รักหมดใจ วัยใสวัยเรียน

ลำดับตอนที่ #7 : สถานที่ซ้อมแห่งใหม่

         เมื่อเช้าวันใหม่คืบคลานเข้ามา..( เอ่อ คงไม่เช้าเท่าไหร่มั๊ง )    4 สาวก็ได้ลุกขึ้นมาเพราะเสียงปลุกของคุณป้าปลาย
         " นี่! พวกเธอ ตื่นๆๆๆๆ  ตื่นกันได้แล้ววววววว "  น่านนน เสียงปลุกของป้ามารบกวนการเข้าเฝ้าพระอินทร์ของพวกเรา
         " โห่ป้า!  เพิ่งจา 9 โมงเองงงงง จารีบปายหนายยยยย "  ตาลพูด ท่าทางงัวเงียหลังจากยกหัวขึ้นมาดูนาฬิกา  แล้ว นอนต่อ
         " ใช่ๆป้า นี่ก็วันเสาร์  ป้าจามาปลุกเราทามมายเนี่ย "  พิณพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
         " จะมาบ่นกันทำไมเนี่ย ป้าปลายมาปลุกก็ดีแล้ว "  มิ้นพูดพร้อมกับเก็บที่นอน
         " อืม วันนี้เราหยุดกันน่าจะไปหาที่ซ้อมร้องเพลงกันนะเพื่อนๆ "  แพรพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องแกมบังคับ  ทำให้เพื่อนๆต้องรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างขัดไม่ได้  

         ....................จากนั้นไม่นานทุกคนก็ลงมาพร้อมกันที่หน้าหอ....................
            
         " แล้วเราจะไปไหนกันเนี่ย " เสียงจากบุคคลที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรได้ดังขึ้นมา
         " ก็เดินไปหาที่ที่เงียบๆในรร.เราจะได้ซ้อมร้องเพลงไงตาล "  มิ้นพูดพร้อมพลักหัวตาล  เท่านั้นคนไม่รู้ก็ได้ถึงบางอ้อ
         " ไปเถอะ เดี๋ยวเวลาซ้อมจะเหลือน้อย "  ปลายพูด หลังจากเงียบไปนาน
         " เฮ้ยๆ เจอแล้ว  ตรงนั้นน่ะท่าทางจะเงียบดีนะ "  พิณพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น
         " ไหนๆ โอ้โห!แก สวยมากๆเลย "   แพรพูดพร้อมหันมามองหนูพิณ
         " เอ่อ  พิณ ชั้นไม่ได้ชมแก ยิ้มทำไม " แพรพูดขึ้นอีกเมื่อเห็นเพื่อนยืนยิ้มอยู่
         " อ้าว ก็แกบอกว่า ชั้นสวยมากๆเลย "  พิณพูดด้วยท่าทางผิดหวังอย่างแรง
         " ชั้นหมายถึงสวนนี่ต่างหาก  ไอบ้า "  สิ้นเสียง ทุกคนก็พากันหัวเราะยัยพิณ
         " ไปซ้อมกันซักทีเหอะ  ไม่งั้นจาไปนอน "  เจ้าตาลจะนอนอีกแล้ว
         
                                 ....................10 นาทีต่อมา...................

ความเจ็บปวด : ปาล์มมี่
 
        " ใคร คนที่เคยรู้ใจ
          รอยยิ้มที่เคยรู้จัก
          กำลังจะหายลับไปทุกที 
          คำพูดที่ซึ้งใจ 
          ที่เคยว่ารักมากมาย 
          ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้
          แต่คนจะไปก็ต้องไป 
          รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้
          ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด 
          และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ 
          ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย 
          จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง 
          จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
          จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง 
          และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
          ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร 
          เธอ เธอเคยเป็นทุกสิ่ง 
          จะขอขอบคุนทุกอย่าง 
          ที่เคยให้ฉันจนวันนี้ 
          แต่คนจะไปก็ต้องไป 
          รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้
          ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด 
          และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ 
          ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย 
          จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง 
          จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
          จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง 
          และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง 
          ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร 
          และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
          ถึงแม้ไม่รู้ต้องนาน..ซักเท่าไร " ทั้ง 4 สาว  กับ 1 ป้า  ได้ร้องประสานเสียงกันโดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเอารองเท้า  หรือ  อุปกรณ์ที่อยู่ใกล้ๆตัวส่งมาให้ทางอากาศเหมือนที่ซ้อมกันบนหอ
         " เย่!!!!!  จบแล้ววววววววว "   " เฮ้อออออออ   จบซักที "  ทั้ง 2 เสียงดังขึ้นมาพร้อมกันจาก 5 สาว