คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Love Again 7
ทั้งคู่ยังคงจ้องตากันนิ่งเป็นเวลานาน
ควอนยูลยื่นหน้าเข้าไปแล้วค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
/
/
/
/
/
ประกบริมฝีปากลงบนปากของดาจองอย่างแผ่วเบา
ดาจองตกใจหลับตาปี๋ ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่นั้น
“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง”
ทั้งคู่สะดุ้งและแยกออกจากกันทันทีเมื่อได้ยินเสียงออดที่หน้าบ้าน ดาจองหน้าแดงก่ำ เอามือจับที่ริมฝีปากของตัวเองมองมาที่ควอนยูลด้วยสายตาอายๆ ควอนยูลเองก็ไม่ต่างกันเพราะหน้าเค้าก็แดงมาก ดาจองหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ๆมือขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่ควอนยูล
“คนบ้า” พูดจบดาจองก็รีบเดินไปเปิดประตู
ควอนยูลได้แต่มองตามแล้วก็กอดหมอนที่ดาจองเขวี้ยงใส่กอดแน่นแล้วก็อมยิ้มอย่างมีความสุข
ดาจองเดินมาเปิดประตู ปรากฏว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือมยองวานนั่นเอง
“คุณมยองวาน”
มยองวานยิ้มหวานให้
“ครับผมเอง แปลกใจหรอครับ”
“นิดหน่อยค่ะ แล้วคุณมาหาฉันตอนนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พอดีผมผ่านมาแถวนี้ครับแล้วรู้สึกยังไม่อยากกลับบ้าน อาจเป็นเพราะผม.... ผม” มยองวานอ้ำอึ้ง
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือผมอยากเห็นหน้าคุณดาจองก่อนจะกลับบ้าน ครับ” มยองวานบอกเขินๆ
“แฮะ แฮะ” ดาจองยิ้มแหยๆ แล้วเอามือเกาที่ต้นคอเล็กน้อย
มยองวานยิ้ม “ถ้าคุณดาจองไม่ว่าอะไรผมขอเข้าไปดื่มน้ำหน่อยได้ไหมครับ”
“คงไม่ได้หรอกครับ” เสียงควอนยูลดังออกมา
มยองวานเห็นควอนยูลเดินออกมาก็ตกใจมองหน้าควอนยูล แล้วก็มองหน้าดาจอง
“นี่คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย” มยองวานถาม
“ผมเป็นแขกคนพิเศษของคุณดาจอง ว่าแต่เมื่อกี้ได้ยินว่าคุณมาแค่ได้เห็นหน้าคุณดาจอง แล้วจู่ๆ ทำไมจะขอเข้าบ้านล่ะครับ” ควอนยูลถามยิ้มๆ ที่มุมปาก
มยองวานอึกอัก
ส่วนดาจองได้แต่ยิ้มให้ไม่พูดอะไร
“อ้อ ได้เห็นหน้าแล้วก็ควรจะกลับได้แล้วนะครับ ผมมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณดาจอง” ควอนยูลพูดออกแนวไล่
มยองวานตาขวางใส่ควอนยูล พร้อมกับกำหมัดแน่น แต่ยังหันไปยิ้มให้ดาจองอยู่
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ แล้ววันหลังผมจะมาใหม่” มยองวานดาจอง
พอมยองวานไป ดาจองก็หันไปเท้าเอวแล้วทำหน้าดุใส่ควอนยูล
ควอนยูลยิ้มหวานให้
“คุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ” ดาจองไล่
“อ้าว ทำไมอยู่ๆไล่กันดื้อๆ แบบนี้ล่ะ”
ดาจองมองหน้าควอนยูล แล้วก็นึกถึงตอนที่ควอนยูลกับเธอจูบกันจู่ๆ หน้าเธอก็แดงขึ้นมา
ควอนยูลจ้อง “คิดอะไรอยู่ทำไมหน้าแดงล่ะ หรือว่าที่....”
“ป่าว ฉันไม่ได้คิดอะไร คุณกลับไปได้แล้ว” ดาจองไล่อีก
“ฉันขอโทษเรื่องเมื่อกี้นะ” ควอนยูลบอก
“ว่าแต่ตกลงคืนนั้นเธอไปที่โรงพยาบาลด้วย แล้วทำไมต้องโกหกว่าไม่ได้ไปด้วย หรือว่าเธอเห็น” ควอนยูลถามต่อ
ดาจองยังคงนิ่งหน้าบึ้ง
ควอนยูลยิ้ม “นี่เธอหึงฉันหรอ เธอเห็นฉันกอด หน.ซอ เธอเลยหึงใช่ไหม”
“ฉันจะไปหึงคุณทำไม” ดาจองบอก
“ถ้าไม่หึงจะโกรธฉันทำไมล่ะ เอางี้ดีกว่า ฉันจะอธิบายให้เธอฟังละกันว่าเรื่องวันนั้นไม่มีอะไรมากเกินไปกว่า รุ่นพี่ปลอบรุ่นน้อง และฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับ หน.ซอด้วย ทีนี้เธอก็สบายใจได้แล้วนะ” ควอนยูลบออก
ดาจองไม่พูดอะไรเอามือกอดอก แล้วก็หันหลังให้ควอนยูล แต่ดาจองก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว
แล้วควอนยูลก็เดินมาจ้องหน้าดาจอง ดาจองรีบหุบยิ้มทันที
“งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ แล้วก็เลิกงอลฉันได้แล้ว” ควอนยุลบอก แล้วก็เอามือขยี้หัวดาจองเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
พอควอนยูลออกไปจากบ้านเท่านั้นแหละ ดาจองก็หัวเราะอยู่คนเดียว แล้วก็กระโดดไปรอบๆ บ้านเหมือนคนบ้า
/
/
/
/
ระหว่างทางควอนยูลกำลังขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีอยู่นั้น จู่ๆก็มีบางอย่างลอยมาขวางหน้ารถ ควอนยูลหักหลบและเบรกตัวโก่งเข้าข้างทาง
“นั่นมันอะไรน่ะ” ควอนยูลจอดรถและเดินลงมาดู
ก้มดูใต้ท้องรถ ปรากฏว่าเป็นเพียงกล่องกระดาษธรรมดาๆ
“เฮ้อ ปลิวมาจากไหนนะ แย่จริงๆ” ควอนยูลบ่นและกำลังจะลุกขึ้นก็เห็นเป็นเงาของคน 3 คน อยู่ด้านหลังเค้า ควอนยูลจึงรีบลุก และหันมาดู ปรากฏว่าเป็นชายใส่หน้ากากปิดบังหน้าตัวเอง ในมือถือไม้เบสบอลอยู่
“พวกนายต้องการอะไร” ควอนยูลถาม
ไม่มีคำตอบออกจากปากชายทั้ง 3 คน แต่ 1 ในนั้นก็เอาไม้เบสบอลที่ถืออยู่ยกขึ้นจะฝาดควอนยูลแต่ควอนยูลรู้ทันจึงเบี่ยงตัวหลบและยกขาขึ้นถีบ และการต่อสู้ก็เกิดขึ้น ควอนยูลพยายามจะสู้แต่ก็ต้านไม่ไหว 1 ในนั้น ฝาดไม้เบสบอลลงที่กลางหลังของเค้าควอนยูลล้มลง ก็ถูกอีก 2 คน กระหน่ำฝาดไม่ยั้ง ควอนยูลได้แต่ยกแขนขึ้นมาปกป้องใบหน้าของตัวเอง พอ 3 คนนั้นเห็นควอนยูลแน่นิ่งไป ก็เดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
/
/
/
รุ่งเช้า
“ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด”
เสียงโทรศัพท์ ดาจองงัวเงียตื่นขึ้นมารับ
“ฮัลโล ว่าไงคะ หน.คังมีอะไรแต่เช้าคะ”
“คุณดาจอง รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยครับ เมื่อคืนคุณควอนยูลโดนทำร้ายตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล” หน.คังบอก
พอสิ้นประโยคดาจองก็กระเด้งตัวขึ้นรีบวางโทรศัพท์ และอาบน้ำแต่งตัวมาที่โรงพยาบาลด้วยความตกใจในทันที
/
/
/
/
ที่โรงพยาบาล
“เกิดอะไรขึ้นคะ ตอนนี้คุณควอนยูลเป็นยังไงบ้าง” ดาจองถาม หน.คังด้วยอาการร้อนใจ
“ตอนนี้หมอกำลังเชคร่างกายอยู่ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เมื่อเช้ามีคนพบคุณควอนยูลนอนสลบ แล้วก็มีเลือดอาบอยู่บนถนนจึงรีบพามาส่งโรงพยาบาล”
“คุณควอนยูลเป็นอะไรมากไหมคะ”
“ยังไม่ทราบเลยครับ หวังว่าจะไม่เป็นอะไรมาก”
ดาจองมองไปที่หน้าห้องที่ควอนยูลอยู่ ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลและร้อนใจ
“เอ๊ะ หรือว่าจะปล้นคะ”
หน.คังส่ายหัว “ของทุกอย่างอยู่ครบครับ เหมือนจงใจทำร้าย ยังไงต้องดูกล้องวงจรปิดอีกที”
“จงใจทำร้าย.....แต่คุณควอนยูลไม่ได้มีศัตรูที่ไหนนี่คะ”
“นั่นแหละครับที่ผมสงสัย คุณควอนยูลไม่ได้มีศัตรูแต่ทำไมจู่ๆถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้”
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่หมอก็ออกมาพอดี ดาจองรีบเข้าไปถามทันที
“คุณควอนยูลเป็นยังไงบ้างคะ”
คุณหมอยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไรแล้วครับโชคดีมากเลยที่ไม่ได้โดนจุดสำคัญ จะมีหนักหน่อยก็คือ แขนต้องเข้าเฝือกประมาณ 2 อาทิตย์”
“แล้วตอนนี้เราเข้าไปเยี่ยมได้แล้วใช่ไหมคะ” ดาจองถาม
คุณหมอพยักหน้ายิ้มๆ
ดาจองกับหน.คังจึงรีบเข้าไปในห้องทันที
ในห้อง ควอนยูลกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงอย่าสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่ร่างกายของเค้าเต็มไปด้วยบาดแผล หัวของเค้าแตกเล็กน้อย และฟกช้ำตามร่างกาย แขนขวาเข้าเฝือกอยู่
ควอนยูลเห็นทั้งสองคนเข้ามาก็ยิ้มให้
“เป็นยังไงบ้างครับ” หน.คังถาม
“อืมดีขึ้นแล้วล่ะ แต่จะปวดตามร่างกายแต่ไม่มาก” ควอนยูลตอบ แล้วเหลือบไปมองดาจองที่ยืนร้องไห้อยู่
“นัมดาจอง เธอร้องไห้หรอ” ควอนยูลถาม
แต่ดาจองไม่ตอบ
หน.คัง หันไปมองแล้วก็ยิ้ม
“คุณดาจองครับ คุณควอนยูลไม่เป็นอะไรแล้วเลิกร้องได้แล้วครับ”
“ร้องไห้เป็นเด็กไปได้ โอ๊ะ”....
ควอนยูลยังไม่ทันพูดจบดาจองก็โผเข้ากอดเค้าแล้วก็ปล่อยโฮออกมาทันที
ควอนยูลตกใจเล็กน้อย แต่ก็เอามืออีกข้างที่ไม่ได้เจ็บอะไรลูบที่หัวดาจองเบาๆ
หน.คังเห็นแบบนี้แล้วก็ค่อยๆ เดินออกจากห้องไป พอออกมาจากห้องก็เห็น หน.ซอมาพอดี
“รุ่นพี่เป็นอย่างไรบ้าง” หน.ซอถาม
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน”
“ยังไม่ทราบเลยครับเดี๋ยวต้องคุยกับคุณควอนยูลอีกที”
“งั้นเดี๋ยวฉันขอเข้าไปเยี่ยมรุ่นพี่หน่อยนะ” หน.บอก
แต่ หน.คังรีบเอาตัวไปขวางไว้ แล้วก็ยิ้มๆ
“พอดีคุณหมอให้พักผ่อนอยู่ครับไว้ ตื่นแล้วเราค่อยมาเยี่ยมดีกว่านะครับ ผมว่าเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีไหม” หน.คังชวน
หน.ซอ พยักหน้าเล็กน้อย
/
/
/
ในห้อง ดาจองยังกอดควอนยูลและร้องไห้อยู่
“เลิกร้องได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ควอนยูลบอก
ดาจองค่อยๆ ผละออกจากควอนยูล แต่ยังสะอื้นอยู่ น้ำตายังคงไหล ควอนยูลยิ้ม แล้วก็ยื่นมือซ้ายมาปาดน้ำตาให้ดาจองอย่างแผ่วเบาแล้วก็ทำเสียงดุ
“บอกแล้วว่าอย่าร้องไห้เห็นไหมตาบวมแล้ว ยิ่งไม่สวยอยู่เวลาร้องไห้เธอดูน่าเกลียดมากเลยรู้ไหม” ควอนยูลบอกขำๆ
ดาจองทำหน้าบึ้งใส่ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
“โอ๊ย โอ๊ย ปวดหัวจังเลย” แต่จู่ๆ ควอนยูลก็ร้องขึ้นแล้วก็เอามือจับที่หัวของเค้าที่แตกนอนหลับตาร้องเหมือนว่าปวดมาก ดาจองรีบหันกลับมาดู
“ปวดหัวหรอคะ สงสัยปวดแผลแน่ๆ เลย เดี๋ยวฉันไปตามหมอก่อนนะคะ” ดาจองบอกพร้อมกับจะออกไปเรียกหมอ แต่ควอนยูลกลับดึงมือไว้
“อย่าไปนะดาจอง เธอต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันนี่แหละ โอ๊ยปวดหัวจังเลย”
“ฉันจะไปตามหมอให้ไงคะ หมอจะได้มาดู คุณจะได้หายปวด”
“ไม่เอา ฉันไม่อยากให้หมอมาดู” ควอนยูลร้องเหมือนเด็กมือจับแขนดาจองไว้แน่น
ดาจองไม่รู้จะทำยังไง จึงค่อยๆพยุงให้ควอนยูลนอนลงบนเตียงส่วนตัวเธอก็นั่งลงข้างๆ สีหน้าดูเป็นกังวล ควอนยูลพอได้นอนก็เหลือบตาดูเห็นดาจองนั่งลงข้างๆ ก็เอามือดาจองมาวางไว้ที่แผลของเค้า แล้วก็ลืมตาขึ้นมา
“อ่า....นัมดาจองมือเธอต้องเป็นมือวิเศษแน่ๆเลย ดูสิเอาวางไว้ที่แผลแปปเดียวก็หายปวดเลย” ควอนยูลบอกแล้วก็มองหน้าดาจองส่งยิ้มให้
ความคิดเห็น