คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตัวอย่างสเปในเล่ม 3/4
SPECIAL PART1 : เ็้าบ้าน :)
- เี๋ยวมา -
#ficบ้านปาร์
แบฮยอนัวน้อยและานยอลัวอ้วน
SPECIAL PART2 : แฟนนแรอานยอล :(
“านยอล!”
บยอนแบฮยอนในวัยสิบหปีะัเล็น้อยและหันไปามเสียหวานที่ร้อเรียื่อน้าาย
ร่าสู้าัวเอ็เ่นัน
เพื่อนัวโย่อแบฮยอนยิ้มรับเมื่อเห็นว่าเ้าอเสียหวานโบไม้โบมือให้ับมัน
เส้นผมอเธอปลิวไสว
ระโปรนัเรียนสีเ้มเอ็พลิ้วไปามแรเมื่อหิสาววิ่รมาทานี้
ใบหน้าสวยนั้นิรอยยิ้มอ่อนหวานที่นทั้โรเรียนหมายปอ
ผิวาวอาบไล้้วยแสอาทิย์ยามเย็นนั่นยิ่ทำให้เธอูสวยามับใ
ิมอึนู
ม.ปลายปีสามห้อเอ วัใอหนุ่มๆทั้โรเรียน
“ผมนึว่าพี่ลับบ้านไปแล้ว”
“พอี่วยอาารย์รวารบ้านนิหน่อย.. พี่โทรหานายไม่ิเลยานยอลอ่า”
“แบหมอะ อโทษที
อย่าโรธนะ”
“ไม่เป็นไร..แล้วนี่ำลัะลับบ้านันหรอ”
เ็ผู้ายัวเล็พยัหน้าหึหัแม้ะรู้ว่าหิสาวไม่ไ้ั้ใะถามเาสัหน่อย
เธอไม่มอมาทาแบฮยอน้วย้ำ เอาแ่ยิ้มหวานให้านยอล
ทำเหมือนว่าแบฮยอนไม่ไ้ยืนอยู่รนี้้วยอีน
มันเป็นแบบนั้นเสมอ
เป็นแบบนั้นมาลอสามเือนว่า ะมีบ้าเล็น้อยที่พูัน แ่ละรั้็นับำไ้เลย
ทำไมแบฮยอนะไม่รู้ว่าเธอไม่อบหน้าเา เพียแ่เาไม่รู้ว่าสาเหุนั้นมาาอะไร
ับเพื่อนนอื่นๆพี่อึนู็พูุยยิ้มแย้มปิ แ่เหมือนะยเว้นแบฮยอนเอาไว้
“แบฮยอนโนอาารย์เรียไป่อมเลอะ
็เลยลับเย็น.. นี่็อแอยารีบลับบ้าน”
มือให่ๆอานยอลวาลบนหัวลมๆอแบฮยอนอย่าที่อบทำประำ
ยี้เบาๆพอให้แบฮยอนหน้าบู่อ้าน้วยารเบี่ยัวหนี
ารระทำนั้นอยู่ในสายาอหิสาวนเียวในที่นี้
เธอปลายามอแบฮยอน่อนะทำเหมือนนึอะไรึ้นมาไ้
“ั้นหรอ..พอีพี่้อไปื้อหนัน่ะ
พอเอานยอล็ว่าะลาไป้วยะหน่อย”
“หนัสืออะไร..สำัรึเปล่า”
“้อใ้ทำรายานวิาสัมที่เล่าให้ฟัวัน่อนไ
ที่ห้อสมุถูยืมไปหมแล้ว”
น้ำเสียหอยๆับหน้าาน่าสสารนั่นทำให้านยอลมวิ้ว
แบฮยอนรู้ไ้ทันทีเมื่อไ้สบาเพื่อนัวสูอเาว่าานยอลำลัหนัใหา้อเลืออย่าใอย่าหนึ่
ระหว่าไปื้อหนัสือับพี่อึนูหรือนัอนเย็นที่ให้สัาับแบฮยอนและอินไว้ว่าะลับไปย่าุ้ัวให่ๆินัน
เย็นนี้ถ้าไม่มีานยอลลับไป้วย
แบฮยอน็ยัมีอินที่หนีลับไป่อนรออยู่ที่บ้าน แ่ผู้หินนี้ไม่มีใร
หาปล่อยให้เธอไปนเียว็ะอันรายริๆนั่นแหละ
“นายไปับพี่อึนูเหอะ
ันลับไ้” ไอ้ัวโย่้าายมีท่าทีลัเลนิหน่อยเมื่อแนอี้าถูหิสาวอเอาไว้หลวมๆ
เพื่อนัวสูอแบฮยอนถาม้ำอีหนราวับไม่แน่ใ
“เอาั้นหรอ” แบฮยอนพยัหน้าเพื่อบออีนว่าเอาามนั้น ร้อยทั้ร้อยพูันามร
วันนี้ยัไเราสอน็้อแยันลับ
และานยอล้อผิสัาที่ให้ไว้เาและอินแน่ๆ เื่อสิ..
“นี่็เย็นแล้ว้วย
ยิ่่ำยิ่อันราย ันอะลับไ้ เี๋ยวให้นที่บ้านมารับ”
“ั้น็รีบลับบ้านนะ
เี๋ยวลับแล้วะไปหา อย่าให้ไอ้ำนั่นินนเียวนหมล่ะ”
“เออ”
ไปแล้ว..
แ้วาใสมอเพื่อนสนิทที่ถูหิสาวล้อแนเินหันหลัาไปนลับสายา
แบฮยอนระับระเป๋าเป้อัวเอแน่น่อนะล้วเอามือถือึ้นมา่อสายหาุลุนับรถอที่บ้าน
พร้อมับออเินไปยัประูอี้านอโรเรียน
วามเย็นออาาศและวามเียบอโรเรียนทำให้นัวเล็รู้สึไม่ีเท่าไหร่ยามที่้อเินนเียวแบบนี้
ปิเาไม่่อยไ้ลับเย็นนฟ้าวนะมื
หรือบาวันที่้อลับ่วเวลานี้็ะมีานยอลลับ้วยันลอ
ทำไไ้..
อนนี้านยอลไม่ใ่นที่แบฮยอนะเาะหนึบเป็นปลิไ้ลอเวลาอีแล้ว
็ในเมื่อเ้าอ้วนแว่นหนาในอีโเป็นหนุ่มหล่อเสียแล้วแถมยั .. มีแฟนแล้ว้วย
ใ่แล้วล่ะ..
ิมอึนูนนั้น เธอือแฟนนแรอปาร์านยอล
#ficบ้านปาร์
เรื่อราวอู่เพื่อนรัในวัยมัธยมปลาย
SPECIAL PART3 : สาวๆอานยอลน่าเบื่อะมั :(
เสียโทรศัพท์ที่ัึ้นไม่ไ้ทำให้านยอลสนใ แม้ว่าะเป็นโทรศัพท์อัวเอ
เายันอนินแโมและระิเท้าไปมาอย่าอารม์ี ทว่าเพื่อนัวน้อยอานยอลในวันนี้ไม่ไ้อารม์ีนั
แรสั่นสะเทือนบนโ๊ะทำให้แบฮยอนเสียสมาธิ ยิ่หันลับมามอเ้าอเรื่อแล้วพบว่าานยอลไม่ิะสนใ แบฮยอน็ยิ่หุหิ
“านยอลโทรศัพท์” เาหยิบเรื่อมือสื่อสารส่ให้ับเพื่อน
แ่อีน็ยัถือแโมและส่มันเ้าปาไม่หยุราวับวนประสาท “านยอลโทรศัพท์นายเ้า!”
“นาย็รับสิ.. ินอยู่อะเห็นไหมล่ะ”
“็วา่อนสิ”
“ั้น็วาไปเลยสิ”
“หมายถึแโม!”
ายหนุ่มยัไหล่ทำไม่สนใ แบฮยอน็เลยฮึฮัรับสายเสียเอะเลย
นัวเล็ที่อยู่ในอารม์ที่่อน้าแปรปรวนไม่ไ้มอื่อบนหน้าอ เารอเสียลไปอย่าหุหิะรับสาย
“ฮัลโหล”
“พี่านยอละ..”
มือเรียวถึับ้อยเรื่อมือสื่อสารออาหูแล้วูว่าเป็นื่ออใรเมื่อเสียที่ผ่านมาามสายเป็นเสียอผู้หิ
แบฮยอนร้ออ่อเบาๆพลาเหลือบามอเ้าอเรื่อแล้วยับปาเป็นเิบอว่าใรโทรมา
‘น้อโอึน’
านยอลเอียหัวมาใล้ๆเป็นเิให้แบฮยอนยับเ้าไปหา
ร่าเล็ยื่นเรื่อมือสื่อสารแนบหูเพื่อนสนิทที่ยัส่แโมเ้าปาเี้ยวหับๆอย่าสบายอสบายใ
“ว่าไรับโอึน”
“พี่านยอลทำอะไรอยู่ะ อยู่ห้อรึเปล่า”
“อยู่รับ ไม่ไ้ทำอะไรเป็นพิเศษ”
“ั้น.. ไปทาน้าว้านอันไหมะ ุแม่อโอึนพึ่ลับาอัฤษ ท่านื้อยานวลับมาฝาให้พี่านยอลแทนำอบุน่ะ่ะ เลยิว่าะวนพี่ออมทาน้าว้วยันะเลย สะวไหมะโอึนะไ้เ้าไปรับ”
ายหนุ่มเลียริมฝีปาเบาๆะรับฟัวามหวัีารุ่นน้อผ่านสัาโทรศัพท์
ิมโอึนือเ็ปีหนึ่ในะนิเทศที่เา่วยีวิเอาไว้เมื่ออาทิย์่อน
หลัานั้นหิสาว็อาสา่วยเหลือในหลายๆเรื่อ นับว่าเธอเป็นนีทีเียว
‘น้อวนิน้าว..ไป้วยันนะ’
“ไรอะ” แบฮยอนยัไม่ทันอบรับไอ้ประโยบอเล่าไร้เสียนั่นเลย
ร่าเล็ยัทำหน้าเหวอไม่หายเมื่อเพื่อนอเาอบลปลายสายอย่ารวเร็ว้วยใบหน้ายิ้มแย้ม่อนะเอียหัวลับไปเมื่อปลายสายัไปแล้ว
“ทำไม้อให้ไป้วยอะ
านอเ็มโ๊ะไปหมแล้วเห็นไหมเนี่ย”
“อยู่ห้อมันร้อนไม่ใ่หรือไ..ว่าป้าใ้หอะพา่ามา็เย็นๆนู่นแหละ”
แน้าวาที่ถูเ้าเฝืออ่อนไว้ถูวาลบนหัวลมๆอแบฮยอน เาไม่ไ้เอียหัวหนีเพราะลัวานยอละเ็บ
“็เอาหนัสือไป้วย เี๋ยวแยับน้อแล้วเรา็ไปหาร้านเ้นั่ันีมั้ยล่ะ
ันเลี้ย”
“เลี้ยรินะ.. พูแล้วโหเป็นหมาเลยนะ”
“ันไม่เยโหนายหรอ..แบฮยอน”
านยอลและแบฮยอนลมายืนอยู่หน้าหอเมื่อัารเปลี่ยนาเสื้อล้ามาเบอลที่ใส่นอนเมื่อืนเป็นุออ้านอสบายๆ
รอไม่นาน็มีรถยน์ันเล็แสนุ้นาอรหน้าพร้อมับลระล
“หวัี่ะพี่านยอล พี่แบฮยอน็อยู่้วยหรอะเนี่ย”
“รับ”
รอยยิ้มสวยหวานอเฟรี่นัแห่ะนิเทศถูส่ให้น้าายอแบฮยอนเป็นอย่าแร่อนะเผื่อแผ่มาถึเา
ิมโอึนัารเปิประูรถ้านับออแล้วส่สายาประมาว่าให้ึ้นรถันไ้แล้ว
แบฮยอนมอหน้าานยอลและ็พบว่าหมอนั่น้มลมามอเาเหมือนัน
ายาวๆอเพื่อนสนิทั้ท่าะ้าวถอยให้เาเ้าไปนั่ แ่นัวเล็ลับิเปิประู้านหลัและยึพื้นที่เบาะหลัเป็นอัวเอเรียบร้อยในะที่านยอลเพียแ่ถอนหายใและนั่้านับไปามระเบียบ่อนรถะเลื่อนัวออ
“วันนี้พี่านยอลไม่ไ้ออไปไหนเลยหรอะ”
“ไม่รับ..อยู่ห้อทั้วันเลย”
“เบื่อแย่เลย่ะ”
‘เบื่อแย่เลย่ะ’ านยอลมอปาอเพื่อนสนิทที่พูามหิสาวแ่ไม่ไ้ออเสียผ่านระ้าอรถ
และเพราะแบฮยอนนั่เท้าาหันหน้าออมอนอระึมีเพียานยอลที่ไ้เห็นารระทำนั้น
เสียหัวเราะทุ้ม่ำัออมาเบาๆานแนเ็บทำเอาิมโอึน้อละสายาลับมามอว่าเธอไม่ไ้ฟัผิไป
เธอรู้มาบ้าว่าเาเ้าถึยาและเมื่อไ้เ้าใล้ผู้ายนนี้หลัาที่เา่วยเธอไว้
โอึนไม่ไ้เห็นพี่านยอลหัวเราะ่อหน้าเธอบ่อยนั
“พี่านยอลำอะไรหรอะ”
“เปล่ารับ..เปล่า”
านยอลหันลับมามอเธอเพียรู่เียว็หันลับไปมอระ้าอีรั้
เาเห็นเพื่อนัวเล็อเาแลบลิ้นส่มาให้เป็นอันเ้าใัน .. แบฮยอนรู้ัวแล้วว่าานยอลแอบเห็นเ้าัวทำอะไร
#ficบ้านปาร์
วามฮออปาร์านยอลมันน่ารำาริๆ
SPECIAL PART4 : านยอลเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุ :(
ห้อสมุมหาลัยเียบสบมา
มุมอับรนี้เป็นมุมประำอแบฮยอน เาอบแอบมาีบหลับันอยู่ๆบ่อยๆเพราะผูู้แลที่นี่ไม่่อยเ้ามารวถึรนี้แถมยัเป็นมุมที่มีั้นหนัสือสูให่เบียบัอย่าี
านยอลทำให้แบฮยอน้อโเรียนวันนี้เพราะมีวิาที่เรียนร่วมัน
พอนึถึไอ้บ้านั่นอารม์อเามันทั้หน่วหนึบและิ่ไปหม านยอลือ้นเหุที่ทำให้แบฮยอนเป็นแบบนี้
หมอนั่นเป็น้นเหุที่แบฮยอน้อหนีไปนอนห้อเพื่อนนอื่นอยู่ร่วมสออาทิย์
เายัไม่พร้อมะเผิหน้าับเพื่อนสนิทัวสูหลัาืนนั้น
วามรู้สึนั้นมันไม่เยาหายไปเลยแม้ไม่ไ้พบหน้า
แบฮยอนไม่อาลืมสัมผัสาเพื่อนัวเอ
เาเอาแ่นึถึมันและสัพั็ะร้อไห้ออมาเพราะวามไม่เ้าใอะไรสัอย่า แบฮยอนไม่รู้ว่าานยอลทำมันทำไม
มันไม่ใ่สิ่ที่เพื่อนเาทำัน
แถมัวเอยัรู้สึีไปับสัมผัมเหล่านั้นอย่าน่าอาย
หลับาลทีไรภาพเ้านใร้ายในืนนั้น็ะลอยเ้ามาลอ
“ฮึ..”
แบฮยอนะเ้มแ็ถ้าเามีานยอล
ทว่าอนนี้ปาร์านยอลลับเป็นนที่ทำให้เาอ่อนแอ เาไม่ล้าแม้ะพบหน้าเพื่อนัวเอ้วย้ำ..
ทำไมทุอย่ามันถึลายเป็นแบบนี้ไปไ้
แย่มา แย่ที่สุ
านยอลเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุ
หาให้ัอันับเพื่อนอนนี้แบฮยอนะให้านยอลอยู่อันับสุท้าย
หมอนั่นทำให้วามสัมพันธ์อเรา้อสะุ มันบิเบี้ยวและ่าาที่เยเป็น
แม้ืนนั้นแบฮยอนะเผลอเลิ้มไปบ้า แ่็ยัถือว่าไอ้โย่นั่นทำเินไป ..
ทั้โรธและเผลอิไปว่าเาเลียานยอล
แ่ไอ้วามรู้สึโรธเือในราแรมันหายไปอนไหนแบฮยอนไม่ทันไ้รู้ัว้วย้ำ
ลับลายเป็นวามรู้สึแปลประหลาที่เา้านมันับัวเอเสมอที่ปราึ้นแทน
ทั้ที่เป็นนหลบหน้าอีฝ่าย แ่ลับเป็นัวเาเอที่หุหิเผลอิอยู่บ่อยๆว่าเมื่อไหร่านยอละมา้อเหมือนทุรั้
มันฟัูย้อนแย้แ่แบฮยอน็อบัวเอไม่ไ้ว่าเา้อารอะไรันแน่ มันสับสนไปหม
ระหว่านั้นเาเอาแ่ิถึอี
และลัวเหลือเินว่าอาะสูเสียมันไปในอนาอันใล้นี้
านยอลสร้าวามสับสนให้แบฮยอน ยัเยียวามิ่าๆใส่สมออเา
ฝาฝัรอยสัมผัสเอาไว้ให้นึถึลอเวลา
ำพูพวนั้นมันวิ่วนอยู่ในหัวน้อยๆอแบฮยนแม้ในยามหลับยัเ็บไปฝัน
เาะมอหน้าหมอนั่นไ้ยัไในเมื่อเรื่อืนนั้นยัิอยู่ในทุอทุมุมอสมอและวามรู้สึ านยอลไม่สนใเสียร้อห้ามอแบฮยอนเลยแม้แ่น้อย วามผิพลาเิึ้นาฤทธิ์อแอลอฮอล์ วามโมโหทำให้เิเรื่อที่ไม่ถู้อ..และเราเ้าหน้าันไม่ิในที่สุ
หรือมันะถึเวลาแล้วริๆสำหรับวามสัมพันธ์ที่ยาวนานเือบเท่าอายุอเราสอน
แบฮยอนไม่เยนึถึมันเลย.. วันที่วามสัมพันธ์ที่ีอเราะ้อบล
แบฮยอนไม่เยนึถึมัน.. แม้สัรั้็ไม่เย
#ficบ้านปาร์
แหัันไปเลย!!
ัวอย่าที่ลในอนนี้เอันในเล่มทั้หมเลย่ะ
อนนี้ยัเปิโอนอยู่น้า มา่ะมารับน้อบอนไปูแลันเอะ <3
link: //goo.gl/OYu6xV
หรือใรที่อยาะไ้ฟิแ่ทุ่มบให้อ้ปไปหมแล้ว
มาเล่นเมิฟิัน่ะ
link: http://goo.gl/RJRZtS
ยัมีนถามเ้ามาอยู่เลยว่าฟิบริๆหรอ ฮือ
แ้อีรั้นะะฟิมันบในอนอยู่แล้ว เราแ่เรื่อยๆ่า
ความคิดเห็น