My 2PM short fiction

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] B'coz of icecream [Taec x Jay]

[SF] : เพราะไอติมเป็นเหตุ

Couple : Taec x Jay

Rate : PG13 มั้ง -....-**

Writer : 2times&I

Writer's Note : คุณเจย์แล้ว ก็ต้องแทคเจย์กันบ้างอะไรบ้าง ไรท์เตอร์มีความสุขม๊าก เวลาน้องหมวยโดน

กด โดนแกล้ง ฮี่ฮี่



...



ณ โรงยิมบาสเก็ตบอลมหาวิทยาลัย K นักกีฬาของชมรมบาสเก็ตบอลกำลังขมักขเม้นอยู่กับการซ้อม ขณะ

นั้น จาง อูยอง กำลังเดินเข้าไปในโรงยิมพร้อมกับหอบถุงไอศครีมที่ซื้อมาฝากเพื่อนๆในทีมบาส หลังจากนั้น

ไม่กี่นาที หัวหน้าทีมปาร์คแจบอมที่เห็นว่าได้เวลาที่ลูกทีมนั้นควรจะพัก เขาจึง เป่านกหวีดเรียกรวมทีม และ

ปล่อยให้เพื่อนๆได้พักอย่างอิสระ


หลังจากการซ้อมอย่างหนัก เสียงถอนหายใจของนักกีฬาจึงปล่อยออกมากันเต็มที่ ให้สมกับที่ตนเองได้พัก

ซักที น้ำดื่มถูกเสริฟให้กับนักกีฬาทุกคนโดยมีโจควอน กับ ซึลอง เดินเสริฟหนุ่มๆในทีม

ปาร์ค แจบอม คนที่ดูท่าจะเหนื่อยน้อยที่สุดในทีม คงเป็นเพราะการเป็นหัวหน้าทีม ที่ยืนออกคำสั่งลูกน้อง

อย่างเดียวกระมัง จึงดูคึกคักกว่าคนอื่นในทีม เขาจึงรีบวิ่งปรี่เข้าหาคนแก้มป่อง ที่หอบหิ้วถุงไอศครีมมาให้

เพื่อนๆเป็นคนแรก



"อูด้ง !!! หอบอะไรมาอ่าจ้ะ" แจบอม ถามด้วยท่าทีเขินอาย แต่ก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ



สิ้นเสียงแจบอม อูยองพยายามบังคับตัวเอง ให้หันหน้าของเขา ที่กำลังจ้องแทคยอน นักบาสหนุ่มสุดหล่อ

ประจำทีม กลับมาพูดคุยกับหัวหน้าทีมที่ความสูง ดูจะน้อยที่สุดในทีมบาสก็ว่าได้


"อ่า พี่แจบอม ผม ซื้อไอศครีมมาฝากทุกคนในทีมฮะ" อูยองยิ้มหวาน

"วันนี้พี่แจบอมก็เล่นดีเหมือนเดิมเลยนะฮะ"

"ฮิฮิ ก็อ่านะ คนอย่างพี่ มันแบบว่า เอิ่ม ขั้นเทพอ่ะจ้ะ ฮ่าๆๆ" แจบอมว่า พร้อมทำท่าอุลตร้าแมนเท้าสะเอว

แล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง อูยอง เผลอหัวเราะออกมากับอาการไม่อยู่กับร่องกับรอยของหัวหน้าทีมบาส

ที่ปกติเวลาซ้อม จะเข้มขรึมกว่านี้หลายเท่านัก

"อ่า ผมเกือบลืมไป ซื้อไอศครีมมาแต่ไม่ได้ให้ใคร เดี๋ยวมันจะพาลละลายหมดซะก่อน" อูยองว่า พลางเปิดถุง

ออก ให้คนตรงหน้าเลือก


"พี่แจบอมฮ่ะ เลือกเลยฮ่ะว่าจะกินรสไหน" อูยองยื่นถุงให้คนตัวเล็กตรงหน้า แจบอมยิ้มจนแก้มแทบปริ

เพราะเขานั้นชอบกินไอศครีมเป็นชีวิตจิตใจ แถมอูด้งคนดียังถามเขาเป็นคนแรกอีกด้วย

"พี่เอารสสตรอเบรีแล้วกัน (พูดด้วยสำเนียงฝรั่ง), ขอบใจมากเลยน๊าอูด้งน้อย" ว่าแล้วหัวหน้าทีมก็กระโดด

หอมแก้มอูยองไปหนึ่งฟอด เป็นการขอบคุณหลังจากนั้น อูยองก็รีบเดินไปหา คนที่เขาตั้งใจจะซื้อไอศครีมมา

ฝาก แล้วถามด้วยความเหนียมอาย


"พี่แทค เอาไอศครีมรสไหนดีฮะ"

"อะไรก็ได้" แทคยอนตอบ พร้อมกับเช็ดเหงื่อที่ชุ่มตัวเพราะการฝึกซ้อมมาอย่างเหนื่อยล้า อูยองทำสีหน้า

ครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะเขาอยากจะเลือกไอศครีมที่คิดว่าแทคยอนน่าจะชอบที่สุด


"อืม.....งั้นเอารสช๊อคโกแลตนะฮะ?" อูยองหน้าขึ้นสีเรื่อ แทคยอนไม่ได้ว่าอะไร เพราะตัวเขาเองไม่ได้

ชอบกินรสไหนเป็นพิเศษ จึงหยิบมาจากมือของอูยอง พร้อมกับ ช้อนตักไอติมอันจิ๋ว

หลังจากนั้น อูยองก็จัดแจงแจกไอศครีมให้กับนักกีฬาทุกคน โดยที่ผู้รับทุกคนต่างโค้งขอบคุณอูยอง ที่เอา

ไอศครีมเย็นมาให้พวกเขากินดับร้อนกับอุณภูมิที่ร้อนใช่เล่นในวันนี้


"อ๊าาาาา ไอติมสตรอเบรี่นี่อร่อยชะมัดย๊าดเล๊ย อูด้ง!" อูยองหัวเราะคิกคักกับความคึกของหัวหน้าทีม ต่างกับ

คนที่เหลือ ที่กลอกตาขึ้นเพดานเพราะความคึกมากเกินไปของลีดเดอร์ ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าลีดเดอร์

ของวงจะได้ยินเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ พร้อมกับสีหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างของคนหน้าหล่อนาม

อก แทคยอน

"หัวเราะอะไรฉันห่ะไอแทค อยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาสิวะ อย่าทำเสียงหึหึ แบบนั้น ฉันไม่ชอบ" แจบอม

แหวใส่


"ครับ เอ่อ คือ ผมมีอะไรจะบอกกัปตัน" แทคยอนเอ่ย "คือผมว่า สตรอเบรี่มันน่าเบื่อ"


"หะ..ห๊ะ อารายน๊ะ" แจบอมฉุนกึก "นายกล้าดียังไงมาบอกว่าไอศครีมที่อูด้งซื้อมาให้มันน่าเบื่อห๊ะ"

"ผมไม่ได้ว่าอูยองนะครับ ผมหมายถึง กัปตันนั่นแหล่ะ " แทคยอนโยนระเบิดใส่ท่านหัวหน้าทีมที่ตอนนี้ ทุก

คนในวงได้ยินเสียง ปริ๊ดๆ เหมือนเส้นอะไรซักอย่างระเบิด


"ไอเลวววววว !!!!"


"ช็อคโกแลต อร่อยกว่าตั้งเยอะ" แทคยอนอธิบาย ยักคิ้วขึ้นมาหนึ่งข้าง


"ช๊อคโกแลตนั่นแหล่ะเห่ย ตัวก็ดำยังกินอะไรดำๆอีก สตอเบรี่ของฉันอร่อยกว่าตั้งเยอะเหอะ ไอแมวดำหน้ายับ"


"ช๊อคโกแลต"


"สตรอเบรี่!"


"ช๊อคโกแลต"


"หึ่ย !! ก็บอกแล้วไงว่าสตรอเบรี่อร่อยกว่าเฟร้ยย!!"


"เอ้า งั้นก็ลองชิมดูสิครับ" แทคยอนยื้นช้อน ทำท่าจะป้อนให้กับแจบอม แจบอมที่กำลังจะอ้าปากด่าคนตรง

หน้าก็รีบหุบทันทีด้วยความเร็วแสง


"ผมเพิ่งรู้นะเนีย ว่ากัปตันทีมบาสมหาลัยเราขี้ขลาดไม่กล้ารับคำท้า เฮ้อ ผมละคิดผิดไปถนัด" แทคยอน

สะกิดต่อมโมโหแจบอม เพราะรู้ว่า คนอย่างแจบอมรับไม่ได้ ถ้าหากมีใครมาดูถูก


"ฉันไม่ได้ขี้ขลาด!!!" แจบอมแหวใส่คนตัวสูงลั่น แล้วเขาก็รีบงับช้อนไอติมที่แทคยอนยื่นมาให้ ภาพตรง

หน้า นั้นคือการป้อนไอติมให้กันชัดๆ แจบอมหน้าแดงเข้าขั้นโคม่า เมื่อเขานึกได้ว่าเพิ่งกินไอศครีมที่แทค

ยอนป้อนให้ต่อหน้าทุกๆคนในทีมเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นระงมภายในโรงยิมนั้น



"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าสองคนนั้นสนิทกันขนาดนี้" จุนโฮกระซิบกระซาบชานซอง ที่ตอนนี้อ้าปากค้าง

เหมือนหมีจำศีลก็มิปาน


"รออะไรอยู่ละครับพี่แจบอม" แทคยอนเอ่ยถาม มองหน้าแจบอมด้วยสีหน้าหน้าตาย


"หะ?" แจบอมงงกับคำพูดของแทคยอน เขากระพริบตาปริบๆ


"พี่ก็ป้อนไอติมของพี่ให้ผมชิมมั่งสิ จะเอาเปรียบกันหรือไง" แทคยอนอธิบาย ตาของแจบอมเบิกกว้าง ... นี่

ไอดำมันคิดว่า คนอย่างฉัน กัปตัน ปาร์คแจบอม จะยอมลดตัวเองป้อนไอติมให้อะนะ อีกอย่าง ไอติมของตัว

เองก็มีอยู่แล้ว ใครจะยอมให้ไอติมอร่อยๆ ที่อุด้งน้อยซื้อมากับคนดำๆอย่างนั้นกัน หึ ไม่มีทาง !!ว่าแล้ว

แจบอมก็รีบตักไอติมของเขาเข้าปากไปจนหมดเกลี้ยง จนเขารู้สึกถึงความเย็นแปล๊บมันแล่นเข้าสมอง วิบ วิบ


"ฉันก็อยากให้แกลองกินนะไอแทค แต่โทษทีว่ะ ฉันกินหมดแล้ว" แจบอมยิ้มอย่างผู้มีชัย ทันใดนั้น มือ

แข็งแรงของ อก แทคยอน ก็จับล๊อกหน้าขาวไว้ไม่ให้หนีไปไหน และก่อนที่แจบอมจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

ปากของร่างสูงได้ประกบเข้ากับร่างเล็ก ลิ้นอุ่นนั้นขโมยชิมความหวานของไอศครีมที่เขายังรู้สึกเย็นๆที่ปลาย

ลิ้นเรียวของคนตัวเล็กนั้น มืออีกข้างของแทคยอน ประคองเอวบางไว้จากอาการเข่าอ่อนที่ตอนนี้ดูเหมือน

ร่างเล็กจะช๊อค จนไม่สามารถพยุงตัวเองไว้ได้ แขนของแจบอมเกาะกุมบ่าแข็งแรงนั้นไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวก่อน

ที่คนตัวเล็กจะขาดอากาศหายใจ ร่างสูงจึงค่อยๆละริมฝีปากของเขาออกจากปากนุ่มเล็กนั้น


"อืม...ผมว่าเราสองคนทายผิดกันทั้งคู่แหละครับ" แทคยอนพูดอย่างครุ่นคิด


"ผมว่าช๊อคโกแลตผสมกับสตรอเบรี่มันอร่อยกว่าเยอะเลย" ในตอนนั้นแจบอม เหมือนคนเป็นใบ้ เขา

พยายามที่จะนึกถึงรสชาติไอศครีมในปากที่ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากินรสอะไรเข้าไป แต่กลับรู้รสไอ

ศครีมของแทคยอนที่ปลายลิ้นเล็กนั้น


"ไอแท... ไอดำ..กับชั้น..." แจบอมพยายามที่จะพูดอะไรซักอย่างออกมา แต่ดูเหมือนเขาไม่สามารถประ

ติดประต่อออกมาเป็นภาษามนุษย์ได้ สติคนตัวเล็กเตลิดไปไกล มันคงเตลิดไปไกลเพราะจูบนั้น

เสียงของคนในโรงยิมอื้ออึงกว่าเดิมเป็นสิบเท่า ทุกคนในนั้นดูท่าจะช๊อคมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

มีเพียงแต่

อก แทคยอน เท่านั้น ที่ดูเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่ตัวเองก่อขึ้น


คนต้นเรื่องเดินออกไปอย่างไม่สนใจใคร เขาลอบเลียริมฝีปากพร้อมกับคิดในใจได้ว่า


....คงต้องลองชิมดูอีกซักครั้ง เป็นการส่วนตัว ....



จบ (ฮ๊า)