ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #8 : ความสับสน

        พอจุนซาเดินจากไปแล้ว อึนซอกก็หันมาบอกนาบี

        “หมอนั่นนิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ คุณไม่เจ็บมากใช่ไหมครับ”

        นาบีส่ายหน้าก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ ให้อึนซอก

        “แล้วนี่คุณนาบีกำลังจะออกไปไหนหรอครับ” อึนซอกถามอีก

        “อ้อ พอดี เอิ่ม ฉัน... อ้อฉันกำลังจะออกไปหาอะไรทานน่ะค่ะ” นาบีบอกแบบตะกุกตะกัก

        “งั้นพอดีเลยผมก็กำลังจะไปหาอะไรทานเหมือนกัน เดี๋ยวผมเลี้ยงเองมื้อนี้ไปด้วยกันนะครับ” อึนซอกเอ่ยปากชวนก่อนจะยิ้มให้นาบี

        “คือ... ว่า... ฉัน” นาบียังคงตะกุกตะกัก

        “ไม่ต้องคือว่าอะไรแล้วครับ ไปกันเถอะ” พูดจบอึนซอกก็ถือโอกาสจับมือนาบีทันที

        นาบีแม้ว่าจะตกใจแต่เธอก็ยอมให้อึนซอกจับมือเธอเดินไปเหมือนตอนนี้วิญญาณเธอไม่ได้อยู่ที่ตัวแต่ลอยไปอยู่กับจุนซาซะแล้ว.........

        ด้านจุนซาพอกับมาถึงบ้านก็อารมณ์เสียแบบสุดๆ ถึงกับจับของที่อยู่ใกล้ไม้ใกล้มือเขวี้ยงเต็มบ้าน จอนวูมาเห็นเข้าก็ตกใจ

        “นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย เขวี้ยงของทำไม” จอนวูถาม

        “ทำไม ทำไม ทำไมนะ ทำไมทุกที่ที่ฉันอยู่หมอนั่นมันต้องตามไปตลอด” จุนซาบ่นแบบโมโหสุดๆ

        “นายหมายถึง อึนซอกใช่ไหม แล้วนายไปไหนมาล่ะทำไมเจอหมอนั่นอีก” จอนวูถามต่อ

        “ฉันไปบ้านนาบีมา” จุนซาหลุดปาก

        “นาบี เดี๋ยวนะ นาบีที่นายที่นายเคยช่วยไว้ใช่ไหม” จอนวูเริ่มขยับมาใกล้

        จุนซารู้ตัวก็ไม่ทันแล้วได้แต่พยักหน้า

        “นายไปบ้านเธอทำไม แล้วที่นายบอกว่านายออกไปเดินเล่นนายก็ไปหาเธอใช่ไหม มันยังไงกันแน่ หรือว่านายชอบเธอ” จอนวูเริ่มซัก

        “นี่จอนวูนายเป็นตำรวจหรือไง ถามเยอะจัง” จุนซาเริ่มโวยวาย

        “ไหนบอกมาซะดีๆ ว่านายกับเธอรักกันหรอ” จอนวูยังคงซักต่อ

        “ป่าว” จุนซาปฏิเสธก่อนจะพูดต่อ

        “ฉันแค่รู้สึกดีเวลาที่เจอเธอ แต่ฉันไม่คิดอะไรหรอก” จุนซาบอก

        “รู้สึกดี งั้นหรอ อย่างนั้นเค้าเรียกว่าเริ่มมีใจนายรู้ตัวไหมเนี่ย” จอนวูบอก

        “แต่นายก็รู้นะว่า ฐานะนายมันไม่ได้ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะคบกับเธอ” จอนวูเตือน

        “คบบ้าอะไรของนาย ฉันก็เห็นเค้าเป็นเพื่อนคนนึงเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรเลยนายมันตีความผิดตลอดเลยนะรู้ตัวไหม” จุนซาบอก

        “ไม่คิดก็ดีแล้ว ฉันก็แค่อยากเตือนนายเพราะนายก็รู้ดีว่านายเป็นใคร” จอนวูพูดจบก็เดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้จุนซานั่งงงอยู่ด้านล่าง

หลังจากทานข้าวเสร็จ อึนซอกก็มาส่งนาบีที่บ้าน

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ” นาบีกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้าน

“เดี๋ยวครับคุณนาบี” อึนซอกเรียกนาบีไว้

“มีอะไรหรอคะ” นาบีค่อยๆหันมาถาม

“เอิ่ม อ่า ฝันดีนะครับ” อึนซอกบอกยิ้มๆ

นาบีพยักหน้ายิ้มรับก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

พอนาบีเข้าบ้านไปแล้ว อึนซอกก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ตึด ตึด ตึด ตึด ตึด ฮัลโล”

“อ้อ นายยังใช้เบอร์เดิมอยู่สินะ” อึนซอกทักขึ้น คนที่ค้าโทรไปหาคือ จุนซานั่นเอง

“นี่นาย มีเบอร์ฉันได้ยังไง” จุนซาถาม

“ก็เบอร์เก่านายไง ฉันว่าแล้วว่านายต้องไม่ได้เปลี่ยนเบอร์” อึนซอกบอก

“นายมีอะไร” จุนซาถาม

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะบอกนายว่าสงครามมันค่อยๆเริ่มขึ้นแล้วนะ” อึนซอกบอกแบบมีลับลมคมใน

“สงครามบ้าบออะไรของนาย” จุนซาถามอีก

“นายก็คอยดูต่อไปและกัน” พูดจบอึนซอกก็วางสายทันที ก่อนจะยิ้มอย่างสะใจ

-

-

-

ด้านนาบีพอขึ้นห้องเธอก็ล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาดังมาก

“อุปป้าเป็นอะไรของเค้านะ แล้วทำไมเค้าต้องโกรธมากขนาดนั้นด้วย แล้วเรื่องยูมิอะไรนั่นมันยังไงกันแน่นะ เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม” นาบีบ่นกับตัวเอง

“เออ แล้วนี่ฉันจะกลุ้มอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับอุปป้าสักหน่อยนอนเถอะนาบี” นาบีบอกกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะค่อยๆหลับไป

    เช้าวันต่อมา

        จุนซาก็มาซ้อมเตรียมขึ้นคอนเสิร์ตปกติ แต่หลังจากซ้อมเสร็จจุนซาก็เดินออกมาเพื่อนั่งพัก

        “เหนื่อยไหม” มีเสียงดังมาจากด้านหลังจุนซา พอเค้าหันไปดูปรากฏว่าเป็น ยูมิยืนยิ้มอยู่พร้อมกับส่งน้ำเย็นให้เค้า

        จุนซารับน้ำเย็นมาอย่างงงๆ ก่อนจะยืนขึ้น

        “นี่คุณมาได้ยังไง” จุนซาถาม

        “พอดีวันนี้ฉันไม่มีคิวงานเลยว่าง พอดีรู้ว่าคุณซ้อมอยู่ที่นี่เลยแวะมาหา” ยูมิอธิบาย ยิ้มๆ

        “ผมว่าคุณกลับไปเถอะ เดี๋ยวนักข่าวมาเห็นเข้า” จุนซาบอก

        “ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ ฉันมาให้กำลังใจคุณในฐานะเพื่อน อย่าคิดมากสิคะ” ยูมิบอก

        ระหว่างที่สองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น จอนวูก็เข้ามาพอดีพอเห็นยูมิ เค้าก็หน้าเหวอๆนิดนึง

        “อ้าว ยูมิมาได้ไงเนี่ย” จอนวูถามแบบเก้อๆ

        “แวะมาให้กำลังใจจุนซาน่ะ” ยูมิบอก

        จอนวูพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปพูดกับจุนซา

        “จุนซาได้เวลาช่วงสองแล้ว” จอนวูพูดกับจุนซาเสร็จก็หันมาบอกยูมิต่อ

        “โทษทีนะยูมิ ฉันขอพาตัวหมอนี่ไปซ้อมก่อน”

        “อืม...” ยูมิ ยิ้มให้จุนซาอีกครั้ง

/

/

/

/

“นี่นาย ใครปล่อยให้ยูมิเข้ามาเนี่ย” จุนซาบ่น

“ก็คงข้างนอกแหละเห็น ยูมิเป็นนักแสดงยังไงเค้าก็ยอมให้เข้ามาอยู่แล้ว อย่าบ่นไปเลยไปซ้อมได้และ” จอนวูบอกจุนซาก่อนตบบ่าเบาๆ

“วันนี้เมื่อช่วงสายที่ผ่านมานักแสดงสาวยูมิ ได้ไปให้กำลังใจอดีตคนรักเก่าอย่างจุนซาถึงที่ซ้อมคอนเสิร์ต นักข่าวสามารถจับภาพทั้งคู่ได้ และดูทั้งคู่จะกลับมาสนิทสนมกันอีกครั้ง”

        “โถ่เว้ย” เสียงอึนซอกดังขึ้นก่อนจะหยิบรีโมรดทีวีเขวี้ยงทิ้ง

        //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

        “เฮ้อ หรือว่าเค้าสองคนจะกลับมาคืนดีกันจริงๆนะ” นาบีบ่นกับตัวเอง

        ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

        “จอนวูนายเห็นข่าวไหม ฉันบอกแล้วว่ายังไงก็ต้องเป็นข่าว” จุนซาโวยวายใส่จอนวู

        “ฉันเห็นแล้ว นักข่าวนี่ไวจริงๆนะ” จอนวูบ่นมั่ง

        “เฮ้อ แล้วเราจะทำไงกันดี นักข่าวต้องตามพวกเราแจแน่ๆ” จุนซาถาม

        “ฉันถามนายจริงๆนะ นายยังรักยูมิอยู่ไหม” จอนวูถาม

        คำถามนี้เล่นเอาจุนซาเงียบไปครู่หนึ่ง

        “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้ยูมิ เป็นเพราะฉันอยากจะลืม หรือเพราะกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้” จุนซาพูดเศร้าๆ

        “มันเป็นเรื่องยากนะฉันเข้าใจ แต่ถ้านายรู้หัวใจนายดี นายก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดต่อใครอีกแล้ว” จอนวูบอก

        “รู้สึกผิดหรอ” จุนซาถาม

“ฉันหมายถึงตอนนั้นที่นายเลิกกับยูมิเพราะรู้สึกผิดต่ออึนซอก แต่ตอนนี้นายไม่ต้องรู้สึกผิดกับหมอนั่นแล้ว ถ้านายยังรักยูมินายก็ไม่ต้องกลัว ปล่อยไปตามหัวใจนายจะดีกว่า อีกอย่างถ้านายเป็นแฟนกับเธออีก ก็คงไม่เป็นไรนี่” จอนวู ร่ายยาว

“แต่ฉันยังตอบตัวเองไม่ได้นี่ ว่ายังรักอยู่ไหม” จุนซาบอก

“ก็นั่นแหละถ้ายังตอบไม่ได้ นายก็ไม่จำเป็นต้องหลบหน้ายูมิ นายต้องเผชิญหน้า ลองพูดคุยให้เหมือนแต่ก่อนถ้านายรู้สึกเหมือนแต่ก่อนก็แสดงว่านายยังรักเธออยู่ แต่ถ้านายไม่รู้สึกอะไรอย่างน้อยนายกับเธอก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นี่” จอนวู ร่ายยาวเหมือนเดิม

จุนซาทำหน้าคิด

“อืม เป็นความคิดที่ดี ขอบใจนายมากนะที่คอยให้คำปรึกษา เดี๋ยวจบคอนฯ ฉันขึ้นเงินเดือนให้” จุนซาพูดขำๆ

จอนวูก็ได้แต่หัวเราะ “อย่าลืมแล้วกัน”

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

        ที่บ้านของยูมิ

        อึนซอกมายืนรออยู่หน้าบ้าน พอเห็นรถของยูมิมาจอดก็รีบเดินเข้ามาหา

        “ยูมิ” อึนซอกเรียก

        ยูมิพยายามเดินหนี อึนซอกจึงรีบดึงมือไว้

        “ปล่อยนะ” ยูมิหันมาบอก

        “ปล่อยก็ได้ แต่ขอเวลาคุยกับผมแค่แปปเดียวได้ไหม” อึนซอกขอร้อง

        “เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” ยูมิบอก

        “แต่ผมมีนะ” อึนซอกยังไม่ปล่อยมือ

        “นี่คุณอยากจะคุยอะไรอีก เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ตอนแรกฉันคิดว่าเราคงเป็นเพื่อนกันได้ แต่คุณเป็นสาเหตุให้ฉันต้องเลิกกับจุนซา มันเลยทำให้ฉันเกลียดคุยทันที” ยูมิบอก

        “ผมหรือคุณที่ผิด หมอนั่นมันดีกว่าผมตรงไหน” อึนซอกถาม

        “จุนซาดีกว่าคุณทุกอย่าง” ยูมิพูดจบก็รีบเดินหนีเข้าบ้านไปทันที

        ปล่อยอึนซอกยืนช๊อกอยู่กับคำตอบของยูมิ

        “คุณเป็นคนบังคับผมเองนะ” อึนซอกพูดกับตัวเองเหมือนเค้ากำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างอยู่ตอนนี้

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ตอนนี้จุนซานอนอยู่บนห้องของเค้า พยายามคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องของยูมิ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นหุ่นยนต์ที่นาบีให้มา เค้าหยิบมันขึ้นมาดู เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง