.....เหนือดินแดนอันเกินกว่าที่ผู้ใดจะนึกฝัน
ทางเดินอันทอดยาวที่หลากสีสันประดับประดาไปด้วยดอกไม้งามชูช่อ
ที่หอมกรุ่นกำจายไปทั่วทั้งดินแดน ณ สุดปลายทางที่ทอดยาว
เป็นที่ตั้งของปราสาทงามแห่งจินตนาการและความฝัน
ซึ่งถูกถักทอด้วยเส้นสายทองคำ . ตกแต่งด้วยอัญมณีอันเลอค่ามากมาย....
ลอยละล่องอยู่บนลานม่านเมฆแห่งท้องฟ้าที่เป็นสีดำ .......
ท่ามกลางหมู่มวลดวงดารา ที่พากันส่องประกายระยิบยับละลานตา
และมีต้นไม้แห่งความฝัน แตกกิ่งก้านเข้าปกคลุมปราสาทแห่งนี้ไว้
.........ที่แห่งนี้มีเพียงนางฟ้าผู้เลอโฉมนาม เอลรีน่า อยู่เพียงเดียวดายในปราสาทอันกว้างใหญ่
……. ในวันใดที่หัวใจเงียบเหงาสุดจะทานทน เอลรีน่าจะไปนั่งแกว่งไกวชิงช้าใต้แสงจันทร์
ที่แขวนบนดวงดาวสีขาว แล้วทอดมองไปยังท้องฟ้ากว้าง มองหาสะพานผ่านมิติสีรุ้ง
ที่เธอจะสามารถข้ามผ่านได้ เฉพาะเมื่อตอนท้องฟ้าเปิดเท่านั้น
"ข้าไม่อยากอยู่เพียงลำพังอีกแล้ว....จะมีประโยชน์อันใด....ในปราสาทกว้างซึ่งร้างซึ่งผู้ใด...ข้าอยากพบเจอผู้ที่จะนำพาข้าให้หลุดพ้นจากความเงียบเหงา....ข้าจะไปโลกแห่งความจริง....ผู้คนที่นั่นต่างพากันหลบลี้มา ณ ดินแดนข้า...และเฝ้าฝันว่าจะคงอยู่ ณ ดินแดนนี้ชั่วนิรันดร์ แต่สุดท้ายก็กลับมีเพียงข้าที่คงอยู่เพียงลำพังผู้เดียว....ดวงดารา...เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้า....แต่เจ้าไม่สามารถจะสัมผัส หรือคุยโต้ตอบกับข้าได้...ความรัก ณ หอแห่งปราชญ์มีหนังสือมากมายที่กล่าวถึง....จะมีผู้ใดบ้างมั้ยหนอ....ที่จะทำให้ข้าได้รู้จักกับมัน...."
นางฟ้าเอื้อนเอ่ย....ดวงตาสีม่วงใสราวอเมทิสเหม่อมองดวงดาวสีขาว
ดวงใหญ่....ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบสิ่งที่เธอปรารถนาจะพบเจอมาก
ที่สุด
"สะพานข้ามมิติสีรุ้ง...."
ริมฝีปากบางแดงระเรื่อดุจกลีบกุหลาบคลี่ยิ้ม....ก่อนที่ร่างบางจะกางปีกขาวผกผินจากชิงช้าที่แกว่งไกว...ไปสู่สะพานที่ทอดยาว.....
"เอลรีน่า....."
เสียงกระชากที่เอ่ยเรียกชื่อเธอราวกับขุ่นแค้นมานานเนิ่น....เรียกให้เธอหันกลับมา....ขณะกำลังจะผ่านประตูแสงสีขาวที่จะพาผ่านไปสู่โลกความจริง...และเมื่อเอลรีน่าพบผู้ที่หยุดเธอไว้....
"เอลฟารีน....ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร....."
นางฟ้าผมทองทอประกายดุจแสงจันทร์ ดวงเนตรสีฟ้าครามราวน้ำทะเล แต่กลับเยียบเย็นดุจน้ำแข็งที่ไม่มีละลาย ใบหน้างามที่เหมือนกับเอลรีน่ามิผิดเพี้ยน เหยียดยิ้มก่อนจะปรายตามอง เอลรีน่า....
"เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่...ที่ ๆ เจ้าจะอยู่ได้คือ ดินแดนแห่งรัตติกาลในปราสาทงามที่ดุจที่คุมขังเจ้าเท่านั้น....นางฟ้าที่รูปลักษณ์ดุจปีศาจอันต่ำต้อย
อย่างเจ้า...กล้าขัดคำสั่งองค์จอมเทพงั้นรึ...."
เอลรีน่าก้มหน้าต่ำ....ทั้ง ๆ ที่นางกับเอลฟารีนเป็นนางฟ้าฝาแฝดกับแท้ ๆ แต่มีเพียงนางที่ถูกขับออกจากสวรรค์เพียงเพราะรูปลักษณ์ที่ผิดเพี้ยนจากเหล่าเทพทั้งหลาย....เส้นผมสีดำสนิทราวกับสีแห่งรัตติกาล ดวงตากลมโตสีม่วงอเมทิส...ลักษณะแห่งพงศ์พันธุ์ปีศาจศัตรูของเหล่าเทพ
ชั่วนิรันดร์...หากเพียงไม่มีปีกขาวคู่งามที่บ่งบอกถึงสายเลือดแห่งทวยเทพแล้วไซร้....เหล่าเทพทั้งหลายคงปลิดชีพนางไปแล้วอย่างแน่นอน....
"ข้า....ข้า....."
เอลรีน่าพยายามจะเอื้อนเอ่ย...ขอร้องพี่สาวที่มิเคยแยแสนางเลย...นางรับรู้....เอลฟารีนชิงชังนาง....และรังเกียจที่จะรับรู้ว่าตนเป็นฝาแฝดของเทพที่ผิดเพี้ยนเช่นนาง....
"เจ้าอยากไปโลกแห่งแสงงั้นรึ....เอลรีน่า....อย่างเจ้ามีคุณสมบัติเพียงพอด้วยรึ....มิคิดว่าเจ้าคือความอับอายของสวรรค์บ้างรึไร....."
เอลฟารีนเอ่ยเยาะเย้ย....แววตาจับจ้องด้วยความมุ่งร้าย.....
"ถ้างั้นข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง.....ข้าจะให้เจ้าไปโลกแห่งแสง....แต่มิใช่ด้วยรูปลักษณ์นางฟ้า....เจ้าต้องไปในฐานะนางปีศาจ....."
นางกล่าวก่อนจะใช้เวทย์รัดรึงเอลรีน่าไว้แน่น....
"โอ้ย......อย่า....ข้าเจ็บเอลฟารีนปล่อยข้า....ปล่อยข้า.....กรี๊ดดดด......"
เอลรีน่าหวีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด....ปีกคู่งามถูกกระชากด้วยเวทย์อันแกร่งกล้าของเอลฟารีน....
"เจ้าจะต้องพานพบกับทรมานแสนสาหัส....เอลรีน่า....."
เอลฟารีนกล่าวยิ้มเยาะก่อนจะร่ายเวทย์คำสาปตราร่างน้องสาวที่นางชิงชัง......เอลรีน่าเงยหน้ามองจับจ้องพี่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบด้วยความเจ็บปวด....จากแรงเหวี่ยงของวงแหวนเวทย์....ไปสู่ประตูแห่งแสงอันเจิดจ้า.....พร้อมกับถ้อยคำที่ราวกับกระซิบถามในห้วงหัวใจ....
'ข้าผิดหรือไร....ที่กำเนิดเกิดมา...ข้าเป็นผู้เลือกหรือไร...
.....................ที่จะผิดจากพงศ์พันธุ์....'.............................
~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~**~~
__________________________________________________________
ติดตามตอนต่อไป....เร็ว ๆ นี้จ้า.....เม้นท์ค่ะเม้นท์.....
ขอเม้นท์หน่อยนะคะ....^o^
ความคิดเห็น