ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #12 : คำสารภาพ....

ที่บ้านของจุนซา

        จอนวูนั่งรอเค้าอยู่ที่บ้าน สักพักจุนซาก็กลับมาด้วยหน้าตามีความสุข ประมาณว่ายิ้มหน้าบานมาแต่ไกล

        “นี่เป็นไงบ้าง อารมณ์ดีเชียวนะ” จอนวูแซว

        “นี่ตกลงนายกับยูมิกลับมาคบกันอีกแล้วใช่ไหม” จอนวูถามต่อ

        “ฉันกับยูมิหรอ” จุนซาถามกลับพร้อมกับเอามือชี้ที่ตัวเค้า

        “อ้าวก็นาย ออกไปเดทกับเธอนะ” จอนวูบอกแล้วก็เอามือชี้ที่จุนซา

        “อ่า ไม่ใช่ๆ นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ” จุนซาพูดพร้อมกับเอามือปัดมือของจอนวู

        “แล้วนายอารมณ์ดีอะไร ฉันนึกว่าอารมณ์ดีที่ไปเดทกับยูมิซะอีก” จอนวูยังคงงง

        “ฉันไปกับยูมิเพราะเห็นว่าเธอไม่มีเพื่อนไปด้วย ฉันคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น นายเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่หรอว่า ฉันไม่ควรหลบหน้าเธอ ถ้าไม่รู้สึกอะไรอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนก็ยังดีกว่าไม่ใช่หรอ?” จุนซาถามกลับ

        “อ่อ ใช่ๆ ฉันบอกเอง ว่าแต่นายจะบอกฉันได้ไหมว่าถ้าไม่ใช่ยูมิแล้วใครทำให้นายยิ้มหน้าบานอย่างนี้” จอนวูยังคงสงสัย

        จุนซากระโดดไปนั่งข้างๆ จอนวู

        “คนที่ทำให้ฉันยิ้มได้ก็คือ.............. นาบีไง” จุนซาบอกยิ้มๆ

        “นาบี..............................” จอนวูเรียกชื่อนาบีมาแบบสุดเสียงด้วยความตกใจ

        “นายจะตกใจทำไมเนี่ย” จุนซาถาม

        “นายไม่ควรเป็นแบบนี้นะจุนซา นายก็น่าจะรู้ว่าแฟนคลับกับศิลปินมันไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วถ้านักข่าวรู้เรื่องเข้าไม่ใช่แค่นายที่จะพบกับจุดจบ แต่รวมถึงนาบีด้วยนะ” จอนวูพยายามอธิบาย

        จุนซายิ้มแล้วก็ส่ายหัว

        “นายคิดมากไปหรือเปล่า จอนวู ฉันแค่บอกว่านาบีทำให้ฉันยิ้มได้เฉยๆเองนะไม่ได้บอกว่าคบกันซะหน่อย” จุนซาบอก

        “นี่มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นไง นายบอกว่านายไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แต่ตอนนี้การกระทำของนายมันเริ่มออกชัดเจนมากขึ้นว่านายกำลังชอบเธอ” จอนวูบอก

        “ฉันไม่คุยกับนายแล้ว นายกำลังจะทำให้ฉันอารมณ์เสียนะรู้ตัวป่ะเนี่ย” จุนซาแซวแบบขำๆก่อนจะเอามือตบไหล่จอนวูเบาๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป จอนวุมองตามได้แต่ส่ายหัวเบาๆ

        เช้าวันต่อมา นาบีกำลังจะรีบออกไปสอนหนังสือ แต่พอเปิดประตูมาก็เจอกับจอนวูที่ยืนยิ้มแหยๆอยู่หน้าประตู

        “คุณ......” นาบีกำลังนึกชื่อเค้า

        “ผมจอนวูครับ” จอนวูเลยบอกแทน

        “อ้อๆ ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณจอนวูมาทำอะไรแต่เช้าคะ” นาบีถาม

        “คุณกำลังจะออกไปทำงานใช่ไหมครับ” จอนวูถาม

        นาบีพยักหน้างงๆ

        “งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณเองนะครับ” จอนวูบอก

        “ไปส่งฉัน ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้” นาบีพยายามปฏิเสธ

        “ให้ผมไปส่งเถอะครับ ถ้าคุณไม่ให้ผมไปส่งผมคงต้องโดนคนบางคนเล่นงานแน่” จอนวูบอก

        นาบีอึกอัก จอนวูไม่รอให้นาบีปฏิเสธอีกก็รีบจับมือนาบีมาขึ้นรถทันที พอขึ้นรถมานาบีก็ตกใจสุดขีด

        “อุปป้า” นาบีร้องเสียงหลง

        จุนซาไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มๆ

        “พอดีฉันกำลังจะไปทำงานเหมือนกันผ่านมาเลยแวะมาดูว่าเธอไปทำงานหรือยัง แหมมม พอดีเลยเธอยังไม่ไปงั้นก็ไปพร้อมกันเนี่ยแหละเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” จุนซาร่ายยาว ส่วนจอนวูก็ทำหน้ากระอักกระอ่วนแบบบอกไม่ถูก

        “ว่าแต่เธอเป็นครูสอนนักเรียนอนุบาลใช่ไหมโรงเรียนอะไรหรอ จะได้บอกทางจอนวูถูก” จุนซายังคงพูดต่อ นาบีก็ยังคงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

        “ฉันไปเองก็ได้นะคะ ฉันไม่อยากรบกวนอุปป้า” นาบีเริ่มจะบ่ายเบี่ยง

        “เอาน่าไม่รบกวนอะไรหรอก ฉันไปส่งเอง” จุนซายังคงยืนยันคำเดิม จนนาบีเลี่ยงไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องให้จุนซามาส่ง พอมาถึงที่หน้าโรงเรียน

“ขอบคุณมากนะคะอุปป้า” นาบีกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินนิ่งๆไป

“เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” จุนซาหันมาพูดกับจอนวู

“นี่ ฉันทำตามที่นายบอกแล้วนะ คุณเจ้านาย แม้ว่าฉันจะไม่อยากทำก็เหอะ ถ้ามีใครมาเห็นเข้านายจะ” จอนวูบอกแบบเซ็งๆ

“เอาน่าไม่มีใครเห็นหรอก ฉันก็ต้องขอบใจนายนะที่อุตส่าห์ช่วยฉัน ว่าแต่ทำไมเธอไม่ยิ้มเลยนะ” จุนซาได้แต่บ่นกับตัวเอง  

        ------------------------------------------------------------------

        “ทำไมอุปป้า ถึงทำแบบนี้นะ เห้อไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆ” นาบีเดินบ่นเข้าโรงเรียนไป

        “นาบี นาบี ใครหรอที่มาส่งเธอเมื่อกี้อ่ะ” ยองแจเพื่อนที่เป็นครูสอนหนังสือด้วยกันรีบเดินมาถาม

        นาบีพยายามทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะตอบไปว่า “เพื่อนฉันเอง”

        “เพื่อนหรอ รถหรูมากเลยนะเนี่ยคล้ายๆกับรถใครนร๊าที่เป็นนักร้องดังๆอ่ะ ฉันเคยเห็นในทีวี” ยองแจยังคงพูดต่อ

        “ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่ เป็นรถของเพื่อนฉันจริงๆ พอดีเป็นเพื่อนที่สนิทมาจากโรงเรียนเก่า เค้าขายที่มรดกได้ได้เลยรวยแล้วก็แวะมาหาฉันไม่มีอะไรหรอก ฉันไปก่อนนะ” นาบีรีบตัดบทก่อนจะรีบเดินหนีไป

        “ฉันว่าแล้ว ฉันว่าแล้ว ต้องมีคนเห็น อุปป้าจะมาซวยเพราะเราไม่ได้นะ”  นาบีเดินบ่นไปอย่างหงุดหงิด

        หลังจากที่จุนซาเสร็จจากงานโชว์ตัวและ comeback stage เรียบร้อยแล้ว เค้าได้รับเสียงตอบรับดีมากเลยทีเดียว แถมบัตรคอนเสิร์ตของเค้าที่จัดขึ้นเพียงรอบเดียวและเป็นรอบใหญ่ที่สุดก็ขายหมดเกลี้ยง ถือว่าเค้ายังคงความเป็นซุปเปอร์สตาร์เอาไว้ได้อย่างมาก แต่หลังจากที่เสร็จสิ้นการแสดงของเค้าลงมาก็เจอกับนักข่าวมากมายที่รอสัมภาษณ์เค้าอยู่

        “คุณจุนซาครับ ตกลงความสัมพันธ์ของคุณกับยูมิเป็นยังไงบ้างครับ” นักข่าว

        “เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ” จุนซาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

        “แต่เมื่อวันหยุดที่ผ่านมามีคนเห็นคุณสองคนไปดูหนังด้วยนะครับ” นักข่าวยังคงจี้

        “เพื่อนกันไปดูหนังไม่ได้หรอครับ” จุนซาตอบสั้นๆ

        นักข่าวพยายามจะถามอีก จอนวูและผู้จัดการลีเห็นท่าไม่ดีเลยรีบบอกกับเหล่านักข่าว

        “ขอตัวคุณจุนซาไปพักหน่อยนะครับ วันนี้คุณจุนซาเหนื่อยมากจริงๆขอบคุณครับ” พูดจบก็รีบดึงตัวจุนซาออกจากเหล่านักข่าว นักข่าวก็พยายามจะตามจุนซาแต่ก็ถูกเหล่า การ์ดร่างยักษ์กันไว้

        พอขึ้นมาบนรถได้ก็ถอนหายใจพร้อมๆกัน

“นี่นักข่าวทำไมเยอะขนาดนี้เนี่ย” จุนซาบ่น

“นายคงไม่ได้ดูข่าวหรอกนะ ก็เมื่อตอนบ่ายนักข่าวไปสัมภาษณ์ยูมิ ที่กองถ่ายละคร เธอก็ให้สัมภาษณ์แบบคลุมเครือสุดๆ นักข่าวถึงมาจี้นายไง” จอนวูอธิบาย

“นายต้องพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดนะ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะขึ้นคอนเสิร์ตแล้ว” ผู้จัดการลีเตือน

“ผมเริ่มจะเบื่อนักข่าวพวกนี้แล้วสิ” จุนซายังไม่เลิกบ่น

“แล้วเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับยูมิให้ว่าอย่าเพิ่งให้ข่าวอะไรทั้งนั้นรอให้ผ่านคอนฯไปก่อน” ผู้จัดการลีบอก

“วันนี้ก็กลับบ้านไปพักได้แล้ววันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน พรุ่งนี้ยังมีงานอีกวันนึงเต็มๆนะ ก่อนนายจะได้พักเพื่อเตรียมตัวขึ้นคอนฯ” ผู้จัดการลีบอกอีกครั้งก่อนจะลงจากรถของจุนซาเพื่อไปขึ้นรถตัวเอง แต่มิวายหันมาสั่งจอนวูอีก

“จอนวูนายดูแลเค้าให้ดีๆล่ะ ดึกๆอย่าให้ออกไปข้างนอกให้บ่อยนัก” พูดจบผู้จัดการลีก็ขึ้นรถขับออกไป จอนวูกับจุนซาหันมามองหน้ากัน

        “ผู้จัดการลีรู้เรื่องที่นายออกไปข้างนอกหรอ” จอนวูถามงงๆ

        “ไม่มั้ง เค้าอาจจะพูดดักๆไว้ ไม่มีไรหรอก ฉันยังไม่คิดมากเลย” จุนซาบอก

        พอถึงบ้านจุนซาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แต่พอลงมาก็เจอจอนวูยืนดักไว้

        “นายจะไปไหน” จอนวูถาม

        “นายก็รู้อยู่แล้วนี่ไม่น่าถามเลย อย่าเพิ่งมาทำให้ฉันอารมณ์เสียตอนนี้นะฉันมีบางอย่างต้องไปทำตอนอารมณ์ดี” จุนซาบอกพร้อมกับเอามือตบบ่า จอนวูเบาๆ แล้วก็เดินออกไป

        จอนวูได้แต่มองตามด้วยสีหน้ากังวล

        ที่บ้านของนาบี นาบีเองก็กังวลไม่น้อยไปกว่าจอนวูเลย

        “นี่ เธอจะเดินวนไปวนมาทำไมเนี่ย” ยองเอถามเพราะนาบีเดินวนไปวนมาจนเธอเวียนหัว

        “ก็ฉันกังวลนี่ อุปป้าเป็นอะไรไม่รู้เมื่อเช้าเค้าก็มารับฉันไปส่งที่โรงเรียน” นาบีบอก

        “จริงหรอ” ยองเอถามขึ้นมาเสียงดัง นาบีพยักหน้าเบาๆ

        “แล้วมันไม่ดียังไง เธอกังลวเรื่องอะไร” ยองเอถาม

        “ก็ฉันกลัวจะมีคนเห็นและถ้ามีคนเห็นแล้วจำได้ว่าเป็นรถของอุปป้า มันจะเป็นเรื่องใหญ่น่ะสิอีกอย่างแฟนคลับอุปป้าก็เยอะด้วย อุปป้าอาจจะเดือดร้อนเพราะฉัน” นาบีอธิบายซะยาวเหยียด

        “นี่เธอยังไม่รู้อีกหรอ ที่เค้ามาหาเธอมารับเธอไปส่งเธอและที่สำคัญเอาบัตรคอนฯ มาให้อีก ก็เพราะพ่อซุปเปอร์สตาร์ของเธอเค้าตกหลุมรักเธอไง” ยองเอบอก

        นาบีส่ายหน้า “ไม่ ไม่จริง อุปป้าไม่ได้ชอบฉันเค้าจะชอบฉันไม่ได้นะ” นาบีบอก

        “ทำไมจะชอบไม่ได้” ยองเอถามกลับ

        “ก็เพราะเค้ากับฉันมันแตกต่างกันมากล่ะสิ และถ้าเค้าชอบฉันจริงๆ” นาบีพูดได้แค่นั้นก็มีเสียงออดดังขึ้นที่หน้าบ้าน

        “ใครมาหาเธอมืดๆน่ะ” ยองเอถาม นาบีคิดได้ก่อนจะบอกว่า

        “จุนซาอุปป้าหรือเปล่า เธออกไปดูหน่อยสิ แล้วบอกฉันไม่อยู่บ้านนะ” นาบีบอก

        “เธอเข้าข้างตัวเองป่ะเนี่ย อาจจะไม่ใช่ก็ได้เธอก็ออกไปดูสิ” ยองเอบ่น

        “นะ นะ ยองเอ ได้โปรดเถอะฉันว่าต้องเป็นเค้าแน่ๆ บอกเค้าว่าฉันไม่อยู่นะ” นาบีพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ยองเอจึงตัดความรำคาญก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน

        “ใครคะ” ยองเอถามก่อนจะเปิดประตู ยองเอเองก็ช๊อกเหมือนกันเมื่อเป็นจุนซาจริงๆ ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน แม้เค้าจะใส่หมวกปิดหน้าไว้แต่เธอก็ยังจำเค้าได้แม่น

        “นาบีอยู่ไหมครับ” จุนซาถาม

        “อยู่ค่ะอยู่ในบ้าน” ยองเอบอกจุนซาไปซะแล้ว

        “ผมเข้าไปได้ไหม พอดีผมมีธุระจะคุยกับเธอ” จุนซาถาม

        “ได้ค่ะ เชิญด้านในเลย เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อของพอดีคุยกันตามสบายนะคะ อ้อคงไม่มีคนเห็นคุณใช่ไหมคะ”

        “ไม่มีแน่นอนครับ” จุนซาบอกก่อนจะส่งรอยยิ้มกระแทกใจสาว ทำเอายองเอไปไม่เป็นเลย

        พูดจบเค้าก็เดินเข้าไปในบ้าน เห็นนาบีกำลังล้างจานอยู่พอได้ยินเสียงปิดประตู นาบีก็เอ่ยถามขึ้นโดยไม่ได้มอง

        “เป็นไงยองเอ ใช่อุปป้าไหมเธอบอกไปแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่อยู่”

        “ทำไมต้องบอกว่าเธอไม่อยู่ล่ะ” จุนซาถาม

        พอนาบีได้ยินเสียงก็ยืนนิ่งอยู่สักพักนึง

        “ว่าไง ทำไมต้องโกหกฉันด้วย หันหน้ามาคุยกันดีๆซิ” จุนซาพูดต่อ

        นาบีค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ ก่อนจะยิ้มแหยๆให้จุนซาที่ยืนทำหน้าดุอยู่

        “ไหนบอกมาซิที่เธอพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” จุนซายังคงถาม

        “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่อุปป้ามาหาฉันมีเรื่องอะไรหรอคะ” นาบีรีบเปลี่ยนเรื่อง

        “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” จุนซาบอก

        “คุยกับฉัน” นาบีถามซ้ำ

        “ก็ใช่น่ะสิ มันเป็นเรื่องสำคัญมาก” จุนซาบอก

        “สำคัญมากด้วย” นาบียังงงๆเบลอๆกับคำพูดของจุนซา

        “แต่ดูเธอ ไม่อยากเจอฉันนะ” จุนซาบอก

        “เอ่อ คือว่า มันไม่ใช่แบบที่อุปป้าคิดนะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” นาบีรีบปฏิเสธ

        “แต่ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไงดีน่ะสิ” จุนซาอึกอัก

        นาบีเห็นอาการของจุนซาแล้วก็ทำหน้างงๆ

        “เอาล่ะ ที่ฉันจะบอกก็คือ............................ก็คือ” จุนซาเองก็ตะกุกตะกัก หัวใจของเค้าเต้นแรงขึ้นเรื่อย

        “ก็คืออะไรคะอุปป้า” นาบีถามจุนซา

        “อย่าลืมไปดูคอนเสิร์ตของฉันนะ” จุนซาบอก

        “แค่นี้หรอคะ ที่อุปป้ามาบอกฉันแค่เรื่องนี้ โถ่ อุปป้ายังไงฉันก็ต้องไปดูคอนฯอุปป้าอยู่แล้ว อุปป้าอุตส่าห์ให้บัตรพิเศษสุดๆมากับฉันแล้วฉันก็เป็นแฟนคลับอุปป้าด้วยไม่ไปได้ไงคะ ฉันจะทำป้ายไฟใหญ่ๆไปเชียร์เลยไม่ต้องห่วงนะคะ” ระหว่างที่นาบีร่ายยาวอยู่นั้น อยู่ๆจุนซาก็ ขัดขึ้นมาด้วยคำพูดที่ทำให้นาบีอึ้งไปพักใหญ่

        “ฉันชอบเธอ จริงๆแล้วฉันจะมาบอกว่าฉันชอบเธอ”

        แล้วทั้งสองก็ยืนอยู่ในความเงียบบบบบบบบบบบ