เซซิด

แสงแดดอุ่นลอดผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ของกระท่อมหลังน้อยของข้า ‘เซซิด’ นั้นเป็นชื่อตั้งแต่กำเนิดของข้า วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาๆ ในกระท่อมของข้า ‘พื้นที่ราบลิปสโค’ เป็นบ้านเกิดของข้าและจนถึงปัจจุบัน ในทุกๆ วันข้าทำแค่เพียงออกไปเก็บผลไม้และเห็ดมากินเท่านั้น ข้าอายุเพียงสิบขวบและใช้ชีวิตคนเดียวมานับปีแล้ว ท่านแม่นั้นได้ไปเป็นแม่ค้าในเมืองใหญ่ทาเลย์ลู

ข้าต้องอดทนรอท่านแม่กลับมาปีละสามครั้ง แต่ข้าอยู่ได้เพราะมีคุณทหารคอยอยู่เต็มเลย ข้ามองต้นหญ้าที่โบกสะบัดตามแรงลม ดอกไม้ที่สวยงามสะบัดพริ้วราวกับว่ามันกำลังเต้นระบำอยู่ แสงแดดอ่อนๆ ของวันนี้เป็นนัยบอกข้าว่าต้องเจออะไรดีดีแน่

หลังจากกลับจากการหาของป่า ข้าเดินไปเรื่อยๆ จนพบเข้ากลับนายทหารที่เหมือนพูดเรื่องอะไรกันสักอย่าง ข้าหยุดฟังก่อนที่จะเอ่ยทักทหารทั้งสามนาย

“สวัสดีครับพี่ชาย” ข้าเอ่ยเสียงใส

“ว่าไงตัวเล็ก” นายทหารใจดียิ้มให้ข้าก่อนที่จะเดินมาลูบผม

“ข้าเอาแอปเปิ้ลมาฝากครับ” ข้ายื่นตระกร้าแอปเปิ้ลให้กับทั้งสาม

“ขอบใจนะ... ว่าแต่ทำไมมาเดินคนเดียวๆไกลๆบ้านล่ะ”

“ข้ามาหาของป่าน่ะครับ.. ว่าแต่ท่านนักรบทั้งสามข้าอยากจะรู้ลายละเอียดเกี่ยวกับสงครามจะได้หรือไม่ขอรับ” ข้าพยายามส่งสายตาวิงวอน

“อ่อ... จะดีเหรอ” นายทหารคนหนึ่งเอ่ย

“มันไม่เหมาะกับหนูหรอกนะ” อีกคนเสริม

“ข้าแค่อยากทราบเพราะแม่ข้าเป็นแม่ค้าน่ะครับ เพื่อว่าข้าจะขอติดรถม้าของพวกท่านไปที่เมืองหลวงสักหน่อย” ข้าเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน

“เอาไงดี” นายทหารปรึกษากัน

“งั้นเจ้าก็ไปเตรียมตัวพวกข้าจะอยู่เฝ้าที่เนินราบนี้ประมาณสามวัน และเจ้าก็มาหาข้าได้” นายทหารเอ่ย

นั้นเหมือนทำให้ข้ารู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูกถ้าพูดถึงเรื่องสงครามแล้ว ข้าก็ไม่ได้คิดสนสักเท่าไหร่ มีแต่ท่านแม่มากกว่า ข้ายิ้มก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านจัดการเตรียมของและอุปกรณ์พร้อมกับแผนที่ที่ร้านแม่ข้า

จะได้เจอกันแล้วนะครับ... ท่านแม่

3 วันต่อมา

รถม้าจากที่ราบแห่งนี้ตรงผ่านทะเลทรายเจเรโต้ใช้เวลานานมากนักกว่าจะถึงเมืองหลวงก็ราวๆ อาทิตย์ได้ เซซิดขอตัวแยกจากนายทหารตอนที่ถึงเมืองหลวงเพราะเนื่องจากว่าเขาจะต่อรถม้าไปที่ทาเลย์ลูแต่เขากลับชะงักเล็กน้อยกลับป้ายประกาศชิ้นใหญ่ที่เหล่าคนต่างมุงดูอย่างหนาแน่น

เมื่อกวาดสายตาน้อยๆ อ่านมันแล้ว เนื้อความนั้นบอกว่านักรบที่ลงสมัครจะได้รับเงินมากมายถ้าได้ลงรบเงินรางวัลนั้นล่อตาเหล่านักรบมากมาย และได้ยศศักดิ์ด้วย เซซิดคิดอยู่ในใจว่าถ้าหากเขาผ่านการคัดเลือกอาจจะทำให้แม่ไม่ต้องลำบากอีก...

เด็กชายกำมือแน่นก่อนที่จะเดินไปต่อแถวลงสมัครที่ยาวเหยียดทันที....

สุดแล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตให้ข้า....

ข้ารักท่านแม่