คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love Again 5
หลังจากที่ควอนยูลไล่สองคนนั้นไปได้แล้ว ดาจองก็แกะมือควอนยูลออกจากไหล่ของเธอแล้วก็เดินหนีไป ควอนยูลรีบเดินตามทันที
“นัมดาจอง รอฉันด้วยสิ แล้วจะไปไหนไม่เข้าไปข้างในหรอ” ควอนยูลรีบจับมือดาจองไว้ดาจองหันมามองหน้าควอนยูลแบบโกรธๆ ก่อนจะยกข้อมือให้ควอนยูลดูนาฬิกา
“เรานัดกัน 9 โมงไม่ใช่ 11 โมงนะคะ” ดาจองบอก
ควอนยูลยิ้ม เจื่อนๆ
“ฉันขอโทษนะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย” ควอนยูลบอกพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ ให้ดาจองเห็นว่าตัวเองสำนึกผิดจริงๆ
“แล้วทำไมไม่โทรบอกฉันก่อน ฉันมานั่งรอคุณ 2 ชั่วโมงเลยนะ” ดาจองยังไม่หายโกรธ
“พอดีมันเร่งด่วนจริงๆ ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เอาเป็นว่าวันนี้เธออยากเล่นเครื่องเล่นอะไรฉันยอมทุกอย่างเลย อยากกินอะไรก็จะซื้อให้โอเครไหม หายโกรธนะ นะ นะ” ควอนยูลทำเสียงอ้อน
ดาจองเอามือกอดอกแล้วหันหลังให้ แต่แอบยิ้มไม่ให้ควอนยูลเห็น วันนี้แหละเธอจะต้องแกล้งเค้าให้หนำใจเลย ดาจองนึกในใจแล้วก็แอบหัวเราะเบาๆ
“ก็ได้ค่ะ” ดาจองหันมาบอกควอนยูล
ควอนยูลถอนใจออกมาแล้วก็ยิ้มให้ดาจอง
“งั้นเข้าไปกันเถอะนะ” ควอนยูลบอกพร้อมกับดึงมือดาจองมาจับไว้แล้วก็พาเธอเดินเข้ามาข้างในสวนสนุก
พอเข้ามาในสวนสนุกสีหน้าดาจองก็เปลี่ยนไป เธอกำลังตื่นตากับเครื่องเล่นมากมาย
“นี่เราไม่ได้มาสวนสนุกนานเท่าไหร่แล้วนี่” ดาจองพูดกับตัวเอง
“คุณควอนยูลคะฉันอยากเล่นอันนั้น” ดาจองพูดจบก็ชี้ไปที่รถไฟเหาะ
พอควอนยูลเห็นว่าเป็นรถไฟเหาะถึงกับหน้าถอดสีทันที ดาจองหันมองเห็นควอนยูลหน้าซีดก็แอบยิ้ม
“ฉันว่าเราเล่นอย่างอื่นก่อนดีไหม เช่น ม้าหมุน หรือไม่ก็ชิงช้าสวรรค์” ควอนยูลเสนอ
ดาจองแกล้งทำหน้าบึ้งทันที “ไหนคุณบอกจะตามใจฉันไงคะ แล้วอีกอย่างถ้ามาสวนสนุกแล้วจะมาเล่นแค่ม้าหมุนก็อย่ามาดีกว่านะคะ” ดาจองบอกทำหน้าเชิดๆใส่
พอดาจองพูดแบบนั้นควอนยูลก็ต้องตามใจทันที “ก็ได้ เอาสิงั้นก็เล่นอันนี้ก่อน”
“หรือว่าคุณกลัว” ดาจองถามพร้อมกับจ้องหน้า
“เห๊อะๆ อย่างฉันหรอจะกลัวไม่ได้กลัวซะหน่อย” ควอนยูลบอกพร้อมกับเดินไปที่ซื้อตั๋วทันที
ดาจองเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วเดินตามไป ดาจองก็ลากควอนยูลเล่นเครื่องเล่นที่โหดๆ เกือบจะครบทุกอัน แต่พอเล่นเสร็จอีกอัน ควอนยูลถึงกับทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นแบบหมดสภาพ ดาจองเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มเยาะเย้ยไม่ได้ก่อนจะเข้าไปดึงแขน
“เรายังเล่นไม่ครบเลยนะคะ ยังเหลืออีกตั้งหลายอัน” ดาจองบอก
ควอนยูลโบกมือยอมแพ้ทันที
“ไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกมึนๆหัว จนจะอาเจียนแล้วเนี่ย” ควอนยูลบอกพร้อมกับนั่งหน้าซีดเหงื่อท่วมตัว
“หิวแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ” ควอนยูลบอก
“ก็ได้ค่ะ” ดาจองบอกยิ้มๆ พร้อมกับพยุงควอนยูลให้ลุกขึ้น
“เธออยากกินอะไรล่ะ ” ควอนยูลถาม
“อืม...กินอะไรดีนร๊า” ดาจองทำท่าคิด
“งั้นเราลองเดินไปเรื่อยๆ ดีกว่าไหม เผื่อมีร้านอาหารที่เรานั่งได้ตอนนี้ฉันร้อนมากๆเลย” ควอนยูลบอก
ดาจองพยักหน้า ทั้งคู่ก็เดินไปหาของกินในสวนสนุก แต่ระหว่างที่เดินอยู่ดาจองก็ถูกหนุ่มๆ วัยรุ่นที่มาเที่ยว พากันมองกันเหลียวหลังจนควอนยูลต้องรีบคว้ามือดาจองมาจับไว้แน่น ดาจองเห็นควอนยูลทำแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได้
ควอนยูลเห็นดาจองยิ้ม ก็หันไปถาม “ยิ้มอะไรของเธอ”
“หึงหรอคะ” ดาจองถามยิ้มๆ
“หึงอะไรกัน ทำไมฉันต้องหึงด้วย” ควอนยูลบอกพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่
พอดาจองได้ยินก็จะดึงมือออก ควอนยูลก็เลยรีบดึงมือดาจองมาแนบอกเค้าไว้
“ใช่....ก็ได้ ฉันหึง วันนี้เธอมาเดทกับฉัน ฉันก็ต้องหึงสิ” ควอนยูลบอกเสร็จก็พาดาจองเดินไปต่อ ดาจองได้ยินควอนยูลบอกก็ยิ้มออกมา
“หึงก็บอกว่าหึงสิคะ ทำไมต้องวางมาดด้วย” ดาจองแซว
ควอนยูลไม่พูดอะไรแล้วก็เดินต่อไป อมยิ้มเล็กน้อย
/
/
/
/
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ
แล้วควอนยูลก็มาส่งดาจองที่บ้าน
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ” ดาจองบอก
ควอนยูลยิ้ม “ฉันตังหากที่ต้องขอบคุณเธอ ขอบคุณมากๆ นะที่ยอมไปเดทกับฉัน”
ดาจองยิ้มแล้วกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้าน
“นัมดาจอง” ควอนยูลเรียก
ดาจองหันมายิ้ม “คุณควอนยูลมีอะไรหรือเปล่าคะ
“คือ...คือว่า.....
ฉันมี
คือฉันมี.....ฉันมีของจะให้จะให้เธอน่ะ” ควอนยูลบอกยิ้มๆ พร้อมกับจะหันไปหยิบของในรถให้ดาจอง แต่แล้วก็ต้องชะงัก
“ปริ๊น ปริ๊น” รถของมยองวานเข้ามาจอดเทียบ มยองวานลงมาจากรถส่งยิ้มให้ดาจอง
ส่วนควอนยูล หุบยิ้มทันที
“สวัสดีครับคุณดาจอง” มยองวานทักทาย
“ค่ะ” ดาจองยิ้มให้
“กำลังจะไปไหนหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะฉันกำลังจะเข้าบ้านคุณมยองวานมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือ พรุ่งนี้วันจันทร์ทางรายการจะออกอากาศตอนที่คุณดาจองออกรายการ แล้วผมต้องตรวจเทปอีกทีเลยอยากให้คุณดาจองไปช่วยดูครับ”
มยองวานถาม ดาจองยังอึกอัก เหลือบไปมองควอนยูลที่ยืนหน้าบึ้งอยู่
“นัมดาจอง ฉันกลับก่อนนะ” ควอนยูลพูดแทรกขึ้นมา
“เดี๋ยวสิคะ ไหนคุณบอกว่ามีอะไรจะให้ฉัน”
“ไม่มีนี่ ฉันพูดเมื่อไหร่” ควอนยูลบอกหน้าบึ้งๆ
“อ้าว สวัสดีครับคุณควอนยูล” มยองวานทัก
“อ่อ ครับ สวัสดี” ควอนยูลตอบแค่นั้นแล้วก็หันไปมองดาจอง
“แล้วตกลงคุณดาจองจะไปไหมครับ”
ดาจองนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เหลือบไปมองควอนยูลอีกที แต่ควอนยูลกลับเมินเธอ
“ก็ได้ค่ะ” ดาจองตอบยิ้มๆแล้วหันไปมองควอนยูลอีกที ซึ่งตอนนี้หน้าบึ้งแบบสุดๆ
ส่วนมยองวานก็หันไปยิ้มให้ควอนยูลอย่างผู้กำชัย
“งั้นไปกันครับ” มยองวานบอกแล้วก็เปิดประตูให้ดาจองเสร็จแล้วก็ขับออกไป ปล่อยให้ควอนยูลมองตามรถ ที่กำลังขับออกไปอย่างหัวเสีย
“ไอ้หมอนี่ มันชอบดาจองจริงๆ หรอ ทำไมรู้สึกอารมณ์เสียอย่างนี้เนี่ย” ควอนยูลพูดจบก็เดินไปขึ้น พอขึ้นรถก็เหลือบไปมองตุ๊กตาหมาน้อยที่อยู่ในกล่องที่เบาะหลัง ตัวนี้เค้าแอบไปคีบจากตู้โดยที่ดาจองไม่รู้ ดีนะที่ดาจองไม่ได้สังเกต พอมองตุ๊กตาเค้าก็ถอนหายใจออกมาแล้วก็ขับรถออกไป
/
/
/
บนรถมยองวาน
“วันนี้คุณดาจองไปไหนมาหรอครับ” มยองวานถามขึ้นเมื่อเห็นว่าบนรถเงียบสงบ
“ฉันไปเดทมาค่ะ” ดาจองตอบ มยองวานหน้าจ๋อยไปนิด
“อ้อไปเดท ว่าแต่คุณกับคุณควอนยูลคบกันมานานหรือยังครับ” มยองวานถามต่อ
แต่ดาจองกลับเงียบ..... เหมือนคิดๆ อยู่
“ถ้าคุณดาจองไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับผมขอโทษ”
“อ้อค่ะ จริงๆ แล้วฉันกับคุณควอนยูลรู้จักกันมานานแล้ว แต่เพิ่งจะเริ่มมาเดทกันตริงจังค่ะ” ดาจองบอกแค่นั้น
มยองวานพยักหน้ารับรู้
/
/
/
/
ด้านควอนยูลขับรถกลับบ้าน แบบอารมณ์เสีย
แต่จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา
“ว่า ไงหน.คัง”
“คือว่าตอนนี้คุณควอนยูลอยู่ที่ไหนครับ
“ฉันกำลังจะถึงบ้าน มีอะไรหรือเปล่า”
“คุณควอนยูลช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหมครับ พอดี หน.ซอไม่สบายหนักผมก็เลยรีบพามาส่งโรงพยาบาล”
“อะไรนะ” ควอนยูลได้ยินหน.คังพูดก็หยุดรถทันที
“ก็หลังจากที่คุณควอนยูลโทรมาหาผม ผมก็รีบมาดูหน.ซอ แต่พอมาถึงเธอก็ไม่ได้สติผมไม่รู้จะทำยังไงเลยพามาโรงพยาบาล”
“โอเคร งั้นฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” พอวางสาย ควอนยูลก็กลับรถขับไปโรงพยาบาลทันที
ควอนยูลมาถึงโรงพยาบาลก็รีบตรงไปหา หน.ซอทันที
“คุณควอนยูลครับ” หน.คังเรียก
“เป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้หมอตรวจรอบ 2 อยู่ครับ จริงๆแล้วเธอเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เที่ยงๆ แล้ว แต่ผมไม่อยากโทรไปรบกวน เพราะคุณกำลังเดทอยู่” หน.คังบอก
“ไม่เป็นไร นายทำดีมาก” ควอนยูลบอก แล้วเอามือตบไหล่ หน.คังเบาๆ
“งั้นนายก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วเดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง” ควอนยูลบอก
หน.คัง มองหน้าควอนยูลอีกครั้ง
“อ้อ แต่ก่อนนายจะกลับบ้านช่วยแวะไปที่บ้านดาจองหน่อยนะ” ควอนยูลบอก
“ทำไมหรอครับ”
“พอดี ฉันไปส่งเธอที่บ้าน แต่หมอนั่นน่ะ ชื่ออะไรนะ ที่อยู่บ.ที่ดาจองไปออกรายการน่ะ”
“อ้อ มยองวานครับ”
“นั่นแหละ พอดีหมอนั่นมาพาเธออกไปข้างนอก ฉันอยากรู้ว่าเธอกลับมาหรือยัง ฝากดูหน่อยนะ”
“ทำไมคุณไม่โทรหาเธอล่ะครับ”
“ไม่ล่ะ ฝากนายดูหน่อยละกันขอบใจมาก” ควอนยูลพูดจบก็เดินเข้าไปดู หน.ซอ
/
/
/
หน.คังมารอ ดาจองที่บ้านจนค่ำ ก็เห็นรถของมยองวานมาจอด หน.คังเลยรีบเดินเข้าไปหาดาจอง
“อ้าว หน.คัง”
หน.คังยิ้มให้ดาจอง แต่หันไปทำหน้ากวนๆ ใส่มยองวาน
“พอดีมีคนเป็นห่วงคุณดาจองครับ เลยให้ผมแวะมาดู” หน.คังบอกแล้วก็หันไปยิ้มเย้ยๆ มยองวานอีกที
ส่วนดาจอง ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ
“คุณดาจองครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกันอีกครั้งที่สตูดิโอนะครับ” มยองวานลาดาจอง แล้วก็หันไปสบตา หน.คังแต่ไม่พูดอะไรแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป
พอเห็นมยองวานขับรถออกไปแล้วดาจองก็หันมาถาม หน.คัง
“ที่ หน.คังพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไงคะ”
“คือ คุณควอนยูลเป็นห่วงคุณดาจองครับก็เลยให้ผมมาดูคุณแทน”
“แล้วคุณควอนยูลล่ะคะ ตอนแยกกันเค้าก็ไม่ได้พูดอะไรเลย”
“พอดีตอนนี้เค้าอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
“ใครเป็นอะไรหรอคะ”
หน.คังเลยเล่ารายละเอียดให้ฟังอย่างคร่าวๆ พอดาจองได้ฟังก็นิ่งไป
“คุณดาจองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ฉันอยากไปเยี่ยมหน.ซอค่ะ ไม่ทราบว่า หน.ซออยู่โรงพยาบาลอะไรหรอคะ”
“คุณดาจองอยากไปเยี่ยม หน.ซอหรอครับ”
“ใช่ค่ะ อีกอย่างตั้งแต่กลับมาก็ยังไม่ได้เจอหัวหน้าซอเลย แล้วยิ่งเธอไม่สบายฉันก็อยากจะไปเยี่มเธอค่ะ”
“ก็ได้ครับ” หน.คังเลยบอก เลขห้องที่โรงพยาบาลไป
/
/
ที่โรงพยาบาล
“รุ่นพี่คะ” หน.ซอค่อยๆ เรียกควอนยูลที่ฟุบหลับอยู่บนเตียงเธอ
“ฟื้นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง”
“นี่ รุ่นพี่...” หน.ซอค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่ง ควอนยูลก็รีบประคองเธอ
“หน.คังเป็นคนพาเธอมาส่ง แล้วก็โทรตามฉัน”
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ” หน.ซอบอก แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหล
“หน.ซอ ร้องไห้ทำไมเป็นอะไรหรือเปล่า”
แล้วจู่ๆ หน.ซอก็โผเข้ากอดควอนยูลแล้วก็ร้องไห้ออกมา ควอนยูลนิ่ง
“ฉันควรจะเชื่อรุ่นพี่ ฉันไม่ควรฝืนตัวเองที่จะแย่งเก้าอี้ปธน. ฉันควรจะกลับมาอยู่ข้างๆรุ่นพี่ ฉันขอโทษ” หน.ซอพูดออกมาทั้งน้ำตา
ควอนยูลได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆ เอามือ กอดหน.ซอกลับไป
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ ทุกคนมีความฝันของตัวเองถ้าเธอตั้งใจก็ควรจะทำให้สำเร็จแต่อย่างที่ฉันบอก ถ้าเกิดเหนื่อยก็ควรจะหยุด” ควอนยูลปลอบ หน.ซอยิ่งร้องไห้หนักและกอดควอนยูลแน่น
ด้านดาจองที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามาแต่กลับเห็นควอนยูลกำลังกอดกับ หน.ซออยู่ก็หยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตู แล้วก็เดินหันหลังกลับไป..........
ความคิดเห็น