คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Love Again 11
ควอนยูลยังคงจูบดาจองอยู่อย่างนั้น ดาจองเองก็ยังคงช๊อก !!!กับสิ่งที่เกิดขึ้น
/
/
/
พอเรียกสติกลับมาได้ ดาจองก็เอามือผลักควอนยูลออก แล้วก็จ้องหน้าควอนยูล
“นัมดาจอง” ควอนยูลเรียกดาจอง
แต่ดาจองไม่พูดอะไร แล้วก็หันหน้ารีบเดินกลับเข้าบ้านไป ปล่อยให้ควอนยูลยืนนิ่ง และก็กำลังงงกับตัวเองว่าทำอะไรลงไป
*นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย* ควอนยูลถามตัวเอง แล้วก็มองดาจองที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน
/
/
/
รุ่งเช้า
ดาจองตื่นแต่เช้าออกไปจ่ายตลาด แล้วก็มาทำกับข้าวไว้ให้ควอนยูลเต็มโต๊ะ พอทำเสร็จเธอก็เดินมาที่หน้าห้องของควอนยูลดาจองเดินวนอยู่หน้าห้องของควอนยูล ทำท่าจะเคาะประตูแต่ก็ไม่เคาะแล้วก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“อ๊า......... เค้าเป็นอะไรของเค้านะทำไมหมู่นี้ชอบทำตัวแปลกๆ” ดาจองบ่น แล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่โดน ควอนยูลกระชากมาจูบ ดาจองก็ค่อยๆ เอามือมาจับที่ปากของตัวเองแล้วก็รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองค่อยๆ แดงขึ้น แดงขึ้นเรื่อยๆ
“ดาจองเธอเป็นอะไรของเธอเนี่ยเนี่ย เป็นอะไรไป” ดาจองบ่นกับตัวเองอีกครั้งแล้วก็รีบส่ายหัวไปมาทันที
“อย่าไปคิดสิ อย่าไปคิด” ดาจองบอกตัวเองอีกครั้ง แล้วก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะยื่นมือไปเคาะประตูห้องควอนยูล
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ” ดาจองเรียกควอนยูลและพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
------- เงียบ ------- ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากในห้อง
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ดาจองลองเคาะอีกครั้ง
ทุกอย่างเงียบสงบ ดาจองเห็นเงียบผิดปกติก็ลองเอาหู มาแนบประตู แต่แล้ว จู่ๆ ควอนยูลก็เปิดประตูออกมา ทำให้หน้าของดาจองนั้นทิ่มเข้าไปชนกับอกควอนยูลพอดี ควอนยูลยืนตัวแข็ง แล้วเอามืออีกข้างจับดาจองออก
“ทำอะไรของเธอน่ะ” ควอนยูลถามแล้วก็มองหน้าดาจอง ตัวเค้าเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
ดาจองรีบถอยออกมาห่างควอนยูล แล้วเอามือจัดระเบียบผมและเสื้อผ้า
“อืม.. ฉันจะมาตามคุณไปทานอาหารเช้าค่ะ ” ดาจองบอกพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
แล้วก็กำลังจะเดินไป
“เดี๋ยวสินัมดาจอง” ควอนยูลเรียกไว้ ดาจองหันมามอง
“อ่อ อืม เอ่อ คือว่า....” ควอนยูลอึกอัก
ดาจองเห็นควอนยูลไม่พูดก็เลยหันหน้ากลับแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“เฮ้อ... จะขอโทษแค่นี้มนยากอะไรนักหนานะ” ควอนยูลบ่นตัวเอง
แล้วก็เดินตามไปที่โต๊ะอาหาร
บนโต๊ะอาหารไม่มีคำพูดออกมาจากเค้าทั้งคู่ ดาจองก็ก้มหน้าก้มตากิน ควอนยูลเองก็เช่นกันพยายามจะหาจังหวะ
“นี่นัมดาจอง เธอจะกินอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไรเลยหรอ” ควอนยูลถาม
ดาจองเงยหน้ามามอง แล้วก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็ก้มไปกินต่อ
“เฮ้อ” ควอนยูลถอนหายใจ
“เรื่องเมื่อคือ ฉันขอโทษนะ” ในที่สุดควอนยูลก็พูดขอโทษออกมา แต่ดาจองยังคงกินต่อโดยไม่สนใจ
“ฉันขอโทษ ที่พูดแบบนั้น ฉันขอโทษที่ฉันแคร์ความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป และฉันก็ขอโทษที่จูบเธอ.....” ควอนยูลพูดได้แค่นั้น ดาจองก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วดาจองก็หน้าแดง
“คุณเลิกพูดเรื่องเมื่อคืนได้แล้วค่ะ” ดาจองบอก
“ฉันขอโทษ แต่เดี๋ยวนะนี่เธอเขิลจนหน้าแดงเลยหรอที่เราสองคน.....จูบกัน” ควอนยูลถามแล้วก็เอามือชี้ที่ปากดาจองแล้วก็มาจับที่ปากตัวเอง
ดาจองทำหน้าดุใส่
“โอเคร โอเคร ฉันไม่พูดเรื่องเมื่อคืนแล้วว่าแต่เธอหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม” ควอนยูลถาม
ดาจองไม่พูดอะไร
“คุณอิ่มแล้วใช่ไหมคะ” ดาจองถาม
“อ้อๆ อิ่มแล้วว่า แต่เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ” ควอนยูลถามย้ำ
“เดี๋ยววันนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกทั้งวัน คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ” ดาจองไม่ตอบ แต่กลับถามควอนยูลกลับ
*ถ้าบอกไม่ได้ แล้วจะอยู่ด้วยเรอะ เฮอะๆ” ควอนยูลบ่นเบาๆ
“คุณว่าอะไรนะคะ” ดาจองถาม
“ป่ะ เปล่า ไม่มีอะไร ฉันอยู่ได้สิ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ” ควอนยูลบอก
“ดีแล้วค่ะ ฉันอาจจะกลับค่ำหน่อยนะคะ แต่ฉันเตรียมอาหารไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว คุณก็ดูท่าทางจะดีขึ้นเยอะแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมคะ” ดาจองถามอีก
“อ้อ อ้อ ไม่มีหรอก” ควอนยูลบอก
“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” ดาจองบอกก่อนจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิดาจอง เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าหายโกรธฉันหรือยัง” ควอนยูลตะโกนถาม
แต่ไม่เป็นผลเพราะดาจองแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินออกไปโดยไม่สนใจควอนยูลเลย
“เฮ้อ ทำไงดียังไม่หายโกรธแน่ๆ เลย” ควอนยูลบ่น
/
/
/
วันนี้ทั้งวัน ควอนยูลนั่งคิดก็แล้วนอนคิดก็แล้วแต่ก็ยังหาวิธีที่จะทำให้ดาจองหายโกรธไม่ได้
“ฉันจะทำยังไงดีนร๊า” ควอนยูลกำลังนั่งคิดอยู่ จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์เข้า
ควอนยูล - “อ้อ ว่าไง หน.คัง”
หน.คัง – “ผมจะโทรมาบอกว่าตร.โทรมาบอกได้เบาะแสและที่อยู่ของคนร้ายแล้วครับ ผมว่าไม่เกินปลายอาทิตย์นี้ตร.จับคนร้ายได้แน่นอน”
ควอนยูล – “อ้อ อ้อ ดีแล้วล่ะ”
หน.คัง – “คุณควอนยูลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” หน.คังถามเพราะเสียงควอนยูลแปลกๆไป
ควอนยูล – “ไม่มีอะไรหรอกว่าแต่งานที่สำนักงานโอเครใช่ไหม
หน.คัง – “เรียบร้อยครับ ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”
ควอนยูล – “แล้ววันนี้นายก็เสร็จงานแล้วสิ”
หน.คัง – “ครับเสร็จแล้ว”
ควอนยูล – “งั้นนายมารับฉันที่บ้านหน่อยสิ ฉันอยากจะออกไปซื้อของข้างนอกหน่อย”
หน. คัง – “แล้วคุณดาจองล่ะครับ”
ควอนยูล – “เธอออกไปทำธุระข้างนอก”
หน.คัง – “งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะครับ”
/
/
/
ด้านดาจองก็ออกมาโปรโมทและมาดูยอดขายหนังสือเธอ โดยมีมยองวานมาช่วยดูแล
“เป็นไงครับ ผลตอบรับดีกว่าที่คิดไว้ใช่ไหมครับ” มยองวานถาม
ดาจองพยักหน้าเล็กน้อย
“วันนี้หวังว่าคุณคงจะไม่ปฏิเสธผมนะครับ”
“ปฏิเสธอะไรหรอคะ”
“ก็ผมจะขอเลี้ยงข้าวคุณน่ะสิครับ หวังว่าคุณจะไปนะครับ” มยองวานถามแล้วก็ทำสายตาอ้อนวอน
ดาจองหัวเราะ “ค่ะ วันนี้ฉันจะไปทานข้าวกับคุณ”
มยองวานยิ้มแก้มแทบปริเมื่อดาจองตอบตกลงจะไปกินข้าวกับเค้า
/
/
/
ด้านควอนยูล หน.คังก็มารับที่บ้านและพาเค้าไปที่ห้างสรรพสินค้า
“คุณควอนยูลจะซื้ออะไรหรอครับ” หน.คังถามด้วยความแปลกใจเมื่อ เห็นควอนยูลมาที่แผนกเครื่องประดับ
ควอนยูลยิ้ม “พอดีดาจองโกรธฉันน่ะ ฉันเลยอยากหาซื้อของให้เธอเผื่อเธอจะหายโกรธ ว่าแต่นายว่าจะซื้ออะไรให้เธอดีล่ะ” ควอนยูลบอก
“อืม.....” หน.คังทำท่าคิด
“ผมว่าซื้อสร้อยคอไหมครับ คุณดาจองไม่ได้ใส่สร้อยถ้าซื้ไปให้เธอใส่คงจะดีเลย” หน.คังบอก
“อืม ก็ดีนะ งั้นไปดูสร้อยกันดีกว่า”
ว่าแล้วควอนยูลก็ไปเลือกสร้อยให้ดาจอง
“เดี๋ยวเราได้สร้อยแล้วก่อนกลับบ้าน แวะไปที่ร้านขายดอกไม้ด้วยนะ” ควอนยูลบอก
“ได้สิครับ คุณจะซื้อดอกไม้ด้วยใช่ไหมครับ” หน.คังถาม
ควอนยูลไม่ตอบแต่ก็ยิ้มกว้าง
ในที่สุดควอนยูลก็ ได้สร้อยคือ จี้เป็นรูปดาวมีเพรชเม็ดเล็กๆ อยู่ตรงกลาง หนึ่งเม็ด
หลังจากที่เดินเลือกเกือบทั้งวัน
“ทำไมถึงเลือกดาวล่ะครับ” หน.คัง สงสัย
“ก็เพราะ ดาจองเปรียบเหมือนดาวที่เข้ามาส่องแสง ในชีวิตของฉันน่ะสิ ตั้งแต่ตอนฉันเป็นนายกจนมาถึงตอนนี้แม้ฉันจะไม่เป็นนายกแต่เธอก็ยังคงส่องแสงให้กับฉันอยู่” ควอนยูลพูดไปยิ้มไป หน.คังเห็นอาการควอนยูลก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
หลังจากที่ได้สร้อยและแวะซื้อดอกไม้เรียบร้อยแล้ว หน.คังก็มาส่งควอนยูลที่บ้าน
“ขอให้คุณดาจองหายโกรธนะครับ คุณควอนยูลไฟตติ้ง” หน.คังบอก
“ขอบใจนายมากนะ” ควอนยูลบอก
หลังจาก หน.คังกลับบ้านไปแล้ว ควอนยูลก็เข้ามาในบ้านนั่งมองดอกไม้ แล้วสร้อยที่ซื้อมา ควอนยูลหยิบดอกไม้ขึ้นมา แล้วก็เอาสร้อยแกะออกจากกล่องแล้วก็ห้อยไว้ที่ดอกไม้
“นัมดาจอง ฉันขอโทษ เรามาเป็นคบกันจริงๆเถอะนะ ไม่ดีๆ เอาแบบไหนดีนะฉันต้องคุกเข่าด้วยจะดีไหมเนี่ย ไม่สิๆ คุกเข่านั่นต้องไว้ขอแต่งงานสิ” ควอนยูลฝึกพูด ฝึกซ้อมอยู่คนเดียวแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ฝึกไปก็เหลือบมองนาฬิกาไป
“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” ควอนยูลบ่นแล้วก็เดินวนอยู่รอบบ้าน ก่อนจะตัดสินใจเดินไปรอหน้าบ้าน สักพักรถของมยองวานก็มาจอด ควอนยูลก็รีบหลบทันที
/
/
/
“คุณต้องอยู่ดูแลคุณควอนยูลเกือบ 2 อาทิตย์เลยหรอครับ” มยองวานถาม เมื่อเดินมาส่งดาจองที่หน้าบ้าน
“ใช่ค่ะ” ดาจองตอบ แล้วก็จะเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยวครับคุณดาจอง” มยองวานเรียกไว้
ดาจองหันมามอง
“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“คะ ถามอะไรหรอคะ”
“คุณกับคุณควอนยูลตกลงคบกันอยู่หรือเปล่าครับ” มยองวานถามคำถามนี้เล่นเอาดาจองถึงกับอึ้งไป
ดาจองยังคงเงียบ
“ครับว่ายังไงครับ คุณคบกันอยู่หรือเปล่า” มยองวานถามย้ำ
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่นั้น ควอนยูลก็พยายามจะฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน
ดาจองไม่ตอบ “ฉันขอเข้าบานก่อนนะคะ” ดาจองเลี่ยง
มยองวานดึงมือดาจองไว้
“ผมแค่อยากรู้ ว่าผมจะมีสิทธิ์ไหม ผมชอบคุณมากนะครับ อย่างน้อยๆ ถ้าคุณสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมก็มีสิทธิ์ที่จะจีบคุณ” มยองวานบอก
“ฉันว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันแบบนี้จะดีกว่านะคะ ฉันชอบที่จะเป็นเพื่อนกับคุณมากกว่า”
มยองวานยิ้ม “งั้นคุณสองคนก็คงจะคบกันเหมือนที่คุณควอนยูลบอก ผมนี่มันงี่เง่าจริงๆ ผมขอโทษนะครับถ้าพูดอะไรออกไปแล้วทำให้คุณรู้สึกไม่ดี”
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจคุณ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ” ดาจองลามยองวานและเดินเข้าไปในบ้าน ควอนยูลเห็นดาจองกำลังจะเดินเข้าบ้าน เค้าก็รีบวิ่งหลับเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ให้ดาจองเห็น ส่วนมยองวานก็ได้แต่ยืนกำมือแน่น ต่อหน้าดาจองเค้าก็พยายามจะฝืนยิ้ม แต่ในใจของเค้านั้นกำลังแค้นควอนยูลเป็นอย่างมาก
พอดาจองเข้ามาในบ้านไฟก็ปิดมืดไปหมด
“ทำไมปิดไฟมืดอย่างนี้แหละ” ดาจองบ่นแล้วเดินไปเปิดไฟ พอไฟสว่างดาจองก็หันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นควอนยูลยิ้ม ยืนเอามือข้างที่ไม่เจ็บไข้วหลังไว้
“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ฉันตกใจหมด” ดาจองบอก
ควอนยูลไม่พูดอะไร
“คุณนี่แปลกคนจริงๆ มายืนทำอะไรมืดๆ” ดาจองบ่นเสร็จก็ทำท่าจะเดินผ่านไป
“นัมดาจอง” ควอนยูลเรียก
“มีอะไรคะ ทำไมยังไม่ไปนอนอีกคุณควรจะพักผ่อนให้มากๆสิคะ จะได้หายไวๆ”
“นัมดาจอง ฉันขอโทษทุกเรื่องที่ฉันทำให้เธอเสียใจ ฉันผิดเองที่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเธอ แต่...ที่ฉันพูดว่าอยากจะแต่งงานกับเธอฉันพูดจริงๆนะ” ควอนยูลบอก
ดาจองนิ่งไปเมื่อได้ยินควอนยูลพูดแบบนี้
“ทำไม จู่ๆคุณเป็นแบบนี้ล่ะคะ”
“ฉันรู้ว่าเรื่องแต่งงานมันคงเร็วเกินไปแต่ตอนนี้ เรามาคบกันจริงๆ จังได้ไหม” ควอนยูลพูดจบก็ยิ้มแล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ที่มีสร้อยคอห้อยอยู่ให้ดาจอง ดาจองจ้องหน้าควอนยูลแบบงงๆ และเหลือบมองดอกไม้ที่ควอนยูลยื่นให้ *แล้วก็คิดหนัก*....................
ความคิดเห็น