลีค่อยๆหันหน้าไปรับอากาศสดชื้นซึ่งอยู่ใกล้เมฆบนท้องฟ้าแค่เอื้อมยากที่จะหาได้จากในเมืองทั่วไป...
ดี โน่ถึงกับเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าเขาและลูกศิษย์ที่นั่งคร่อมตักอยู่ตอนนี้ กำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะที่กำลังค้างอยู่บนรางสูงเท่ากับตึก18ชั้น ความรู้สึกในตอนนี้คงเหมือนกับยืนอยู่บนหอสำหรับกระโดดร่มลงไปข้างล่าง ตัวรางเหล็กก็บางจนน่ากลัวเสียวว่าถ้าขยับตัวลงได้พลิกหล่นลงไปเป็นแน่ แต่ถึงจะอย่างนั้น..คนผมทองก็รับรู้ได้ถึงรอมยิ้มแสยะของคนตัวเล็กที่นั่ง คร่อมอยู่ข้างหน้าในตอนนี้...


“ค-เคียวยะ” น้ำเสียงของดีโน่ฟังดูวิตกและขาดๆหายๆเล็กน้อยเมื่อมือขาวบางนั่นเริ่ม เลื่อนมาวางบนใบหน้าและลากนิ้วชี้กรีดลงบนลำคอที่มีรอยสักรูปหัวกะโหลกติด เปลวไฟเรียกเสียงกลืนน้ำลายเสียงดังจากอีกฝ่าย


ฝ่ามือเรียว เลื่อนลงล่างไปอย่างช้าๆก่อนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หัวเข็มขัดที่คาดไว้บน กางเกงของดีโน่ซึ่งเจ้าตัวพยายามคว้ามือเล็กให้ห่างออกมาแต่ก็ถูกสายตาสีนิล จ้องเขม็งเป็นเชิงดุ

ฮิบาริแลบลิ้นเลียที่มุมปากของตนก่อนจะเคลื่อน ตัวไถลมาพิงวางคางบนบ่ากว้างและเริ่มจัดการปลดกางเกงของอีกฝ่ายโดยที่เจ้า ตัวได้แต่หัวเราะแห้งๆกับความเอาแต่ใจของเด็กน้อย สภาพของหัวหน้ามาเฟียในตอนนี้กำลังถูกกลั่นแกล้งโดยเด็กมัธยมต้นจอมยั่วที่ เริ่มปลดกระดุมที่ติดจนถึงคอออกอย่างใจเย็นจนเผยแผ่นอกเนียนโผล่แว้บๆใต้ เสื้อสีขาวพอล่อตาของอีกฝ่ายจนเคลิ้ม..


“น้ำลายหกแล้วไอ้ม้าหื่น..”


เสียง หวานเอ่ยขึ้นเรียกสติของดีโน่ที่มัวแต่จดจ่ออยู่กับเสื้อตัวบางที่ไหวไปตาม การขยับร่างของคนร่างบางซึ่งกำลังใช้มือทั้งสองยันไว้บนไหล่ของเขาและยกตัว ขึ้นจนรถไฟเริ่มโคลงเคลง

“อะ..เอ่อ..อย่าซนสิเคียวยะ” คนพูดมีอาการหวั่นๆไม่กล้าจะขยับตัวหรือยกมือขึ้นห้ามเนื่องจากยิ่งสะเทือน มากเท่าไหร่ความเสี่ยงที่รถไฟมันจะตกรางก็มากเท่านั้น



แผลบ
ปลาย ลิ้นชุ่มแตะเลียหยอกเล่นที่ใบหูแขนเรียวโอบรั้งลำคอแกร่งเอาไว้แน่นซุกใบ หน้าหวานลงกับซอกคอ คนตัวสูงได้แต่นั่งแข็งทื่อเหงื่อตกปล่อยให้ลูกแมวตัวน้อยซุกไซ้ใบหน้าเล่น


“ชะ..ฉัน ว่าโทรเรียกโรมา...” เพียงแค่เอ่ยประโยคขึ้นไม่ทันจะได้จบสายตาเรียวก็ช้อนขึ้นมองพลางเลื่อนฝ่า มือลงไปคว้ามือหนาที่กำลังหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ให้ลดลงไปข้างลำตัวตามเดิม มือบางเริ่มจัดการปลดอาภรณ์เบื้องล่างของตนโดยไม่แม้แต่จะสนสายตาเว้าวอนที่ เหล่มองร่างของเขาสลับกันพื้นเบื้องล่าง



หวังว่าคงจะไม่ส่งคนขึ้นมาช่วยพวกเราตอนนี้หรอกนะ...



ไม่นานนักกางเกงแสลคสีดำก็ถูกร่นลงไปจนเผยขาอ่อนขาวเนียนที่กำลังเคลื่อนไปมาสีกับข้างต้นขาที่สวมกางเกงก็ถูกปลดออกจนเห็นชั้นในสีเข้ม


“คะ...เคียวยะ”

เมื่อ ระบบไฟฟ้าโดนตักท่อนเหล็กที่ไว้สำหรับล็อกตัวคนนั่งก็ถูกดันออกไปอย่างง่าย ดายก่อนที่ร่างของคนตัวเล็กกว่าจะลุกออกไปจากตักและนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นรถ เหล็กหน้าเบาะที่นั่งซึ่งระดับของใบหน้าที่กำลังเงยขึ้นมานั้น..เรียกได้ว่า อยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ

“ถ้าไม่อยากตกลงไปด้านล่างก็อยู่เฉยๆไปซะ” เหมือนคำประกาศิตเมื่อเสียงของฮิบาริเอ่ยจบดีโน่ก็นั่งนิ่งอยู่กับที่โดยไม่ กล้าจะขยับหรือปริปากพูดขึ้นเลยสักนิดเดียว มือเล็กเริ่มเลื่อนไปที่ขอบกางเกงซึ้งโดนปลดตะขอออกแล้วให้คว้าสิ่งที่อยู่ ข้างในซับในสีเข้มออกมาสู่โลกภายนอกซึ่งเจ้าของได้แต่กลืนน้ำลายและหน้าซีด เฝ้ามองกลีบปากเล็กที่กำลังเม้มลงบนท่อนเนื้อและดูดเบาๆจนรู้สึกเหมือนถูกไฟ ช็อตจนขนลุกแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้...


คนตัวสูงได้แต่เอน ศีรษะลงพิงกับขอบที่นั่งระหว่างที่เด็กตัวน้อยกำลังเล่นสนุกอยู่ที่เบื้อง ล่าง ลิ้นเล็กตวัดดุนดันที่ส่วนปลายเรียกเสียงครางทุมต่ำดังมาจากลำคอของคนหัวทอง ก่อนที่จะขบฟันคมลงไปเบาๆจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก


“ร้อน..” เสียงดังอูอี้ดังมาจากคนผมดำซึ่งริมฝีปากยังคงไม่ว่างจากธุระที่กำลังทำอยู่ ในขณะนี้เมื่อความร้อนผ่าวจากกายร้อนของอีกคนได้แผ่ออกไปยามกลีบปากนุ่มกลืน มันลงไป ความคับที่เบียดเสียดอยู่ในตอนนี้กำลังทำให้คนร่างสูงตื่นตัวขึ้นแต่ก็น่า สงสารที่อยู่ในสภาพที่ไม่มีปากเสียง



กึก..
ฮิ บาริเลื่อนขยับตัวและผละริมฝีปากออกจากท่อนเนื้อนั่นทิ้งให้น้ำลายสีใสยืด ออกเป็นสายชโลมเคลือบกับส่วนแข็งขืนนั่นที่กำลังตั้งชันขึ้นก่อนที่จะโน้ม ตัวเข้าไปหาร่างสูงซึ่งแหงนใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อแตกพลั่กมองมาเหมือน หมาเชื่องๆอ้อนเจ้าของ ฝ่ามือเรียวยันไว้ที่เบาะข้างตัวของดีโน่ก่อนที่จะขึ้นไปคร่อมตักหน้าโดยใช่ เข่าทั้งสองยันไว้บนเบาะ



กึก!

เสียงของเหล็กใต้รางรถไฟดังขึ้นเมื่อแรงสะเทือนทำให้ตัวขบวนรถขยับไปข้างหน้าจากแรงสั่นจนคนตัวเล็กผวาคว้าไว้ที่ท้ายทอยของคนผมทอง



วูบ...
เหมือน กับกระแสไฟฟ้ากำลังถูกกู้กลับคืนมาเสียงของเครื่องยนต์รถไฟเหาะดังขึ้นอีก ครั้งก่อนที่คนร่างสูงจะได้สติและรีบยกมือคว้าสายเหล็กนิรภัยดึงลงมาคั่น ล็อกไว้อย่างทันท่วงทีก่อนที่วินาทีต่อมารถไฟเหาะจะไถลลงไปตามราง....



ซึ่งสูงจากพื้นเท่าตึก18ชั้น...



“อึก..” แขนที่รั้งคออีกฝ่ายไว้ถูกแรงดิ่งของรถไฟที่วิ่งลงด้วยความเร่งคงที่ดึงให้ ร่างลงไปจนเผลอทิ้งน้ำหนักร่างตามลงไปทำให้ส่วนแข็งขืนนั่นแทรกเข้ามาโดยไม่ ทันจะตั้งตัว เล็บของนิ้วเรียวจกลงบนหลังคอของคนตัวร่างขณะที่มือหนาพยายามช่วยรั้งเอวบาง ไว้ แต่เมื่อสายตาสีน้ำตาลเข้มนั้นเหลือบขึ้นมองไปยังทางข้างหน้า...


ที่ถึงกับทำให้บอสมาเฟียหน้าซีด


“เคียวยะ.....ข้างหน้ามัน... ทางตีลังกาสองรอบ”

แขน แร่งของดีโน่รีบรวบตัวของอีกฝ่ายไว้แน่นขณะที่แขนเรียวรีบรั้งยึดลำคอของดี โน่เอาไว้แต่นั่นก็ทำให้เบื้องล่างเสียดสีกับแก่นกายร้อนให้ภลำลึกเข้าไป มากกว่าเดิม


“ฮะ..อ๊า...” แรงสั่นสะเทือนจะรางเหล็กทำให้ทั้งคู่แนบนิดร่างกันขึ้นไปอีก ก่อนที่ตัวรถไฟจะวิ่งไปข้างหน้าและเข้าสู่ช่วงโค้งขึ้นเตรียมตีลังกา

น้ำหนัก ของคนร่างสูงถูกถ่ายลงล่างโดยทันทีเมื่อพวกเขารวมทั้งเครื่องเล่นหมุนกลับ หัวดิ่งให้กายเคลื่อนลึกจนฮิบาริต้องกัดปากเพื่อกลบเสียงครางก่อนที่จะกลับ มาอยู่ในสภาพเดิมที่ทำให้ร่างที่ฝังอยู่เคลื่อนออกแต่ไม่นานนักก็เข้าสู้ ช่วงตีลังการอบที่สองซึ่งทั้งคู่ไม่ทันได้ตั้งตัวเหมือนในรอบแรก คราวนี้เมื่อทิ้งตัวกลับหัวลงน้ำหนักทั้งหมดที่ไม่ได้ถูกรั้งไว้อย่างคราว แรกก็ถูกปล่อยลงมาแบบเต็มๆ

“อ๊าาา...” เสียงหวานกรีดร้องขึ้นขณะแก่นกายนั่นฝืนแทรกเข้ามาจนมิดสะกิดถูกจุด เสียวกระสันภายใน ช่องทางเบื้องล่างพยายามตอดรัดอย่างต่อต้านแต่ด้วยสถานะและตำแหน่งของร่างใน ตอนนี้ไม่สามารถจะยึดหรือขยับเคลื่อนลุกออกไปได้จึงทำได้แค่รองรับแรงกระแทก จากรางเหล็กและตัวขบวนเครื่องเล่นที่กำลังวิ่งไปเรื่อยๆเท่านั้น


“ข-ขอโทษ..เคียวยะ ขอโทษ..อา..” คนร่างสูงทำได้แค่พูดปลอบและขอโทษคนร่างบางเท่านั้นก่อนจะหลุดเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ



โดยปกติทั่วไปแล้วการนั่งรถไฟเหาะคงเป็นความเสียววูบสุดขีดภายในเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น...


แต่ ในตอนนี้ทั้งดีโน่และฮิบาริคงคิดว่ามันคือความเสียวซ่านแสนยาวนานกว่านั่ง แบบธรรมดาที่ซึ่งต้องทนแรงสะเทือนและทางคดเคี้ยวบิดไปมาจนเจียนจะคลั่งตาย..




“แฮ่ ก..ฮะ...อ๊ะ!!” เสียงหอบดังถี่แข่งกับหัวใจที่เต้นระรัวก่อนจะสะดุดรางเหล็กจนกระเทือนอย่าง แรง ฮิบาริเบิกตาโพลงเมื่อส่วนแข็งนั่นกระแทกลึกเข้าไป ขอเรียวล้าจนร่างบางไม่สามารถรั้งตัวให้คร่อมอยู่ได้อีกและทิ้งน้ำหนักตัวลง ไปนอนฟุบพิงกับแผ่นอกกว้างก่อนที่ส่วนอ่อนไหวที่สั่นระริกนั่นจะปลดปล่อยของ เหลวขุ่นเปรอะหน้าท้องและเสื้อที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของดีโน่...



“อาา” คนร่างสูงแนบใบหน้าลงที่ซอกคอขาวก่อนจะส่งเสียงครางต่ำขณะที่น้ำสีขาวขุ่นจะ ไหลทะลักออกมาจากช่องทางเบื้องล่างของคนร่างเล็กซึ่งหมดสติไปแล้ว


จน กระทั่งเครื่องเล่นนรกนั่นจะเคลื่อนช้าลงและเข้ามาหยุดอยู่ที่ลานจอดที่เดิม จากจุดเริ่มซึ่งนับว่าโชคยังดีที่มีกำแพงกั้นเอาไว้ไม่ให้เห็นด้านใน



ฟู่..
เสียง เครื่องยนต์ดับลงก่อนที่ท่อนเหล็กคาดนั่นจะเลื่อนขึ้นไป มือหนารั้งที่สะโพกมนและยกร่างของฮิบาริขึ้นเพื่อถอนกายที่ฝังอยู่ออกและรีบ จัดการใส่เสื้อผ้าให้กับเด็กน้อยจอมยั่วก่อนที่จะก้มมองคราบด่างบนเสื้อของ ตัวเอง..



มือที่มีรอยสักเปลวไฟล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขายาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรเรียกลูกน้อง..



“ฮัลโหล... โรมาริโอ้.. ช่วยเตรียมเสื้อกับกางเกงตัวใหม่มาให้ฉันหน่อยสิ”




นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองร่างบางที่หลับด้วยความเหนื่อยพลางถอยหายใจ



เคียวยะคงจะไมยอมไปเที่ยวด้วยอีกนานแน่..


และอีกอย่างที่ชีวิตของบอสมาเฟียแห่งคาบัคโรเน่จะไม่มีวันทำอีกเป็นอันขาดคือ..








‘การเล่นรถไฟเหาะ!!!!’










-END-