ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #10 : ความรู้สึกที่เหมือนกัน

        หลังจากที่ขายบัตรเสร็จเรียบร้อย อึนซอกก็พานาบีมากินข้าวที่ร้านอาหาร โดยไม่รู้ว่า จุนซาและยูมิอยู่ในร้านนั้นเหมือนกัน

        “วันนี้ผมขอเลี้ยงนะครับ” อึนซอกบอก

        “ไม่ได้นะคะ คุณอุตส่าห์ไปเป็นเพื่อนฉันจนขายบัตรได้ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองค่ะ” นาบีรีบปฏิเสธ

        “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณนาบี ผมยินดีเลี้ยงคุณ” อึนซอกบอกอีก

        “อย่าปฏิเสธนะครับ” อึนซอกรีบตัดบทก่อนที่นาบีกำลังจะพูดก่อนที่จะถือโอกาสจูงมือนาบีเข้ามาในร้าน พอเข้ามาถึงในร้านก็มาเจอกับจุนซาและยูมิที่กำลังนั่งกินข้าวไปคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้ง จุนซา อึนซอก และยูมิต่างอึ้งกันอยู่สักพัก

        “นายก็มาร้านนี้ด้วยหรอบังเอิญจังนะ” อึนซอกทักขึ้น

        จุนซาไม่พูดอะไรก่อนจะมองหน้านาบีแล้วมองต่ำลงไปเห็นอึนซอกจับมือนาบีอยู่ อึนซอกเหมือนจะรู้ก็ยิ่งจับมือนาบีแน่น

        “ผมอิ่มพอดีเรียกพนักงานมาเก็บเงินเถอะครับ” จุนซาบอกยูมิ

        “ได้ค่ะ” ยูมิ จึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน

        “จะรีบไปไหนล่ะ ยังไม่ได้คุยกันเลย” อึนซอกเริ่มกวน

        “ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันนะ” ยูมิรีบพูดแทนจุนซา

        แต่จุนซาไม่สนอะไรตอนนี้เค้ามองแต่มือของอึนซอกที่จับนาบีอยู่ก่อนจะหันไปมองนาบีอีกครั้งนาบีรีบหลบสายตาทันที

        “คุณพาใครมาด้วย แฟนใหม่หรอน่ารักดีนะ” ยูมิถามแบบกวนๆ

        “แล้วแต่คุณจะคิดนะ” อึนซอกตอบยิ้มๆ

“งั้นคงใช่” ยูมิบอก

        “อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ ฉันกับคุณอึนซอกเป็นเพื่อนกันค่ะ” นาบีรีบบอก

        “เพื่อนหรอคะ ถ้าเพื่อนกันต้องจับมือกันด้วย” ยูมิยังไม่เลิกกวน

        นาบีเหมือนเพิ่งรู้ตัวเลยรีบดึงมือออกจากมืออึนซอก

        จุนซารีบลุกขึ้น “ทำไมพนักงานช้าจัง ผมไปรอที่รถนะ” จุนซาพูดจบก็เอาเงินวางไว้ก่อนจะเดินออกไป แต่ก่อนออกก็ยังมิวายหันมามองหน้านาบีอีกครั้ง อึนซอกมองตามจุนซาออกไปแล้วก็ยิ้มอย่างเย้ยๆ ส่วนนาบีก็มองตามจุนซาออกไปแบบไม่สบายใจ

        “ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณที่นี่” อึนซอกหันไปทักยูมิที่กำลังเช็คบิลอยู่กับพนักงาน

        “แต่ฉันไม่ดีใจค่ะ เพราะคุณมาทำลายบรรยากาศดีๆ ให้เสียหมด” ยูมิพูดจบก็รีบลุกเดินออกไป อึนซอกยกไหล่เล็กน้อย ส่วนนาบีก็ยืนทำหน้างงเพราะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของ 3 คนนี้

        “ไปนั่งที่โต๊ะเถอะครับ” อึนซอกบอกนาบี

        “พวกคุณเป็นเพื่อนกันหมดเลยหรอคะ” นาบีอยากรู้มากจึงถามอึนซอกไป

        “ใช่ครับ แต่เมื่อนานมาแล้วตอนนี้ก็คงเป็นแค่คนรู้จักกัน” อึนซอกบอกยิ้มๆ แต่ในใจเค้าก็รู้สึกอิจฉาที่จุนซาได้ไปกินข้าวกับยูมิและรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจะแพ้จุนซารอบที่ 2

        “อ้อ” นาบีพยักหน้ารับรู้

ด้านจุนซารู้สึกว่าตัวเองอารมณ์เสียอย่างบอกไม่ถูก เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเค้าต้องอารมณ์เสียมากขนาดนั้นด้วย แม้ทุกครั้งที่เค้าเจออึนซอกเค้าก็จะอารมณ์เสียแต่วันนี้เค้ารู้สึกอารมณ์เสียหนักกว่าเก่าเมื่อเห็นอึนซอกจับมือนาบี

“ไม่จริงหรอก ไม่ใช่แน่นอน” จุนซาบ่นกับตัวเองบนรถ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมรีบร้อนออกมาขนาดนั้น” ยูมิถาม

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากเห็นหน้าอึนซอกนานก็เท่านั้น” จุนซาบอก

“แต่ดูคุณอารมณ์เสียมากเลยนะคะ” ยูมิยังถามต่อ

“ไม่มีอะไรหรอกครับไปเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณแล้วผมต้องไปซ้อมต่อ” จุนซารีบตัดบทก่อนจะรีบขับรถออกไปอย่าเร็ว

หลังจากอึนซอกและนาบีกินข้าวกันเสร็จ อึนซอกก็มาส่งนาบีที่บ้าน

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ” นาบีบอก

“ยินดีครับ ผมไปก่อนนะครับหวังว่าผมจะได้เลี้ยงข้าวคุณอีก” อึนซอกพูดจบก็โบกมือให้นาบี แล้วก็รีบเดินไป

ส่วนนาบีก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเหมือนคนที่หมดเรี่ยวแรงกำลัง ทิ้งตัวลงบนที่นอน

“ทำไมฉันต้องเจอเค้าอยู่ด้วยกันด้วยเนี่ย โอ๊ยยย แล้วทำไมต้องรู้สึกหึงด้วยล่ะ ฉันแค่ชอบอุปป้าในแบบที่แฟนคลับชอบนะ หรือว่าฉันจะชอบอุปป้าแบบคนรัก โอ๊ยยยยย ปวดหัวจัง” นาบีบ่นกับตัวเองก่อนจะกลิ้งไปมาบนที่นอน

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

จุนซาเองก็เช่นเดียวกันหลังจากที่เสร็จจากซ้อมคอนเสิรต์ก็กลับมาที่บ้าน ไม่พูดจา จอนวูถามอะไรก็ไม่ตอบ

“นี่นายเป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายหรอ” จอนวูสงสัย

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากจุนซา

“นี่ๆ นาย ตอบฉันหน่อยสิ เหม่ออยู่ได้” จอนวูเดินเข้าไปเขย่าตัว จนจุนซาเหมือนจะรู้สึกตัว

“ฉันปวดหัวมาก ขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะ” จุนซาบอกพร้อมกับเดินแบบล่องลอยขึ้นห้อง

“ขึ้นไปนอนนะ ไม่ใช่ไปปลอมตัวออกไปข้างนอกอีก” จอนวูตะโกนแซว จุนซาได้ยินก็หยุดชะงักนิดนึงก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทิ้งตัวลงนอน แล้วก็คิดถึงแต่เรื่องที่เจอเมื่อกลางวัน เค้าพยายามจะหลับแต่ก็หลับไม่ลง เพราะภาพของนาบีและอึนซอกมาวนอยู่ในหัวของเค้าตลอด

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย” จุนซาลุกขึ้นมาตะโกนเสียงดัง แล้วก็เอามือขยี้หัวตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบเสื้อและหมวกพอออกมาถึงสนามหน้าบ้านก็มีเสียงทักขึ้น

“นายจะไปไหน” จอนวูถาม

“ตกใจหมด ดึกแล้ว นายมานั่งทำอะไรเงียบๆเนี่ย” จุนซาทักขึ้นด้วยความตกใจ

“ฉันมานั่งรับลมนอนไม่หลับ นายล่ะ?” จอนวูย้อนถาม

“ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน” จุนซาบอกพร้อมกับจะเดินออกไป

“แล้วจะออกไปไหน?” จอนวูถามอีก

“ฉันจะไปเดินเล่น” จุนซาและจอนวูพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“นายรู้แล้วจะถามทำไมเนี่ย” จุนซาเริ่มหงุดหงิดก่อนจะรีบเดินออกไป

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ส่วนนาบีคืนนี้เธอก็กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนเพราะนอนไม่หลับเหมือนกัน

“ไม่นะนาบี เธอจะรักอุปป้าแบบนั้นไม่ได้นะ มันเป็นสิ่งไม่ดีและจะเป็นผลเสียกับอุปป้าด้วย เธอต้องหักห้ามใจตัวเองนะ” นาบีก็นอนบ่นกับตัวเอง

“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง” เสียงออดดังมาจากหน้าบ้าน

“ใครมาเอาดึกดื่นขนาดนี้นะ” นาบีบ่นก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินลงไปข้างเปิดประตู

“อุปป้า” นาบีตกใจสุดขีด เมื่อคนที่กดออดก็คือจุนซา แม้เค้าจะอยู่ในชุดดำและมีหมวกปิดหน้าอยู่แต่เธอก็จำได้ทันที

“ตกใจอะไรยายต๋อง ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย” จุนซาทัก

“มาทำอะไรดึกๆ คะ” นาบีถาม

“ฉันนอนไม่หลับ” จุนซาตอบ

“นอนไม่หลับ?” นาบีทวนคำถามแบบงงๆ

“แล้วเธอยังไม่นอนอีกหรอ” จุนซาถามกลับ

“ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกันค่ะ” นาบีตอบเสียงอ่อยๆ

“ไปเดินเล่นรับลมหน่อยไหม” จุนซาถาม

“เดินเล่นตอนนี้น่ะหรอคะ” นาบีถาม

“ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนจะได้ไม่มีใครเห็นฉัน” จุนซาตอบ

“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน” นาบีถามอีก

“ก็เพราะเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันไว้ใจไงล่ะ” จุนซาพูดแบบตะกุกตะกัก

“เพื่อนที่อุปป้าไว้ใจ” นาบียังคงงง

“คิดอะไรนาน ไปได้แล้วฉันไม่ได้มีเวลาทั้งคืนนะ” จุนซาพูดจบก็จับมือของนาบีเดินไปทันที นาบีถึงกับหัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ๆจุนซาก็จับมือเธอ ทั้งคู่เดินเล่นอยู่ตามถนน โดยตอนนี้จุนซาก็ยังจับมือของนาบีไว้อยู่ จนเหมือนว่าตัวเองจะรู้ตัวก็รีบปล่อยมือ

“ฉันขอโทษนะ ที่จับมือเธอน่ะ ก็เธออยากชักช้าอยู่ทำไม” จุนซารีบแก้ตัว

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ” นาบีบอก

“เข้าใจ เข้าใจว่าอะไร” จุนซาถาม

“ก็อุปป้า จับในฐานะเพื่อนคนนึงไงคะ” นาบีอธิบาย

“เพื่อนหรอ..... อ้อๆ ฉันอาจจะจับในฐานะเพื่อน แต่ใครบางคนอาจจะจับในฐานะอื่นก็เป็นได้จริงไหม?” จุนซาถามกลับ

“อุปป้าหมายถึงใครคะ” นาบีถาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอมันขี้ลืมจริงๆเลยนะ ก็เมื่อกลางวันเธอไปกินข้าวกับใครล่ะ” จุนซาพูดแล้วก็หัวเราะออกมา

“ฉันกับคุณอึนซอกเป็นเพื่อนกันจริงๆนะคะ” นาบีอธิบาย

จุนซายิ้มๆ ก่อนจะพูดตัดบท

“เธอไม่ต้องมาอธิบายให้ฉันฟังหรอก เก็บไว้ไปอธิบายให้แฟนของเธอฟังดีกว่า” จุนซาพูดแบบเหน็บๆ

“แฟน ฮ่า ฮ่า ฮ่า แฟนฉันก็ยังไม่มีค่ะ” นาบีบอก

พอได้ยินอย่างนั้น อยู่ๆจุนซาก็แอบยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“อุปป้ายิ้มอะไรคะ” นาบีสงสัย

พอรู้ตัวก็รีบพูดทันที

“ก็ยิ้มให้เธอไงอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ยังไม่มีแฟน ก็อย่างว่านะเธอมันทั้งเซ่อ ขี้ลืม ต๋อง และก็อะไรแย่ๆเธอก็เก็บไว้ซะหมด อย่างนี้ใครจะมาเป็นแฟนเธอ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ” จุนซาพูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

นาบีเห็นแล้ว ทั้งโกรธและทั้งอายก่อนจะรีบเดินแซงหน้าไป

“อ้าวจะรีบเดินไปไหนล่ะยายต๋อง คอยฉันด้วยสิ” จุนซาพูดแล้วก็รีบวิ่งตามไป

“นี่เธอ โกรธฉันหรอ” จุนซาถาม

“ป่าวค่ะ ฉันโกรธอุปป้าไม่ได้หรอก ที่อุปป้าพูดมันก็จริงทุกอย่างนั่นแหละ ฉันแค่อาย” นาบีอธิบาย

“ฉันขอโทษละกัน” จุนซาพูดเหมือนรู้สึกผิด

“งั้นกลับบ้านเถอะออกมานานแล้ว ลมเริ่มแรงเดี๋ยวจะไม่สบาย เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” จุนซาบอกก่อนจะถือโอกาสจับมือนาบีอีก

นาบีเงยหน้ามองจุนซา แบบเขินๆ ตอนนี้หน้าเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันจับในฐานะเพื่อนนะ” จุนซาบอก

ก่อนที่จะจับมือนาบีเดินมาจนถึงบ้าน

“ฝันดีนะ” จุนซาบอกก่อนที่จะรีบหันหลังเดินกลับไปโดยไม่ทันให้นาบีได้พูดอะไรเลย

คืนนั้นทั้งนาบีและจุนซา ต่างเอามือของตัวเองขึ้นมาดูแล้วต่างคนก็หน้าแดงทั้งคู่ เหมือนความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้นระหว่างเค้าสองคน