คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~* ดั่งปาฎิหาริย์เมื่อแรกพบ *~
ณ อีกดินแดนที่เต็มไปด้วยแสงสว่างใต้ท้องฟ้าคราม....ณ ทุ่งดอกไม้สีขาวที่ทอดยาวสุดตา....ชายหนุ่มทอดกายเหม่อมองแผ่นนภาอย่างเบื่อหน่าย....ร่างบางเล็ก ๆ ค่อย ๆ ย่องหาเค้าอย่างแผ่วเบา ด้วยฝีเท้าดุจแมวก่อนจะกระโจนเข้าใส่ แต่อยู่ ๆ ร่างที่นอนเหยียดยาวก็หายวับ ทำให้คนที่กระโจนเข้าหาต้องล้มหน้าคว่ำจับกบตัวใหญ่.... "คิดจะแกล้งพี่งั้นหรอ...มารีน....ยัยตัวแสบ...." เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างใจดี...ก่อนจะเอื้อมมายีหัวยัยตัวเล็กที่นอนแอ้งแม้งไม่ยอมลุกไปไหนอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว... "แน่จริงรอฟก็อย่าหนีเค้าสิ....จะแกล้งทีไรรอฟรู้ตัวทุกทีเลย....ไม่สนุกเลยอ่ะ.....อือ...." มารีนพลิกตัวนอนหงายมองหน้าพี่ชายคนดี....ที่ยืนยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้....ก่อนจะเบือนสายตาตามน้องสาวที่อยู่ ๆ ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ภาพที่เค้าได้พบท้องฟ้าครามที่พลันเปิดเป็นทางก่อนจะทอแสงประกายเจิดจ้า...หลังสิ้นแสงทั้งสองก็เห็นร่างแบบบางที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า....ราวนกที่ปีกหัก.....รอฟรีบร่ายเวทย์สร้างลมรองรับร่างนั้น...ก่อนที่จะตกถึงพื้น..... "อะไรกันเนี่ย....." มารีนอุทานเมื่อพบว่าร่างงามที่พี่ชายสุดที่รักช่วยไว้แปดเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดอันแดงฉานที่ไหลมาจากบาดแผลใหญ่กลางหลัง.....แต่เพียงเห็นเท่านั้นรอฟก็รีบโอบอุ้มเธอมุ่งตรงไปยังบ้านเพื่อรักษาทันที...โดยมีมารีนน้องสาวตัวแสบที่วิ่งตามไปติด ๆ..... "รอฟ....เธอจะหายมั้ยอ่ะ...." ร่างเล็กถามพี่ชายที่นั่งมองร่างงามไร้สติบนเตียง.... "ไม่รู้สิ....บังเอิญพี่ไม่ใช่หมอ....อยากรู้ก็ไปถามท่านลาฟาสิ...." ชายหนุ่มตอบโดยไม่ยอมละสายตาจากร่างตรงหน้า.... "รอฟอ่ะ...." น้องสาวโวยพี่ชายอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป..... "เจ้าเป็นใครกันนะ....เมื่อไหร่เจ้าจะตื่นมาตอบคำถามข้าได้...." รอฟลุกขึ้นมาลูบผมยาวสีดำสนิทอย่างแผ่วเบาก่อนจะกระซิบเอ่ยถาม......ไม่รู้ทำไมเค้าถึงรู้สึกห่วงใยเธอนัก...ทั้ง ๆ ที่มิเคยรู้จัก....แต่ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง....ละมุนกรุ่นในหัวใจ...อ่อนหวานแผ่วเบาดุจราวผีเสื้อกระพือปีก...เพียงแค่ได้พบเธอ....เพียงแค่ได้เห็นเธอ....แต่ดั่งราวเค้ารู้จักคุ้นเคยมาเนิ่นนาน.... "อือ...." เอลรีน่าขยับตัว....ก่อนจะลืมตากระพริบถี่ ๆ ....ด้วยความมึนงง..... 'เธออยู่ที่ไหน' คำถามที่ดังก้องในหัวใจ...เมื่อพบว่าตนอยู่ในที่ไม่คุ้นเคย....แสงสว่างเจิดจ้าจากดวงอาทิตย์ที่มิเคยได้พานพบและสัมผัส...เธอรู้สึกถึงรอยสัมผัสอันแผ่วเบาเมื่อหันไปมองก็พบ กับร่างสูงที่จับจ้องมาด้วยความยินดี....เธอสะบัดให้หลุดพ้นจากมือนั้นก่อนจะตบหน้าเค้าฉาดใหญ่....ตะโกนก้องด้วยความหวาดกลัว "เจ้าเป็นใคร....อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ.....ออกไป....ออกไปให้พ้น......" รอฟทำหน้างุนงง...กับถ้อยคำที่เธอตรงหน้าเอื้อนเอ่ยออกมา....ภาษาที่เค้าไม่รู้จัก....แต่สัมผัสจากมือเธอน่ะ...เค้าเจ็บแน่นอน....เธอคงหวาดกลัว....เค้าจึงถอยออกมาพร้อมกับพยายามจะสื่อภาษาโต้ตอบให้เธอสบายใจว่าไม่ต้องกลัว.... "เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ.....ข้าไม่เข้าใจ....โลกแห่งแสงข้าไม่ต้องการแล้ว....ข้าจะกลับปราสาทข้า....ข้าจะไป...." เอลรีน่าพูดขึ้น...เธอพยายามจะกางปีกเพื่อโผผินสู่ท้องฟ้า....แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีปีกอีกแล้ว....ปีกสีขาวละมุนที่บ่งบอกถึงสายเลือดแห่งเทพสูงศักดิ์ของเธอได้ถูกเอลฟารีน...กระชากจนขาดไป....เธอพยายามจะก้าวขาลุกออกจากเตียง.....แต่เมื่อสองเท้าเธอสัมผัสพื้น.....เธอก็พลันทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง....ถ้อยคำที่ไม่สามารถสื่อภาษา....ปีกขาวที่ไม่สามารถบินได้....สองเท้าที่มิอาจก้าวเดิน...เธอซึ่งไม่ต่างจากนกปีกหัก....เธอไม่ได้เป็นนางฟ้าอีกแล้ว...เป็นเพียงนกที่ถูกเด็ดปีกก่อนจะถูกปล่อยให้ร่วงหล่นจากฟ้า....เธอหวังสักวันจะได้กลับไปอีกครั้ง....ปราสาทหลังงาม ณ แดนรัตติกาล....เอลรีน่ารู้สึกเสียใจในโชคชะตา...หยาดน้ำตาใส ๆ ค่อย ๆ พรั่งพรูจากดวงเนตรคู่งาม....รอฟเฝ้ามองเธออย่างเงียบ ๆ .....ก่อนจะก้าวเข้าไปหา....รวบสองมือของเอลรีน่ามากอดกุมไว้....ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำราวกับสัญญา.... "ไม่ต้องกลัวนะ....ข้าจะดูแลเจ้าเอง...." __________________________________________________________ |
ความคิดเห็น